De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

Dr. Van Mook bleek erg ingenomen met dit gebaar en beloofde
dat de vlag te bestemder plaatse zou komen.
Het feest werd daarop tot diep in de nacht voortgezet.
Toen we naar huis wilden, bleken er voor ons geen wagens
meer beschikbaar te zijn. We waren weer gewone soldaten
geworden, onderdelen van de naamloze hap, goed genoeg
voor het front.
Okay, we waren ook nog steeds niet te beroerd om, als het
moest, een etmaal achtereen door het oerwoud te sjouwen.
Maar we bekeken het nu toch wat anders. We wisten nu het
verschil tussen de feestjes organiserende officieren, die er
blijkbaar ook moesten zijn, en de jongens aan het front, met
wie je lief en leed deelde.
Op een dag in maart 1945 moest ik in een van de kantoren
van het kamp verschijnen.
Iedereen die binnenkwam werd eerst zorgvuldig gescreend.
Naam, rang, onderdeel... kortom, de duvel en z'n jeweetwel.
In de kamer waar ik uiteindelijk terecht kwam bevonden
zich, hoe kon het anders, een paar officieren.
Nadat ik mij voor de zoveelste keer had gemeld, kwam één
van hen naar mij toe en zei, dat het Hare Majesteit de Koningin
had behaagd ons allemaal een persoonlijke brief te
schrijven. Die van mij had men al ingelijst.
Dat verraste mij werkelijk. Ik vond het een sympathiek gebaar
en was er erg blij mee. Ik nam de ingelijste brief in
ontvangst en las:
164
Uw gedachte, om mij de vlag toe te zenden, die Gij
gedurende Uw lange en onverschrokken guerrilla-strijd
hebt hoog gehouden, heeft mij diep getroffen.
Ik betuig U daarvoor mijn groote erkentelijkheid.
Gij kunt ervan verzekerd zijn, dat Uw geschenk mijn
gedachten dikwijls zal terugvoeren naar U en ook naar
degenen, die hun naam niet meer op de vlag hebben
kunnen plaatsen.
Wilhelmina