(2003) nummer 3 mei/juni - Nemesis

More documents

Recommendations

Info

dien heeft J. in 1994 en bedrag van ƒ 15.000 ten behoeve van de kosten voor herinrichting ontvangen en 1999 zijn de kosten voor herinrichting nogmaals voor rekening van B. gekomen. Daarnaast is in 1999 aan J, een auto toegedeeld. B. heeft bij akte de jaarstukken en alsmede de belastingaangiftes en aanslagen over de laatste driejaren van de samenleving (1991 tot en met 1993) overgelegd. Hieruit blijkt dat, naast de al eerder vermelde opnamen/uitgaven voor privé, welke, aan het gezin ten goede zijn gekomen, zo staat, als onweersproken vast, er niet zodanig grote winsten met de onderneming zijn gemaakt dat deze, ondanks dat de onderneming niet als behorende tot de gemeenschap van partijen moet worden beschouwd, deze winsten of een deel daarvan, op andere gronden, waaronder de redelijkheid en billijkheid, aan de gemeenschap zouden moéten worden toegedeeld en opvolgend in de verdeling zouden moeten worden betrokken. De rechtbank heeft bij dit oordeel betrokken de niet weersproken stellingen van B. dat hij na 1994 substantiële bedragen aan J. en/of de kinderen van partijen ter beschikking heeft gesteld (productie 10 akte na tussenvonnis) en dat B. in voldoende mate aan zijn onderhoudsverplichtingen jegens de kinderenvoldaan heeft en voldoet. Nu ook J. na daartoe in de gelegenheid te zijn gesteld, bij antwoordakte op geen enkele wijze aangeeft op welk bedrag en op welke gronden zij in redelijkheid bij verdeling aanspraak meent te kunnen maken, zal de rechtbank de gemeenschap zoals deze tussen partijen tot 1994 heeft bestaan, voor verdelend houden op de wijze zoals partijen dat feitelijk hebben gedaan. 2.9 Dit houdt in dat de vorderingen van J. zonder grond zijn en derhalve afgewezen dienen te worden. De rechtbank zal de proceskosten compenseren nu partijen gewezen partners zijn in een in zoverre met een huwelijk gelijk te stellen relatie. Beslissing De rechtbank: wijst de vordering af. (...) Deze procedure is gegarandeerd door het Proefprocessenfonds Clara Wichmann I RECHTSPRAAK Nr. 1585 (RN-kort) Gerechtshof Arnhem 23 juli 2002 Nr. 2002/77 Mrs. Mens, Van der Kwaak, De Boer M., verzoeker in principaal beroep, verweerder in incidenteel beroep, verder te noemen de man, procureur mr. Kaal, tegen H., verweerster in principaal beroep, verzoekster in incidenteel beroep, verder te noemen de vrouw, procureur mr. Plochg Echtscheidingsconvenant; wijziging van omstandigheden; niet-wijzigingsbeding Art. 1:159 lid 3 BW Na een huwelijk van veertien jaar is tussen partijen in 1989 de echtscheiding uitgesproken. In het vonnis is conform het tussen partijen gesloten convenant bepaald dat de man ƒ 1.300,- alimentatie per maand voor de vrouw zal betalen en ƒ 400,- per maand voor het kind van partijen. In het convenant is opgenomen dat de alimentatie voor de vrouw niet kan worden gewijzigd in de volgende gevallen: - de vrouw verwerft zich een inkomen uit dienstbetrekking; - de man zal gaan samenleven als ware hij gehuwd, dan wel treedt opnieuw in het huwelijk. In deze procedure verzoekt de man vermindering van de alimentatie voor de vrouw en limitering van de alimentatie, dat wil zeggen beëindiging van de alimentatie per 1 augustus 2004 omdat dan vijftien jaar alimentatie is betaald. Het hof verklaart de man niet ontvankelijk in zijn verzoek tot beëindiging omdat dit verzoek prematuur is. Voor de beoordeling van dit verzoek dient de rechter de situatie direct voor en na de eventuele beëindiging in aanmerking te nemen. Ten aanzien van het verzoek tot