Poster bildirileri TARK 2006 - TARD

P1 

MESANE TÜMÖRÜ NEDENİYLE OPERE EDİLEN HASTADA OBTURATOR 

NEVRALJİ 

Cemil YILMAZ 1 * ,Hatice TÜRE 2 ,Faruk YENCİLEK 3 ,Can ÖBEK 3 ,Bora AYKAÇ 4 

1 Yeditepe Üniversitesi Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD, Istanbul-Turkey 2 

Yeditepe Üniversitesi Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD, İstanbul-Turkey 3 

Yeditepe Üniversitesi Hastanesi, Üroloji AD - 4 Yeditepe Üniversitesi Hastanesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 

Giriş: Obturator nevralji; genellikle obturator kanal herniasyonu, pubis osteiti, alt üriner 

sistem infeksiyonu veya cerrahisi, pelvik tümörlerin sinire bası yapması sonucu ortaya 

çıkar(1). 

Olgu Sunumu: 70 yaşında, erkek hasta, 1 yıl önce mesane tümörü nedeniyle sistektomi 

uygulanmış. 6 ay sonra yapılan tetkiklerde pubis arkasında rezidü tümör tespit edildi. 

Ameliyattan bu yana genital bölgede VAS:4 ağrısı mevcut. Günde 5-6 kez bıçak saplanır 

tarzda ağrıda artma oluyor. Sol bacak iç-arka kısımdan diz üstü seviyeye doğru yayılan yanma 

tarzında ağrısı mevcut. Otururken sol kalça havada, üzerine oturduğunda ağrı çok artıyor. 

Gece sol tarafının üstüne yatamıyor. Ayağa kalkma ve yürüme ile ağrısı azalıyor. Gece 

ağrıyla uyanıyor, genelde ağrı nedeniyle uyuyamıyor. Genital bölgeye dokunulduğunda 

yanması geçici olarak artıyor. Parasetamol+kafein preparatlarıyla ağrısı azalıyor, ancak bazı 

günler 12-13 tablet ilaç kullanıyor. 

Çekilen MRI da obturator kanalda sinire bası yapacak herhangi bir oluşum ve herniasyon 

izlenmedi. 

Hastaya uygulanan EMG’de; Obturtor sinir inervasyonlu kaslar normal bulunurken, solda 

hafif, subakut, siyatik sinir lezyonu düşünüldü. 

Hastada ayırıcı tanı için diagnostik siyatik ve obrutaor blok uygulandı; obturator blokla 

bacağa yayılan yanma tarzındaki ağrısı tamamen geçti genital bölge orta hatta künt bir ağrı 

kaldı. Mevcut bulgularla hasta obturator nöropati ve rezidü tümöre bağlı genital ağrı olarak 

değerlendirildi. Tramadol 4x50 mg + gabapentin 3x100 mg başlandı ve 1. ay sonunda 

tramadol 4x100 mg + gabapentin 4x600 mg ile ağrı tamamen kontrol altına alındı ve uyku 

düzeni sağlandı. 

Sonuç: Mesane tümör ameliyatlarında gerek masada yatış pozisyonu, gerekse direkt cerrahi 

travmaya bağlı olarak obturator sinir hasarı izlenebilmektedir. Bu hastaların postoperatif 

erken dönemde olası sinir hasarı açısından değerlendirilerek, uygun tedavilerin başlanması, 

ileride etkin olmayan ilaç veya girişimlere maruz kalmalarını önleyeceği gibi, yaşam 

konforlarında da gelişme sağlayacaktır. 

Kaynaklar 

1. Aldemir T: Ağrı Sendromları. Erdine S. Editör. Ağrı. Istanbul: Nobel, 2000, pp. 778.

P2 

BUERGER HASTALIĞINA BAĞLI İSKEMİK BACAK AĞRISI VE AÇIK YARASI 

OLAN HASTADA EPİDURAL YOLLA SEMPATOLİTİK TEDAVİ 

Cemil YILMAZ 1 * ,Türkan ÇORUH 2 ,Yahya YILDIZ 3 ,Zuhal AYKAÇ 4 


Siyami Ersek Göğüs Kalp Damar Cerrahisi Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon Kliniği - 3 Çamlıca Medicana Hospital, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği 

- 4 Siyami Ersek Göğüs Kalp Damar Cerrahisi Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji 

ve Reanimasyon Kliniği - 

Giriş: Buerger hastalığı genç-orta yaş erkeklerde ve hemen daima sigara içimi ile ortaya çıkar. 

Sıklıkla eforla gelen, istirahatte azalan bacak ağrıları vardır. Ağrı genellikle keskin, sızlayıcı 

ve yanıcı olup aktivitenin durmasıyla azalır. 

Tedavide sigarayı bırakma, antiagregan ilaçlar, vazodilatasyon sağlayıcı ilaçlar ve 

sempatektomi yaygın olarak kullanılmaktadır. 

Erken dönemde ağrı tedavisinde farmakolojik yaklaşım yeterli olmakla beraber, orta ve ileri 

dönem vakalarda genellikle opioidlerde etkisiz olduğundan bölgesel sinir blokları 

uygulanmaktadır. 

Olgu Sunumu: 45 yaşında, erkek hasta, 15 yıl 1.5 paket/gün sigara içmiş, son 6 aydır içmiyor. 

On yıldır Buerger tanısı ile izlenmekte. 

İlk başvuruda; 3 aydır giderek artan, geceleri VAS 10 puan, gün içinde 5-7 puan ağrılı, her iki 

bacak diz altı seviyesinde soğuk ve siyanoze görünümdeydi. Her iki ayakta tırnakları da 

etkileyen trofik değişiklikler ve ayak parmaklarında cilt nekrozu ve açık yaralar mevcuttu. 

Ağrısı oral analjeziklere hiç cevap vermemekte, İM uygulanan dolantin ile ancak % 50 

oranında azalmaktaydı. 

Hastaya epidural kateterle % 0.12 Markain 0.5 mg Morfin 12 ml uygulandı. 50. dakikada 

VAS değeri 1’di. Her iki bacakta da cilt rengi normale yaklaştı. Devamlı analjezi ve sempatik 

blok sağlamak amacıyla mekanik pompa kullanılarak % 0.06 Markain 0.07 mg Morfin 3 

ml/saat infüzyonu 1 ay uygulandı. Ayaktaki açık yaraları tamamen kapandı ve ayak rengi 

normale döndü. İdame tedavisi oral tramadol 4 x 50 mg, diklofenaksodyum 2 x 25 mg ile 

yapıldı. Tedaviye başlandığı andan itibaren etkin ağrı kontrolü, 10. gününden itibaren uyku 

düzeni sağlandı. 1.yılında ayak yaraları tamamen iyileşti. 

Sonuç: Buerger hastalarında mevcut tedavi yöntemlerine ilave olarak uygulanacak sempatik 

bloğun, hastada etkin ağrı kontrolü, kollaterallerin dilatasyonu ile kanlanmayı arttırarak 

mevcut semptomların gerilemesine katkıda bulunması açısından tedavinin bir parçası olarak 

değerlendirilmesi gerektiğini düşünmekteyiz. 

Kaynaklar 

1. Burns P, Gough S, Bradbury AW: Management of peripheral arterial disease in primary 

care. BMJ 2003; 326: 584-588. 

2. Pekel AF: Vasküler ağrı. Erdine S. Editör. Ağrı. Istanbul: Nobel, 2000, pp. 421-426.

P3 

DURAL YARALANMA SONRASI OLUŞAN İŞİTME KAYBINDA EPİDURAL KAN 

YAMASI (ŞAHSİ TECRÜBE) 

Şaban Yalçın 1 * ,Enver Özgencil 2 ,Murat Akbaba 2 ,İbrahim Aşık 2 

1 Ankara üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloj ve reanimasyon, Ankara-Turkey 2 Ankara 

üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloj ve reanimasyon - 

GİRİŞ 

Epidural girişimler sırasında kaza ile dural yaralanma sonrası özellikle düşük frekanslı 

seslerde işitme kaybı görüldüğü bildirilmiştir (1). Dural yaralanma sonrası işitme kaybının 

beyin omurilik sıvısı kaçışına bağlı değişen dural basıncın iç kulaktaki basıncı etkilemesiyle 

ortaya çıktığı öne sürülmektedir. Bu olguda; dural yaralanma sonrasında analjezi, hidrasyon 

ve yatak istirahatına rağmen oluşan işitme kaybı üzerinde, epidural otolog kan yamasının 

etkinliği tartışıldı. 

OLGU 

L4-5 disk protüzyonu nedeni ile epidural steroid uygulanması planlanan 27 yaşındaki erkek 

hastaya 18 G tuohy iğnesi ve asılı damla tekniği ile epidural streoid uygulanırken hastanın 

durası yaralandı. İşlemden sonra 48. saatte bilateral frontalde, pozisyonla değişen baş ağrısı 

ortaya çıkarken, 72.saatte hasta işitme kaybının olduğunu söyledi. Yapılan odyometrik 

değerlendirme de sağ kulakta 250-1000 Hz’de hafif sensorinöral işitme kaybı tespit edildi. 

Hastaya uygulanan konservatif tedaviye cevap alınamaması ve baş ağrısı ile işitme kaybının 

artması üzerine 10. günde hastaya epidural otolog kan yaması yapılması planlandı. L4-5 

aralığından steril şartlarda direnç kaybı yöntemiyle epidural aralığa verilen 5 ml serum 

fizyolojikle hastanın şiddetli ağrısının olması nedeniyle L3-4 aralığından epidural boşluğa 

girilerek 13 ml otolog kan verildi. Hasta işitme kaybının ve kulaktaki dolgunluk hissinin 1dk. 

içinde geçtiğini belirtti. Kan yaması uygulandıktan bir gün sonra yapılan odyometride işitme 

fonksiyonlarının normale döndüğü görüldü. Hastanın işlem sonrası takiplerinde baş ağrısı ve 

işitme kaybı şikayeti olmadı. 

SONUÇ 

Dural yaralanma sonrasında işitme kaybı oldukça nadir görülen bir klinik durum olsa da 

gözden kaçırılmamalıdır. Epidural kan yamasının hangi mekanizma ile etki ettiği tam olarak 

açık değildir. Kan yaması sonucu fibrin 48.saatte oluşmakta, kollajen birikimi 2. haftada 

başlamakta ve skar oluşumu 3 ayda tamamlanmaktadır ama bu hastada olduğu gibi 

semptomlar dakikalar içinde ortadan kalkabilmektedir (1). Dural yaralanma sonrası 

konservatif tedaviye cevap vermeyen işitme kaybı olgularında aynen başağrısı olgularında 

olduğu gibi epidural otolog kan yaması dakikalar içinde etki eden etkin bir yöntem olarak 

önerilmektedir. 

Kaynaklar: 

1-Repetitive hearing loss following dural puncture treated with autologous epidural blood 

patch. Acta Anaesthesiol Scand. 1995 Oct;39(7):987-9.

P4 

KARDİYAK CERRAHİDE YARA YERİ VE MEDİYASTİNAL DİREN YERLERİNE 

LEVOBUPİVAKAİN İLE İNFİLTRASYON UYGULAMASININ POSTOPERATİF 

ANALJEZİYE ETKİSİ 

Seden Kocabaş* ,Demet Yediçocuklu ,Esra Yüksel ,Özgün Anadolu ,Ersin Uysallar 

,Fatma Zekiye Aşkar 

Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

GİRİŞ ve AMAÇ: 

Kardiyak cerrahi hastalarında postoperatif ağrının ana nedeni sternotomi ve mediyastinal 

tüplerin yerleştirilmesidir. Çalışmamızın amacı, kardiyak cerrahi uygulanan olgularda yara 

yeri ve mediyastinal diren yerlerine levobupivakain ile infiltrasyon uygulamasının 

postoperatif ağrı düzeyine ve morfin tüketimine olan etkilerinin araştırılmasıdır. 

GEREÇ VE YÖNTEM: 

Çalışmamıza, etik komite izni alındıktan sonra elektif koroner arter baypas cerrahisi geçiren 

50 olgu dahil edildi. Anestezi indüksiyonunda 5 µg/kg fentanil, 0.3 mg/kg etomidat, 1mg/kg 

lidokain, 0.1 mg/kg vekuronyum uygulandı. Anestezi idamesi % 50 O2 + hava içerisinde % 

2.0-4.0 sevofluran ve gereğinde uygulanan ek fentanil dozları ile sağlandı. Ameliyatın 

sonunda sternumun kapatılmasını takiben hastalar iki gruba randomize edildi: Sternum 

insizyon yerinin cilt altına 30 ml ve her iki mediyastinal diren yerlerine de 15’er ml’lik 

%0.25’lik levobupivakain (İnfiltrasyon Grubu) veya serum fizyolojik (Kontrol Grubu) 

infiltrasyonu uygulandı. Cerrahinin sonlanmasıyla birlikte hastalar entübe olarak yoğun 

bakıma nakledildi ve 0.5-1 mg/kg/sa propofol infüzyonu başlandı. Ağrı kontrolü 2 mg’lık 

morfin bolusları ile sağlandı. ‘Weaning’ kriterlerine ulaşıldığında propofol infüzyonu kesildi. 

Ekstübasyonu takiben tüm hastalara morfin ile hasta kontrollü analjezi uygulandı. Postoperatif 

döneme ait derlenme ve ekstübasyon süreleri, VAS ve sedasyon skorları, morfin tüketimi, 

hemodinamik ve solunumsal parametreler kaydedildi. Verilerin istatistiksel analizinde Kikare, 

T-testi, Mann-Whitney, Friedman ve Wilcoxon Signed Ranks testleri kullanıldı. 

BULGULAR: Demografik özellikler, postoperatif derlenme ve ekstübasyon süreleri, VAS ve 

sedasyon skorları açısından gruplar arasında fark bulunmadı (p>0.05). Postoperatif 24 saatlik 

morfin tüketiminin İnfiltrasyon Grubunda (29.5±5.1) Kontrol Grubuna (42.8±4.7) göre 

anlamlı olarak düşük olduğu saptandı (p

P5 

TEKRARLAYAN DOZDA LORNOKSİKAM VE MELOKSİKAM TEDAVİLERİNİN 

RAT BÖBREK FONKSİYONLARI ÜZERİNDEKİ ETKİLERİNİN 

KARŞILAŞTIRILMASI 

Başak Pehlivan 1 ,Özgün Cuvaş 2 ,Hülya Başar 3 * ,Fatih Bakır 4 ,Hüseyin Üstün 5 ,Bayazit 

Dikmen 6 

1 Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 2 Ankara Eğitim ve 

Araştıma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, Ankara-Turkey 3 Ankara Eğitim ve 

Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 4 Hıfzısıhha Enstitüsü, Biyokimya - 5 

Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Patoloji - 6 Ankara Numune Eğitim ve Araştırma 

Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

Giriş ve Amaç: Siklooksijenaz-2(COX-2) selektif inhibitörlerinin geleneksel NSAİİ ile 

karşılaştırıldığında daha az renal yan etkilere sahip olup olmadıkları aşikar değildir. 

Çalışmamızda non-selektif COX inhibitörü bir NSAİİ olan lornoksikamın ile seçici COX-2 

inhibitörü bir NSAİİ olan meloksikamın rat böbrek fonksiyonları üzerindeki etkilerinin 

karşılaştırılması amaçlandı. 

Gereç ve Yöntem: Hastane etik kurul onayı alındıktan sonra çalışmaya 30 adet 300 gr 

ağırlığında Sprague-Dawley cinsi erkek rat dahil edildi. 14 günlük çalışma periyodu süresince 

kontrol grubuna (Grup K, n=10) % 0.9 NaCl günde bir defa 1 ml olacak şekilde, meloksikam 

grubuna (Grup M, n=10) 5.8 mg/kg meloksikam ve lornoksikam grubuna (Grup L, n=10) 1.3 

mg/kg lornoksikam günde bir defa 1 ml volüm içinde intraperitoneal olarak uygulandı. 

Çalışmanın 14. gününde, ratlar ayrı ayrı metabolik kafeslere alındı ve 24 saatlik idrarları 

toplandı, takiben anestezi altında kan örnekleri alındı ve nefrektomi yapıldı. Serum sodyum, 

potasyum, BUN, kreatinin, idrar sodyum, potasyum, kreatinin, NAG (N-Asetil-Beta- 

Glukozaminidaz) değerleri, idrar volümü ve idrar dansitesi, kreatinin klerensi, proteinüri ve 

hematüri düzeyleri ölçüldü. Renal doku örnekleri ışık mikroskobuyla incelendi. 

Bulgular: Serum Na+, K+, BUN ve kreatinin düzeyleri Grup M ve L de kontrol grubu ile 

karşılaştırıldığında anlamlı derecede artmış ve idrar Na+, K+, volüm ve kreatinin değerleri ve 

kreatinin klerensi ise kontrol grubu ile karşılaştırıldığında anlamlı derecede azalmış bulundu 

(p

P6 

SIÇANLARDA İNFİLTRASYON ANESTEZİSİNDE KULLANILAN 

ROPİVAKAİNİN FARKLI KONSANTRASYONLARDA YARA İYİLEŞMESİNE 

ETKİSİ 

Ömer Aktaş 1 * ,Özgür Özbağrıaçık 1 ,Muhammet Çalık 2 ,Sibel Oba 3 ,Cemal Gündoğdu 4 

1 Şişli Etfal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon - 2 Atatürk Üniversitesi 

Tıp Fakültesi, Patoloji - 3 Şişli Etfal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anestezi ve 

Reanimasyon, istanbul-Afghanistan 4 Atatürk Üniversitesi Tıp Fakültesi, Patoloji - 

Amaç:Postop analjezi yöntemi olarak kullanılan lokal anestezik infiltrasyonunda ropivakainin 

en uygun konsantrasyonun tesbiti ve gereğinden fazla kullanımın engellenmesini amaçladık. 

Gereç ve Yöntem: Atatürk Üniversitesi Tibbi Deneysel Uygulama Ve Araştirma Merkezi 

(ATADEM) ‘den etik kurul onayı aldıktan sonra her biri 12 hayvandan oluşan 4 grup olacak 

şekilde toplam 48 adet dişi Sprague-Dawley sıçanın dorsal kısmı cilt altına sırasıyla 3 er cc 

serum fizyolojik kontrol(K), % 0,25 ropivakain (R2,5), % 0,5 ropivakain (R5), % 1 

ropivakain (R10) infiltrasyon olarak verildi. Hayvanların lokal anestezi verilen dorsal 

bölgelerine 4 cm uzunluğunda cilt ciltaltı bağdokusunu içeren longitidunal steril cerrahi kesi 

yapıldı. Bu kesiler 3.0 atravmatik ipekle sütüre edildi. Cerrahi işlemden sonraki 8. günde 

hayvanlar intraperitoneal ketamin verilerek genel anestezi altında sacrifiye edildi. Dorsal yara 

bölgesini içine alacak şekilde cilt-ciltaltı dokusu patolojik inceleme için kesilerek alındı. 

Kesilen dokular Hemotoksilen-Eozin ile boyanıp PMNL, fibroblastlar ve iyileşmenin değişik 

safhalarında görülen doku morfolojisi patolojik olarak skorlandı. Elde edilen sayısal veriler 

SPSS 10.0 istatistik programında uygun testler yapılarak değerlendirildi ve p≤0,05 anlamlı 

kabul edildi. 

Sonuç:Postop analjezi yöntemi olarak lokal anestezik infiltrasyonunda ropivakain’in 

konsantrasyonu arttıkça yara iyileşmesinin geciktiği en iyi iyileşmenin kontrol grubunda 

olduğunu tesbit ettik. Sonuçlaımız gösteriyor ki postop analjezi yöntemi olarak ropivakain 

infiltrasyonu düşünülüyorsa mümkün olan en düşük konsantrasyonda kullanmak yararlı olur 

kanaatindeyiz.

P7 

LAPARASKOPİK KOLESİSTEKTOMİ SONRASI POSTOPERATİF AĞRI 

TEDAVİSİNDE İNTRAPERİTONEAL VE İNSİZYONEL LEVOBUPİVAKAİN 

UYGULANMASI 

Zeynep Nur Akçaboy 1 * ,Eda Uysal Aydın 1 ,Esra Canbay 2 ,Oğuz Uğur Aydın 3 ,Erkan 

Yavuz Akçaboy 4 ,Nermin Göğüş 4 

1 Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 1.Anesteziyoloji - 2 Ankara Numune Eğitim 

ve Araştırma Hastanesi, 1. Anesteziyoloji - 3 Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 

2. Cerrahi - 4 Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 1.Anesteziyoloji - 

Giriş Amaç: Laparaskopik kolesistektomi sonrası postoperatif dönemde karın ve omuz ağrısı 

sıklıkla görülen komplikasyonlardır. Bu prospektif ve randomize çalışmanın amacı, 

laparaskopik cerrahide intraperitoneal ve insizyonel levobupivakain uygulamasının 

postoperatif dönem etkilerini araştırmaktır. 

Materyal Metod: Hastane etik kurul izni alındıktan sonra, elektif kolesistektomi ameliyatı 

olacak olan ASA I-II 80 hasta çalışmaya alındı.Monitorize edilen hastalara indüksiyonda 2 

mg/kg propofol,0.1 mg/kg vecuronyum ve 10 µg/kg alfentanil IV verildi ve anestezi %2 

sevofluran ve %50 NO2 + %50 O2 ile idame edildi. % 0.25’lik levobupivakain (LB) ve serum 

fizyolojik (SF) 20 mL’lik solüsyonlar halinde hazırlandı. Randomize olarak dört gruba ayrılan 

hastalardan kontrol grubuna 20 mL SF insizyonel, 20 mL SF intraperitoneal olarak, insizyon 

grubuna 20 mL LB insizyonel, 20 mL SF intraperitoneal olarak, intraperiton grubuna 20 mL 

SF insizyonel, 20 mL LB intraperitoneal olarak ve kombine gruba da 20 mL LB insizyonel, 

20 mL LB intraperitoneal olarak uygulandı. Hastaların tümüne ekstübasyon öncesi 4 mg 

ondansetron İV ve 75 mg diklofenak IM olarak uygulandı. Hastaların postop dönemde 

istirahat ve öksürürken ki ağrıları 30.dk, 1.,4.,8.,12. ve 24. saatlerde vizüel ağrı skalası (VAS) 

ile değerlendirildi. VAS≥40 olduğunda 100 mg tramadol IM olarak uygulandı. Kullanılan 

analjezik miktarı, omuz ağrısı ve bulantı-kusmanın varlığı kaydedildi. İstatistiksel 

değerlendirmede Fisher’in Exact Ki Kare, varyans analizi ve gruplar arası farklılığın 

belirlenmesinde post-hoc Duncan testleri kullanıldı. p

P8 

KARDİYAK CERRAHİDE YARA YERİ VE MEDİYASTİNAL DİREN YERLERİNE 

LEVOBUPİVAKAİN İLE İNFİLTRASYON UYGULAMASININ POSTOPERATİF 

ANALJEZİYE ETKİSİ 

Seden Kocabaş* ,Demet Yediçocuklu ,Esra Yüksel ,Özgün Anadolu ,Ersin Uysallar 

,Fatma Zekiye Aşkar 

Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Anabilim Dalı - 

GİRİŞ ve AMAÇ: Kardiyak cerrahi hastalarında postoperatif ağrının ana nedeni sternotomi ve 

mediyastinal tüplerin yerleştirilmesidir. Çalışmamızın amacı, kardiyak cerrahi uygulanan 

olgularda yara yeri ve mediyastinal diren yerlerine levobupivakain ile infiltrasyon 

uygulamasının postoperatif ağrı düzeyine ve morfin tüketimine olan etkilerinin 

araştırılmasıdır. 

GEREÇ VE YÖNTEM: Çalışmamıza, etik komite izni alındıktan sonra elektif koroner arter 

baypas cerrahisi geçiren 50 olgu dahil edildi. Anestezi indüksiyonunda 5 µg/kg fentanil, 0.3 

mg/kg etomidat, 1mg/kg lidokain, 0.1 mg/kg vekuronyum uygulandı. Anestezi idamesi % 50 

oksijen + hava içerisinde % 2.0-4.0 sevofluran ve gereğinde uygulanan ek fentanil dozları ile 

sağlandı. Ameliyatın sonunda sternumun kapatılmasını takiben hastalar iki gruba randomize 

edildi: Sternum insizyon yerinin cilt altına 30 ml ve her iki mediyastinal diren yerlerine de 

15’er ml’lik %0.25’lik levobupivakain (İnfiltrasyon Grubu) veya serum fizyolojik (Kontrol 

Grubu) infiltrasyonu uygulandı. Cerrahinin sonlanmasıyla birlikte hastalar entübe olarak 

yoğun bakıma nakledildi ve 0.5-1 mg/kg/sa propofol infüzyonu başlandı. Ağrı kontrolü 2 

mg’lık morfin bolusları ile sağlandı. ‘Weaning’ kriterlerine ulaşıldığında propofol infüzyonu 

kesildi. Ekstübasyonu takiben tüm hastalara morfin ile hasta kontrollü analjezi uygulandı. 

Postoperatif döneme ait derlenme ve ekstübasyon süreleri, VAS ve sedasyon skorları, morfin 

tüketimi, hemodinamik ve solunumsal parametreler kaydedildi. Verilerin istatistiksel 

analizinde Ki-kare, T-testi, Mann-Whitney, Friedman ve Wilcoxon Signed Ranks testleri 

kullanıldı. 

BULGULAR: Demografik özellikler, postoperatif derlenme ve ekstübasyon süreleri, VAS ve 

sedasyon skorları açısından gruplar arasında fark bulunmadı (p>0.05). Postoperatif 24 saatlik 

morfin tüketiminin İnfiltrasyon Grubunda (29.52±5.10 mg) Kontrol Grubuna (42.84±4.77 

mg) göre anlamlı olarak düşük olduğu saptandı (p

P9 

AKUT POSTOPERATİF AĞRI TEDAVİSİNDE LORNOKSİKAM İLE DİĞER 

PARENTERAL NON-OPİOİD ANALJEZİK AJANLARIN ETKİNLİKLERİNİN 


Mesut Şener 1 * ,Cüneyt Yılmazer 2 ,İsmail Yılmaz 2 ,Nesrin Bozdogan 3 ,Cem Özer 4 ,Aslı 

Dönmez 5 ,Gülnaz Arslan 5 

1 Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 2 Başkent Üniversitesi 

Tıp Fakültesi, Kulak Burun Boğaz Hastalıkları ve Cerrahisi - 3 Başkent Üniversitesi Tıp 

Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, adana-Turkey 4 Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 

Kulak Burun Boğaz Hastalıkları ve Cerrahisi - 5 Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

Giriş ve amaç: Non-opioid analjezikler akut postoperatif ağrı tedavisinde yaygın olarak 

kullanılmaktadırlar. Akut postoperatif ağrı tedavisinde analjezik etkinliğinin yüksek olduğu 

bildirilen lornoksikam ile akut postoperatif ağrı tedavisinde parenteral uygulanabilen diğer 

non-opioid analjeziklerin etkinliklerini karşılaştırmayı planladık. 

Gereç ve yöntem: Etik kurul izni alındıktan sonra elektif septoplasti operasyonu yapılan, ASA 

I grubu 200 hasta onayları alınarak çalışma kapsamına alındı. Çalışma prospektif, randomize, 

çift kör ve plasebo kontrollü olarak planlandı. Hastaların operasyonunda genel anestezi 

uygulaması standardize edildi. Postoperatif analjezi amacıyla ilk dozları operasyon bitmeden 

45 dk. önce intramuskuler (im) olarak uygulanan analjeziğe göre hastalar 5 gruba ayrıldı; grup 

1 (n=40): lornoksikam 8 mg, 2x1, grup 2 (n=40): ketoprofen 100 mg, 2x1, grup 3 (n=40): 

diklofenak sodyum 75 mg, 2x1, grup 4 (n=40): dipyrone 1 gr, 3x1, grup 5 (n=40): plasebo (% 

0.9 sodyum klorür) 2 mL, 2x1. Analjezikler önerilen günlük dozlarını aşmayacak şekilde 

kullanıldı ve ek analjezik gereksinimi olan hastalara pethidin hidroklorür 1 mg/kg im yapıldı. 

Hastaların ağrıları operasyon sonrası 2-4-6-8-12-16-20-24 saat sonra görsel ağrı skalası 

(VAS) ile değerlendirildi. Ayılma odasında ve operasyondan sonraki ilk 6, 12 ve 24 saatlik 

toplam opioid gereksinimleri ek analjezik olarak kaydedildi. Bulantı, kusma, kanama, 

dispepsi, allerji vb. yan etkiler kaydedildi. 

Bulgular: Ayılmadaki opioid gereksinimi ve postoperatif ilk 6, 12 ve 24 saatlik ek analjezik 

gereksiniminin grup 5’de diğer gruplardan anlamlı derecede fazla olduğu bulunurken 

(p0.05). Postoperatif dönemde 

ölçülen VAS değerlerinin grup 5’e göre grup1’de 8-16-24. saatlerde, grup 2’de 4-6-8-16. 

saatlerde, grup 3’de 16.saatde, grup 4’de 24.saatte anlamlı derecede düşük olduğu bulundu 

(p0.05). 

Tartışma ve sonuç: Çalışmamızda kullanılan her bir analjeziğin ağrıyı kesme gücünün 

plasebodan daha yüksek olduğu, ancak birbirleri arasında istatistiksel olarak fark olmadığı 

bulunmuştur. Kullanılan tüm analjezikler hastalar tarafından iyi tolere edilmişlerdir. 

Lornoksikam’ın akut postoperatif ağrıyı kesmedeki etki gücü çalışmada kullanılan diğer 

analjeziklerden üstün olmayıp ancak onlar kadar etkili olduğu çalışmamızın bir diğer 

sonucudur.

P10 

PREMEDİKASYONDA KULLANILAN DEKSMEDETOMİDİN HCL, MORFİN 

SÜLFAT VE KETOPROFENİN PEROPERATİF ETKİLERİNİN 


Necla Cengiz 1 * ,Figen Banu Salman 2 ,Melih Eray Kaplan 2 ,Pelin Çorman 2 ,Murat 

Ünsel 3 ,Murat Ünsel 4 ,Yonca Tekbaşferhatoğlu 5 

1 Taksim Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon, istanbul-Turkey 2 Taksim 

Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon - 3 Taksim Eğitim ve Araştırma 

Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon istanbul- 4 Taksim Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 

Anestezi ve Reanimasyon, istanbul-Turkey 5 Taksim Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anestezi 

ve Reanimasyon - 

Giriş ve Amaç: Hastanemiz etik kurul onayı alınan, unilateral inguinal herni vakalarında; 

premedikasyonda deksmedetomidin HCl, morfin sülfat ve ketoprofenin intramusküler 

dozlarının, peroperatif hemodinamik, endokrin ve sedatif etkileri karşılaştırıldı. 

Gereç ve Yöntem: Randomize seçilen ASA I-II 15’erlik gruplardan, deksmedetomidin HCl 

grubuna 2 µ/kg (Grup D), morfin sülfat grubuna 0.1mg/kg (Grup M), ketoprofen grubuna 

100mg (Grup K) dozlarındaki ilaçlar ameliyattan 30 dk. önce intramuskuler uygulandı. 

İndüksiyonda, fentanil 2µg/kg, pentothal 6 mg/kg, rokuronyum 0,6 mg/kg yapıldı. İdamede, 

sevorane %1, %60 N2O ve %40 O2 devam edildi. İntraoperatif ek analjezi uygulanmadı. 

Premedikasyon ve indüksiyon öncesi, intraoperatif ve postoperatif hemodinamik parametreler 

kaydedildi. Sedasyon postoperatif; 1-2-5-10-15-30.dk.’larda Ramsey ve 10-20-30.dk’larda 

VAS skalasıyla; endokrin etkiler, premedikasyon öncesiyle intraoperatif ve postoperatif 

30.dk’larda kortizol, insülin ve glikoz seviyeleriyle değerlendirildi. Postoperatif analjezi 

ihtiyacı ve yan etkiler kaydedildi. 

Bulgular: Premedikasyon, indüksiyon ve postoperatif dönemlerdek arterial kan basınçları 

arasında anlamlı bir farklılık yoktu. Sadece intraoperatif 60dk ‘da Grup(K)’nın sistolik arter 

basıncı ortalaması (SAB) Grup(M) ve Grup(D)’ ye göre anlamlı derecede daha yüksekti. Kalp 

tepe atımı (KTA) ortalaması; entübasyonun 1.dk.’sında Grup(M) ve Grup(K) da Grup(D)’ye 

göre, grup (M)’in ise entübasyonun 20. dk’sında. Grup(D) ve Grup(K)’ya göre anlamlı 

derecede daha yüksekti. Ekstübasyon 1. dk. KTA ortalaması Grup(K) da Grup(M) ve Grup(D) 

ye göre anlamlı derecede daha yüksekti. Postoperatif VAS skorunda anlamlı bir farklılık 

yokken, Ramsey 1-2.dk. ortalaması Grup(M) ve Grup(D)’de Grup(K)’ya göre anlamlı 

derecede yüksekti. Gruplardaki kortizol, insülin, glikoz düzeyleri, premedikasyon öncesi ve 

intraoperatif dönemlerde farklı değilken, postoperatif Grup(M)’in sadece kortizol ortalaması 

Grup(D) ve Grup(K)’ya göre anlamlı derecede daha yüksekti. Postoperatif analjezi ihtiyacı 

süresi ve yan etkiler bakımından gruplar arasında anlamlı bir farklılık yoktu. 

Sonuç: Dexmedetomidin HCI, morfin sülfat ve ketoprofenin intraoperatif ek analjezi ihtiyacı 

gerektirmeden güvenle kullanılabileceği; postoperatif sedasyon ve endokrin etkiler, 

perioperatif hemodinamik stabilite ve postoperatif analjezik özelliklerinin benzerliği ile 

ketoprofenin NSAII olarak opiyat ve alfa-2 agonistlere tercih edilebileceği kanısındayız.

P11 

VARİKOSELEKTOMİ OLGULARINDA LORNOKSİKAM’IN PREEMPTİF 

ANALJEZİK ETKİSİ 

Kerem İnanoğlu 1 ,Sadık Görür 2 ,B. Çağla Ö. Akkurt 3 * ,Oğuz E. Güven 4 ,Alper 

Kararmaz 5 

1 Mustafa Kemal Ünivesitesi Tayfur Ata Sökmen Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon Antakya- 2 Mustafa Kemal Üniversitesi Tayfur Ata Sökmen Tıp Fakültesi, 

Üroloji - 3 Mustafa Kemal Üniversitesi Tayfur Ata Sökmen Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon - 4 Mustafa Kemal Üniversitesi Tayfur Ata Sökmen Tıp Fakültesi, Üroloji - 5 

Mustafa Kemal Üniversitesi Tayfur Ata Sökmen Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon 

- 

Amaç 

Lornoksikamın postoperatif analjezide etkinliği gösterilmiştir. Bu çalışmamızda lokal anestezi 

ile varikoselektomi uygulanan olgularda lornoksikamın cilt insizyonundan 30 dk önce 

intravenöz olarak verilimiyle postoperatif verilimini ağrı giderimi yönünden karşılaştırmayı 

amaçladık. 

Gereç ve Yöntem 

Bu çift-kör, randomize çalışmaya fakülte etik kurulu onayı alındıktan sonra varikoselektomi 

planlanan ASA I-II grubunda 44 erkek hasta dahil edildi. Hastalar iki gruba ayrılarak, grup 

I’dekilere cilt insizyonundan 30 dk önce 8 mg lornoksikam (100 ml salin içerisinde) ve cildin 

kapanmasından hemen sonra da 100 ml boş salin infüze edildi. Grup II’deki olgulara bunun 

tersi uygulandı. Bütün hastalara bupivakain ile lokal infiltrasyon anestezisi uygulandı. 

Postoperatif ağrı skorları 10 cm’lik bir vizüel analog skala (VAS) kullanılarak değerlendirildi 

ve ilk 8 saat boyunca saat başı, ayrıca 12, 16, 20 ve 24. saatlerde kaydedildi. İlk analjezi 

süresi ve hastaların ağrı giderimi memnuniyetleri de kaydedildi. 

Bulgular 

Grup I’deki hastalarda postoperatif ağrı skorları tüm zaman aralıklarında grup II’ye göre 

anlamlı olarak düşük bulundu (P

stimulasyonun santral sensitizasyonunu etkilediğidaha önceki çalışmalarda gösterildiğinden, 

çalışmamızda lokal anestezi modeli kullanılmıştır. 

Sonuç 

Cerrahiden önce uygulanan iv. lornoksikamın lokal anestezi altında varikoselektomi yapılan 

olgularda preemptif analjezik etkisi olduğu kanısına varıldı. 

Anahtar Kelimeler 

Lornoksikam, NSAİİ'lar, preemptif analjezi, varikoselektomi

P12 

POSTOPERATİF AĞRIDA PREEMPTİF IV PARASETAMOLÜN OPİOİD 

KULLANIMINI AZALTICI ETKİSİNİN KOLESİSTEKTOMİLERDE 

ARAŞTIRILMASI 

Mustafa Arslan 1 * ,Hüseyin Yılmaz 2 ,Hülya Üstün Kalender 2 ,Ramazan Çiçek 3 ,Mustafa 

Atabek 3 

1 Kırıkkale Yüksek İhtisas Hastanesi, Anesteziyoloji Bölümü Kırıkkale- 2 Kırıkkale Yüksek 

İhtisas Hastanesi, Anesteziyoloji Bölümü - 3 Kırıkkale Yüksek İhtisas Hastanesi, Genel 

Cerrahi Bölümü - 

Giriş ve Amaç: Preemptif ağrı kontrolü son yıllarda üzerinde durulan bir konudur. Burada 

rejyonal veya sistemik analjezikler cerrahi işlem başlamadan önce uygulanmakta, bu şekilde 

ağrı yollarının santral sensitizasyonu önlenerek analjezik gereksinimi ve miktarının 

azaltılması amaçlanmaktadır. Kontrollü klinik çalışmaların sonuçları, iv parasetamolün 

önerilen terapotik dozlarda güvenilir olduğu ve iyi tolere edildiğini, plaseboya benzer yüksek 

güvenilirlik profiline sahip olduğunu desteklemektedir. Bu çalışmanın amacı preemptif iv 

perfalganın ilk analjezik gereksinim zamanına etkisi ve postoperatif opioid (contramal) 

kullanımını ne oranda azalttığını ortaya koymaktır. 

Gereç ve Yöntem: Çalışmaya etik kurul onayı alındıktan sonra elektif kolesistektomi 

ameliyatı yapılan ASA I-II grubundan, 18- 70 yaş arasında, 60 hasta, randomize olarak kabul 

edildi. Grup I’deki hastalara iv parasetamol (perfalgan) 1g 10 dakikada işlem öncesi ve 

operasyon bitiminde 100mL salin solüsyonu 10 dakikada uygulandı. Grup II’deki hastalara 

100mL salin solüsyonu 10 dakikada işlem öncesi ve operasyon bitiminde iv parasetamol 

(perfalgan) 1g 10 dakikada uygulandı. Grup III’deki hastalara iv 100mL salin solüsyonu 10 

dakikada işlem öncesi ve operasyon bitiminde 100mL salin solüsyonu 10 dakikada uygulandı. 

İlk analjezik ihtiyaç ve 24 saatlik toplam tüketilen analjezik miktarı kaydedildi. Ağrı skoru 

Visual Analog Skala (VAS) ile postoperatif 15. 30. dakika, 1, 2, 4, 6, 8, 12 ve 24. saatlerde 

kaydedildi. 

Bulgular: İlk analjezik ihtiyaç süresi; Grup I ve Grup II’ de Grup III’ e, Grup I’de Grup II’ ye 

göre anlamlı şekilde artmıştı (p

P13 

POSTOPERATİF ANALJEZİK TÜKETİMİNE DİAZEPAM, 

DİAZEPAM+TRAMADOL PREMEDİKASYONLARININ ETKİSİ 

Funda Yarba Gök 1 ,Ebru Kelsaka 2 * ,Fuat Güldoğuş 3 

1 Faruk Sukan Çocuk ve Doğumevi Hastanesi, Anesteziyoloji - 2 Ondokuzmayıs Üniversitesi, 

Anesteziyoloji Samsun- 3 Ondokuzmayıs Üniversitesi, Anesteziyoloji - 

Çalışmamızda hem anksiyolitik premedikasyon hem de preemptif analjezinin postoperatif 

analjezik tüketimi üzerine olan etkisini, preoperatif diazepam ve diazepam + tramadol alan 

grupla, plasebo alan grubun Hasta Kontrollü Analjezi (HKA) izlemi karşılaştırmayı planladık. 

Etik kurul onayı alındıktan sonra, elektif total abdominal histerektomi planlanan, 25-60 yaş 

arası ASA I-II, 90 kadın hasta çalışmaya alındı. Çalışmaya alınan 3 gruba ayrıldı. Grup D: 

Operasyondan önceki gece ve operasyondan 1 saat önce oral 10 mg diazepam alan hastalar. 

Grup T: Operasyondan önceki gece oral 10 mg diazepam ve operasyondan 1 saat önce oral 10 

mg diazepam ve 50 mg tramadol alan hastalar. Grup P: Operasyondan önceki gece ve 

operasyondan 1 saat önce oral plasebo alan hastalar. 

EKG, noninvaziv kan basıncı ile SpO2 monitorizasyonları uygulandı. Anestezi indüksiyonu 

fentanil+propofol ve sisatrakuryum ile yapıldı. Entübasyondan sonra ve intraoperatif 10, 15, 

20, 25, 30, 45, 60, 90, 120. dak ve ekstübasyondan önce KAH, OAB ve SpO2 değerleri 

kaydedildi. Postoperatif tüm olgulara petidin 2 mg/ml ile hazırlanmış HKA cihazı 

(Eczacıbaşı-Baxter AP II) ile i.v analjezi uygulandı. HKA için yükleme dozu 20 mg, bolus 

doz 10 mg, kilitli kalma süresi 15 dakika, 1 saatlik limit 30 mg olacak şekilde ayarlandı. İlk 

bir saat 10, 20, 30, 45, 60. dak, serviste 2, 4, 6, 8, 12, 24. saatlerde KAH, OAB, solunum 

sayısı, ağrı değerleri, sedasyon skorları, kullanılan analjezik miktarı, analjezik istek sayıları, 

yan etkiler kaydedildi. 

Grupların ilk bir saatte VAS değerleri ve bütün zamanların sonunda kullanılan meperidin 

miktarı, HKA cihazından kaydedilen istek sayıları, kullanılan ek analjezik miktarı tramadol + 

diazepam alan hastalarda, diazepam ve plasebo alan hastalardan daha düşüktü. Diazepam alan 

hastalarda toplam kullanılan meperidin miktarı, istek sayıları, ek analjezik miktarı plasebo 

grubuna göre daha azdı. 

Sonuç olarak; cerrahi sonrası şiddetli ağrı beklenen operasyonlarda gerek diazepamın 

anksiyolitik etkisinin, gerekse tramadolun preemptif analjezik etkisinin postoperatif ağrı 

üzerine etkili olduğunu; her iki ajanın postoperatif kullanılan analjezik miktarını, yan etki 

sıklığında artışa neden olmaksızın azalttığını saptadık. Bu bulgular ışığında operasyon 

öncesinde tek başına anksiyolitik ya da analjezik kullanımı yerine, analjezik + anksiyolitik 

kombinasyonunun, stresle mücadele ve postoperatif analjezi için daha etkin olacağı 

kanısındayız.

P14 

TORAKOTOMİ SONRASI AĞRI TEDAVİSİNDE, PETİDİN VE TRAMADOL’ÜN 

HASTA KONTROLLÜ ANALJEZİLERİ’NİN KARŞILAŞTIRILMASI 

Münevver Bulut* 

Sağlık Bakanlığı Süreyyapaşa Göğüs Kalp ve Damar Hastalıkları Eğitim ve Araştırma 

Hastahanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, istanbul-Turkey 

Sağlık Bakanlığı, Süreyyapaşa Göğüs Kalp ve Damar Hastalıkları Eğitim ve Araştırma 

Hastanesi, Anesteziyoloji Bölümü.* 

Giriş: 

Torakotomi sonrası ağrı, tanımlanan en şiddetli ağrılardan biridir . Komplikasyonlarının 

önemi nedeni ile ciddi tedavi gerektirir. Hasta kontrollü analjezi ile pulmoner fonksiyonların 

iyileşmesi ve pulmoner komplikasyonların azalması mümkündür. Çalışmamızda, petidin ve 

tramadol’ün hasta kontrollü analjezide (HKA) etkinliği ve yan etkileri karşılaştırıldı. 

Yöntem: 

Elektif torakotomi planlanan ASA I-II grupunda, 20-70 yaşları arasında 40 hasta randomize 

olarak çalışma kapsamına alındı. İndüksiyonda; i.v 5-7 mg/kg tiopental 0,1 mg/kg 

vekuronium ve 0,1mcg/kg fentanil, idamesinde %50 Oksijen/Azotprotoksit ve % 1-2 

Sevofluran kullanıldı. Postoperatif hastanın ağrı yakınması ile İVHKA uygulamasına I.Grupta 

petidin; yükleme dozu: 50 mg, bolus dozu:5 mg, bazal infüzyon: 0,3 mg/h, kilitli kalma 

süresi: 10 dakika .II.Grupta Tramadol: yükleme dozu: 100 mg, bolus dozu: 5 mg, bazal 

infüzyon: 5 mg/h, kilitli kalma süresi: 10 dakika olacak şekilde başlandı.Analjezi yeterli 

olmadığında ivNSAİ yapılması planlandı. Postoperatif ağrı ( Visual Analog Scale = VAS ), 

vital bulgular, SpO2 değerleri,solunum sayısı,sedasyon, ve yan etkiler 24 saat süre ile 

değerlendirildi. İstatistiksel değerlendirme SPSS programı ile yapıldı. 

Bulgular: 

Her iki grupta’da kan basıncı ve kalp hızı değerleri VAS skorlarındaki azalmaya paralel 

olarak azaldı ve hemodinamik bulgular açısından belirgin analjezik etkinlik gösterdikleri 

düşünüldü. İki grup arasında ortalama arter basınçları,kalp atım hızları,solunum sayıları 

açısından fark yoktu. (p > 0,05), belirgin sedasyon gözlenmedi. Gruplar arasında hiç bir 

dönemde VAS değerleri arasında fark yoktu (p > 0,05). Yan etkiler açısından, Petidin 

grup’unda 1’hastada, hipotansiyon gözlendi. Petidin grubunda 1 hastada, tramadol grubunda 4 

hastada bulantı oldu. Bulantı ve kusma’ya tramadol’de daha fazla rastlandı.Petidin grubunda 1 

hastada bradikardi gözlendi. Ek analjezik istemi tüm gruplarda benzerdi. 

Sonuç: 

İVHKA yöntemi ile iki ilaç’lada etkin ağrı kontrolü yapılabileceği ve torakotomi sonrası ağrı 

giderilmesinde HKA uygulamasının diğer yöntemlere alternatif olabileceği sonucuna varıldı. 

Kaynaklar: 

1- Michael F et al.Anesth Analg 1996;83:87-91. 

2- Erhan ve ark.Anestezi Dergisi 2001;9(2):92-95.

P15 

ARTROSKOPİK OMUZ CERRAHİSİNDE POSTOPERATİF ANALJEZİ 

Kemalettin Koltka 1 * ,Melek Batmaz 2 ,Süleyman Küçükay 2 ,Ahmet Başel 2 ,Mert 

Şentürk 2 ,Kamil Pembeci 2 

1 İst Üniv İstanbul Tıp Fak, Anesteziyoloji İstanbul- 2 İst Üniv İstanbul Tıp Fak, 

Anesteziyoloji - 

GİRİŞ: Artroskopik omuz cerrahisi uygulanan hastalarda postoperatif ağrıyı önlemede farklı 

yollar kullanılmıştır. Çalışmamızda interskalen kateterle (İSK), tek doz İS blok sonrası takılan 

subakromiyal kateter (SAK) ve sadece SAK’in postoperatif analjezik etkinliklerini 

karşılaştırdık. 

METOD: Etik kurul ve hastalardan izin alındıktan sonra ASA I-II 54 hasta üçe ayrıldı. İlk 2 

gruba preoperatif dönemde 30 ml %0.5 bupivakainle İSB yapıldı. Grup I’deki hastalara İSK 

yerleştirildi. Grup II ve III’deki hastalara operasyon sonunda SAK yerleştirildi. Grup III’deki 

hastalara kateterden 15 ml %1 lidokain yapıldı. Postoperatif dönemde kateterlerden hasta 

kontrollü analjezi (HKA) uygulanmaya başlandı, HKA’da %0.125 bupivakain GI’de 5 ve GII 

ve GIII’de 2.5 ml bazal infüzyon; GI’de 5 ml ve GII ve GIII’de 2.5 ml %0.125 bupivakain 

bolus doz olarak verildi; kilitli kalma süresi 20 dakikaydı. Hastaların postoperatif vizuel 

analog skala (VAS) değerleri (0-10 cm) 4., 8., 12. ve 24. saatlerde sorgulandı, ek analjezik 

ihtiyaçları kaydedildi. 24 saat sonunda hasta memnuniyeti (HM) sorgulandı. 

BULGULAR: GI’in VAS değerleri tüm zamanlarda diğer gruplardan anlamlı olarak daha 

düşüktü; sadece postoperatif 4. saatte GI ile G II arasında fark yoktu. GII’nin VAS değerleri 

postoperatif 4. saatte GIII’den anlamlı olarak daha düşüktü; diğer zamanlarda iki grubun VAS 

değerleri arasında anlamlı fark yoktu (Tablo 1). GI’in ek analjezik gereksinimi iki gruptan 

daha azdı; ama sadece GI ile GIII arasında anlamlı fark vardı ve GII ile GIII arası fark yoktu. 

Grup I’in HM diğer iki gruptan istatistiksel açıdan anlamlı olarak yüksekti, bu açıdan diğer iki 

grup arasında fark yoktu. 

SONUÇ: SAK’in rahat takılabilmesi, ciddi yan etki ve komplikasyona neden olmaması ve 

İSK kadar etkili olmasa da yeterli analjezi sağlayabilmesi nedeni ile önerilebilir bir yöntem 

olduğu sonucuna varıldı. 

Tablo id 1 

1 

6 

2 

3 

4 

VAS 4.saat VAS 8.saat VAS12.saat VAS24.saat 

7 

G1 1.2 ± 1.5 

11 

G2 2.0 ± 1.1 

16 

12 

17 

G3 3.8 ± 1.5 

8 

0.9 ± 1.0 

13 

2.5± 0.9 

18 

3.1± 1.2 

9 

1.1 ± 1.1 

14 

3.0 ± 0.8 

19 

2.8 ± 1.1 

5 

10 

1.0 ± 0.9 

15 

3.0 ± 0.8 

20 

3.0 ± 1.1

P16 

PARASETAMOL, TRAMADOL VE TRAMADOL + PARASETAMOL 

KOMBİNASYONUNUN PREEMPTİF ETKİLERİNİN PLASEBO KONTROLLU 


Tülün Öztürk* ,Koray Erbüyün ,Gönül Keleş , Ayşe Eda Bayram ,Alp Yentür 

Celal Bayar Universitesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

Parasetamol, COX 3 yolu ile ve seratoninerjik sistemlerin aktivasyonu yolu ile primer olarak 

santral etki ederek ağrı ve ateşi gidermektedir (1). Çalışmamızın amacı, alt batın cerrahisi 

uygulanan olgularda operasyon sonrası ağrının giderilmesinde intravenöz parasetamol ( 

perfalgan, 10 mg/ml) ve tramadol’un tek başlarına ve birlikteliklerinin preemptif 

özelliklerinin plasebo kontrollü karşılaştırılmasıdır. 

Gereç ve Yöntem: Çalışmaya alt batın cerrahisi geçiren 18-60 yaş arası, ASA 1 ve 2, her 

gruptan 20 olgu alındı. Olgular operasyondan 1 saat önce rastgele 4 gruba ayrıldılar: Grup P: 

1 gr parasetamol IV; Grup T: 100 mg tramadol IV; Grup PT: 1 gr parasetamol +100 mg 

tramadol IV aldı. Grup PL: Plasebo grubu idi. İntraoperatif uygulanan anestezi yöntemi 

gruplarda aynı idi. Post operatif analjezi tüm olgularda hasta kontrollü analjezi (PCA) ile 

tramadol uygulanarak sağlandı. Tramadol, 20 dakika kilitli kalma süresi, 2 ml(10 mg.ml-1) 

basma dozu olacak şekilde ayarlandı. Tüm olgular, post operatif 1., 2., 4., 6., 12. ve 24. 

saatlerde ağrı, bulantı-kusma, sedasyon açısından değerlendirildi. PCA cihazının kilitli kalma 

süresi içinde ağrısı olan olgularda ve VAS ≥ 3 (Vizüel ağrı skoru) olan olgularda, 0.4 mg.kg 

IV meperidin uygulandı. Bulantı- kusma olduğunda 10 mg. iv metpamid uygulandı. 

Postoperatif tüketilen tramadol, meperidin ve metpamid dozları kaydedildi. 

İstatistiksel analiz: Gruplar arasında veriler student’s t ve ANOVA testleri ile karşılaştırıldı. 

Bulgular:Olguların preoperatif özellikleri gruplarda benzerdi. Preemptif verilen intravenöz 

parasetamol, tramadol, parasetamol+tramadol, plasebo ile karşılaştırıldığında postoperatif 

tramadol tüketimini anlamlı olarak azalttı. (p< 0.05). Bu anlamlılık tramodol ve 

tramadol+intravenöz parasetamol uygulamalarında daha belirgindi. Postoperatif tüketilen 

metpamid miktarı gruplar arasında anlamlı farklılık göstermedi. 

