De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

aan moest". De cursus van het B.B.-opleidingsinstituut was
namelijk al ruim een maand geleden van start gegaan.
Een week na aankomst moest ik mij melden bij de directeur,
gouverneur Van der Plas.
Hij adviseerde mij onmiddellijk aan de slag te gaan, omdat ik
anders teveel achterstand zou oplopen.
Zo kwam Piet de Koek, tot voor kort een vogelvrije nomade
in het onherbergzame Nieuw-Guinea, op een schoongewreven
zitplaats terecht en een nieuwe periode brak aan. Ijverig
aan het werk. Keurig op tijd de colleges volgen.
Ik bemerkte dat ik me met de beste wil van de wereld niet
kon concentreren. Door het minste of geringste werd ik
afgeleid en dwaalden mijn gedachten naar het verleden terug.
Liet iemand per ongeluk iets vallen, dan schrok ik mij
een ongeluk en balde, in een reflexbeweging mijn vuisten,
gereed voor een denkbeeldig gevecht.
De meeste docenten en ook mijn collega-studenten zullen
wel gemerkt hebben dat mijn zenuwen nog uiterst gespannen
waren en dat ik de achterliggende periode psychisch nog
op geen stukken na verwerkt had.
Ik hoorde niet of nauwelijks wat de docenten zeiden.
Of liever, ik hoorde het wel, maar het drong niet tot mij door,
ook al deed ik nog zo mijn best.
Mijn gedachten waren bij Kokkelink en honderden malen
beleefde ik opnieuw de gevechten en hachelijke situaties die
wij samen hadden doorgemaakt.
Kortom, van alle leerstof die over onze hoofden werd uitgestort
of die wij door zelfstudie in ons moesten opnemen,
bleef bij mij niets, maar dan ook niets hangen.
Ik was eenvoudig niet in staat de cursus te volgen. Uiterlijk
mankeerde mij niets, maar innerlijk was ik in feite een wrak.
De directeur en zijn docenten kregen dat ook al gauw in de
gaten, maar uit een soort piëteit lieten ze mij begaan. Van
hun kant was er veel begrip en dat is iets wat ik niet licht zal
vergeten.
Het zou begrijpelijk geweest zijn als ze mij „afgevoerd"
hadden, maar dat zou tevens een nieuwe dreun voor mijn
158