De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

Droomverloren liepen we het kamp van onze redders binnen,
nauwelijks in staat hun enthousiaste begroetingen adequaat
te beantwoorden.
Op dat moment realiseerden we ons hoe sjofel we er bij
liepen vergeleken bij deze ordentelijke militairen.
Mijn eigen uniform was niet veel meer dan een tot op de
draad versleten lappendeken, eindeloos opgekalefaterd door
het innaaien van zegge en schrijve — ik heb ze geteld! — twee
en dertig primitieve lapjes stof van allerlei gading.
Alles wat we bezaten hadden we aan en om, ons uniform, ons
geweer en een paar houders met wat kogels.
Dat was alles. Alles? Nee, toch niet. Er was nog iets . . .
Sergeant Kokkelink ontplooide voor luitenant Rasak en zijn
mannen de vlag die we al die tijd hadden meegevoerd.
Een uitgerafeld en verweerd stuk doek. Niettemin het symbool
van de nationale trouw en verbondenheid, waarvoor
tientallen van onze beste kameraden hun leven hadden opgeofferd.
Luitenant Rasak keek het met zichtbare ontroering aan. Hij
had moeite om zijn gevoelens onder woorden te brengen,
maar ik herinner me dat hij zoiets zei als: „We zijn erg trots
op jullie. Deze vlag moeten jullie zelf in Australië aan Dr. Van
Mook, de waarnemend gouverneur-generaal, overhandigen
..."
De nieuwe vlag, die we een paar dagen geleden van luitenant
Rasak hadden gekregen, gaf sergeant Kokkelink aan de oudste
van ons trouwe driemanschap, Lodewijk Mandatjan, die
daarmee bijzonder ingenomen was.
124