De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

halfvolwassen biggen, tevreden wroetend in het rulle zand.
Het water liep ons in de mond.
Eén schot en we zouden voor dagen van de honger verlost
zijn.
Maar dat schot zou tevens de directe aanleiding kunnen zijn
tot ons laatste gevecht.
Eén van ons legde aan, maar we wisten hem ervan te weerhouden
het — wellicht fatale — schot te lossen.
Sergeant Kokkelink nam daarop een even moedig als verstandig
besluit.
Hij gooide een stuk hout naar de zwijnen, die snel en luid
protesterend in het struikgewas verdwenen.
Het indicident liet mij niet meer los.
Ik kreeg hallucinaties van sappige varkensbouten, die mij het
gevoel gaven dat het vet langs mijn kin liep. Het visioen greep
mij zo aan, dat ik mij verslikte en begon te hoesten, wat mij
niet in dank werd afgenomen.
Als een robot liep ik verder.
Plotseling stuitten we op de overblijfselen van een bivak.
We trokken in een wijde boog om het verlaten bivak heen,
landinwaarts.
Onze zenuwen waren tot het uiterste gespannen.
Alles wees immers op de recente aanwezigheid van een Japanse
patrouille?
We kónden niet meer. Het werd ons allemaal teveel.
De aanhoudende, gespannen zwijgzaamheid die ons door de
benarde omstandigheden was opgelegd, maakte ons allergisch
voor de knappende en krakende geluiden van vertrapte
droge takken. Ze klonken ons als geweerschoten in de oren.
Er ontstond zelfs volslagen paniek, toen militie-soldaat
Soentpiet bij het oversteken van een smal beekje door een
onhandige manoeuvre in het water plonsde.
We wierpen ons tegen de grond en dachten dat ons laatste
uur geslagen had.
Enkele ogenblikken lagen we roerloos.
Er viel een absolute stilte, waarin we alleen onze eigen
ademhaling en hartslag konden horen.
105