20171023_2_MLW_eindrapport_AWB_Simply community_Chris Kesteloot kopie

177
Veerle zegt ‘s avonds niet buiten te gaan. Ze
mijdt het Villegaspark (plek die gezien wordt
als een plek voor jongeren met een andere dan
de Vlaamse herkomst). Veerle zegt dat door het
eenrichtingsverkeer in de winkelstraat de
drugsdealers ‘s nachts “tourkes” maken door
meerdere straten. Als hondenbaasjes
ontdekken ze vaak sporen van nachtelijke
activiteiten. Zo verzamelde de man van Veerle
ooit 100 lege zakjes waar softdrugs in verpakt
waren geweest.
“Jacqueline: ook fleskes vind je hier, zo om te
snuiven, met dat gas,… dat zie je hier ook. Jaa je
ziet die buskes liggen.
Veerle: en vroeger hebben we ook is naalden
gevonden maar nu wel niet meer. Maar dieje
politieman vraagt dan om te wijzen maar ik ga
niet mee om dat ‘en plein public’ te wijzen, want
ik loop hier alleen rond en als die mannen (de
dealers) dat zien…”
Migratie is en thema waarover Veerle wil over
spreken. Veerle weet van haar Marokkaanse
dakwerker uit de buurt dat al zijn nonkels,
neven en nichten, grootouders enzoverder ook
in de buurt wonen. En dat ze op straat ook al
eens een brutale Marokkaanse tiener tegen het
lijf is gelopen maar dat die zich de volgende
dag kwam verontschuldigen. Ze zijn volgens
haar wel goed opgevoed die kinderen van de
migrantenfamilies die hier al lang wonen. Ze
toont een foto van haar zoon toen die klein was
samen met zijn vrienden.
“je ziet hij (haar zoon) ne witte met zijn vriend
van in de buurt, ne neger.” (Veerle, interview 3
mei 2017)
Veerle heeft echter toen haar kinderen klein
waren speciaal een auto aangeschaft om de
kinderen naar een school ver uit de buurt te
brengen.
Veerle: In de buurt was er geen mengeling,
dat is hier helemaal verkeerd, alleen
vremden, ik ging mijn kinderen niet naar een
school doen waar slechts vier witte kinderen
zaten en die andere kinderen kunnen geen
Vlaams, nee! (richt zich naar Jacqueline) Er
moet toch een mengeling zijn hé, ik doe dat
niet.
Jacqueline: ja mijn kleinkinderen gaan wel
hier naar school en dat gaat goed. Maar ja,
dan moette ze (de Vlaamse bewoners) maar
meer kinderen maken hé!”
Jacqueline maakt vervolgens duidelijk dat er in
Oud-Berchem veel migrantengezinnen wonen
waarvan de vaders destijds als arbeider
werkten in de Metallurgie van Hoboken. Ze zegt
met klem dat er in Emirdag, de streek waar de
Turkse Berchemenaren vaak van afkomstig
zijn, een bureau was waar arbeiders geronseld
werden en alles voor hen geregeld werd om te
komen werken in België, net zoals in de mijnen
in Limburg.
“Jacqueline: “Die kozen dat niet zelf hé,
Veerle, wij draaien dat altijd om hé, die deden
dat niet uit hun eigen hé!
Veerle (al de hele tijd erg stil): “ja, dat weet ik
niet, maar dat zullen we best aan de
politiekers vragen hé.”
Het is een onderwerp dat gesloten wordt. De
topic wordt verder vermeden door de twee
vriendinnen omdat ze hun vriendschap niet in
gevaar willen brengen. Gemeenschappelijk
tussen Veerle en Jacqueline is wel dat ze eerst
benadrukken wat er fout gaat in hun ogen.
Maar toch wonen ze erg graag in Oud-Berchem
“De sfeer is hier perfect, zoals van op den
buiten, dat is hier een dorp, iedereen zegt
goeiendag, de straatvegers…. Door de sfeer
blijven we hier, ik zou het niet kunnen missen.
De winkelstraat is veranderd maar we gaan er
winkelen want qua voeding zitten we goed.
Onze Marokkaanse beenhouwer, effenaf dat is
top. Dat is kakelvers nog nen echte
beenhouwer hé, iedereen komt daar. (Veerle,
interview 3 mei 2017)
Op de hondenweide hebben ze met een vijftal
mensen een diepgaand contact ontwikkeld.
Als ze de hond uitlaten komen ze steevast
iemand tegen om mee te babbelen. Ze zorgen
ook voor elkaars honden als ze boodschappen
moeten doen of op vakantie gaan. Jacqueline
bezoekt haar zieke buur in het ziekenhuis. Met
oudere Vlaamse buren drinkt ze elke week een
koffie om hun eenzaamheid te breken. Ze
brengt twee van de vier kinderen van een