De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

We riepen ze achterna en warempel, ze bleven staan. Onze
namen bleken goed bekend.
De nieuwsdienst in de rimboe werkt snel en effectief. Nog
diezelfde middag hadden wij een ontmoeting met Iroegi.
We vertelden hem dat we opdracht hadden gekregen het
interneringskamp aan de Prafierivier te verkennen en dat we
allerlei gegevens nodig hadden die tot een spoedige bevrijding
van de geïnterneerden konden leiden.
Daarbij zouden we zeer omzichtig te werk moeten gaan en
niet het risico mogen lopen dat een van de Mandatjans gepakt
werd, laat staan dat onze aanwezigheid door de Jappen
ontdekt zou worden.
Iroegi wist ons meteen al te vertellen dat er elke dag een
groep gevangenen uit het kamp onder geleide van vier gewapende
Jappen naar de doesoen ging om sago te kloppen.
Daar lagen onze beste kansen, omdat het uiterst moeilijk, zo
niet onmogelijk was om het kamp zelf te benaderen, laat
staan om er in te komen.
Zelfs onder het voorwendsel tabak of andere schaarse artikelen
aan de man te willen brengen zou dat niet (meer)
lukken.
De mannen van het driemanschap hadden al zó vaak Japanse
patrouilles te grazen genomen, dat de Jappen korte metten
maakten met iedere Mandatjan die zij op hun pad tegen
kwamen. Elk risico op een directe confrontatie met de Jappen
moest dus worden vermeden.
We verzonnen de volgende list.
Op een plek die de gevangenen dagelijks bezochten zouden
we een boodschap deponeren, en wel zodanig dat deze niet in
het oog viel en toch vrij zeker gevonden zou worden.
Reeds de volgende dag vertrokken we met een paar Mandatjans
naar de sagobossen.
Ongeveer halverwege tussen deze bossen en het interneringskamp
zochten we een geschikte plaats om te kunnen
bivakkeren.
Twee dagen achtereen werden de vertrek- en aankomsttijden
van de sagokloppers waargenomen. Op de derde dag zouden
145