Sonuç: Preemptif kullanılan intravenöz parasetamol, tramadol, tramadol+intravenöz 

parasetamol, plasebo ile karşılaştırıldığında postoperatif ağrıyı azaltmıştır. 

Kaynaklar: 

1- Bonnefont, Courade JP, Alloui A, Eschalier A. Mechanism of antinociceptive effect of 

Paracetamol. Drugs 2003; 63(2): 1-4

P17 

PREEMPİTİF İV PARASETAMOL KULLANIMININ POSTOPERATİF ANALJEZİ 

KATKISI VAR MI? 

Kudret Doğru ,Harun Aydoğan* ,Karamehmet Yıldız ,Halit Madenoğlu ,Adem Boyacı 

Erciyes. Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 

GİRİŞ VE AMAÇ: 

Bu çalışmada amacımız; ameliyat ve anestezi öncesi İV parasetamolun uygulamasının 

anestezi indüksiyonu sırasında oluşturduğu hemodinamik parametreleri araştırılması; 

parasetamolün postoperatif aneljeziye katkısı; total dolantin tüketimini azaltıcı etkisi; 

parasetamolün anestezi öncesi verilmesi ile uyanma döneminde verilmesi arasındaki farkın 

araştırmaktır. 

METOD 

Bu çalışma total kalça protezi ve vertebra cerrahisi yapılacak 30-65 yaşları arasında ASA 

(American Society of Anaesthesiology) I-II grubu 90 olguda Etik kurul izni alınarak 

yapılması planlandı. Grup I ( n = 30, pre-emptif grup) deki olgulara operasyondan yarım saat 

önce ve takiben 6 saat ara ile 3 doz daha İV 1 gr parasetamol + dolantin (PCA ile) 

verilecek.Grup II (n = 30, parasetamol ) deki olgulara cerrahi bitmeden yarım saat önce ve 

takiben 6 saat ara ile 3 doz daha İV 1 gr parasetamol + dolantin (PCA ile) verilecek. Grup III 

(n = 30 , kontrol grubu) daki olgulara ise İV parasetamol uygulanmayacak. Tek başına 

dolantin (PCA ile) verilecek. Rutin monitorizasyon ve preoksijenizasyonu takiben 0,15 µg/kg 

fentanil , 5-6 mg/kg tiopental ile anestezi indüksiyonu yapıldı. Endotrakeal entübasyon için 

0,1 mg/kg vekuronyum uygulandı. Anestezi idamesi %35-65 O2-N2O karışımı içerisinde %1- 

1,5 sevofloran ile sağlandı. Operasyon bitiminde rezidüel blok 0,02 mg/kg atropin ve 0,04 

mg/kg neostigminle antagonize edildi. Operasyon sonrası olgular derlenme ünitesine alınarak 

sistolik arter basıncı, diastolik arter basıncı, kalp atım hızı, SpO2, aldrete postanestezi 

derlenme skoru , VAS ağrı skorları kaydedildi. Postoperatif analjezi için yükleme dozu 0,5 

mg/kg, set bolus dozu 0.1 mg/kg , kilitli kalma süresi 10 dakika programıyla iv PCA dolantin 

uygulandı. Her üç grupta analjezi etkinliği VAS ile değerlendirilecek. Olgular derlenme 

ünitesinde 60 dakika izlendikten sonra 24 saat süreyle 6, 12 ve 24. saatlerde VAS, SAB 

,DAB, KAH ve dolantin tüketimleri kaydedildi ve 24. saatte KC fonksiyon testlerine bakıldı. 

BULGULAR 

Gruplar demografik özellikler açısından benzerdi. Çalışma dönemlerinde kaydedilen SAB, 

DAB, KAH ve SpO2 yönünden gruplar arasında fark gözlenmedi.Her üç grupta da kontrol ve 

parasetamol sonrası ölçülen karaciğer enzimleri ALT ve AST bakımından gruplar arasında 

fark bulunamadı. Postoperatif dönemde kaydedilen VAS skorları ve 6.,12., ve 24. saatlerde ki 

PCA ile dolantin tüketimleri arasında istatistiksel anlamlı fark bulunamadı. 

SONUÇ

P18 

TORAKAL EPİDURAL ANESTEZİ İLE SAĞLANAN PREEMPTİF ANALJEZİNİN 

POSTOPERATİF PULMONER FONKSİYONLAR VE AĞRI KONTROLÜNDEKİ 

ETKİNLİĞİ 

Filiz SARIMEHMETOĞLU 1 ,Lütfiye PİRBUDAK 2 * , Gökçen SERİN 3 ,Akın 

SARIMEHMETOĞLU 4 ,Ünsal ÖNER 5 

1 gaziantep üniv., Anesteziyoloji - 2 gaziantep üniv., Anesteziyoloji gaziantep- 3 gaziantep 

üniv., Anesteziyoloji - 4 gaziantep üniv., Göğüs cerrahisi - 5 gaziantep üniv., Anesteziyoloji - 

GİRİŞ ve AMAÇ: Torakotomiden sonra erken postoperatif dönemde oluşan şiddetli ağrı, 

solunum fonksiyonlarında azalmaya neden olur. 

Uyguladığımız preemptif analjezinin postoperatif pulmoner fonksiyonlar ve ağrı 

kontrolündeki etkinliği araştırıldı. 

MATERYAL VE METOD: 

Etik Kurulu onayı alındıktan sonra elektif akciğer cerrahisi olacak ASA I-III risk sınıfında, 

18-80 yaş arasında 30 hasta çalışmaya alındı. 

Premedikasyon yapılmayan hastalar randomize iki gruba ayrıldı. Grup I: Genel Anestezi, 

Grup II: Genel + Torasik Epidural Anestezi. Damar yolu açılıp standart monitorizasyon 

yapıldı. Grup II hastalara; anestezi indüksiyonundan sonra TEK’den bolus doz bupivakain ve 

fentanil (%0.175 bupivakain ve15 µg/ml fentanil) 0.1 ml/kg verildi, idame % 0.125 

bupivakain ve 10 µg/ml fentanil kombinasyonu (0.1/kg/saat) ile sürdürüldü. 

Grup I hastalara; postoperatif dönemde TEK’den %0.1 bupivakain + 5 µg/ml fentanyl’den 8 

ml yükleme doz verildi. Her iki grup hastada infüzyona 0.1ml/kg/ saat olacak şekilde 

başlandı. 

OAB, KAH, SpO2, ETCO2 değerleri giriş, indüksiyon, insizyon , insizyondan sonra 

5.,10.,15.,30. ve 60. dakikalarda ve operasyon süresince her yarım saatte bir kayıt edildi. 

Perop IV analjezik ihtiyacı, postoperatif 48 saatlik ağrı skorları (dinlenmede ve öksürme 

esnasında), PaCO2, kalp hızı, kan basıncı, solunum hızı ve yan etkiler değerlendirildi. 

BULGULAR: 

Her iki grupta perop ve postoperatf dönemde hemodinamik parametreler ile SpO2 değerleri 

benzerdi. 

Postoperatif solunum hızı, 1., 2., 4., 12., 24. ve 48. saatlerde II.Grupta anlamlı olarak 

azaldı(p

Sonuç: Genel anestezik gereksinimini azaltması, yoğun bakım ve hastanede kalış süresini 

azaltması ve daha etkin postoperatif analjezi sağlaması nedeniyle preemptif torakal epidural 

analjezinin posttorakotomi ağrısı tedavisinde iyi bir alternatif olduğu kanısındayız

P19 

İNTRAVENÖZ PARASETAMOL, TRAMADOL VE TRAMADOL + İNTRAVENÖZ 

PARASETAMOL KOMBİNASYONUNUN PREEMPTİF ETKİLERİNİN PLASEBO 

KONTROLLÜ KARŞILAŞTIRILMASI. 

Tülün Öztürk 1 * ,Koray Erbüyün 2 ,Gönül Keleş 2 ,Eda Bayram 2 ,Alp Yentür 2 

1 Celal Bayar Üniversitesi Tıp fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon ABD - 2 Celal Bayar 

Üniversitesi Tıp fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon ABD - 

Parasetamol, COX 3 yolu ile ve seratoninerjik sistemlerin aktivasyonu yolu ile primer olarak 

santral etki ederek ağrı ve ateşi gidermektedir (1). Çalışmamızın amacı, alt batın cerrahisi 

uygulanan olgularda operasyon sonrası ağrının giderilmesinde intravenöz parasetamol ( 

perfalgan, 10 mg/ml) ve tramadol’un tek başlarına ve birlikteliklerinin preemptif 

özelliklerinin plasebo kontrollü karşılaştırılmasıdır. 

Gereç ve Yöntem: Çalışmaya alt batın cerrahisi geçiren 18-60 yaş arası, ASA 1 ve 2, her 

gruptan 20 olgu alındı. Olgular operasyondan 1 saat önce rastgele 4 gruba ayrıldılar: Grup P: 

1 gr parasetamol IV; Grup T: 100 mg tramadol IV; Grup PT: 1 gr parasetamol +100 mg 

tramadol IV aldı. Grup PL: Plasebo grubu idi. İntraoperatif uygulanan anestezi yöntemi 

gruplarda aynı idi. Post operatif analjezi tüm olgularda hasta kontrollü analjezi (PCA) ile 

tramadol uygulanarak sağlandı. Tramadol, 20 dakika kilitli kalma süresi, 2 ml(10 mg.ml-1) 

basma dozu olacak şekilde ayarlandı. Tüm olgular, post operatif 1., 2., 4., 6., 12. ve 24. 

saatlerde ağrı, bulantı-kusma, sedasyon açısından değerlendirildi. PCA cihazının kilitli kalma 

süresi içinde ağrısı olan olgularda ve VAS ≥ 3 (Vizüel ağrı skoru) olan olgularda, 0.4 mg.kg 

IV meperidin uygulandı. Bulantı- kusma olduğunda 10 mg. iv metpamid uygulandı. 

Postoperatif tüketilen tramadol, meperidin ve metpamid dozları kaydedildi. 

İstatistiksel analiz: Gruplar arasında veriler student’s t ve ANOVA testleri ile karşılaştırıldı. 

Bulgular:Olguların preoperatif özellikleri gruplarda benzerdi. Preemptif verilen intravenöz 

parasetamol, tramadol, parasetamol+tramadol, plasebo ile karşılaştırıldığında postoperatif 

tramadol tüketimini anlamlı olarak azalttı. (p< 0.05). Bu anlamlılık tramadol ve 

tramadol+intravenöz parasetamol uygulamalarında daha belirgindi. Postoperatif tüketilen 

metpamid miktarı gruplar arasında anlamlı farklılık göstermedi. 

Sonuç: Preemptif kullanılan intravenöz parasetamol, tramadol, tramadol+intravenöz 

parasetamol, plasebo ile karşılaştırıldığında postoperatif ağrıyı azaltmıştır.

P20 

HERPES ZOSTERDE LEZYONUN BÜYÜKLÜĞÜ İLE VAS DEĞERİ ARASINDAKİ 

İLİŞKİ 

Habib Bostan 1 * ,Erdem Nail Duman 2 ,Engin Ertürk 3 ,İbrahim Özen 4 

1 K.T.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, trabzon-Turkey 2 K.T.Ü. Tıp 

Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 3 K.T.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon, Trabzon-Turkey 4 K.T.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

Giriş: Varisella-zoster virüsü primer enfeksiyondan sonra sinir sisteminde latent olarak kalır. 

İmmünitenin baskılandığı bir anda bir veya birkaç sinir trasesi boyunca ilerleyerek, sinirlerin 

dermatomunda ağrılı vezikül kümeleri oluşturur. Yerleştiği sinirin içinde çoğalır ve sinirin 

uçlarına, sinirin dağıldığı deri bölgesine gelerek ağrı ve cilt döküntüsüyle seyreden herpes 

zosteri (zona) oluşturur. 

Yöntem: 01.01.2003-15.08.2006 tarihleri arasında akut herpes zoster geçirmekte olan ve ağrı 

tedavisi için ağrı polikliniğimize baş vuran hastalar çalışmaya alındı. Hastaların ağrı 

tedavilerin düzenlenmesi yanı sıra deri üzerindeki lezyonun hangi sinir dermatomunda olduğu 

belirlendi. Deri üzerindeki lezyonun büyüklüğü ölçüldü ve VAS değeri kaydedildi. Herpes 

zosterde deri üzerindeki lezyonun büyüklüğü ile VAS değeri arasında ilişki olup olmadığı 

araştırıldı. 

Bulgular: Hastaların özellikleri Tablo 1’de görülmektedir. Lezyonun büyüklüğü ile VAS 

arasındaki ilişki Pearson korelasyon analizi ile değerlendirildi. Deri üzerindeki lezyonun 

büyüklüğü ile VAS değerlerinin yüksekliği arasında istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki 

bulundu (p

25 

Cinsiyet (K/E) 

26 

9/18

P21 

PREEMPTİF LORNOKSİKAM VE PARASETAMOLÜN ANALJEZİK 

ETKİNLİKLERİNİN TOTAL ABDOMİNAL HİSTEREKTOMİ OPERASYONUNDA 

KARŞILAŞTIRILMASI. 

Mustafa Kemal Arslantaş 1 * ,Reyhan Arslantaş 2 ,Erdem Akçay 2 ,Fikret Kutlu 3 ,Emine 

Özyuvacı 4 

1 İstanbul Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği İstanbul- 2 

İstanbul Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 3 İstanbul 

Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği istanbul- 4 İstanbul 

Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 

Giriş ve Amaç: 

Elektif total abdominal histerektomi (TAH) yapılacak olgularda preemptif uygulanan 8 mg 

lornoksikam ile 1gr parasetamol’ün analjezik etkinliklerini karşılaştırarak değerlendirmeyi 

amaçladık. 

Gereç ve Yöntem: 

Etik kurul onayı alındı. TAH yapılacak ASA I-II grubu 50 olgu preoperatif dönemde rasgele 2 

gruba ayrılarak:1. gruba (Grup P) 1gr parasetamol, 2. gruba (Grup L) 8 mg lornoksikam iv 

yolla verildi. Anestezi indüksiyonu iv 1µgr kg-1 fentanil, 5 mg kg-1 tiyopental, ve 0,2 mg kg- 

1 cisatrakuryum besilat ile sağlandı. Anestezi idamesi 6 L dk-1 %50 O2 %50 N20 içinde %2 

Sevofluran ile sağlandı. Olgulara postoperatif dönemde Grup P’ye 1gr parasetamol, 2. gruba 

Grup L’ye 8 mg lornoksikam iv yolla verildi. Olgular 30 dk. derlenme odasında izlendikten 

sonra; olguların tümüne postoperatif dönemde hasta kontrollü analjezi (HKA) cihazı ile 

sürekli infüzyon 5 mg, bolus doz 15 mg, kilitli kalma süresi 30 dakika olacak şekilde 

ayarlanarak iv tramadol başlandı. Olguların postoperatif Aldrete ≥ 9 olduğu dönemdeki ve 

bundan sonraki 2.,4.,6. ve 12. saatlerdeki VAS değerleri, kalp atım hızları, sistolik ve diastolik 

kan basınçları, istenen ve sunulan doz sayıları, toplam tüketilen tramadol miktarı, ek analjezik 

ihtiyacı, yan etki ve hasta memnuniyeti (çok iyi, iyi, orta, kötü) olarak kaydedildi. 

Bulgular: 

Gruplar arasında, kalp atım hızları, sistolik ve diastolik kan basınçları, istenen ve sunulan 

tramadol doz toplamları, toplam tüketilen ilaç miktarı, postoperatif VAS değerleri, ek 

analjezik ihtiyacı arasında fark bulunmadı. Heriki grupta toplam 7 hastada bulantı görüldü 

fakat gruplar arasında yan etki açısından bir fark bulunmadı. Her iki grupta da hasta 

memnuniyeti “çok iyi” olarak değerlendirildi. 

Tartışma ve Sonuç 

Total abdominal histerektomi sonrası postoperatif analjezi için tramadol ile yapılan HKA de 

preemptif 1gr parasetamol veya 8 mg lornoksikam kullanımının birbirinden farklı ek analjezi 

oluşturmadığını ve her ikisininde güvenle kullanılabileceği sonucuna vardık.

P22 

POPLİTEAL SİYATİK SİNİR BLOĞUNDA HASTA KONTROLLÜ ANALJEZİ 

TEKNİKLERİNİN KARŞILAŞTIRILMASITEXT 

Serpil Şavlı 1 * ,Gülçin Özalp 2 ,Canan Küçük 2 ,Gonca Tuncel 2 ,Menşure Kaya 2 ,Nihal 

Kadıoğulları 2 

1 Ankara Onkoloji Hastanesi, anestezi ve reanimasyon kliniği ankara- 2 Ankara Onkoloji 

Hastanesi, anestezi ve reanimasyon kliniği - 


Ayak cerrahisinden sonra oluşan şiddetli ve uzun süreli ağrının kontrolünde kateter 

yerleştirilerek uygulanan popliteal siyatik sinir bloğu, kullanılan etkin yöntemlerden 

biridir(1). 

Bu çalışmada, ayak cerrahisinden sonra, popliteal siyatik sinir bloğu uygulamalarında iki 

farklı hasta kontrollü infüzyon tekniğinin lokal anestezik tüketimi üzerine etkisi araştırıldı. 


Etik kurul onayı ile elektif ayak cerrahisi planlanan ASA I-II grubu 40 hasta çalışmaya alındı. 

Standart genel anestezi öncesi tüm hastalara, popliteal fossanın apeksinden girilerek 0.5mA 

veya daha az stimulus ile, ayakta plantar fleksiyon veya dorsifleksiyon görüldüğünde 

popliteal kateter yerleştirildi.Operasyondan 30 dk önce tüm hastalara, 30 ml %0.25 

bupivakain kateter aracılığı ile uygulandı. Postoperatif rastgele iki gruba ayrılan hastalardan 

Grup I’e; (n=20) %0.125 bupivakain, hasta kontrollü 10 ml ve 60 dk kilit süreli bolus, Grup 

II’ye; %0.125 bupivakain 5ml/sa bazal infüzyon ile 5ml 60 dk kilit süreli bolus şeklinde 

uygulandı. Genel anestezi indüksiyonunda ve postoperatif 12 saat ara ile 48 saat süresince iv. 

8 mg lornoksikam uygulandı.VAS skoru ≥4 ise 1mg/kg iv tramadol yapıldı.Postoperatif 

ağrı,duyu bloğu dağılımı, ek analjezik gereksinimi, bupivakain tüketimi,hasta memnuniyeti ve 

yan etkiler kaydedildi. 

BULGULAR: 

Her iki grupta da yeterli postoperatif analjezi sağlandı ve yan etki görülmedi . Bupivakain 

tüketimi; Grup I’de 100 mL(20-210), Grup II’de 182.5mL (125-205) olarak saptandı 

(p=0.001).Gruplar arasında istatistiki olarak anlamlı farlılık göstermemekle birlikte, Grup I’de 

32.5 mg (0-120) Grup II’de 65 mg (0-225), tramadol tüketildi. 

TARTIŞMA VE SONUÇ: 

Ayak cerrahisinde, ağrı tedavisi için popliteal siyatik sinir bloğunda kullanılan hasta kontrollü 

bolus tekniğinin lokal anestezik tüketimini azalttığı, sürekli infüzyon ile birlikte bolus 

uygulamasına benzer analzejik etkinlik sağladığı sonucuna varıldı. 

KAYNAKLAR: 

1.Mendicino RV, Statler TK, Catanzariti AR.Popliteal sciatic nevre blocks after foot and 

ankle surgery:An adjunt to postoperative analgesia.The Journal of Food & Ankle Surgery 

2002; 41:338-341

P23 

KAPALI MİNÖR ÜROLOJİK GİRİŞİMLERDE AĞRI TEDAVİSİ İÇİN 

LORNOKSİKAM VE TRAMADOL UYGULAMALARININ KARŞILASTIRILMASI. 

Meral Paksoy 1 ,Murat Ünsel 2 ,Murat Ünsel 3 ,Mehmet Gökhan Özcan 4 ,Zekiye Güdül 4 

,Gülden Kesriklioğlu 4 * ,Melih Eray Kaplan 4 

1 Taksim Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon - 2 Taksim Eğitim ve 

Araştırma Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon istanbul- 3 Taksim Eğitim ve Araştırma 

Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon, istanbul-Turkey 4 Taksim Eğitim ve Araştırma 

Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon - 

Giriş ve Amaç: Kapalı minör ürolojik ameliyat planlanan hastalarda analjezide NSAİİ olan 

Lornoksikam ile zayıf bir opioid olan Tramadol Hidroklorür’ün etkinlik ve yan etkilerini 


Gereç ve Yöntem: Hastanemiz etik kurul onayı alınmış, kapalı minör ürolojik planlanan 

ameliyat ASA I-II, 40-65 yaş arasında 40 hasta, randomize iki gruba ayrıldı. Grup T: 50 mg 

tramadol i.v (n:20), Grup L: 8 mg lornoksikam i.v (n:20) uygulandı. Premedikasyonda gece 

0.5 mg diazepam tablet, ameliyattan 30 dk önce midazolam 0.04 mg/kg i.m ve 15 dk. öncede 

her iki gruba belirtilen dozlarda Lornoksikam ve Tramadol Hidroklorür yapıldı. İndüksiyon 

propofol (1.5 mg/kg i.v.), idame %50O2/%50 N2O ve sevofluran (1-1.5 MAC) ile sağlandı. 

Ek aneljezik ilaç kullanılmadı. Ameliyat süresince noninvaziv kan basıncı, kalp atım hızı, 

SPO2 ve pupil büyüklüğü (büyük, orta, küçük); 5 dk ara ile değerlendirildi. Postoperatif 5, 30, 

60. dakikalarda ve 6., 12., 24. saatlerde ilaçların etkinliğini VRS (verbal rating scale) (0: 

rahatsızlık hissi, 1: hafif ağrı, 2: orta şiddetli ağrı; 3: şiddetli ağrı, 4: dayanılmayacak kadar 

şiddetli ağrı) ile değerlendirildi. Ayrıca hemodinamik parametreler ve bulantı, kusma gibi yan 

etkiler takip edildi, postoperatif 24. saatte hasta memnuniyeti değerlendirildi.(1: çok kötü, 2: 

kötü, 3: iyi, 4: çok iyi, 5: mükemmel). 

Bulgular: Demografik özellikler, hemodinami, SPO2 ve pupil büyüklüğü açısından gruplar 

arası fark gözlenmedi. VRS takiplerinde hastalarda ağrı şikayeti olmadı. Her iki grupta 

postoperatif dönemde tedavi gerektirecek herhangi bir yan etki gelişmedi. 

Tartışma ve Sonuç: Ağrı tedavisinde ajanların, ağrıyı gidermesi, yan etkilerinin az olması ve 

uygulamasının kolay olması istenir. Çalışmamızda lornoksikamın üç özelliğe de sahip olduğu 

görüldü. 8 mg lornoksikam ağrıyı gidermede 50 mg tramadol kadar etkiliydi. Narkotik 

ajanları bir çok yan etkileri düşünüldüğünde lornoksikam kapalı minör ürolojik operasyon 

planlanan hastalarda veya hafif–orta dereceli ağrı tedavisinde tek başına, güvenle 

uygulanabilir yeni ve etkin bir seçenek olabileceği sonucuna varıldı.

P24 

MAJOR SPİNAL CERRAHİDE EPİDURAL ANALJEZİNİN 

DEĞERLENDİRİLMESİ: BUPİVAKAİN-FENTANİL VE BUPİVAKAİN-FENTANİL- 

METİLPREDNİZOLON ASETAT'IN KARŞILAŞTIRILMASI 

Halide Hande Şahinkaya 1 * ,Enver Özgencil 2 ,Ayhan Attar 3 ,Dilek Yörükoğlu 4 ,Yüksel 

Keçik 4 

1 Ankara Üniversitesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, Ankara-Turkey 2 Ankara Üniversitesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 3 Ankara Üniversitesi, Nöroşirurji - 4 Ankara Üniversitesi, 


Bu çalışmada major spinal cerrahi planlanan hastalarda epidural analjeziyi değerlendirmek 

amacıyla bupivakain-fentanil ve bupivakain-fentanil-metilprednizolon asetat 

kombinasyonlarını karşılaştırdık. 

Çalışmaya 18-70 yaş arası, ASA I-II, posterior lomber ve/veya alt torakal vertebra 

enstrumantasyonu planlanan toplam 24 hasta kabul edildi. Hastalar kapalı zarf usulüne göre 2 

gruba ayrıldı. 

Tüm hastalara entübasyonu takiben cerrahi planlanan disk mesafesinin 2 disk mesafesi 

üzerinden epidural kateter yerleştirilip cilt altı tünelize edildi. Her iki gruba da intraoperatif 

epidural bupivakain-fentanil solüsyonu infüzyon olarak verildi. Grup II’deki hastalara cerrahi 

başlangıç öncesinde 80 mg epidural metilprednizolon asetat verildi. İntraoperatif kan basıncı, 

kalp hızı, oksijen saturasyonu takip edildi. Kan kaybı, transfüzyon sayısı, intraoperatif i.v. 

fentanil tüketimi ve epidural solüsyon infüzyonları kaydedildi. Ekstübasyon ve derlenme 

zamanları dikkate alındı. Postoperatif 48 saat süreyle hasta kontrollü epidural analjezi 

uygulandı. Hastaların ağrıları görsel analog skala (VAS) ve sözel ağrı skalası (VRS) ile 

değerlendirildi. VAS>4 olan hastalara 1 gr i.m. metamizol uygulandı. Analjezik talepleri 

(demand), ihtiyacı karşılama (delivery), total uygulanan epidural solüsyon miktarı, ek 

analjezik gereksinimleri kaydedildi. Hastalar yan etki ve yöntem memnuniyeti açısından 

dikkatle sorgulandı. 

Demografik veriler, intraoperatif hemodinamik parametreler, kanama miktarı, transfüzyon 

sayısı açısından gruplar arası fark yoktu. Ekstübasyon ve derlenme süreleri bakımından 

gruplar arası farka rastlanmadı. Postoperatif hemodinamik parametrelerde fark bulunmadı. 

Gruplar arası VAS değerlerinde anlamlı farklılık olmamasına karşın Grup II’deki hastaların 

24. saatteki VAS değeri daha düşük tespit edildi (p=0.04). Grup II’deki (epidural 

metilprednizolon asetat) hastaların ilaç talebi (demand) Grup I’deki hastalara göre istatistiksel 

olarak anlamlı derecede daha azdı (p=0.007). Gruplar arasında ihtiyacı karşılama (delivery), 

ek analjezik gereksinimi açısından anlamlı fark bulunmadı. Yan etki bakımından iki grupta 

benzer sonuçlara rastlandı. Hastaların %87.5’i ağrı tedavisi yönteminden memnun kaldı. 

Postoperatif ağrı tedavisi için uygulanan hasta kontrollü epidural analjezinin güvenilir ve 

etkili bir yöntem olduğu sonucuna vardık. Epidural steroid uygulamasının analjezik ihtiyacını 

azalttığını, ama ağrı skorları üzerinde anlamlı bir fark oluşturmadığını tespit ettik.

P25 

GÖMÜLÜ DİŞ OPERASYONLARINDA DİFLUNİSAL VE LORNOKSİKAM’IN 

PREEMPTİF ANALJEZİK ETKİNLİKLERİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

Zafer Özgür Pektaş 1 ,Mesut Şener 2 * ,Burak Bayram 3 ,Tamer Eroğlu 3 ,Nesrin Bozdoğan 4 

,Aslı Dönmez 4 ,Gülnaz Arslan 4 ,Sina Uçkan 5 

1 Başkent Üniversitesi, Diş Hekimliği Fakültesi, Çene Cerrahisi - 2 Başkent Üniversitesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 3 Başkent Üniversitesi, Diş Hekimliği Fakültesi, Çene 

Cerrahisi - 4 Başkent Üniversitesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 5 Başkent Üniversitesi, 

Diş Hekimliği Fakültesi, Çene Cerrahisi - 

Giriş ve amaç: Ağrı kesicilerin etkinliklerinin karşılaştırılmasında dental ağrı modelinin tercih 

edilen bir ağrı modeli olduğu bilinmektedir. Son yıllarda non-steroid antiinflamatuar 

ajanlardan lornoksikam ve diflunisal’in preemptif analjezik etkinliğinin yüksek olduğu 

bildirilmektedir. Bu çalışmanın amacı, bu iki ajanın preemptif analjezik etkinliklerini dental 

ağrı modelinde ve aynı hastada karşılaştırmaktır. 

Gereç ve yöntem: Etik kurul onayı ve hastaların izni alındıktan sonra, bilateral simetrik olarak 

pozisyonlanmış ve yaklaşık olarak eşit derecede operasyon zorluğuna sahip gömülü 

mandibuler 3. molar dişlerin operasyonla çıkarılması amacıyla oral ve maksillofasiyal cerrahi 

kliniğine başvuran, 16-46 yaş arası ASA I grubu 40 hasta çalışma kapsamına alındı. 

Operasyondan 1 saat önce randomize olarak diflunisal 1000 mg veya lornoksikam 16 mg oral 

olarak uygulanan hastaların sorunlu 3. molar dişlerinden ilki ve diğer randevuda ikincisi aynı 

cerrahi ve anestezi tekniğiyle opere edildi. Postoperatif 2. saatten itibaren, ihtiyaç 

duyulduğunda maksimum 2000 mg asetaminofenin ek analjezik olarak kullanılmasına izin 

verildi. Postoperatif 2-4-6-12 ve 24. saatlerde ağrı skorları görsel ağrı skalası (VAS) ile 

değerlendirildi. Postoperatif ek analjezik tüketimi, yan etki ve komplikasyonlar kaydedildi. 

Bulgular: Postoperatif 2-4-6-12 ve 24. saatlerde VAS ile ölçülen ağrı skorları arasında 

istatistiksel olarak fark bulunmadı (p>0.05). Toplam 40 hastadan, diflunisal grubunda 20’ si 

(50 %) ve lornoksikam grubunda 14’ ü (35 %) ek analjezik kullanmadı. Ek analjezik tüketimi 

bakımından her iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmadı (p=0.459). 

Hastaların hiçbirinde analjezik kullanımına bağlı müdahale gerektirecek ciddi yan etki ve 

komplikasyona rastlanmadı. 

Tartışma ve sonuç: Non-steroid antiinflamatuar ajanlardan lornoksikam ve diflunisal’in 

preemptif analjezik etkinliğinin benzer olduğunu ve her iki analjeziğinde hastalar tarafından 

iyi tolere edildiğini düşünüyoruz.

P26 

PERKÜTAN NEFROSTOMİ UYGULAMASI SIRASINDA TOPİKAL ANESTETİK 

AJAN KULLANIMI 

TUBA BERRA ERDEM 1 * ,MEHMET MESUT PİŞKİN 2 ,MEHMET KILINÇ 2 ,ŞEREF 

OTELCİOĞLU 3 

1 SÜMTF, ANESTEZİ KONYA- 2 SÜMTF, ÜROLOJİ - 3 SÜMTF, ANESTEZİ - 

Giriş ve Amaç: Perkütan nefrostomi, hidroüreteronefroz tedavisinde kullanılan kateterizasyon 

yöntemlerinden birisidir. EMLA krem lidokain ve prilokain içeren bir lokal anestetik olup 

daha önce ürolojide renal biopsi, ESWL, sirkumsizyon gibi işlemlerde kullanılmıştır. 

Perkütan nefrostomi lokal anestezi ile altında rahatlıkla uygulanabilen bir yöntemdir. Biz bu 

işlemi, hastaların enjeksiyona bağlı rahatsızlıklarını azaltıp, konfor düzeyini artırma amacı ile 

bu işlemi lokal topikal bir anestetik ajan olan EMLA (eutetic mixture local anesthetic) krem 

uygulamayı amaçladık 

Gereç ve Yöntem: Kliniğimizde Kasım 2005 ve Temmuz 2006 tarihleri arasında hidronefrozu 

bulunan 18 kadın 22 erkek toplam 40 hastaya, etik kurul onayı alındıktan sonra, ultrason 

eşliğinde, lokal anestezi ile perkütan nefrostomi konuldu. Perkütan nefrostomi konulan 20 

ünitede lokal anestetik olarak citanest (prilokain hidroklorür) ve 20 renal ünitede ise lokal 

anestetik olarak EMLA krem kullanıldı. Lokal anestetik yapılacak alan ultrason altında 

işaretlenerek hastanın bu bölgesine 5 gr %5 EMLA sürülüp işlem için 60 dakika beklendi. 

Citanest yapılacak grupta ise 8-10 ml, %5’lik citanest enjeksiyonu yapıldı. Hastaların ağrı 

düzeyleri Visüel Analog Ağrı Skalası kullanılarak değerlendirildi. 

Bulgular: Hastaların hepsinde yeterli analjezi sağlanıp işlem rahatlıkla gerçekleştirildi. EMLA 

ile analjezi sağlanan grupta ağrı skorları 1 ile 6 arasında değişmekte ve ortalaması 3.6 idi. 

Citanest ile analjezi sağlanan grupta ise ağrı skoru 2 ile 6 arasında değişmekte ve ortalaması 

3.7 idi. Ağrı skor ortalamaları arasında anlamlı bir fark bulunamadı (p

P27 

ABDOMİNAL HİSTEREKTOMİ OPERASYONLARINDA POSTOPERATİF 

ANALJEZİDE REKTAL PARASETAMOL VE REKTAL PARASETAMOLE 

İNTRAMÜSKÜLER TRAMADOL İLAVESİ 

Feyza Yaycı ,Nurten Bakan ,İlknur Sözenoğlu ,Tayyibe Kaşıkçı* ,Melek Çelik 

S.B. Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

Parasetamol postoperatif ağrı tedavisinde rutin kullanımda alternatif olarak önerilen 

nonopioid bir analjeziktir (1). Bu çalışmada abdominal histerektomi olgularında postoperatif 

analjezi amacıyla uygulanan rektal parasetamol ve rektal parasetamole intramüsküler 

tramadol ilavesinin etkinliklerinin karşılaştırılması amaçlandı. 

Abdominal histerektomi planlanan, ASA I-II risk grubu, 18-70 yaş arası 90 kadın hasta 

çalışmaya dahil edildi. Standart anestezi yöntemi uygulanan olgular 30’ar kişiden oluşan 3 

gruba ayrıldı. Ekstübasyonu takiben Grup I’deki hastalara rektal parasetamol 1000 mg, Grup 

II’deki olgulara intramüsküler tramadol 100 mg ve Grup III’deki olgulara her iki ilacın 

kombinasyonu verildi. Başlangıç, ekstübasyon sonrası, postoperatif 30.dk, 1,2,4,6,8,12, 24. 

saatlerdeki vital bulguları ve ağrı şiddetini değerlendirmek amacıyla VRS (verbal rating 

Score) değerleri, yan etkiler ve ilk analjezik gereksinim zamanları kaydedildi. Postoperatif 24 

saatlik takibin sonunda analjezi yöntemiyle ilgili hasta memnuniyeti (zayıf-orta-iyi-çok iyi) 

sorgulandı. 

Gruplar arasında hemodinamik veriler, ilk analjezik gereksinim zamanı, yan etkiler ve hasta 

memnuniyeti açısından farklılık saptanmadı. Postoperatif takip zamanlarında Grup I’in VRS 

değerleri, Grup II ve Grup III’e göre anlamlı yüksekti (p0.05). 

Postoperatif analjezi amacıyla rektal yolla uygulanan parasetamolün tek başına etkinliğinin 

yeterli olmadığı, tek başına kullanılan tramadol ile tramadol-parasetamol kombinasyonunun 

etkinliği arasında da farklılık olmadığı sonucuna varıldı. 

Kaynak 

1. Cobby TF, Crighton IM, Kyriakides K, et al. Rectal paracetamol has a significant 

morphine-sparing effect after hysterectomy. Br J Anaesth 83(2): 253-256, 1999.

P28 

BRUGADA SENDROMU NEDENİYLE GELİŞEN PEROPERATİF VENTRİKÜLER 

FİBRİLASYON OLGUSU 

Feray Güler 1 ,Tolga Ergönenç 1 * ,Bülent İçöl 2 ,Kadir İdin 3 ,Gülşen Bican 3 

1 Haseki Eğitim ve araştırma hastanesi, Anesteziyoloji ve reanimasyon, istanbul-Turkey 2 

Haseki Eğitim ve araştırma hastanesi, Kardiyoloji - 3 Haseki Eğitim ve araştırma hastanesi, 

Anesteziyoloji ve reanimasyon - 

Giriş:Brugada sendromu polimorfik ventriküler taşikardi ve ventiküler fibrilasyon(VF) 

ataklarını takiben ani kardiyak ölüm veya tekrarlayan senkop ataklarından 

oluşmaktadır.Yapısal bir kalp hastalığı ile birlikteliği tespit edilmemiştir.En sık 4. dekadda ve 

erkek cinsiyette izlenir.Tipik EKG bulgusu,sağ prekordiyal derivasyonlarda (V1-V3) ST 

yüksekliğinin sağ dal bloğu(RBBB) ile birlikte olmasıdır.Hücre membranındaki voltaj 

bağımlı Na kanalını kodlayan SCN5A geninde mutasyon olduğu düşünülmektedir.Otozomal 

dominant geçişlidir.Bu yazıda ilk VF atağı genel anestezi altında gelişen ve postoperatif 

dönmede Brugada sendromu tanısı alan bir olgu sunulmuştur.OLGU:38 yaşındaki erkek hasta 

sağ alt ekstremitesindeki varis nedeniyle genel anestezi altında operasyona 

alındı.Anamnezinde bir yıl önce spinal anestezi altında gerçekleştirilen sol alt ekstremite varis 

operasyonu vardı.Fizik muayenesi ve laboratuvar değerleri normal olan olgunun EKG’sinde 

inkomplet sağ dal bloğu,V1-V2-V3’de 1 mm ST elevasyonu mevcuttu.İndüksiyon öncesi 

TA:125/80 mmHg,KAH:85/dk.,SPO2:%98,EKG sinüs ritminde idi.İndüksiyon 0,02 mg/kg 

i.v. midazolam,7 mg/kg tiyopental,1mcg./kg fentanil,entübasyon 0,6 mg/kg rokuronyum ile 

tek seferde komplikasyonsuz olarak gerçekleştirildi.Entübasyon sonrası 1.dakikada 

TA:135/85 mmHg,KAH:90/dk.SPO2:%99,EKG sinüs ritminde idi.İdamede %50 N2O,%50 

O2,%4 desfluran kullanıldı.Entübasyonu takiben 6.dakikada monitörde VF geliştiği 

görüldü.200j ile defibrile edilen hastanın ritmi sinüs ritmine döndü.Hastada,2 kez daha VF 

gelişti,sırası ile 200j ve 300j ile defibrilasyon uygulandı.Sinüs arresti gelişince kardiyak 

masaja başlandı.Kalp atım hızı 55/dk olarak sinüs ritmi ile dönen olguya 0,5 mg i.v. atropin 

uygulandı.Resüstasyonu takiben KAH:80/dk.,TA:105/55mmHg,SPO2:%99,arter kan gazı 

normal sınırlarda tespit edildi.Spontan solunum eforu yeterli,şuuru açık,koopere halde ekstübe 

edilerek koroner yoğun bakım ünitesinde takibe alınan olguya ertesi gün elektrofizyolojik 

çalışma(EFÇ) uygulandı.EFÇ\'de farmakolojik stimülasyon ile VF atağı gelişmesi üzerine 

Brugada sendromu tanısı konulan olguda,tedavi intrakardiyak defibrilatör implantasyonu ile 

gerçekleştirildi.SONUÇ:RBBB ve prekordiyal derivasyonlarda ST segment elevasyonu olan 

hastalarda,açıklanamayan senkop atakları ve ani ölüm yönünden aile öyküsü dikkatle 

sorgulanmalıdır.Brugada sendromunun fatal seyretmesi preoperatif değerlendirmede sağ dal 

bloğu yapan sebeplerin arasında ayırıcı tanıya gidilmesini zorunlu kılmaktadır.

P29 

LAURENCE-MOON-BARDET-BIEDL SENDROMU OLAN BİR OLGUDA GENEL 

ANESTEZİ UYGULAMASI 

Figen Leblebici 1 * ,Mustafa Baydar 2 ,Dilşat Özkavak 2 ,Nermin Göğüş 2 

1 ANEAH, anestezi ANKARA- 2 ANEAH, anestezi - 

Giriş ve Amaç: Otosomal-resesif geçişli bir hastalık olan Laurence-Moon- Bardet-Biedl 

sendromlu olguda genel anestezi açısından risk faktörleri oluşturan durumlar; böbrek 

yetmezliği, sol ventrikül hipertrofisi, spastisite, strabismus, tekrarlayan anestezi uygulamaları, 

gelişim geriliği, diabetes mellitus, hipertansiyon, mental retardasyon, hepatik fibrozis, obesite 

ve entubasyon güçlüğüdür. Biz de literatür taraması sonucu 1/160.000 oranında görülen, 

elektif şartlarda genel anestezi uyguladığımız bu sendromu tanıtmayı amaçladık. 

Olgu: 12 yaşında, 74 kg, 6 yıl önce polidaktili operasyonu geçirmiş olan ve sol tibia varus 

nedeniyle medyalden uzatma yapılacak olan kız çocuk genel anestezi açısından planlandı. 

Hemogram ve biyokimya parametreleri normal bulundu. Olabilecek kardiyak anomalileri 

nedeniyle kardiyoloji ve pediyatri konsültasyonu uygun görüldü. Herhangi bir patolojiye 

rastlanmadı. 

Preoperatif AKŞ: 80 mg/dl Hb: 13 g. Olguya premedikasyon uygulanmadı. Standart 

monitorizasyon uygulandı. İndüksiyonda 50 mcg fentanil, 7 mg/kg Na - thiopental ve 0.1 

mg/kg vekuronyum uygulandı. Kısa boyun, büyük dil ve obesiteye rağmen hastanın 

entubasyonunda bir sorun yaşanmadı. Anestezi idamesi sevofluran ve N2O ile sürdürüldü. 

Operasyon sırasında hemodinami, ısı, kan şekeri takipleri stabil seyretti. Operasyon 3,5 saat 

sürdü. 1500 ml SF mayi verildi. Turnike ile çalışıldığından kayda değer kan kaybı olmadı. 

Operasyon sonunda hasta uyandırılarak ekstübe edildi. 

Konjenital anomalisi olan hastalarda karşılaşılan sorunların başında zor havayolu ve zor 

entubasyon gelir. Spastisite ve strabismus gibi kas-iskelet sistemi anomalisi olduğunda malign 

hipertermi riski gözönünde bulundurulmalıdır. Bu durumda süksinilkolin ve halotandan 

kaçınılmalıdır. Obezite, mental retardasyon ve davranış bozukluğu bölgesel anestezi 

tekniklerinin uygulanmasında zorluk yaratır. Oysa böbrek anomalileri, hepatik fibrozis ve 

tekrarlayan operasyonlar açısından bölgesel anestezi uygun bir seçenektir. Bizim çocuk 

hastamızda öğrenim ve konuşma bozukluğu, mental retardasyon ve obezite de söz konusu 

olduğundan genel anesteziyi uygun gördük. 

Sonuç: Laurence-Moon-Bardet-Biedl sendromlu olgularda zor entubasyon açısından hazırlıklı 

olunmalı, hastanın dahili incelemesi ayrıntılı yapılmalı ve tüm patolojileri bilinmeli, malign 

hipertermi ve kardiyak aritmi potansiyeli yüksek ilaçlardan kaçınılmalıdır.

P30 

AMELİYATHANELERİN VERİMLİ ÇALIŞMASINI ETKİLEYEN NEDENLER 

osman ekinci 1 ,cemil adaş 2 ,kürşat eşlik 3 * ,neşe aydın 4 

1 haydarpaşa numune hastanesi, anesteziyoloji, istanbul-Turkey 2 haydar paşa numune 

hastanesi, anesteziyoloji - 3 haydarpaşa numune hastanesi, anesteziyoloji - 4 haydarpaşa 

numune hastanesi, enesteziyoloji - 

A 

MAÇ:Ameliyathanelerin verimli kullanılması için nelerin engel oluşturduğunu araştırmayı 

amaçladık. 

GEREÇ VE YÖNTEM:Hastanemiz blok ameliyathanesinde kurum onayı alınarak altı ana 

branşta operasyon yapan kliniklerin hastalıklarından aynı zamanlı 35 şerli toplam 210 hastayı 

çalışmaya aldık.(HGS) hastanın ameliyathaneye gelme süresi,(AHS)ameliyat hazırlama 

süresi,(AS)ameliyat süresi, .(HÇS)Ameliyat bitiminden hastanın ameliyathaneden çıkışına 

kadar geçen süre .(TOS) hastanın ameliyathaneye girişinden çıkışına kadar toplam 

süre.(SHS)Bir sonraki hastanın ameliyat masasına alınışına kadar geçen süre kaydedildi.Bu 

sürelerin uzamasının nedenleri araştırıldı. 

BULGULAR:8:00 olan mesai başlaması ile HGS başlatılarak süreler 

kaydedilmiştir.HGS,HÇS ve SHS 10 dk,AHS 15 dk kabul edilerek gecikme nedenleri 

sorgulanmıştır. 

HGS AHS HÇS SHS AS 

A KLİNİĞİ 15.22 23.30 18.06 16.19 120.50 

B KLİNİĞİ 19.35 34.19 21.06 21.31 105.01 

C KLİNİĞİ 14.21 16.40 13.20 14.90 69.53 

D KLİNİĞİ 14.00 21.43 16.33 18.42 116.75 

E KLİNİĞİ 20.01 15.60 14.29 21.80 135 

F KLİNİĞİ 15.25 17.48 15.60 17.42 117.3 

Tablo 1:Sürelerin ortalamaları 

TARTIŞMA VE SONUÇ:Zaman kaybının nedenler ;hastane alt yapısının 

yetersizliği,personel eğitim yetersizliği,hastanın ameliyata hazırlığının önceden yeterli 

yapılmaması,ameliyat planının önceden yapılmaması ve ameliyat ekibinin geç toplanması 

olarak saptandı.

P31 

HİPERTİROİDİZM İLE KOMPLİKE OLMUŞ MOL HİDATİFORMUN 

KÜRETAJINDA ANESTEZİ (İKİ OLGU) 

Engin Ertürk 1 * ,Habib Bostan 2 ,Şükran Geze 3 ,Bahanur Çekiç 4 ,Müge Koşucu 5 ,Şebnem 

Saraçoğlu 6 ,Ahmet Eroğlu 6 ,Nesrin Erciyes 7 

1 K.T.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, Trabzon-Turkey 2 K.T.Ü. Tıp 

Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, trabzon-Turkey 3 K.T.Ü. Tıp Fakültesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon trabzon- 4 K.T.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon - 5 K.T.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, Trabzon-Turkey 6 

K.T.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 7 K.T.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji 

ve Reanimasyon, -Turkey 

Giriş: Hidatiform mol nadir görülen fakat şiddetli vajinal kanama ve tirotoksikoza neden 

olabilen bir durumdur. Bu yüzden mol gebeliğin tahliyesinde seçilecek anestezi yöntemi ve 

kullanılacak ilaçlar çok önemlidir. 

Olgu1: Daha önce hiçbir şikayeti olmayan, ilk gebeliğinin 12. haftasındaki hasta lekelenme 

tarzında vajinal kanama, şiddetli bulantı, kusma, çarpıntı, terleme ve son 1 aydır kilo kaybı 

şikayetiyle hastanemize geldi. Fizik muayenesine taşikardi (145/dk) ve hipertansiyon (150/85 

mmHg), tetkiklerinde tiroid hormonlarında aşırı artış bulunan hastanın ultrasonografisinde 

canlı fetusla birlikte mol hidatiform tespit edildi. 

Olgu2: Öncesinde şikayeti olmayan, ikinci gebeliğinin 10. haftasında aşırı vajinal kanama, 

şiddetli bulantı ve çarpıntı şikayetiyle gelen hastanın fizik muayene ve tetkiklerinde taşikardi 

(140/dk), hipertansiyon (140/80 mmHg), anemi, tiroid hormonlarında artış ve fetus içermeyen 

mol gebelik saptandı. 

Her iki hastayada küretajla gebeliğin sonlandırılması planlandı. Zaman darlığı nedeniyle 

antitiroid tedaviye yeterince cevap alınamayan hastalara 3 gün plazmaferez yapıldı. Tiroid 

hormonlarında oldukça azalma görülen ve nisbeten stabil hale gelen hastalardan Olgu2’ye 

premedikasyon ve monitorizasyondan sonra 2.5cc % 0.5lik bupivacain ile spinal anestezi 

yapıldı. Olgu1 ise yapılan sedasyonlara rağmen hala çok ajite olduğu için tiyopental, fentanil 

ve vekuronyum ile uyutuldu. Entübasyondan sonra propofol ve remifentanil ile total 

intravenöz anestezi (TİVA)uygulandı. Yaklaşık 45 dk süren ameliyat sonrası 6 saat 

postoperatif bakım odasında takip edilen hastalar sorunsuz olarak servise gönderildi. Yaklaşık 

3 hafta sonra hastalar tamamen ötiroid hale geldi.. 

Tartışma-Sonuç: Hipertiroidizmle komplike olmuş molar gebeliğin tahliyesinde anestezi 

yönteminin ve kullanılacak ilaçların seçimi, tiroid fırtınası ve aşırı endometriyal kanamaya 

sebep olabilme açısından çok önemlidir. Spinal anestezi sempatik blokajla olumlu etki 

sağlaması ve tiroid krizine sokacak ilave yük getirmemesi açısından tercih edilebilen bir 

yöntemdir. Öte yandan rejyonal anestezi yapılamayan vakalarda taşikardi ve histamin deşarjı 

gibi yan etkileri olmayan ilaçların kullanılması ve tokolitik etkileri nedeniyle kanamayı daha 

da arttırabilecek inhalasyon anestezikleriyle genel anestezi yerine TİVA uygulamasının da bu 

tür vakalarda alternatif bir seçenek olabileceği görüşündeyiz.

P32 

FRIEDREICH ATAKSİSİNDE ANESTEZİ (OLGU SUNUMU) 

Gonca ÇAĞLAR TOPRAK 1 ,Aynur BAYRAM 1 ,Hülya GÖKSU 1 * ,Mithat 

KAHRAMANOĞLU 2 ,Ömer Lütfi ERHAN 2 

1 FÜ Tıp Fak. Elazığ, Anest. ve Rean. - 2 FÜ Tıp Fak. Elazığ, Anest. ve Rean. Elazığ- 

GİRİŞ 

Friedreich ataksisi (FA) nadir görülen bir nöromüsküler hastalık olmasına rağmen herediter 

ataksilerin en sık karşılaşılan tipidir. Otozomal resesif olarak kalıtılmakta ve sporadik olgulara 

rastlanmaktadır. Spinoserebellar ve piramidal traktusun ilerleyici dejenerasyonu ve dorsal kök 

ganglionlarındaki atrofi nedeniyle motor hastalığıdır. Hipertrofik kardiyomiyopati 

gözlenmekte ve kardiyak yetersizliğin yol açtığı aritmiler nedeniyle kaybedilmektedir. Pes 

kavus ve kifoskolyozun yol açtığı restriktif solunum yetersizliği de ölüm nedenidir. 

OLGU 

24 yaşındaki kadın hastaya karın ağrısı, bulantı ve kusma kliniğiyle, akut apandisit ön tanısı 

ile operasyon planlandı. Preanestezik bakıda bir yıl önce FA tanısı aldığı ve desteksiz 

yürüyemediği öğrenildi. PA akciğer grafisinde kardiyotorasik indeks artmış ve beyaz küre 

artışı dışında rutin biyokimyasal tetkikleri normaldi. Premedikasyon uygulanmayan hastaya, 

rutin monitorizasyon ytapıldı. TOF-Guard cihazı ile nöromüsküler monitorizasyonu takiben 

anestezi indüksiyonu; propofol, fentanil ve veküronyum ile sağlandı. Anestezi idamesinde 

oksijen-N2O içinde %1.5 sevofluran kullanıldı. Anestezi sırasında hemodinamik 

parametrelerde değişiklik gözlenmedi. Kalıntı nöromusküler blokajı için atropin, neostigmin 

verildi ve 5 dakika sonra hasta ekstübe edildi. 

SONUÇ 

Klinik başlangıcı genellikle ilk 2 dekatta ve sık görülen herediter ataksi olan FA prevalansı 1- 

3/100.000’dir. Preanestezik bakıda nörolojik, kardiyak, pulmoner ve endokrin yönünden 

değerlendirilmelidir. Hastamızda gövde ataksisi, dizartri, alt ve üst ekstremitelerde derin duyu 

kaybı mevcuttu. Anestezide hemodinaminin stabil seyretmesi kardiyomiyopatilide önemlidir. 

Süksinilkolin kullanımından hiperkalemik yanıt olma olasılığı nedeniyle kaçınılmaktadır. 

Nondepolarizan kas gevşeticilerde duyarlılık artışı gözlenebilir. Hastamızda monitorizasyon 

eşliğinde veküronyum kullandık. FA’da rejyonel anestezi de endike olup, abdominal cerrahi 

geçirecek olması nedeniyle rejyonel anestezi uygulamadık. 

Sonuçta FA’lı hastanın preoperatif nörolojik, kardiyak, pulmoner ve endokrin sisteminin 

değerlendirilmesi yanında nöromüsküler monitörizasyonu gerekir. İndüksiyon ve peroperatif 

dönemde hemodinaminin sıkı takibi temel noktalardır.

