De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

De straf
Ik realiseerde mij plotseling hoeveel jonge mannen we hadden
verloren, eigenlijk alleen nog maar in prikacties.
Maanden waren voorbij gegaan.
De jaren konden we ook al tellen.
Daar trokken we dan sedert jaar en dag door de rimboe.
Als nomaden.
Een grote groep mensen, ondersteund door een paar kleine
eenheden, die op verkenning uitgingen en hier en daar een
stelling betrokken.
Ik dacht aan soldaat De Mey, die tijdens de mars naar de kust
van een steile berghelling was getuimeld.
Met volle bepakking stortte hij in een twintig meter lager
gelegen rivier.
Hij had nog het geluk dat de rivier op dit punt zeer diep was,
anders zou hij de val nooit hebben overleefd.
Hij was nog bij kennis, toen zijn kameraden uit de grote
groep die ons was voor gegaan, hem uit het water hielpen.
De val had hem echter zoveel letsel bezorgd, dat hij niet meer
op eigen kracht verder kon.
De commandant stond voor een tragische beslissing.
De voedselschaarste was zo nijpend, dat vertraging van het
marstempo catastrofaal zou kunnen zijn.
Daarom werd besloten dat de gewonde alleen zou achterblijven,
in een klein bivak, dat speciaal voor hem werd opgeslagen.
De kapitein beloofde hem, dat hij zo spoedig mogelijk zou
worden opgehaald.
Ik wist wat het betekende alleen te zijn, omringd door vele
vijanden: de rimboe zelf, de Jap, vermoedelijk de bevolking,
de angst, en de verbeelding, die de angst voedt.
Soldaat De Mey was bovendien nog gewond.
62