De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

patrouille te Ajamaroe was aangekomen.
Dat bracht grote onrust teweeg bij de bevolking. Opgewonden
stonden de mannen en vrouwen tegen elkaar te krijsen
en te gebaren.
We hielden, wat men noemt, de vingers aan de pols.
Het zou mij niet verwonderen als ze wegliepen. De jungle
zou hen opslorpen, zonder dat wij een spoor van hen zouden
kunnen terugvinden.
Ik instrueerde de tolk wat hij zeggen moest, maar de man
wist de bevolking beter te bespelen dan ik.
Hij zei zo ongeveer het volgende:
„Hoor toe, dappere mannen. De grote patrouille is al lange
tijd onderweg. Zij heeft al vele stammen bezocht en overal
vriendschap gesloten. Neen, ook de dappere mannen in de
Kebar, het Caroongebied, Mare, Moraid en Ajamaroe zijn
niet weggelopen, maar hebben met de patrouille vriendschap
gesloten. Zij waren blij de dragers te kunnen tonen dat zij
niet bang waren. De dragers en hun vrouwen en dochters
zullen bij hun terugkomst vertellen hoe zij met jullie feest
gevierd en gedanst hebben.
Als de patrouille hier een lege nederzetting zou aantreffen,
zouden ze jullie uitlachen en zeggen dat jullie nog banger zijn
dan een vogel."
De toespraak veroorzaakte grote opschudding.
De mannen begonnen luidruchtig te discussiëren. Ook een
paar oude vrouwen mengden zich in het gesprek.
Zij besloten de dragers te tonen dat zij niet bang waren.
De zon begon weer aan een uitputtende dag.
Er klonk gezang.
Waren de mannen en vrouwen van de nederzetting dan toch
niet gerustgesteld?
Maar gezang betekende dat men geen gevaar duchtte van de
patrouille. Anders zong men niet.
De kleurige optocht van meer dan honderd personen deed
ons denken aan de voorbereiding van een groot feest.
De heren Meylink en Maitimoe liepen voorop.
48