wijziging van de alimentatie overweegt het hof als volgt: - de door de man gestelde feiten leveren een relevante wijziging van omstandigheden op, hetgeen een onderzoek naar de draagkracht van de man rechtvaardigt en noodzakelijk maakt. De man had aangevoerd dat zijn woonlasten en de premie ziektekostenverzekering ten opzichte van de situatie zoals die was in 1989 aanzienlijk zijn gestegen en voorts dat hij de financiële zorg heeft voor de twee kinderen die zijn geboren uit zijn tweede huwelijk. Naar de mening van het hof strekt het niet-wijzigingsbeding niet zover dat öok de geboorte van de kinderen uit een nieuwe relatie of een huwelijk geen wijzigingsgrond zal zijn. Wel laat het hof - gelet op het nietwijzigingsbeding - buiten beschouwing het feit dat de man opnieuw is gehuwd en tweede echtgenote geen eigen inkomen heeft, alsmede het feit dat de vrouw thans inkomen uit arbeid heeft. Deze omstandigheden zijn niet zodanig ingrijpend dat de man in redelijkheid niet langer aan het niet-wijzigingsbeding kan worden gehouden. De behoefte van de vrouw staat daarmede in rechte vast. Bij de berekening van de draagkracht van de man houdt het hof telkenmale rekening met hetgeen in het convenant is overeengekomen ten aanzien van het niet-wijzigingsbeding. Het hof gaat uit van de alleenstaande ouder- en alleenstaande norm, nu de kosten van de echtgenote van de man gelet op het niet-wijzigingsbeding niet ten laste van de man kunnen worden gebracht. Voorts is het redelijk dat de kosten voor de kinderen voor de helft ten laste van de echtgenote van de man worden gebracht. Vervolgens houdt het hof rekening met het gemiddelde van de daarbij behorende draagkrachtpercentages, dus met 52,5 %. De premie ziektekosten komt voor de helft voor rekening van de echtgenote van de man, terwijl aan de inkomenskant van de man het hof rekening houdt met de helft van de tegemoetkoming in de premie ziektekostenverzekering die de man van zijn werkgever ontvangt. De woonlast van de man neemt het hof geheel in aanmerking nu de man ook als alleenstaande of alleenstaand ouder een woonlast zou hebben en de hoogte van deze last in die situatie niet onredelijk is, gegeven ook de hoogte van het inkomen van de man. Aangezien de man voldoende draagkracht heeft, wijst het hof - mede gelet op hetgeen het hof verder heeft overwogen - het verzoek tot vermindering van de alimentatie af. Nr. 1586 (RN-kort) Rechtbank Maastricht 28 november 2002 Nr.42885/HAZA 98-1277 Mrs. Elliens, Casparie, Voogt Sc, eiser in conventie en gedaagde in reconventie, procureur mr. Thomas- 12 NEMESIS <strong>2003</strong> nr. 3
sen, tegen S., gedaagde in conventie en eiseres in reconventie, procureur mr. Haverhoek Scheiding en deling van de boedel bij echtscheiding; benadeling Art. 3:52, 3:51 lid 3, 3:196 en 3:200 BW Partijen zijn op huwelijkse voorwaarden gehuwd. In het kader van de echtscheiding is door partijen een convenant opgesteld waarbij - zonder verdere onderbouwing en in afwijking van de huwelijkse voorwaarden - wordt gesteld dat de vrouw met een bedrag van ƒ 141.000,wordt overbedeeld, welk bedrag zij aan de man dient te vergoeden. In het convenant is de uitsluiting van art. 3:196 BW opgenomen. De vrouw wordt ernstig benadeeld door de bepalingen in het convenant en zij weigert de vergoeding verder aan de man te voldoen. Wanneer de man in rechte nakoming van het convenant vordert stelt de vrouw een reconventionele eis in, waarin zij vernietiging van het convenant vordert. De rechtbank oordeelt in het eindvonnis als volgt: - de door partijen overeengekomen huwelijkse