P33 

TAKAYASU ARTERİTİ VE ANESTEZİ (OLGU SUNUMU) 

faruk çiçekci* ,cevher ünsal 

kütahya devlet hastanesi, anesteziyoloji - 

GİRİŞ VE AMAÇ: Takayasu arteriti (TA) aort ve aortanın ana dallarını tutan progresif bir 

panendarterittir. Ciddi kontrolsüz hipertansiyona bağlı endorgan disfonksiyonu, büyük 

damarların stenozuna bağlı bölgesel dolaşımın etkilenmesi ve arteriyel kan basıncının 

monitörizasyonundaki güçlükler nedeniyle anestezi uygulamasında dikkatli olunmalıdır. Bu 

sunuda TA olan ve umblikal herni nedeni ile opere edilecek bir hastada genel anestezi 

uygulamamızı tartışmayı amaçladık. 

OLGU: operasyonu planlanan 43 yaşında kadın hastanın preoperatif değerlendirilmesinde 

rutin hematolojik ve biokimyasal değerleri normal idi. Anjiyografide sağ subklaviyan arterde 

tam oklüzyon, sol subklaviyanda hafif bir stenoz, sol commin karotis aortada %60 stenoz, sağ 

renal arterde %70’e varan irregüler stenoz mevcut idi. sağ commin arterde ise normal idi. Sol 

vertebral arter izlenemiyordu. Sağ vertebral arterin ise kalibrasyonu normalden artmıştı. 

Torakal dallar normal idi. Renal arter distalinde aort çapı %20 azalma mevcuttu. Her iki iliak 

arterler ise normal olarak değerlendirildi. Grade II HRP tespit edildi. Hastanın her iki aksiller, 

ulnar, radiyel arter nabazanları alınamadı. Noninvazif kan basıncı alınamayan hastanın hafif 

hissedilen sağ femoral arterden kanülizasyon ile invazif kan basıncı takibi yapıldı (OAB 

102±13mmHg). EKG, ETCO2, SaO2 monitörizasyonu ile anestezi indüksiyonunda fentanil, 

etomidat, vekuronyum ayrıca prednizalon verildi. İdamede %3-4 desfluran ve %50 O2/N2O 

uygulandı. Operasyon sonunda 8 saat yoğun bakımda tutularak servisine gönderilen hasta, 

sorunsuz olarak taburcu edildi. 

TARTIŞMA VE SONUÇ: TA’lı hastalarda nabazan yokluğu nedeni ile nonivazif kan basıncı 

ölçülemediği durumlarda mümkünse doopler USG, değil ise anatomik yaklaşım ile arteriyel 

kanülasyon uygulaması gerekir. Pulmoner arter kanülasyonu ile kalp debisi ölçümü organ 

perfüzyonu açısından oldukça faydalıdır ama %50 vakada yerleştirmede başarısızlık 

oluşabilir. Ayrıca imkan olduğu zaman EEG monitörizasyonuda yararlıdır. Boyun 

hiperekstansiyonu beyin kan akımını kısıtlayabileceği için semptomatik hastalarda baş 

pozisyonuna dikkat edilmelidir. Karotis arteri kapsayan hastalarda rejyonal anestezi tercih 

edilmektedir. Çünkü hastanın bilinçli olması nörolojik fonksiyonların basit olarak 

izlenebilmesini sağlamaktadır. Biz kardiyak disfonksiyon, serebral hemoraji veya iskemiye 

yol açabilecek hiper/hipotansiyon epizodlarına dikkat edilerek genel anestezi tekniklerinin de 

uygulanabileceği kanaatindeyiz.

P34 

MULTİPL SKLEROZ VE ANESTEZİ (OLGU SUNUMU) 

Faruk Çiçekci* ,Cevher Ünsal 

Kütahya Devlet Hastanesi, Anesteziyoloji - 

GİRİŞ VE AMAÇ: Multipl Skleroz (MS) aksonal demiyelinizasyon, sklerotik plak 

formasyonu ve santral sinir sisteminin inflamasyonu ile karakterize kronik nörolojik bir 

hastalıktır. Enfeksiyon, yorgunluk, emosyonel travma, hamilelik, cerrahi ve anestezi stresi 

hastalığın alevlenmesine neden olabilir. Bu olgu sunumunda tibia kırığı redüksiyonu için 

opere edilen MS'li bir hastadaki genel anestezi yaklaşımını aktarmayı amaçladık. 

OLGU: 3 yıl önce MS tanısı konulan ve tedavi alan 35 yaşında bayan hasta operasyona alındı. 

Remisyonda olan hastanın Tebokan tb., Benexol tb., Trental tb. kullandığı öğrenildi. 

Preoperatif değerlendirmede hastanın ekstremitelerinde parestezi tespit edildi. Diğer FM ve 

laboratuvar bulguları normal idi. Premedike edilmeden operasyona alınan hasta noninvazif 

kan basıncı, EKG, pulseoksimetre ve ısı yönünden monitörize edildi. Anestezi 

indüksiyonunda fentanil 1 mcg/kg, propofol 2,5 mg/kg, vekuronyum 0,1 mg/kg uygulanarak 

sorunsuz bir entübasyon gerçekleştirildi. İdame %1-2 sevofluran ve %50 O2/N2O ile 

sağlandı. Hastaya 1 mg/kg prednizalon ve 50 mg ranitidin verildi. Operasyon boyunca 36,7°C 

düzeyinde seyreden ısı değeri ile birlikte diğer vital bulguları stabil seyretti. Operasyon 

sonunda dekürarize edilmeden iyice soluyunca ekstübe edilen hasta, derlenme odasında 

gözlenerek servisine gönderildi. 

TARTIŞMA VE SONUÇ: Hastalığın akut döneminde cerrahi stres ve anestezikler MS’i 

agreve ettiklerinden dolayı elektif cerrahi uygulanmamalıdır. Genel anestezik ajanlar MS 

üzerinde yan etkiye sahip değillerdir. Nörolojik defisitleri ve kas atrofisi olan ileri derecede 

hastalarda hiperkalemik cevaba neden olabilen süksinilkolin kullanılmamalıdır. 

Nondepolarizan kas gevşeticilere karşı anormal cevaplar saptanmamıştır. MS’in neden olduğu 

otonomik disfonksiyon volatil anesteziklere abartılı hipotansif etkiler oluşturabilme ve 

gereksiz ısı artışı olasılığından dolayı antikolinerjik ajanlardan sakınılmalıdır. Bu nedenle 

operasyon sırasında vücut ısısı takip edilmeli ve en küçük bir ısı artışı bile tedavi edilmelidir. 

Kronik steroid tedavisi alan hastalarda perioperatif steroid tedaviye devam edilmelidir. 

Demiyelizasyon nedeni ile spinal kord lokal anesteziklerin histotoksititesine karşı daha 

duyarlı hale geldiği için spinal anestezi kontraendikedir. Epidural anestezi ise spinal 

anesteziye göre daha az risklidir. Solunum kaslarındaki güçsüzlük ve disfonksiyon 

postoperatif dönemde mekanik ventilasyon gereksimininden dolayı dolayı hazırlıklı 

olunmalıdır.

P35 

GEBEDE PRONE POZİSYONDA VERTEBRA CERRAHİSİNDE ANESTEZİ 

UYGULAMASI 

Şenay Atilla Özaksu 1 * ,Murat Yaşar Özkalkanlı 2 ,Kaan Katırcıoğlu 2 ,İlknur Karakul 

Özmete 3 ,Oktay Okuş 4 ,Serdar Savacı 5 

1 İzmir Atatürk Eğitim ve Araştıma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 2 İzmir 

Atatürk Eğitim ve Araştıma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon İzmir- 3 İzmir Atatürk 

Eğitim ve Araştıma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 4 İzmir Atatürk Eğitim ve 

Araştıma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon İzmir- 5 İzmir Atatürk Eğitim ve 

Araştıma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

Fetusun varlığı nedeniyle cerrahi sırasında gebe hastalara verilen pozisyon önemlidir. Yapılan 

literatür taramasında, gebelerde prone pozisyonda nonobstetrik cerrahi ile ilgili bugüne kadar 

bildirilmiş herhangi bir olgu sunumuna rastlanmamıştır. 

29 yaşında 22 haftalık gebe hasta , 3ay önce başlayan ve her iki kola yayılan şiddetli sırt ağrısı 

ve 1 hafta önce başlayan sol ayağında güçsüzlük şikayeti ile hastanemiz Nöroşirurji 

polikliniğine başvurmuş: Muayene ve radyolojik değerlendirme sonrasında C7-T1 

seviyesinde torakal kitle saptanarak, kitlenin çıkarılması amacı ile operasyonu planlanmıştır. 

Operasyon sırasında hastanın rutin monitorizasyonunun yanı sıra, fetal kalp atım hızı Doppler 

ultrasonografi ile izlendi. Tiyopental, fentanyl , vekuronyum ile indüksiyonu takiben O2 

(%100), remifentanil infüzyonu ve sevofluran ile idame sağlandı. Silikon yastıklarla 

desteklenerek hastaya prone pozisyon verildi. Abdominal bası olmamasına özen gösterildi. 

Operasyonda C7-T1 seviyesinde intradural yerleşimli kitle, laminektomi ile çevresindeki 

membranöz oluşumla çıkarıldı. Operasyon 160 dakika sürdü. Operasyon bitiminden sonra 

10.dakikada hasta extübe edildi . Operasyon süresince olguda herhangi bir hemodinamik 

instabilite, hipoksik period yaşanmadı, fetal kalp atım hızı stabil olarak seyretti. Kitlenin 

patolojik incelemesi kist hidatik olarak değerlendirildi. Postoperatif dönemde cerrahi ve 

obstetrik bir komplikasyon görülmeyen olgu, 6. günde evine taburcu edildi. 

Gebelikte nonobstetrik cerrahide zorunlu durumlar dışında prone pozisyonun kullanılmasının 

kontrendike olduğu vurgulanmıştır. Ancak doğum sırasında gebelerin prone pozisyon 

almasının fetal oksijenizasyonu iyileştirebileceği de belirtilmiştir. Bu olguda biz, abdominal 

basıdan sakınarak, anne ve fetusta herhangi bir hipoksik ve hipotansif period oluşturmadan 

sürekli fetal kalp atım hızı monitorizasyonu ile, prone pozisyonda güvenli bir şekilde 

cerrahinin gerçekleştirilebileceği sonucuna vardık.

P36 

ENTÜBASYON SONRASI HİPOGOSSAL SİNİR FELCİNDE AYIRICI TANI 

ZİYA KAYA 1 * ,YEŞİM ŞENAYLI 2 ,FATİH ÖZKAN 3 ,SALİH YILDIRIM 3 

1 GAZİOSMANPAŞA ÜNİVERSİTESİ TIP FAKÜLTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE 

REANİMASYON AD, tokat-Turkey 2 GAZİOSMANPAŞA ÜNİVERSİTESİ TIP FAKÜLTESİ, 

ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON AD, TOKAT-Turkey 3 GAZİOSMANPAŞA 

ÜNİVERSİTESİ TIP FAKÜLTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON AD - 

Giriş:Endotrakeal entübasyonu takiben kranial sinir hasarları nadirde olsa tanımlanmıştır. 

Olgumuzda septorinoplasti sonrası gelişen hipoglossal sinir hasarı ve ayırıcı tanısı 

sunulmaktadır. 

Olgu sunumu: 22 yaşında, yaklaşık 80 kg ağırlığında, 178 cm boydaki erkek hasta 

septorinoplasti nedeniyle genel anestezi altında operasyona alındı. İndüksiyonda 200mg 

propofol , 80 µg fentanil ve 50mg rokuronyum kullanıldı. Entübasyon ilk seferde 

zorlanmadan ve baş aşırı ekstansiyona getirilmeden başarıyla gerçekleştirildi. Tüp kaf içi 

basıncı 20 cmH2O civarındaydı. İntraoperatif anestezi idamesi sevoflurane, hava/oksijen 

inhaslayonu, remifentanil infüzyonu ve bolus ek rokuronyum uygulamasıyla sağlandı. Vital 

bulgular intraoperatif stabildi. Anestezini sonlandırılmasında ve ekstübasyonda herhangi bir 

problem yaşanmadı. Ameliyat masasında konuşabilen ve sözlü uyaranlara yanıt verebilen 

hasta daha sonra derlenme ünitesinde yaklaşık 30 dakika daha takip edildi. Modifiye Aldrete 

skoru’u 9’un üstünde olan hasta servise alındı. Operasyonun ertesi günü hastanın dilini dışarı 

çıkarırken sağa deviye olduğu fark edildi. Yapılan nörolojik konsültasyon, radyolojik ve 

laboratuar incelemeleri sonrası hipoglossal sinir felcinin açıklayabilecek patolojiye 

raslanmadı. Ancak öykünün tekrar detaylandırılıp derinleştirilmesinden sonra daha önceden 

benzer şikayetlerinin olduğu ve Arnold− Chiari malformasyonu ön tanısı aldığı öğrenildi. 

Magnetik rezonans görüntüleme ile bu tanı doğrulandı. 

Sonuç: Otorhinolaringolıjik ve anesteziyolojik literatürlerde entotrakeal entübasyon, larengial 

maske uygulamaları, bronkoskopi ve laringoskopi sonrası hipoglossal sinir hasarı nadir olarak 

tanımlanmıştır. Literatürde tüp kafının havası indirilmeden dikkatsizce yapılan ekstübasyonda 

hyoid kemiğin uzun boynuzunun daha fazla bası ve gerginliğe yol açarak siniri hasara 

uğrattığı düşünülmüştür (1). Ayrıca sinirin hasar gördüğü taraftaki tonsil bölgesinde gelişen 

hematomun ve Macintosh bleydle laringoskopi sırasındaki lokal hasara bağlı oluşan 

hematomun sinir paralizisine sebep olabileceği bildirilmiştir(2). Olguda hipoglossal sinir 

felcinin entübasyona ait bir komplikasyon olup olmadığı araştırılırken bunun Arnold─ Chiari 

malformasyonuna bağlı olduğunu tespit ettik.Çok nadirde olsa entübasyona bağlı görülebilen 

bu komplikasyonun ayırıcı tanısında Arnold─ Chiari malformasyonu gibi konjenital 

anomaliler de düşünülmelidir. 

Kaynak:1. Venkatesh B ve ark., Hypoglossal neuropraxia following endotracheal intuba

P37 

KRİYOTERAPİ UYGULANAN BİR OLGUDA ANESTEZİK YAKLAŞIM 

FATMA ULUS* ,HİLAL SAZAK ,ALİ ALAGÖZ ,ESER ŞAVKILIOĞLU 

ATATÜRK GÖĞÜS HASTALIKLARI VE GÖĞÜS CERRAHİSİ EĞİTİM VE ARAŞTIRMA 

HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 

GİRİŞ: Santral havayolu obstrüksiyonu olan hastalar ASA III - IV grubu olup, pulmoner 

sepsis ve superior vena kava obstrüksiyonu gibi hastalıklar da eşlik edebilmektedir. 

Kriyoterapi endoskopik olarak trakeobronşiyal obstrüksiyonlarda lokal anestezi altında 

bilinçli sedasyonla endoskopi odasında uygulanabilmektedir. Bu sunumdaki amacımız; 

kriyoterapi uygulanan olgumuzdaki anestezik yaklaşımı vurgulamaktır. 

OLGU SUNUMU: Sağ akciğer alt lob segmentindeki endobronşiyal lezyon nedeniyle 

kriyoterapi planlanan 66 yaşındaki olguya (ASA IV) operasyon odasında periferik damar yolu 

açıldı. Standart monitorizasyon sonrası invaziv kan basıncı ve arteriyel kan gazı ölçümü için 

radiyal arter kanülasyonu yapıldı. Preoksijenasyon sonrası 1 mg/kg lidokain, 0.07 mg/kg 

midazolam ve 2 mg/kg propofol ile indüksiyon yapıldı. Fiberoptik bronkoskop eşliğinde 

RüschelitÒ (Bronchoflex) marka tüp ile entübe edildi. İdamede propofol 50-100 mcg/kg/sa 

(BİS değeri 40-60 olacak şekilde) ve 4-6 L/dk oksijen uygulandı. İşlem süresince ve 

sonrasında bir sorunla karşılaşılmadı. Kriyoterapi sırasındaki hemodinamik veriler ve arteriyel 

kan gazı değerleri Tablo 1’dedir. 

SONUÇ: Trakeobronşiyal obstrüksiyonu olan olgular kritik durumda olgulardır. Bu olgularda 

sedasyonun; kas gevşetici kullanılmaması nedeniyle derlenmeyi ve postoperatif 

komplikasyonları azaltabileceği için, tercih edilebilecek bir yöntem olduğu kanısındayız. Bu 

olgularda yakın izlem, arteriyel kan gazı analizleri yapılmalı, genel anestezi koşulları hazır 

bulundurulmalıdır. Sedasyonun derinliği açısından BİS monitorizasyonunun yol gösterici 

olacağı kanısındayız. Kriyoterapi sırasında kullandığımız endotrakeal tüp spiralli ve kafsız 

olup, dış ekseni boyunca O2 vermek amacıyla bir lümen içermektedir. Tüpün bu özellikleri 

nedeniyle entübasyon yanıtı daha az olup, etkin oksijenasyon sağlanabildiğini düşünmekteyiz. 

Tablo id 1 

TABLO 1. Hemodinamik veriler ve arteriyel kan gazı değerleri 

1 

11 

Anes. 

önc. 

21 

Ent. 

20.dk 

31 

Ent. 

40.dk 

2 

3 

KB(mmHg) KAH(/dk) SpO2(%) pH 

12 

152/71 

22 

117/63 

32 

106/70 

13 

111 

23 

105 

33 

100 

4 

14 

92 

24 

96 

34 

97 

5 

15 

6 

7.480 25.2 

25 

7 

PCO2(mmHg) PO2(mmHg) BE HCO3 SaO2(%) 

16 

7.362 40.3 

35 

26 

36 

7.364 38.2 

17 

72 

27 

212.6 

37 

235.3 

8 

18 

- 

3.4 

28 

- 

9 

19 

18.4 

29 

22.4 

2.4 

38 

39 

- 

21.3 

3.3 

10 

20 

94.9 

30 

99.1 

40 

99.4

41 

Ent. 

60.dk 

42 

118/64 

43 

94 

44 

97 

45 

7.340 

46 

43.5 

47 

221.4 

48 

- 

2.7 

49 

22.9 

50 

98.6 

51 

Ekst. 

önc. 

52 

118/68 

53 

94 

54 

94 

55 

7.371 

56 

38.8 

57 

178.9 

58 

- 

2.6 

59 

22 

60 

98.9 

61 

Ekst. 

son. 

62 

134/69 

63 

88 

64 

96 

65 

7.397 

66 

38.2 

67 

111.3 

68 

- 

2.5 

69 

21.2 

70 

97.9

P38 

POSTURAL BAŞAĞRISININ NADİR BİR SEBEBİ: TRAVMAYA BAĞLI BRAKİAL 

SİNİR HASARININ SEBEP OLDUĞU SEREBROSPİNAL SIVI KAYBI (OLGU 

SUNUMU) 

Ayda Türköz* ,H.Evren Eker ,Lale Titiz ,Gülnaz Arslan 

Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

Travmaya bağlı brakial pleksus hasarı sonrası, servikal sinir kökünde gerilme ve kopmaya 

bağlı dura yırtılmasıyla serebrospinal sıvı kaçağı gelişebilir. Brakial pleksus hasarına bağlı 

serebrospinal sıvı kaybının neden olduğu travmatik postural başağrısı gelişen olgu sunuldu. 

Olgu sunumu: 10 gün önce araç dışı trafik kazası geçiren 18 yaşında erkek hasta acil servise, 

sağ proksimal humerus, 1/3 distal klavikula kırığı ve brakial pleksus hasarıyla başvurdu. 

Ortopedi servisine yatırıldı. Bir gün sonra operasyonu planlanan hasta anestezi vizitinde, ani 

başlayan 48 saattir süren ve şiddeti giderek artan postural karakterdeki başağrısı, beraberinde 

bulantı kusmadan şikayet etmekteydi. Fizik muayenesi ve laboratuar bulguları normal olan 

hastaya beyin cerrahisi konsültasyonu istendi. Anamnezinde kaza sırasında kafa travması, 

bilinç kaybı veya nöbet yoktu. Nörolojik muayenesi ve sonrasında çekilen beyin tomografisi 

normaldi. Hasta operasyona alındı. Anestezi indüksiyonunda propofol ve fentanil ile laringeal 

maske yerleştirildi. İdamede propofol ve fentanil infüzyonu yapıldı. Humerus kırığı için açık 

redüksiyon, internal fiksasyon yapıldı. Klavikulaya fiksasyon için explorasyon yapıldığı 

sırada brakial pleksus sinir kökünün koptuğu ve serebrospinal sıvı kaçağı oluştuğu gözlendi. 

Klavikula fikse edilip sütüre edildi. Operasyon problemsiz olarak sonlandırıldı. Taburcu 

olduktan 2 hafta sonra hastanın başağrısının tamamen düzeldiği öğrenildi. 

Sonuç: Brakial sinir hasarı sonrası servikal sinir kökünde kopmaya neden olan pregangliyonik 

lezyonlar, postgangliyonik lezyonlardan daha sık görülmektedir. Bu hastada, travmaya bağlı 

anatomik dislokasyon ve gerilme dural yırtığa neden olmuştur. Cerrahi sırasında, traksiyonun 

sona ermesi ve yırtığın etrafına destek dokunun yaklaştırılması sonucunda dural kaçak 

sonlandı. İki hafta sonra hastanın postural başağrısı geçti. Hasta postural başağrısının klinik 

semptomlarını tariflemiş olmasına rağmen preoperatif dönemde tanı konmada gecikildi. 

Bilgisayarlı tomografi ile değerlendirme yetersiz kalabileceği için, tanıdan şüphelenilen 

vakalarda serebrospinal sıvı kaçağını belirlemek için myelografi, radyonüklid sisternografi 

veya manyetik resonans görüntüleme yöntemlerinden biri kullanılmaktadır. Sinir hasarı ve 

serebrospinal sıvı kaçağının onarımında erken tedavi ciddi komplikasyonları önleyebileceği 

için, travma sonrası postural başağrısı hikayesi olan hastalar, operasyon öncesi ileri tanı 

yöntemleri ile değerlendirilmelidir.

P39 

BİR HİPOGAMAGLOBULİNEMİ OLGUSUNDA ANESTEZİK YAKLAŞIM 

FATMA ULUS* ,ALİ ALAGÖZ ,HİLAL SAZAK ,SONGÜL DURAN ÖZKAZANÇ 

,ESER ŞAVKILIOĞLU 



GİRİŞ: “Immunodeficiency-Centromeric Instability-Facial anomalies” (ICF) sendromu nadir 

görülen, otozomal resesif, değişken immün defekt, perisentromerik heterokromatin instabilite 

ve fasial dismorfizmle karakterize bir hastalıktır. Bu olgularda en yaygın bulgu immün 

yetmezliğe bağlı tekrarlayan respiratuvar enfeksiyonlardır. Amacımız; ICF sendromu olan bir 

olgudaki anestezik yaklaşımı vurgulamaktır. 

OLGU SUNUMU: 21 yaşındaki kadın olguya bronşiektazi nedeniyle sağ torakotomi, alt 

lobektomi planlandı. 4 yaşından beri ICF sendromu tanısıyla pediatrik immünoloji tarafından 

izlenen olgunun; bronşiektaziye bağlı gelişebilecek amiloidoz gibi komplikasyonlar nedeniyle 

proflaktik antibiyotik ve immünglobulin alarak operasyondan fayda göreceği belirtildi. 

Planlanan operasyon ateş ve ral - ronküs nedeniyle üç kez ertelendi. Preoperatif 

değerlendirmede; hipertelorizm, yassı burun, düşük kulak ve düşük saç çizgisi gibi tipik yüz 

görünümü mevcuttu. Rutinler normal sınırlarda, FVC: 1.63 (%41), FEV1: 1.33 (%38), 

DLCO: %75, toraks BT’de mediasten ve kalp sağa deviye olup sağda bronşiektazi 

izlenmekteydi. EKG, SpO2 ve noninvaziv kan basıncı monitörizasyonları yapıldı. Periferik 

damar yolları açılarak, preoksijenasyonu takiben propofol, fentanil ve atrakuryum ile 

indüksiyon yapıldı. Sol endobronşiyal tüp ile entübe edilerek, pozisyon fiberoptik bronkoskop 

ile doğrulandı. İdame sevofluran, fentanil ve atrakuryum ile sağlandı. % 50 O2-hava karışımı 

kullanılıp, tek akciğer ventilasyonunda %100 O2’e geçildi. 330 dk süren sağ torakotomi, 

bilobektomi inferior süresince bir sorunla karşılaşılmadı. Ekstübasyon sonrası yoğun bakıma 

çıkarılan olguya hasta kontrollü analjezi uygulandı. 1 gün sonra servise nakledildi. 

SONUÇ: Anestezi uygulamasının kendisi veya anesteziyoloğun girişimleri immün 

fonksiyonlarda değişikliklere neden olabilmektedir. Enfeksiyona yatkınlığı olan olgumuzda 

preoperatif dönemde Ig replasmanı ve antibiyotik proflaksisi yapıldı. Peroperatif dönemde 

invaziv girişimlerimizi olabildiğince sınırladık. Postoperatif atelektazilerin oluşturabileceği 

ciddi komplikasyonlar düşünülerek göğüs fizyoterapisi ve etkin postoperatif analjezi sağlandı. 

Hipogamaglobulineminin ön planda olduğu ICF olgularında anestezik yaklaşımın her 

aşamasında enfeksiyon riskinin yüksek olabileceği ve anestezinin de immün yanıtı 

baskılayabileceği göz önünde bulundurularak önlemler alınması gerektiği kanısındayız.

P40 

OPERASYON ÖNCESİ UYGULANAN ONDANSETRON VE LORNOKSİKAM’IN 

ANESTEZİ KALİTESİNE ETKİSİ 

MURAT ALYAKUT 1 ,IŞIK ALPER 2 * ,IŞIK ALPER 3 * ,SEZGİN ULUKAYA 4 ,AYNUR 

ALİYEVA 5 ,TANER BALCIOĞLU 5 

1 EGE ÜNİVERSİTESİ TIP FAKÜLTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON, izmir- 

Turkey 2 ÜNİVERSİTESİ TIP FAKÜLTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON İZMİR- 

3 ÜNİVERSİTESİ TIP FAKÜLTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON, İZMİR-Turkey 

4 ÜNİVERSİTESİ TIP FAKÜLTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON, İzmir-Turkey 5 

ÜNİVERSİTESİ TIP FAKÜLTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 

Giriş ve Amaç: Ameliyatın ve anestezinin sonucu ortaya çıkabilen anksiyete, ağrı, bulantıkusma, 

kardiyak ritm bozuklukları gibi durumları oluşturan mekanizmaların zayıflatılması 

amacı ile preoperatif çeşitli ilaçlarla hasta hazırlığı anestezi kalitesini ve gereksinimini 

değiştirebilir. Bu nedenle çalışmamızda preoperatif uygulanan sedatif, anksiyolitik, analjezik 

ve antiemetik kombinasyonunun anestezinin değişik aşamalarına etkisini araştırmak 

amaçlandı. 

Gereç ve Yöntem: Etik Kurul ve kendisinden izin alınmış, laparoskopik kolesistektomi(LK) 

planlanmış (18-60 yaş, ASA I-II) 40 hastadan rastgele 2 grup oluşturuldu. Midazolam 2 mg 

sonrası, ondansetron 8 mg ve lornoksikam 8 mg iv uygulanan hastalar I.Grup (n=20), 

uygulanmayan hastalar da II.Grup (n=20) olarak kabul edildi. Anestezi indüksiyonu 5-6 

mg/kg Na-tiyopental, 2 micg/kg fentanil, 0.6 mg/kg rokuronyum ile; idamesi 1 %isofluran, 

%40 O2/%60 NO2 ve gereğinde 1 micg/kg fentanil, 0.15 mg/kg rokuronyum ile sağlandı. Beş 

dakika aralıklarla KAH, KB, SpO2 ve ek ilaç gereksinimi kaydedildi. Anestezi son sütur 

sonrası sonlandırıldı. Hastanın spontan solunumunun başlama zamanı, spontan göz açma, 

ekstübasyon ve emirlere itaat etme zamanları, derlenme skoru (Modifiye ALDRETE), 

postoperatif ağrı düzeyi (VAS) ve analjezik gereksinimi, sedasyon düzeyi (RAMSEY 

sedasyon skalasına göre 10 puan olma zamanı), bulantı-kusma sıklığı, yardımsız ambulasyon 

zamanları takip edildi. Postoperatif dönemde ilk analjezik ve ilk antiemetik ilaç gereksinim 

zamanları kaydedildi. İstatistiksel değerlendirmede Ki-kare ve T-Testi testleri kullanıldı, 

p

2. Liberman MA, et al. Am J Surg. 2000; 179: 6

P41 

TANI KONMAMIŞ FEOKROMASİTOMADA HİPERTANSİYONUN 

KONTROLÜNDE PROPOFOLÜN ADİTİF ETKİSİ 

IŞIK ALPER 1 * ,IŞIK ALPER 2 * ,EYLEM TAYDAŞ 3 ,SEZGİN ULUKAYA 4 ,TANER 

BALCIOĞLU 5 ,ÜNAL AYDIN 6 ,MURAT KILIÇ 6 

1 EGE ÜNİVERSİTESİ TIP FAKÜLTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON İZMİR- 2 

EGE ÜNİVERSİTESİ TIP FAKÜLTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON, İZMİR- 

Turkey 3 EGE ÜNİVERSİTESİ TIP FAKÜLTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 4 

EGE ÜNİVERSİTESİ TIP FAKÜLTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON, İzmir- 

Turkey 5 EGE ÜNİVERSİTESİ TIP FAKÜLTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 6 

EGE ÜNİVERSİTESİ TIP FAKÜLTESİ, GENEL CERRAHİ - 

Giriş: Feokromasitomalı hastalarda anesteziye ek olarak antihipertansif tedavi büyük önem 

kazanmaktadır. Çalışmamızda, feokromasitoma ön tanısı ilk hipertansif yanıt üzerine klinik 

olarak operasyon sırasında konan hastada hipertansiyon kontrolü için yapılan tedavi 

sunulmuştur. 

Olgu sunumu: 53 yaşında (70 kg, 153 cm) kadın hasta batın içi retroperitoneal inter 

aortikokaval yerleşimli kitle nedeni ile operasyona alındı. Preoperatif regüle hipertansiyon 

(1991’den beri) dışında özelliği olmayan hastada propofol, fentanyl ve rokuronyum ile 

anestezi indüksiyonu ve intübasyon sorunsuzdu. İnsizyondan 15 dakika sonra ortaya çıkan ilk 

hipertansif atak (180/110 mmHg) üzerine sırasıyla fentanyl 100 micg, isofluran kons. 

arttırma, nitrogliserin 100 micg iv. bolus, radial arter ve santral venöz basınç 

monitorizasyonu, nitrogliserin infüzyonu gerekti. Yüksek infüzyon hızları gerekmesi üzerine 

diltiazem 25 mg (5 mg’lık artışlarla) ve metoprolol 5 mg (1 mg’lık artışlarla) ile kan basıncı 

kontrol edilebildi. Kitlenin ellenmesi sırasında tekrar ciddi hipertansiyon atağı (240/150 

mmHg) olması üzerine Na-nitroprussid eklendi. Nitrogliserin (4 micg/kg/dk), nitroprussid (2 

micg/kg/dk) ve artmış isofluran konsantrasyonuna (%3) rağmen kan basıncının tam 

kontrolünün sağlanmasındaki güçlük, kafa içi basıncı artışına engel olmak ve kan basıncını 

azaltıcı etkisinden faydalanmak amacı ile propofol 1 mg/kg bolus sonrası 6 mg/kg/saat 

dozunda infüzyona başlandı. Kan basıncı kontrolünün sağlanması üzerine beş dakika sonra 

propofol 3 mg/kg/saat, nitrogliserin 2 micg/kg/dk ve nitroprussid 0.5 micg/kg/dk dozlarına 

azaltıldı. Kitlenin çıkartılması sonrası feokromasitoma kliniğine uygun şekilde kan basıncının 

düşmesi üzerine vazodilatörler kesildi. Propofol anestezisi altında santral venöz basınç takibi 

ile sıvı infüzyonu arttırıldı. Sonrasında dopamin 5 micg/kg/dk dozunda postoperatif 2. saate 

kadar uygulandı. Operasyon sonunda hasta sorunsuz ekstübe edildi. Çıkarılan kitlenin 

patolojisi feokromasitoma olarak değerlendirildi. 

Sonuç: Feokromasitoma tanılarının operasyon sırasında konabildiği görülmektedir (1). 

Kitlenin atipik yerleşimi nedeni ile operasyon öncesi feokromasitoma düşünülmeyen 

olgumuzda da bilinen klinik özellikle karşılaşılmış, ancak vazodilatör antihipertansif tedavi 

yetersiz kalmış, propofolün eklenmesi üzerine ise tedavide belirgin yanıt elde edilmiştir. 

Propofolün bu belirgin aditif etkisi intraoperatif ciddi hipertansif atakların kontrolünde göz 

önünde bulundurulmalıdır

P42 

BLOOM SENDROMU VE ANESTEZİ 

Rıza Hakan Erbay 1 ,Sezai Değirmenci 2 * ,Ömer Tunca 3 ,Derviş Berk 3 ,Hüseyin Öz 3 

1 PAÜTF, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD Denizli- 2 PAÜTF, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon AD denizli- 3 PAÜTF, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 

Giriş 

Bloom Sendromu otozomal resesif kalıtılan, doğum öncesi ve sonrasında orantısal gelişme 

geriliği, güneş ışığına duyarlılık, telanjiektatik, hipo- ve hiperpigmente cilt lezyonları ve 

kromozomal instabilite ile karakterize bir sendromdur. Bloom sendromlu bir olgu için 

anestezi uygulamasının özellikleri literatür ışığında irdelenmiştir. 

Olgu Sunumu 

17 yaşında 26 kg ağırlığında 140 cm boyunda erkek hastaya hastanemizde yapılan 

endokrinolojik, dermatolojik ve onkolojik incelemeler sonucunda Bloom Sendromu tanısı 

konmuştu. Hipogonadizm ve testiküler mikrolitiazis saptanan hastada DEXA sonucuna göre 

osteoporoz görülmesi üzerine D vitamini ve kalsiyum tedavisi uygulanmaktaydı. İnsülin 

hipoglisemi testi ile hastada parsiyel yanıtsızlık (GH 7,54 kortizol 11,6 ACTH:39) mevcuttu. 

Toraks ve batın tomografilerinde patoloji yoktu. Bilateral mastoidit saptanması üzerine KBB 

tarafından timpanomastoidektomi önerilmişti. Hastanın preanestezik değerlendirilmesinde 

ciltte cutis marmoratus tarzı basmakla solmayan lezyonları mevcuttu. Baş boyun hareketleri 

normaldi ve diğer kas iskelet sistemi muayenesinde patoloji saptanmadı. Ağız açıklığı 

normaldi ve oral yapıların görüntüsü Mallampati I olarak değerlendirildi. Rutin kan ve 

biyokimya ile bazal hormon değerleri normaldi. Entübasyon güçlüğüne karşı fiberoptik 

entübasyon koşulları da hazırlandıktan sonra hastaya 0.3 mg vecuronium ile priming 

nöromusküler bloker uygulandı ve ardından 2 mg.kg-1 propofol indüksiyonu sağlandı. 

Hastada oral ve servikal herhangi bir patoloji saptanmadığı için geri kalan nöromusküler 

bloker ajan dozu tamamlanarak rahatlıkla entübe edildi ve anestezi idamesi %50 oksijen ve 

hava karışımı içinde %3 düzeyinde sevofluran ile sürdürüldü. Ameliyat sonrasında hastada 

uyanma, ekstübasyon ve derlenme dönemilerinde herhangi bir sorun ile karşılaşılmadı. 

Sonuç 

Bloom sendromlu olgularda genel anestezi uygulaması sırasında zor havayolu nedeniyle güç 

entübasyon olasılığı öncelikle dikkate alınmalı ve bu yönde hazırlık yapılmalıdır. Mümkünse 

bölgesel anestezi teknikleri ön planda düşünülmelidir.

P43 

TRANS-STERNAL TİMEKTOMİ OPERASYONU YAPILACAK MYASTENİA 

GRAVİS 

HASTASINDA DEKSMEDETOMİDİN KULLANIMI 

ünsal öner 1 ,sıtkı göksu 1 ,süleyman ganidağlı 2 ,rauf gül 3 ,gülşen özkan 4 * 

1 GAÜTF, anestezi - 2 GAÜTF, anestezi GAZİANTEP- 3 GAÜTF, anestezi - 4 GAÜTF, 

anestezi, gaziantep-Turkey 

Giriş; Bu çalışmada, trans-sternal timektomi yapılacak myastenia 

gravis olgusunda, kas gevşetici ajan kullanmadan, peroperatif ve 

postoperatif deksmedetomidin kullanımını tartışmayı amaçladık. 

Olgumuz; Myastenia gravis Osserman II sınıflamasına dahil, 20 yaş ve 55 kg ağırlığında, 

yapılan preoperatif değerlendirmesinde ekstra bir patolojiye rastlanmayan bayan hastaydı. 

Operasyondan 15 dk önce deksmedetomidin 1 µg/kg/saat İV infüzyon 

başlatıldı. Anestezi indüksiyonu propofol 2mg/kg ve fentanil 2µg/kg İ.V. ile sağlandı. 

Sorunsuz bir entübasyon sonrası hasta, volüm kontrollü modda, %45 FİO2 (O2 /hava 

karışımı) ve tidal volüm, end-tidal CO2 30–35 mm Hg olacak şekilde 6–7 ml/kg olarak 

ayarlandı. Anestezi idamesinde propofol infüzyonu 5–10 mg/kg/saat olacak şekilde 

sürdürüldü. İlave olarak deksmedetomidin 0,3µ/kg /saat hızında yeniden ayarlandı. 

Torakotomi sırasında propofol 50 mg ve fentanil 50 µg birer kez ek ilave İ.V. bolus yapıldı. 

Operasyon boyunca hastanın invaziv kan basıncı 90/ 45–110/50 mm/Hg, kalp atım hızı 55–65 

atım/dk, SPO2 % 99–100 aralıklarında seyretti. Hasta 90 dk. süren operasyon sonunda şuur 

kapalı ve entübe olarak yoğun bakım ünitesine alındı. 

Yoğun bakımda hasta SIMV+PS modunda FiO2 0,45 SIMV frekansı 12 /dk PS 10 cm H2O 

PEEP 5 cm H2O ile mekanik ventilatöre bağlandı. Neostigmin 2,4 mg/gün altı dozda 

verilecek şekilde yapıldı. Deksmedetomidin infüzyonuna 0,3- 0,5 µg/kg/saat hızla 24 saat 

devam edildi. Postoperatif analjezi, ihtiyaç oldukça meperidin 0,5 mg/kg İ.M. ile sağlandı. 

Hastanın spontan solunumu postop 15. dk başladığı gözlendi. Hastanın postop 4.saatte 

şuurunun tamamen açılması (Ramsey Skalası 2), tidal volüm ve solunum frekansının yeterli 

olması üzerine ekstübe edildi. Nazal maske ile 2 L/dk O2 verildi. Postoperatif dönemde etkin 

bir analjezi sağlandı. Hiçbir komplikasyonla karşılaşılmadı. Hasta ertesi gün yoğun bakım 

ünitesinden servise taburcu edildi. 

Sonuç olarak peroperatif ve postoperatif deksmedetomidin infüzyonunun 

kas gevşetici kullanılmaksızın uygun hemodinamik koşullarda peroperatif 

hasta konforu sağladığı, myastenia gravisli hastalardaki anestezi yönetiminde iyi bir alternatif 

olacağı kanısındayız.

P44 

DUCHENNE MUSKÜLER DİSTROFİSİ BULUNAN HASTALARDA ANESTEZİ 

YÖNETİMİ 

Rıza Hakan Erbay 1 ,Barış Ülker 2 ,Berna Elibol Oğuz 2 ,İbrahim Öztürk 2 ,Sezai 

Değirmenci 3 * 

1 Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD Denizli- 2 

Pamukkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 3 Pamukkale 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD denizli- 

Giriş 

Duchenne musküler distrofisi (DMD) X’e bağlı resesif kalıtılan bir kas hastalığıdır. Hastalık 

sadece çizgili kasları değil kalp kaslarını da tutar ve kalp kasında da dejenerasyonlar oluşur. 

Bu olgu sunumunda DMD bulunan pediyatrik bir hastada genel anestezi uygulamasının 

özellikleri gözden geçirilmiştir. 

Olgu Sunumu 

Tonsillektomi ve adenoidektomi geçirecek dört yaşında, 20 kg ağırlığında erkek hastaya 9 ay 

önce DMD tanısı konmuştu. Preanestezik değerlendirmede öyküsünde önemli bir özellik 

yoktu. Fizik bakı normaldi ve kas gücü 5/5 olarak değerlendirildi. Diğer sistem muayeneleri 

normaldi. Elektrokardiogram, ekokardiogram ve göğüs filmi normaldi. Laboratuar çalışmaları 

ile serum aspartat aminotransferaz (AST: 181 IU/L), alanin aminotransferaz (ALT: 350 IU/L) 

ve kreatin kinaz (CK: 3827 IU/L) yüksek olarak bulundu. Diğer laboratuar değerleri normaldi. 

Sol el sırtından İV yol açılan hastaya pediyatrik kristalloid sıvı (Isolyte-P) infüzyonu başlandı. 

Anestezi indüksiyonu öncesi 1 mg/kg prednizolon verildi. Propofol 2 mg.kg-1 ile anestezi 

indüksiyonu sağlandıktan sonra herhangi bir nöromusküler bloker kullanmaksızın trakeal 

entübasyon kolayca gerçekleştirildi. Anestezi idamesi propofol (250-200 µg.kg-1.dk-1) ve 

remifentanil (0.2 µg.kg-1.dk-1) kullanılarak total intravenöz anestezi (TİVA) ile sağlandı. 

Girişim süresince nöromusküler bloker ajan kullanılmadı. Operasyon 30 dk sürdü. Ameliyat 

sonunda TIVA infüzyonu kesildi. Hastanın 15 dk içinde uyanık hale geldi ve solunum çabası 

yeterli hale gelince ekstübe edildi. Hasta derlenme ünitesinde 1 saat izlendi ve tam olarak 

derlendikten sonra yatağına gönderildi. Operasyon gecesi hastanede yatırılan hasta ertesi günü 

anesteziye ilişkin herhangi bir olumsuz etki gözlenmeksizin taburcu edildi. 

Sonuç 

Duchenne musküler distrofisi bulunan hastalarda genel anestezi uygulaması rabdomiyolizis, 

kardiyak aritmiler, kardiyak arrest ve malign hipertermi gibi peri-operatif yaşamı tehdit eden 

komplikasyonlarla birlikte olabilir. Bu hastalara ayrıntılı laboratuar inceleme ve 

monitörizasyon sağlanmalı mümkünse kas gevşetici kullanılmadan anestezi uygulanmalıdır. 

TİVA uygulaması bu hastalar için uygun bir seçenek olabilir.

P45 

DİABETES MELLİTUS VE ZOR ENTÜBASYON 

DİDEM AKPİR 1 * ,AKDOĞAN BASRİ 2 ,ÇAMCI EMRE 2 

1 İst. Üniv. İst Tıp Fak., Anesteziyoloji ve Reanimasyon ABD istanbul- 2 İst. Üniv. İst Tıp 

Fak., Anesteziyoloji ve Reanimasyon ABD - 

Giriş 

Zor entübasyon ve diabetes mellitus arasında var olan ilişki çoğu zaman göz ardı edilir1. 

Entübasyon güçlüğü yaşanan bir olgumuzu, bu ilişkinin önemini bir kez daha vurgulamak 

amacıyla burada sunmak istedik. 

Olgu 

14 yıldır diabetes mellitus tip I tanısı ile takip edilen, son 1 yıldır da hipertansiyon nedeniyle 

tedavi başlanan 47 yaşında kadın hasta, vitre içi hemoraji nedeniyle pars plana vitrektomi 

operasyonuna alındı. Fizik muayenesinde boy 1.65 m., vücut ağırlığı 93 kg, vücut kitle 

indeksi (VKİ) 34.26kg/m2 (obez), boyun çevresi 42cm, sternomental mesafe 13cm, 

tiromental mesafe 6.5cm, interinsizör mesafe 4.5 cm olarak ölçüldü. Mallampati grade III ve 

hafif boyun hareket kısıtlılığı olduğu saptandı. 

Sonuncusu 14 yıl önce olmak üzere iki kez sorunsuz sezaryen operasyonu geçiren hastanın 

zor entübasyon olabileceği öngörülerek şartlar hazırlandı. Operasyon öncesi kan basıncı 

153/82 mmHg, kalp hızı 82 atım/dk, SpO2 %97 olarak saptandı. Üç dakika süreli 

preoksijenizasyon uygulandı. Hastya midazolam 0.02mg.kg-1, fentanyl 1µg.kg-1, propofol 

2mg.kg-1 ve suksinilkolin 1mg.kg-1 ile indüksiyon yapıldı. 

Yüz maskesi ile ventilasyonu zor olan hastaya havayolu yerleştirilerek ve jaw-thrust 

manevrası yapılarak ventilasyon sağlandı. Laringoskopide Cormack-Lehane skoru grade 4 

olarak değerlendirildi. Trakeal entübasyon denemesi başarısız oldu. Fastrach Laringeal Maske 

no:4 yerleştirilen hastada ventilasyon sağlandıktan sonra rokuronyum 0.5mg.kg-1 yapıldı. 

LMA içerisinden gönderilen entübasyon tüpü üçüncü denemede trakeaya yerleştirildi. 

İntraoperatif dönemde otonomik disfonksiyona bağlı ciddi hemodinamik dalgalanma 

gözlendi. 


Eklem katılığı sendromu (limited joint mobility syndrome), uzun süreli tip I diabetes 

mellituslu hastalarda kollajenin non-enzimatik glikozilasyonu sonucu oluşur2. Özellikle 

obezite ile birlikte atlantooksipital eklemde hareket kısıtlılığına sebep olarak trakeal 

entübasyonu güçleştirebileceği unutulmamalıdır. 

Kaynaklar: 

1. Reissell E, Orko R, Maunuksela EL, Lindgren L, Predictability of difficult laryngoscopy in 

patients with long-term diabetes mellitus. Anesthesia. 1990 Dec;45(12):1024-7 

2. Salzarulo HH, Taylor LA, Diabetic “stiff joint syndrome” as a cause of difficult 

endotracheal intubation. Anesthesiology. 1986 Mar;64(3):366-8

P46 

TİROİDEKTOMİ SONRASI BİLATERAL KORD VOKAL PARALİZİSİNE EŞLİK 

EDEN PNÖMOTORAKS OLGUSU 

Bülent Baltacı 1 ,Hülya Başar 2 * ,Ferda Yaman 2 ,Erçin Öngen 2 ,Buğra Kaptanoğlu 3 

1 SB Ankara Eğ.ve Araş.Hast., Anesteziyoloji ve Reanimasyo - 2 SB Ankara Eğ.ve Araş.Hast., 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 3 SB ankara Eğ.ve Araş.Hast., Genel Cerrahl - 

Tiroid Cerrahisi sonrası sık olmasada kord paralizisi, trakeomalazi gibi ciddi komplikasyonlar 

görülebilmektedir. Bu olgu sunumunda postoperatif dönemde pnömotoraks ile eş zamanlı 

gelişen şüpheli bilateral kord vokal paralizisi incelenmiştir. 

OLGU SUNUMU; Total tiroidektomi amacıyla operasyonu planlanan hastanın ( 42y, K, F.Ö 

)öz ve soy geçmişinde bir özellik yoktu.Ameliyat öncesi tetkik ve konsültasyonlarıda ASAII 

olarak değerlendirilen hasta sorunsuz bir ameliyat dönemi geçirdi. Ekstübasyon sonrasi 

kontrolde kord vokaller hafif ödemli ve şüpheli? hareketliydi. Bu esnada uyanık ve inspiratuar 

stridor\'u olan hastanın Akciğer sesleri normaldi ve oda havasında SaO2\'u %80\' lere kadar 

düşüyordu.Hasta maske ile O2 desteğinde 60 dakika boyunca takip edildi, ancak durumunda 

değişiklik izlenmedi.KBB Kliniğince Bilateral Kord Vokal Paralizisi tanısı konup, 

trakeostomi açılmasına karar verildi. Trakeostomiye rağmen solunum sıkıntısı devam eden 

hastanın kontrol amaçlı çekilen Akciğer grafilerinde sağ tarafta (küçük, lokalize) pnömotoraks 

tespit edildi ve kapalı su altı drenajı uygulandı. 48 saat sonra göğüs tüpü çekilen ve 

trakeostomisi kapatılan hasta servise alındı. 

TARTIŞMA; Bu olgu sunumuzda tiroid cerrahisi sonrası ortaya çıkan solunum sıkıntılarında 

anesteziye ait olan ve olmayan tüm nedenlerin ayırıcı tanılarını yaparken pnömotoraksın da 

göz ardı edilmemesi ve trakeostomi kararının çok yönlü düşünülerek verilmesinin gerekliliği 

vurgulanmak istenmiştir.

P47 

ANESTEZİ İNDÜKSİYONU SIRASINDA GELİŞEN ANAFİLAKSİ (OLGU 

SUNUMU) 

HATİCE ADSAN 1 * ,MELTEM MORTİMER 2 ,ZÜLEYHA KAZAK 2 ,REHA 

CENGİZLİER 3 ,SUMRU ŞEKERCİ 4 

1 UFUK ÜNİVERSİTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON ANKARA- 2 UFUK 

ÜNİVERSİTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 3 UFUK ÜNİVERSİTESİ, 

PEDİATRİ - 4 UFUK ÜNİVERSİTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 

GİRİŞ: 

Anafilaksi anestezistler için ne zaman karşılaşacağı belli olmayan ve % 3.5-10 oranında ölüm 

ile sonuçlanabilen potansiyel bir tehlikedir. Anestezi altında anafilaktik ve anafilaktoid 

reaksiyonların en sık nedeni nondepolarizan kas gevşeticilerdir. 

OLGU SUNUMU: 

Myomektomi operasyonu planlanan 28 yaşında bayan hasta, anestezi polikliniğinde ASA I 

olarak sınıflandırıldı. Daha önce anestezi almamış olan hastaya 3mg IM midazolam ile 

premedikasyon uygulandı. Rutin monitorizasyondan sonra, indüksiyonuna prekürarizasyon 

amaçlı 1 mg vekuronyum bromür (Norcuron®, Organon) ile başlandı. Ardından 250mg 

pentotal sodyum (Pental sodyum®, İ.E. Ulugay) yavaş verildi. Bu sırada hastanın maske ile 

havalandırılmasında sıkıntı başladı. Norkuron 8 mg’a, pentotal 500 mg’a tamamlanarak hasta 

entübe edildi. Bu sırada ölçülen TA 103/68 mmHg ve nabız 70/dak olarak kaydedildi. Elle 

ventile edilen hastanın balonunda ciddi bir dirençle karşılaşıldı. Bu sırada crista ilicaları 

birleştiren hattın altında tüm alt ekstremiteleri de içine alan yaygın eritem tarzında cilt 

reaksiyonu ile karşılaşıldı. Bunun üzerine anafilaksi düşünülerek , 1/10 000'lik adrenalinden 3 

ml (0.03 mg) iv olarak verildi. Adrenalinden hemen sonra cilt reaksiyonu kayboldu ve 

akciğerler havalanmaya başladı. Bu nedenle operasyonun başlamasına izin verildi. Anestezik 

gazlar %50 O2 + %50 N2O karışımında izofloran %1 olacak şekilde ayarlandı. Bu tedaviler 

sırasında hastaya ringer laktat ve % 0.9 NaCl solüsyonları ile hızlı sıvı infüzyonu yapıldı. 

Hala balonun geri dönüşü iyi olmadığı ve bronkospazm devam ettiği için operasyonun 15. 

dakikasında 0.5 mg adrenalin subkutan(sc) olarak uygulandıktan sonra, hastanın 

bronkospazmı çözüldü. Alınan kan gazı örneğinde: pH: 7.46, pO2: 215, pCO2: 31, HCO3: 22, 

BE: -1.8, SAT: % 100, Hb: 11.8 gr dl-1, Na: 139 mmol L-1, K: 2.9 mmol L-1, Ca : 1.02 

mmol L-1 ve Glu: 155 idi. Hastaya 8 mg dekort yapıldı. Yaklaşık 1 saat süren ameliyat 

boyunca hasta hemodinamik olarak stabil seyretti. Postoperatif dönemde norkuron ve pentotal 

ile deri testleri uygulanan hastada norkuron alerjisi tespit edildi. 

SONUÇ: 

Perioperatif dönemde uygulanan ilaçların herhangi biri hayatı tehdit eden anafilaksi veya 

anafilaktoid reaksiyon nedeni olabilir. Sonuç olarak anafilaktik olayların teşhisinde hastanın 

klinik tablosu, deri testleri ve laboratuar testleri (serum triptaz ve plazma histamin düzeyleri ) 

ile geç dönemde Ig E antikorlarının tayini sonuçlarının birlikte değerlendirilmesi anlamlıdır.

P48 

SPİRALLİ ENDOTRAKEAL TÜPE AİT BİR KOMPLİKASYON: OLGU SUNUMU 

Şebnem Atıcı 1 * ,Handan Birbiçer 2 ,Serdar Epözdemir 2 ,Uğur Oral 2 

1 MeÜTF, Anesteziyoloji Mersin- 2 MeÜTF, Anesteziyoloji - 

Giriş: Bazı operasyonlarda endotrakeal tüpün kavsinin ileri derecede artma ihtimali ve 

bununda hava yolunun devamlılığını bozması nedeniyle entübasyon spiralli tüp ile 

uygulanmaktadır. Bu olgu ile spiralli tüpün içerisindeki metal aksama ait bir komplikasyonun 

sunulması amaçlandı. 

