(2003) nummer 3 mei/juni - Nemesis

More documents

Recommendations

Info

I RECHTSPRAAK ARBEID Arbeidsduur Nr. 1576 (RN-kort) Kantonrechter 's-Hertogenbosch 19 december 2002 Nr. 275854, EJverz. 02-5017 Mr. Cremers Stichting GGZ Oost-Brabant, verzoekster, gemachtigde mr. van der Schoor, tegen V., verweerder, gemachtigde mr. Vetkamp Beëindiging arbeidsovereenkomst Art. 7:685 BW Verspreiding van pornografische afbeeldingen via e-mail op het werk. Nu de richtlijnen van werkgever voor communicatie en het gebruik van e-mail niet duidelijk aangeven welk gebruik is toegestaan en de verantwoordelijkheid daarvoor bij de werknemers zelf wordt gelaten, kunnen de werknemers zelf beoordelen wat acceptabel is. Kennelijk hanteert de werkvloer andere normen dan de directie. Nu nooit eerder is opgetreden tegen ongeoorloofd gebruik en niet gebleken is dat iemand aanstoot heeft genomen aan het bericht, wordt het ontbindingsverzoek afgewezen. De integrale teksten van de uitspraken en de literatuuroverzichten uit oude nummers van Nemesis zijn vanaf januari 2003 opgenomen in de Databank Vrouw en Recht, te raadplegen via de website van het Clara Wichmann Instituut: www.clara-wichmann.nl. De uitspraken en literatuur van dit nummer worden met een vertraging van één nummer eveneens in de Databank opgenomen. Kopieën van integrale teksten zijn tevens tegen vergoeding te bestellen bij het CWI. De redactie stelt toezending van ongepubliceerde uitspraken en opmerkelijke berichten zeer op prijs. Toezending van scripties graag met informatie over de wijze waarop de scriptie besteld kan worden. Adres: Postbus 93639 1090 EC Amsterdam Telefoon: 020 - 6684069 Fax:020-6684371 E-mail: info@clara-wichmann.nl Nr. 1577 Rechtbank Middelburg, sector kanton, locatie Tholen 17 mei 2002 Nr. 01/559 Mr. Melens G., eiseres, gemachtigde mr. Muller tegen Go., automaterialen VOF en haar vennoten, gedaagden, gemachtigde mr. Andriessen Arbeidsvoorwaarden; aanpassing arbeidsduur; goed werkgeverschap Art. 2 lid 6 Waa, art. 7:611 BW Werkneemster verzoekt na haar bevalling in deeltijd, gedurende de middaguren, te mogen werken. Werkgever staat deeltijdarbeid toe maar weigert toestemming voor het verrichten daarvan in de middaguren. Hoewel de Waa niet van toepassing is omdat minder dan tien werknemers in dienst zijn, acht de kantonrechter het criterium van art. 2 lid 6 Waa van toepassing omdat dit kan worden gezien als een uitwerking van het beginsel van goed werkgeverschap van art. 7:611 BW. In casu leidt dit echter tot de slotsom dat de vordering van werkneemster moet worden afgewezen. (...) De verdere beoordeling van de zaak (...) 2. Uit de nadere uitlatingen van partijen blijkt dat bij Go. c.s. ten tijde dat G. heeft verzocht haar arbeidstijd aan te passen (van 38 naar 19 uur) minder dan 10 werknemers in dienst waren. Hieruit volgt dat op het verzoek van G. art. 2 lid 1 t/m 11 van de WAA niet van toepassing was. Voorts is vast komen te staan dat Go. c.s. geen regeling had getroffen met betrekking tot het recht van haar werknemers op aanpassing van de arbeidsduur als bedoeld in art. 2 lid 12 van de WAA. 3. Go. c.s. hebben, ondanks het ontbreken van die regeling, het verzoek van G. tot aanpassing van de arbeidsduur gehonoreerd. De wens van G. om de verminderde arbeidsuren te spreiden in die zin dat zij uitsluitend 's middags zou werken hebben zij niet gehonoreerd en in afwijking daarvan bepaald dat G. 's ochtends diende te werken. 