De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

tien gedetineerden met hun bewakers voorbijkomen.
Even later passeerde een tweede groep.
Daarna viel er een langdurige stilte. Onze gids maakte
daarvan gebruik en kroop geruisloos door de struiken naar
een punt dat hem een mooi „doorkijkje" naar het kamp
verschafte.
Ongeveer een uur lang bleef hij spoorloos en we begonnen
ons al danig ongerust te maken, toen hij plotseling weer
opdook, even geruisloos als hij verdwenen was.
Hij vertelde ons dat het kamp één grote ingang had. Bij die
ingang stond een goed gecamoufleerde barak. De overige
barakken waren langwerpig en stonden een eind verderop.
Deze lange barakken waren aan de buitenkant afgedekt met
stukken boomschors.
Hij had slechts twee wachtposten kunnen ontdekken. Eén bij
de ingang en één aan de achterzijde van de lange barakken.
Zijn waarnemingen bleken aardig te kloppen met de gegevens
die wij ontvangen hadden.
Op tien minuten afstand van onze schuilplaats ontdekten we
een begraafplaats en even verder een grote tuin met groente
en knolgewassen.
Dood en leven, vlak bij elkaar. Er school een duidelijke symboliek
in. Op deze scheidslijn, tussen de dood van de begraafplaats
en het leven van de tuin, balanceerden letterlijk
de gevangenen.
Wat zouden we de bewakers van deze gevangenen graag
hebben neergelegd.
Het kostte ons werkelijk de grootste moeite om van de trekker
van onze wapens af te blijven.
Maar we zouden teveel riskeren. Je wist nooit tot welke
escalatie van geweld dat zou leiden. De kans dat de Jappen
hun woede op de krijgsgevangenen zouden koelen, was natuurlijk
levensgroot aanwezig.
Ontmoedigd door de trieste aanblik van de haveloze gevangenen
en het gevoel van machteloosheid dat ons daarbij
bekroop, gingen we terug naar ons bivak.
Die middag verzonden we nog een laatste boodschap aan
148