De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

De schaduwen van een immense vogel.
De vlerken reiken tot aan mijn bivak, nemen er bezit van en
slokken mij op.
Het lijkt alsof het doodskleed over mij wordt gelegd.
Ik wil wel ten onder gaan ... ik ben moe van het niets doen,
dodelijk moe, de zwarte geest neemt bezit van mijn stoffelijk
omhulsel en breekt de kracht van mijn denken. De kleine
dood — de slaap — slaat mij neer.
De vijand kan een gemakkelijke prooi halen.
De dag komt zich presenteren alsof er niets veranderd is.
Maar nog steeds laat de vijand zich niet zien.
De Jappen slaan verder toe in Azië. De Duitsers vervolgen
hun Blitzkrieg of beginnen aan een terugtocht „volgens
plan".
Ik, Piet de Koek uit Amboina, zit nog in het ravijn van de
Vogelkop op Nieuw-Guinea en de roofvogels cirkelen boven
mijn hoofd alsof zij al weten dat hun prooi, daar bij dat kleine
bivak, langzaam zal worden afgemat, tot het ogenblik aanbreekt
dat zij hun snavels in het taaie vlees kunnen zetten.
En dan ineens, met niet meer gerucht dan dat van een hagedis,
staat Manikabar voor mij.
Hij heeft woord gehouden.
Ik ben er door ontroerd.
Het is alsof ik uit een concentratiekamp bevrijd ben.
Het leven heeft weer zin.
Ik verneem dat de dragers van de Japanse patrouille één voor
één zijn weggelopen. De Jappen hadden op hen geschoten,
maar geen van hen was getroffen.
De vijandelijke patrouille was niet verder gekomen dan de
bovenloop van de Andai-rivier, die door de tropische regens
in een kolkende bandjir was veranderd.
Manikabar en ik keerden terug naar Tjoisi.
De volgende dag reeds arriveerden sergeant Van der Muur en
de militie-soldaten Jacquard en Arends.
24