De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

In de namiddag riepen een paar wapenbroeders, die zich
verschanst hadden, ons toe.
We vonden militie-soldaat Van Genderen en de Javaanse
soldaat Soehe, de bewakers van een der vivres-depots. De
depots waren danig onder vuur genomen en het was meer
geluk dan wijsheid geweest dat de beide soldaten hadden
weten te ontsnappen. Er was echter weinig hoop dat de
andere jongens nog in leven zouden zijn.
Steeds opnieuw bleek, dat de vijand over zeer goede gidsen
moest beschikken, want hij wist precies waar en wanneer hij
moest aanvallen.
Het was een allerminst prettig gevoel, dat ook velen van onze
eigen districtsmensen aan de andere kant stonden. Wie was
goed en wie niet?
Het was beangstigend om te ervaren dat we eigenlijk niemand
meer konden vertrouwen.
Ondanks het feit dat onze commandant zich bijzonder prijzend
uitliet over onze activiteiten om de vijand bezig te
houden, namen onze depressieve buien toe.
Er kondigde zich een nieuwe vijand aan: honger. We hadden
geen contact meer met de bevolking en de voedselsituatie in
het kamp werd met de dag nijpender.
Er bleef dus maar één ding over en dat was een gevechtsgroep
naar Meorani sturen, waar wel behoorlijk voedsel aanwezig
was.
De volgende dag reeds vertrok zo'n groep, zes man sterk. We
spraken af, dat wanneer er niets aan de hand was, twee dagen
later een andere groep zou komen voor de aflossing. De dan
terugkerenden zouden zoveel mogelijk vivres en munitie
meenemen.
We waren dus zowel vechters als dragers en bewakers.
Geen geringe taken in dit verlaten oord. Het was onmogelijk
om hier iets te beginnen. De oerwouden waren onbewoonbaar
en zeer dun bevolkt. Om een stuk terrein open te kappen
en er bijvoorbeeld mais te planten en te oogsten, zou vele
maanden vergen.
Maar het transporteren van vivres en munitie kwam op gang.
38