Handelingen PDF - Vlaams Parlement

Vlaams Parlement – Plenaire vergadering – Nr. 16 – 16 december 1997 -24-
Ramoudt
scherp voor Marivlam dat ik het hier toch niet kan
laten.
'De Vlaamse regering is blijkbaar meer bezorgd
om het uitbreiden van de eigen bevoegdheden dan
om de Vlaamse werklozen', en : 'Voor zotte kuren
is er 1,6 miljard frank, terwijl de VDAB moet
besparen.' Dat zijn enkele van de uitspraken die in
die dagen bij mensen van de SP-fractie werden
opgetekend.
De heer Voorhamme verwoordde het op zijn
manier als volgt : 'Dit is geen verlaging van de
arbeidskosten, maar een lagere belasting op de
winst. En zonder noemenswaardig effect op de
werkgelegenheid, want het voordeel per werknemer
is zo ridicuul klein dat geen enkele werkgever
hiervoor één baan extra gaat creëren.' De heer
Tobback junior van zijn kant stelde dat Vlaanderen
genoeg bevoegdheden heeft om iets te doen aan de
werkloosheid. Marivlam moest er dan ook aan
geloven ; zoveel is duidelijk.
In de federale programmawet voor de KMO's is
onder meer in een vrijstelling in de vennootschapsbelasting
voorzien bij de aanwerving van bijkomend
personeel. Dit gegeven is toch wel merkwaardig.
Het is een duidelijk bewijs dat niet de verlaging
van de vennootschapsbelasting an sich, maar
wel de mogelijkheden voor meer fiscale autonomie
de struikelsteen was voor Marivlam.
Een jaar na zijn geboorte werd Marivlam dan ook
ten grave gedragen. Maar geen nood : minister Van
Rompuy had al een nieuw kind, Vlaminov geheten.
Helaas blijkt het nog zieker dan Marivlam. Minister
Van Rompuy werd eenzamer dan ooit. Na de
slagen en verwondingen aangebracht door de
socialistische fracties liet nu ook de Raad van State
hem in de steek. De Raad van State liet weten dat
het geen fiscale maatregel, maar wel een tewerkstellingsmaatregel
was. Op deze wijze moest ook
de symboliek van de lastenverlaging eraan geloven.
De versie die was aangepast aan de kritiek van de
Raad van State maakt het er bovendien niet beter
op. In feite komt Vlaminov – of Vlaminovin –
immers neer op de toekenning van een investeringstegemoetkoming,
die in mindering komt van
de onroerende voorheffing op onroerende goederen.
Het feit dat een ommetje wordt gemaakt via
de onroerende voorheffing, is geenszins een reden
om de maatregel als fiscaal te kenmerken, zoals de
Raad van State terecht opmerkt. Aangezien de fiscale
symboliek totaal afwezig is, rijst dan ook de
vraag waarom men per se aan die omweg vasthoudt.
De tewerkstellingsopbrengst van dergelijke
maatregelen is immers uiterst betwistbaar.
De voorstanders van de maatregel zeggen dat er
dan nog altijd de signaalfunctie van Vlaminov is.
Maar hoe kan een maatregel die louter op het verleden
is gericht, een signaalfunctie hebben ? Hoe
kan deze maatregel een stimulans inhouden om in
de toekomst de werkgelegenheid en de investeringen
aan te moedigen ? Dat blijft vooralsnog een
raadsel. De minister zal zeggen dat hij van plan is
andere maatregelen te nemen. Wij stemmen overmorgen
echter niet over voornemens, maar over
Vlaminov. Vlaminov blijft een louter retroactieve
maatregel, zonder enig toekomstperspectief op
middellange en lange termijn. Vlaminov kan dan
ook onmogelijk de gewenste trendbreuk inluiden.
Daarvoor zijn drastische, meer algemene maatregelen
nodig, die bovendien een continu karakter
hebben. Dat laatste werd overigens ook door de
CVP-fractie gevraagd.
Naast de beperking in de tijd zijn er nog andere
beperkingen die van Vlaminov een marginale
maatregel maken. De investeringsaftrek is voor de
ondernemingen erg bescheiden. Dat werd ook
door de heer Deprez toegegeven. De maatregel is
niet van toepassing op belangrijke jobcreërende
sectoren, zoals de kleinhandel en de diensten. Het
is onaanvaardbaar dat deze sectoren worden gediscrimineerd.
Het is weliswaar juist dat deze sectoren
niet echt in onroerende goederen investeren. Vlaminov
is niet onmiddellijk een maatregel die hen
op het lijf is geschreven.
Men had echter andere maatregelen moeten
nemen, die op de economie in haar geheel van toepassing
zijn. Een algemene maatregel was wellicht
veel beter en efficiënter geweest. Ik denk dan
onder meer aan een verlaging van de personenbelasting,
zoals ook minister Demeester heeft voorgesteld.
Vlaminov zal superselectief worden toegepast.
Bedrijven moeten bovendien zelf een aanvraag
indienen. Over welk soort lastenverlaging
hebben we het hier eigenlijk ? Door dit bijzonder
selectieve karakter is Vlaminov uiteindelijk een
maat voor niets. Het is zelfs geen fiscale maatregel.
Door zijn eenmalige karakter blijft van de mogelijke
signaalfunctie evenmin iets over. Bovendien
werkt de maatregel retroactief.
We kunnen dus besluiten dat Vlaminov pure geldverspilling
is. We hebben dan ook een amendement
ingediend om het tijdelijke karakter ervan te
onderkennen. (Applaus bij de VLD)