20171023_2_MLW_eindrapport_AWB_Simply community_Chris Kesteloot kopie

135
HOE KUNNEN WE HIERAAN WERKEN?
Op welke manier kunnen we met
deze inzichten aan de slag? In dit
hoofdstuk bouwen we verder op de
analyses in de voorgaande
hoofdstukken, en vertalen we dit
vervolgens op een geïntegreerde
manier naar de praktijk. Hierbij
wordt telkens ingezet op een
tandem van sociaal-ruimtelijke
voorstellen.
1. Starten met de basis
Er worden prachtige ontwerpen en plannen
bedacht voor representatieve ruimtes en
gebouwen in de stad, zoals pleinen en parken,
culturele centra of musea. Als diezelfde
ontwerpcapaciteit zou kunnen worden ingezet
om ook de inrichting van onze dagdagelijkse
leefomgeving te verbeteren, zou dat een groot
verschil maken. Dit wordt momenteel nog te
eenzijdig gezien als een technische
aangelegenheid. De ‘ruimte rondom het huis’
die in het hoofdstuk met de ‘sterke verhalen’
sterk naar voor kwam als cruciaal voor de
burenconnectie, wordt vandaag nog vaak
genegeerd. De aandacht voor het ‘klein
comfort’ is hierbij cruciaal. Niet alleen de
ruimte, maar ook de mensen in de ruimte
kunnen helpen om de ‘kleine ontmoeting’ te
faciliteren. Het beleid kan hierbij ondersteunen
door zelf het goede voorbeeld te geven en de
publieke competenties van het eigen
stadspersoneel te vergroten.
HOE?
EEN ZORGZAME INRICHTING VAN DE
RUIMTELIJKE BASISINFRASRUCTUUR
Dit gaat over de basis, wat betekent dat het
leven in een wijk aangenaam is, en dat de wijk
dagdagelijks goed functioneert. Bijvoorbeeld
de deurpomp die maakt dat de voordeur van
het collectieve appartementsgebouw ‘s
nachts in het slot valt, zodat bewoners zich
veilig kunnen voelen (cfr. Chicagotorens);
voldoende parkeerplaats voor de buurt, zodat
mensen niet volgens de klok van het
sportpaleis hun leven met organiseren;
voldoende buitenbanken plaatsen in een
omgeving waar veel ouderen wonen zodat ‘een
blokje omlopen’ wordt gestimuleerd, etc.
Tegelijk blijft het noodzakelijk om de
ruimtelijke basisinfrastructuur te blijven
koppelen aan een goed sociaal beheer van de
ruimte en van het ruimtegebruik. Het is een
én-én verhaal.
De kleine ruimtelijke infrastructuur van
paden, plekjes, trottoirs, pleintjes, rust- en
stopplaatsen wordt opgeladen met sociale
betekenissen van bewoners.
Burenconnecties kunnen gefaciliteerd
worden door de overheid door meer zorg en
aandacht te besteden aan de inrichting van
het publieke domein in de nabijheid van het
huis. Dat gaat over eenvoudige zaken of ‘klein
comfort’. Denk daarbij aan een bankje, een
hondenweide, een bushalte, een stoeprand
gericht op de toegankelijkheid voor rol- en
kinderwagens, een fietspomp of
waterfonteintje nabij een fietspad, een
shortcut om sneller op je bestemming te
geraken, enz.
Zo kan er aandacht gaan naar de ‘walkability’
van de wijk, door bijvoorbeeld een combinatie
van kronkelende paden om op te struinen en
shortcuts om snel te je bestemming te
bereiken. Of kunnen hondenweides als erg
populaire sociale biotopen eens herdacht
worden. De publieke ruimte staat vandaag de
dag vaak in het teken van veiligheid onder
invloed van terreuraanslagen en de bijhorende
angst daarvoor. Het blijft zeker van belang het
publiek domein te blijven claimen als plek voor
de vele vredelievende bewoners. Zoals William
Whyte (1988) ook stelde resulteert het
wegnemen van banken of ingrepen ‘op
mensenmaat’ in meer onveiligheid.
Vaak is ook niet bekend welke ruimtes net een
sociale betekenis hebben voor lokale
bewoners. Dit moet telkens opnieuw
empirisch vastgesteld worden. Ruimtelijke
projecten houden niet altijd rekening met deze
‘place-attachments’ zoals het eerder