De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

niet voor het grijpen lagen. Misschien morgen . . .
Intussen waren we een heel eind van Wesoei verwijderd en
we liepen nog steeds in oostelijke richting, zoveel mogelijk
de kust mijdend.
Alles wat eetbaar was, van gajangs (wilde vruchten) tot genemoe
(inheemse bladgroente), werd verzameld.
De honger begon ons te obsederen.
Ik wist van kannibalisme, bedreven door papoeastammen,
die na een geslaagde hongitocht hun gedode tegenstanders in
moten hakten, roosterden en consumeerden.
Pas veel later, jaren na de oorlog, hoorde of las ik eens over
een andere vorm van kannibalisme, bedreven door blanken
die een vliegtuigramp hadden overleefd en maandenlang als
vermist te boek stonden. Ten langen leste hadden gestorven
medepassagiers hun tot voedsel gediend.
Ik moet bekennen dat zulke gedachten ook toen, als de honger
schier alle mentale weerstand scheen te breken, af en toe
bij mij boven kwamen.
Kijkend naar mijn kameraden vroeg ik mij dan verbijsterd af,
of het mogelijk was dat een mens tot zoiets kon geraken.
Thans schaam ik mij voor die herinnering, maar de hallucinerende
werking van de honger is kennelijk in staat de mens
in een toestand te brengen, waarin het spreekwoord dat de
een zijn dood de ander zijn brood is, niet figuurlijk, maar
naar de letter moet worden opgevat.
Het merkwaardige was, dat als ik aan zoiets absurds dacht,
zich steeds iets voordeed dat ons nieuwe hoop gaf.
Dat was ook nu het geval.
Vanaf de heuvel die we bereikt hadden zagen we de sagobossen
van Sidei. Nog even volhouden, want het einde van
onze ellende was immers in zicht!
Het einde van de ellende?!
Op datzelfde moment meenden we in de verte het zware
geronk van vliegtuigmotoren op te vangen.
We hadden gelukkig nog geen vuur gemaakt en de struiken
boden voldoende bescherming om ons aan het zicht van
mogelijke vijanden te kunnen onttrekken.
107