De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

Eenmans bivak
Politieman Manikabar kwam hijgend aangerend.
De vijand was op Andai.
Een Japanse eenheid was een dag of vijf geleden aan land
gezet.
Een paar Hattammers waren gedwongen als dragers dienst te
doen. De inzet van de patrouille was Tjoisi.
Een van de dragers had kans gezien te ontsnappen en kon de
dorpsbewoners inlichten.
Als het bericht juist was betekende dat, dat de vijand binnen
drie dagen oog in oog met ons zou komen te staan.
Ik kon er niet achter komen hoeveel Jappen er waren, want
Manikabars telling reikte niet verder dan één, twee, drie,
veel.
Besloten werd Tjoisi te ontruimen en terug te trekken naar
Testega. Maar ik wilde blijven, want we moesten coüte que
coüte de verbinding met het hoofdkwartier handhaven.
Op eigen verantwoording bleef ik achter met Manikabar, die
in een ravijn een schuilbivak voor mij ging inrichten. Deze
schuilplaats zou de vijand nooit ontdekken, tenzij Manikabar
zelf de verradersrol zou spelen.
Het voedsel dat bij het bivak werd opgeslagen, zou mij een
maand in het leven kunnen houden.
De bestuurspost te Tjoisi, dat op een plateau van nog geen
vijftig meter doorsnede was gebouwd, kon mij niet beschermen.
Omdat de Jappen er de gewoonte van maken 's morgens
vroeg aan te vallen, bracht Manikabar mij in de nacht naar
het schuilbivak.
De donkerte lag als een lijkwade over het ravijn, we zagen
eikaars contouren niet, wel voelden we eikaars aanwezigheid.
Glijdend, strompelend, vallend, gerucht makend bereikten
wij mijn schuilplaats.
21