Handelingen PDF - Vlaams Parlement

More documents

Recommendations

Info

-23- Vlaams Parlement – Plenaire vergadering – Nr. 16 – 16 december 1997 Cannaerts Overal waar men bedrijfsleiders ontmoet, hoort men het verlangen naar een duidelijker en eenvoudiger regelgeving, zowel op lokaal vlak als op provinciaal, gewestelijk, federaal en zelfs Europees niveau. Aan de sceptici onder ons zeg ik : laat Vlaminov een post factum-karakter hebben. Laat Vlaminov dan nog eenmalig zijn, een deel van onze economische sector betreffen en niet rechtstreeks een vermindering van de indirecte loonkosten bereiken. Met deze maatregel geven we onze ondernemers toch een betekenisvolle ondersteuning en een stimulans on voort te doen. Men kan twee miljard frank verdelen over waarschijnlijk 18.000 ondernemingen. Het gaat gemiddeld om meer dan 100.000 frank per bedrijf. Het betekent twee miljard frank voor sectoren die samen goed zijn voor een duurzame job voor meer dan een half miljoen mensen. Deze inbreng dient dus te worden begrepen als dank voor deze duurzame arbeidsplaatsen en als stimulans om deze duurzaamheid verder te bevestigen. We zijn vooral verheugd dat een herschikking van de budgettaire middelen de mogelijkheid heeft gegeven om ook de bouwsector en de ondernemingen voor wegvervoer bij deze maatregel te betrekken. Hierdoor wordt het toepassingsveld uitgebreid van ongeveer 11.000 naar 24.000 potentiële ondernemingen. Mijnheer Stassen, met heel veel overtuiging zal de CVP dit ontwerp van decreet goedkeuren. Het is een signaal, een symbool en een stimulans. We hopen dat deze maatregel snel een blijvende opvolger zal krijgen. (Applaus bij de CVP en de SP) De voorzitter : De heer Ramoudt heeft het woord. De heer Didier Ramoudt (Op de tribune) : Mijnheer de voorzitter, mijnheer de minister, geachte collega's, ik wens de heer Laverge te verontschuldigen. Ik zal in zijn plaats een aantal kritische bemerkingen plaatsen bij Vlaminov. Zelden heeft een maatregel met een zo beperkte impact als Vlaminov een zo lange lijdensweg ondergaan. Zelden heeft een maatregel met enkel en alleen een vermeende signaalfunctie, zoveel commotie veroorzaakt. Zelden heeft een selectieve en retroactieve maatregel zoveel verdeeldheid tussen de meerderheidspartijen teweeggebracht. Niemand betwist nog dat een lastenverlaging absoluut noodzakelijk is voor de Vlaamse economie. De overgrote meerderheid vindt zelfs dat een algemene lastenverlaging beter is dan dertig selectieve banenplannetjes. Met de overgrote meerderheid bedoel ik uiteraard zowat de hele oppositie en een groot deel van de CVP. Nog niet zolang geleden werd immers in het CVP-werkgelegenheidsplan van mevrouw Cantillon en mevrouw D'Hondt de boodschap verkondigd dat alleen algemene maatregelen effect sorteren. De CVP heeft aan haar eigen minister, mevrouw Smet, gevraagd werk te maken van zo eenvormig mogelijke maatregelen. Het is dan ook merkwaardig dat diezelfde CVP deze week met Vlaminov een zoveelste selectieve maatregel zal goedkeuren. Zelfs le nouveau CVP bis is blijkbaar nog altijd een partij met een enorme kloof tussen woord en daad. Terwijl men op federaal niveau bij één meerderheidsfractie langzaam tot de conclusie komt dat een algemene maatregel nodig is, begaat men op Vlaams niveau precies die fouten die men in het nationaal parlement voortaan probeert te vermijden, overigens met niet al te veel succes. We zijn dan ook verder dan ooit verwijderd van wat oorspronkelijk de bedoeling was. Enkele jaren geleden maakte minister Van Rompuy zich sterk dat Vlaanderen zelf de loonlast voor de ondernemingen zou verminderen. Men moest wel een akkoord bereiken met de andere gewesten, maar dat zou volgens hem geen probleem vormen. Vlaanderen zou immers zelf voor de financiering instaan. Marivlam was geboren. Het was evenwel een ziekelijk kind. Minister Van Rompuy stond er met zijn vaderlijke zorgen alleen voor. Op het mededogen van de Waalse en Vlaamse socialisten moest hij alvast niet rekenen. Op hulp van zijn federale CVP-collega's om de Waalse socialisten ervan te overtuigen dat het ziekelijk kind Marivlam toch levensvatbaar was, kon de minister evenmin vertrouwen. Marivlam impliceert een verlaging van de vennootschapsbelasting. Dat kan later wel eens als precedent worden ingeroepen bij de besprekingen over het verdere proces naar fiscale autonomie voor de deelgebieden. Meer fiscale autonomie kon uiteraard niet voor de PS, maar ook niet voor de SP. Wellicht is het overbodig, maar ik zou toch nog eens een paar uitspraken van SP-tenoren willen aanhalen tijdens de bespreking van het banenplan van de regering, in maart 1996. Ik schep er geen speciaal genoegen in om SP-tenoren aan het woord te laten, maar de verklaringen waren dermate
