De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

we een eerste poging ondernemen om met de gevangenen in
contact te komen. En wel alsvolgt.
In een versleten, primitief tabaksdoosje, niet groter dan een
centimeter of acht, van riet gevlochten, werden een paar
gedroogde tabaksbladeren gelegd met daartussen een klein
briefje, waarop het volgende geschreven stond:
Wij zijn van de geallieerden en wensen gegevens over
jullie kamp. Het gaat om jullie levens. Laat doos en
papier met jullie antwoord op deze zelfde plek achter.
Potlood ligt onder de stam.
K. K.
Toen de sagokloppers gepasseerd waren begaven twee Mandatjans
zich naar de plek waar ze die dag bezig waren geweest.
Op het niet aangetaste deel van een stam die de gevangenen
gedeeltelijk bewerkt hadden, werd het doosje geplaatst en
toegedekt met bladeren, echter zo dat het wel ontdekt móest
worden.
Omdat de Japanse bewakers zich niet verwaardigden zelf een
hand uit te steken, waren we er vrijwel zeker van dat het ook
alleen maar door een gevangene ontdekt zou kunnen
worden.
De volgende dag gingen onze helpers kijken wat er gebeurd
was. En jawel, de list had gewerkt.
Het doosje lag er nog en op het papiertje stond: Begrepen.
We hadden nog acht dagen de tijd om aan de zo hoog nodige
gegevens te komen. Van deze acht dagen gingen er dan ook
nog twee af om de kust te kunnen bereiken. We konden dus
hooguit nog een keer of drie de boodschappen uitwisselen.
In het volgende briefje stond het verzoek de plattegrond, de
uitgangen en de bewakingsposten van het kamp voor ons te
schetsen.
Vierentwintig uur later werd de „post" weer opgehaald en
opnieuw bleek het systeem te hebben gewerkt. Aan ons verzoek
was volledig voldaan.
146