De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

emanden. Ook wij moesten ons van zwemvesten voorzien.
Eenmaal in open zee leken de boten vleugels te hebben
gekregen. Met brullende motoren schoten ze vooruit en wie
zich niet goed vasthield, zou in no time over boord worden
geslagen.
Wij waren kennelijk zo onmisbaar in de ogen van onze opdrachtgevers
dat we onmiddellijk naar binnen werden geloodst
en plaats moesten nemen in een kabine, vlak onder de
brug.
Even later verscheen de luitenant met een verzegelde envelop,
die hij aan Kokkelink overhandigde met het verzoek deze
zelf open te maken.
Op een velletje papier stond onze opdracht, gevolgd door
instructies, hoe en wanneer we zouden worden opgehaald,
nadat we onze taak volvoerd hadden.
We moesten de inhoud van de brief zorgvuldig nalezen en uit
het hoofd leren, want het papier zelf kregen we niet mee.
Het had geen zin vragen te stellen, want die kon toch niemand
beantwoorden.
Wel werd ons gezegd dat we de opdracht mochten weigeren,
als we die onuitvoerbaar of te gevaarlijk vonden.
Dat was natuurlijk onzin. Je kon niet halverwege zo'n actie
zeggen: ho, maar nu wordt het me te link. We hadden nu
eenmaal A gezegd en wisten dat B er achteraan kwam.
De mededeling werd dan ook zwijgend in ontvangst genomen,
een zwijgen dat door de luitenant ook moeilijk anders
dan als instemming kon worden opgevat.
Tegen middernacht werd de snelheid verminderd, waarschijnlijk
uit veiligheidsoverwegingen, om het geluid van de
motoren, dat in wijde omtrek hoorbaar moet zijn geweest,
tot een aanvaardbaar niveau terug te brengen.
Om een uur of drie liep de snelheid nog verder terug. De
motoren brachten niet veel meer dan een zacht brommend,
bijna zoemend geluid voort en de boten gleden geruisloos
door het water. Af en toe hoorden we alleen het gepruttel van
de uitlaat als die het oppervlak raakte. Het zou bijna iets
vredigs gehad hebben als het niet zo dreigend was.
142