Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
189<br />
geen contacten heeft met haar buren en ze<br />
dus geen geschikte kandidaat is voor het<br />
interview. Het enige contact dat ze gehad heeft<br />
met een buur vond plaats omdat zijn boom<br />
overhelde in haar tuin. Het was een niet erg<br />
aangenaam contact.<br />
3.2 Park Den Brandt als ruimtelijke<br />
bindmiddel<br />
Dit beeld van een buurt zonder buren van Edith<br />
wordt genuanceerd door een andere Joodse<br />
vrouw Rachel in de Sorbenlaan. Dochter,<br />
Acquitaine (een dertiger) woont opnieuw bij<br />
Rachel in met haar zoon, de kleuter Jules.<br />
Jules loopt geen school in de buurt maar gaat<br />
naar de Hebreeuwse school in de stad omdat<br />
zijn vader die niet meer samenwoont met<br />
Acquitaine, dat wenst. Rachel brengt hem elke<br />
dag met de auto, haar belangrijkste<br />
vervoersmiddel, naar de stad. Ze neemt de<br />
zorg voor Jules dagelijks op terwijl haar<br />
dochter aan het werk is. Haar man is werkzaam<br />
in de Antwerpse diamantsector.<br />
Acquitaine zegt dat haar moeder via de<br />
wandelingen die ze doet met Jules opnieuw<br />
mensen heeft leren kennen in de buurt.<br />
Burenpraatjes gebeuren vooral in park Den<br />
Brandt. Omwille van de ouderdom zijn een<br />
aantal buurtbewoners gestorven of verhuisd<br />
naar rusthuizen, serviceflats,… Jonge mensen<br />
kunnen zich de villawoningen vaak niet<br />
veroorloven zo concludeert Acquitaine. De<br />
Indiërs daarentegen wel. Ze zijn volgens<br />
Acquitaine gekend om “alles plat te gooien en<br />
een zeer grote woning neer te planten in de<br />
wijk, helemaal buiten proportie”. Ze hebben er<br />
weinig tot geen contact mee.<br />
Tijdens haar korte uitjes in de buurt met Jules<br />
maakt Rachel ook al eens een praatje met het<br />
huispersoneel van één van de buren, een<br />
Marokkaanse vrouw die er reeds 20 jaar<br />
werkzaam is. Deze Marokkaanse vrouw blijkt in<br />
Oud-Berchem te wonen, de andere wijk die we<br />
onderzoeken. Tijdens het interview met haar<br />
over haar buurt Oud-Berchem bevestigt ze dat<br />
ze Rachel kent en dat ze ook de soldaten aan<br />
het consulaat van koffie voorziet. Ze lijkt een<br />
soort draaischijf geworden te zijn tussen<br />
enkele buurtbewoners en hun personeel.<br />
Rachel zegt dat wanneer haar twee dochters<br />
klein waren de kleinkinderen van het ouder<br />
koppel dat naast hen woonde vaak bij hen in de<br />
tuin kwam spelen. Soms nodigde ze ook een<br />
aantal buren uit bij hen thuis maar dat waren<br />
vaak ook vrienden die ze van elders kenden en<br />
die gelijkenissen vertoonden in leeftijd,<br />
interesses,….<br />
3.3 Het privilege van materiaal erfgoed ten<br />
aanzien van het buurtleven<br />
Ook bij André een gepensioneerde<br />
gespecialiseerde arts en zijn vrouw Rosa<br />
merken we dat er vooral burencontacten waren<br />
toen hun kinderen klein waren. Rosa heeft een<br />
tijdje gewerkt maar omwille van het drukke<br />
beroep van Andre bleef ze thuis. Ook financieel<br />
hadden ze het niet nodig. André kent geen<br />
huwelijken waar zowel vrouw als man een<br />
bloeiende carrière uitbouwen zonder dat dat<br />
tot een scheiding leidt.<br />
Vroeger werden ze dus ook door buren al eens<br />
uitgenodigd voor een receptie bijvoorbeeld ter<br />
gelegenheid van het nieuwe jaar. Dat bracht<br />
een onuitgesproken sociale verplichting met<br />
zich mee waardoor ook zij een aantal keren de<br />
buren uitnodigden voor een drankje. De<br />
genodigde gasten woonden in hun straat, in de<br />
Acacialaan maar ook om de hoek in de Pastoor<br />
De Conincklaan. André zegt dat het zich altijd<br />
beperkte tot de villabewoners. Het waren<br />
mensen met gelijkaardige beroepen zoals<br />
juristen en artsen. André en Rosa maakten er<br />
wel een punt van de Franssprekende<br />
buurtbewoners niet uit te nodigen op hun<br />
feestje. Maar wanneer de kinderen opgroeiden<br />
is het contact stilaan verwatert. Op dit ogenblik<br />
zeggen ze nog weinig mensen in hun straat te<br />
kennen, ook al wonen ze er al meer dan 30 jaar.<br />
Ze praten wel over een aantal buurtbewoners<br />
zoals over wat hun beroep is, over hoe hun<br />
wagenpark eruitziet en over het al dan niet<br />
hebben van respect voor de erfgoedwaarde<br />
van hun woning tijdens renovaties. Maar echt<br />
praten met de buren, zo stelt André, beperkt<br />
zich tot af en toe goeiedag knikken. Het is in<br />
hun straat vooral een verouderde bevolking die<br />
stilaan verdwijnt en de nieuwe bewoners<br />
kennen ze veel minder. Zelf zijn ze niet zo<br />
betrokken op de buurt omdat ze naar eigen<br />
zeggen vaak op reis zijn. Als ze op reis zijn<br />
letten hun kinderen op hun huis. Het huis is<br />
vanaf de straatkant goed omheind. De voortuin
Change language