De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

Maar er gebeurde niets.
Nadat Soentpiet zich voorzichtig op het droge had geholpen
zetten we ons opnieuw in beweging.
Robots in beweging, robots op weg naar het niets.
Even later kruisten we een spoor waaruit we konden afleiden
dat de vijand deze plaats nog diezelfde morgen gepasseerd
was.
Steeds dieper drongen we het oerwoud in, dat ons met zijn
woudreuzen een gevoel van veiligheid bood.
Het was bijna niet te geloven, maar diep in de jungle, waar
niemand dat ooit zou verwachten, vonden we een klapperboom,
beladen met vruchten.
Het was al laat in de middag en we mochten aannemen dat de
Jappen hun bivak weer hadden opgezocht, wellicht ook zelf
aan een hartversterking toe waren.
Sergeant Kokkelink besloot een korte rustpauze te houden
en daarvan gebruik te maken om wat kokosnoten te plukken.
Eén voor één trachtten we de boom, die niet hoger was dan
een meter of acht, te beklimmen, maar het lukte niet. We
kwamen niet verder dan halverwege.
Onze krachten waren zo verzwakt dat we zelfs niet meer in
staat waren om in een boom te klimmen.
Ik kon het niet verkroppen dat we voedsel binnen ons bereik
hadden en er toch niet bij konden.
In een laatste vertwijfelde poging om het probleem op te
lossen deed ik een lus van lianen tussen mijn voeten.
Met dit geïmproviseerde hulpmiddel lukte het mij wat hoger
te komen, de steel van één der palmbladeren te grijpen en mij
naar boven te hijsen.
Dankbare uitroepen van de „supporters" beneden mij verwelkomden
elke vrucht die met een doffe plof op de vochtige
bodem viel.
Een dag met klappervlees en klappermelk was een weelde die
zich met geen godenmaal of -drank liet vergelijken.
De kankoengbladeren konden we nog niet consumeren,
omdat die eerst gekookt moesten worden en daarvoor hadden
we bamboekokers nodig die in dit oerbos nu eenmaal
106