voorwaarden hebben slechts derdenwerking en zien niet op de interne rechtsverhouding van partijen, zo blijkt uit de antwoorden van partijen op de door de rechtbank gestelde vragen; - de in art. 9 van de huwelijkse voorwaarden overeengekomen verdeling van de tot dan toe formeel bestaand hebbende gemeenschap van goederen is niet uitgevoerd, hetgeen inhoudt dat deze zaken blijven toebehoren aan de gemeenschap van goederen die bij het aangaan van het huwelijk is ontstaan; - bij de ontbinding van het huwelijk moesten de op dat moment in de gemeenschap aanwezige zaken tussen partijen verdeeld worden. Nu partijen ter zake die verdeling een convenant hebben gesloten, hebben zij de gevolgen van de echtscheiding overeenkomstig het bepaalde in art. 1:100 BW bij geschrift dus anders geregeld dan in gelijke delen. - aan de berekening in het convenant ligt het uitgangspunt ten grondslag dat partijen wilden delen alsof er een gemeenschap van goederen was; tevergeefs beroept de vrouw zich dan ook op een vernietigbare verdeling ex art. 3:196 BW. De rechtbank honoreert echter wel RECHTSPRAAK het verweer ex art. 3:51, lid 3 BW van de vrouw, namelijk het beroep op de vernietigingsgrond ter afwering van een op de rechtshandeling steunende vordering, waar het betreft de betalingsverplichting van de vrouw op basis van het convenant. De rechtbank constateert in dat kader dat een aantal goederen bij de verdeling niet zijn meegenomen, terwijl deze goederen - uitgaande van de wens van partijen - wel in de gemeenschap vielen; dat een aantal kostenposten zonder verrekening aan de vrouw zijn toebedeeld en dat er geen verrekening heeft plaatsgevonden van de saldi op de diverse bankrekeningen. Op basis van de door partijen verstrekte gegevens valt echter de omvang van de gemeenschap in geldswaarde niet vast te stellen. Een en ander leidt tot het oordeel dat de wijze waarop tussen partijen aan de hand van het convenant is verdeeld er niet van getuigt dat daarbij op de onderliggende rechtsbetrekking van partijen de in lid 3 van art. 3:166 BW voorgeschreven redelijkheid en billijkheid in acht is genomen maar dat sprake is van een dusdanige benadeling van de vrouw, dat haar op art. 3:51 lid 3 BW gegronde verweer tegen de vordering van de man slaagt. De man moet aan de vrouw terugbetalen hetgeen zij reeds uit hoofde van het convenant aan de man heeft betaald. Deze procedure is gegarandeerd door het Proefprocessenfonds Clara Wich- SEKSUEEL GEWELD Nr. 1587 Hoge Raad 16 oktober 2001 Nr. 03259/00, NJ 2002, 202 Mrs. Bleichrodt, Koster, Numann S., verdachte Getuigen; strafprocesrecht; seksueel geweld; positie slachtoffer Art. 288 en 315 Sv, art. 6 EVRM, art. 14IVBPR Het hof heeft een verzoek tot het horen van het slachtoffer, eventueel door de rechter-commissaris of per e-mail, na uitvoerige rapportage door een psychiater afgewezen op grond van ernstige gezondheidsrisico's voor het slachtoffer. Deze risico's waren niet zozeer gelegen in de mogelijke confrontatie met de verdachte, maar in de herhaalde confrontatie met het ten laste gelegde feit. Het hof overweegt daarbij dat de inbreuk op het ondervragingsrecht van de verdediging in casu niet tot gevolg heeft dat niet meer gesproken zou kunnen worden van een eerlijk proces. De Hoge Raad acht de beslissing van het hof juist. (...) 1. De bestreden uitspraak Het Hof heeft in hoger beroep met vernietiging van een vonnis van de Arrondissementsrechtbank te Maastricht van 18 maart 1999, wonende te voorzover aan 's Hofs oordeel onderworpen, de verdachte ter zake van 1. 'medeplegen van verkrachting' en 3. 