Nummer 3/2006 (.pdf) - FOD Sociale Zekerheid

SOCIALE ZEKERHEID EN DETACHERING BINNEN DE EUROPESE UNIE. DE ZAAK HERBOSCH KIERE ...juistheid van de gegevens van de E 101-verklaring garanderen. Daartegenover staat deverplichting van het orgaan van de ontvangende lidstaat zich gebonden te achtendoor de gegevens in de verklaring en zich ervan te weerhouden om de betrokkenwerknemers aan hun eigen socialezekerheidswetgeving te onderwerpen. Volgens hetHof creëert de E 101-verklaring een vermoeden dat de gedetacheerde werknemer ofzelfstandige regelmatig is aangesloten bij de socialezekerheidsregeling van de uitzendendestaat en is daardoor bindend voor het bevoegde orgaan van de ontvangende lidstaat.Het Hof voegt er onmiddellijk aan toe dat het niet bindend achten van dezeverklaring een inbreuk zou betekenen op de eenheid van toepasbare wetgeving en devoorzienbaarheid van de toepasselijke regeling en dus de rechtszekerheid.Onduidelijkheid over de toepasbare wetgeving zou nadelige gevolgen hebben voor debetrokken migrerende werknemers en hun werkgevers. Zolang de E 101-verklaringniet is ingetrokken of ongeldig verklaard, dient, aldus het Hof, het bevoegde orgaanvan de ontvangende lidstaat er rekening mee te houden dat de betrokken werknemersreeds onderworpen zijn aan de wetgeving van een andere staat, zodat het henniet aan zijn eigen socialezekerheidswetgeving mag onderwerpen (105)Het Hof onderstreept in zijn redering in de arresten Fitzwilliam en Banks verschillendemalen dat het hem vooral te doen is om te vermijden dat door onenigheidtussen de bevoegde organen betrokkenen verplicht zouden worden zich aan tesluiten bij de stelsels van twee verschillende lidstaten. Dat was in de concretegevallen ook gebeurd: zowel de Ierse, respectievelijk Britse bevoegde organenenerzijds als de respectievelijk Nederlandse en Belgische organen anderzijds warenvan oordeel dat de betrokkenen aan hun wetgeving onderworpen waren en warenovergegaan tot de effectieve heffing van bijdragen. In de zaak Fitzwilliam vorderdehet Ierse uitzendkantoor de betaalde bijdragen terug van het bevoegde Nederlandseorgaan. In de zaak Banks vorderden de betrokken zelfstandigen de bijdragen terugdie in België waren geïnd.Het is in deze context dat het Hof van Justitie stelde dat op de eerste plaats in hetgeval van een geschil tussen de bevoegde organen van de lidstaten, zij met elkaarcontact moeten opnemen. Het orgaan van de uitzendende staat moet op vraag van(105) Met dit standpunt week het Hof af van wat het voordien in de zaak Knoch had beslist i.v.m.een E-verklaring in het kader van het bekomen van een werkloosheidsuitkering voor een werklozedie terugkeert naar de lidstaat van zijn woonplaats (toepassing van art. 71, lid 1 b) Verordening1408/71 juncto art. 84, lid 2 Verordening 574/72). In het arrest in deze zaak stelde het Hof uitdrukkelijkdat het bevoegde orgaan van de lidstaat waar de betrokkene woont of, in het kader vaneen gerechtelijke procedure de nationale rechter, volledig vrijstaat de inhoud van die verklaring teverifiëren: H.v.J., 8 juli 1992, nr. C-102/91, Knoch, Jur. H.v.J., 1992, p. I-4341, punt 53. Het Hof verweeshierbij op het feit dat de betrokken verklaring gebaseerd is op een typeformulier dat werdopgesteld door een besluit van de Administratieve Commissie en dat de besluiten krachtens zijn vasterechtspraak geen normatieve waarde hebben (punt 52). De stelling van het Hof in dit arrest staathaaks op die van het Hof in de arrest Fitzwilliam en Banks. Deze houding zou onder meer geïnspireerdkunnen zijn door het feit dat het in de zaak Knoch niet ging om een probleem van aanduidingvan toepasbare wetgeving (en het gevaar van dubbele onderwerping), maar over de vraag welkelidstaat aan de betrokkene een werkloosheidsuitkering moest betalen.433