Vlaams Parlement – Plenaire vergadering – Nr. 16 – 16 december 1997 -24- Ramoudt scherp voor Marivlam dat ik het hier toch niet kan laten. 'De Vlaamse regering is blijkbaar meer bezorgd om het uitbreiden van de eigen bevoegdheden dan om de Vlaamse werklozen', en : 'Voor zotte kuren is er 1,6 miljard frank, terwijl de VDAB moet besparen.' Dat zijn enkele van de uitspraken die in die dagen bij mensen van de SP-fractie werden opgetekend. De heer Voorhamme verwoordde het op zijn manier als volgt : 'Dit is geen verlaging van de arbeidskosten, maar een lagere belasting op de winst. En zonder noemenswaardig effect op de werkgelegenheid, want het voordeel per werknemer is zo ridicuul klein dat geen enkele werkgever hiervoor één baan extra gaat creëren.' De heer Tobback junior van zijn kant stelde dat Vlaanderen genoeg bevoegdheden heeft om iets te doen aan de werkloosheid. Marivlam moest er dan ook aan geloven ; zoveel is duidelijk. In de federale programmawet voor de KMO's is onder meer in een vrijstelling in de vennootschapsbelasting voorzien bij de aanwerving van bijkomend personeel. Dit gegeven is toch wel merkwaardig. Het is een duidelijk bewijs dat niet de verlaging van de vennootschapsbelasting an sich, maar wel de mogelijkheden voor meer fiscale autonomie de struikelsteen was voor Marivlam. Een jaar na zijn geboorte werd Marivlam dan ook ten grave gedragen. Maar geen nood : minister Van Rompuy had al een nieuw kind, Vlaminov geheten. Helaas blijkt het nog zieker dan Marivlam. Minister Van Rompuy werd eenzamer dan ooit. Na de slagen en verwondingen aangebracht door de socialistische fracties liet nu ook de Raad van State hem in de steek. De Raad van State liet weten dat het geen fiscale maatregel, maar wel een tewerkstellingsmaatregel was. Op deze wijze moest ook de symboliek van de lastenverlaging eraan geloven. De versie die was aangepast aan de kritiek van de Raad van State maakt het er bovendien niet beter op. In feite komt Vlaminov – of Vlaminovin – immers neer op de toekenning van een investeringstegemoetkoming, die in mindering komt van de onroerende voorheffing op onroerende goederen. Het feit dat een ommetje wordt gemaakt via de onroerende voorheffing, is geenszins een reden om de maatregel als fiscaal te kenmerken, zoals de Raad van State terecht opmerkt. Aangezien de fiscale symboliek totaal afwezig is, rijst dan ook de vraag waarom men per se aan die omweg vasthoudt. De tewerkstellingsopbrengst van dergelijke maatregelen is immers uiterst betwistbaar. De voorstanders van de maatregel zeggen dat er dan nog altijd de signaalfunctie van Vlaminov is. Maar hoe kan een maatregel die louter op het verleden is gericht, een signaalfunctie hebben ? Hoe kan deze maatregel een stimulans inhouden om in de toekomst de werkgelegenheid en de investeringen aan te moedigen ? Dat blijft vooralsnog een raadsel. De minister zal zeggen dat hij van plan is andere maatregelen te nemen. Wij stemmen overmorgen echter niet over voornemens, maar over Vlaminov. Vlaminov blijft een louter retroactieve maatregel, zonder enig toekomstperspectief op middellange en lange termijn. Vlaminov kan dan ook onmogelijk de gewenste trendbreuk inluiden. Daarvoor zijn drastische, meer algemene maatregelen nodig, die bovendien een continu karakter hebben. Dat laatste werd overigens ook door de CVP-fractie gevraagd. Naast de beperking in de tijd zijn er nog andere beperkingen die van Vlaminov een marginale maatregel maken. De investeringsaftrek is voor de ondernemingen erg bescheiden. Dat werd ook door de heer Deprez toegegeven. De maatregel is niet van toepassing op belangrijke jobcreërende sectoren, zoals de kleinhandel en de diensten. Het is onaanvaardbaar dat deze sectoren worden gediscrimineerd. Het is weliswaar juist dat deze sectoren niet echt in onroerende goederen investeren. Vlaminov is niet onmiddellijk een maatregel die hen op het lijf is geschreven. Men had echter andere maatregelen moeten nemen, die op de economie in haar geheel van toepassing zijn. Een algemene maatregel was wellicht veel beter en efficiënter geweest. Ik denk dan onder meer aan een verlaging van de personenbelasting, zoals ook minister Demeester heeft voorgesteld. Vlaminov zal superselectief worden toegepast. Bedrijven moeten bovendien zelf een aanvraag indienen. Over welk soort lastenverlaging hebben we het hier eigenlijk ? Door dit bijzonder selectieve karakter is Vlaminov uiteindelijk een maat voor niets. Het is zelfs geen fiscale maatregel. Door zijn eenmalige karakter blijft van de mogelijke signaalfunctie evenmin iets over. Bovendien werkt de maatregel retroactief. We kunnen dus besluiten dat Vlaminov pure geldverspilling is. We hebben dan ook een amendement ingediend om het tijdelijke karakter ervan te onderkennen. (Applaus bij de VLD)
Page 1 and 2: Nr. 16 Zitting 1997-1998 16 decembe
Page 3 and 4: Nr. 16 - omslag 3 Advies van de Soc
Page 5 and 6: Nr. 16 - omslag 5 Voorstel van decr
Page 7 and 8: Vlaams Parlement - Plenaire vergade
Page 27: Vlaams Parlement - Plenaire vergade
Page 79 and 80:
Vlaams Parlement - Plenaire vergade
Page 81 and 82:
Page 83 and 84:
Page 85 and 86:
Page 87 and 88:
Page 89 and 90:
Page 91 and 92:
Page 93 and 94:
Page 95 and 96:
Page 97 and 98:
Page 99 and 100:
Page 101 and 102:
Page 103 and 104:
Page 105 and 106:
Page 107 and 108:
Page 109 and 110:
Page 111 and 112:
Page 113 and 114:
show all

Handelingen PDF - Vlaams Parlement

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?