De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

weinigen die niet slaagde. De anderen, die de curcus wel met
goed gevolg hadden afgelegd, werden allen tot Nica-officier
bevorderd.
Het stak mij wel dat ik tot de onfortuinlijke uitzonderingen
behoorde, maar ik had er zeker geen spijt van dat ik de curcus
tot de laatste dag had gevolgd.
Mijn falen bij de Nica-cursus kwam ook de voormalige majoor,
inmiddels tot kolonel bevorderde S. H. Spoor ter ore.
Hij liet mij onmiddellijk bij zich komen en vroeg of ik er iets
voor voelde om te worden ingedeeld bij het Papoeabataljon
te Hollandia, dat een tekort aan kader had.
De taak van het Papoeabataljon was uitsluitend gericht op
het handhaven van de veiligheid in de bevrijde gebieden.
Hun commandant was de inmiddels majoor geworden J. P. K.
van Eechoud en ik nam aan dat de majoor zelf om mijn
plaatsing bij het Papoeabataljon had gevraagd.
Ik was vertrouwd met het land en zijn bewoners. Ik kende de
mentaliteit van de papoea's en kon goed met hen overweg.
Dat deze mensen, zo niet rechtstreeks bij de herovering van
hun grondgebied, dan toch anderszins werden ingeschakeld,
had mijn volle sympathie.
Mijn antwoord liet dan ook niet lang op zich wachten. Ik
denk zelfs dat het al van mijn gezicht viel af te lezen toen de
kolonel nog niet eens uitgesproken was. Dit was een kolfje
naar mijn hand en ik greep het verzoek met beide handen
aan.
Eind mei vertrok ik, als sergeant-majoor.
Het eigenlijke slagveld mocht zich dan hebben verlegd tot de
directe omgeving van Japan, de vijand was toch nog in grote
getale aanwezig en bleef een „lastige buur", om het
eufemistisch te zeggen. Patrouille-activiteiten onzerzijds
bleven dan ook hard nodig.
Op zekere dag bleek een order te zijn uitgevaardigd, inhoudende
dat mij een hoge militaire onderscheiding was toegekend,
die mij de volgende morgen op het appèlterrein van het
kampement zou worden uitgereikt.
Ik moest eerst bij de commandant ,,op het matje komen".
167