'medeplegen van opzettelijk iemand wederrechtelijk van de vrijheid beroven of beroofd houden, in voortgezette handeling gepleegd' veroordeeld tot zes jaren gevangenisstraf. Voorts heeft het Hof de vordering van de benadeelde partij toegewezen en aan de verdachte een betalingsverplichting opgelegd een en ander als in hét arrest vermeld. (...) 3. Beoordeling van het middel 3.1. Het middel behelst de klacht dat het oordeel van het Hof dat de getuige B. noch ter terechtzitting noch door de Rechter-Commissaris kan worden gehoord, is gebaseerd op gronden die dat oordeel niet kunnen dragen. In de toelichting op het middel wordt ter ondersteuning daarvan betoogd dat het Hof heeft verzuimd te onderzoeken of wellicht een verhoor door de Rechter- Commissaris onder bepaalde restricties tot de mogelijkheden behoorde 3.2. Blijkens het proces-verbaal van de terechtzitting van 10 april 2000 heeft het Hof ten aanzien van een aldaar door de verdediging gehandhaafd verzoek tot het horen als getuige van het slachtoffer B. als volgt overwogen en beslist: 'Het hof heeft, op de gronden, vermeld in het proces-verbaal terechtzitting van 14 februari 2000 beslist, dat op grond van de inhoud van de rapportage ten aanzien van de getuige B. de toestand zoals omschreven in artikel 264, eerste lid, aanhef en onder b, en in artikel 288, r eerste lid, aanhef en onder b, van het Wetboek van Strafvordering, moet worden afgezien van de oproeping van de niet verschenen getuige B.. Vervolgens is aan de orde gekomen de vraag of de getuige dient te worden gehoord door de rechter-commissaris, zoals het hof het voor ogen stond bij zijn beslis- NEMESIS <strong>2003</strong> nr. 3 13
Page 1 and 2: MEI/JUNI 2003 3 OPKOMST EN ONDERGAN
Page 3 and 4: Nemesis en de herrijzenis van de ge
Page 5 and 6: gezin inmiddels door scheiding of o
Page 7 and 8: zijn onderworpen. De bijzondere rec
Page 9 and 10: Naarmate het vreemdelingenbeleid re
Page 11 and 12: zijn de tegendraadse gevolgen van h
Page 13 and 14: punt heeft negatieve gelijkschakeli
Page 15 and 16: ACTUALITE1TENKATERN Samenstelling M
Page 17 and 18: gezien de vakantietoeslag op grond
Page 19 and 20: deeld in schaal 12 en hoger was zel
Page 21 and 22: Nr. 0200209 Mrs. Bloem, Melssen, Mi
Page 23 and 24: vader worden ontvangen in zijn inle
Page 25: stelsel van het huwelijksgoederenre
Page 29 and 30: was sentenced to seven months' impr
Page 31 and 32: verdediging gestelde vragen beantwo
Page 33 and 34: hoger beroep van 2 november 2000 de
Page 35 and 36: hoord kunnen worden, terwijl zij in
Page 37 and 38: nis te verlenen die hem uit een oog
Page 39 and 40: 6. Beslissing De Hoge Raad verwerpt
Page 41 and 42: Noten 1. Waarschijnlijk omdat het e
Page 43 and 44: zorgd. De rechtbank heeft voorts in
Page 45 and 46: lijker beschrijving van de situatie
Page 47 and 48: ehoeve van alle huiselijk geweldzak
Page 49 and 50: lijk door het OM wordt gevraagd of
Page 51 and 52: II Some headlines of the discussion
Page 53 and 54: it should be explained that the non
Page 55 and 56: claim that they lack the power or t
Page 57 and 58: vens te verstrekken aan samenwerkin
Page 59 and 60: Economische activiteit of misdrijf?
Page 61 and 62: op werving over de grens opnieuw ve
Page 63 and 64: zaak Kraus heeft het Hof bepaald da
Page 65 and 66: Sinds de tachtiger jaren wordt het
Page 67 and 68: voor de betrokkenheid van verdachte
Page 69 and 70: 'Hé!' riep Knor, 'wat ben je aan h
Page 71 and 72: STRAFPROCESRECHT, BESTUURSPROCESREC

(2003) nummer 3 mei/juni - Nemesis

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?