De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

Dit moet voor de Nederlandse regering toch geen geheim
geweest zijn.
Nu stonden wij daar met onze simpele karabijnen, nog nét
niet de gebroken geweertjes waarvan men in Nederland zo
lang had gedroomd.
Inmiddels waren van de andere eilanden tienduizenden Indonesiërs
als slaven naar Nieuw-Guinea gesleept en weinigen
van deze zgn. romusha's brachten het er levend af.
Het was in diezelfde maand april van het jaar 1944 toen zich
een ijlbode in ons kamp aandiende met een bericht voor
sergeant Kokkelink.
Coenraad had te Wesoei waargenomen dat een grote Japanse
patrouille ergens tussen Sidei en Wesoei aan land was gegaan.
In verband met dit feit vroeg hij sergeant Kokkelink om
nadere instructies.
Nadien bereikten ons meer verontrustende berichten. Een
Japanse patrouille, afkomstig van Sorong, was geland te
Waibeem, ten westen van Sanfarmoen gelegen.
We zouden, aldus het hoofdkwartier, ten koste van alles en
iedereen de Japanse opmars te Arupi moeten tegenhouden.
Dan kon het hoofdkwartier zich van Wekari terugtrekken op
de Kebarvlakte.
De voorpost Wesoei zou naar eigen inzicht moeten handelen.
Datzelfde gold voor de groepen van sergeant Griet en
sergeant Mandala.
Het lag voor de hand dat Coenraad en zijn mannen van de
situatie aan het „Westelijk front" op de hoogte werden gesteld.
Daar ons bivak op een heuvel lag, dat wel een fraai uitzicht
gaf op zee, maar weinig bescherming bood, werd aan Coenraad
c.s. meegedeeld dat wij ons verblijf naar de andere oever
van de rivier zouden verplaatsen.
De bevolking werd opgedragen het dorp zo vlug mogelijk te
verlaten en de bossen in te gaan.
De Arupirivier heeft een brede droge bedding en aan de rand
van de beide oevers groeit veel riet. Die oevers gaan steil
omhoog en bieden op een aantal punten een onbelemmerd
86