4. Indien de WAA wel van toepassing zou zijn geweest, dan zouden Go. c.s. alleen dan van de door G. gewenste spreiding hebben mogen afwijken indien zij daarbij een zodanig belang hadden dat de wens van G. daarvoor naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid moest wijken (art. 2 lid 6 WAA). 5. Er is geen goede reden om dit criterium ook niet toe te passen in de gevallen dat art. 2 lid 6 WAA niet direct van toepassing is omdat bij een werkgever minder dan 10 werknemers in dienst zijn. Dit criterium kan worden gezien als een uitwerking van de eisen van goed werkgever- en goed werknemerschap die op grond van art. 7:611 BW voor iedere arbeidsverhouding gelden. 6. Go. c.s. hebben ter onderbouwing van hun beslissing dat G. 's ochtends diende te werken aangevoerd dat het werken in de middaguren een onoverkomelijk probleem opleverde aangezien de werkzaamheden zich concentreren op de ochtenduren. G. heeft deze stelling betwist en aangevoerd dat zij altijd evenveel 's ochtends als 's middags heeft gereden. 7. Go. c.s. hebben voorts gesteld dat zij G. hebben gevraagd of haar moeder (die voor kinderopvang zou zorgen) haar werkzaamheden niet kon verplaatsen van de ochtenduren naar de middaguren en dat G. daarop heeft gereageerd geantwoord 'als ik 's middags niet kan werken dan moet je me maar ontslag geven'. G. heeft deze stelling niet betwist. 8. In beginsel bepalen Go. c.s. de spreiding van de arbeidsuren omdat zij als werkgever het ondememersrisico dragen en met het oog daarop ook de bedrijfsvoering moeten kunnen bepalen. Kennelijk waren zij van mening dat de bedrijfsvoering het meest was gediend met het werken van G. tijdens de ochtenduren en die beslissing komt, gelet op de grootte van het bedrijf, niet onredelijk voor zodat die moet worden gerespecteerd. Daarnaast had van G. als goed werknemer verwacht mogen worden dat zij had uitgelegd waarom haar moeder haar werkzaamheden niet anders kon spreiden zodat zij wel in staat zou zijn om kinderopvang in de ochtenduren te verzorgen. 9. De slotsom is dat Go. c.s. aan G., die vanaf 1 maart 2001 geen werkzaamheden heeft verricht, volgens de hoofdregel van art. 7:627 BW geen loon is verschuldigd. De daarop betrekking hebbende vorderingen zullen dan ook worden afgewezen. Wel toewijsbaar zijn de vordering wegens 8% vakantietoeslag over het loon van ƒ 2.544,10 bruto over de maand februari 2001 is ƒ 203,53 bruto, de tot 25% beperkte wettelijke verhoging daarover en de wettelijke rente vanaf 1 juli 2001 aan- NEMESIS 2003 nr. 3
gezien de vakantietoeslag op grond van art. 17 WMM uiterlijk op 30 juni 2001 betaald diende te zijn. (...) Nr. 1578 (RN-kort) Rechtbank Amsterdam, sector kanton, locatie Amsterdam 20 november 2002 Nr. 02-893 118, JAR 2002, 281 Mr. De Jong Schouwenburg S., eiseres, gemachtigde mr. Sick, tegen KLM NV, gedaagde, gemachtigde mr. Wuisman Aanpassing arbeidsduur Art. 2 Waa Werkneemster is voor vier dagen per week werkzaam als unit-coach, een leidinggevende functie. Na haar bevalling werkt zij geruime tijd drie dagen per week op grond van ouderschapsverlof en vervolgens door middel van het opnemen van één vakantiedag per week. Haar functioneren wordt in deze periode als zeer goed beoordeeld. Werkgever weigert akkoord te gaan met aanpassing van de arbeidsovereenkomst van vier naar drie dagen per week. De kantonrechter is van oordeel dat het beleid van werkgever ten aanzien van unit-coaches ('1-baas-concept en continue bereikbaarheid') onvoldoende zwaarwichtig is om niet aan de vordering van werkneemster tegemoet te komen. Het bestaan van bijzondere omstandigheden