Olgu: Spondilolistezis tanısı ile posterior füzyon yapılması planlanan 70 yaşında erkek olguya 

premedikasyon olarak 2 mg midazolam iv uygulandı. Monitorizasyon EKG, SpO2, invaziv 

kan basıncı ve CVP ölçümü ile sağlandı. Rutin anestezi indüksiyonundan sonra 38 numara 

spiralli endotrakeal tüp (Rüsh, Germany) ile entübasyon uygulandı. Anestezi idamesine %2 

sevofloran ve %33 O2 + %66 N2O ile devam edildi. İndüksiyon sırasında ve sonrasında 

solunum mekanikleri ve hemodinamisi stabil olan olguya prone pozisyonu uygulandı. Cerrahi 

operasyona başladıktan 1 saat sonra ani gelişen hava yolu basınç artışı nedeniyle yapılan 

oskültasyonda akciğerlerin bilateral eşit havalandığı saptandı. Arteriyal kan gazı ölçümlerinde 

% 33 FiO2 ile PCO2 basıncı 40 mmHg ve PO2 66.7 mmHg olarak ölçüldü. Fiberoptik 

bronkoskopi uygulaması yapılan olguda tüpün spirallerin dairesel şeklini kaybettiği ve tüpün 

yapısının bozulduğu gözlendi ( Şekil 1, 2 ). Bu kısımdan karinaya kadar olan hava yolunda bir 

problem gözlenmedi. Yapılan ölçüm sonrası oral kavite ve farinks arasındaki bölümde kaldığı 

saptanan tüpün tespiti açıldı ve skopi altında tüp 2 cm geriye çekildi, hava yolu direncinin 

azaldığı saptandı. Operasyon bitimine kadar aralıklı olarak ölçülen kan gazları normal 

değerlerdeydi ve hemodinamik ve solunum parametrelerinde bir değişiklik saptanmadı. 

Sonuç: King yapmama üstünlüğü nedeniyle kullanılan spiralli tüplerin metal aksamlarının 

hava yolu açıklığında problemlere yol açabileceği uygulamalar sırasında göz önünde 

bulundurulmalıdır.

P49 

FEOKROMASİTOMA REZEKSİYONU UYGULANACAK HASTADA 

REMİFENTANİLİN HEMODİNAMİĞE ETKİSİ 

Nevzat Mehmet Mutlu 1 ,Ayşe Pınar Mutlu Titiz 2 ,Suna Sadıç 3 * ,Mustafa Baydar 3 

,Nermin Göğüş 3 

1 Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 2 Ankara 

Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Nöroloji - 3 Ankara Numune Eğitim ve Araştırma 



µ-opioid reseptör antagonisti olan remifentanil, anestezi derinliğini arttırarak stabil bir 

kardiyovasküler profil sağlayabilmektedir. Bu olguda feokromositoma rezeksiyonunda 

remifentanil kullanımının hemodinamik stabiliteye etkisini aktarmak istedik. (Olgu ile ilgili 

yerel etik kurulun görüşü alınmıştır.) 

Olgu: 

37 yaşında 64 kg kadın hasta 2 yıl önce sağ sürrenal kitle (Feokromasitoma) tanısı almış. İki 

yıl içerisinde 2 kez sürrenal kitle eksizyonu için operasyona alınan hastanın anestezi altında 

iken tansiyon arteriyel (TA) değerlerinin çok yükselmesi nedeniyle işlem sonlandırılmış. 

Üçüncü girişimde; operasyondan 1 hafta önce hastaya prazosin başlanarak TA değerleri 

120/90 mmHg ve kalp atım sayısı 80/dk olacak şekilde stabilize edildi. Antihipertansif 

tedaviye operasyon sabahına kadar devam edildi. Preoperatif ve postoperatif detaylı nörolojik 

muayenesi yapıldı. EKG, pulse oksimetri, invaziv arteriyel basınç, kapnograf 

monitörizasyonu ve internal juguler venden kateterizasyon uygulandı. Premedikasyonda 3 mg 

midazolam, indüksiyonda (TA 130/75 mmHg) remifentanil 1µg/kg, propofol 2.5mg/kg ve 

vecuronyum bromür 0.1mg/kg, idamede 6-8mg/kg/saatten propofol, 0.5 µg/kg/dk’dan 

remifentanil infüzyonuna başlanarak, hava/oksijen (3/1) karışımı verildi. Peroperatif hastanın 

TA durumu da dikkate alınarak remifentanil infüzyon dozu 0.1-1 µg/kg/dk olacak şekilde 

ayarlandı. Tümör manuplasyonu sırasında remifentanil dozunun TA (200/118 mmHg) 

regülasyonunda yeterli olmaması nedeniyle nitrogliserin infüzyonuna başlandı. Tümör 

manüplasyonu ve rezeksiyonu sırasında TA değerleri 200/118 ile 120/60 mmHg arasında 

değişti. Tümör rezeksiyonunu takiben remifentanil dozu azaltılarak (0.1 µg/kg/dk) 

nitrogliserin infüzyonu kesildi. Rezeksiyon sonrası TA değerleri 160/90 ile 95/65 mmHg 

arasında değişti. Postoperatif hastada hiçbir komplikasyon görülmeksizin yoğun bakıma 

nakledildi. 

Sonuç: 

Remifentanil ile uygulanan total intravenöz anestezinin, nitrogliserin infüzyonu ile beraber 

feokromositoma rezeksiyonu sırasında gelişebilecek anormal hemodinamik değişiklikleri 

azaltarak uygun bir anestezi imkanı sağlayabildiğini düşünmekteyiz.

P50 

LAPAROSKOPİK NİSSEN FUNDOPLİKASYON’DA SUBKUTAN AMFİZEM 

Nevzat Mehmet Mutlu 1 ,Eda Uysal Aydın 1 * ,Oğuz Uğur Aydın 2 ,Cüneyt Aksu 3 ,Nermin 

Göğüş 3 

1 Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 2 Ankara 

Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Genel Cerrahi - 3 Ankara Numune Eğitim ve 

Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 


Hastanede kalış süresini ve mortaliteyi azaltması nedeniyle son yıllarda laparoskopik cerrahi 

uygulamalarında artış görülmektedir. Olgumuzda laparaskopik Nissen Fundoplikasyon 

sırasında gelişen subkutan amfizemden bahsetmek istedik. (Olgu sunumu ile ilgili yerel etik 

kurul onayı alındı). 

Olgu: 

31 yaşında 78 kg, sigara içme öyküsü dışında hiçbir sistemik hastalığı olmayan ASA II erkek 

hastaya laparoskopik Nissen fundoplikasyon operasyonu planlandı. İndüksiyon öncesi EKG, 

pulse oksimetri, noninvaziv arteriyel basınç, kapnograf monitörizasyonu uygulandı. 

İndüksiyonda midazolam 2mg, fentanyl 50µg, tiyopental sodyum 5mg/kg ve vekuronyum 

bromür 0.1mg/kg uygulandı. Entübasyon sonrası supin pozisyondaki hasta ameliyat masasına 

ters trendelenburg (40-45 derece) ve sol yan üste pozisyon verildi. Anestezi idamesinde 

sevoflurane %1.5-2 ve azot/oksijen (1/1) karışımı verildi. Gerektikçe Fentanyl 50µg ve 

vekoronyum bromür 1mg ek doz yapıldı. Operasyon yaklaşık 4.5 saat sürdü. Operasyon 

başlangıcında %97-98 olan periferik SpO2 değeri; laparoskopinin 1. saatinde %95-96, 2. 

saatinde %94-95 ve 3. saatinde %89-90 olarak ölçüldü. Olası pneumotoraks düşünülerek 

akciğer grafisi çekildi ancak pneumotraks saptanmadı.Yapılan değerlendirmede hastanın üstte 

olan yani yüzünün sol yanı (periorbital) ve gene solda daha fazla olmak üzere bilateral boyun 

ve göğüs ön duvarında subkutan amfizem tespit edildi. Derhal laparoskopi işlemi 

sonlandırılarak açık fundoplikasyona geçildi. Laparoskopinin sonlandırılmasından yaklaşık 45 

dk sonra periferik SpO2 değeri %97-98 olarak ölçüldü. Hastadan eş zamanlı alınan kan gazı 

örnekleri ile de benzer sonuçlar doğrulandı. 

Sonuç: 

Abdominal Karbondioksit verilmesi ile uygulanan laparoskopik girişimlerde gerek cerrahi 

işlem sürenin uzaması gerekse hasta pozisyonun etkisi ile subkutan amfizemi gelişebilmekte, 

toraks içi basıncı arttırarak doku oksijenlenmesi bozulabilmektedir. Efektif takip ve 

monitörizasyonun zamanında müdahale ile hayat kurtarıcı olabileceği düşünülmektedir.

P51 

KARTAGENER SENDROMU OLAN HASTADA ANESTEZİ 

Habib Bostan 1 * ,Engin Ertürk 2 ,Ahmet Şen 3 ,Ahmet Akyol 3 ,İbrahim Özen 3 


Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, Trabzon-Turkey 3 K.T.Ü. Tıp Fakültesi, 


Giriş: Kartagener sendromu otozomal resesif geçişli situs inversus, paranazal sinüzit ve 

broşiektazinin görüldüğü ender bir doğumsal hastalıktır. Hastalarda erken çocukluk 

döneminden itibaren tekrarlayan solunum yolu enfeksiyonları ve buna bağlı sorunlar gelişir. 

Biz burada Kartagener sendromlu 10 yaşındaki bir çocukta genel anestezi deneyimimizi 

sunuyoruz. 

Olgu: Doğduğundan beri tekrarlayan solunum sistemi problemleri olan hastada broşiektazi, 

maksiller sinüzit ve situs inversus totalis tespit edilmesi üzerine kartagener sendromu tanısı 

konulmuş. Tekrarlayan tonsilit atakları nedeniyle tonsillektomi planlanan hasta uygun 

antibiyotik ve bronkodilatatör kullanımı, solunum fizyoterapisi ve postüral drenaj ile 

ameliyata hazırlandı. Ameliyathaneye gelmeden 45 dakika önce 0,25 mg atropin ve 1 mg 

midazolam im. olarak yapıldı. Ameliyathanede standart monitörizasyon sonrası 2 mg/kg 

propofol, 1µg/kg fentanil ve 0,15 mg/kg cisatrakuryum ile anestezi indüksiyonu yapıldıktan 

sonra entübe edilen hastanın anestezi idamesi % 40 oksijen, % 60 azotprotoksit ve % 1-3 

sevofluran ile sağlandı. Perioperatif önemli bir sıkıntı yaşanmayan hasta 45 dakika süren 

operasyon sonrası komplikasyonsuz şekilde ekstübe edildi. Postoperatif bakım odasında bir 

müddet takip edilen hasta yaşamsal parametreleri stabil şekilde servise gönderildi. 

Tartışma: Kartagener sendromu primer silier diskinezi sendromlarının yarısını oluşturur. 

Solunum yollarında muko-silier aktivitenin olmaması mukus birikimine ve tekrarlayan 

akciğer enfeksiyonlarına neden olur. Bunun sonucunda akciğerlerde bronşiektazi gelişir. 

Perioperatif dönemde aşırı mukus birikimi bronşiyal obstruksiyona ve ciddi hipoksiye neden 

olabilir (1). Bu nedenle preoperatif dönemde solunum fizyoterapisi, postüral drenaj, 

antibiyotik tedavisi ve bronkodilatatör kullanımı gibi yöntemlerle hastaların ameliyata 

hazırlanması prognoz açısından oldukça önemlidir. Bu tür hastalarda sevofloran gibi solunum 

yollarında irritasyon yapmayan bir inhalasyon anesteziği ve histamin salınımı ve buna bağlı 

olumsuz yan etkilere neden olmayan cisatrakuryumun kullanımının faydalı olabileceği 

kanısındayız. 

Kaynak: 

1- Dylan Bould M, Gothard JW.Sudden hypoxia during anesthesia in a patient with 

Kartagener's syndrome. Paediatr Anaesth. 2006 Sep;16(9):977-80.

P52 

İNTERNAL JUGULER VEN KATETERİZASYONU SONRASI GELİŞEN FRENİK 

SİNİR BLOKAJI 

Mustafa Süren 1 ,Fisun Dayıoğlu 2 * ,Mevlüt Çömlekçi 3 ,Başol Bay 3 ,Ayşe Gül Söylemez 3 

,Deniz Öcal 4 ,M. Tayfun Aldemir 5 

1 Bezm-i Alem Valide Sultan Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji - 2 Bezm-i Alem 

Valide Sultan Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji, İSTANBUL-Turkey 3 Bezm-i 

Alem Valide Sultan Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji - 4 Bezm-i Alem Valide 

Sultan Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Genel Cerrahi - 5 Bezm-i Alem Valide Sultan Eğitim 

ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji - 

Santral ven kateterizasyonu, günlük anestezi uygulamalarımız ve yoğun bakım hastalarında 

hemen her gün yaptığımız invaziv işlemlerin başında gelmektedir. Daha az komplikasyona 

yol açması nedeniyle internal juguler ven kateterizasyonu tercih edilmektedir. 

Ateşli silah yaralanması nedeniyle genel cerrahi kliniği tarafından tanısal laparotomi 

planlanan 40 yaşında erkek hastanın preoperatif muayenesinde; şuuru açık, solunum sesleri 

doğal ve solunum sayısı 18/dk idi. TA: 130/70 mmHg, KTA:80/dak ritmik, oksijen 

satürasyonu oda havasında %98 idi. 

Genel anestezi altında anterior yaklaşımla(1), 7,5G Seldinger tekniği ile sağ internal juguler 

ven kateterizasyonu uygulandı. İnternal Juguler vene 3.denemede girildi. Kateter yerleştirme 

esnasında ve sonrasında hematom gözlenmedi. 

Operasyon sonrası dekürarizasyonu takiben,spontan solunumun yeterli olduğu düşünülerek 

hasta ekstübe edildi. Ekstübasyondan sonra solunum sayısının 38/dk ve oksijen satürasyonun 

%92 olduğu gözlemlendi.Solunum seslerinin sağ akciğer bazalinde azaldığı saptandı. Bunun 

üzerine hasta reanimasyon ünitesine alındı. Maske ile 5 lt/dk‘dan sürekli oksijen verilmeye 

başlandı.Postoperatif çekilen akciğer grafisinde sağ diafragmada yükselme olduğu tespit 

edildi.Bunun üzerine yapılan skopik incelemede sağ diafragmanın hareket etmediğinin 

saptanması üzerine frenik sinir paralizisi geliştiği düşünüldü. 6 saat sonra solunum sıkıntısı 

geçen hastanın solunum sayısı 20/dk ve oksijen satürasyonu %99 (maske ile O2 5lt/dk) 

ölçüldü. Hasta 24 saat reanimasyon ünitesinde takip edildikten sonra servisine gönderildi. 

Sonuç: İnternal juguler ven kateterizasyonu sonrası frenik sinir blokajı(1,2.) nadir görülebilen 

bir komplikasyon olup hematom kompresyonuna(2) bağlı ya da lokal anestezik 

infiltrasyonunda frenik sinir blokajı gelişebilir. Peroperatif juguler ven kateteri takılan, 

postoperatif dönemde solunum sıkıntısı gelişen hastalarda, ayırıcı tanıda frenik sinir blokajı 

da düşünülmelidir.

P53 

BAŞ VE BOYUN BÖLGESİNDEKİ DEV ARTERİO-VENÖZ MALFORMASYONA 

BAĞLI ZOR ENTÜBASYON (OLGU SUNUMU) 

Çetin Kaymak 1 * ,Nur Doğancı 2 ,Sibel Özçakır 3 ,Unase Büyükkocak 3 ,Alpaslan Apan 3 

1 Kırıkkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 2 Kırıkkale 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kırıkkale- 3 Kırıkkale Üniversitesi 

Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

Giriş ve Amaç: Hemanjioma, venöz lenfatik ve arteriovenöz malformasyonlar (AVM), oral ve 

maksillo-mandibular alandaki en yaygın vasküler anomalilerdir. Bu olgularda zor havayolu ve 

yumuşak doku ve kemikteki vasküler yapılardan anormal kanamaya bağlı komplikasyonlar 

gelişebilmektedir. Dev AVM cerrahisi nedeniyle anestezi planlanan zor entübasyon olgusunu 

sunmayı amaçladık. 

Olgu: Dev AVM tanısıyla izlenen 24 yaşında 45 kg ağırlığındaki bayan olguda, ağız içi, 

mandibular ve boyun bölgesini kapsayan AVM mevcuttu. Olgunun bilinci açık, preoperatif 

vital fonksiyonları ve laboratuar tetkikleri normaldi. Havayolu açısından değerlendirilen 

olguda, baş ve boyundaki kitle nedeniyle anormal bir yüz görünümü mevcuttu. 

Mandibuladaki kitleye bağlı olarak, kontur deformasyonu ve fasiyal asimetri bulunmaktaydı. 

Mandibulanın öne ve laterale doğru genişlemesine bağlı olarak dil hareketleri kısıtlıydı ve 

arkaya doğru deviye olmuştu. Başın atlantooksipital eklem üzerindeki hareketleri normal 

olmasına karşın (boyun ekstansiyonu >35o) ağız laringoskopun girebileceği kadar 

açılmıyordu. Ağız ve dil yerleşimli vasküler malformasyon nedeniyle faringeal kavite yeterli 

genişlikte değildi. Mallampati testi sınıf IV olarak değerlendirildi. Tiromental uzaklık 7 cm ve 

sternomental mesafe 13 cm olarak ölçüldü. Horizontal mandibula uzunluğu normal sınırlarda 

olmasına karşın üst oklüzal dişler ile arasındaki açı oldukça dardı. Üst ve alt kesici dişler arası 

mesafe 2.5 cm olarak ölçüldü. Olgu 0.05 mg/kg midazolam ile premedike edildi. Zor 

entübasyon için tüm hazırlıklar yapıldı. Anestezi uygulamasında 1 mg/kg propofol ve 1 

mcg/kg fentanil ardından spontan solunum altında, fast-trach yerleştirilmesi sonrasında 

trakeal entübasyon sağlandı. 

Tartışma ve Sonuç: Vasküler komponenti içeren yumuşak doku malformasyonlu olgularda 

güç hava yolu yönetimi ve zor entübasyon gibi problemlerle karşılaşılabilir. Bu tür olgularda 

spontan solunumun korunarak, maske ventilasyonunun sağlanması ardından entübasyon 

işlemi gerçekleştirilmelidir. Olgumuzda, spontan solunum altında fast-trach yerleştirilmesinin 

ardından trakeal entübasyon gerçekleştirilmiştir. Güç hava yolu yönetiminde, preoperatif 

değerlendirme ile zor havayolu ve entübasyon açısından hazırlıklı olunması yanı sıra ekipman 

ve ekip çalışmasının başarılı entübasyon oranını arttıracağı düşüncesindeyiz. 

Kaynaklar 

1. Pediatric Anesthesia 2004;14:53-59. 

2. J Clin Anesth 1991;3:76-79.

P54 

HASTALARIN İŞ ORTAMI OPERASYON VE ANESTEZİ YÖNETİMİNİ ETKİLER 

Mİ? 

Tamer Kuzucuoğlu 1 * ,Feriha Temizel 2 ,Hacer Yeter 3 ,Zuhal Arıkan 4 

1 Dr.Lütfi Kırdar kartal eğitim ve araştırma hastanesi, I.Anestezi ve reanimasyon kliniği - 2 

Dr.Lütfi kıradr kartal eğitim ve ararştırma hastanesi, I.Anestezi ve reanimasyon kliniği 

istanbul- 3 Dr.lütfi Kırdar kartal eğitim ve ararştırma hastanesi, I.Anestezi ve reanimasyon 

kliniği - 4 Dr.lütfi kırdar kartal eğitim ve araştırma hastanesi, I.Anestezi ve reanimasyon 

kliniği - 

Giriş: Akü imalathanesinde uzun süre çalışmak,kurşun plazma düzeylerini yükseltmektedir. 

Kurşun, klinikte derin anemiye sebep olmakta uzun süre maruz kalındığında akciğerlerde 

infiltrasyonlar ve fibrozise sebep olmakta ve restriktif tip akciğer yetmezliğine yol 

açmaktadır(1).Bu hastaların operasyonunda, kemik ve yumuşak dokuda kurşun elementlerine 

rastlanmaktadır. 

Olgu: 35 yaşında 14 yıldır akü işinde çalışan ve femur fraktürü nedeniyle ortopedi kliniğince 

opere edilecek erkek hasta.Yapılan preop muayenede 3yıldır kurşun zehirlenmesi nedeniyle 

Süreyya paşa göğüs hastalıkları hastanesinde antibiyotik tedavisi gördüğünü belirtiyor. 

Kardiakmuayenede özellik saptanmayan hastanın solunum sistemi muayenesinde; Rie grafide 

heriki akciğerde kurşun zehirlenmesine bağlı infiltratlar ve fibrotik değişiklikler görüldü. 

Ancak solunum fonksiyon testinde FEV1/FVC: %70 üstü olduğu ve diğer bulguların normal 

olduğu tesbit edildi. Laboratuar tetkiklerinde kan element düzeyinde >25meq/l(normali 

P55 

LAPAROSKOPİK KOLESİSTEKTOMİ SIRASINDA KARBONDİOKSİT EMBOLİSİ 

SONRASI BAŞARILI RESÜSİTASYON: OLGU SUNUMU 

Alkin Çolak 1 * ,Mehmet Özdemir 2 

1 Kütahya Askeri Hastanesi, Anesteziyoloji Edirne- 2 Kütahya Askeri Hastanesi, Genel 

Cerrahi - 

Laparoskopik cerrahi, hastanede kalış süresini kısaltması, postoperatif ağrıyı ve 

komplikasyonları azaltması, kozmetik avantajları nedeniyle tercih edilmektedir. Bununla 

birlikte cerrahi sırasında ve sonrasında ciddi komplikasyonlar oluşabilmektedir. 

Olgu Sunumu 

27 yaşında, 167cm boyunda, 110kg ağırlığında, bayan olguya kolelithiazis nedeniyle, 

laparoskopik kolesistektomi ameliyatı planlandı. Preoperatif değerlendirmede morbid obezite 

(BMI:39) dışında bir özellik saptanmadı. Operasyon öncesi rutin premedikasyon uygulanan 

hasta, ameliyat odasında 3 yollu EKG, noninvaziv arter basıncı ve periferik oksijen 

satürasyonu monitörize edildi. Preoksijenasyonu takiben anestezi indüksiyonu için 2mgkg- 

1propofol+ 75mgFentanil +0.5 mgkg-1 atrakuryum besilat iv. verildi. Yeterli kas gevşemesi 

sonrası hasta 7.5 no’lu endotrakeal tüp ile entübe edildi. Anestezi idamesi sevorane %2-3 + 

%50 O2 + hava ile sağlandı. Cerrahi için göbek altından Veress iğnesi ile girilerek CO2 

insüflasyonu başlanmasıyla olguda desatürasyon ve ardından sık ventriküler erken atımlar 

gelişmesi sonucu hemen CO2 insüflasyonu sonlandırıldı. Hastanın aritmilerinin devam 

etmesinin ardından lidokain 100 mg (aritmal) i.v. yapılarak % 100 O2 verilmeye başlandı. 

Masa trendelenbrug pozisyonuna alınarak sola yana doğru çevrildi. Desatürasyonun 

derinleşmesinin ardından SpO2 %65 ölçülen hastada, bradikardi ve kardiak arrest gelişmesi 

üzerine 1 mg atropin ve 1 mg adrenalin i.v. yapılarak eksternal kardiyak masaja uygulanmaya 

başlandı. Tekrarlayan dozlarda toplam 4 mg adrenalin iv yapılmasından sonra resüsitasyonun 

yaklaşık 20. dk’sında sinüs taşikardisi oluştu. KTA:135 atım.dk-1, TA:138/81 mmHg, 

SpO2%80 idi. Resüsitasyonun 40.dk da bilinci açılan olguya kas gücünün yeterli olmaması 

nedeniyle propofol ile sedasyon uygulandı. İndüksiyondan itibaren yaklaşık 60dk sonra olgu 

ekstübe edilerek yoğun bakım ünitesine alındı. Postoperatif erken dönemde yapılan batın 

USG’de batın içi serbest sıvı tespit edilmedi ve kan sayımı takipleri stabil seyretti. Ertesi gün 

sağ ve sağlıklı taburcu edilen olguya 3 ay sonra sorunsuz laparoskopik kolesistektomi 

operasyonu uygulandı. 

Sonuç olarak, laparoskopik kolesistektomi, postoperatif komplikasyon riskinin düşük olması 

yanında hastanede kalış süresinin kısa olması, postoperatif ağrının az olması gibi üstünlükleri 

vardır. Ancak gaz embolisi gibi ciddi komplikasyonlar görülebileceği için dikkatli 

monitörizasyon ve erken tanının başarılı resüsitasyonda önemli olduğu kanısındayız

P56 

OSTEOGENEZİS İMPERFEKTALI HASTADA ENTÜBASYON İÇİN FLEKSİBLE 

LARİNGOSKOP KULLANIMI:OLGU SUNUMU 

Solmaz Günal 1 ,Ahmet Şenol Uyar 1 * ,Ayşegül Ceyhan 2 

1 S.B. Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 2 S.B. 

Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği ankara- 

GİRİŞ: Osteogenezis imperfekta nadir görülen otozomal dominant kalıtsal bağ dokusu 

hastalığıdır. Bu olguda osteogenezis imperfektalı bir hastada, entübasyonu sağlamak için 

fleksible laringoskop kullanımı ve anestezik yöntem anlatılmaktadır. 

OLGU: 16 yaşında(120 cm-24 kg) kız çocuğuna tibial osteotomi ve aşiloplasti operasyonu 

planlandı. Hastanın fizik muayenesinde kifoskolyoz, multiple fraktürlere bağlı ekstremitelerde 

deformite, kısa boyun mevcuttu, boyun hareketleri kısıtlıydı. Mallampati skoru III olarak 

tespit edildi. Preoperatif kan gazı analizi, hormon ve rutin testleri (++++) pozitif hematürisi 

dışında normaldi. 

Premedikasyon uygulanmayan hastada rutin monitorizasyon dışında invaziv arter 

monitorizasyonu, kan gazı analizi, vücut ısısı monitorize edildi. Preoksijenizasyondan sonra 

50 mcg fentanyl, 100 mg propofol ile indüksiyon yapıldı, maske ile ventilasyonun başarılı 

olduğu gözlendikten sonra kas gevşemesi için 2 mg vekuronyum uygulandı. Boynu korumak 

için baş ve boyun desteklendi. Entübasyon güçlüğü olabileceğinden fleksible laringoskop ile 

baş ve boyun zorlanmadan 6 numara disposible tüple entübe edildi. CMV modunda 200 ml 

tidal volüm, 14 solunum sayısı/dak ile etCO2 30-31 olacak şekilde %50 O2-N2O karışımı ve 

sevoflurane kullanıldı. Operasyon süresince hemodinamik parametreler ve kan gazı analizleri 

normaldi. Ek doz kas gevşetici yapılmadı. Ekstübasyonda problem olmadı. Postoperatif 

dönemde IV hasta kontrollü analjezi ile tramadol uygulandı. Postoperatif kan gazı analizleri 

de normal sınırlardaydı. 

TARTIŞMA: Osteogenezis imperfektalı hastalar kardiyopulmoner fonksiyonlar ve iskelet 

sistem deformiteleri nedeniyle sıklıkla anestezi açısından sorun oluşturabilir(1). Boyun 

hareketlerinin kısıtlılığı ve kifoskolyoz, çene yapısındaki anormallikler ventilasyon ve 

entübasyon güçlüğü oluşturabileceğinden fleksible laringoskobun bu olguda entübasyonu 

sağlamada alternatif olabileceğini düşünmekteyiz. 

Kaynaklar: 1- Partridge BL, Phill D. Skin and bone disorders. İn: Kata J, Benumof JL, Kadis 

LB, eds. Anesthesia and Uncommon Diseases. Philadelphia: WB Saunders, 1990:568-597

P57 

PİERRE ROBİNS SEKANSLI HASTANIN 15 YILLIK HAVAYOLU SERÜVENİ 

Özlem Serpil Çakmakkaya 1 ,Güner Kaya 2 ,Fatiş Altıntaş 2 ,Tarık Umutoğlu 2 * 

1 İ.Ü Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, İstanbul-Afghanistan 2 İ.Ü 

Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

GİRİŞ 

Pierre Robin sekansı mikrognati, glossoptosis, yarık ve ya yüksek damakla karakterizedir. 

İzole olarak veya sendromlarla birlikde görülebilir. Bu hastalarda yenidoğan döneminde ciddi 

havayolu obstruksiyonları, beslenme güçlüğüne bağlı gelişme geriliği ve sık gelişen akciğer 

enfeksiyonları görülür. Entübasyon güçlüğü, akciğer sorunları ve eşlik eden sendromlar 

nedeniyle Pierre Robin sekanslı hastaların anestezi yönetimi zor olabilir. 1991-2006 yılları 

arasında hastanemizde 7 kez ameliyat olan Pierre Robin sekanslı bir hastanın bu ameliyatlar 

esnasındaki havayolu yönetimiyle ilgili hikayesini sunuyoruz. 

OLGU SUNUMU 

Doğumdan hemen sonra Pierre-Robin sekansı tanısı konulan, kız çocuğu ilk olarak 1991 

yılında kulak lobul rekonstruksiyonu için hastanemize başvurdu. Hastada anatomik defekte 

bağlı olarak yutma güçlüğü, sık geçirilen akciğer enfeksiyonları ve gelişme geriliği mevcuttu. 

Daha sonraki yıllarda 7 kez ameliyat olan hastanın bu ameliyatlardaki havayolu sağlanması 

ameliyatın cinsi, anestezi ekibinin tecrübesi, teknik olanaklar ve hastanın yaşına bağlı olarak 

değişik yöntemlerle olmuştur (Tablo 1). 

SONUÇ 

Hastamızın ilk ameliyatlarında, çocuk fiberoptik entübasyon bronkoskopumuz olmadığı için, 

maske ile ventilasyon, retrograd entübasyon ve trakeostomi yöntemleri uygulanmıştır. Sonraki 

ameliyatlarda çocuk büyüyüp yetişkin fiberoptik bronkoskopu ile entübe edebileceğimiz yaşa 

gelince fiberoptik entübasyon tercih edilmiştir. Pierre Robin sekanslı hastalar ventilasyon ve 

entübasyon güçlüğü riski yüksek olan hasta grubundadırlar. Entübasyon güçlüğü özellikle 

yenidoğan döneminde daha fazladır ve yaş ilerledikçe azalmaktadır. Havayolu yönetiminde 

ileri girişimsel teknikler ve cerrahi yöntemler düşünülmeli, hazırlıklar bu ihtimaller göz 

önünde bulundurularak yapılmalıdır. 

REFERANS 

Paediatr Anaesth 1998;8(6):510-1 

Tablo id 1 

Tablo 1 (Hastanın doğum yılı:1985) 

1 

TARİH 

5 

2 

AMELİYAT 

6 

12.05.1991 Lobül Rekonstruksiyonu 

9 

24.11.1993 Bilateral Kondilektomi 

13 

10 

14 

3 

HAVAYOLU 

7 

Maske ile ventilasyon 

11 

Trakeostomi 

4 

AMELİYAT SONRASI 

8 

Servis 

12 

YBÜ (2 gün) 

09.07.1996 Eksternal distraktör takılması Retrograd Entübasyon YBÜ (3 gün) 

17 

18 

03.12.1997 Silikon Blok Çıkarılması 

15 

19 

16 

20 

Fiberoptik Entübasyon Servis

21 

22 

12.09.2001 Kondil Rezeksiyonu 

25 

26 

23 

24 

Fiberoptik Entübasyon YBÜ (1 gün) 

09.06.2003 Mandibula Rekonstruksiyonu FiberoptikEntübasyon YBÜ (2 gün) 

29 

30 

29.03.2006 Lobül Rekonstruksiyonu 

27 

31 

Maske ile ventilasyon 

28 

32 

Servis 

YBÜ: Yoğun bakım ünitesi

P58 

SYRİNGOMYELİ VE ARNOLD CHİARİ TİP I MALFORMASYONLU HASTADA 

ANESTEZİ YÖNETİMİ 

Saffet Karaca 1 ,Emre Erbabacan 2 * ,Banu Gökay 3 ,Mois Bahar 3 

1 Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji - 2 Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji 

İSTANBUL- 3 Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji - 

Giriş 

Syringomyeli spinal kord içersinde kavitelerin oluşması ile çeşitli kalıcı hasarlara sebep olan 

ilerleyici bir hastalıktır. Beyin kökü herniasyonu ve spinal kord basısı riskini de taşıyan 

ilerleyici bir myelopati olduğundan bu hastaların anestezisi özelliklidir. Bu olgu sunumunda 

kollum femoris fraktürü nedeniyle operasyonu planlanan syringomyelili hastanın anestezi 

yönetimini irdelemeyi amaçladık(1). 

Olgu Sunumu: 

58 yaşında erkek hastada, 29 yıl önce, syringomyeli ve Arnold Chiari tip I nedeniyle T12-L1 

seviyesinden laminektomi, filum terminale disseksiyonu ve subaraknoid alana shunt 

yerleştirilmesi sonrasında tetrapleji ve nörojen mesane gelişmişti. Fizik tedaviden fayda gören 

hastada kırılan bacak hariç diğer ekstremiteler motor fonksiyonlarını kazanmıştı. 

Santral blok uygulaması mevcut olan hastalığı daha da kötüleştirebileceğinden genel anestezi 

tercih ettik(2). Hastada kas gevşeticilerin neden olabileceği solunum sorunlarını en aza 

indirmek amacıyla anestezi indüksiyonu pentotal ile sağlandıktan sonra 10 mg atrakuryum 

verilerek hasta laringeal maske ile entübe edildi ve anestezi idamesi %0,8–1,5 sevoran ve 

FiO2 0,5 olacak şekilde (hava/oksijen) karışımı ile sağlandı. Hastaya sadece 100 µ fentanyl 

IV verildi, kırığın monoplejik olan ekstremitede olmasından dolayı ek analjezik ihtiyacı 

olmadı. Hasta ileri takip için yoğun bakim ünitesine alındı ve ertesi gün yoğun bakımdan, 

postop. 10.günde ise hastaneden taburcu edildi. 

Sonuç: 

Biz hastamızda, hem syringomyelili hastaların kas gevşeticilere karşı artmış duyarlılığı 

olduğu bilindiğinden kullanılan kas gevşetici dozunu azaltmak, hem de oratrakeal entübasyon 

ve ekstübasyon sırasında meydana gelebilecek intrakraniyal basınç artışını engellemek adına 

entübasyonu laringeal maske ile sağlamayı tercih ettik 

Sonuç olarak ortopedi ameliyatı geçirecek syringomyelili ve Arnold Chiari tip I 

malformasyonlu hastalarda genel anestezinin ve düşük kas gevşetici kullanımına izin veren 

LMA entübasyonun güvenli bir alternatif olduğu düşüncesindeyiz. 

Kaynaklar: 

1 .Parker J D, Broberg J C, Napolitano P G. Maternal Arnold-Chiari type I malformation and 

syringomyelia: a labor management dilemma. Am J Perinatol 2002; 19: 445–450. 

2. Aldrete JA, Ferrari H. Myelopathy with syringomyelia following thoracic epidural 

anaesthesia. Anaesth Intensive Care. 2004 Feb;32(1):100-3.

P59 

CİDDİ MORBİD OBEZİTE OLGUSUNDA ANESTEZİK YAKLAŞIM 

Güneş Terzi* ,Uğur Özgürbüz ,Gülçin Aran ,Tayfun Adanır ,Yasemin Dereli ,Nagihan 

Karahan ,Nurşen Sığ 

İzmir Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 2. Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 

GİRİŞ: Obezite, önemi her geçen gün artan çok önemli bir sağlık problemidir. Genellikle 

ciddi obezitenin (BMI> 35) tek tedavisi uzun dönemde kilo vermeyi sağlayan bariatrik 

cerrahidir. Roux-en Y gastroenteral baypas bu amaçla uygulanan bir yöntemdir. 

OLGU SUNUMU: 44 yaşında, 220 kg ağırlığında, 160 cm boyunda (BMI:85) bayan hastaya 

morbid obezite nedeniyle genel cerrahi tarafından mide küçültme+Roux-en Y tarzı 

gastroenteral bypass operasyonu planlandı. Preoperatif bakıda, sırt üstü yatamadığı ve yarı 

oturur şekilde uyuduğu, hipertansiyon ve diyabeti olduğu öğrenildi. Antihipertansif ve oral 

antidiyabetik kullanımı ile kan şekeri ve tansiyonları normal sınırlardaydı. Mallampati skoru 3 

ve kısa boyunlu olduğu görüldü. Laboratuvar test sonuçları normal sınırlardaydı. SFT’de FVC 

%77, FEV1 %82, FEV1/FVC %91 idi. Efor kapasitesi obeziteye bağlı olarak kısıtlıydı. Hasta 

operasyon masasına yatırıldığında memelerinin çok büyük olmasından dolayı solunum 

güçlüğü çektiği ve boyun basısı ile venöz staza neden olduğu gözlendi. Memeleri flasterlerle 

gövdesine sabitlenerek bası engellendi. Zor entübasyon olabileceği düşünülerek gerekli 

hazırlıklar yapıldı. Sağ el sırtından 18 G branül ile damar yolu açıldı, 3 mg midazolam 

premedikasyon amacıyla verildikten sonra lokal anestezik uygulamasıyla sağ radial arter 

kanülasyonu ve sağ subclavian kateterizasyonu yapıldı. Anestezi indüksiyonu 2 mcg/kg 

fentanyl, 2 mg/kg propofol kullanıldı, kirpik refleksi kaybedildikten sonra 0,15 mg/kg 

cisatrakuryum ile kas gevşemesi sağlanarak endotrakeal entübasyon sorunsuz olarak 

gerçekleştirildi. Anestezi idamesi %50 N2O+ %50O2 ve %4 desfluran, 0,25 mcg/kg/dk 

remifentanil infüzyonu ile sağlandı, iv metoklopromid verildi. Operasyon boyunca arteriyel 

kan gazı, santral venöz basınç, idrar çıkışları takip edildi. 

3,5 saat süren operasyon sonunda insizyon hattının zor kapatılması ve baskılı pansuman 

uygulaması nedeniyle hasta entübe olarak anestezi YBÜ ne çıkarıldı. Postoperatif 3. saatte 

spontan solunumu ve kas gücü yeterli hale gelen hasta ekstübe edildi ve ertesi gün servisine 

gönderildi. 

SONUÇ: Bu olgunun anestezi uygulamasında literatürün ışığında sevoflurana oranla daha 

hızlı derlenme sağlayan ve ekstübasyon sonrası oksijen satürasyonu daha yüksek seyrettiği 

bildirilmiş olan desfluran (1), anestezi derinliğinin, hemodinamik stabilitenin ve derlenmenin 

hızlı olduğu remifentanil ve cisatrakuryum (2) kullanılmıştır. 

1.Anesth Analg 2004; 99(6): 1848-53 

2.Eur J Anaesthesiol 2003; 20(1):77

P60 

OBSTRÜKTİF SLEEP APNE SENDROMU (OSAS) OLAN MULTİPL SKLEROZ 

(MS)’LU BİR OLGUDA ANESTEZİK YAKLAŞIM 

Ayşegül Ceyhan 1 * ,Esra Türkyılmaz 2 ,Solmaz Günal 2 ,Işın Yazıcı 2 

1 S.B Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği ankara- 

2 S.B Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 

Giriş: Talus postero-medial osteokondritis dissekans Tip-3 tanısıyla artroskopik cerrahi 

geçiren, 2 yıldır OSAS ve 3 yıldır MS’i bulunan 32 yaşında bayan hastaya anestezik yaklaşım 

irdelendi. 

Olgu: Ayak bileğinde şişlik, ağrı, kilitlenme şikayetleriyle başvuran hastaya artroskopik 

cerrahi planlandı. Ses kısıklığı, idrar kaçırma, yürüme bozukluğu, diplopi, eldiven-çorap tarzı 

hipoestezi, başağrısı, uyku bozukluğu, gündüzleri uyuklama, geceleri horlama ve apne 

şikayetleri vardı. MRI’nda sol forseps major, sağ frontal lob, bilateral sentrum semiovale, T1- 

T2 ve medulla oblongatada plakları mevcuttu. Gece polisomnografisinde apne/hipopne 

indeksi (AHI) 22.36 saptandı. Hasta operasyon öncesi 2 ay hazırlandı. CPAP maskesi 

kullandırılarak AHI 8.20’ye düştü. Genel anestezi planlandı. Odasının ısısı, ışığı, sesi 

düzenlendi. Preoperatif fragmin uygulandı. Midazolam ve atrakuryumla indüksiyonu takiben 

entübe edildi. İdamede %50 O2/N2O içinde sevofluran uygulandı. Operasyon boyunca EKG, 

NIBP, HR, özofageal ve koltukaltı ısısı, spO2, ETCO2 monitörizasyonu yapıldı. Vücut ısısı 

±0.2 derece değişim gösterdi. Oda ısısı değişmedi. Operasyon boyunca vital bulgular sabitti. 

Hasta uyanık ekstübe edilerek CPAP maskesi uygulandı. Postoperatif dönemde vital bulgular, 

vücut ve oda ısısı değişim göstermedi. Çekilen MRI’da değişiklik saptanmadı. 

Tartışma ve Sonuç: OSAS ve MS birlikteliği anestezist açısından karar verilmesi güç bir 

durum oluşturur. OSAS için rejyonel teknikler önerilirken, MS için bunun zararlı olabileceği 

yönündeki görüşler daha hakimdir. OSAS; entübasyon güçlüğü, anesteziklerin farengeal 

kollapsı artırabileceği, postoperatif uzamış apne riskleri nedeniyle, MS ise; plateletlerde 

agregasyon eğilimi artışı, nöromusküler iletimde sorunlar, otonom sistem labilitesi, rejyonel 

tekniklerin olumsuz etkileri, sıcaklık regülasyonunun önemi nedeniyle anestezik açıdan 

özellik taşır. 

Pre, per ve postoperatif yakın takiple sorunsuz taburcu edilen hasta 1.5 yıllık takip sonunda 

herhangi bir patolojik gelişme göstermemiştir.

P61 

MAKSİLLO-FASİAL YÜZ YARALANMALI ACİL HASTADA ANESTEZİ 

YAKLAŞIMI 

nurten gül 1 ,betül kılıççıoğlu 2 * ,başol bay 3 ,suzan adalı 4 ,tayfun aldemir 5 

1 vakıf gureba eğitim hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon - 2 gureba eğitim hastanesi, 

anesteziyoloji ve reanimasyon İstanbul- 3 gureba eğitim hastanesi, anesteziyoloji ve 

reanimasyon - 4 gureba eğitim hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon, istanbul-Turkey 5 

gureba eğitim hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon, -Turkey 

AMAÇ: Çalışmamızda hastanemiz acil servisine araç dışı trafik kazası(ADTK) sonrası 

politravma ile getirilen ciddi maksillo-fasiyal yaralanması olan hastadaki anestezi 

yaklaşımımızı sunmayı amaçladık 

OLGU SUNUMU: Olgumuz, ADTK sonrası politravma ( ciddi maksillo-fasiyal yaralanma, 

tibiyada parçalı kırık) nedeniyle hastanemiz acil servisine getirilen 31 yaşında bayan 

hastadır.Yüzün sağ tarafında yaygın yumuşak doku hasarı, yanakta flep tarzı yaralanma, 

mandibulada birden fazla parçalı kırık, septum nasalede kırık, maksillada kırık, dilde 3cm’lik 

travmaya bağlı orta hatta yırtılma, multipl diş kırıkları mevcuttur. Genel cerrahi, beyin 

cerrahisi, plastik cerrahi, ortopedi tarafından değerlendirilen ASA-I hastaya, yaygın maksillofasial 

kırıkları ve açık yaraları nedeniyle plastik cerrahi tarafından operasyon planlanmış, 

tibiadaki parçalı kırık daha sonraki seansa bırakılmıştır. Şuur açık, koopere, GKS 15, 

operasyona giriş değerleri NIBP 123/74 mmHg, NDS: 90 /dk/R, SAT: %96 olan hastaya 

sallanan dişleri, kırık ve stabil olmayan çenesi nedeniyle maske tutulamadı. Preoksijasyonda 

nasal basınçlı oksijen uygulandı. İndüksiyonda 2mg midazolam, 100µg fentanyl, 50mg 

propofol İV verildi, kürar uygulanmadı. Bilinç kaybı tam gerçekleşmeden hasta sedatize 

durumda, laringeal reflekslerin azalmasını takiben 6,5 no’lu spiralli tüp ile nasal entübasyon 

yapıldı, 40 mg rokuronyum ve 150 mg propofol ilave edildi. İdamede %40 02 +N20 karışımı 

ve %2 sevofluran solutuldu. Altı saat süren operasyon boyunca sıvı olarak kristalloid ve 

kolloid (%5 DRL 1000ml, izotonik 1000ml, isolyt 1000ml, jelofusin 500mlx2) solüsyonları 

verilmiştir. Operasyon süresince ikili antibiyotik, prednizolon 80mg, antiemetik 

(metoklopramid), H2 reseptör blokeri uygulanmış, narkotik analjeziklere ilave olarak 

antienflamatuar analjezik (lornoksikam 8 mg) yapılmıştır. 

Hastanın hemodinamik ve solunumsal parametreleri NDS, NİBP, ETCO2, SAT, ısı ile 

izlenmiş ve operasyon boyunca stabil seyretmiştir. Operasyonda yanaktaki flep onarılmış, 

maksilla ve mandibulaya plak yerleştirilerek stabilizasyon sağlanmıştır.. Yüz, dil ve boyunda 

yaygın ödem geliştiğinden, postoperatif dönemde üst hava yolları açıklığının güvenliği için 

hasta, nazal entübe olarak yoğun bakım ünitesine gönderilmiştir. Yoğun bakımda takip ve 

tedavisi yapılmış, 3.günde ekstübe edilmiş, 5. gün servisine gönderilmiştir. 

TARTIŞMA: Trafik kazaları sonrası gelişen politravmalar hastanemiz acil servisinde yapılan 

operasyonları

P62 

2 OLGU NEDENİYLE MELKERSSON ROSENTHAL SENDROMU’NDA 

ANESTEZİK YAKLAŞIM 

Murat TEKİN 1 * ,İsmail KATI 2 

1 Y.Y.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 2 Y.Y.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji 

ve Reanimasyon VAN- 

Giriş: Melkersson Rosenthal Sendromunda (MRS), fasiyal paralizi, fasial ödem ve scrotal dil 

ile karakterize sebebi bilinmeyen granülomatöz bir hastalıktır. Anjioödeme de neden 

olabilmektedir. Literatürde MRS anestezi yönetimi ile ilgili bir yayına rastlanmadığı için 2 

olgu nedeniyle bu sendromda anestezi yönetimi irdelenmiştir. 

Olgu 1: 16 yaşında MRS tanısı almış bayan hastaya yüzünün sağ tarafında 4 yıldır süren şişlik 

ve buna bağlı fasiyal asimetri nedeniyle lipektomi planlandı. 

Olgu 2: 31 yaşında, MRS tanısı almış erkek olguya bukkal çeiloplasti planlandı. 

Her iki hastanın da tam kan ve biyokimyasal tetkikleri normaldi. C3, C4, IgE1, IgG, IgM, 

total IgE seviyeleri ile MR ve EMG incelemelerinde de herhangi bir patoloji saptanmadı.. 

Anestezik ilaçlara ve diğer allerjenlere karşı yapılan deri testleri de negatifti. 

Anafilaksiye karşı önlem alındıktan sonra indüksiyondan önce H1 ve H2 bloker verildi. 

Anestezi indüksiyonu etomidat, fentanil ve veküronyum ile, idamesi ise oksijen +N2O ve 

izofluran ile sağlandı. Operasyon süresince problemsiz takip edilen hasta ekstübasyon sonrası 

sorunsuz servise gönderildi. 

Tartışma: MRS, genellikle ilk iki dekatta ortaya çıkan, etiyolojisinde infeksiyöz ajanlar, 

gıdalara ve katkılarına karşı allerjik reaksiyonlar, otoimmün ve genetik faktörler 

düşünülmektedir. Bu nedenle biz de hastada alerjik bir zemin olabileceğini düşünerek hastaya 

gerekli immün ve deri testlerini yaptıktan sonra, anestezi sırasında anafilaksi ve anjioödeme 

karşı önlem alarak anestezi uyguladık. 

Sonuç: Anjioödeme sebep olabilen, nadir bir hastalık olan ve çoğu zaman basit bir fasiyal 

paralizi olarak düşünülüp gözden kaçabilen MRS’da alınması gereken önlemlere ve uygun 

anestezik yaklaşıma dikkat çekmek istedik.

P63 

RİZOMELİK KONDRODİSPLAZİ PUNKTATALI HASTADA ANESTEZİK 

YAKLAŞIM: OLGU SUNUMU 

Meltem Bektaş 1 ,Müge Türkoğlu 2 ,Namık Özcan 3 * ,Hülya Başar 4 

1 S.B.Ankara eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, Ankara-Turkey 

2 S.B.Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 3 S.B.Ankara 

Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, Ankara-Turkey 4 

S.B.AnkaraEğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

GİRİŞ 

Kondrodisplazi Punktata (KDP), kıkırdakta punktat kalsifikasyonlar, bilateral ekstremitelerde 

proksimal kısalık (rizomelik mikromeli), katarakt, iktiyosis, alopesi, nörolojik problemler, 

mental ve gelişme geriliği ile seyreden, değişik genetik kökenleri olan hastalıklar grubudur. 

KDP’nin en kötü prognoza sahip formu Rizomelik Kondrodisplazi Punktata’dır (RKDP). 

Peroksizomların fonksiyon bozukluğuna bağlı, otozomal resesif geçişli bir hastalıktır. 

Eritrositlerde ve fibroblastlarda plazminojen miktarının azalması ve fitanik asit miktarının 

artması patognomiktir.Yaşamın ilk iki yılında, sık solunum yolu enfeksiyonları nedeni ile bu 

hastalar genellikle kaybedilir. 

Bu olgu sunumunda, bilateral katarakt ameliyatı geçirecek 4 aylık RKDP’li bir hastaya 

anestezik yaklaşım anlatılmıştır. 

OLGU 

Dört aylık, 2800 gr erkek bebeğe bilateral katarakt ameliyatı planlandı. Hastada ciddi gelişme 

geriliği, üst ekstremitede ciddi proksimal kısalık, biletaral pesekinovarus, mikropenis, sağ 

ingüinal herni, her iki alt ve üst ekstremite eklemlerinde kontraktürler mevcuttu. 

Radyografilerinde punktat kalsifikasyonlar, bilateral multipl böbrek taşları belirlendi. 

Hastanın plazma fitanik asit düzeyi de yüksek olarak bulundu. 

Hastaya premedikasyon uygulanmadı. Rutin monitorizasyonun ardından hastaya uyanık 

olarak 1/5 Dekstroz ile i.v. yol açıldı. % 50 O2-N2O karışımında Sevofloran ile anestezi 

indüksiyonu yapıldı. Kas gevşetici kullanılmadan yeterli kas gevşemesi sağlandıktan sonra 

2,5 mm ID kafsız tüp ile entübasyon sağlandı. Entübasyon sonrasında ve operasyon süresince 

hemodinamik değişiklik oluşturmayacak konsantrasyonda sevofluran ile anestezi idame 

ettirildi. Operasyon sonunda yeterli spontan solunum sağlandıktan sonra hasta 

komplikasyonsuz ekstübe edildi, yenidoğan yoğunbakım ünitesine gönderildi. 

SONUÇ

RKDP’li hastalarda yaygın sistem anomalileri olduğu için, anestezik yaklaşım gerektiğinde; 

anestezi süresinin mümkün olduğunca kısa tutulması ve seçilecek anestezik ajanların titre 

edilerek kullanılması, intraoperatif ölüm, malign hipertermi ve postoperatif solunum 

yetmezliği gibi olası anestezi risklerininin hatırda bulundurulması gerektiği kanaatindeyiz. 

REFERANSLAR 

1. Pascolat G., Zindeluk JL., Abrao KC., et.al. Rhizomelic Chonrodysplasia Punctata. J 

Pediatr (Rio J) 2003;79 (2):189-92

P64 

KRANİYOTOMİ OPERASYONU GEÇİREN KONJENİTAL DİYAFRAGMA 

EVENTRASYONLU HASTADA ANESTEZİK YAKLAŞIM 

Hale Yarkan Uysal 1 * ,Solmaz Günal 2 ,Ahmet Şenol Uyar 2 ,Hülya Başar 2 

1 S.B Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği, Ankara- 

Afghanistan 2 S.B Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon 

Kliniği - 

Giriş: Bu olgu raporunda intrakraniyal kitle operasyonu planlanan konjenital diyafragma 

eventrasyonlu erişkin hastada anestezik yaklaşımın sunulması amaçlanmıştır. 

