20171023_2_MLW_eindrapport_AWB_Simply community_Chris Kesteloot kopie

163
inwoners oplopen. Het probleem kan niet
ontweken worden door zich te beperken tot
één van beide cijferreeksen. Om de buurten
onderling te vergelijken moet er inderdaad
gewerkt worden met produizenden. De
bevolkingsbewegingen moeten dan gedeeld
worden door de bevolkingsaantallen, waarbij
de gemeten aantallen het meest betrouwbaar
zijn. In dit geval gebruiken we de gemiddelde
bevolking voor de periode 2011-2015 . Beide
gegevensbronnen moeten dus gecombineerd
worden. Bijgevolg moeten de resultaten met
de nodige voorzichtigheid behandeld worden.
Dat betekent dat individuele buurtcijfers als
benaderingen moeten beschouwd worden en
dat de aandacht zich vooral moet toespitsen
op de veralgemeende ruimtelijke structuren
die de kaarten weergeven. In bijlage wordt een
lijst toegevoegd met de berekende verschillen
in bevolkingsloop (vergelijking gegevens
verkrijgbaar op https://stadincijfers.
antwerpen.be/databank/ en cijfers geleverd
door de studiedienst van de stad) en het
verschil in bevolkingsaantallen berekend met
de bevolkingsloop en met de
bevolkingsaantallen.
De verhuiskenmerken van
buurten
Om de buurten te kenmerken naargelang van
de verhuisdynamiek die ze tonen zijn drie
kenmerken uitgekozen uit de vele
mogelijkheden. Die kenmerken zijn relevant
voor de levendigheid van de buurten:
die tussen begin 2011 en begin 2016 niet
verhuisd is. De bevolking van 2011 wordt als
basis beschouwd. Personen die in die periode
overleden zijn zonder eerst verhuisd te zijn,
worden beschouwd als niet verhuisd. De
woonstabiliteit is sterk verbonden met het
aandeel eigenaar-bewoners. Dit statuut is in
de meeste gevallen de laatste stap in de
wooncarrière van een huishouden (tenminste
als men de verhuisbewegingen van bejaarden
niet in rekening brengt). Ook spelen de relatief
hoge transactiekosten bij de aankoop en
verkoop van woningen een rol in die stabiliteit.
Goedgelegen buurten met sociale woningen
van goede kwaliteit en lage woonkosten
vertonen ook een hoge stabiliteit, omdat de
kwaliteit/prijsverhouding moeilijk te evenaren
is. Dit zijn dus buurten waar de kansen tot
ontwikkeling van een sociaal leven hoog
liggen. Maar de stabiliteit kan op termijn de
diversiteit van de buurt ondermijnen en de
komst van nieuwkomers belemmeren of
vertragen.
verhuissaldo over de periode 2011-2015. Deze
werd hier berekend door het gemiddelde van
de jaarlijkse verhuissaldi te delen door de
gemiddelde bevolking in die periode. Positieve
verhuissaldi drukken in grote mate de
aantrekkelijkheid van een buurt weer – wat niet
meteen gelijk gesteld kan worden met
levendigheid. Ze kunnen echter ook het gevolg
zijn van toename van het woningaanbod.
Bovendien kan de bevolkingstoename door
verhuisbewegingen het resultaat zijn van
verdringingsprocessen op andere plekken.
Niet de aantrekkelijkheid van de buurt, maar de
mogelijkheid om er relatief goedkoop te
wonen, bepaalt de inwijking. De woonkosten
zullen trouwens niet alleen bepalend zijn voor
wie uit duurder geworden gebieden
verdrongen werd, maar ook voor nieuwkomers
die aan het begin van een wooncarrière in de
stad zijn. Zowel inwijkelingen van buiten de
stad – en dan vooral buitenlandse
immigranten, als jongeren die het ouderlijk
huis verlaten en een zelfstandig leven
beginnen zitten in die situatie. Jongeren uit de
middenklasse zijn niet in staat om in dezelfde
buurten als hun ouders te wonen en komen
noodgedwongen in goedkopere buurten
terecht. Jongeren uit armere milieus kunnen
soms de stap naar zelfstandig leven niet
zetten en blijven langer samenwonen met hun
ouders, wat dan weer de woonstabiliteit
versterkt in die buurten.
Omgekeerd geldt dat buurten met een
negatief saldo zowel afstotende buurten
kunnen zijn, als buurten waar de zittende
bevolking uit verdrongen wordt, zonder dat die
verdringingsprocessen voor een evenredige
nieuwe bevolking zorgen.