De nieuwe vijand - Stichting Papua Erfgoed

De brief werd aan het dorpshoofd overhandigd, met het
verzoek alvast maar vooruit te gaan.
Wij wisten de weg naar Saukorem en behoefden van zijn
diensten als gids dus geen gebruik te maken.
Intussen hadden wij van het dorpshoofd nog wat aanvullende
informatie gekregen.
Hij wist ons te vertellen dat de gevechtsgroep van sergeant
Mandala zich had overgegeven.
Wat ons ter ore kwam vanuit Sanfarmoen liet slechts ruimte
voor één conclusie, namelijk dat de dappere groep van sergeant
Griet gesneuveld moest zijn.
Over het lot van foerier Beaufort en zijn groep was niets
bekend.
Eerst nu drong het tot ons door dat wij vermoedelijk de enige
overlevenden waren van het hele Manokwari-detachement.
Wat het lot van de gevangenen betreft moest immers het
ergste worden gevreesd.
Het was meer dan wij konden verwerken.
Ieder van ons zag de gezichten van al die wapenbroeders, met
wie we zoveel leed en ellende, maar ook veel vreugde hadden
gedeeld, voor zich.
Allemaal te vroeg heengegaan.
En waarvoor, in Godsnaam?
We hadden dan wel zo'n mooie brief opgesteld voor onze
kapitein, maar wisten ons intussen belaagd door alle mogelijke
vijanden, niet in de laatste plaats de ontberingen van de
honger, die een steeds grotere bedreiging ging vormen voor
ons fysieke en mentale uithoudingsvermogen.
Was onze situatie, alle dappere voornemens ten spijt, niet
volstrekt hopeloos?
Deze vragen hielden ons meer bezig dan wij voor elkaar
wilden weten. Al met al verkeerden we, om in weerkundige
termen te spreken, in een diepe depressie.
Zodra het dorpshoofd en zijn beide metgezellen uit het gezicht
verdwenen waren, zochten we onze schamele bezittingen
bijeen en daalden de heuvel af, in oostelijke richting.
99