(2003) nummer 3 mei/juni - Nemesis

dien heeft J. in 1994 en bedrag van
ƒ 15.000 ten behoeve van de kosten
voor herinrichting ontvangen en 1999
zijn de kosten voor herinrichting nogmaals
voor rekening van B. gekomen.
Daarnaast is in 1999 aan J, een auto
toegedeeld.
B. heeft bij akte de jaarstukken en alsmede
de belastingaangiftes en aanslagen
over de laatste driejaren van de samenleving
(1991 tot en met 1993)
overgelegd.
Hieruit blijkt dat, naast de al eerder vermelde
opnamen/uitgaven voor privé,
welke, aan het gezin ten goede zijn gekomen,
zo staat, als onweersproken
vast, er niet zodanig grote winsten met
de onderneming zijn gemaakt dat deze,
ondanks dat de onderneming niet als
behorende tot de gemeenschap van partijen
moet worden beschouwd, deze
winsten of een deel daarvan, op andere
gronden, waaronder de redelijkheid en
billijkheid, aan de gemeenschap zouden
moéten worden toegedeeld en opvolgend
in de verdeling zouden moeten
worden betrokken.
De rechtbank heeft bij dit oordeel betrokken
de niet weersproken stellingen
van B. dat hij na 1994 substantiële bedragen
aan J. en/of de kinderen van
partijen ter beschikking heeft gesteld
(productie 10 akte na tussenvonnis) en
dat B. in voldoende mate aan zijn onderhoudsverplichtingen
jegens de kinderenvoldaan
heeft en voldoet.
Nu ook J. na daartoe in de gelegenheid
te zijn gesteld, bij antwoordakte op
geen enkele wijze aangeeft op welk bedrag
en op welke gronden zij in redelijkheid
bij verdeling aanspraak meent
te kunnen maken, zal de rechtbank de
gemeenschap zoals deze tussen partijen
tot 1994 heeft bestaan, voor verdelend
houden op de wijze zoals partijen
dat feitelijk hebben gedaan.
2.9 Dit houdt in dat de vorderingen van
J. zonder grond zijn en derhalve afgewezen
dienen te worden.
De rechtbank zal de proceskosten compenseren
nu partijen gewezen partners
zijn in een in zoverre met een huwelijk
gelijk te stellen relatie.
Beslissing
De rechtbank:
wijst de vordering af.
(...)
Deze procedure is gegarandeerd door
het Proefprocessenfonds Clara Wichmann
I RECHTSPRAAK
Nr. 1585 (RN-kort)
Gerechtshof Arnhem
23 juli 2002
Nr. 2002/77
Mrs. Mens, Van der Kwaak, De Boer
M., verzoeker in principaal beroep,
verweerder in incidenteel beroep, verder
te noemen de man, procureur mr.
Kaal, tegen H., verweerster in principaal
beroep, verzoekster in incidenteel
beroep, verder te noemen de vrouw,
procureur mr. Plochg
Echtscheidingsconvenant; wijziging
van omstandigheden; niet-wijzigingsbeding
Art. 1:159 lid 3 BW
Na een huwelijk van veertien jaar is
tussen partijen in 1989 de echtscheiding
uitgesproken. In het vonnis is
conform het tussen partijen gesloten
convenant bepaald dat de man
ƒ 1.300,- alimentatie per maand voor
de vrouw zal betalen en ƒ 400,- per
maand voor het kind van partijen. In
het convenant is opgenomen dat de
alimentatie voor de vrouw niet kan
worden gewijzigd in de volgende gevallen:
- de vrouw verwerft zich een inkomen
uit dienstbetrekking;
- de man zal gaan samenleven als
ware hij gehuwd, dan wel treedt opnieuw
in het huwelijk.
In deze procedure verzoekt de man
vermindering van de alimentatie
voor de vrouw en limitering van de
alimentatie, dat wil zeggen beëindiging
van de alimentatie per 1 augustus
2004 omdat dan vijftien jaar alimentatie
is betaald.
Het hof verklaart de man niet ontvankelijk
in zijn verzoek tot beëindiging
omdat dit verzoek prematuur
is. Voor de beoordeling van dit verzoek
dient de rechter de situatie direct
voor en na de eventuele beëindiging
in aanmerking te nemen.
Ten aanzien van het verzoek tot wijziging
van de alimentatie overweegt
het hof als volgt:
- de door de man gestelde feiten leveren
een relevante wijziging van
omstandigheden op, hetgeen een onderzoek
naar de draagkracht van de
man rechtvaardigt en noodzakelijk
maakt. De man had aangevoerd dat
zijn woonlasten en de premie ziektekostenverzekering
ten opzichte van
de situatie zoals die was in 1989 aanzienlijk
zijn gestegen en voorts dat
hij de financiële zorg heeft voor de
twee kinderen die zijn geboren uit
zijn tweede huwelijk. Naar de mening
van het hof strekt het niet-wijzigingsbeding
niet zover dat öok de geboorte
van de kinderen uit een
nieuwe relatie of een huwelijk geen
wijzigingsgrond zal zijn.
Wel laat het hof - gelet op het nietwijzigingsbeding
- buiten beschouwing
het feit dat de man opnieuw is
gehuwd en tweede echtgenote geen
eigen inkomen heeft, alsmede het feit
dat de vrouw thans inkomen uit arbeid
heeft. Deze omstandigheden
zijn niet zodanig ingrijpend dat de
man in redelijkheid niet langer aan
het niet-wijzigingsbeding kan worden
gehouden. De behoefte van de
vrouw staat daarmede in rechte vast.
Bij de berekening van de draagkracht
van de man houdt het hof telkenmale
rekening met hetgeen in het
convenant is overeengekomen ten
aanzien van het niet-wijzigingsbeding.
Het hof gaat uit van de alleenstaande
ouder- en alleenstaande norm, nu de
kosten van de echtgenote van de man
gelet op het niet-wijzigingsbeding
niet ten laste van de man kunnen
worden gebracht. Voorts is het redelijk
dat de kosten voor de kinderen
voor de helft ten laste van de echtgenote
van de man worden gebracht.
Vervolgens houdt het hof rekening
met het gemiddelde van de daarbij
behorende draagkrachtpercentages,
dus met 52,5 %. De premie ziektekosten
komt voor de helft voor rekening
van de echtgenote van de man, terwijl
aan de inkomenskant van de
man het hof rekening houdt met de
helft van de tegemoetkoming in de
premie ziektekostenverzekering die
de man van zijn werkgever ontvangt.
De woonlast van de man neemt het
hof geheel in aanmerking nu de man
ook als alleenstaande of alleenstaand
ouder een woonlast zou hebben en de
hoogte van deze last in die situatie
niet onredelijk is, gegeven ook de
hoogte van het inkomen van de man.
Aangezien de man voldoende draagkracht
heeft, wijst het hof - mede gelet
op hetgeen het hof verder heeft
overwogen - het verzoek tot vermindering
van de alimentatie af.
Nr. 1586 (RN-kort)
Rechtbank Maastricht
28 november 2002
Nr.42885/HAZA 98-1277
Mrs. Elliens, Casparie, Voogt
Sc, eiser in conventie en gedaagde in
reconventie, procureur mr. Thomas-
12 NEMESIS 2003 nr. 3