is onvoldoende aannemelijk geworden. Gelijke behandeling Nr. 1579 Centrale Raad van Beroep 23 januari 2003 (vervolg RN 2002/3, 1461) Nr. 96/10513 AW, LJN-nr. AF3473 Mrs. Garvelink-Jonkers, Zeilemaker en Wulffraat-van Dijk Appellant tegen de Minister van Landbouw, Natuurbeheer en Visserij, gedaagde Gelijke behandeling; positieve actie Art. 2 EG Richtlijn 76/207, Awgb De beslissing van werkgever, het ministerie, tot afwijzing van het verzoek van een mannelijke werknemer om in aanmerking te komen voor kinderopvang is niet in strijd met nationaal of internationaal recht. De onderha- RECHTSPRAAK vige kinderopvangregeling, die opvangplaatsen alleen ter beschikking stelt aan vrouwelijke werknemers, tenzij sprake is van bijvoorbeeld éénoudergezin of een noodsituatie, is een geoorloofde maatregel tot bestrijding van zware ondervertegenwoordiging van vrouwen op het Ministerie van Landbouw. De maatregel is passend en gaat niet verder dan noodzakelijk is voor verwezenlijking van het gestelde doel. (...) II. Motivering 1.1. Appellant, werkzaam bij gedaagdes Ministerie, heeft bij brief van 5 december 1995 verzocht om ten behoeve van zijn nog ongeboren kind in aanmerking te komen voor een plaats in het kinderdagverblijf van het Ministerie. Het Ministerie van gedaagde kent een kinderopvangregeling met als uitgangspunt dat kinderopvangplaatsen in principe uitsluitend ter beschikking staan van vrouwelijke werknemers, tenzij sprake is van een noodgeval, dit ter beoordeling van de directeur. 1.2. Bij besluit van 20 december 1995 heeft gedaagde het verzoek van appellant afgewezen, omdat plaatsing van kinderen van mannelijke ambtenaren alleen mogelijk is, indien sprake is van een noodsituatie. Appellant heeft tegen dit besluit bezwaar gemaakt en zich tegelijkertijd tot de Commissie Gelijke Behandeling gewend met het verzoek om een oordeel te geven over de vraag of gedaagde onderscheid maakt op grond van geslacht in strijd met de wetgeving inzake gelijke behandeling. 1.3. Op 25 juni 1996 heeft de Commissie Gelijke Behandeling als haar oordeel uitgesproken dat gedaagde ten opzichte van appellant geen onderscheid naar geslacht in strijd met artikel 1 a, lid 1, juncto artikel 5 van de Wet gelijke behandeling mannen en vrouwen heeft gemaakt. 1.4. Bij het bestreden besluit van 11 september 1996 heeft gedaagde het door appellant tegen het besluit van 20 december 1995 gemaakte bezwaar ongegrond verklaard. 2. De rechtbank heeft bij de aangevallen uitspraak het door appellant ingestelde beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard, waarbij zij geen aanknopingspunten heeft gezien om het oordeel van de Commissie Gelijke Behandeling voor onjuist te houden. Voorts heeft de rechtbank het beroep van appellant op schending van het gelijkheidsbeginsel en schending van artikel 6 van de Aanbeveling van NEMESIS 2003 nr. 3 de Raad van de Europese Gemeenschappen van 31 maart 1992 betreffende kinderopvang (Publicatieblad van de Europese Gemeenschappen van 8 mei 1992 L 123, blz. 16, hierna: Aanbeveling), verworpen. 