Olgu: Olfaktör oluk menengioma nedeniyle kraniyotomi operasyonu planlanan 79 yaşında 

bayan hastanın özgeçmişinde hipertansiyon, KAH, KKY ve diyafragma eventrasyonu mevcut 

idi. Preoperatif muayenesinde sağ akciğer bazalinde barsak sesleri alınmaktaydı. EKG’sinde 

düşük ventrikül hızlı AF, ekokardiyografisinde 2.derece MY tespit edildi ve EF’u %45 olarak 

ölçüldü. Hastanın ön-arka akciğer grafisinde sağ diyafragma eleve idi. Toraks BT’de sağda 

diyafragma yüksek yerleşimli olup, anterior kesimde karina düzeyine kadar uzanan barsak 

ansları izlenmekteydi. Preoperatif SpO2 %93 idi. Standart monitörizasyonu takiben 25 derece 

baş yukarı pozisyonda 5 dk preoksijenasyon uygulandı. İv 1 mg kg-1 lidokain, 3 mg kg-1 

etomidate, 1,5 µg kg-1 fentanyl ve 0,1 mg kg-1 vekuronyum ile indüksiyonu takiben entübe 

edilen hastaya idamede; %100 O2 ve %4 konsantrasyonda desfluran kullanıldı. İntraoperatif 

analjezi iv fentanyl ile sağlandı.Operasyon bitiminde, hasta derin anestezi altında spontan 

solurken ekstübe edildi. Ekstübasyon sonrası oda havasında SpO2 %96 idi. Operasyon sonrası 

3 gün süreyle yoğun bakımda aralıklı O2 tedavisi alan hasta, postoperatif 9. günde bilinci 

açık, koopere, oryante ve herhangi bir nörolojik defisiti olmadan taburcu edildi. 

Sonuç: Diyafragma eventrasyonlu hastalarda intra-abdominal basınç artışına neden olabilecek 

herhangi bir olay, örneğin öksürme, yüzeyel anestezi esnasında veya ekstübasyon sırasında 

ıkınma gerçek diyafragma rüptürüyle sonuçlanabilir (1). Bu hastalarda genel anestezi 

uygulamalarında, anestezi indüksiyonu, idamesi ve ekstübasyon dönemlerinde intraabdominal 

basıncın artırılmaması için gerekli önlemlerin ayrıntılı olarak düşünülmesi gerektiği 

kanaatindeyiz. 

Kaynaklar: 

1. Faheem M, Fayad A. Diaphragmatic rupture after epidural anaesthesia in a patient with 

diaphragmatic eventration. Eur J Anaesthesiol 1999; 16: 574-76.

P65 

TORAKS CERRAHİSİ UYGULANAN BİR OLGUDA SAĞ TARAFLI ÇİFT 

LÜMENLİ TÜP İLE SOL ENDOBRONŞİYAL İNTUBASYON 

Hasan Hepaguslar 1 ,Ayse Pelin Girgin 2 * ,Ulas Pinar 2 ,Zahide Elar 2 

1 DEUTF, Anesteziyoloji ve reanimasyon Izmir- 2 DEUTF, Anesteziyoloji ve reanimasyon - 

Giriş: Torakal cerrahi girişimlerde, tek akciğer ventilasyon (TAV)’u sık olarak uygulanır. 

Akciğerlerin izolasyonu genellikle çift lümenli tüp (ÇLT) ile sağlanır. Bu olgu sunumunda, 

selektif sol akciğer ventilasyonu sağlamak için, sağ-taraflı ÇLT\'e yeniden şekil verilerek 

gerçekleştirilen sol endobronşiyal intubasyon uygulaması sunuldu. 

Olgu: Bir erkek olguya (60 yaş, 58 kg) akciğer kanseri tanısıyla sağ üst lobektomi planlandı. 

Olgunun preoperatif solunum fonksiyonlarının değerlendirilmesinde FEV1: 2.29 L (% 69), 

FVC: 3.37 L (% 81), FEV1/FVC: % 68 olarak saptandı. Cerrahi girişim günü uygun çapta sol 

taraflı ÇLT’ün mevcut olmaması ve yapılacak işlem için selektif sol akciğer ventilasyonunun 

gerekliliği nedeniyle, olguya 39 Fr tek kullanımlık polivinil klorid yapıda sağ taraflı ÇLT 

(Sheridan, Sher-I-Bronch, USA) ile sol endobronşiyal intubasyon uygulaması kararlaştırıldı. 

Anestezi indüksiyonu öncesi, broşiyal lümeninin içinde stile varlığında sağ-taraflı ÇLT’ün 

proksimal eğimi, tüpün Y bifurkasyonundan tutularak, tüpün uzun eksenine göre tam ters 

yöne değiştirildi. Daha sonra, bronşiyal ucunun açıklığının sola bakması amacıyla, ÇLT saat 

yönünde 180 derece döndürüldü. Yeniden şekillendirilen sağ-taraflı ÇLT ile, sol-taraflı ÇLT 

uygulamasına benzer şekilde, sol endobronşiyal intubasyon uygulandı. Yerleştirilen ÇLT’ün 

pozisyonunun uygunluğu, supin ve lateral dekubit pozisyonlarında; solunum seslerininin 

oskültasyonu, toraks duvarı hareketlerinin inspeksiyonu ve peak hava yolu basınçlarının 

kontrolü ile doğrulandı. Akciğerlerin etkin izolasyonu, sağ torakotomi sonrası atelektatik 

akciğerin görülmesi ile konfirme edildi. Sol-taraflı TAV’u sağlandıktan sonra başlayan 

cerrahi girişim 230 dk sürdü ve olguya sağ üst lobektomi ile göğüs duvarı rezeksiyonu 

uygulandı. Olgu girişim sonunda ekstübe edildi ve yeterli spontan solunumda Göğüs Cerrahisi 

Yoğun Bakım Ünitesi’ne transport edildi. 

Sonuç: Literatürde sağa-eğimli trakeal tüp ile sol bronşiyal intubasyon uygulanan pediyatrik 

bir olgu (1) dışında, sağ-taraflı ÇLT kullanılarak sol endobronşiyal intubasyon uygulanan bir 

olguya rastlanmamıştır.Trakeo-bronşiyal anatomik yapıya bağlı olarak sağ ve sol-taraflı 

ÇLT’lerin üretim farklılıkları dikkate alınmak koşulu ile, sol-taraflı ÇLT’ün bulunamadığı ve 

TAV’nun gerekli olduğu acil durumlarda, sağ-taraflı ÇLT ile sol endobronşiyal intubasyon ve 

akciğer seperasyonu sağlanabilir. 

Kaynaklar: 1) Paediatr Anaesth, 1996; 6: 487-489.

P66 

MARFAN SENDROMU, AKUT BATIN, GECE 02:00 = OLGU SUNUMU 

Beyazıt Zencirci* ,Hafize Öksüz 

Sütçü İmam Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

GİRİŞ: Marfan Sendromu; öncelikli olarak kardiyovasküler, iskelet ve oküler sistemi içine 

alan bir konnektif doku hastalığıdır. Dermis, epidermis ve gözün yapısındaki elastik fibrillerin 

major komponenti olan ve fibrillin-1 olarak adlandırılan kollojenin genetik kodlamasından 

sorumlu 15 no\'lu kromozomu üzerindeki FBN1 geniyle bağlantılı ve otozomal dominant 

geçişli bir genetik hastalıktır. 

OLGU SUNUMU: Yirmisekiz yaşında, 40 kg ağırlığındaki erkek olguda; araknodaktili, 

skolyoz ile ileri derecede kifoskolyoz, Akciğer rontgenogramında yaygın büllöz görünüm, 

kardiyovasküler sistem açısından Mitral, Aort ile Triküspit kapağa ait ikinci derece yetmezlik, 

Pulmoner hipertansiyon, Ebstein anomalisi ve seyrek aritmi mevcuttu. Akut batın öntanısı ile 

opere edilmesi planlanmaktaydı. Endokardit ve aspirasyon pnömonisi profilaksisi uygulanan 

olguda operasyon öncesi radial arter monitorizasyonu yapıldı, santral venöz kateterizasyon 

mevcut iskelet ve akciğer anomalisinin taşıdığı riskler açısından düşünülmedi. Önceden ayrı 

bir damar yolundan perlinganit infüzyonu başlanan olguda mevcut kardiyak patolojisi 

gözönünde bulundurularak indüksiyona etomidat+propofol kombinasyonu ile başlandı. Kas 

gevşemesi atrakuryum besilat ile oluşturulan olguda perlinganit baskısı altında herhangi bir 

stres yanıta yol açmaksızın entübasyon gerçekleştirildi. Mevcut bülleri nedeniyle olguda 

oluşabilecek pnomotoraks riskine karşı operasyon süresince ETCO2 ve PAP\'a dikkat edilerek 

elle ventilasyon uygulandı. Operasyon bitiminde cilt ve ciltaltı lokal anestezik infiltrasyonu 

uygulanan olgu perlinganit baskısı altında ve kas gevçetici etkisinin reverse edilmesi sonrası 

ekstübe edildi. Bilinç durumu hızla düzelen olgu; intravenöz Hasta Kontrollü Analjezi 

eşliğinde ve Perlinganit infüzyonu uygulanır durumda gözlem amacıyla reanimasyon 

ünitesine alındı. 

SONUÇ: Genellikle mevcut anatomik patolojilerinin düzeltilmesi amacıyla Marfan Sendromu 

olguları anestezi pratiğinde karşımıza çıkabilir. Ama anevrizma rüptürü, doğum ve 

olgumuzda görüldüğü gibi akut batın şeklinde de karşılaşabiliriz. Zor entübasyon riski, 

mevcut kistleri nedeniyle pnömotoraks, pektus ekskavatus ile skolyoza bağlı restriktif akciğer 

hastalığı tehditi altındaki ve mevcut kalp kapak hastalıkları ile iletim anomalisi olan Marfan 

Sendromlu olguda; mevcut riskler gözönüne alınarak yapılacak dikkatli, ayrıntılı ve hızlı bir 

hazırlık sonrası; titiz bir anestezi yönetimiyle gece 02:00\'de de opere edilebileceği 

görüşündeyiz.

P67 

AMİLOİDOZ HASTASINDA SUBGLOTTİK DARLIĞA BAĞLI BEKLENMEYEN 

ENTÜBASYON GÜÇLÜĞÜ 

Nesil Coşkunfırat* ,Gülbin Arıcı ,Ertuğrul Ertok 

Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

GİRİŞ: Amiloid depolanmasına bağlı laringeal daralma tüm benign laringeal lezyonların %1 

ini teşkil eder ve subglottik bölge tutulum yerlerinden biridir. Laringeal amiloidoz dokusu 

oldukça frajildir, kolaylıkla kanayabilir ve entübasyon sırasında masif kanama meydana 

gelebilir. 1 Olgu sunumunun amacı amiloidoz tanısı almış, birkaç kez operasyona alınmış bir 

hastada gelişen subglottik darlık ve buna bağlı gelişen entübasyon güçlüğünün tartışılmasıdır. 

OLGU SUNUMU: 45 yaşında bayan hasta A-V fistül açılması operasyonu için 

değerlendirildiğinde yaklaşık 10 yıllık astım tanısı olduğu, 2003 yılında amiloidoz tanısı 

aldığı ve kolşisin tedavisi altında olduğu öğrenildi. Mart 2006 da trafik kazası geçiren hastaya 

12 saat süren genel anestezi ile ortopedik düzeltme uygulanmış ve 3 saat Reanimasyon 

kliniğinde entübe izlendikten sonra servise devir edilmiş. 20. günde hastaya genel anestezi ile 

debridman operasyonu uygulanmış. Kreatinin değerleri progresif olarak artan hasta yatışının 

40. gününde hemodializ programına alınmış. 

Travma sonrası yatışının 3 ayında A-V fistül operasyonu için başvurdu. Entübasyon zorluğu 

beklenmediğinden hasta standart şekilde uyutulmak üzere operasyon odasına alındı. 7,5 no.lu 

ETT ile bir kez entübasyon denemesinde vokal kordlar altında direnç hissedildi ve hiç 

zorlama yapılmadan geri çekildi. Tüpün ucunda hemorajik sekresyon görülmesi üzerine frajil 

bir kitle olabileceği düşünüldü ancak bu durum beklenmediği ve flexibl bronkoskopi hazırlığı 

olmadığı için 6 no lu ETT ile ikinci bir deneme yapılmasına karar verildi ve hasta sorunsuz 

olarak entübe edildi. ETT balonunun şişirilmemesine ve PPV uygulanmasına rağmen hava 

kaçağı tespit edilmedi. Operasyon sonunda tam kas gücü ve bilinç açıklığı sağlandıktan sonra 

hasta sorunsuz olarak ekstübe edildi. 

SONUÇ: 

Hastamızda kazanılmış subglottik daralmanın ayırıcı tanısında postentübasyon stenozu ve 

amilioidoza bağlı subglottik tutulum düşündük. Yaklaşık 10 yıldır mevcut astım şikayetlerinin 

aslında amiloidozise bağlı pulmoner veya trakeabronşial tutulum olabileceği düşünüldü ancak 

şiddetli taburcu istemi nedeniyle ileri tetkikler yapılamadı. 

Sonuç olarak anestetistler sistemik amiloidozlu hastaların trakealarını entübe ederken 

larinksinde tutulmuş olabileceğini dikkate almalı ve gerekli önlemleri almalıdır. 

1. Chow LT, Chow WH, Shum BS. Fatal massive upper respiratory tract haemorrhage: an 

unusual complication of localized amyloidosis of the larynx. J Laryngol Otol 1993:107:51

P68 

GELİŞME GERİLİĞİ OLAN KONJENİTAL HİPOTİROİDİLİ OLGUDA ANESTEZİ 

UYGULAMASI 

İSMAİL KATI 1 * ,MURAT TEKİN 2 ,KEMAL TOPRAK 2 ,ENES KÜÇÜKKESİM 2 

,H.HÜSNÜ YÜCE 2 ,KÖKSAL YUCA 3 

1 Y.Y.Ü. TIP FAKÜLTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON VAN- 2 Y.Y.Ü. TIP 

FAKÜLTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 3 Y.Y.Ü. TIP FAKÜLTESİ, KULAK 

BURUN BOĞAZ - 

Giriş: Konjenital hipotiroidizm normal fizyolojide büyük değişikliklere neden olan endokrin 

bir bozukluktur. Tiroid glandının büyüklüğü, tiroid hastalığına bağlı trakeal halkanın aşınması 

ve büyük dil, cerrahi sonrası hava yolu problemine yol açar. Bu olgularda aşırı sedasyondan 

kaçınılmalıdır. Preoperatif tanınması anestezi güvenliği açısından önem arz eder. Boyunda 

kitle nedeni ile operasyona alınan 17 yaşında 15 kg ağırlığında, 90 cm boyunda konjenital 

hipotiroidili bayan olguda anestezi yönetiminin tartışılması amaçlandı. 

Olgu: 3 yaşına kadar büyüme ve gelişmesi akranlarıyla uyumlu olan hastanın, büyümesi 3 

yaşında duraklamış. Yüzünde kabalaşma, dilde büyüme ve sırtında kamburlaşma oluşmuş. 8 

yaşında tiroid yetmezliği tanısı ile L-tiroksin tedavisi verilmiş fakat hasta ilacı kullanmamış. 

Boyundaki şişliğin büyümesinden dolayı solunum zorluğu gelişmesi üzerine operasyon 

planlanmış. Yapılan fizik muayenede; makroglossi, kifoskolyoz, mental ve motor retardasyon, 

gelişme geriliği, taşikardi, takipne, siyanoz, solunum seslerinde kabalaşma ve SpO2 % 62 

olarak saptandı. Propofol, fentanil ve vekuronyum ile indüksiyon sağlanan olgu sorunsuz 

entübe edildi. İdamede % 40 O2 + %60 N2O, sevofluran ve vekuronyum verildi. Operasyon 

sırası ve ekstübasyonda sorunu olmayan hasta, yoğun bakım ünitesine alındı. Ertesi gün 

sorunsuz olarak servisine gönderildi. 

Sonuç: Bu olgularda anestezi sırasında ayrıntılı hazırlık, monitörizasyon ve ilaç dozajına özen 

gösterilerek sorunsuz anestezi uygulanması yapılabilir.

P69 

DWARFİZMLİ GEBEDE ANESTEZİ TECRÜBEMİZ 

Hacer Serdaroğlu 1 * ,Şaban Yalçın 2 ,Gülseren Süer Kaya 3 ,Asuman Uysalel 3 

1 Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 2 Ankara Üniversitesi 

Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, Ankara-Turkey 3 Ankara Üniversitesi Tıp 

Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

GİRİŞ 

Dwarfizm, erişkin yaşa gelindiğinde 148 cm boya ulaşamama şeklinde tanımlanır. 100’ den 

fazla farklı tipi olan dwarfizmin, en yaygın formu akondroplazik dwarfizmdir. Endokondral 

kemik formasyonunun bozulmasına bağlı karakteristik spinal ve kraniyofasiyal anormallikler 

ön plandadır. Sınırlı boyun ekstansiyonu, foramen magnum darlığı, geniş dil ve mandibula, 

atlanto-aksiyal instabilite genel anesteziyi güçleştirirken, artmış lomber lordoz, torasik 

kifoskolyoz, genel spinal darlık, rejyonel anesteziyi güçleştirmektedir. 3. trimestr gebeliğe 

bağlı artmış aspirasyon riski, azalmış kardiyorespiratuar rezerv ve supin hipotansiyon gibi 

bilinen risklerle, dwarfizme bağlı risklerin birleşmesi bu hastalarda hem genel anestezi hem 

de rejyonel anesteziyi zorlaştırmaktadır. Bu olgu sunumunda 37. gebelik haftasında olan 

akondroplazik dwarfizmli hastada anestezi tecrübemiz aktarıldı. 

OLGU SUNUMU 

37. gebelik haftasında elektif sezeryanı planlananan hastanın preoperatif muayenesinde; 

ağırlığı 45 kg., boyu 141 cm. idi. Hipotiroidi nedeniyle L-tiroksin 1x 0,1 mg kullanan 

hastanın troid fonksiyon testleri normal sınırlardaydı. Boyun hareketleri sınırlı, mallampatisi 

class II olan hasta rejyonel anesteziyi istemediği için intratrakeal genel anestezi altında elektif 

sezeryanı planlandı. İntraoperatif noninvaziv arteryel kan basıncı, EKG, periferik oksijen 

saturasyonu ile takip edilen hasta, pentotal 5 mg/k g, rokuronyum 0,6 mg/kg ile anestezi 

indüksiyonu yapıldıktan ve kas gevşemesi sağlandıktan sonra entübe edildi. Bebeğin 

çıkarılmasından sonra %1 sevofluran, %50 oksijen, %50 azotprotoksit ile anestezi idamesi 

sağlandı. İntraoperatif 0,4 mg. metil ergometrin, 15 Ünite oksitosin, 1 gr. sefazolin, 10 mg. 

metoklopramid, 50 mg. ranitidin yapıldı. 2220 gr. ağırlığında olan bebeğin 1. dakika apgar 

Skoru 8 idi. İntraoperatif vital bulguları stabil seyreden hasta, 45 dakika süren operasyon 

sonrası ekstübe edildi. Postoperatif 2. gün sorunsuz taburcu edildi. 

SONUÇ 

Akondroplazik dwarfizmli bir gebede, genel anestezi seçilmiş ise karakteristik fiziksel 

yapıları ve gebeliğinde beraberinde getirdiği risklerden dolayı üst hava yolunun sağlanması ve 

trakeal entübasyon zor olabileceğinden zor hava yolu açısından önceden hazırlıklı 

olunmalıdır.

P70 

EKSTÜBASYON SONRASI LARİNGOSPAZMA BAĞLI GELİŞEN AKCİĞER 

ÖDEMİ 

MURAT TEKİN 1 ,İSMAİL KATI 2 * ,YAKUP TOMAK 3 

1 Y.Y.Ü. TIP FAKÜLTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 2 Y.Y.Ü. TIP 

FAKÜLTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON VAN- 3 Y.Y.Ü. TIP FAKÜLTESİ, 

ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 

Giriş: Negatif basınçlı pulmoner ödem, özellikle genç ve sağlıklı hastalarda üst solunum 

yolunu ilgilendiren pek çok nedenle ortaya çıkabilen bir durumdur (1). Etyolojik faktörler 

arasında postekstübasyon laringospazm, endotrakeal tüp obstrüksiyonu, guatr, postoperatif 

vokal kord paralizisi, yabancı cisim, hipertrofik tonsiller, hipertrofik uvula ve adenoid, 

obstrüktif uyku apnesi gibi nedenler yer almaktadır (2). Ekstübasyon sonrası laringospazma 

bağlı negatif basınçlı pulmoner ödem tablosu gelişen bir olguda anestezi pratiğinde yapılması 

gerekenler, erken tanı ve tedavinin önemi amaçlandı. 

Olgu: 19 yaşında erkek hasta, mandibula fraktürü nedeniyle acil operasyon planlandı. 

Preoperatif değerlendirmede, fizik muayene bulguları normal ve rutin laboratuar 

incelemesinde kreatin kinaz 3729 U/L dışında patoloji saptanmadı. Anestezi indüksiyonu 

propofol, fentanil ve vekuronyum ile, idamesi ise %40 O2+%60 N2O ve desfluran ile 

sağlandı. Operasyon süresince stabil seyreden hasta, operasyon bitiminde dekürarize edilerek 

ekstübe edildi. Ekstübasyonun ardından laringospazm gelişen olguya, pozitif basınçla 

ventilasyon yapıldı. Bu esnada periferik oksijen saturasyon değerinin % 55’lere kadar 

düşdüğü görüldü. Ventilasyonda güçlük çekilmesi üzerine hızla endotrakeal entübasyon 

uygulandı. Entübasyon sonrası tüp içinden pembe köpüksü bir sıvının geldiği görüldü. 

Akciğer ödemine girdiği düşünülen hasta, yoğun bakım ünitesine alınarak mekanik ventilatöre 

bağlandı. Ertesi gün ekstübe edilip, sorunsuz olarak servisine gönderildi. 

Sonuç: Postoperatif dönemde bir komplikasyon olarak gelişebilen negatif basınçlı pulmoner 

ödem, erken tanı ve etkin tedavi ile önlenebilir. 

Kaynaklar 

1. J Clin Anesth 116-120, 1990. 

2. J Perianesth Nurs 18: 317-323, 2003.

P71 

TEXTMARFAN SENDROMU VE ANESTEZİ (OLGU SUNUMU) 

Işıl Karabeyoğlu 1 ,Nursel Muratlı 1 * ,Ayfer Yılmaz 1 ,Aysun Postacı 2 ,Cüneyt Süsleyen 3 

,Nermin Göğüş 3 

1 Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, I. Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 

2 Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, I. Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği, 

Ankara-Turkey 3 Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, I. Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon Kliniği - 

TextGiriş: Marfan sendromu göz, iskelet ve kardiyovasküler sistemi tutan otozomal dominant 

geçişli bir konnektif doku hastalığıdır. Özellikle kardiyovasküler patolojiler anestezi alacak 

hastalarda ciddi risk oluşturmaktadır.1 Lens subluksasyonu hastaların yaklaşık %50’sinde 

görülmekte olup, bu nedenle cerrahi uygulanan bir olgudaki anestezi deneyimimizi 

sunuyoruz. 

TextOlgu Sunumu: 16 yaşında, 60 kg ağırlığında, 188 cm boyunda önceden Marfan 

Sendromu tanısı almış erkek hastaya, lens subluksasyonu ve traksiyonel retina dekolmanı 

nedeniyle operasyon planlandı. Preoperatif fizik muayenesinde tipik marfan görünümü (üst alt 

extremite orantısı bozuk, ince uzun görünüm, ince uzun parmaklar) ve pectus excavatum, oral 

kavite muayenesinde yüksek kavisli damak mevcuttu. Hasta Mallampati Class II olarak 

değerlendirildi. Akciğer, kalp oskültasyonu ve diğer sistem muayeneleri normal olarak 

değerlendirilen hastanın ekokardiyografik incelemesinde, assendan aortada dilatasyon, mitral 

kapakda minimal prolapsus, minimal mitral ve triküspit yetmezliği saptanırken ejeksiyon 

fraksiyonu normal sınırlarda bulundu. Anestezi indüksiyonu; 2 mg midazolam, 100 µg 

fentanil, 375 mg tiyopental, 6 mg vekuronyum, idamesi ise %50 N2O/ O2 ve % 2 sevofluran 

ile sağlandı. Entübasyonda sorun yaşanmadı. Yaklaşık 3 saat süren operasyonda 

hemodinamik parametreleri normal sınırlarda seyreden ve operasyon sonunda sorunsuz 

ekstübe edilen hasta postoperatif 7. gün taburcu edildi. 

TextSonuç: Marfan Sendromlu hastalarda aort dilatasyonu, mitral valv prolapsusu, aort ve 

mitral yetmezliği gibi kardiyovasküler patolojilerle, kifoskolyoz ve göğüs duvarı anomalileri 

gibi solunum rezervini kısıtlayan problemler hayatı tehdit etmektedir. Aort dilatasyonu ve 

buna bağlı rüptür en önemli ölüm nedenidir.2 Hastaların preoperatif dönemde mevcut 

kardiyovasküler ve solunum sistemi patolojileri açısından dikkatle değerlendirilmesi ve bu 

sistemlerde peroperatif gelişebilecek fatal komplikasyonlardan kaçınmak için en uygun 

anestezik yöntemin seçilmesi hayati önem taşımaktadır. 

TextKaynaklar 

1. Donlon JV: Eye, Ear, Nose, and Throat Diseases. In Benumof JL (ed): Anesthesia and 

Uncommon Diseases, 4th ed, Philadelphia, W.B. Saunders Company, 1998 

2. Roman MJ, Devereux RB, Kramer-Fox R, et al. Prognostic significance of the pattern of 

aortic root dilation in the Marfan syndrome. J Am Coll Cardiol 1993;22:1470–6.

P72 

MYASTENİA GRAVİS’Lİ HASTADA ENTÜBASYON SONRASI TRAKEAL 

STENOZ GELİŞİMİ 

levent özdoğan 1 ,semiha barçın 2 * ,mehmet cantürk 2 ,ibrahim mustafa erol 3 ,bayazit 

dikmen 3 

1 aneah, anesteziyoloji ve reanimasyon - 2 aneah, anesteziyoloji ve reanimasyon, ankara- 

Turkey 3 aneah, anesteziyoloji ve reanimasyon - 

Giriş: Trakeal stenoz uzamış entübasyonda görülebilmesine rağmen, geniş çaplı ve uygunsuz 

tüple yapıldığında kısa süreli entübasyon veya travmatik manüplasyonu takiben de 

görülebilmektedir.(1,2) Tüpün ve kafın tipi, kaf içindeki basınç, tüpün trakea içindeki 

hareketi, entübasyon süresi, tüpün temizliği için kullanılan maddeler, enfeksiyon, anemi, 

diyabetes mellitus ve hipotansiyon gibi faktörler trakeal mukozanın duyarlılığını 

etkilemektedir.(1,3) 

Olgu: 2 ay önce solunum arresti nedeniyle entübe edilerek dokuz gün süreyle mekanik 

ventilasyon tedavisi alan 15 yaşında, 155 cm boyunda, 91 kg ağırlığında myastenia gravis 

tanılı bayan hastaya timektomi operasyonu planlanmaktaydı. Hastanın fizik muayenesinde; 

Cushingoid görünüm, belirgin pitozis ve solunum seslerinde kabalaşma vardı. Laboratuar 

bulguları normal olan hastanın fiziksel durumu ASA II, Mallampati skoru II olarak 

değerlendirildi. Monitorizasyon ve 3mg midazolam,100µg fentanil, 80mg propofol ve 4mg 

vekuronyumla anestezi indüksiyonunu takiben 3 dakika %100 oksijen ile ventile edildi. 

Laringoskopisinin kolay olmasına rağmen 7 numara kaflı tüp vokal kordlardan geçtikten 

sonra ilerlemedi. Hasta 3. denemede 5,5 numara kaflı tüp ile entübe edilebildi. Operasyonu 

sorunsuz olan hastanın yapılan flexible bronkoskopisinde; trakeada vokal kordların 2 cm 

distalinde 2-3 cm uzunluğunda spiral şeklinde bir kalınlaşma olduğu görüldü. Entübe şekilde 

yoğun bakım ünitesinde takip edilen hasta 1 saat sonra ekstübe edildi ve postoperatif dönemi 

de sorunsuz seyretti. 

Sonuç: Hastamızdaki trakeal stenozun görece kısa süreli veya arrest sırasındaki travmatik 

entübasyona bağlı olduğunu düşünmekteyiz. Anestezi uygulaması ve yoğun bakım 

ortamlarında kısa süreli olsa bile trakeal mukozaya basıncı azaltacak önlemler alınmalıdır. 

Yanı sıra acil entübasyon gereken durumlarda travmatik müdahalelerden kaçınılmalıdır. 

Kaynaklar: 

1-Hawkins DB. Pathogenesis of subglottic stenosis from endotracheal intubation. Ann Otol 

Rhinol Laryngol.1987 Jan-Feb;96(1 Pt 1):116-7. 

2-Hawkins DB. Glottic and subglottic stenosis from endotrakeal intubation. 

Laryngoscope.1977 Mar;87(3):339-46. 

3-Wain JC. Postintubation tracheal stenosis. Chest Surg Clin N Am.2003 May;13(2):231-46.

P73 

İNTRAOPERATİF GELATİN KULLANIMI SONRASI GELİŞEN ANAFLAKSİ 

AYŞEGÜL KARABAY* ,TÜLAY ÖZKAN SEYHAN ,İLKAY BAŞKAN ,ELVAN 

ULUDAĞ ,MEHMET TUĞRUL 

İ.Ü.İstanbul Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji - 

İNTRAOPERATİF GELATİN KULLANIMI SONRASI GELİŞEN ANAFLAKSİ 

Karabay Aysegul, Seyhan Özkan Tülay, Baskan İlkay,Uludag Leyla Elvan, Tugrul Mehmet 

İstanbul Üniversitesi İstanbul Tıp Fakültesi Anesteziyoloji Anabilim Dalı, İstanbul 

Giriş:Anaflaksi; bronkospazm,taşikardi,hipotansiyon ile ortaya çıkan klinik bir 

sendromdur.Bu olgu sunumunda intraoperatif dönemde iv jelatin uygulamasını takiben 

gelişen anaflaksiye yaklaşımı anlattık. 

Olgu sunumu:Radikal prostatektomi geçirecek atopi hikayesi bulunmayan, 68 yaşındaki ASA 

2 erkek hasta standart monitorizasyon sonrası indüksiyonda 50 mg esmeron,1.5 mg 

midazolam,75 mcg fentanyl ve 140 mg propofol ile entübe edildi. % 40 oksijen, %60 azot 

protoksit , % 4 desfluran ve remifentanyl infüzyonu ile idame sağlandı.Giriş 

TA:157/85mmHg,KTA:82/dak,SpO2:%99 idi.Operasyon sonuna doğru kanama kontrolü için 

kan basıncının yükseltilmesi istendi(TA:97/54 mmHg).Ayrı bir damar yolundan jelatin 

infüzyonu başlandı.Jelatin infüzyonu başladıktan sonra hastada hipotansiyon ve taşikardi 

gelişti(42/30 mmHg).5mg efedrin iv bolus yapıldı.Havayolu basınçlarının arttığı görülerek 

jelatine anaflaksi geliştiği düşünüldü.Jelatin infüzyonu kapatıldı.Tekrarlanan efedrin dozlarına 

yanıt alınamadı.100 mg prednisolon ve 1 mg adrenalin uygulandı.Hipotansiyonun devam 

etmesi üzerine 3 kez iv adrenalin tekrarlandı.Ventriküler fibrilasyona giren hastaya 5 ampul 

NaHCO3 ve 100 mg lidokain intravenöz bolus yapılarak eksternal kardiak masaja başlanıldı.3 

kez 300 joule,2 kez 360 joule ile defibrile edildikten sonra sinüs ritmine 

döndürüldü.Adrenalin ve dobutamin infüzyonları ile (TA:110/72mmHg) yoğun bakıma 

transfer edildi.Yoğun bakımda giriş TA:87/57mmHg , KTA:139/dak SpO2:97 CVP:+7 

cmH2O idi.Ekokardiografisi normal olan hastanın ,Troponin I:7.12 ng/ml,CK-MB:73 U/L 

değerleri geçirilmiş şok tablosu ve defibrilasyona bağlandı.Takiplerinde enzim düzeyleri 

düşen ve vazopressör dozları azaltılarak kapatılan hasta postoperatif 3. gününde şuur açık 

koopere oda havasında spontan solunumda servise eksterne edildi. 

Tartışma:İntraoperatif anaflaksi en sık nöromüsküler blokerlere karşı gelişmektedir.Kolloidler 

ise % 3-4 oranında anaflaksiden sorumludur.İntraoperatif dönemde kolloid kullanımı oldukça 

sık olmasına rağmen, bildirilen anaflaksi oranı oldukça düşüktür. Bronkospazmın eşlik ettiği 

tedaviye dirençli hipotansiyonla karşılaşıldığında, kolloidlere karşı anaflaksi gelişmiş 

olabileceği akılda tutulmalıdır.

P74 

KEUTEL SENDROMLU OLGUDA ZOR HAVA YOLUNA ANESTEZİK YAKLAŞIM 

Sabiha Ercan oğuz 1 * ,Adnan Torgay 2 ,Gülnaz Arslan 3 

1 başkent üniversitesi tıp fakültesi, anesteziyoloji ve reanimasyon, Ankara-Turkey 2 başkent 

üniversitesi tıp fakültesi, anesteziyoloji ve reanimasyon - 3 başkent üniversitesi tıp fakültesi, 

anesteziyoloji ve reanimasyon - 

Giriş 

Keutel sendromu; periferal pulmoner stenoz, brakitelefalangizm, miks tipte işitme kaybı ve 

kıkırdak dokuda diffüz kalsifikasyonlarla seyreden, otozomal resesif geçişli nadir görülen bir 

sendromdur. Bu olgu ile Keutel sendromunda görülebilen subglottik darlık varlığında zor 

hava yoluna yaklaşımımızı sunuyoruz. 

Olgu 

Solunum sıkıntısı nedeniyle KBB polikliniğine başvuran 15 yaşında, erkek hastanın yapılan 

larinks BT sonucuna göre hastada krikoid kıkırdaktaki kalınlaşmaya sekonder subglottik 

darlık (subglottik hava sütunu ön arka çapı 5,5 mm, transvers çapı 4,5 mm) tespit edildi. 

Pediatrik Genetik bölümü tarafından Keutel sendromu tanısı konan hastaya 

trakeolaringoplasti operasyonu planlandı. 

İleri düzeyde subglottik darlığı olan hasta için, rutin anestezi hazırlığına ek olarak, farklı 

numaralarda endotrakeal tüpler (iç çapları 3,0- 6 mm) ve kılavuz stile, laringeal maske (no: 3, 

2), fiberoptik bronkoskop cihazı ve acil trakeotomi seti operasyon odasında hazır 

bulunduruldu. İndüksiyondan sonra orotrakeal entübasyon 5,5 nolu tüp ile denendi ve 

subglottik darlık nedeniyle başarılı olunamadı. Sırasıyla 5,0- 4,5- 4,0- 3,0 nolu endotrakeal 

tüpler ile entübasyon gerçekleştirilemedi. Daha sonra laringeal maske denendi ancak effektif 

ventilasyon sağlanamadı (LMA no 3 ve 2). Bunun üzerine hastanın maske ile ventilasyonuna 

devam edilirken 5 ve 6. trakea halkaları arasından cerrahi teknikle trakeotomi açıldı ve 6 nolu 

kanül yerleştirildi. Operasyon odasına alındıktan 75 dakika sonra hava yolu kontrolü sağlanan 

hastanın takibinde ek problem olmadı. Hastaya operasyon sonunda, yoğun bakım takibi için 

hava yolu emniyeti ve stent amaçlı nazal entübasyon planlandı. İleri derecede septum 

deviasyonu ve darlığı olan hastanın nazal entübasyonu gerçekleştirilemedi ve cerrahi ekip 

tarafından gerçekleştirilen konka lateralizasyonu sonrasında hasta spiralli tüp (no: 26) ile 

nazal entübe edildi. Ek problemi olmayan hasta postoperatif izlem amaçlı yoğun bakım 

ünitesine kabul edildi ve 3. gün hasta servise alındı. 

Sonuç 

Dismorfik yüz görünümü, brakitelefalangizm ve kıkırdak kalsifikasyonları olan olgularda 

Keutel sendromu olabileceği ve bu sendromun özellikle respiratuar sisteme ait kıkırdak 

kalsifikasyonlarıyla hava yolunda ciddi darlıklara yol açabileceği ve hastanın hava yolu 

güvenliğinin sağlanmasında zorluklar olabileceği akılda tutulmalıdır.

P75 

LAPAROSKOPİK FEOKROMOSİTOMA OPERASYONLARINDAKİ ANESTEZİ 

DENEYİMLERİMİZ 

ayşın ersoy 1 * ,aysel altan 2 ,beysim özcan 3 ,mazlum kaya 3 ,levent uygur 3 

1 okmeydanı eğitim ve araştırma hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon - 2 okmeydanı 

eğitim ve araştırma hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon, -Turkey 3 okmeydanı eğitim ve 

araştırma hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon - 

Giriş: Çalışmamız, 2005-2006 tarihleri arasında hastanemizin 1. Cerrahi kliniğinde 

gerçekleştirilen 6 laparoskopik feokromositoma operasyonu sırasındaki anestezi 

deneyimlerimizi içermektedir. 

Olgu sunumu:Yaşları 30-58 arasında değişen 6 hastaya preoperatif 15 günlük süreçte 

fenoksibenzamin ve propanolol verilerek alfa ve beta blokaj yapıldı. Sıvı replasmanları ve kan 

transfüzyonları uygulandı. Midazolam ile premedike edilen hastaların genel anestezi 

indüksiyonu 2mg/kg propofol ve 1µgr/kg fentanil, idamesi ise sevofluran gazı ile sağlandı. 

Lateral dekübit pozisyonu verilen hastaların EKG, SVB, invaziv arteriyel basınç, endtidal 

CO2 basıncı monitörize edildi, kan gazları ve hemoglobin takibi yapıldı. Operasyon sırasında 

hipertansiyon atakları ile karşılaşıldığında perlinganit perfüzyonu ile normotansif durum 

korundu. Tümörün rezeksiyonundan sonra da hipotansiyon görülmedi. Ortalama 150 dakika 

süren operasyonlar sırasında herhangi bir komplikasyon gelişmedi, hastalar operasyon 

sonunda ekstübe edilerek derlenme odasına alındı. Postoperatif dönemde intravenöz PCA 

kullanılarak analjezi sağlandı. Feokromositoma kromaffin hücrelerden kaynaklanan bir tümör 

olup, yapısal olarak bening olmakla birlikte aşırı miktarda adrenalin ve noradrenalin salınımı 

ile yaşamsal tehlike yaratabilir. Sürekli veya paroksismal hipertansiyon en sık görülen 

belirtidir. Anestezi açısından en önemli sorun peroperatif dönemde kardiyovasküler 

stabilitenin korunmasındaki güçlüktür. Son yıllarda laparoskopik yaklaşım, feokromositoma 

cerrahisinde de kullanılmaya başlanmıştır. Ancak laparoskopinin, feokromositoma 

olgularında anestezi sırasında karşılaşılabilecek sorunları arttırıcı etki göstermesi söz konusu 

olabilir. Laparoskopiye bağlı pnömoperitoneumun kardiyopulmoner etkileri, sistemik CO2 

absorbsiyonu, gazın ekstraperitoneal alana insüflasyonu, venöz gaz embolisi, intraabdominal 

organlarda zedelenme ve pozisyonun getirdiği güçlükler vb , olguları daha da riskli hale 

getirmektedir. 

Sonuç: Feokromositoma olgularında, komplikasyon gelişimini önlemede preoperatif hazırlık 

ve etkin monitörizasyonun önemi büyüktür. Bu şekilde laparoskopik feokromositoma 

olgularında da başarılı bir şekilde anestezi verilebileceği kanaatindeyiz

P76 

NAZOTRAKEAL ENTÜBASYONA BAĞLI RETROFARİNGEAL SUBMUKOZAL 

DİSEKSİYON VE CERRAHİ TEDAVİSİ (OLGU SUNUMU) 

Nesrin Bozdoğan 1 * ,Mesut Şener 1 ,Haluk Yavuz 2 ,Cüneyt Yılmazer 2 ,Ayda Türköz 3 

,Gülnaz Arslan 3 


Tıp Fakültesi, Kulak Burun Boğaz Hastalıkları ve Cerrahisi - 3 Başkent Üniversitesi Tıp 


Giriş: Nazal entübasyon anestezi pratiğinde sıklıkla kullanılan bir tekniktir. Oral-dental, 

maksiller-mandibuler, baş-boyun veya yüz cerrahisi gibi birçok cerrahide daha iyi görüş alanı 

ve çalışma kolaylığı sağlaması nedeniyle tercih edilmektedir. Ancak bu yöntemin kendine 

özgü komplikasyonları da olduğu akılda tutulmalıdır. Bu olgu sunumunda nazotrakeal 

entübasyon uygulanan bir hastada oluşan retrofaringeal submukozal diseksiyona bağlı 

mukozal tünel oluşumu ve cerrahi tedavisi literatür eşliğinde tartışılmıştır. 

Olgu Sunumu: Horlama şikayetiyle gelen, 67 yaşında, 72 kg ağırlığındaki erkek hasta, 

uvulapalatofaringoplasti (UPPP) yapılmak üzere operasyon odasına alındı. Nazotrakeal 

entübasyon planlanan hastanın nazal pasaj açıklığı değerlendirildikten sonra, lokal anestezik 

sprey kullanılarak ucuna lubrikan sürülmüş entübasyon tüpü ile nazotrakeal entübasyon 

herhangi bir güçlükle karşılaşılmadan gerçekleştirildi. Her iki akciğerin eşit havalandığı 

görüldükten sonra anestezi idamesine geçildi. Cerrahi hazırlık sırasında ağız açacağı 

yerleştirildikten sonra entübasyon tüpünün retrofaringeal bölgede tünel oluşturarak 

orofarinkste mukozadan çıktığı görüldü. Operasyon süresince cerrahi saha görüşünün kanama 

ile engellenmemesi için entübasyon tüpü yerinde bırakıldı. Operasyon bitiminde ekstübasyon 

öncesi oluşan retrofaringeal poşun alt ucundan nazofarinkse doğru vertikal insizyon yapılarak 

tünel ön yüzü açıldı ve olası bir hematom önlendi. Daha sonra hasta sorunsuz bir şekilde 

ekstübe edilip servis takibine alındı. Postoperatif 2. gün taburcu edilen hastanın 15 gün 

sonraki poliklinik muayenesinde orofarinksin tamamen iyileştiği görüldü. 

Sonuç: Retrofaringeal mukoza diseksiyonu nazotrakeal entübasyonun nadir görülen bir 

komplikasyonu olmakla birlikte, diseksiyon yerinde hematom veya apse oluşabilmesi, 

solunum sıkıntısı, yutma güçlüğü ve oluşan hematomun gevşek mukozayı mediastene kadar 

diseke ederek mediastinit riski nedeniyle önemlidir. Bu olgumuz dolayısıyla her nazal 

entübasyon sonrası muhtemel oluşabilecek komplikasyonlara karşı orofarinksin anestezi 

uzmanınca dikkatli muayene edilmesi gerektiğini düşünüyoruz.

P77 

BİLGİSAYARLI TOMOGRAFİ ÇEKİMİNDE ANESTEZİ DENEYİMLERİMİZ 

Namigar Turgut 1 * ,Aysel Altan 2 ,Aygen Türkmen 3 ,Achmet Ali 4 ,Çiçek Babuna 5 

1 SB Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon Istanbul- 2 SB 

Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon, -Turkey 3 SB 

Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon İSTANBUL- 4 SB 

Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon istanbul- 5 SB 

Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon - 

Bilgisayarlı tomografi ( BT ) çekiminde özellikle çocuklarda rektal ve oral sedatif ajanlar 

yetersiz kaldığında; intravenöz veya inhalasyon anestezisi uygulanır. Ancak bu 

uygulamalarda kullanılan ilaçlardan ve yöntemden kaynaklanabilen birçok komplikasyonlarla 

karşılaşılır. 

GEREÇ VE YÖNTEM 

Hastanemiz Etik Kurul onayı alındıktan sonra, 2005-2006 yıllarında hastanemiz görüntüleme 

merkezine BT çekimi için başvuran 96 olgu çalışma kapsamına alındı. Tüm hastalara 

uyanıklık sedasyon skoru 3 olacak şekilde yüz maskesi ile inhalasyon anestezisi veya 

intravenöz anestezi uygulandı. Kalp atım hızı, sistolik arter basıncı, SpO2 monitörizasyonu, 

işlemden önce ve sonrasında takip edildi. Olguların demografik özellikleri, anestezi şekli, 

BT’si çekilen alan, bulantı, kusma, allerjik reaksiyonlar ve diğer komplikasyonlar kaydedildi. 

BULGULAR: Çalışmamız yaşları 1 ile 47 arasında değişmekte olan (4,14±6,87) ; 56 erkek 

(% 58,3), 40 kadın (% 41,6) toplam 96 olgu üzerinde yapıldı. Olguların radyolojik tetkiklere 

göre dağılımı; kraniyal BT 74.9%, toraks BT 22.9%, batın BT 10.4%, diğer BT 3.1%. 

Olguların anestezik ajanlarına göre dağılımı;sevufluran 94.8%, propofol 2.1%, midazolam 

4.15%, tiyopental 1.05% bulundu. Hiçbir olguda işlem sırasında ve sonrasında bulantı kusma 

görülmedi, ancak 2.19 % olguda bradikardi, 2.1%’inde allerjik reaksiyon gelişti ve yapılan 

ilaç tedavisine yanıt alındı. 

TARTIŞMA: Son yıllarda diyagnostik amaçlı görüntülemede ve geleneksel radyolojik 

prosedürlerde sedasyon, özellikle çocuklarda önem kazanmıştır, ancak uygulanan sedasyonun 

başarısızlığı ve ciddi yan etkilerin görülme sıklığı artmıştır. Kısa etkili ajanlarla yapılan 

intravenöz sedasyon özellikle çocuklarda genel anesteziyle karşılaştırıldığında derlenme 

zamanı açısından güvenli bir yöntem olarak bildirilmiştir. İnhalasyon anestezisi uygulanan 

çalışmalarda cocuklarda ajitasyon bildirilmesine rağmen olgularımızda hipoksemi, solunum 

depresyonu veya ajitasyon gözlemlemedik. Birden fazla ilaçla yapılan sedasyonda ise yan etki 

görülme sıklığının arttığı bildirilmiştir. 

Sonuç olarak; güvenilir intravenöz sedasyon teknikleriyle karşılaştırıldığında maske ile 

inhalasyon anestezisi de minimal invaziv diyagnostik prosedürlerde kullanılabilir. Bu 

sedasyon programı da uygun sedasyon skorlaması kullanıldığında efektif ve güvenilirdir.

P78 

AMELİYAT İLE ORTAYA ÇIKAN KRONİK BÖBREK YETMEZLİĞİ 

Murat Ünsel 1 ,Murat Ünsel 2 ,Necla Cengiz 2 ,Ersin Okur 3 * ,Neşe Kalaycıoğlu 3 ,Dilek 

Kitapçıoğlu 3 ,Seher Bayraktarkatal 3 

1 Taksim Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon istanbul- 2 Taksim Eğitim 

ve Araştırma Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon, istanbul-Turkey 3 Taksim Eğitim ve 

Araştırma Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon - 

Giriş: Akut batın tablosu ile acile başvuran hastadan hangi tahlilleri istersiniz? Hikayesi 

olmayan bir hastada kronik bir böbrek yetmezliğini düşünür müsünüz? 

Olgu Sunumu: 26 yaşında bayan hasta bulantı, kusma, karın ağrısı şikayeti ile acil servisimize 

başvurdu. Fizik muayene ve laboratuar tetkikleri (Hb: 8,8 gr/dl, Hct:26,1%, WBC:9,1uL, 

idrarda eritrosit:50uL lökosit:25 uL.) ve batın ultrasonu [bilateral böbrek parankiminde artış 

(renal parankimal hastalık?) peri apandisial serbest sıvı mevcut (perfore apandisit?)] 

sonucunda akut apandisit düşünüldü. Ameliyatı planlanan hastanın anamnezinde bir özellik 

yoktu, TA:160/110mmHg, KTA:100/dk. İndüksiyon propofol 2 mg/kg, süksinilkolin 1 mg/kg, 

fentanil 2µg/kg ile sağlandı. İdamede sevorane %1; %50O2 / %50N2O kullanıldı.. 

İntraoperatif TA: 180/100 mmHg civarında seyretti ve 3 kez gliserol trinitrat 0,1mg ile 

müdahale edildi. 30 dk. süren operasyonda ek kas gevşetici ihtiyacı olmadı. Ameliyat sonrası 

da tansiyonu yüksek seyreden hastaya dahiliye konsültasyonu istendi. Fizik muayene ve ek 

laboratuvar tahlilleri sonucu (Glikoz:175mgr/dl; Üre:192mg/dl; Kreatinin:11,51gr/dl; 

Potasyum:3,29mmol/L) kronik böbrek yetmezliği(KBY), anemi, HT tanıları konularak tedavi 

başlandı. Takibinde üre ve kreatinin değerlerinin düşmemesi üzerine, hasta ileri tedavi için 

dializ ve nefroloji bölümü olan başka bir hastaneye sevk edildi. 

Sonuç: KBY; üç aydan uzun süren azotemi, anemi, hipertansiyon, hiperfosfatemi, 

hipokalsemi, idrar bulguları ve radyolojik bulgular ile karakterizedir. Hastalarda halsizlik, 

bulantı, kusma kabızlık, ishal, deride solukluk, kaşıntı, kuruluk, kas iskelet ağrıları vardır. 

İleri evreye kadar klinik bulgu vermeyebilir, tablo ameliyat infeksiyon, hipovolemi, , üriner 

sistemde tıkanma ve nefrotoksik ilaç kullanımıyla çıkar. Hastamızdaki bulantı ve kusma akut 

apandisit tablosuna bağlandı., anemi ise bayan olması ile ilişkilendirildi. KBY’de anestezide 

kullanılan ilaçlar düşük dozlarda tutulmalı,. hiperpotasemi riski nedeniyle süksinilkolin 

kullanılmamalıdır. Acil operasyona alınacak hastalarda da tam bir fizik muayene yapılmalı, ek 

laboratuvar tetkikleri de istenmelidir.

P79 

EBSTEİN ANOMALİLİ GEBEDE ANESTEZİK YAKLAŞIM (OLGU SUNUMU) 

Fatma Ertuğrul 1 ,Nihan Çete 2 ,Canan Salman 3 * ,Nurten Kayacan 3 ,Bilge Karslı 3 ,Meliha 

Erman 4 

1 Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 2 Akdeniz 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD, Antalya-Turkey 3 Akdeniz 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 4 Akdeniz Üniversitesi Tıp 

Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD, -Turkey 

Giriş: 

Ebstein anomalisi triküspit kapağa ait yaprakçıkların aşağı doğru yer değiştirmesi nedeni ile 

oluşan nadir bir konjenital kalp defektidir ve hem gebelik sırasında hem de anestezi sırasında 

ciddi hemodinamik dengesizlik riski taşımaktadır. 

Bu olgu sunumunda Ebstein anomalisi tanısı olan bir gebedeki anestezi deneyimimizi 

paylaşmayı amaçladık. 

Olgu sunumu: 

30 yaşında, 36 hafta 3 günlük gebeliği olan hastaya doğum eyleminin başlaması üzerine 

sezaryen girişimi planlandı. Hastanın preoperatif değerlendirilmesinde, biyokimya ve tam kan 

tetkikleri normaldi. Fizik muayenede, triküspit odakta belirgin olmak üzere S1 çiftleşmesi 

saptandı. Ekokardiyografik incelenmesinde ejeksiyon fraksiyonu %58, triküspit kapakta 

atriyalizasyon ve 3º yetmezlik, sağ boşluklar ileri derecede dilate olarak saptandı. Operasyon 

öncesi infektif endokardit profilaksisi yapılan hastaya operasyona alındığında 18 G iv kanül 

ile damar yolu açıldı. EKG ve invaziv arter monitörizasyonu yapılan hastanın preoperatif kan 

basıncı: 127/77 mmHg, nabız: 77 atım/dk, SpO2:%97 olarak ölçüldü. Preoksijenizasyonu 

takiben 2 mg nimbex, 0,1mg fentanil, 350mg tiyopental, 100mg süksinilkolin indüksiyon için 

kullanıldı. Krikoid bası ile birlikte entübasyonu takiben operasyon başlatıldı. Operasyonun 

3.dk. da bebek doğurtuldu ve 1.dk Apgar skoru 8, 5.dk Apgar skoru 10 olarak değerlendirildi. 

Bebek çıkışını takiben %50 O2-N2O karışımı, %1 sevoflurane ile 2mg nimbex ve 0.1mg ilave 

fentanil ile anestezi idamesi gerçekleştirildi. Operasyon süresince kan basıncı ve kalp atım 

hızı normal sınırlarda seyretti. Operasyon süresi 30 dk. idi, komplikasyonsuz bir şekilde 

ekstübe edilen hasta bir saat derlenme odasında izlendikten sonra servise gönderildi. 

Tartışma ve sonuç: 

Ebstein anomalili bir gebe, hem gebelik sırasında hem de anestezi sırasında ciddi 

hemodinamik dengesizlik ve kardiyak aritmilere bağlı ölüm riski taşımaktadır. Takahashi K 

ve arkadaşları Ebstein anomalisi olan bir gebede başarı ile genel anestezi uyguladıklarını 

bildirmişlerdir. Bu olgu sunumunda bu hastaların preoperatif dönemde dikkatle 

değerlendirilmesinin, entübasyona kardiyovasküler yanıtı baskılamak için yumuşak bir 

anestezi indüksiyonunun ve perioperatif hemodinamik parametrelerin yakın takibinin önemini 

vurgulamak istiyoruz.

