De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

gewapend met geweer, zich melden. Hij kon meteen de
plaats van Pantouw innemen.
Een paar kleine groepen van onze mannen gingen hier en
daar op verkenning uit.
De hitte lag als een dweil, die in heet water was gedompeld,
over ons heen.
De gezinnen van de militairen die aan de kust te Oransbari
zaten, mochten — op instigatie van het hoofdkwartier — naar
het binnenland worden overgebracht. Dat betekende voor
mij dat op diverse plaatsen voedsel moest komen om de
evacué's te kunnen opvangen.
De vrouwen voelden niet veel voor deze evacuatie en de
dagelijkse ruzietjes en benepenheden begonnen de omvang
van een burgeroorlog aan te nemen.
Van de meest pietluttige dingen werden halszaken gemaakt
en ik vroeg me wel eens af, of die vrouwen ook maar het
geringste begrepen van wat oorlog betekende.
Dit temeer toen we van de militie-soldaten Griet en Soentpiet,
die twee weken waren weggeweest, te horen kregen dat
zowel te Ransiki als in Oransbari een aantal Jappen was
gedetacheerd.
Intussen was ook de commissaris van politie, de heer Roborgh,
vanuit het Wandamengebied gearriveerd. Hij wist te
vertellen dat ergens bij de Wisselmeren een andere collega
zat, Van Eechoud, in gezelschap van de B.B. controleur Victor
J. de Bruyn.
Hij was naar het Wandamengebied gestuurd om sagokoeken
voor de groep te verzamelen. Maar de Jappen waren er ook al.
Niettemin had hij de goede weg naar ons weten te vinden en
bovendien had de militiesoldaat Kokkelink contact gemaakt
met een Ambonese groep, die loyaal was gebleven en de
Japanse activiteiten kon doorgeven. Leider van deze verzetsgroep
was de heer Latumahina.
Een vijandelijk peloton was in de buurt van deze Ambonezen
gekomen. Het peloton liep in de Ambonese val en werd
vernietigd.
19