De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

Het geronk kwam steeds dichterbij, tot we, vanuit het oosten,
een formatie van twintig vliegtuigen op ons af zagen
komen.
Vliegtuigen met dubbele rompen, een type dat we nog nooit
hadden gezien.
Aan de kentekens konden we vaststellen dat het geallieerde
toestellen waren.
We waren nauwelijks van onze verbazing bekomen of vanuit
het westen, uit tegenovergestelde richting dus, naderde een
formatie kleine, éénmotorige vliegtuigen. Kennelijk Japanse
jagers, donker, bijna zwart van kleur. Het waren er twaalf in
totaal.
Beide formaties gingen ineens tot de aanval over.
Een schouwspel om nooit te vergeten!
Het ene moment opklimmend met brullende motoren, dan
weer omlaag gierend in ijzingwekkende duikvluchten, bestookten
beide luchtformaties elkaar met hun boordwapens,
die af en toe voltreffers plaatsten, resulterend in een wervelende
looping van (meestal) één der Japanse jagers, die vervolgens
als een staartkomeet met een lange sliert van rook
achter de horizon verdween.
Het was net of we, van het ene moment op het andere, uit de
stilte van de jungle waren overgeplant in een gigantische
schouwburg, waar we de première van een spectaculaire
oorlogsfilm meemaakten. Dit was echter geen gespeeld realisme,
met bedriegelijke trucages, maar keiharde werkelijkheid.
We lagen het met stomme verbazing aan te kijken.
De „dubbele rompen" bleken sneller en wendbaarder. Ook
hun bewapening moest beter zijn, want de strijd was binnen
vijf minuten in hun voordeel beslist.
Wat er van de veel kleinere Japanse toestellen over was
vertrok ijlings in de richting waaruit ze gekomen waren.
Ook de „dubbele rompen" keerden huiswaarts, als voldane
sportlieden na een geslaagde wedstrijd.
We hadden het van begin tot eind met onze eigen ogen
gezien, maar konden het nog maar nauwelijks geloven.
108