P80 

KİST HİDATİKLİ HASTADA PERİOPERATİF ANAFLAKTİK ŞOK (OLGU 

SUNUMU) 

İclal Özdemir Kol 1 ,Kenan Kaygusuz 2 ,Sinan Gürsoy 2 ,Cevdet Düger 3 ,Özgür Güler 4 * 

,Caner Mimaroğlu 4 

1 Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD sivas- 2 

Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD Sivas- 3 

Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD sivas- 4 

Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 

Giriş: Hidatik kist; Ekinokokus granulosus embriyosunun oluşturduğu zoonotik bir hastalıktır. 

Kan dolaşımına son derece antijenik hidatik kist içeriğinin geçmesi sonucunda, peroperatif 

komplikasyon olarak IgE bağımlı anaflaksi gelişebilir. 

Olgu: Kist hidatik nedeni ile operasyona alınacak 46 yaşında erkek hastanın preoperatif 

muayenesi normal ve alerji öyküsü yoktu. EKG, noninvaziv kan basıncı, SpO2 monitörize 

edildi. 0.05 mcg/kg fentanyl, 0.1 mg/kg vecuronyum, 7 mg/kg tiyopental ile iv indüksiyon 

yapılarak hastaya genel anestezi uygulandı. Anestezi idamesi %50 O2-N2O ve %1 isofluran 

ile sağlandı. Vital bulguları stabil iken, operasyonun 30. dakikasında cerrahlar kiste 

ulaşmadan önce 1 amp difenhidramin, 8 mg dekort iv uygulandı. Kaya suyu açıldığında 

taşikardi (140 atım/dk) ve beraberinde TA:80/40 mmHg olması üzerine 10 mg efedrin iv 

uygulandı. Sıvı infüzyonları artırıldı. Radial arter kanülasyonu yapılarak invaziv kan basıncı 

ölçülmeye başlandı. SpO2 %85, TA:60/30 mmHg’a kadar düştü. Tüm anestezikler kesilerek 2 

mg/kg prednol ,40 mg ranitidin, 20mg efedrin ve 0,1 mg adrenalin iv uygulandı ve %100 O2 

ile solutuldu.TA yükselmeyen hastaya 20 mcg/kg/sa dopamin ve 0,2 mg/sa adrenalin 

infüzyonu başlandı. TA:30/10 mmHg’a kadar düştü. AKG: pH:7.10, PaO2: 52, pCO2: 60, 

HCO3: 17, BE: 5.5, SpO2: %88.4 idi. Hastanın vücudunda yaygın eritem, baş boyun 

bölgesinde ödem, bronkospazm mevcuttu. Santral venöz kateterizasyon uygulandı ve CVP 6 

mmHg ölçüldü. TA:70/40 mmHg olduğunda operasyona devam edildi. Anestezi idamesi 

%100 O2 ve %0.6 isofluran ile tekrar başlatıldı. İnotropik destek ile TA: 90/50 mmHg’ya 

kadar yükseldi. Operasyon sonunda TA: 90/60 mmHg, nabız 130atım/dk, AKG: pH: 7.26, 

PaO2: 69, pCO2: 47, HCO3: 22, BE: 4.4, SpO2: %90.6 idi. Hasta Reanimasyon Ünitesine 

alınarak mekanik ventilatöre bağlandı. Postoperatif tetkiklerde BK:37100µL, ALT:199 IU/L, 

AST:192IU/L idi. Kan gazı ve vital bulguları düzeldikten sonra (yatışının 21.saatinde) 

ekstübe edildi ve yatışının 4.günü genel cerrahi servisine devredildi. 

Sonuç: Anestezi altında anaflaksinin ilk bulgusu taşikardi ile başlar, aritmi, hipotansiyon, 

ciltte eritem, perioral ve periorbital ödem, nazal konjesyon, larinks ödemi, wheezing, 

bronkospazm, havayolu obstrüksiyonu, siyanoz, akciğer ödemi, sonunda kardiyak arrest ile 

sonuçlanabilir. Bununla beraber hastanın entübe olması hava yolu kontrolünde kolaylık 

sağlar. Anaflaksinin erken tanı konularak tedaviye hemen başlanılması hayat kurtarıcı olabilir.

P81 

TİROİDEKTOMİ OPERASYONU SIRASINDA İZLENEN TRAKEA RÜPTÜRÜ: 

OLGU SUNUMU 

Gulbin ARICI 1 * ,Nesil COSKUNFIRAT 2 ,AKİN BIYIK 3 ,Cumhur ARICI 4 ,Abdullah 

ERDOGAN 5 ,Alper T. DERIN 6 ,Ertugrul ERTOK 7 

1 Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 2 kdeniz 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 3 kdeniz Üniversitesi Tıp 

Fakültesi, nesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 4 kdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi, Genel 

Cerrahi AD - 5 kdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi, Gogus Cerrahisi AD - 6 kdeniz Üniversitesi 

Tıp Fakültesi, Kulak Burun Bogaz AD - 7 Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji 

ve Reanimasyon AD - 

GİRİŞ: 

Operasyon sırasında hastaların hayati fonksiyonları, uygulanılan cerrahi ve anestezik 

prosedüre bağlıdır. Bu dönemde istenilmeyen olaylar sonucunda hastalar çeşitli derecede 

zarar görebilir ve hatta ölebilirler (1). 

OLGU: 

65 yaşında bayan hasta multinodüler guatr nedeniyle 30 yıl önce bilateral subtotal 

tiroidektomi operasyonu geçirmiş. Nüks saptanan hastanın İİAB'de folliküler neoplazi ve 

lenfositik tiroidit tanısı konması üzerine tamamlayıcı tiroidektomi operasyonu planlanmış. 

Standart anestezi indüksiyonunu (pentotal, fentanyl, norkuron ) takiben hastanemizde 7-8.5 

numara arası spiralli endotrakeal tüp(ETT) olmaması nedeniyle 6.5 numara ETT ile entübe 

edildi. Tüpün kafı kaçak olmayacak şekilde şişirildi. Cerrahi işlemin başlamasından 90 dakika 

sonra ETT’den kaçak olması üzerine kaf tekrar şişirildi. Ancak 1-2 dk sonra tidal volümde 

düşüş izlenmemesine rağmen, cerrahi bölgeden gelen kaçak sesi duyulduğu sırada, trakea 

kenarında ETT’nin balonu açık olarak görüldü. İntraoperatif ilgili bölümlerden kosültasyon 

istenildi. Servikal trakeada, kord vokallerin 3 cm altından başlayan, trakea posteriyorunda 

membranöz kısımda ve karinanın 0.5 cm üstüne kadar uzanan, yaklaşık 7-8 cm uzunluğunda 

perforasyon alanı mevcuttu. Trakeanın membranöz kısmı ösefagustan komplet olarak 

ayrıldıktan sonra ösefagus normal olarak izlendi. Trekea 3.0 monoflament polypropylene 

sütür (ETHICON-USA) ile onarıldı. Trakeaya silikon T-tüp ( Montgomery T-tube, 8mm) 

yerleştirilerek yoğun bakıma devir edildi ve mekanik ventilatöre bağlandı. Kan gazında pH: 

7.39, pCO2: 41.8 mmHg, pO2: 249 mmHg, O 2 %99 gelen olgumuz, oniki saat sonra 

hemodinamik durumunun iyi olması, şuurunu açık ve solunumunun parametrelerinin yeterli 

olması üzerine mekanik ventilatörden ayrıldı. Bir gün sonra servise devir edildi. T-tüp 3. gün 

çekilen olgu 21 gün sonra taburcu edildi. 

SONUÇ: 

Geçirilen operasyona bağlı yapışıklıklar, lenfositik tiroidit, tiroid dokusunun trakea etrafını 

sarmış olması, kullanılan 6.5 numara endotrakeal tüpün daha fazla şişirilmeye gereksinimi 

nedeni ile kaf basıncının artmış olmasının bu olayın nedenleri arasında yer aldığını 

düşünüyoruz. Bu olayın hastaya zarar verebilecek “kritik olay” haline dönüşmesi, ilgili klinik 

bölümlerin desteğinin yerinde ve zamanında alınması ile bizim olgumuzda engellenmiştir. 

Komplikasyonlardan kaçınmak için koruyucu önlemlerin alınması ve gelişebilecek kritik 

olaylar için uygun planlamanın yapılmış olması gerektiği düşüncesindeyiz.

P82 

SANTRAL VENÖZ KANÜLASYONDA KLAVUZ TELE BAĞLI BİR 

KOMPLİKASYON 

AYGEN TÜRKMEN 1 ,NAMİGAR TURGUT 2 ,AYSEL ALTAN 3 ,ESRA AKDAŞ 4 * 

,SALİH ÖZTÜRK 4 

1 SB. OKMEYDANI EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE 

REANİMASYON İSTANBUL- 2 SB. OKMEYDANI EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, 

ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON Istanbul- 3 SB. OKMEYDANI EĞİTİM VE 

ARAŞTIRMA HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON, -Turkey 4 SB. 

OKMEYDANI EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE 

REANİMASYON - 

Giriş: Posterior fossa tümörü tanısıyla operasyonu planlanan 20 yaşında bayan hastanın 

peroperatif monitorizasyonu için santral venöz katater takılması sırasında klavuz telin 

düğümlenmesiyle oluşan, etik kurul onayı alınan komplikasyonu sunmayı amaçladık. 

Olgu Sunumu : CVP monitörizasyonu ve olası hava embolisi aspirasyonu amaçlı olarak 

Seldinger tekniğiyle sağ subklavyen venin kanülasyonu hazırlığı yapıldı. Usulüne uygun 

yapılan venöz ponksiyonda kan gelmesi üzerine klavuz tel dirençle ile karşılaşmadan 

ilerletildi ve katater yerleştirildi. Tel geri çekilmek istendiğinde spiralli kısmının cildin dışına 

çıktığı ancak telin gelmediği görüldü. Skopi ile telin ucunun sternoklavikular bölgede kıvrılıp 

düğümlendiği tespit edildi. Kalp damar cerrahisinin yaptığı subklaviyan ven eksplorasyonu ile 

telin damar dışına çıktığı görüldü. Tel çıkarıldıktan sonra, operasyon yapılmadan hasta 

uyandırıldı. Bir hafta sonra operasyona alınan hastaya santral kanülasyon sol subklaviyan 

venden başka bir marka katater ile yapıldı. Peroperatif ve postoperatif bir sorun yaşanmadan 

hasta taburcu edildi . 

ARGE laboratuarında yapılan her iki katetere ait klavuz tellerin elektron mikroskop ile 

incelenmesi sonucu; “Komplikasyon yaşanan katetere ait klavuz telin bükülmesi büyük 

olasılıkla telin kötü imalat isleminden kaynaklandigi düsünülmektedir”şeklinde rapor edildi. 

Tartışma ve Sonuç : Santral venöz kanülasyon çeşitli komplikasyonlara neden olabilmektedir. 

Bunlardan bazıları pnömotoraks, hemotoraks, perikardiyal sıvı, perforasyonlar, hidrotoraks ve 

mediyastinal kanamadır. Daha nadir olarak ise hava embolisi, katater kırılması veya embolisi 

görülebilir. Komplikasyon gelişiminde anatomik yapı, kanülasyon yapan kişinin deneyimi ve 

kullanılan malzemenin kalitesi önemli etkenlerdir. Monaca ve ark.(1) ile Carpentier ve 

ark.(2)’ nın yayınladığı iki raporda aynı komplikasyon bildirilmiştir. 

Komplikasyonları en aza indirgemek için kaliteli malzeme kullanılmalı, katater iğnesinde 

klavuz tel için ikinci bir giriş olmalı, olabildiğince deneyimli kişilerce yapılmalı, venöz 

anatomi iyi bilinmelidir. 

KAYNAKLAR: 

1. Monaco E, Trojan S, Lynch J, Doehn M, Related Articles,Li Wappler F.

Broken guide wire—a fault of design? Can J Anaesth.2005 Oct;52 (8):801-4. 

2. Carpentier JP, Braz Da Silva J, Choukroun G. 

Formation of a knot in a J spiral metallic guide : a complication of the Seldinger method. Can 

Anesthesiol. 1991;39(4):277-8.

P83 

ZOR HAVAYOLU YÖNETİMİ VE REJYONEL UYGULAMASI OLAN HASTADA 


İsmet TOPÇU 1 ,Selçuk BULUT 2 * ,Gönül TEZCAN KELEŞ 3 

1 Celal Bayar Üniversitesi Tıp Fak., Anesteziyoloji ve Reanimasyon A.D. - 2 Celal Bayar 

Üniversitesi Tıp Fak., Anesteziyoloji ve Reanimasyon A.D - 3 Celal Bayar Üniversitesi Tıp 

Fak., Anesteziyoloji ve Reanimasyon A.D. İzmir- 

GİRİŞ 

ASA Zor havayolu algoritmi zor endotrakeal entübasyonu; bir anestezi uzmanı tarafından, 

geleneksel laringoskopi ile uygun bir tüpün üçten fazla girişim, 10 dakikadan fazla süre veya 

her ikisi ile uygun yerleştirilmesi olarak tanımlanır. Zor havayolu yönetimi ile birlikte zor 

rejyonel anestezi uygulaması olan bir olguyu sunduk. 

OLGU SUNUMU 

48 Yaşında, E, mental retarde, her iki bacakta doku defekti nedeniyle operasyonu planlanan 

olgunun aşırı kifozu ve toraks ön-arka çapının artışına bağlı olarak servikal hareketi çok 

kısıtlı, kısa kaslı ve kalın boyun, tiromental uzaklığı 7.5 cm. sternomental uzaklığı 13.5 cm 

olarak ölçüldü. Mallampati testi Sınıf 4 olarak değerlendirildi. Ağır derecede kifozu olan 

hastanın solunum sesleri azalmıştı ve ronküsleri vardı. AKG restriktif patern ile uyumluydu. 

Zor havayolu yönetimi olarak tanımlanan olguya zor entübasyon hazırlıkları yapılarak cerrahi 

bölgenin uygun olması nedeniyle rejyonel anestezi uygulanması planlandı. Hastanın toraks 

ön-arka çapının artmış olması ve lumbal lordozunun aşırı olması nedeniyle ameliyat sedyesine 

oturtularak spinal anestezi uygulama pozisyonu verildi. L2-L3 aralığı olduğu tahmin edilen 

aralıktan 25 G iğne ile 3 kez spinal anestezi denendi ve başarılı olunmadı. Daha sonra 22G 

numaralı spinal iğneyle spinal anestezi uygulandı 12.5 mg bupivakain verildi. Olguda 

yaklaşık 5 dk sonra Th12 seviyesinde motor blok tespit edildi. Toraks yapısıda dikkate 

alınarak pozisyon verildi ve operasyon boyunca 2 lt/dk O2 desteği ile gerekli sıvı idameleri 

yapıldı. 70 dk süren operasyonda havayolu ve rejyonel anesteziye ait hiçbir sorun yaşanmadı. 

SONUÇ 

Zor havayolu tanısı konmuş hastalarda rejyonel anestezi kullanımı zor havayolu sorununu 

çözmez; zor havayolu hala mevcuttur. Zor havayolu tanısı almış bir olguda, cerrah çabuk 

bitiremeyecekse, hastanın baş ve havayolunda güçlükler varsa rejyonel anestezi kabul 

edilemez. Fakat yapılacak işlemin yeri ve süresi uygun ise tüm havayolu yönetimi hazırlıkları 

da yapılarak tercih rejyonel anestezi uygulamasından yana kullanılmalıdır.

P84 

SİSTEMİK LUPUS ERİTEMATOZUS (SLE) VE OBSTETRİK ANESTEZİ 

Tülay Şahin Yıldız 1 * ,Hamdiye Tutan Çulha 2 ,Kamil Toker 3 ,Mine Solak 3 

1 KOCAELİ üNİVERSİTESİ, Anesteziyoloji, Kocaeli-Turkey 2 KOCAELİ üNİVERSİTESİ, 

Anesteziyoloji - 3 KOCAELİ üNİVERSİTESİ, Anesteziyoloji, -Turkey 

Giriş: Kronik enflamatuar bir hastalık olan sistemik lupus eritematozus (SLE), özellikle 

doğurganlık çağındaki kadınları etkileyen otoimmün bir hastalıktır (1). Normal bir gebelik 

hastalığın klinik seyrini olumsuz etkilemese de, gelişebilecek maternal komplikasyonlardan 

hastalığın gebelik sırasında aktive olması, kardiyak ve renal sorunlar sorumlu tutulmaktadır. 

SLE’lu gebenin anestezi yönetimi hastanın ve fetusun klinik durumuna göre belirlenir. Bu 

olgu sunumu ile makat geliş nedeniyle acil olarak sezaryen endikasyonu konan SLE’lu bir 

gebedeki anestezi deneyimimizi aktarmayı amaçladık. 

Olgu sunumu: 7 yıldır SLE tanısı ile takip edilen 19 yaşında, 50 kg ağırlığında, 39 haftalık 

gebe hasta makat gelişi nedeniyle acil olarak sezaryene alındı. Gebeliği boyunca prednizolon 

kullanan hastaya operasyon öncesi ek doz uygulandı. Hastaya tok olması nedeniyle spinal 

anestezi uygulandı. Perioperatif olarak anne veya bebekle ilgili herhangi bir sorun yaşanmadı. 

Yenidoğanın fizik muayene ve elektrokardiografisi normaldi. Hasta ve bebeği postoperatif 3. 

günde taburcu edildi. 

Sonuç: Preoperatif iyi bir değerlendirilme ve postoperatif yenidoğan bakımı ile ilgili şartların 

sağlanmasıyla SLE’lu hastalarda sezaryen için spinal anestezinin genel anesteziye iyi bir 

alternatif olabileceğini düşünmekteyiz. 

Anahtar Kelimeler: SLE, obstetrik anestezi. 

Kaynaklar 

1. Hayslett JP, Reece EA. Systemic lupus erythematosus in pregnancy. Clin Perinatol 1985; 

12: 539.

P85 

BARİATRİK CERRAHİ ANESTEZİSİ TECRÜBELERİMİZ 

Gülbin Arıcı* ,Nesil Değer Coskunfirat ,Necmiye Hadimioğlu ,Neval Boztuğ Uz ,Güner 

Öğünç ,Ertuğrul Ertok 

Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

GİRİŞ: Bariatrik cerrahi hastanın yiyebileceği yemek miktarını azaltmak için midenin büyük 

bölümünün kapatıldığı ve absorbe edebileceği kalori miktarını azaltmak için ince barsağın 

yeniden şekillendirildiği ameliyatlardır. Çoğu işlem geri dönüşümsüzdür ve bunlar önemli 

komplikasyonları olabilen zor ameliyatlardır. 

OLGULARIN SUNUMU: Kliniğimizde Nisan-Eylül 2006 tarihleri arasında gerçekleşen 

toplam 20 bariatrik cerrahi ameliyatı genel anestezi formları retrospektif olarak incelendi. 

Hastaların yaş ortalaması 35.70 (18-57), BMI leri 47 kg/m2 ( min 37, max 57) idi. 15 hastaya 

laparoskopik gastrik banding uygulandı: bunların 2 tanesine eş zamanlı laparoskopik 

kolesistektomi uygulandı ancak bir tanesinde cerrahi nedenlerle açık ameliyata geçildi. 4 

hastaya açık gastrik bypass yapıldı; bunların 1 tanesi daha önce banding operasyonundan 

fayda görmemiş ve eş zamanlı greftle göbek fıtığı onarımı yapılan bir hasta idi. 1 hastaya açık 

gastrik banding ve eş zamanlı greftle göbek fıtığı onarımı yapıldı. 5 hasta hariç tüm hastalarda 

(%75) yandaş hastalık mevcuttu. Yedi hastada (%35) 2 ve üzeri yandaş hastalık mevcuttu. 

Ortalama operasyon süresi 164, anestezi süresi 202 dk idi. Sekiz hastada Malampati III, 10 

hastada II, iki hastada I idi. İki hastada maske ventilasyonunun güç olacağı 

düşünülerek(BMI>50, Mallampati III) uyanık fiberoptik nasal entübasyon planlandı ve başarı 

ile uygulandı. BMI 57 olan bir hastada ise Mallampati skoru I olarak değerlendirildi ve 

kolaylıkla direk laringoskopik olarak entübe edildi. Hastaların ortalama FEV 1 ve FVC % 

değerleri sırası ile 93,3 ve 90,2 idi. Hastaların % 85 i (n=17) ameliyat sonrası entübe halde 

yoğun bakıma çıkarıldı. Ortalama entübasyon, yoğun bakımda kalış ve ameliyat sonrası 

hastanede kalış süreleri sırası ile 795 dk, 195 dk , 3 gün olarak bulundu. Bir hastada yoğun 

bakıma transport sonrası gelişen ancak medikal tedaviye yanıt veren ciddi bronkospazm 

dışında komplikasyon gelişmedi. Bu hastada HT+DM+Astım+Allerji+Kolesistit hikayesi 

olduğu görüldü. 

SONUÇ: Bariatrik cerrahi operasyonlarının anestetik yönetimi morbid obes hastalarda sıklıkla 

karşımıza çıkan zor entübasyon, yandaş hastalıkların sıklığı ve ameliyat sırası ve sonrasında 

gelişebilecek komplikasyonlar nedeni ile özellik arz eder. Bu nedenle bu ameliyatların yoğun 

bakım imkanları olan, gerek anestetik açıdan ve gerekse cerrahi açıdan tecrübeli ekiplerle 

gerçekleştirilmesinin komplikasyonların önlenmesinde gerekli olduğu düşüncesindeyiz.

P86 

DOUBLE J KATETERİ TAKILMASI SIRASINDA İATROJENİK DALAK HASARI 

Senem Tüfekçioğlu 1 ,Döndü İyican 1 * ,Derya Acar 1 ,Gülay Önal 1 ,Orhan Kanbak 2 

1 Ankara Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 2 Ankara 

Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, -Turkey 

GİRİŞ:İntraabdominal ve sol retroperitoneal alanda yapılan ameliyatlarda dalak hasarı 

olabilir.Bu durumda ameliyat süresi uzar, kan kaybı artar ve hastanede kalış süresi uzar. 

OLGU:68 yaşında 40 yıldır 1paket/gün sigara içen erkek olguya Mayıs 2005\'de invaziv 

mesane ca nedeniyle radikal sistoprostatektomi yapılmış ve bilateral perkütan nefrostomi 

takılmış.Daha sonra çeşitli ürolojik ameliyatlar geçiren olgu,Temmuz 2006\'da Double J 

kateterinin değiştirilmesi için genel anestezi altında operasyona alındı.Olgunun preoperatif Hb 

değeri 11g/dl, Htc:%33 idi.Sistoskop ile üreter orifisleri ve üreteropelvik anastomoz bölgesi 

görülemeyince açık operasyona karar verildi.Olgu sol flank pozisyona getirilerek 

retroperitona girildi, fakat double J kateter ileal loop\'a geçirilemeyince nefrektomiye karar 

verildi.Operasyon süresince hemodinamisi stabil olan olgunun arteriyel kan basıncı (AKB) 

düşmeye başladı, ancak kalp atım hızında eş zamanlı bir yükselme olmadı.Arteriyel kateter ve 

santral venöz kateter takılan olgunun arteriyel kan gazında pH:7.32, pCO2:37mmHg, 

pO2:253, sO2:%99, BE: -6 mmol/l Hb:11.2g/dl, Htc:%34.5 olduğu için volüm defisiti 

olabileceği düşünülerek volüm replasmanı yapıldı.AKB\'nda progresif bir azalma devam etti; 

cerrahi alanda kanama görülmemesine rağmen kontrol Hb:8.5 g/dl Htc:26.5 olduğundan 

olguya eritrosit süspansiyonu (ES) verildi.Hb değeri yükselmeyen, metabolik asidoz gelişen 

olguda ST değişiklikleri de görülünce kardiak enzimler gönderildi. Nefrektomi 

tamamlandıktan sonra da AKB\'ı yükselmeyen olgu entübe şekilde YBÜ\'ne alındı.Buradaki 

ilk tetkiklerinde Hb:8.77g/dl, Htc:%25.8 plt:119.000/mm3 d-dimer:7030ng/ml, aPTT:95 sn 

PTZ:22.4 sn, INR:2.1, fibrinojen>1000 olduğu için TDP ve ES replasmanı yapıldı.Kardiyak 

enzimleri normal olan, metabolik asidozu derinleşen (pH:7.18, pCO2:34mmmHg, 

pO2:256mmHg, BE:-14mmol/l) , SVB değeri yükseltilemeyen ve AKB daha da düşen olguya 

ES veTDP\'nın yanısıra dopamin infüzyonu başlandı. Batında distansiyon görülerek USG 

yapıldı ve batın içinde serbest sıvı saptanması üzerine acil laparatomiye alınan olguya dalak 

hasarı nedeniyle splenektomi yapıldı.Postoperatif dönemde hemodinamisi ve laboratuvar 

değerleri düzelen olgu 1hafta sonra şifa ile taburcu edildi. 

SONUÇ:Fazla traksiyon, retraktörlerin dikkatsiz kullanımı ve direkt travma iatrojenik dalak 

hasarının en sık sebepleridir.Önceden abdominal cerrahi geçiren hastalarda hemodinamik 

stabilite bozulduğunda,anestezist ayırıcı tanıda dalak hasarını da düşünmelidir

P87 

HEPATOSELLÜLER KARSİNOM İÇİN RADYOFREKANS ABLASYON 

UYGULAMASI SIRASINDA PNÖMOTORAKS GELİŞİMİ (OLGU SUNUMU) 

Şirali Oba 1 * ,Ali Abbas Yılmaz 2 ,Şaban Yalçın Yalçın 2 ,Menekşe Hasdoğan Hasdoğan 2 

,Handan Çuhruk Çuhruk 2 

1 Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Ankara- 2 Ankara 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

Bir termoablatif teknik olan perkütan radyofrekans ablasyon(PRA) tedavisi cerrahi tedavi 

şansı olmayan metastatik veya primer karaciğer tümörlerinde daha sık uygulanan bir yöntem 

haline gelmektedir. Bilgisayarlı tomografi veya ultrasonografi eşliğinde uygulanması gereken 

bu tekniğin pratik uygulamasında tecrübe eksikliği istenmeyen komplikasyonlara yol 

açabilmektedir. Bu olgu ile PRA uygulaması sırasında gelişebilen pnömotoraksı sunmayı 

amaçladık. 

Sekiz yıldır hepatit B virüsü taşıyıcısı olan ve sekonder siroz gelişmesi nedeni ile kontrolleri 

yapılan 53 yaşındaki kadın hastada karaciğerde kitle tespit edilmiş ve biyopsi ile 

hepatosellüler kanser (HCC) tanısı konmuş. Cerrahi tedavi için uygun olmayan ve inop. kabul 

edilen hastaya PRA tedavisi planlanmış. Hastanın özgeçmişinde 21 yıl önceki nazal septum 

deviyasyon operasyonu dışında özelliği ve ek hastalığı yok. Laboratuar incelemesinde; 

hemoglobin 9.7 mg/dl, trombosit 113 bin, aPTT 50.1, INR 1.4, AST:64, LDH: 268, HBs Ag 

pozitif olarak tespit edildi. Premedikasyonu yapılan ve operasyon masasına alınan hasta rutin 

monitorizasyon yapıldıktan sonra tiyopental 5mg/kg ile indüksiyon, rokuronyum 0.6mg/kg ile 

kas gevşemesi sağlanıp entübe edildi. İdamesi %50 O2-N2O içinde desfluran ile sağlandı. 

ETCO2 35-40 olacak şekilde ventile edildi. Bir radyolog, ultrasonografi eşliğinde 

radyofrekans iğnesini tümör içine yerleştirilerek ablasyona başlandı. İşlemin 15.dakikasında 

hastanın saturasyonunda progresif olarak düşme gözlendi. Endotrakeal tüp ve kafı, solunum 

sistemi, anestezi makinası ve gazlar tekrar kontrol edildi. Sistemler normal bulundu. Ancak 

oskültasyonda sağ akciğerinde solunum seslerinin olmadığı tespit edildi. Saturasyonu %72’ye 

kadar düşen hastanın çekilen intraoperatif PA akciğer grafisinde sağ akciğerde pnömotoraks 

tespit edildi. PRA işlemi sonladırılarak göğüs cerrahi ekibi tarafından göğüs tüpü takıldı. 

Daha sonra uyandırılan ve postanestezi derlenme odasında takip edilen hasta cerrahi kliniğine 

gönderildi. 

PRA uygulamalarında kapsüler nekroz, termal yanıklar, intraperitoneal hemoraji, plevral 

effüzyon, hematoraks, ve perihepatik hematom gibi işleme ait komplikasyonlar bildirilmiş(1), 

pnömotoraksa ise rastlanmamıştır. Bir ekip uygulaması olan PRA sırasında pnömotoraks gibi 

komplikasyonları önlemek için yeterli deneyim kazanmak gerektiğini düşünmekteyiz. 

1.McGahan JP, Dodd GD. Radiofrequency Ablation of the liver. AJR 2001; 176: 3-16.

P88 

PROPOFOL SEDASYONU SONRASI TONİK-KLONİK NÖBET 

SEYHAN YAĞAR 1 * ,MEHMET KILIÇ 2 ,SEMA TURAN 2 ,AYŞEGÜL ÖZGÖK 2 

1 T.Y.İ.E.A.H, ANESTEZİ Ankara- 2 T.Y.İ.E.A.H, ANESTEZİ - 

GİRİŞ: Propofol, etkisinin hızlı başlaması ve sonlanması, sınırlı yan etki profili nedeniyle 

günümüzde özellikle kısa sürecek prosedürlerde tercih edilen bir i.v. anestezik ajandır. 

Antikonvülzan olarak bilinen ve yaygın olarak kullanılan propofolün nöbetleri uyardığına dair 

yayınlar da mevcuttur. 

OLGU SUNUMU: 22 yaşında, 60 kg erkek hasta, internal üretrotomi prosedürü için 

hastanemize kabul edildi. Afazik olan hastanın 1 yıl önce geçirdiği trafik kazası sonrası, akut 

subdural hematom geliştiği, kraniotomi sonrası, 50 gün yoğun bakımda koma halinde 

müşahede edildiği öğrenildi. Yoğun bakımda nöbetleri olan hasta oral antikonvülzan 

tedavisine devam etmekteydi. Fizik muayenesinde; genel durumu iyi, koopere, oryante, başboyun 

muayenesinde trakeostomi skarı mevcuttu, dolaşım sistemi, solunum sistemi, sindirim 

sistemi muayenesi normaldi. Kan biyokimyası normal sınırlardaydı. Operasyon öncesi yapılan 

nöroloji, beyin cerrahisi ve KBB konsültasyonlarında operasyona engel bir durumu olmadığı 

rapor edilmişti. Kullandığı ilaçlar; levetiracetam (Keppra), escitalopram (Cipralex), 

oksibutinin hidroklorür (Üropan), doksazozin mesylat (Cardura) idi. Ameliyathaneye alınan 

hastaya işlemin kısa olması nedeniyle propofol sedasyonu planlandı. 50 mg propofolün 

ardından hastada tonik klonik nöbetler gelişti. 2mg i.v. dormicuma yanıt alınamayınca 125 mg 

tiyopental sodyum eklendi ve cevap alındı. Hastanın operasyonu ertelenerek derlenme odasına 

alındı ve 24 saatlik müşahedesinde tekrar nöbet izlenmedi. 

SONUÇ: Antikonvülzan olarak bilinen propofolün nöbetlere yol açtığına dair literatürde 

birçok yayın mevcuttur. Epilepsi öyküsü bulunan bu olguda da propofol sonrası nöbet 

gelişmiştir. Propofolün epileptik hastalarda güvenli olup olmadığına dair henüz bir fikir birliği 

yoktur. Ancak propofol sonrası nöbet gelişen bir hastada bu ilaç tekrar kullanılmamalıdır ve 

hastada epilepsi öyküsü olsun olmasın her propofol kullanımında böyle bir tabloyla 

karşılaşılabileceği akıldan çıkarılmamalıdır.

P89 

MALİGN HİPERTERMİ ŞÜPHESİ OLAN HASTADA ANESTEZİK YAKLAŞIM 

(İKİ OLGU) 

Engin Ertürk 1 * ,Bahanur Çekiç 2 ,Habib Bostan 3 ,Ahmet Can Şenel 4 ,Ahmet Eroğlu 4 

,Hülya Ulusoy 4 

1 K.T.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, Trabzon-Turkey 2 K.T.Ü. Tıp 


Reanimasyon, trabzon-Turkey 4 K.T.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

Giriş: Malign hipertermi genel anestezi indüksiyonundan sonra kas dokusunda akut 

hipermetabolik bir durum ile başlayıp oldukça geniş semptom ve laboratuar bulgularına yol 

açan herediter bir sendromdur. Aile hikayesi ve kas hastalıkları gibi malign hipertermi şüphesi 

uyandıran durumlarda cerrahi için anestezi yöntemi ve kullanılacak ilaçların seçimi son 

derece önemlidir. 

Olgu1: Daha önce iki akrabası malign hipertermiden ölen 57 yaşındaki hastanın 

intraabdominal kitle ameliyatı öncesi yapılan muayenesinde hipertansiyon haricinde bir 

özellik yoktu. EKG ve SpO2 monitörizasyonu altında T8-9 aralığından 22G epidural kateter 

takılan hastaya 20 ml %0.5 bupivakain verildi. 2mg/kg propofol, 1µg/kg fentanil ve 0.15 

mg/kg cisatrakuryum verilip entübe edilen hasta % 40-60 O2-N2O ile ventile edildi. ETCO2, 

invaziv kan basıncı ve ısı monitörizasyonundan sonra idame olarak düşük doz propofol 

infüzyonu yapıldı. Gerekli oldukça kas gevşetici ve epidural bupivakain ilave edildi. 

Olgu2: Daha önce 2. dereceden bir akrabası malign hipertermiden ölen 45 yaşındaki hastaya 

tiroidektomi planlandı. Anestezi öncesi değerlendirmede herhangi bir patolojiye rastlanmayan 

hastaya 2mg/kg propofol, 2µg/kg fentanil ve 0.15 mg/kg cisatrakuryum yapılarak entübe 

edildi. % 40-60 O2-N2O karışımı ile ventile edilen hastanın anestezi idamesi propofol ve 

remifentanil infüzyonu ile sağlandı. 

Her iki vakada da dantrolen hazır bulunduruldu. Fakat uygulamayı gerektirecek bir 

olumsuzluk yaşanmadı. Hastalar postoperatif ekstübasyondan sonra iki saat anestezi sonrası 

bakım odasında takip edilip yaşamsal parametreleri stabil şekilde servise gönderildi. 

Tartışma: Malign hipertermi anestezi öncesi kesin tanı konulması zor olan, aile hikayesi ve 

kas iskelet sistemi hastalıklarının varlığında akla gelebilen bir sendromdur. Anestezide 

kullanılan bazı ilaçların tetiklediği hipermetabolik bir tabloyla başlar ve tüm sistemleri etkiler. 

Depolarizan kas gevşeticiler ve inhalasyon anestezikleri başlıca tetikleyicilerdir. 

Anestezi indüksiyonu sırasındaki masseter kas spazmı sendromun tanısı için ilk belirti 

olabilir. Daha sonra taşikardi, disritmi, kan basıncı değişiklikleri, hiperkapni, siyanoz, 

peteşiler, kas rijiditesi ve vücut ısısının yükselmesi görülebilir. Malign hipertermi şüphesi 

olan olgularda rejyonal anestezi yöntemlerinin kullanılması, rejyonal anesteziye uygun 

olmayan durumlarda tetikleyici olmayan ilaçlarla total intravenöz anestezi uygulamasının 

daha emniyetli olacağı kanısındayız.

P90 

AMELİYAT SIRASINDA PULMONER EMBOLİNİN KAPNOGRAFİ İLE ERKEN 

TANISI 

Cemil YILMAZ 1 ,Özge KÖNER 2 ,Hatice TÜRE 3 ,Şüheda ÇELEBİ 4 * ,Bora AYKAÇ 4 


Yeditepe Üniversitesi Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 3 Yeditepe Üniversitesi 

Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD, İstanbul-Turkey 4 Yeditepe Üniversitesi 

Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 

Giriş: Pulmoner emboli derin ven trombozu ile o kadar yakın ilişkilidir ki ayrı bir hastalıktan 

çok onun bir komplikasyonu olarak kabul edilir. Pulmoner embolinin %90’ında neden derin 

ven trombozudur. 

Pulmoner embolinin klinik etkileri şu faktörlere bağlıdır: 

* Tıkanan damar yatağının genişliği 

* Serotonin, Tromboxan A2 gibi aktive plateletlerden salınan humoral faktörler 

* Daha önceden kardiopulmoner hastalığın varlığı veya yokluğu 

* Hastanın yaşı ve genel sağlık durumu 

Bu faktörler pulmoner embolili hastalardaki klinik durumların bu kadar farklılıklar 

göstermesini açıklamaktadır. 

Sonuçta genç ve sağlıklı bir kişi pulmoner damar yatağının %25’ini tolere edebilirken yaşlı 

veya altta yatan hastalığı olan bir kişi dolaşım şokuna girebilmektedir. 

Olgu Sunumu: 82 yaşında, kadın hasta, halsizlik, karın ağrısı ve kilo kaybı nedeniyle 1 yıl 

önce yapılan muaynesinde USG de inen kolonda 9 cm’lik kitle tespit edilmiş. Hasta o 

dönemde ileri tetkik ve tedaviyi kabul etmemiş. Hastanemize başvurusunda yapılan 

değerlendirmede anal kanal 4.cmde kitle, karaciğerde metastazla uyumlu üç adet kitle tespit 

edildi. Hasta hemikolektomi + karaciğerdeki kitlelere müdahale amacıyla yatırıldı. 

Hasta premedikasyonla ameliyathaneye alınıp, indüksiyon ve tam monitörizasyon (EKG, 

SpO2, anestezik gaz ve etCO2, arter ve santral venöz basınç, nöromusküler) uygulandı ve 

litotomi pozisyonunda ameliyata başlandı. Ameliyat sırasında etCO2 değerinin ani olarak 17 

mmHg’ya düşmesi üzerine kan gazı alındı. Kan gazında PaCO2: 37.5 mmHg olmasına 

rağmen etCO2:17-20 mmHg olarak seyretti, hemodinamik ölçümlerde önemli bir değişim 

gözlemlenmedi. Hastada pulmoner emboli olabileceği düşünülerek D-dimer ve fibrin yıkım 

ürünleri gönderildi ve fraksiyone heparin 0.6 ml uygulandı. Ameliyat bitiminde hasta yoğun 

bakım ünitesine alındı. D-dimer: 2.45 µg/ml (< 0.4), Fibrin yıkım ürünü > 5 µg/ml (< 5) 

olarak ölçüldü. 

Sonuç: Ameliyat sırasında kapnografi, hastanın ventilasyon parametreleri ve metabolik 

dengesini izleme açısından önem taşımaktadır. Dikkatli bir izlemde vakamızda olduğu gibi; 

ortaya çıkan komplikasyonların erken tanısında çok yararlı bilgiler sağlamaktadır.

P91 

GİLBERT`S SENDROMLU HASTADA ANESTEZİ 

Hatice Türe 1 * ,Serap Karacalar 2 ,Cemil Yılmaz 3 ,Sibel Poçan 4 ,Bora Aykaç 4 

1 Yeditepe Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon A.D., İstanbul-Turkey 2 

Ondokuz Mayıs Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon A.D. - 3 Yeditepe 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon A.D., Istanbul-Turkey 4 Yeditepe 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon A.D. - 

Giriş: Gilbert`s sendromu, asemptomatik olabilen, ailevi, unkonjuge non-hemolitik 

hiperbiluribinemi ile seyreden bir sendromdur. 

Olgu Sunumu: Gilbert`s sendromu dışında bilinen bir patolojisi olmayan, 46 yaşında, kadın 

hastaya, total abdominal histerektomi operasyonu planlandı. Preoperatif subikterik skleraları 

dışında özelliği olmayan hastanın, karaciğer fonksiyon testleri ve biyokimyasal tetkikleri 

yapılmış ve total bilirubin 1.9 mg/dL, direk bilirubin 0.45 mg/dL, protrombin, parsiyel 

tromboplastin, kanama ve pıhtılaşma zamanları normal sınırlarda buludu. Etomidat ve fentanil 

ile anestezi indüksiyonunu takiben, sis-atrakuryum ile kas gevşekliği sağlandı ve sevofluran, 

azot protoksit ve oksijen karışımı ile anestezi idamesine devam edildi. Cerrahi sırasında 

problem yaşanmayan hastanın postoperatif enzim takiplerinde özellik saptanmadı. 

Sonuç: Gilbert`s sendromlu olgularda; etomidat, fentanil ve sevofluran anestezisinin, güvenle 

uygulanabileceği sonucuna varılmıştır.

P92 

ENDOTRAKEAL TÜP ÜRETİM HATASI – YABANCI CİSİM ASPİRASYON RİSKİ: 

OLGU SUNUMU 

davud yapıcı 1 ,sebnem atıcı 2 * ,handan birbiçer 2 ,uğur oral 2 

1 mersin uni, anesteziyoloji mersin- 2 mersin uni, anesteziyoloji - 

Giriş: Genel anestezi yönetiminde anestezistin en önemli görevi, endotrakeal entübasyonun 

gerçekleştirilmesi ve hava yolu güvenliğinin sürdürülmesidir. Bu aşamada sorunlar 

yaşanabilir ve bunun muhtemel nedenleri arasında özofagial veya endobronşial entübasyon, 

diskonneksiyon, hava kaçağı, endotrakeal tüpe veya solunum devrelerine bağlı tıkanıklık yer 

almaktadır. 

Bu sunuda, endotrakeal tüpün (ETT) üretim hatasından kaynaklanan ve akciğer’e yabancı 

cisim aspirasyon riskine neden olabileceğini düşündüğümüz bir olgunun tartışılması 

amaçlandı. 

Olgu: Over kisti nedeniğle laparaskopik kistektomi ameliyatı geçirecek 28 yaşında, 55 kg 

ağırlığında, ASA I bayan olgu. İntravenöz 2 mg midazolam ile premedikasyon uygulanarak 

ameliyathaneye alındı. 2 mg/kg propofol, ve 1 mg/kg vekuronyum ile anestezi indüksiyonu 

sağlandı ve uygun şekilde, 7.5 mm endotrakeal tüp ( Well Lead Medical Insruments Co., Ltd. 

A4-1# Jinhu Industrial Estate Hualong, Panyu Guangzhou, 511434 P. R. China) ile 

entübasyon gerçekleştirildi ve ventilasyon manuel olarak sürdürüldü. Tüp tespiti yapılırken, 

lümen içinde inspirasyon sırasında hareket eden bir cisim gözlendi. Solunuma kısa bir süre 

ara verildi ve ETT konnektörünün içinde, konnektör ucuna zayıf bir kökten bağlı kopmak 

üzere olan ve konnektör materyalinin artığı olarak değerlendirilen cisim saptandı (Resim 1). 

Başka bir ETT konnektörü ile değiştirildi ve ventilasyon, operasyon sonuna kadar sorunsuz 

bir şekilde sürdürüldü. Olgu, operasyon bitiminde extübe edilerek servise alındı. Postoperatif 

çekilen akciğer grafisi normal olarak değerlendirildi. 

Tartışma: Konnektör ucundaki materyal üretim hatası olarak değerlendirildi. ETT’ün şeffaf 

olması, görünmesini sağladı. Fark edilmeseydi, koparak pulmoner aspirasyona neden 

olabilirdi. Bu olguda, genel anestezi öncesi, kullanılacak araçların (maske, ETT, solunum 

devreleri gibi) önceden kontrol edilmesinin önemine dikkat çekilmesi amaçlandı.

P93 

BRUTON HASTALIĞINDA ANESTEZİ SEÇİMİMİZ 

Nesil Coskunfırat 1 * ,Gülbin Arıcı 1 ,Bilge Karslı 2 ,Ertuğrul Ertok 2 

1 Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 2 Akdeniz Üniversitesi 

Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve ReanimasyonAnesteziyoloji ve Reanimasyon - 

GİRİŞ: X-e bağlı agamaglobulinemi(XLA) olarakta bilinen Bruton hastalığı; hastaların %80 

inde etkilenen erkekte anneden gelen IgG antikorlarının tükenmesi ile bir yaşından önce 

pnömoniler ve diğer sinopulmoner enfeksiyonlarla ortaya çıkan bir immun yetmezlik 

hastalığıdır. Hastalarda teşhisin gecikmesi ile kronik akciğer hastalıkları, gelişme geriliği ve 

erken mortalite ortaya çıkabilir. XLA da daha nadir olarak sepsis, menenjit ve daire gibi 

enfeksiyonlarda ortaya çıkabilir. 

OLGU SUNUMU: 16 yaşında erkek hasta tek taraflı inguinal herni onarımı operasyonu için 

başvurdu. Hastanın bebeklik çağlarından beri sık pulmoner enfeksiyonlar geçirdiği ve XLA 

tanısı ile takip edildiği, ayrıca büyüme hormonu eksikliği ve renal tübüler nekroz tanıları 

aldığı,gamaglobulin tedavizi almakta olduğu öğrenildi. Laboratuar tetkikleri hafif ürik asit ve 

fosfor yüksekliği, lökositinin 12.300bin/mm3 olması dışında normaldi. Hastanın regional 

anestezi veya genel anestezi ile ameliyatına karar verirken entübasyonun mu yoksa spinal 

anestezide dural ponksiyonun mu enfeksiyonlara neden olma ihtimalinin daha yüksek olacağı 

üzerinde duruldu. Yapılan literatür taramasında bu hastalıkta önerilen bir anestezi seçiminin 

olmadığı görüldü. Hastanın hemen hiç tam düzelmeyen öksürük, balgam şikayetlerinin 

mevcudiyeti ve sinopulmoner enfeksiyonların hastalıktaki dominansı nedeni ile spinal 

anestezinin daha güvenli olabileceğine karar verildi. Ancak uygulayıcının tecrübeli olmasına 

dikkat edildi, cerrahi olarak steril giyindi ve tek seferde dura delindi. Çift kat eldiven ve 

maske+bone ile uygulamayı yaptı. L4-5 aralıktan 29G spinal iğne ile %0.5lik Marcaine heavy 

2.8ml(14mg) yaklaşık 10sn de verildi. Hastanın ameliyat sonu takiplerinde spinal anesteziye 

ait bir komplikasyon ve enfeksiyon gözlenmedi. 

SONUÇ: Literatürde Bruton hastalığında kullanılabilinecek ameliyatlarda regional 

anestezinin genel anesteziye tercihi konusunda bir bilgi olmamasına rağmen hastamızda 

entübasyonun mühtemel daha yüksek enfeksiyon riski nedeni ile spinal anestezi tercih ettik. 

İmmun yetmezlikte steriliteye maksimum özen göstererek ek bir enfeksiyona neden 

olmamaya çok büyük özen gösterilmesi gerektiği kanaatindeyiz.

P94 

TOKOLİTİK AMAÇLI MGS04 KULLANAN GEBEDE SEZERYAN SONRASI 

UZAMIŞ NÖROMUSKULER BLOK 

Hülya Ulusoy 1 ,Müge Koşucu 2 ,Sedat Saylan 3 ,Şükran Geze 4 * ,Engin Ertürk 5 ,Bahanur 

Çekiç 6 ,Ahmet Eroğlu 6 

1 KTÜ Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 2 KTÜ Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon, Trabzon-Turkey 3 KTÜ Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 4 KTÜ 

Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon trabzon- 5 KTÜ Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon, Trabzon-Turkey 6 KTÜ Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

GİRİŞ: MgSO4 obstetride tokolitik ajan olarak kullanılır.Terapotik serum Mg seviyelerinde 

bile nondepolarizan(NDB) kas gevşeticilerin etkilerinin uzadığı gösterilmiştir(1).MgSO4 

tedavisi alan acil sezeryan durumunda anestezik yaklaşım olarak öncelikle rejyonel anestezi 

tercih edilmelidir.Ancak EMR gibi durdurulamayan kontraksiyonlar nedeniyle hızla genel 

anestezi uygulaması gerekebilir. Burada genel anestezi altında acil sezeryan operasyonu 

sonrası düşük doz kas gevşetici kullanılmasına rağmen uzamış vekuronyum paralizisi görülen 

olguyu sunmayı amaçladık. 

OLGU: 26 y (67 kg,164 cm ) 32 hf. sorunsuz gebeliği olan hasta prematür eylem (EMR) 

nedeniyle tokolitik olarak MgSO4 tedavisi alıyordu ve kan Mg++ düzeyleri takiplerinde 

terapötik sınırlarda (6,1mg/dl)idi. Primipar makat gelişi ve EMR nedeniyle eylemin 

durdurulamadığı gebe, acil olarak sezeryana alındı..Spinal anestezi ile yetersiz duyu bloğu 

gelişmesi üzerine genel anestezi uygulandı.250 mg tiyopental , 3.5 mg vekuronyum ,%50-50 

N2O-O2 ile maske ventilasyon ile indüksiyon ve ETE sağlandı. % 0,8 sevofluran eklenerek 

genel anestezi sürdürüldü.Bebek doğduğunda depresse ,apnede ve bradikardikdi (70/dk). 1inci 

dk APGAR :3, 5inci dk APGAR :5 idi. Resusitasyon ve ETE sonrası yenidoğan YBÜ transfer 

edildi. Operasyonda vekuronyumdan 60 dk sonra TOF %28 ölçüldü. NMB antagonize 

edildi.TOF %50 nin üzerine çıkmadı.Spontan solunumu yeterli olmayan hasta postoperatif 

yoğun bakım ünitesinde ventilasyon desteğinde takip edildi.Kan Mg++ düzeyi 5 mg/dl 

idi.Postoperatif 4.saatte hasta spontan solunumu yeterli ve TOF değerleri %94 olduğunda 

ekstübe edildi.Kan Mg++ düzeyi bu dönemde 3,7 mg/dl ölçüldü.Hasta servise gönderildi. 

Bebeğin kan Mg++ düzeyleri ilk 10 gün takip edildi, 3üncü günde MV’den ayrıldı. Azalan 

Mg++ düzeyleri 10uncu günde normal sınırlara indi. Anne ve bebek sorunsuz taburcu 

edildiler. 

TARTIŞMA-SONUÇ: Mg++ asetilkolinin motor son plakta sinir uçlarından salınımını 

kalsiyumun yerine geçerek baskılar. Mg++’ un teropatik serum düzeyi 5-8 mg/dl dir. 

Hipermagnezemili hastada sezeryan için genel anestezi uygulandığında süksinilkolin 

,mivakuryum ve vekuronyum düşük dozlarda kullanılmalıdır. Mg++ kas gevşetici 

etkileşiminin süresi kişiden kişiye değişiklik gösterir. Rezidüel blok etkisi her zaman olası 

risktir.Biz bu nedenle deneyimimizi paylaştık.Kullandığımız 0,05 mg/kg vekuronyum 

dozunun blok uzamasını önleyemediğini gözlemledik.

KAYNAK:- 

1 -J .Anesth (2006) 20:33-35

P95 

RİJİT ENDOSKOPİK LARİNGOSKOPİDE PREDNİZOLON VE 

DEKSMEDETOMİDİNİN POSTOPERATİF ETKİLERİ 

Mustafa Kemal Arslantaş 1 * ,Nedret Uslu 2 ,Naile Toprak 2 ,Reyhan Arslantaş 2 ,Fikret 

Kutlu 3 ,Emine Özyuvacı 4 

1 İstanbul Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği İstanbul- 2 

İstanbul Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 3 İstanbul 

Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği istanbul- 4 İstanbul 

Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 


Bu çalışmada, genel anestezi altında yapılan rijit endoskopik laringoskopi ve kısa süreli 

mikrolaringeal cerrahi (MLS) girişimlerinden sonra, görülen solunum problemlerinin 

önlenmesinde, metilprednizolon ve deksmedetomidinin etkinliklerini karşılaştırmayı 

amaçladık. 

Materyal ve Metod: 

Yerel etik kurul onayından sonra ASA I-II grubunda 18 yaş üstü larengeal patolojisi (polip, 

nodül veya kitle) olan 40 hasta çalışmaya alındı. Hastalar rasgele iki gruba ayrıldı. 1. Gruba 

(Grup P; n=25) 3mg.kg-1 metilprednizolon indüksiyondan 15 dk. önce intravenöz yoldan 

uygulandı. 2. Gruba (Grup D;n=25) 1µg.kg-1 deksmedetomidin indüksiyondan 15 dk. önce 

10 dk süreyle intravenöz yolla uygulandı. Postoperatif dönemde 30 dakika süreyle 5 dakika 

arayla hastaların solunum sistemi değerlendirme skorları (SSDS) ve sedasyon skorları (SS), 

kalp atım hızı (KAH) ve ortalama kan basınçları (OAB) kaydedildi. 

Bulgular: 

Preoperatif hemodinamik parametreler açısından gruplar arasında anlamlı bir fark yoktu. Grup 

D de KAH tüm ölçümlerde grup P den anlamlı olarak daha düşük bulundu (p

P96 

TİYOPENTAL VE PROPOFOLÜN TESTİS İSKEMİ-REPERFÜZYONUNDA 

KORUYUCU ETKİLERİ 

Hatice Yağmurdur 1 * ,Ali Ayyıldız 2 ,Ersagun Karagüzel 2 ,Elmas Öğüş 3 ,Hatice Sürer 3 

,Muzaffer Çaydere 4 ,Barış Nuhoğlu 5 ,Cankon Germiyanoğlu 5 

1 S.B Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 2 S.B 

Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 2.Üroloji Kliniği - 3 S.B Ankara Eğitim ve Araştırma 

Hastanesi, Biyokimya Kliniği - 4 S.B Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Patoloji Kliniği 

- 5 S.B Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 2.Üroloji Kliniği - 

AMAÇ: Testis torsiyonu testis hasarını önlemek için cerrahi müdahale gerektiren ürolojik bir 

acildir (1). Bu çalışmada tiyopental ve propofol gibi intravenöz (i.v) anesteziklerin testis 

iskemi-reperfüzyon hasarı üzerine etkilerinin araştırılması amaçlanmıştır. 

