De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

We kampten al vroeg met een voedselprobleem. Rijst werd
vermengd met gestampte mais en in plaats van brood kregen
we gebakken of gestoofde kasaveknollen.
We hadden nog geen scherpe patronen ontvangen. Voorlopig
zouden we de eventuele vijand van ons af moeten blazen, of
zoals we dat in onze jongenstijd deden, met catapults van ons
af moeten houden.
Toen de vijandelijke vliegtuigen naar Manokwari kwamen,
konden zij als bij een vliegfeest wat rondcirkelen, zonder dat
zij door enig geschut werden gestoord.
Dat hadden we immers niet!
De vliegtuigen konden in alle rust hun doelen kiezen en
zodoende een „oefening met scherp" houden, waarbij geen
enkel verlies geleden kon worden. Aan vijandelijke kant dan.
De schrik had de legerautoriteiten zo te pakken, dat we
diezelfde middag nog van munitie en handgranaten werden
voorzien. We kregen onze noodrantsoenen, genoeg voor drie
dagen, en zodoende kwam er nog wat in de ransel. Napoleons
maarschalkstaf zat er bij niemand van ons in.
We kwamen er weldra achter dat met uitzondering van
Nieuw-Guinea, het gehele eilandenrijk van Nederlands-Indië
reeds door de vijand bezet was.
De contacten met plaatsen buiten Nieuw-Guinea waren verbroken.
We konden de vijand opnieuw verwachten.
Velen van onze wapenbroeders zouden hun dierbaren nooit
meer terug zien.
We wisten nu dat de oorlog lang zou duren. Het was merkwaardig
te ervaren hoe snel we aan het steeds weer alert zijn
gewend waren geraakt.
In dit grote bivak gingen we evenals overal elders des morgens
vroeg in stelling, het uur van het bezoek van de vijand.
De Japanners moesten op de hoogte zijn van ons doen en
laten en nu en dan, wanneer zij weer een hinderlaag hadden
gelegd, snoven wij als het ware hun aanwezigheid. We zetten
onze karabijnen op scherp en stormden het ravijn in.
55