3.1. In hoger beroep heeft appellant aangevoerd dat gedaagde niet heeft aangetoond, dat door de kinderopvangregeling daadwerkelijk meer vrouwen na hun zwangerschapsverlof bij het Ministerie in dienst zijn gebleven, dat bij het overgrote deel van de Ministeries in Nederland mannelijke werknemers wel op gelijke wijze als vrouwelijke werknemers kunnen profiteren van kinderopvangregelingen en dat de omvang van de middelen die ter beschikking staan geen argument kan zijn om mannen uit té sluiten. Voorts heeft appellant zijn beroep op schending van artikel 6 van de Aanbeveling gehandhaafd en tevens aangevoerd dat het bestreden besluit in strijd is met artikel 2, lid 4, van de richtlijn van de Raad van de EG van 9 februari 1976 nr. 76/207/EEG, betreffende de tenuitvoerlegging van het beginsel van gelijke behandeling van mannen en vrouwen ten aanzien van de toegang tot het arbeidsproces, de beroepsopleiding en de promotiekansen en ten aanzien van de arbeidsvoorwaarden (hierna: richtlijn 76/207). 3.2. Gedaagde heeft zijn standpunt in hoger beroep gehandhaafd en aangegeven uit de tekst van artikel 2, lid 4, van de richtlijn 76/207 niet de conclusie te kunnen trekken dat dit artikel is geschonden. 4. In geschil is de weigering van gedaagde om appellant in aanmerking te brengen voor een kindplaats voor zijn zoon, op de grond dat hij een mannelijke werknemer is, wiens geval niet als noodgeval kan worden aangemerkt. Daarbij spitst het geding zich toe op de vraag of dit besluit in overeenstemming is met bepalingen van nationaal, internationaal of supranationaal recht, in het bijzonder met het bepaalde in artikel 2, leden 1 en 4 van richtlijn 76/207. 4.1. In richtlijn 76/207 is voorzover in casu van belang bepaald: Artikel 2 1. Het beginsel van gelijke behandeling in de zin van de hierna volgende bepalingen houdt in dat iedere vorm van discriminatie is uitgesloten op grond van geslacht, hetzij direct, hetzij indirect door verwijzing naar met name de echtelijke staat of de gezinssituatie. 4. Deze richtlijn vormt geen belemmering voor maatregelen die beogen te
Page 1 and 2: MEI/JUNI 2003 3 OPKOMST EN ONDERGAN
Page 3 and 4: Nemesis en de herrijzenis van de ge
Page 5 and 6: gezin inmiddels door scheiding of o
Page 7 and 8: zijn onderworpen. De bijzondere rec
Page 9 and 10: Naarmate het vreemdelingenbeleid re
Page 11 and 12: zijn de tegendraadse gevolgen van h
Page 13 and 14: punt heeft negatieve gelijkschakeli
Page 15: ACTUALITE1TENKATERN Samenstelling M
Page 19 and 20: deeld in schaal 12 en hoger was zel
Page 21 and 22: Nr. 0200209 Mrs. Bloem, Melssen, Mi
Page 23 and 24: vader worden ontvangen in zijn inle
Page 25 and 26: stelsel van het huwelijksgoederenre
Page 27 and 28: sen, tegen S., gedaagde in conventi
Page 29 and 30: was sentenced to seven months' impr
Page 31 and 32: verdediging gestelde vragen beantwo
Page 33 and 34: hoger beroep van 2 november 2000 de
Page 35 and 36: hoord kunnen worden, terwijl zij in
Page 37 and 38: nis te verlenen die hem uit een oog
Page 39 and 40: 6. Beslissing De Hoge Raad verwerpt
Page 41 and 42: Noten 1. Waarschijnlijk omdat het e
Page 43 and 44: zorgd. De rechtbank heeft voorts in
Page 45 and 46: lijker beschrijving van de situatie
Page 47 and 48: ehoeve van alle huiselijk geweldzak
Page 49 and 50: lijk door het OM wordt gevraagd of
Page 51 and 52: II Some headlines of the discussion
Page 53 and 54: it should be explained that the non
Page 55 and 56: claim that they lack the power or t
Page 57 and 58: vens te verstrekken aan samenwerkin
Page 59 and 60: Economische activiteit of misdrijf?
Page 61 and 62: op werving over de grens opnieuw ve
Page 63 and 64: zaak Kraus heeft het Hof bepaald da
Page 65 and 66: Sinds de tachtiger jaren wordt het
Page 67 and 68:
voor de betrokkenheid van verdachte
Page 69 and 70:
'Hé!' riep Knor, 'wat ben je aan h
Page 71 and 72:
STRAFPROCESRECHT, BESTUURSPROCESREC
show all

(2003) nummer 3 mei/juni - Nemesis

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?