De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

onze vuren waargenomen en daarmee onze aanwezigheid
geconstateerd.
Gewoontegetrouw gingen we weer in stelling, turend en
luisterend, klaar om te schieten op alles wat bewoog, want we
konden het risico dat aan afwachten verbonden is niet lopen.
Het geblaf van de hond bleef aanhouden. Ik moest denken
aan de sombere geluiden die in boeken over Scandinavië
beschreven worden. Het deed angstig aan, als een voorteken
van naderend onheil.
Op de een of andere manier had men de hond toch tot rust
gekregen. We hoorden noch zagen iets.
Omzichtig kropen we naar elkaar toe en beraadslaagden wat
we zouden doen. We besloten dat een deel zou trachten te
rusten, terwijl de anderen waakzaam zouden blijven. Rusten
met het hart in de keel en de zenuwen tot het uiterste gespannen.
We probeerden het, om beurten, wetend dat de
wijzers van onze horloges nóg langzamer zouden gaan dan
anders.
De dageraad kwam over ons alsof er geen vijanden bestonden.
We wilden juist opbreken toen ik op een afstand van
ongeveer tachtig meter het hoofd van een papoea door de
struiken zag. Ik schoot er mijn patroonhouder op leeg.
De spanning steeg ten top. Je moest uitkijken niet mataklap
te worden. We hadden geen idee met hoevelen onze begluurders
waren en wat zij van zins waren.
We hielden onze handgranaten gereed. Ik was bang dat een
van ons er misschien te snel gebruik van zou maken of niet
op de juiste manier.
Eerst toen de zon haar hoogtepunt had bereikt durfden we
onze stellingen te verlaten. We gingen terug naar ons bivak.
De hond meldde zich niet meer, we zagen geen verdachte
dingen en bereidden ons voor op de tocht naar de kust.
We besloten dat ieder van ons een blik met achttien kilo rijst
plus vleesconserven zou meenemen. We deden ieder twintig
houders met vijf patronen in onze ransel. Daarmede konden
we wel wat vijanden van ons lijf houden.
Maar de angst vrat aan ons. Niemand van ons was er zeker
57