De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

draagt geen uniform. Haar zullen ze heus wel ongemoeid
laten."
De heer Nuhuwae knikte maar wat en bleef troosteloos voor
zich uitstaren, terwijl hij af en toe iets onverstaanbaars
mompelde.
Hoe beroerd het ook was, de situatie van het ogenblik bood
weinig soelaas voor het koesteren van meewarige gevoelens.
We moesten verder.
Sergeant Kokkelink achtte het nodig dit onveilige gebied te
verlaten. Hij besloot in oostelijke richting te trekken, in de
hoop door het verkennen van wat veiliger oorden aan de zo
hoog nodige fourage te kunnen komen.
We waren nog geen uur onderweg of we ontdekten een pad,
dat duidelijk pas gekapt was.
De vijand kon niet ver weg zijn.
We veronderstelden dat er patrouilles uitgezonden waren
om revanche te nemen op de nederlaag van gisteren.
Wellicht had het kleine oponthoud, dat met de hereniging
van onze groep gemoeid was geweest, ons voor een grimmige
confrontatie behoed.
Het moet voor de Japanners toch wel frustrerend zijn geweest,
telkens weer op hardhandige wijze te moeten ervaren,
dat de guerrilla-eenheden nog steeds actief waren.
Daarbij hebben zij geen flauw idee gehad, met hoevelen wij
onze acties in en nabij de rimboe uitvoerden.
Allerlei methodes werden bedacht om onze groepen te elimineren
en dikwijls wisten zij papoea's met mooie cadeaus te
bewegen om onze schuilplaatsen op te sporen.
De patrouille-activiteiten werden drastisch opgevoerd en
steeds duidelijker bleek dat de Japanners goed geïnformeerd
waren ten aanzien van onze bewegingen.
Het vermoeden van sergeant Kokkelink bleek juist: de vijand
was ons op het spoor.
Het was dan ook verstandig dat wij oostwaarts trokken.
We hadden echter nog niets vernomen van de andere gevechtsgroepen,
die van sergeant Mandala te Saukorem en die
94