METOD:Hayvan etik kurul onayı alındıktan sonra 40 adet erkek Wistar Albino rat randomize 

olarak 4 eşit gruba ayrıldı. Anestezi grup 1 ve 2’de tiyopental ile indüklenip idame ettirilirken, 

grup 3 ve 4’de propofol kullanıldı.Grup 2 ve 4’de sol testis 1 saat iskemik (torsiyon) 

bırakıldıktan sonra 4 saat boyunca reperfüzyonu (detorsiyon) sağlandı. Grup 1 ve 3’de bu 

işlem uygulanmayıp bu gruplar kontrol grubu olarak kullanıldılar. 5 saat sonunda hayvanlar 

sakrifiye edilip hem ipsilateral hem de kontralateral testisler çıkarılarak, dokuda 

MDA(malondialdehit), NO(nitrik oksit) analizi ve histopatolojik inceleme yapıldı. 

BULGULAR: Tüm grupların kontralateral testisindeki MDA, NO ve histopatolojik inceleme 

sonuçları kontrol gruplarının ipsilateral testisinden farklı değildi. Aynı zamanda grup 1 ve 3 

arasında da ipsilateral testislerde incelenen parametreler açısından bir fark tespit edilemedi. 

Testis torsiyon/detorsiyonu grup 4’de grup 3’e göre doku MDA ve NO düzeylerinde anlamlı 

artışa neden olurken (p

P97 

RATLARDA OLUŞTURULAN KARACİĞER İSKEMİ-REPERFÜZYON (İ/R) 

MODELİNDE PROPOFOL VE DEXMEDETOMİDİN’İN STRESS VE ANTİ- 

OKSİDAN SİSTEM ÜZERİNDEKİ ETKİLERİ 

Nermin Gogus 1 ,Aykut Urfalıoğlu 1 ,Yavuz Akcaboy 2 * ,Zeynep Akcaboy 3 ,Mine Yavuz 4 

,Nedret Kılınç 4 

1 Ankara Numune Hastanesi, I.Anesteziyoloji - 2 Ankara Numune Hastanesi, I.Anesteziyoloji, 

Ankara-Turkey 3 Ankara Numune Hastanesi, I.Anesteziyoloji - 4 Gazi Üniversitesi Tıp 

Fakültesi, Biyokimya - 

Karaciğer ile ilgili olarak kanser, travma ve transplantasyon gibi cerrahilerde önemli 

problemlerden birisi karaciğerin İ/R’a dayanıksızlığıdır. Günümüzün popüler konularından 

birisi karaciğerde İ/R süresince meydana gelen yapısal ve metabolik değişiklikleri önlemek ya 

da en aza indirmektir. Biz çalışmamızda propofol ve dexmedetomidin’in oluşturduğumuz 

karaciğer İ/R modelinde İ/R hasarının önlenmesi veya azaltılması ile ilgili olarak yararlı 

etkilerinin olup olmadığını doku düzeyinde göstermeyi amaçladık. 

Metod: 

Hacettepe Üniversitesi Tıp Fakültesi deney hayvanları etik kurulundan onay alındıktan sonra, 

ortalama ağırlıkları 300±50 g olan Sprague-Dawley cinsi 24 adet erkek albino rat, 4 gruba 

ayrıldı. 1. gruptaki (Gr K) ratlara sadece laparatomi ile hepatoduedonal ligament gözlendi. 

2.grup (Gr İ/R)’a hepatoduedonal ligament askıya alındı ve 30 dk’lık iskemi ardından 45 dk 

reperfüzyon oluşturuldu. 3. gruba(Gr Dex) ve 4.gruba (Gr Prop) iskemi oluşturulmadan 15 dk 

önce sırasıyla 25 mg/kg dexmedetomidin ve 30 mg/kg propofol intraperitoneal uygulandıktan 

sonra aynı sürelerde İ/R yapıldı. Tüm gruplarda deney süreleri sonunda malonildialdehit 

(MDA), süperoksit dismutaz (SOD), glutatyon peroksidaz (GPx) ölçümü ve elektron 

mikroskopik inceleme için karaciğer doku örnekleri alındı. 

Bulgular: MDA, Gr K ile karşılaştırıldığında Gr İ/R’da anlamlı yüksek bulunurken, Gr Dex ve 

Gr Prop’a göre ise anlamlı fark bulunamadı. 

Bulgular:SOD, Gr İ/R’da Gr K’ya göre anlamlı düşük bulundu. Gr K ile karşılaştırıldığında 

ise SOD değerleri Gr Dex ve Gr Prop’da daha yüksek bulundu. Ancak bu değerler istatiksel 

olarak anlamlı değildi. 

Gpx, Gr İ/R’da Gr K’ya göre anlamlı düşük bulundu. Yine Gr K ile karşılaştırıldığında Gr 

Dex ile aynı ve Gr Prop’da anlamlı olarak yüksek bulundu. 

Sonuç: Propofolün daha belirgin olmak üzere dexmedetomidin’in çalışmada kullanılan 

dozlarda karaciğerde uzun süreli İ/R hasarına karşı koruyucu etkilerinin olabileceği 

düşünüldü. Bununla birlikte aynı ilaçların farklı dozlarda kullanıldıkları daha ileri 

çalışmaların yapılması gerektiğine inanıyoruz. 

Tablo id 1 

Gruplarda karaciğer doku örneklerinde Gpx, SOD, MDA değerler

1 

6 

GPx (nmol 

11 

2 

Gr K 

7 

9.75±1.39 

12 

3 

Gr İ/R 

8 

7.33±0.36 

13 

4 

Gr Dex 

9 

5 

Gr Prop 

10 

9.72±0.58 13.6±2.16 

MDA (nmol/ 15.37±3.34 35.38±3.7722.7±4.66 

19.82±4.89 

16 

17 

18 

19 

20 

SOD (Ü/mL) 2.53±0.28 1.39±0.28 1.86±0.59 2.32±0.45 

14 

15

P98 

PARASETAMOLÜN OLUŞTURDUĞU ANTİNOSİSEPSİYON ÜZERİNE 

FLUMAZENİL VE NALOKSONUN ETKİLERİ 

Halit Madenoğlu ,Mustafa Kaçmaz* ,Cihangir Biçer ,Gülay Yaba ,Karamehmet Yıldız 

,Kudret Doğru ,Adem Boyacı 

Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji Ve Reanimasyon Anabilim Dalı - 

Amaç 

Parasetamolün antinosiseptif etki mekanizmasının ortaya çıkarılmasında, opioid reseptör ya 

da benzodiazepin reseptör antagonistleriyle etkileşiminin deneysel yöntemle gösterilmesi 

amacıyla bu çalışma gerçekleştirildi. 

Materyal ve Metod: 

Çalışmaya 32 adet wistar-albino rat dahil edildi. Deneyde kullanılan ratlar her grupta 8 rat 

olacak şekilde 4 gruba ayrıldı. Deneyin ilk aşamasında gruplardaki ratların ağırlıkları ölçüldü 

ve elde edilen değerlere göre uygulanması gereken ilaç miktarları hesaplandı. İlaçların her biri 

intraperitoneal yoldan enjekte edildi. İlaç enjeksiyonları yapılmadan önce bütün gruplardaki 

ratların hot plate testi ile kuyruk çekme veya ayak titretme süreleri ölçüldü ve bunlar bazal 

değer olarak kaydedildi. Daha sonra her rata ikili enjeksiyon yapılıp 30., 45., 60., ve 90. 

dakikalarda hot plate testiyle ölçümler yapıldı. Kontrol grubuna (Grup S) iki kez % 0.9 serum 

fizyolojik (SF) enjeksiyonu yapıldı. Parasetamol grubuna (Grup P) önce SF, 5 dakika sonra 

300 mg/kg Parasetamol, nalokson grubuna (Grup PN) önce 1 mg/kg nalokson, 5 dakika sonra 

300 mg/kg Parasetamol, Flumazenil grubuna (Grup PF) önce 1 mg/kg Flumazenil, 5 dakika 

sonra 300 mg/kg Parasetamol enjekte edildi. 

Bulgular: 

Grup S ile Grup P arasında 30., 45., 60., ve 90. dakikaların tümünde istatistiksel olarak 

anlamlı fark vardı. 300 mg/kg parasetamol ile antinosiseptif etki oluştu. Grup S ile Grup PN 

arasında tüm ölçümlerde istatistiksel anlamlı fark oluştu. Grup S ile Grup PF ve Grup P ile 

Grup PN arasında ise tüm ölçüm zamanlarında istatistiksel olarak anlamlı fark bulanamadı. 

Grup P ile Grup PF arasında tüm ölçüm zamanlarında istatistiksel olarak anlamlı fark 

bulundu. 

Sonuç: 

Parasetamol ile oluşan antinosiseptif etki flumazenil tarafından antagonize edilmiş, ancak 

nalokson ile antagonize edilememiştir. Bu durum, parasetamolün antinosiseptif etkisi üzerinde 

benzodiazepin reseptörlerinin rolü olduğunu düşündürmüştür.

P99 

TORAKOTOMİLERDE TORASİK EPİDURAL ROPİVAKAİN VE FENTANİL İLE 

BUPİVAKAİN VE FENTANİL KOMBİNASYONLARININ KARŞILAŞTIRILMASI 

Zerrin ÖZKÖSE 1 ,Cengiz Bekir DEMİREL 1 ,Berrin IŞIK 2 * ,Yusuf ÜNAL 3 

1 Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 2 Gazi Üniversitesi 

Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD Ankara- 3 Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD, Ankara-Turkey 

Giriş ve Amaç 

Torakal epidural kateterden uygulanan ropivakain+fentanil ile bupivakain+fentanil 

karışımının peroperatif non invaziv kardiyak output (NICO) ve bispektral index (BIS) 

monitorizasyonu eşliğinde hemodinamik, anestezik ve analjezik etkilerinin araştırılması 

amaçlandı. 

Gereç ve Yöntem 

Çalışma etik kurul izni alınarak, torakotomi planlanan, 18–70 yaş arası, ASA I-II grubu 60 

olgu üzerinde gerçekleştirildi. Randomize olarak 3 gruba ayrılan olgulardan ilk iki gruba 

preoperatif T5–6 veya T6–7 aralığından epidural kateter yerleştirildi. Anestezi 

indüksiyonundan 20 dakika önce ilk gruba epidural yolla 4 mL 0.5 % ropivakain+0.05 mg 

fentanil (Grup R), ikinci gruba 4 mL 0.5% bupivakain+0.05 mg fentanil (Grup B), kontrol 

grubuna da IV 0.05 mg fentanil (Grup K) verildi. Tüm olguların kalp atım hızı, ortalama arter 

basıncı, periferik oksijen satürasyonu ve BIS monitorizasyonu ardından, BIS değeri 40–60 

arasında olacak şekilde IV tiyopental, 0.08 mg.kg-1 vekuronyum ve 0.05 mg fentanil ile 

anestezi indüksiyonu gerçekleştirildi. Anestezinin idamesi tüm gruplara O2/hava içerisinde 

0.5–1.2% izofluran inhalasyonunun yanı sıra, gruplara uygun olarak 90–120 dakikada bir 

epidural yolla Grup R’de 4 mL 0.5% ropivakain+0.025 mg fentanil, Grup B’de 0.5% 

bupivakain+0.025 mg fentanil ve Grup K’da IV 0.001 mg.kg-1.st-1 fentanil infüzyonu ile 

sağlandı. Çift lümenli tüp ile entübasyon sonrası belli aralıklarla KAH, OAB, BIS, soluk sonu 

karbondioksit basıncı, pik inspiratuar basınç, end tidal izofluran konsantrasyonu (EtİK), kalp 

debisi, kardiyak indeks, stroke volüm ve sistemik vasküler direnç ölçümleri gerçekleştirildi. 

Operasyon, anestezi süreleri ile tüketilen lokal analjezik ve fentanil miktarları kaydedildi. 

Bulgular 

Demografik özellikleri ve hemodinamik verileri benzer olan gruplarda, EtİK değerleri Grup 

RF ve Grup BF ile karşılaştırıldığında Grup K’de; pozisyon sonrası 3. dakika, insizyon 

sonrası, tek akciğer ventilasyonunun 15. dakikası ve çift akciğer ventilasyonun 15. 

dakikalarında anlamlı olmak üzere tüm dönemlerde yüksek bulundu (p

P100 

DEKSMEDETOMİDİNİN ETOMİDAT MİYOKLONOSUNU ÖNLEMEDEKİ 

ETKİNLİĞİNİN FENTANİL İLE KARŞILAŞTIRILMASI 

Gönül Ölmez 1 * ,Öznur Uludağ 2 ,Sedat Kaya 3 ,Sedat Kaya 4 

1 Dicle Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Diyarbakır- 2 Dicle 

Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 3 Dicle Üniversitesi, Tıp 

Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon diyarbakır- 4 Dicle Üniversitesi, Tıp Fakültesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon, diyarbakır-Turkey 

GİRİŞ: Etomidat ile anestezi indüksiyonu sırasında miyoklonik hareket görülmesi sık 

karşılaşılan bir problemdir. Fentanilin miyoklonusu baskılamada en etkin opioid olduğu 

bilinmektedir. 

AMAÇ: Prospektif, randomize ve çift kör olarak planlanan çalışmamızda, sedatif ve analjezik 

etkili alfa-2 agonist ajan olan deksmedetomidin ile yapılan ön tedavinin, etomidat 

miyoklonusunu önlemedeki etkinliğini, fentanil ve plasebo grubu ile karşılaştırmayı 

amaçladık. 

GEREÇ VE YÖNTEM: Elektif operasyona alınacak, ASA I-II grubuna giren, 18-65 yaş arası 

124 olgu çalışmaya dahil edildi. Hastalara premedikasyon uygulanmadı. Olgular randomize 

olarak 3 gruba ayrıldılar. Grup D’ye (n=41); 0.4 µg/kg deksmedetomidin, Grup F’ye (n=41); 

1.5 µg/kg fentalin, Grup K’ya (n=42), salin verildi. Bütün gruplarda ilaçlar; 10 cc salin içinde 

dilüe edilerek eşit hacimde ve dört dakikada tamamlanacak şekilde yavaş bolus doz olarak 

uygulandı. İlaçlar uygulandıktan 60 saniye sonra, 0.3 mg/kg etomitad ile anestezi indüksiyonu 

sağlandı. Bunu takip eden 60 saniye içinde gelişen miyoklonus, miyoklonik hareket skalası ile 

değerlendirildi [0= miyoklonus yok yok, 1= hafif ( bir vücut segmentinin kısa süreli hareketi), 

2= orta (bir kas huzmesi veya kas demetinin hafif hareketi), 3= şiddetli (iki veya daha fazla 

kas demetinin şiddetli hareketi) ]. Kas gevşemesi 0.9 mg/kg rokuronyum ile sağlandı ve 

endotrakeal entübasyon gerçekleştirildi. 

BULGULAR: Olguların demografik verileri açısından farklılık saptanmadı. Gruplar 

miyoklonus görülmeme sıklığı açısından karşılaştırıldığında, fentanil ile kontrol grubu 

arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık saptandı (p

*p

P101 

FONKSİYONEL ENDOSKOPİK SİNÜS CERRAHİSİ (FESC) İÇİN KONTROLLÜ 

HİPOTANSİYON UYGULAMASINDA REMİFENTANİL İLE ESMOLOLÜN 

ETKİLERİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

Burçin Mercangöz 1 ,Elif Bombacı 2 ,Serhan Çolakoğlu 3 * ,Ayşenur Boztepe 3 

1 Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, II. Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

2 Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, II. Anesteziyoloji ve Reanimasyon 

İstanbul- 3 Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, II. Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon - 

GİRİŞ VE AMAÇ: FESC girişimlerinde kanama cerrahi sahayı kapatarak ciddi 

komplikasyonlara yol açabilmektedir. Bu çalışmada FESC’de kanamayı azaltmak için 

uygulanan kontrollü hipotansiyonda (KH) esmolol ile remifentanilin etkileri karşılaştırıldı. 

GEREÇ VE YÖNTEM: Çalışma, etik kurul ve bilgilendirilmiş hasta onamı alınarak, elektif 

FESC uygulanacak 18-50 yaşları arası, ASA I-II 40 hasta ile yapıldı. Anestezi indüksiyonu ve 

entübasyon propofol 2mg/kg+fentanil 1µg/kg+veküronyum 0.1 mg/kg ile, idame % 50 hava– 

oksijen karışımı+BİS değeri % 40-60 arasında olacak şekilde propofol infüzyonuyla (75- 

150µg/kg/dk) sağlandı. Grup R(n=20): remifentanil 1µg/kg(bolus) +0,25-0,5 µg/kg/dk, Grup 

E(n=20): esmolol 0,5 mg/ kg(bolus)+100-300 µg/kg/dk başlandı. İnvaziv kan basınçları kalp 

atım hızı(KAH), periferik SpO2 ve bispektral indeks(BİS) değerleri başlangıçtan itibaren 

10’ar dk. aralarla ölçülüp kaydedildi. Operasyon boyunca ortalama arter basıncının(OAB) 60- 

65mmHg arasında tutulması hedeflendi.Gerektiğinde ek fentanil dozu 50 ug yapılması 

planlandı. Çalışma ilacı verildiği andan hedeflenen OAB değerine ulaşıncaya kadar geçen 

süre, anestezi ve cerrahi süresi, kontrollü hipotansiyon uygulanan süre, toplam ilaç dozları 

kaydedildi. Ameliyat sırasında cerrahi sahanın kuruluğu 10 dk aralar ile 6 nokta skalasıyla 

değerlendirildi.Veriler eşlendirilmiş tekyönlü varyans analizi, Newman Keuls çoklu 

karşılaştırma testiyle karşılaştırıldı ( p0.05). Cerrahi saha kuruluğu tüm 

zamanlarda Grup R’de Grup E’den anlamlı olarak daha iyi bulundu(p

P102 

SİGARA İÇİMİ ENDOTRAKEAL ENTÜBASYONA KARŞI HEMODİNAMİK 

YANITI ETKİLER Mİ? 

Özgün Cuvaş 1 ,Aysel Er 2 ,Özlem Cuvaş İkeda 3 ,Bayazit Dikmen 3 ,Hülya Başar 4 * 

1 Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, Ankara-Turkey 2 

Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 3 Ankara Numune 

Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 4 Ankara Eğitim ve 


Giriş ve Amaç: Çalışmamızda sigara içen ve içmeyen hastalarda, trakeal entübasyona karşı 

gelişen kalp hızı, kan basıncı ve hız-basınç ürünü değişikliklerinin karşılaştırılması amaçlandı. 

Gereç ve Yöntem: Hastane Etik kurul onayı alındıktan sonra elektif cerrahi girişim 

uygulanacak ve trakeal entübasyon yapılacak olan, ASA-I, 20-49 yaş arası 72 hasta çalışmaya 

alındı. Grup1 (Sigara içmeyen bayan, n=18), Grup 2 (Sigara içen bayan, n=18), Grup 3 

(Sigara içmeyen erkek, n=18) ve Grup 4 (Sigara içen erkek, n=18) olarak gruplama yapıldı. 

Operasyon odasında rutin monitorizasyonu takiben 5 dk lık dinlenme periyodu sonrasında 

başlangıç değerleri ölçüldü. Preoksijenasyonu ve indüksiyonu takiben kas gevşetici 

uygulamasından 3 dakika sonra entübasyona geçildi. Entübasyon süresi ve skoru kaydedildi. 

İndüksiyon sonrasındaki 3 dk boyunca, entübasyonun tamamlandığı anda ve takiben 5 dk 

süresince 60 sn aralarla kalp hızı, sistolik, diastolik, ortalama arteriyel basınçlar kaydedildi ve 

hız-basınç ürünü değerleri hesaplandı. 

Bulgular: Hastaların demografik verileri, entübasyon süresi, skoru ve başlangıç hemodinamik 

değerler bakımından gruplar arasında anlamlı farklılık gözlenmedi. Entübasyonu takiben kalp 

hızı değerlerinde gözlenen en yüksek artış yüzdesi, % 30.32 ve hız-basınç ürünü değerlerinde 

gözlenen en yüksek artış yüzdesi ise % 40.56 olarak Grup 4 de ve entübasyonun 

tamamlandığı anda kaydedildi. Grup 4 de ölçülen kalp hızı artış yüzdeleri Grup 1 e göre 

entübasyonu takiben 4 dk boyunca , hız-basınç ürünü artış yüzdeleri ise yine Grup 1 e göre 

entübasyonu takiben 3 dk boyunca anlamlı olarak yüksek bulundu(p

P103 

LAPAROSKOPİK KOLESİSTEKTOMİLERDE PROSEAL LMA VE 

ENDOTRAKEAL ENTÜBASYONUN VENTİLASYON VE REGÜRJİTASYON 

AÇISINDAN KARŞILAŞTIRILMASI 

Derya Özkan 1 ,Alp Alptekin 2 * ,Haluk Gümüş 2 ,Emine Arık 2 ,Yasemin Dayıcan 2 ,Sumru 

Şekerci 3 

1 SB Dışkapı Yıldırım Beyazıt Araştırma ve Eğitim Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon 

ankara- 2 SB Dışkapı Yıldırım Beyazıt Araştırma ve Eğitim Hastanesi, Anestezi ve 

Reanimasyon - 3 Ufuk Üniversitesi, Anestezi ve Reanimasyon - 

GİRİŞ VE AMAÇ: Laparoskopik kolesistektomilerde endotrakeal entübasyon uygun 

ventilasyon koşullarının sağlanması ve aspirasyonun önlenmesi nedeniyle tercih 

edilmektedir(1). Proseal LMA (PLMA), LMA’ya göre hava yolunu daha iyi izole eden ve 

mide drenajını sağlayan bir aygıttır(2). Çalışmamızda PLMA’yı ventilasyon parametreleri ve 

regürjitasyon riski açısından endotrakeal entübasyonla karşılaştımak istedik. 

GEREÇ VE YÖNTEM:Etik komite onayı alınarak, laparoskopik kolesistektomi uygulanacak 

87 hasta çalışmaya alındı. Operasyondan 20 dk önce olgulara metilen mavisi kaşeleri verildi. 

Standart anestezi yöntemi uygulanarak GrupI’e PLMA yerleştirilerek pilot balon gaz kaçağı 

olmayacak şekilde şişirildi. PLMA içerisinden fiberoptik laringoskopla girilerek yerleşimi 

izlendi. Fiberoptik görüntü parametreleri; sadece vokal kord görüntüsü 1, vokal kord ve 

posterior epiglot görüntüsü 2, vokal kord ve anterior epiglot görüntüsü 3, vokal kord 

görüntüsü yoksa 4 olarak değerlendirildi. Nazogastrik sonda gastrik drenaj tüpünün içinden 

yerleştirildi ve aspire edilerek geri çekildi. GrupII’deki hastalar entübe edildi. spO2, ETCO2, 

peritoneal insüflasyon öncesi ve sonrası ortalama hava yolu basınçları, PLMA yerleştirme 

girişim sayısı ve süresi, nazogastrik sonda yerleştirme süresi, PLMA ve entübasyon tüpü 

pasajında yerleştirmeden hemen sonra ve operasyon sonunda metilen mavisi olup olmadığı 

kaydedildi. 

BULGULAR: ETCO2 , sPO2, insuflasyon öncesi ve sonrası ortalama hava yolu basınçları 

arasında anlamlı fark yoktu. PLMA yerleştirme süresi 20.73± 2.92sn, nazogastrik tüp 

yerleştirme süresi 84.34±2.07sn olarak tespit edildi. PLMA grubunda 2 hastada maske 

yerleştirildikten sonra haznede metilen mavisi tespit edildi. Entübasyon grubunda, ektübasyon 

sonrası 3 hastada laringospazm gelişti. 

TARTIŞMA VE SONUÇ: Gastrik içeriğin regürjitasyonu PLMA ile tamamen 

önlenememekle birlikte doğru yerleştirildiğinde glottisi hipofarinksten izole 

edebilmektedir(2). Bizim çalışmamızda iki hastada regürjitasyon tespit edildi. Bu iki hastada 

fiberoptik görüntü skorları 3 olarak tespit edilmişti. Laparoskopik kolesistektomilerde doğru 

yerleştirilen PLMA’nın uygun ventilasyon koşulları sağlaması ve gastrik distansiyonu 

giderebilmesi nedeniyle endotrakeal entübasyona alternatif olabileceği ve PLMA yerleşiminin 

fiberoptik laringoskopla izlenmesinin regürjitasyon riskini azaltabileceği kanısındyız. 

Kaynaklar: 

1) Cunningham AJ, Anesth Analg 1993; 76:1120-33 

2) Brain AIJ, Br J Anaesth 2000;84;650-4

P104 

YÜKSEK VE DÜŞÜK AKIMLI DESFLURAN ANESTEZİSİNİN İNSPİRYUM 

HAVASI KARBON MONOKSİT VE VENÖZ KAN KARBOKSİ HEMOGLOBİN 

DÜZEYLERİNE ETKİLERİ 

Sibel Çetinalp ,Lale Karabıyık* ,Yener Karadenizli 

Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 

GİRİŞ VE AMAÇ: İnhalasyon anesteziklerinin CO2 absorbanları ile reaksiyona girerek 

karbon monoksit (CO) oluşumuna yol açtığı bilinmektedir. CO oluşumunu, kullanılan 

anestezik ajanın cinsi ve yoğunluğu, absorbanın kuruluğu, cinsi ve ısısı gibi faktörler 

etkilemektedir. Anestezide kullanılan akım hızlarının CO oluşumu üzerine etkileri ise 

tartışmalıdır. Bu çalışmada yarı kapalı sistemle uygulanan yüksek ve düşük akımlı desfluran 

anestezisinin inspiryum havası CO ve venöz kan karboksi hemoglobin (COHb) düzeylerine 

etkisi araştırıldı. 

GEREÇ VE YÖNTEM: Etik Kurul Onayı alındıktan sonra ASA І ve ІІ, 40-64 yaşları arasında 

yaklaşık iki saat süre ile genel anestezi alacak, sigara içmeyen 50 hasta rastgele iki eşit gruba 

(Düşük akım n=25, Yüksek akım n=25) ayrıldı. Hastaların; kalp atım hızı, EKG, noninvaziv 

kan basıncı, SPO2 ve anestezi uygulaması sırasında da ETCO2 , ETAA konsantrasyonları 

monitörize edildi. Preoperatif ve intraoperatif dönemde; sodalaym ısısı, solunum devresinin 

inspiryum kolunda CO düzeyleri ve venöz kan COHb değerleri izlendi. İntraoperatif ve 

postoperatif dönemde meydana gelen yan etkiler değerlendirildi. 

BULGULAR: Düşük akım ve yüksek akım uygulanan iki grup arasında yapılan 

karşılaştırmada, her iki grupta da ETCO2 normal klinik sınırlar içinde kalmakla birlikte düşük 

bulundu. Desfluran MAK değeri düşük akım uyguladığımız grupta anlamlı olarak daha düşük 

bulundu. Sodalaym ısısının her iki grupta da arttığı, ancak düşük akım grubundaki bu artışın 

daha belirgin olduğu görüldü. İnspiryum havasında CO ve venöz kan COHb düzeylerinin ise, 

her iki grupta da başlangıç değerlerine göre artmakla birlikte yüksek taze gaz akımı uygulanan 

grupta daha yüksek olduğu saptandı. 

TARTIŞMA VE SONUÇ: Yarı kapalı sistemle uygulanan yüksek ve düşük akımlı desfluran 

anestezisinin inspiryum havası CO ve venöz kan COHb düzeylerine etkisinin karşılaştırıldığı 

bu çalışmada, her iki uygulamada da CO ve COHb düzeylerinin arttığı belirlendi. Ancak, bu 

artışların klinik olarak normal sınırların altında kaldığı bulundu. Düşük taze gaz akımı 

uygulaması sırasında bu artışların daha az belirgin olduğu belirlendi. Düşük akım 

uygulamalarında yeniden soluma oranı önemli düzeylere ulaşabildiğinden, devrede artan nem 

oranına bağlı olarak absorbanın kuruması önlenebilmiş olabilir. Absorbanın her hastada 

değiştirilmediği durumlarda, sigara içme alışkanlığı olan ya da kardiyak disfonksiyonu olan 

hastalarda, CO ve COHb düzeylerindeki bu artışların önemli olabileceği kanısındayız. 

Tablo id 1 

1

P105 

İZOLE SIÇAN ATRİYUM KASINDA PANKÜRONYUM, ROKÜRONYUM, 

VEKÜRONYUM VE MİVAKÜRYUMUN KALP HIZI VE KASILMA GÜCÜ 

ÜZERİNE ETKİSİ VE BETA RESEPTÖR İLİŞKİSİ 

İhsan Bağcivan 1 * ,Sinan Gürsoy 2 ,Kenan Kaygusuz 2 ,İclal Özdemir Kol 3 ,Şahin 

Yıldırım 4 ,Caner Mimaroğlu 5 

1 Cumhuriyet Üniversitesi, Farmakoloji - 2 Cumhuriyet Üniversitesi, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon Sivas- 3 Cumhuriyet Üniversitesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon sivas- 4 

Cumhuriyet Üniversitesi, Farmakoloji - 5 Cumhuriyet Üniversitesi, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon - 

GİRİŞ VE AMAÇ: Bu çalışmada izole sıçan atriyumunda, panküronyum, roküronyum, 

veküronyum ve mivaküryumun kalp hızı ve kasılma gücü üzerine etkilerini ve bu etkilerin 

beta reseptör uyarımı ile ilişkisinin araştırılması amaçlanmıştır. 

GEREÇ ve YÖNTEM: Bu çalışmada etik kurul izni alındıktan sonra 20 adet erkek Albino 

Wistar sıçan kullanıldı. Tiyopental anestezisini takiben kalp dokusu hızla çıkarılıp sağ ve sol 

atriyumları ayrıldı. Daha sonra atriyum dokuları %95 O2 + %5 CO2 ile gazlandırılan, pH’sı 

7.4 olan 37oC sıcaklığında Ringer solüsyonu içeren 10 ml’lik organ banyosuna asıldı. 

İlaçların kasılma gücü üzerine etkilerinin tespit edilmesi için Sol atriyum, spontan kalp hızı 

değişikliklerinin tespiti için sağ atriyum preparatları kullanıldı. Atriyum preparatlarına, 

propranolol (10-8 M) varlığında ve yokluğunda artan konsantrasyonlarda(10-9-10-5 M) 

panküronyum, roküronyum, veküronyum ve mivaküryum uygulandı. Ayrıca her ilaç için 

başka bir organ banyosunda ilaç verilmeyen bir kontrol grubu vardı. Kasılma gücü ve spontan 

kalp hızı değişikleri Grass poligraf ile kaydedildi. 

BULGULAR: Propranolol tek başına hiçbir etki oluşturmadı. Roküronyum, veküronyum ve 

mivaküryum 10-6 M ve 10-5 M konsantrasyonlarda kontrol grubuna göre kasılma gücünü 

artırdı (p

P106 

ABDOMİNAL CERRAHİ OLGULARINDA DENGELİ ANESTEZİYE EKLENEN 

DEKSMEDETOMİDİN, REMİFENTANİL VE KETAMİN İNFÜZYONLARININ 

İNTRA-POSTOPERATİF ETKİLERİ 

Esin Akalın 1 ,Ayşin Alagöl 1 ,Zafer Pamukçu 1 * ,Nesrin Turan 2 

1 Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji - 2 Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi, 

Biyoistatistik - 

Giriş ve Amaç: İnhalasyon anestezisinin, cerrahi stres yanıtı önlemedeki yetersizliği nedeniyle 

adjuvanların eklenmesi anestezi uygulamalarında önem kazanmaktadır(1,2,3,4). 

Çalışmamızda sevofluran anestezisi ile abdominal cerrahi geçirecek olgularda, 

deksmedetomidin, remifentanil ve ketaminin intravenöz infüzyonunun; intraoperatif 

hemodinami, anestezik ve opioid gereksinimi, derlenme kalitesi, postoperatif analjezi ve 

bulantı-kusma üzerine etkilerinin karşılaştırılması amaçlanmıştır. 

Materyal ve Metod: Etik kurul onayı ile, abdominal cerrahi uygulanacak, ASA I-II grubundan 

80 olgu randomize olarak dört gruba ayrılarak, rutin premedikasyon ve monitorizasyon 

uygulandı. Grup I’e (n=20) 0.5µg/kg/sa deksmedetomidin, Grup II’ye (n=20) 0.1µg/kg/dk 

remifentanil, Grup III’e (n=20) 0.1 mg/kg/sa ketamin, Grup IV’e (n=20) izotonik infüzyonu 

başlatıldıktan 5dk sonra indüksiyon yapıldı. Anestezi idamesi sevofluran, %50 O2/hava 

(3lt/dk) ile sağlanırken Grup IV’te sevofluran, %50 O2/N2O (3lt/dk) ile sağlandı. Sevofluran, 

BİS değeri 40-60 olacak şekilde ayarlandı. SAB ve KTA, başlangıç değerinden %25 

arttığında 50µg fentanil iv uygulandı. Ciltaltı sütürasyonunda infüzyonlar sonlandırıldı. 

Postoperatif analjezi için HKA ile tramadol uygulandı. Sevofluranın kesilmesi ile; 

ekstübasyon, göz açma, verbal uyarıya yanıt ve oryantasyonun dönmesi arasındaki süre(dk) 

ve 5, 10, 15.dk.larda Aldrete skorları kaydedildi. Olguların KTA, SAB, DAB, SpO2, ağrı 

düzeyleri(VAS) 1 saat süreyle izlendiler. 

Bulgular: Remifentanil grubunun entübasyona; ketamin grubunun da ekstübasyona 

hemodinamik yanıtı minimal bulundu (p>0.05). İntraoperatif fentanil tüketimi kontrol 

grubunda yüksekti (p

P107 

ABDOMİNAL DOĞUMDA (SEKSİYO SEZARYEN) İNFANTLARA RUTİN 

UYGULANAN ORONAZOFARENGEAL ASPİRASYON VE ETKİNLİĞİ 

Ertan Teksöz 1 * ,Kamer Dere 1 ,Ersel Budak 1 ,Sezai Özkan 2 ,Güner Dağlı 3 

1 GATA H.Paşa Eğt. Hst., Anes.ve Rean. - 2 GATA H.Paşa Eğt. Hst., Anes.ve Rean. İstanbul- 

3 GATA H.Paşa Eğt. Hst., Anes.ve Rean. - 

AMAÇ: Seksiyo Sezaryen (Abdominal Doğum) ile doğan, term infantlarda oronazofarengeal 

aspirasyon (ONFA) uygulaması ile yüzeyel oral aspirasyon (YOA) uygulamasının etkilerini 

araştırmak ve birbirleriyle karşılaştırmak. 

GİRİŞ: Geleneksel bir uygulama olan ONFA’ nın pulmoner alandan sıvı direnajını 

sağladığına ve solunumu uyardığına inanılmaktadır. Bununla birlikte, vagal uyarı ile 

bradikardiye yol açması, mukozal irritasyona ve iatrojenik enfeksiyonlara neden olabilmesi 

ise sorgulanan yönleridir. 

GEREÇ VE YÖNTEM: İki eşit gruba ayrılan 140 yenidoğan, ilk solunum öncesi kan gazı 

çalışmak için umblikal arterlerinden kan alınarak, 45 sn içinde monitörize edildi. Grup I’de 

ONFA; Grup II’de ise YOA uygulandı ve aspire edilen sıvı kaydedildi. 20 dakika süresince 

kalp atım hızı (KAH) ve oksijen satürasyonu (SaO2) takip edildi. 1. ve 5. dakika APGAR 

skorları kaydedildi. 

BULGULAR: Her iki grupta, umblikal arter pH, pO2 ve pCO2 değerleri benzer olup 

aralarında istatistiki bir fark yoktur. İki ayrı teknik ile aspire edilen volüm 1 ml’nin altındadır. 

5. dakika APGAR skorlarında Grup II’de belirgin bir yükseklik gözlendi (p

P108 

LARİNGOSKOPİ VE ENDOTRAKEAL ENTÜBASYONA HEMODİNAMİK 

YANITLARIN ÖNLENMESİNDE TEK DOZ REMİFENTANİL, ALFENTANİL VE 

ESMOLOL’ÜN KARŞILAŞTIRILMASI 

AYSUN POSTACI 1 ,IŞIL KARABEYOĞLU 2 ,GÜLAY ERDOĞAN 3 ,TANER 

AYERDEM 4 ,CANAN ÜN 4 ,ÖZLEM TURAN 4 * ,BAYAZİT DİKMEN 5 

1 Ankara numune eğitim ve araştırma hastanesi, anesteziyoloji ve Rean., Ankara-Turkey 2 

Ankara numune eğitim ve araştırma hastanesi, anesteziyoloji ve Rean. - 3 Ankara numune 

eğitim ve araştırma hastanesi, anesteziyoloji ve Rean., muş-Turkey 4 Ankara numune eğitim 

ve araştırma hastanesi, anesteziyoloji ve Rean. - 5 Ankara numune eğitim ve araştırma 

hastanesi, anesteziyoloji ve Rean - 

Giriş: Direkt laringoskopi ve endotrakeal entübasyon, sempatik ve sempatoadrenal aktivitede 

refleks artışla kontrolsüz hemodinamik yanıtlara neden olabilir.1Bu istenmeyen etkileri 

azaltmak ve ortadan kaldırmak için farklı ilaçlar kullanılmıştır. 2,3 Çalışmamızda, 

laringoskopi ve entübasyona hemodinamik yanıtların önlenmesinde tek doz remifentanil, 

alfentanil ve esmolol’ün etkinliğini karşılaştırmayı amaçladık. 

Gereç ve yöntemler: Etik kurul izni ve hasta oluru alındıktan sonra ASA I-II grubunda, 18-65 

yaş arası, elektif cerrahi planlanan 60 olgu çalışmaya alındı. Hastalar 5-7 mg.kg-1 tiyopental 

ve 0.1 mg.kg-1 vekronyum’la anestezi indüksiyonundan sonra rasgele üç gruba ayrıldı. Grup 

A’ya 20 µg.kg1 alfentanil, Grup E’ye 2 mg.kg-1 esmolol ve Grup R’ye 2 µg.kg-1 

remifentanil 30 sn süre içerisinde verildi. Çalışma ilaçlarının uygulamasından iki dakika sonra 

entübasyon gerçekleştirildi. İndüksiyon öncesi, indüksiyon sonrası, araştırma ilacından 1 dk. 

sonra, entübasyondan 1, 3, 5 ve10 dak sonra kalp atım hızı ve sistolik kan basınçları 

kaydedildi.Hipotansiyon, bradikardi, aritmi, bronkospazm ve rijidite gibi yan etkiler 

kaydedildi. İstatistiksel değerlendirmede; Varyans analizi, Student-T testi ve Khi-kare testi 

kullanıldı. P< 0.05 anlamlı olarak kabul edildi 

Bulgular: Entübasyondan sonraki 5.dakikada kalp atım hızı esmelol grubunda remifentanil 

grubuna göre yüksekti.Entübasyondan sonraki 1.,3.,5. dakikalarda esmelol grubunda sistolik 

kan basınçları her iki gruba göre daha yüksekti. Bradikardi sadece Grup R’de 1hastada, 

hipotansiyon Grup R’de 3 ve Grup A’da 1 hastada, hipertansiyon Grup E’de 1 hastada, 

disritim ise Grup A’da 1 hastada gözlendi. Bronkospazm ve rijidite hiçbir hastada 

gözlenmedi. 

Sonuç: Esmelol’ün direkt laringoskopi ve entübasyona hemodinamik yanıta olumlu etkileri 

bildirilmesine rağmen, çalışmamızda kullanılan dozlarıyla remifentanil ve alfentanil, 

hemodinamik yanıtı önlemede daha etkili bulunmuştur.Etki ve apne süresinin kısalığı, 

derlenmede uzamaya yol açmaması nedeniyle kısa süreli cerrahi girişimlerde remifentanil 

tercihinin daha iyi olacağı düşüncesindeyiz. 

KAYNAKLAR 

1. Kovac AL. J Clin Anesth 1996; 8: 63-79

2. Miller DR ve ark. Anest -Analg 1993; 76: 1040-6 

3. Helfman SM ve ark. Anesth-Analg 1991; 72: 482-6

P109 

PERİOPERATİF MAGNEZYUM SÜLFAT UYGULAMASININ DESFLURANIN 

MİNİMAL ALVEOLAR KONSANTRASYON DEĞERİ ÜZERİNE ETKİLERİNİN 

ARAŞTIRILMASI 

YAKUP TOMAK 1 ,MURAT TEKİN 1 * ,İSMAİL KATI 2 ,CEYDA BELENLİ 3 

,MELTEM AYDOĞMUŞ 3 




Giriş ve Amaç : Perioperatif intravenöz magnezyum sülfat uygulamasının, Bispektral indeks 

(BİS) monitorizasyonu ile desfluranın minimal alveolar konsantrasyon (MAC) değeri üzerine 

etkilerini araştırmayı amaçladık. 

Gereç ve Yöntem: Yerel Etik Kurul izni alınan ASA I-II grubundan, 60 hasta çalışmaya 

alındı. Hastalar rastgele 30’arlı iki gruba ayrıldı. Anestezi indüksiyonu fentanil, propofol ve 

vekuronyum ile sağlandı. Birinci gruba 10 dakikada 30 mg/kg yükleme ve 10 mg/kg/saat 

idame intravenöz magnezyum sülfat, ikinci gruba ise aynı süre ve miktarda %0.9 sodyum 

klorür verildi. Magnezyum yükleme dozu sonrası, indüksiyon ve entübasyonu takiben, kan 

basıncı, nabız, BİS, santral ısı, MAC, end-tidal karbondioksit ve periferik oksijen satürasyon 

değerleri kaydedildi. Anestezi idamesi BİS değeri 45-55 arasında olacak şekilde, %40 O2 + 

%60 N2O, desfluran, remifentanil ve vekuronyum ile sağlandı. 

Bulgular: Demografik veriler açısından gruplar arasında anlamlı fark yoktu. MAC değerleri, 

magnezyum grubunda kontrol grubuna göre düşük bulundu (p

P110 

ARTROSKOPİK DİZ CERRAHİSİNDEKİ İSKEMİ-REPERFÜZYON MODELİNDE 

DESFLURAN, SEVOFLURAN VE REJYONEL ANESTEZİNİN ETKİLERİ 

Çetin Kaymak 1 * ,Özgür Çetik 2 ,Mehmet Çakır 3 ,Osman Çağlayan 4 ,Ünase Büyükkoçak 5 

,Alpaslan Apan 6 

1 Kırıkkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Anabilim Dalı - 2 

Kırıkkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı - 3 Kırıkkale 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Anabilim Dalı - 4 Kırıkkale 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Biyokimya Anabilim Dalı - 5 Kırıkkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon Anabilim, Ankara-Afghanistan 6 Kırıkkale Üniversitesi Tıp 

Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Anabilim - 

Giriş ve Amaç: İskemi-reperfüzyon hasarı, ekstravasküler dokuda aktive olan 

polimorfonüklear nötrofillerin (PMN) transendotelial migrasyonu ile karakterize nötrofil 

aracılı bir fenomendir. İskemi sonrasında doku kan akımının yeniden başlamasıyla 

(reperfüzyon), salınan serbest oksijen radikalleri (ROS) doku hasarı oluşturur. Bu çalışmada 

dört farklı anestezi uygulaması altında gerçekleştirilen artroskopik diz cerrahisi sırasındaki 

iskemi-reperfüzyon modelinde oksidatif hasarın etkileri araştırıldı. 

Materyal ve Metod: Çalışmaya etik kurul onayından sonra ASA I-II 18-55 yaş aralığında 60 

elektif cerrahi olgu alındı. Rejyonel anestezi amacıyla siyatik (labat tekniği)-femoral (inguinal 

femoral paravasküler) blok (Grup 1) ve spinal blok (Grup 2) uygulandı. Genel anestezi 

grubuna sevofluran (Grup 3) ve desfluran (Grup 4) anestezisi uygulandı. Hastalarda, 300 

mmHg basınca ayarlı pnömatik turnike kullanıldı. İskemi-reperfüzyon hasarının incelenmesi 

amacıyla hastalardan anestezi öncesi (I), turnike açılmadan 1 dk. önce (II), turnike açıldıktan 

5 dk. sonra (III) ve turnike açıldıktan 20 dk. sonra (IV) plazma kan örnekleri alındı. Ek olarak 

II. ve III evrelerde cerrahi alandan doku örnekleri alındı. Plazma ve doku örneklerinde 

malonildialdehid (MDA), sülfidril (SH) ve nitrik oksit (NO) düzeyleri incelendi. Hastaların 

hemodinamik parametreleri, her 10 dakika arayla kaydedilerek; anestezi, cerrahi ve turnike 

uygulama süreleri belirlendi. 

Bulgular: Gruplara ait turnike uygulama süreleri sırasıyla 53.33±7.63, 52.26±7.30, 

49.80±9,90, 54.43±9.41 (Grup 1-4) olarak tespit edildi. Çalışmamızda iskemi döneminde (II), 

MDA ve SH düzeylerinde gruplar arasında farklılık gözlenmezken; Grup 3 ve 4’de Grup 2’ye 

göre anlamlı yükseklik mevcuttu. Grup 2’de en düşük NO düzeyleri tespit edildi. Grup 2 ve 

3’deki NO düzeylerinde anlamlı farklılık mevcuttu. Reperfüzyon döneminde Grup 2’de III. ve 

Grup 3’de IV. evrelerde anlamlı yükseklik saptandı. 

Tartışma ve Sonuç: Artroskopik cerrahide turnike uygulaması sonrasında geçici nötrofil 

aktivasyonu ve transendotelial PMN migrasyonu gösterilmiştir. Literatürde inhalasyon 

anestezisi altında yapılan çalışmalarda reperfüzyon döneminde ROS’nin anlamlı olarak 

yükseldiği tespit edilmiştir. Çalışmamızda rejyonel anestezi teknikleri ile inhalasyon 

anesteziklerine göre daha az düzeyde iskemi-reperfüzyon hasarı oluştuğu sonucuna varıldı. 

Kaynaklar: 

1. J Trauma 2001;51:922-926 

2. Anesth Analg 2002;94:1617-1620.

P111 

DÜŞÜK AKIM ANESTEZİSİNDE SEVOFLURAN VE DESFLURANIN 

NEFROTOKSİSİTELERİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

FULYA ULUDAĞ KIZILTEPE* ,NALAN SAYGI EMİR ,GÜLAY AŞIK EREN ,OYA 

HERGÜNSEL ,ZAFER ÇUKUROVA ,HÜLYA LEBLEBİCİ ,CELİL GEZMİŞ ,DİLEK 

ALTUN 

BAKIRKÖY DR.SADİ KONUK E.A.H, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 

Giriş: Çalışmamızda düşük akımlı anestezide sevofluran ve desfluranı kullanarak 

nefrotoksisite açısından karşılaştırmayı amaçladık. 

Metod: Etik kurul onayı sonrası, LHNP sebebi ile opere olacak 20-65 yaş arasında, ASA I-II 

grubu 40 hasta çalışmaya alındı. 

Anestezi indüksiyonunda 5-7 mg/kg tiopental sodyum, 1-2 mcg/kg fentanil ve 0.1 mg/kg 

vekuronyum ile %80 O2- %20 hava karışımı ile 4 lt/dk’dan oksijenize edildi. Kan gazı takibi 

için arteriyel kanül yerleştirildi. Özefagiyal ısı takibi yapıldı. Anestezi idamesi için %50 O2, 

%50 hava karışımı ile sevofluran grubunda yüksek akımda vaporizatör ayarı %2, düşük 

akımda %3 volüm; desfluran grubunda vaporizatör ayarı %6 sabit volüm ile kullanıldı. Her 

iki grupta da 0.2 mcg/kg/dk remifentanil infüzyonuna indüksiyon sonrası başlanıldı, 

operasyon süresince devam edildi. 

Entübasyondan sonra, 4 lt/dk’lık (2 lt/dk O2, 2 lt/dk hava ) yüksek akım ile ventilasyon 

uygulanarak, cerrahiden 10 dk sonra 1 lt/dk (0.5 lt/dk O2, 0.5 lt/dk hava) ventilasyona geçildi. 

Operasyon boyunca hemodinamik veriler, end-tidal CO2 , inspire edilen dakika volümü, 

inspire ve ekspire edilen O2, CO2, anestezik gaz konsantrasyonları, inspiryum tepe ve plato 

basıncı, ekspiryum sonu pozitif basınç, akciğer kompliyansı, özefagus ısısı, inspiratuvar akım 

hızı sürekli izlendi. Arter kan gazı, kan ve idrar üre ve kreatinin ile idrarda N-Asetil-β-D- 

Glukozaminidaz değerleri aralıklı olarak değerlendirildi. Sodalaymın ısı ve nemi ölçüldü. 

Ekstübasyon sonrası Modifiye Aldrete skoru ile derlenme süresi değerlendirildi. 

Bulgular: Çalışmamızda demografik veriler ve hemodinamik parametreler açısından her iki 

grup arasında anlamlı farklılık gözlenmedi. Sevofluran grubunda dakika volümü ve 

kompliyansın anlamlı derecede yüksek olduğu saptandı. Sodalaym ısısındaki artışın desfluran 

grubunda, sodalaym neminin sevofluran grubunda anlamlı derecede yüksek olduğunu 

gözledik. Kan gazı analizlerinde 1 lt/dk sonunda PCO2 ve HCO3 değerleri desfluran 

grubunda yüksek bulundu. İdrar analizlerinde NAG değerleri sevofluran grubunda 

ekstübasyon sonrası anlamlı derecede yüksekti. Anestezi sonrası derlenme açısından gruplar 

arası fark bulunmadı. 

Sonuç: Yeterli monitörizasyon şartları altında, nefrotoksisite açısından desfluranın daha 

güvenli olduğu, sevofluranın ise dikkat edilerek düşük taze gaz akımları ile uygulanabileceği 

kanaatindeyiz.

P112 

TAZE DONMUŞ PLAZMA KULLANMAKSIZIN KARACİĞER 

TRANSPLANTASYONU: TROMBELASTOGRAM İLE DEĞERLENDİRME 

Sezgin Ulukaya 1 * ,Işık Alper 2 ,Işık Alper 3 ,Füsun Demir 4 ,İlkben Günüşen 5 ,Hilmi Ömer 

Ayanoğlu 6 ,Taner Balcıoğlu 6 ,Murat Zeytunlu 7 ,Murat Kılıç 7 

1 Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, İzmir-Turkey 2 Ege 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon İZMİR- 3 Ege Üniversitesi Tıp 

Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, İZMİR-Turkey 4 Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon, İzmir-Afghanistan 5 Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon, İzmir-Turkey 6 Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji 

ve Reanimasyon - 7 Ege Üniversitesi Tıp Fakültesi, Genel Cerrahi - 

Giriş ve Amaç: Karaciğer transplantasyonu (KT) sırasında koagülopati ve bununla ilişkili 

transfüzyon yönetimi büyük önem taşımaktadır. Koagülasyonun değerlendirilmesi laboratuvar 

ve trombelastogram verilerine göre yapılabilmektedir. Çalışmamızda, hasta başında rutin 

uygulamaya girmiş olan trombelastogram ile yapılan koagülasyon yönetimi sonucu elde 

edilen verilerin kliniğe yansımasının değerlendirilmesi amaçlanmıştır. 

Gereç ve Yöntem: Ege Üniversitesi Organ Nakli Merkezinde KT geçirmiş olan, koagülasyon 

izlemi konvansiyonel laboratuvar parametreleri (Protrombin Zamanı, Aktive Parsiyal 

Tromboplastin Zamanı, Trombosit sayısı, fibrinojen ve D-Dimer düzeyi) ile yapılan 357, 

trombelastogram parametrelerine (r time, K time, Alfa Angle, Maximum Amplitude, Lysis30) 

göre yapılan 78, toplam 435 yetişkin hastanın kan ve kan ürünleri transfüzyon gereksinimi 

retrospektif olarak karşılaştırılmıştır. Veriler operasyon dönemlerine uygun olarak diseksiyon 

dönemi başında, anhepatik dönem sonunda, reperfüzyon döneminde elde edilmiştir. 

Bulgular: TDP gereksinimi konvansiyonel lab değerlerine göre yönetim sırasında 6.6±3.4 Ü 

iken TEG değerlerine göre yönetim sonrası 1.7±2.7 Ü olarak saptanmıştır (p

P113 

ESMOLOL VE LİDOKAİNİN PROPOFOL ENJEKSİYON AĞRISI ÜZERİNE 

ETKİSİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

HALE BORAZAN 1 * ,TUBA BERRA ERDEM 2 ,RUHİYE REİSLİ 3 ,ŞEREF 


1 SÜMTF, ANESTEZİ konya- 2 SÜMTF, ANESTEZİ KONYA- 3 SÜMTF, ANESTEZİ - 

Amaç: Propofol enjeksiyon ağrısı ile sıkça karşılaşılmaktadır. Propofol enjeksiyon ağrısını 

önlemek için en sık kullanılan ve en etkili ajan lidokaindir. Bu çalışmada propofol 

enjeksiyonu öncesinde verilen esmololün ağrı insidansını azaltmada lidokain kadar etkili olup 

olmadığının araştırılması amaçlanmıştır. 

