De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

langs ons heen. We wisten wat ons te wachten stond en dat
hield ons vanaf dit moment meer bezig dan alles wat er om
ons heen gebeurde.
Luitenant De Boer stond ons op te wachten en terwijl wij
gedrieën naar de uitgang liepen zei hij: „Jullie hebben het
misschien al begrepen? Het gaat vanmiddag gebeuren. Jullie
opdracht krijgen jullie pas aan boord te horen."
Vervolgens bracht hij ons met zijn jeep naar de wapenmagazijnen,
waar we zelf onze wapens mochten uitkiezen.
Sergeant Kokkelink liet zijn keus vallen op een zgn. „forty
five"-pistool en een jungle-karabijn. Ik gaf de voorkeur aan
een fraai ogende tommy-gun.
We stapten weer in, reden naar de steigers en begaven ons
aan boord van één van de vele PT-boten die voor vertrek
gereed lagen.
Voedselpakketten, sigaretten en andere benodigdheden waren
al aan boord gebracht. We kwamen niets te kort.
Het vertrek van de PT-vloot was zeer indrukwekkend.
Waarom ik ineens aan de vloot van De Ruyter en Karel
Doorman moest denken weet ik niet, maar ik begon me nu
toch wel wat zekerder te voelen, waarschijnlijk ook omdat
alles zo goed getimed en puntgaaf geregeld was.
De schepen voeren in groepen van drie de baai uit, nagezwaaid
door de thuisblijvers, die ons met opgestoken duim
succes toewensten.
Onze boot werd geëscorteerd door twee andere, die de
„kostbare lading" die wij ineens geworden waren, moesten
beschermen.
De twee K's, Kokkelink en De Koek, waren op weg naar een
nieuw avontuur. Zou het ons laatste zijn?
Ik geloof dat die vraag ons meer bezig hield dan we voor
elkaar wilden weten.
De bemanning bleek precies te weten wat er gedaan moest
worden. Er klonken geen commando's en alle taken werden
zwijgend uitgevoerd.
Toen we de haven uit waren, bemerkten we dat mariniers
met zwemvesten aan de mitrailleurs en het luchtdoelgeschut
141