Gereç ve yöntem: Genel anestezi altında elektif cerrahi geçirecek olan 93 hasta rastgele 

hastane etik kurul onayını takiben üç gruba ayrılıp, propofol enjeksiyonundan önce ilk gruba 

20 mg esmolol, ikinci gruba 20 mg lidokain ve son gruba 2 ml salin verildi. Bu ajanlar, her 

hastaya el sırtından açılan 20 G kanülden intravenöz yolla 45 saniyede yapıldı. Daha sonra 

oda ısısındaki propofolden 2 mg/kg olacak şekilde her 4 saniyede 2 ml verildi. Ağrı sözlü 

olarak dört puanlı skala ile, ağrı yok (0), hafif (1), orta (2), şiddetli (3), değerlendirildi. 

Bulgular: Demografik verilerde üç grup arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık yoktu. 

Kontrol grubunda ağrı insidansı (% 77,42) esmolol grubu (% 32,26) ve lidokain grubundan 

(% 38,71) daha yüksekti ve sonuçlar istatistiksel olarak anlamlıydı (p< 0,05). Esmolol ve 

lidokain gruplarındaki ağrı insidansı benzerdi ve sonuçlar istatistiksel olarak anlamlı değildi 

(p>0,05). 

Tartışma ve Sonuç: Propofol enjeksiyonu öncesinde yapılan esmololün enjeksiyon ağrısını 

lidokain kadar azalttığı sonucuna vardık. Ağrı üzerindeki bu olumlu etkisi nedeniyle, uygun 

hastalarda propofol enjeksiyonundan önce esmolol kullanımının faydalı olacağını 

düşünüyoruz

P114 

ENDOTRAKEAL N-ASETİLSİSTEİN UYGULAMASININ POSTOPERATİF 

SOLUNUM FONKSİYONLARINA ETKİSİ 

Yavuz Demiraran 1 ,Ali Nihat Annakkaya 2 ,Gülgün Elif Akçalı 3 * ,Reşat Yeşiloğlu 4 

,Buket KOcaman 5 ,Gülbin Sezen 5 ,Abdülkadir İskender 5 ,İlknur Suidiye Yorulmaz 5 

1 Düzce Üniversitesi, Anesteziyoloji - 2 Düzce Üniversitesi, Göğüs Hastalıkları - 3 Düzce 

Üniversitesi, Anesteziyoloji - 4 Düzce Üniversitesi, Göğüs Hastalıkları - 5 Düzce Üniversitesi, 


Giriş: Bu çalışmada, sigara içen ameliyat olacak hastalarda, entübasyon sırasında intratrakeal 

n-asetilsistein uygulanmasının per-postoperatif solunumsal komplikasyonlar üzerine etkisinin 

araştırılması amaçlandı. 

Method: Çalışma, prospektif, randomize, plasebo kontrollü ve çift kör olarak planlandı. 20–60 

yaş aralığındaki, ASA I-II, en az 5 yıldır günde 10 adetten fazla sigara içen ve genel anestezi 

alacak 40 hasta iki gruba randomize edildi. Hastaların preoperatif akciğer grafisi, solunum 

fonksiyon testi ve arteriyel kan gazı incelendi. Entübasyon sonrası entübasyon tüpü içerisine 

plasebo grubuna (n=20) 2 ml % 0,9 NaCl (serum fizyolojik), n-asetilsistein grubuna (n=20) 2 

ml n-asetilsistein verilerek ilaçların hızlı emilmesi için birkaç kez yüksek basınçlı (20 

cmH2O) ventilasyon uygulandı. EKG, non-invazif arteriyel basınç, kalp atım hızı, SPO2 ve 

ETCO2 monitörize edildi. Postoperatif 1 ve 24. saat kan gazı ile 24. saat solunum fonksiyon 

testi ve akciğer grafisi tekrarlandı. 

Bulgular: Preoperatif FEV1/FVC n-asetilsistein grubunda anlamlı düşük bulundu (p

P115 

LANZ® ENDOTRAKEAL TÜP AZOT PROTOKSİT ANESTEZİSİNDE AVANTAJ 

SAĞLAR MI? 

Özgün Cuvaş 1 ,Hülya Başar 2 * ,Fatma Dokumacı 3 ,Mehmet Akif Yazar 3 


Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reaninasyon - 3 Ankara Eğitim ve 


Giriş ve Amaç: Çalışmamızın amacı, azot protoksit anestezisinde Lanz® ETT ün geleneksel 

yüksek volüm-düşük basınçlı tüp ile karşılaştırıldığında uygun kaf basıncının sürdürülmesi ve 

laringotrakeal yakınmalar açısından avantaj sağlayıp sağlamadığının araştırılmasıdır. 

Gereç ve Yöntem: Hastane etik kurul onayı alındıktan sonra, 18-60 yaş arası, ASAI-II, genel 

anestezi altında en az 120 dakika süreli elektif operasyon geçirecek ve endotrakeal 

entübasyon uygulanacak olan 70 adet bayan hasta çalışmaya dahil edildi. Operasyon odasında 

hastalara rutin monitorizasyon ve indüksiyonu takiben kas gevşetici uygulamasından 3 dakika 

sonra entübasyona geçildi. Grup I (n= 35) de, kafı yüksek volüm- düşük basınçlı, 7.5 ID tüp 

(Saviour, Çin) ile entübe edildiler. Tüpün yeri doğrulandıktan sonra kaf, hasta havayolu 

basıncı 20 cmH2O olacak şekilde ventile edilirken kaçak sesinin olmadığı en düşük volüm ile 

şişirildi. Grup II ( n= 35) de ise hastalar Lanz® ETT 7.5 ID ( Mallinckrodt, Ireland) ile entübe 

edildiler ve kullanım talimatına uygun olarak kaf, başlangıç basıncı 30 cmH2O olacak şekilde 

30-40 ml hava verilerek şişirildi. Operasyon süresince 30 dakika aralarla kaf basıncı 

manometre (Mallinckrodt, Ireland) ile ölçüldü. Ekstübasyonu takiben nefes tutma, 

laringospazm, desaturasyon, öksürük , stridor olup olmadığı kaydedildi. Boğaz ağrısı, ses 

kısıklığı ve disfaji derlenme odasından çıkarken ve postoperatif 24 saat sonra Vizüel Analog 

Skala (VAS 0-100 mm) ya göre sorgulandı 

Bulgular: Gruplar arasında yaş, vücut kitle indeksi, entübasyon süresi, entübasyon skoru, 

cerrahi süresi ve anestezi süresi bakımından anlamlı farklılık bulunmadı (p> 0.05). Grup I de 

kaf basınçları tüm zamanlarda P0 a göre anlamlı olarak yüksek bulunurken (p0.05). Grup I deki basınçların 60. 

dakikadan itibaren 30 cmH2O yu geçtiği ve bu zamandan sonra Grup II ile aralarında anlamlı 

farklılık olduğu belirlendi (p 0.05). 

Tartışma ve Sonuç: Azot protoksit anestezisinde, Lanz® ETT ün geleneksel tüp ile 

karşılaştırıldığında operasyon süresince kaf basıncını 30 cmH2O civarında tuttuğu ve azot 

protoksite bağlı oluşan kaf basıncı artışını engellediği ancak ortalama 130 dakika süreli 

operasyonları takiben postoperatif laringotrakeal komplikasyonlar açısından anlamlı avantaj 

sağlamadığı kanaatine varıldı.

P116 

POSTOPERATİF BULANTI-KUSMANIN ÖNLENMESİNDE ONDANSETRON VE 

HALOPERİDOLÜN ETKİLERİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

HALE BORAZAN 1 * ,TUBA BERRA ERDEM 2 ,RUHİYE REİSLİ 3 ,ŞEREF 


1 SÜMTF, ANESTEZİ konya- 2 SÜMTF, ANESTEZİ KONYA- 3 SÜMTF, ANESTEZİ - 4 

SÜMTF, ANESTEZi - 

Amaç: Bu çalışmanın amacı orta kulak cerrahisinde proflaktik uygulanan ondansetron ve 

haloperidolün postoperatif bulantı-kusma üzerine etkinliklerinin karşılaştırılmasıdır. 

Gereç ve yöntem: Genel anestezi altında orta kulak cerrahisi geçirecek olan 40 hasta rastgele 

iki gruba ayrılıp, anestezi indüksiyonundan 5 dakika önce ya intravenöz (IV) 2 mg 

haloperidol (Grup I) ya da IV 4 mg ondansetron (Grup II) verildi. Anestezi indüksiyonunda 

propofol 2 mg/kg, fentanil 1 µg/kg ve atraküryum 0,5 mg/kg, idamesinde remifentanil 

infüzyonu ile % 50 hava/oksijen karışımında % 1 - % 2 sevofluran kullanıldı. 

Bulgular: Bulantı-kusma skoru açısından gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık 

bulunmadı (p>0.05). Bulantı-kusma görülme sıklığı Grup II’de Grup I’e göre fazlaydı. Ek 

antiemetik gereksinimi Grup I’de daha azdı ve bunlar istatistiksel olarak anlamlı değildi 

(p>0.05). Yan etki açısından gruplar arasında fark yoktu. 

Tartışma ve Sonuç: Sonuç olarak orta kulak cerrahisi geçirecek hastalarda postoperatif 

bulantı-kusmayı önlemede 2 mg haloperidolün, 4 mg ondansetron kadar etkili olduğunu, 

sonuçların benzerliği ve maliyet avantajı da gözönüne alındığında haloperidol kullanımının 

daha uygun olacağını düşünmekteyiz.

P117 

DÜŞÜK VE YÜKSEK AKIMLI DESFLURAN ANESTEZİSİNDE HEMODİNAMİK 

ETKİLERİN TORASİK ELEKTRİKSEL BİYOEMPEDANS MONİTORİZASYON 

İLE KARŞILAŞTIRILMASI 

Çetin Kaymak 1 * ,Hülya Başar 2 ,Özlem Tekin 3 ,Özgür Sert 3 ,Alpaslan Apan 3 

1 Kırıkkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 2 S.B Ankara Eğitim 

ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 3 Kırıkkale Üniversitesi Tıp 


Giriş ve Amaç: Düşük akımlı anestezi, yarı kapalı ve yeniden solutmalı bir sistemle 

uygulanan ve solutma oranının en az %50 olduğu inhalasyon anestezi tekniklerini tanımlayan 

bir yöntemdir. Bu çalışmada, noninvaziv torasik elektriksel biyoempedans (TEB) 

monitorizasyonu kullanılarak, düşük ve yüksek akımlı desfluran anestezisindeki hemodinamik 

etkilerin karşılaştırılması amaçlandı. 

Gereç ve Yöntem: Hastane etik kurul onayı alındıktan sonra, ASA I-II sınıfındaki elektif 

cerrahi planlanan 40 olgu dahil edildi. Tüm hastaların anestezi indüksiyonu 5-7 mg/kg 

tiopental ve 1.5 µg/kg fentanil ile yapıldı. 0.1 mg/kg veküronyum i.v ardından trakeal 

entübasyon gerçekleştirildi. Hastalar, %4-6 desfluran anestezisi altında düşük akım (Grup I, 1 

Ldak-1 %50 N2O+O2) ve yüksek akım (Grup II, 4 Ldak-1 %50 N2O+O2) olmak üzere 

randomize edilerek iki gruba ayrıldı. Anestezinin derinliği, bispektral index (BIS) değerleri 

40-60 arasında hedeflenecek şekilde, desfluran konsantrasyonlarıyla ayarlandı. Noninvaziv 

TEB kullanılarak ejeksiyon fraksiyonu (EF), end-diastolik indeks (EDI), kardiyak indeks (CI) 

ve strok volüm indeks (SVI) değerleri; bazal, indüksiyon, entübasyon ve 15 dakika aralıklarla 

kaydedildi. Postoperatif dönemde Aldrete Derlenme Skoru (ARS) kaydedildi. İstatistiksel 

analiz için Student-t testi ve tekrarlayan ölçümlerde varyans analizi kullanıldı. P

P118 

İZOLE SIÇAN TORASİK AORTASINDA PANKÜRONYUM, ROKÜRONYUM, 

VEKÜRONYUM VE MİVAKÜRYUMUN GEVŞETİCİ ETKİLERİ VE OLASI ETKİ 

MEKANİZMALARI 

Sinan Gürsoy 1 * ,İhsan Bağcivan 2 ,Kenan Kaygusuz 3 ,İclal Özdemir Kol 4 ,Şahin 

Yıldırım 5 ,Caner Mimaroğlu 6 

1 Cumhuriyet Üniversitesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Sivas- 2 Cumhuriyet Üniversitesi, 

Farmakoloji - 3 Cumhuriyet Üniversitesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Sivas- 4 Cumhuriyet 

Üniversitesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon sivas- 5 Cumhuriyet Üniversitesi, Farmakoloji - 

6 Cumhuriyet Üniversitesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışma; izole sıçan torasik aortasında, panküronyum, roküronyum, 

veküronyum ve mivaküryumun gevşetici etkilerini ve olası etki mekanizmalarını araştırmak 

amacıyla planlanmıştır. 

GEREÇ ve YÖNTEM: Bu çalışmada etik kurul izni alındıktan sonra 20 adet erkek Albino 

Wistar sıçan kullanıldı. Tiyopental anestezisini takiben torasik aorta çıkarılarak, %95 O2 + 

%5 CO2 ile gazlandırılan, pH’sı 7.4 olan 37oC sıcaklığında Krebs–Henseleit solüsyonu içeren 

10 ml’lik organ banyosuna 1.5 gram ön gerilim altında asıldı. 

PGF2 alfa ile kastırılan dokulara, prostaglandin sentez inhibitörü indometazin (10-6 M) ve 

nitrik oksid sentez inhibitörü L-NAME (3x10-5 M) varlığında ve yokluğunda artan 

konsantrasyonlarda(10-7-10-4 M) panküronyum, roküronyum, veküronyum ve mivaküryum 

uygulandı. Aynı deney protokolü endotel tabakası çıkarılarak ve elektriksel alan uyarısı(EAU) 

uygulanarak tekrarlandı. PGF2 alfa ile kastırılan bu dokularda 10-6 M konsantrasyonda, 

panküronyum, roküronyum, veküronyum ve mivaküryumun etkilerine noradrenalin geri alım 

inhibitörü desipramin ile propranolol varlığında ve yokluğunda bakıldı. Etkilerin sinir 

uyarımına bağlı olup olmadığı tetrodotoksin ile test edildi. 

BULGULAR: PGF2 alfa ile kastırılan dokularda panküronyum ve roküronyum 

konsantrasyona bağımlı gevşeme oluşturdu (p

P119 

ESMOLOLÜN HEDEF - KONTROLLÜ İNFÜZYON POMPASIYLA KULLANILAN 

PROPOFOL İNDÜKSİYON DOZU, BİSPEKTRAL İNDEKS VE HEMODİNAMİK 

PARAMETRELER ÜZERİNE ETKİLERİ 

Utku Tura 1 ,Ayşegül Çizen 1 ,Serhan Çolakoğlu 1 * ,Elif Bombacı 2 

1 Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, II.Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

2 Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, II.Anesteziyoloji ve Reanimasyon 

İstanbul- 

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada kısa etkili bir beta-bloker olan esmololün iki farklı dozunun 

hedef kontrollu infüzyon(HKİ) pompasıyla uygulanan propofolün indüksiyon dozu, BİS, ve 

hemodinamik parametreler üzerine etkisi araştırıldı. 

GEREÇ VE YÖNTEM: Etik kurul ve hasta onayı alınan çalışmada ASA I- II, 18–60 yaş 

arası, elektif cerrahi uygulanacak normotansif 60 hasta rasgele 3 eşit gruba ayrıldı. Grup I: 

serum fizyolojik, Grup II: 1 mg/kg esmolol, Grup III: 2 mg/kg esmolol 20ml volümle verildi. 

Ardından HKİ pompasıyla, (Orchestra Base Intensive, Fresenius Vial® Fransa) hedef plazma 

konsantrasyonu üç dakikada 10 mcg/ml ayarlanarak başlanan propofol infüzyonu, BİS değeri 

40-60 arasına ulaştığında durduruldu. Toplam propofol dozu kaydedildi. Entübasyon sonrası 

anestezi idamesinde oksijen içinde %66 N2O ve BİS değeri 40–60 arasında olacak şekilde 

izofluran % 0,6–1,5 verildi. 

Sistolik (SAB), diastolik (DAB), ortalama (OAB) arter basınçları, kalp atım hızı (KAH) ve 

BİS değerleri; başlangıçta, esmolol 1. dk, propofol 1., 3.dk, vekuronyum 3.dk., entübasyonun 

1., 3., 5., 10. ve 15. dakikasında ölçülüp kaydedildi. 

Verilerin İstatistiksel analizleri; grupiçi karşılaştırmalarda paried-t, gruplararası için Anova 

testleriyle yapıldı (p0.05). Grup III’te BİS 

değerinin daha az propofol ile daha çabuk istenilen değerlere ulaştığı, ancak propofol 3. dk 

ölçümlerinde BİS değerinin Grup III’te diğer gruplardan anlamlı olarak yüksek olduğu 

gözlendi. Toplam propofol dozu Grup III’te daha az olmakla beraber gruplararası fark 

bulunmadı. Hemodinamik değerler esmolol gruplarında kontrol grubuna göre düşük 

seyrettiği, laringoskopi ve entübasyona hemodinamik yanıtın baskılandığı görüldü. 

TARTIŞMA ve SONUÇ: Esmololün her iki dozuyla da hemodinami korunmakta, 2mg/kg 

bolus dozu propofolün etkisini hızlandırmaktadır. Her iki ilacın yarılanma ömrünün kısa 

olması nedeniyle BİS değeri kısa sürede yükselmekle birlikte hipnoz için kabul edilebilir 

değerlerde kalmaktadır. Sonuç olarak;Hızlı indüksiyon gereken anestezi uygulamalarında 

HKİ pompası ile verilen propofolle beraber kontrendikasyon olmadığı sürece Esmolol 2mg/kg 

bolus dozuyla adjuvan ilaç olarak kullanılabileceği kaanatine varılmıştır.

P120 

ROKURONYUMLA OLUŞTURULAN NÖROMUSKÜLER BLOĞUN NEOSTİGMİN, 

EDROFONYUM VE SUGAMMADEX İLE GERİ DÖNDÜRÜLMESİNİN 


ÖZLEM SAÇAN 1 * ,PAUL F WHİTE 2 ,KEVIN KLEIN 2 

1 ANKARA NUMUNE EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, 2. ANESTEZİYOLOJİ VE 

REANİMASYON KLİNİĞİ Ankara- 2 UT SOUTHWESTERN MEDICAL CENTER, 

ANESTHESIOLOGY AND PAIN MANAGEMENT - 

Giriş ve Amaç: Sugammadex (ORG-25969) bir modifiye cyclodextrin molekülüdür ve bu 

rokuronyumu inaktive ederek derin nöromusküler bloğu geri çevirir. Bu çalışma 

rokuronyumla oluşturulan nöromusküler bloğun sugammadex, neostigmine-glikopirolat veya 

edrofonyum-atropin ile geri döndürülmesini karşılaştırmaktadır. 

Gereç ve Yöntem: Etik kurul onayı ile 60 hasta bu çalışmaya dahil edilmiştir. Hastalar 

propofol (2mg/kg IV) , desflurane (4% ET) , remifentanil (0,125 µg/kg/min IV) ve 

rokuronyum (0,6 mg/kg IV) kullanılarak anestetize edilmişlerdir. Hastalarda TOF-watch’da 

T1’in geri dönüşünden ve son rokuronyum dozundan en az 15 dakika sonra neostigmin (70 

µg/kg IV) + glikopirolat (14 µg/kg IV) , edrofonyum (1mg/kg IV) + atropine (10mg/4g IV) 

veya sugammadex (4mg / kg IV) kullanılarak nöromusküler blok geri döndürülmüştür. 

Nöromusküler fonksiyonlar TOF-watch ve bilgisayar kullanılarak değerlendirilmiştir. 

Sonuçlar: 3 grupta da demografik veriler aynıydı. Sugammadex grubunda TOF>0,7 ye 

ulaşılması oldukça kısa sürede (1-1,5dk) gerçekleşti. Neostigmin grubunda bu süre 5-15 dk ve 

edrofonyum gurubunda 2-8 dk idi. Sugammadex grubunda TOF oranının 0,9’a ulaşması 2dk 

dan kısa sürede gerçekleşti. TOF 0,9’a edrofonyum grubunda 8dk ve neostigmine grubunda 

15dk da ulaşıldı. 

Tartışma: Rokuronyumla oluşturulan nöromusküler blok neostigmin ve edrofonyuma göre 

sugammadex ile çok daha kısa bir sürede geri döndürülebilmektedir 

Tablo id 1 

1 

5 

Yaş (yıl) 

9 

Kilo (kg) 

13 

Anestezi s 

17 

2 

3 

Edrofonyum Neostigmin Sugammadex 

6 

63±12 

10 

86±17 

14 

134±90 

Toplam rok 73±30 

21 

Rev-roc 

25 

Rev anı TI 

29 

T2 zamanı 

18 

22 

40±16 

26 

12±9 

30 

44±19 

7 

60±14 

11 

92±7 

15 

147±92 

19 

79±26 

23 

35±8 

27 

13±12 

31 

75±22 

4 

8 

60± 10 

12 

93± 33 

16 

143±77 

20 

73±22 

24 

41±9 

28 

33 34 35 36 

6±7 

32 

50±20

T3 zamanı 45±22 88±29 55±15 

37 

TOF ol sü 

38 

57±21 

39 

115±49 

Tablo id 2 

40 

62±15* 

1 

Ilk TOF% 

5 

2 

30±14 

6 

Mak TOF% 64±23 

9 

TOF 0.7 

13 

TOF 0.8 

17 

TOF 0.8 

10 

3 

16±7 

7 

74±18 

11 

4 

73±16* 

8 

115±13* 

12 

202±171 (7 625±341 (971±25 (20* 

14 

248±32 (5 

18 

331±7 (2) 

15 

16 

990±56 (5) 79±33 (20* 

19 

20 

1044±590 ( 107±61 * 

*p

P121 

İNDÜKSİYONDA LİDOKAİN KULLANIMININ MİDAZOLAM VE DESFLURAN 

ANESTEZİSİ ALTINDAKİ HASTALARDA QT İNTERVALİ ÜZERİNE ETKİLERİ, 

ÖN BULGULAR 

Nilgün Kavrut Öztürk 1 ,Murat Yaşar Özkalkanlı 2 * ,Kaan Katırcıoğlu 2 ,Nuri Aygün 3 

,Serdar Savacı 3 

1 İzmir Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 2 İzmir 

Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon İzmir- 3 İzmir Atatürk 

Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

GİRİŞ ve AMAÇ: İnhalasyon ajanlarından desfluran QT intervalinde uzamaya yol açmaktadır 

.QT intervali uzamasına etki eden en önemli fakörlerden bir tanesi de entübasyon sonrası 

oluşan sempatik aktivasyondur. QT intervalinin uzaması, kardiyak elektriksel instabiliteye 

neden olabilmektedir. 

Bu çalışmada amacımız, entübasyona sempatik yanıtı baskılamak amacı ile intravenöz yoldan 

uygulanan lidokainin anestezik ajanlara ve entübasyona bağlı olarak gelişen QT ve QTc 

mesafesi değişiklikleri üzerine etkilerini incelemektir. 

GEREÇ ve YÖNTEM: Etik kurul onayı ve hastaların imzalı olur belgeleri alındıktan sonra, 

genel anestezi altında elektif kardiyak dışı cerrahi geçirecek, 18-65 yaş aralığında, ASA I 

grubu, 82 olgunun çalışmaya alınması planlandı. QT intervali süresini etkileyecek herhangi 

bir durumu olan hastalar çalışma dışı bırakıldı. Her iki gruptan 10’ar hasta ile ön sonuçlar elde 

edildi. 

.Her iki gruptaki hastalarda operasyon süresince standart monitörizasyona ek olarak 12 

derivasyonlu EKG kaydı yapıldı. İndüksiyonda 0,30-0,35 mg/kg midazolam uygulandı. 

Kirpik refleksi kaybolduğunda maske ile Desflurane (%6 ) ve oksijen (% 100 ) uygulaması 

başlandı. Kas gevşemesi için Cisatracurium Besylate 0.15 mg/kg verildi. Grup 1’de 

indüksiyonda midazolam uygulanmasından sonra lidokain 1,5 mg/kg, Grup 2’de eşit volümde 

izotonik NaCl kulanıldı. Anestezi indüksiyonu sonrası, entübasyonu takiben ve entübasyonun 

10’uncu dakikasında EKG ve hemodinamik parametreler kaydedildi. 

EKG kayıtları ile QT intervali ve kalp hızına göre düzeltilmiş QT intervali (QTc) hesaplandı. 

BULGULAR: Her iki grupta da anestezi indüksiyonundan ve entübasyondan sonra QT ve 

QTc mesafesinin uzadığı, bu uzamanın entübasyon sonrasında daha belirgin olduğu görüldü. 

İki grup arasında QT mesafesi uzaması açısında anlamlı bir fark bulunamadı. 

SONUÇ: Çalışmamızın ön verileri sonrasında entübasyona sempatik yanıtı baskılamak amacı 

ile 1.5 mg/kg dozda uygulanan lidokainin midazolam indüksiyonu ve desfluran anestezisi 

altında gelişen QT ve QTc uzaması üzerine önleyici bir etkisinin olmadığını saptadık.

P122 

PERKÜTAN LAZER DİSK DEKOMPRESYON OLGULARINDA 

AMELİYATHANE DIŞI ANESTEZİ 

Mehmet Ali ELMACIOĞLU 1 * ,Mustafa KARAKAN 2 ,Cezmi ÜK 3 

1 S.E.V. Gaziantep Amerikan Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, GAZİANTEP-Turkey 

2 S.E.V. Gaziantep Amerikan Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 3 S.E.V. Gaziantep 

Amerikan Hastanesi, Beyin ve Sinir Cerrahisi - 

GİRİŞ 

Hastanemizde 2006 yılı Ocak ayından itibaren perkütan lazer disk dekompresyonu yapılan 17 

erkek, 46 kadın olmak üzere toplam 63 hasta hastanemiz etik kurulundan onay alınarak 

incelenmiştir. Dekompresyon işlemi, bilgisayarlı tomografi eşliğinde disk içi mesafeye 

yerleştirilen bir kanül içinden fiber optik kateter ve 980-nm dalga boyu verebilen diod laser 

cihazı ile yapılmıştır. 

AMAÇ 

Bu girişimde; hastanın hareket etmemesi, ağrı kontrolü ve oluşabilecek nörolojik uyarıyı 

hissedebilmesi beklenmektedir. Bu analjezi ve sedasyon düzeyi için analjezi düzeyi yüksek 

sedo-analjezi uygulamasını amaçladık. 


Girişim öncesi; hastaların istirahat ve hareket halindeki ağrı düzeyleri vizüel analog skala 

(VAS) ile değerlendirilmiş ve 75 mg Diklofenak Na intra müsküler olarak yapılmıştır. 

Hastalara standart monitorizasyon [kalp atım hızı (KAH), periferik oksijen satürasyonu 

(SpO2), sistolik arteryel basınç(SAB) ve diastolik arteryel basınç (DAB)] uygulanmıştır. 

Sedasyon ölçümleri “Observers Assesment of Alertness/Sedation skalası (OAA/S), ağrı 

düzeyi ise VAS ile yapılmıştır (1). Tomografi masasına alınarak pozisyon verilen hastalara 2 

L/dk hızında nasal O2 verilmeye başlanmış ve 2-3 µg/kg Fentanyl ve 1 mg Midazolam 

intravenöz puşe yapılmıştır. İzlem değerleri (KAH, SpO2, SAB, DAB, OAAS/S ve VAS) 

giriş, 5, 10, 15 ve 30. dakikalarda kayıt edilmiştir. Desaturasyon (% 85 ve altı) veya derin 

sedasyon (OAAS/S 12 ve altı) gelişen hastalarda ilk önce sesli daha sonra dokunma ile uyaran 

verilmesi planlanmıştır. Komplikasyonlar ve nalokson ihtiyaçları kayıt edilmiştir. 

BULGULAR 

Hastaların demografik verileri (Tablo 1) ve izlem sonuçları (Tablo 2) verilmiştir. 

Desaturasyon gelişen 6 hasta ve derin sedasyon gözlenen 4 hasta sesli uyarana yeterli yanıt 

vermişlerdir. Nalokson uygulanması gerekmemiştir. Ağrı duyan 5 hastaya 25 µg Fentanyl İ.V. 

puşe olarak yapılmıştır. 

TARTIŞMA VE SONUÇ 

Sonuç olarak; bu girişim için yeterli analjezi ve sedasyon düzeyleri, belirtilen dozlarda 

komplikasyon ile karşılaşılmadan elde edilmiştir. Gelişen teknoloji ile anestezi 

uygulamalarına giderek ameliyathane dışında da ihtiyaç duyulmaktadır. Bu alanda hasta 

izleminde yeterli monitorizasyon yöntemlerinin kullanılmasının ve uygun ilaç seçiminin 

önemli bir unsur olduğunu düşünmekteyiz.

(1) Chernik DA, Gillings D, Laine H, et al. Validity and reliability of the Observer’s 

Assesment of alertness/Sedation Scale: study with intravenous midazolam. J Clin 

Psycopharmacol 1990; 10:2 

Tablo id 1 

Tablo 1: Hastaların demografik verileri 

1 

n= 63 

3 

Yaş (yıl) 

5 

2 

4 

45±26 (19 

6 

Boy (cm) 165±15 (15 

7 

8 

Kilo (kg) 80±25 (105 

Tablo id 2 

Tablo 2: Hastaların izlem sonuçları 

1 

n=63 

7 

KAH (/dk) 

13 

SpO2 (%) 

19 

2 

Giriş 

8 

94±41 

14 

97±3 

20 

3 

5. dk 

9 

85±36 

15 

92±8 

21 

4 

10.dk 

10 

87±37 

16 

93±7 

5 

15. dk 

11 

88±38 

17 

96±4 

6 

30. dk 

12 

89±37 

18 

97±3 

SAB (mmHg) 133±41117±36 

115±33 120±34 123±35 

25 

26 

DAB (mmHg) 90±29 

31 

OAA/S 

37 

VAS 

32 

20±0 

38 

7±2 

27 

74±17 

33 

15±3 

39 

4±2 

22 

28 

72±14 

34 

15±3 

40 

4±2 

23 

29 

75±14 

35 

16±3 

41 

3±2 

24 

30 

78±14 

36 

17±3 

42 

4±1

P123 

YAŞLI HASTALARDA ACİL CERRAHİ GİRİŞİMLERİN DEĞERLENDİRİLMESİ 

Özlem Sezen 1 ,Banu Çevik 2 * ,Cenk İlham 3 ,Gıyasettin Fidan 3 ,Başar Erdivanlı 3 ,Serhan 

Çolakoğlu 3 

1 Dr.Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, II.Anesteziyoloji ve Reanimasyon 

Kliniği - 2 Dr.Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, II.Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon Kliniği istanbul- 3 Dr.Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 

II.Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 

Giriş ve Amaç:Türkiye nüfus ve sağlık araştırması(TNSA 2003)verilerine göre%5.8 olan 65 

yaş üstü nüfusun,2025 yılında%9.7, 2050 yılında ise%18.7olması beklenmektedir.Buna 

paralel olarak geriyatrik hastalarda cerrahi ve anestezi uygulamalarında da artış 

görülmektedir.Bu çalışmada,acil ameliyathanemizde anestezi uygulanan 65 yaş ve üzeri 

hastaların cinsiyet dağılımları,eşlik eden hastalıkları,cerrahi ve anesteziye ait özellikleri ile 

mortalite ve morbidite açısından incelenmesi amaçlandı. 

Gereç veYöntem:Hastanemiz acil ameliyathanesinde üç masada hizmet verilmekte 

olup,çalışmamızın yapıldığı Ocak–Eylül2006 tarihleri arasında ameliyat edilen 65 yaş ve 

üzeri hastalar,65-74 yaş,75-84yaş,85yaş ve üstü olarak üç gruba ayrıldı.Bu hastaların 

cinsiyetleri,ASA fizik durumları,eşlik eden hastalıkları,ameliyat tipleri,uygulanan anestezi 

yöntemleri ve postoperatif sonuçları anestezi kayıtları esas alınarak retrospektif olarak 

incelendi.Yandaş hastalıkların gruplandırılmasında21 başlıklı ICD10 kodları 

kullanılmıştır.Elde edilen veriler toplam hasta sayısı üzerinden %olarak bildirildi. 

Bulgular:Anestezi uygulanan toplam hasta sayısı 1186 olup bu hastaların%12.73(151)kadarı 

65 yaş ve üzerihastalardır.Belirlenen yaşgruplarınagörehastalaraaitözellikleri 

,ameliyattipleriveuygulanananesteziyöntemlerinindağılımıTablo1‘degösterilmiştir.Hastaların 

97’sinde(%64.23 kadarında)eşlik eden hastalık mevcut olup,en sık görülen yandaş hastalık 

hipertansiyondur.53(%54,63) hastada hipertansiyon(I 15.9),18(%18.55) hastada KOAH(J 

44.9),11(%11.34) hastada diabetes mellitus(E 14),15(%15.46) hastada kalp hastalığı(I 50.9) 

vardı. 35(%23.17)hasta postoperatif solunum yetmezliği nedeniyle yoğun bakım servisinde 

takip ve tedavilerine devam edilmiş,111(%73.5)kadarı taburcu edilmiş,5(%3.31)kadarı eksitus 

olmuştur.Eşlik eden hastalık sayısı ile morbidite ilişkili bulunmuştur. 

Tartışma ve Sonuç:Acil cerrahi uygulanan yaşlı hastalar per ve postoperatif dönemde diğer 

hasta gruplarına göre yakın izlem gerektirirler.Bu hastaların acil cerrahi öncesinde 

durumlarının iyi değerlendirilmesi morbiditenin azaltılması açısındaönemlidir.Uzun süreli 

yatış ve tedavi gereksinimlerinden dolayı hastanelerin yaşlı hastaların bakımı konusunda 

yapılandırılması bu hastalara verilecek hizmetin kalitesini arttırılabilir kanısındayız. 

Tablo id 3 

Tablo 1 

1 

2 

3 

4 

5 

G.C. B.C. Ortopedi KBB Diğer G.ANESTEZİ R.ANESTEZİ 

9 10 

11 

12 13 14 15 

16 

65-74 47 %31.12 46 %30.46 8 %5.29 4 %2.64 2 %1.32 107 %70.86 4 %2.64 

17 18 19 20 21 22 23 24 

6 

7 

8

75-84 12 %7.94 10 %6.62 2 %1.32 4 %2.64 1 %0.66 28 %18.54 1 %0.66 

25 

85↑ 

26 

3 %1.96 

27 

6 %3.97 

28 29 

1 %0.66 0 

30 

31 

1 %0.66 11 %7.26 

32 

0

P124 

KONTROLLÜ HİPOTANSİYON UYGULAMASINDA KULLANILAN ESMOLOL 

VE GLİSEROL TRİNİTRATIN ARTER KAN GAZI DEĞERLERİNE ETKİLERİNİN 


G.Ulufer Sivrikaya 1 ,Ahmet Özmaden 2 ,Ayşe Hancı 3 ,Murad Kaya 4 * 

1 Şişli Etfal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 2.Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 2 Şişli 

Etfal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 1.Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 3 Şişli Etfal 

Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 2.Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 4 Şişli Etfal Eğitim 

ve Araştırma Hastanesi, 2.Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği, İstanbul-Turkey 

Giriş ve amaç: Çalışmamızda orta kulak cerrahisi geçirecek olgularda sevofluran anestezisi 

altında kontrollü hipotansiyon sağlamada kullanılan esmolol ve gliserol trinitratın arter kan 

gazı değerlerine etkilerinin karşılaştırılması amaçlanmıştır. 

Gereç ve yöntem: Hastane Etik Komitesi onayıyla, ASA I-II grubundan timpanoplasti 

operasyonu geçirecek 40 olgu çalışmaya alındı. Premedikasyon uygulanmayan olgularda 

anestezi indüksiyonu propofol, fentanil ve atraküryumla gerçekleştirildi. Anestezi idamesinde 

sevofluran kullanıldı. Kan basıncı takibi radial artere yerleştirilen kanülle invaziv olarak 

gerçekleştirildi. Hedeflenen konrollü hipotansiyon değeri; başlangıç ortalama kan basıncı 

değerinin % 20 düşük değeri olacak şekilde Grup E’de esmolol ve Grup GT’de gliserol 

trinitrat ile sağlandı. Hemodinamik parametreler indüksiyondan önce ve peroperatuar 5 dk 

arayla kaydedildi. Kan gazı değerleri olarak PaO2, PaCO2, pH ve HCO3, preoperatuar 

dönemde(kontrol değer), kontrollü hipotansiyonun 30. ve 90.dklarında ve postoperatuar 30. 

dkda kaydedildi. 

Bulgular: Demografik veriler, operasyon ve hipotansif anestezi süreleri gruplar arasında 

benzerdi. Grup GT’de grup içi kontrol değerle (p>0.05) ve gruplar arası karşılaştırmada Grup 

E’ye göre (p

P125 

AZOTPROTOKSİTLİ YÜKSEK VE DÜŞÜK AKIMLI ANESTEZİDE 

ENDOTRAKEAL TÜP KAF BASINÇLARININ KARŞILAŞTIRILMASI 

AYSUN POSTACI 1 ,IŞIL KARABEYOĞLU 2 ,GÜLCAN ERK 2 ,TANER AYERDEM 2 

,HANDAN ŞAŞTIM 2 ,SEMİHA BARÇIN 3 * ,BAYAZİT DİKMEN 4 

1 ANKARA NUMUNE EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REAN. 

KLİNİĞİ, Ankara-Turkey 2 ANKARA NUMUNE EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, 

ANESTEZİYOLOJİ VE REAN. KLİNİĞİ - 3 ANKARA NUMUNE EĞİTİM VE ARAŞTIRMA 

HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REAN. KLİNİĞİ, ankara-Turkey 4 ANKARA NUMUNE 

EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REAN. KLİNİĞİ - 

Giriş:Yüksek endotrakeal kaf basıncı trakea mukozasında iskemik hasara yol açabilir1. Genel 

anestezi uygulamasında kaf havayla şişirilirse, N2O diffüzyonu kaf volüm ve basıncını artırır. 

İnspire edilen N2O konsantrasyonu volüm ve basınç artışını etkileyen faktörlerdendir2. Düşük 

akımlı anestezide inspire edilen N2O konsantrasyonu artmaktadır3. Çalışmamızın amacı, 

düşük ve yüksek akımlı genel anestezi uygulanan olgularda, inspire edilen N2O ve 

endotrakeal tüp kaf basınçlarını karşılaştırmaktır. 

Gereç ve yöntemler:Etik kurul izni alındıktan sonra; ASA I-III grubu, 18-65 yaş arası, 70 olgu 

çalışmaya alındı. İndüksiyonu takiben kadın olgular 7.5-8 mm, erkek olgular 9-9.5 mm iç 

çaplı, endotrakeal tüple entübe edilip, kafları kaçak oluşturmayacak şekilde havayla şişirildi 

ve manometreye bağlandı. Anestezi idamesinin ilk on dakikasında % 40 O2 ve % 60 N2O 

karışımı içinde %1.5 lik izofloran 4L/ dk akımla verildi. İdameye % 50 O2 ve % 50 N2O gaz 

karışımı Grup I’de 4L/dk’lık akımla devam ederken, Grup II’de ise 1L/dk düşük gaz akımıyla 

devam edildi.Kaf şişirilmesinden ekstubasyona kadar 10 dk aralarla inspire edilen O2, inspire 

edilen N2O, periferik oksijen saturasyonu ve kaf basınçları kaydedildi. İstatistiksel 

değerlendirmede; Varyans analizi, Mann Whitney U testi, Tukey’in HSD testi ve Khi kare 

testi kullanıldı. P< 0.05 anlamlı olarak kabul edildi. 

Bulgular:Demografik veriler, başlangıç kaf basınçları, maksimum kaf basınçları ve 

ekstübasyon süreleri her iki grupta benzerdi. Maksimum basınca ulaşma süresi Grup I de 

89.3± 4.2dk, Grup II de 77±3.6 dk idi. Bu fark istatistiksel olarak anlamlıydı. 

Sonuç:Maksimum basınca ulaşma süresi düşük akımlı anestezide daha kısa olsa da 

maksimum kaf basınçları benzerdi. Anestezide kullanılan akım farklılığının kaf basıncında 

ciddi değişiklik oluşturmadığını düşünmekteyiz. Genel anestezi sırasında kaf basınç artışları; 

önemsiz olarak değerlendirilse1 de uzun süreli operasyonlarda anestezik gaz akımından 

bağımsız olarak göz önünde tutulmalıdır. 

KAYNAKLAR: 

1-Gal T,J. Airway management. In Miller’s Anesthesia. Churchill Livingstone. Sixty 

Edition.2005 

2-Karasawa F ve ark.. The effect on intracuff pressure of various nitrous oxide concentrations 

used for inflating an endotracheal tube cuff. Anesth Analg 2000;91: 708-13 

3-Baum JA. Düşük Akımlı Anestezi (Çev.Edit. Tomatır E.) Düşük akımlı, minimal akımlı ve 

kapalı sistemle anestezide kuram ve uygulama, İstanbul: Nobel Tıp Kitabevi:2002. S:41-43

P126 

BEKLENEN VE BEKLENMEYEN ZOR ENTÜBASYON 

SERAP AKTAŞ* ,NİLÜFER N. HAKER ŞENBECERİR ,ZERRİN SUNGUR ÜLKE 

,AYŞEN YAVRU ,TÜLAY ÖZKAN SEYHAN ,MEHMET TUĞRUL 


BEKLENEN ve BEKLENMEYEN ZOR ENTÜBASYON OLGULARIMIZ 

GİRİŞ Anesteziye bağlı ölümlerin %28 i zor havayolu ve sonuçlarına bağlıdır(1). Tanıda 

kullanılan testlerin spesifiteleri yüksek sensitiviteleri düşüktür. Çalışmamızda beklenen ve 

beklenmeyen zor entübasyonları mevcut risk faktörleri ile birlikte araştırdık. 

MATERYAL METOD: Çalışmamıza etik kurul onayı alınan 18-70 yaş arası ASA I-III olan, 

cerrahi girişim için entübasyonu planlanan, zor entübasyon düşünülen veya öngörülmediği 

halde zor havayolu saptanan hastaları dahil ettik. ASA ya göre; zor endotrakeal entübasyon 

klasik laringoskopi ile uygun bir tüpün 3 den fazla girişim,10 dak dan fazla süre veya her ikisi 

ile uygun yerleştirilmesi olarak tanımlanır(2). Preoperatif değerlendirmede Mallampati 

sınıflaması, Cormack- Lehane skorunu, BMI (body mass index), sternomental ve tiromental 

mesafeleri, ağız açıklığını ve boyun çevresini kaydettik. Zor havayoluna neden olacak 

sistemik hastalık ve anatomik değişiklikleri araştırdık. Entübasyon şekli, maske ile 

ventilasyon güçlüğü, deneme sayısı, süreyi, komplikasyonları, nerede ve nasıl ekstübe 

olduklarını kaydettik. 

BULGULAR Çalışmamızda 120 zor entübasyon olgusunun %13’ü öngörülemeyen, %87’si 

beklenen zor entübasyondu. Beklenmedik zor entübasyonların 6’sı mallampati I, 10’u 

mallampati II ve Cormack-lehane skorları III-IV tü. Olguların 3’ü (%18) trakea görülemeden 

kör olarak dıştan larenks basısı ile entübe edildi. 2 olgumuz entübe edilemedi larengeal maske 

ile ventilasyon sağlandı. 

Zor entübasyon olacağı öngörülen 104 olgunun %51’i kadın %49’u erkek hastaydı.BMI 

ortalamaları:27.1, cormack-lehane skorları:3.09 , ağız açıklığı:3.6 cm, tiromental 

mesafeleri:7.6 cm, boyun çevresi:36.5cm , sternomental mesafeleri:11 cm di. Hastaların % 38 

‘inde küçük çene, %20’sinde ekstansiyon kısıtlılığı, %0.6’sında maxiler travma, %17’sinde 

intraoral patoloji, %0.9’unda büyük dil, %17’sinde zor entübasyon öyküsü, 

%0.9’unda(9)fırlak ön diş risk faktörleri mevcuttu. Öngörülen zor entübasyonların % 83’ü zor 

entübe edildi. 

TARTIŞMA Zor entübasyon öngörüsünde preoperatif kullanılacak pek çok ölçüm ve 

skorlama mevcuttur. Hastaların çok yönlü değerlendirilmesi ve özenli bir preoperatif muayene 

ile büyük kısmının öngörülebiliceğini düşünüyoruz. 

REFERANS 

1.Preoperative assesment for diffıcult intubation in general and ENT surgery;predictive value 

of a clinical multivariate risk index. Br J Anaesth 1998-80 (140-6)

P127 

KATARAKT CERRAHİSİNDE İNTRAVENÖZ İLAÇ UYGULAMALARININ BIS 

MONİTORİZASYONU İLE KARŞILAŞTIRILMASI 

NİLÜFER HAKER ŞENBECERİR* ,BASRİ AKDOĞAN ,LÜTFİ TELCİ ,MEHMET 

TUĞRUL ,ZERRİN SUNGUR ÜLKE 


KATARAKT CERRAHİSİNDE FARKLI İNTRAVENÖZ İLAÇ UYGULAMALARININ 

BIS MONİTORİZASYONU İLE KARŞILAŞTIRILMASI 

GİRİŞ; Topikal katarakt cerrahisinde sedasyon ve analjezi amaçlı kullanılan farklı intravenöz 

ajanlar mevcuttur. Drog seçiminde hasta konforuna ve ek analjezik ihtiyacına etkileri, 

hemodinamik ve solunumsal yan etkileri dikkate alınmaktadır. Çalışmamızda farklı 

sedatiflerin etkilerini etkin sedoanaljezi, güvenli hemodinami ve solunumsal etkiler açısından 


MATERYAL METOD; Etik kurul onayı alınan,lokal anestezi ve fakoemulfikasyon yöntemi 

ile katarakt cerrahisi uygulanacak hastalardan 40-75 yaş arası, ASA I-III, renal fonksiyonları 

normal , dekompanse sistemik hastalığı olmayan, kas hastalığı olmayan hastalar ,rastgele 3 

gruba ayrıldı.BIS monitorize edilip,IOP ölçümlerinden sonra 1. gruba midazolam (0,02 

mg/kg) ,2. gruba magnezyum sülfat (50mg/kg) 3. gruba deksmedetomidin (1mcg/kg) 10 

dakika bolus yapıldı. Hastaların hemodinamik parametreleri,BIS değerleri ve IOP ları 

kaydedildi. 

BULGULAR; Grupların demografik verileri arasında istatistiksel fark yok. Grup 1 ve 3 te TA 

de anlamlı azalma ancak Grup 2 de TA de anlamlı yükselme saptandı.Grup 1 ve3 te KTA 

azalmış,Grup 3 ,Grup 1 ile karşılaştırıldığında KTA azalma daha anlamlıdır.Grup 1 ve 3 te 

BIS değerleri azalmış,Gup 1 deki azalma peroperatif dönemde normale gelmiş,Grup 3 te ise 

BIS değerindeki düşüş perop dönemde de devam etmiştir. BIS değerleri Grup 3 te grup 1 e 

gore düşük seyretmesine ve rüya görmelerine rağmen Grup 3te hiç amnezi olmamıştır.Grup 

2nin %86 sında sıcaklık basması olmuş ve perop dönemde %33’ünde analjezi ihtiyacı 

doğmuştur. 

TARTIŞMA; Sedasyon ve analjezik etkilerini karşılaştırdığımız gruplar arasında MgSO4 

kullandığımız grupta ek analjezi ihtiyacı olmuş, diğer çalışmaların aksine uygulama sonrası 

TA yükselme devam etmiştir.BIS değerlerinde de anlık düşmeler olmasına rağmen diğer 

gruplara gore istatistiksel olarak anlamlı değildir. Midazolam grubunda amnezi sağlanmıştır. 

BIS değerlerimiz anlamlı olarak azalmış ancak daha kısa sürede normale dönmüştür. 

Deksmedetomidin grubunda BIS değerleri ileri derecede azalmış, daha uzun zaman düşük 

seyretmiştir. Deksmedetomidinin lokal anestezide tek başına kullanımının uygun olduğunu 

düşünüyoruz, ancak MgSO4’ın ek analjezik ilaçlarla kullanımı daha etkin olacaktır.

P128 

ENDOTRAKEAL ENTÜBASYONA HEMODİNAMİK YANITDA İNTRAVENÖZ 

LİDOKAİN VE ESMOLOL’UN ETKİLERİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

Murad Kaya 1 * ,Ayşe İyigün Hancı 2 ,Gülcihan Ulufer Sivrikaya 2 ,Hatice Şebnem Yeltepe 

Türk 2 ,Nurcan Ak Efe 2 

1 Şişli Etfal Eğitim ve Araştırnma Hastanesi, Anestezi, İstanbul-Turkey 2 Şişli Etfal Eğitim ve 

Araştırnma Hastanesi, Anestezi - 


Entübasyona bağlı istenmeyen yan etkileri ortadan kaldırmak için; uygulanan genel 

anestezinin derinleştirilmesi, genel anestezi eşliğinde laringeal alana topikal anestezi 

uygulanması, işlemden birkaç dakika önce intravenöz lidokain verilmesi, sempatoadrenal 

yanıtı önleyen vazodilatatörler, alfa ve beta adrenerjik blokerler, prekürarizasyon, anestezi 

indüksiyonu öncesinde kısa etkili (alfentanil,remifentanil) narkotik analjezikler uygulanması 

gibi önlemler alınabilir.Çalışmamızda anestezi indüksiyonu sırasında laringoskopi ve 

endotrakeal entübasyona bağlı gelişen sempatoadrenerjik yanıtı önlemede lidokain ve 

esmololun etkinliklerini karşılaştırmayı amaçladık. 


Elektif operasyonu planlanan ASA I-II 20–70 yaşları arasındaki 100 olgu, hastanemiz Etik 

Kurul onayı alınarak randomize üç gruba ayrıldı. Anestezi indüksiyonundan önce Grup I’e 

(n=40) %0,9 NaCl, Grup II’ye (n=30) lidokain1mg /kg ‏,־‎¹‎ Grup III’e (n=30) esmolol 500 

µgr/kg ־‎¹‎ ve her üç gruba da fentanil 1µgr/ kg ־‎¹‎ IV bolus olarak uygulandı. İlaçların 

uygulanmasını takiben 2 dk sonra, tiopental 6mg/kg ‏,־‎¹‎ fentanil 0,5 µgr/ kg ־‎¹‎ ve atrakuryum 

0,5 mg/kg ־‎¹‎ uygulandı ve 2 dk. sonra laringoskopi ve endotrakeal entübasyon gerçekleştirildi. 

Hastaların sistolik,diastolik,ortalama arter basınçları ile kalp tepe atım sayısı ve periferik 

oksijen saturasyon değerleri, indüksiyon öncesi, entübasyon öncesi, entübasyon sonrası 1., 2., 

3., 4., 5., dk, cerrahi insizyon öncesi, cerrahi insizyon sonrası ve cerrahi insizyon sonrası 5. 

dakikada ölçülerek kaydedildi. 

Bulgular 

Tüm gruplarda; sistolik, diastolik ve ortalama arter basınçları grup içi karşılaştırmalarda; 

entübasyon sonrası değerler, entübasyon öncesi değerlere göre; cerrahi insizyon sonrası 

değerler, cerrahi insizyon öncesi değerlere göre istatiksel olarak anlamlı yüksek bulundu 

(p

P129 

ACE İNHİBİTÖRÜ VEYA ANJİOTENSİN RESEPTÖR ANTAGONİSTİ KULLANAN 

HASTALARDA FARKLI İNDÜKSİYON AJANLARININ HİPOTANSİYON 

SIKLIĞINA ETKİLERİ 

Meltem Eren 1 * ,Reyhan Sahin 2 ,Zerrin Sungur Ülke 2 ,Tülay Özkan Seyhan 2 ,Kemalettin 

Koltka 3 ,Ayşen Yavru 4 ,Emre Çamcı 4 

1 IU.ITF, Anestezi İstanbul- 2 IU.ITF, Anestezi - 3 IU.ITF, Anestezi İstanbul- 4 IU.ITF, 

Anestezi - 

AMAÇ: Çalışmamızda ACEI veya ARA kullanan elektif cerrahi olgularda üç değişik iv. ajan 

ile anestezi indüksiyonu esnasında gelişen hipotansif yanıtın karşılaştırılması amaçlandı. 

MATERYAL- METOD: Çalışmaya etik kurul onayı alınan ve ACEI veya ARA grubu bir 

ajanı kullanan ASA II-III 42 hasta alındı. Hastaların preoperatif tansiyon arteryel (TA) 

değerleri kaydedildi. Alprazolam ile premedike edilen hastaların indüksiyon öncesi TA 

değerleri kaydedildi. Tüm hastalara EKG, SpO2, NIBP monitorizasyonu ile indüksiyon öncesi 

8-10ml/kg laktatlı ringer ile prehidrasyon yapıldı. Hastalar rastgele 3 gruba ayrıldı. 

Grup T (n=14): Tiyopental 5mg/kg + fentanyl 2µgkg + 0,1mg/kg veküronyum 

Grup E (n=14): Etomidat 0,3mg/kg + fentanyl 2µgkg + 0,1mg/kg veküronyum 

Grup P (n=14): Propofol 2mg/kg (5ml/dk olarak infüze edilerek) + fentanyl 2µgkg+ 0,1mg/kg 

veküronyum ile anestezi indüksiyonu gerçekleştirildi. İndüksiyon öncesi, sonrasında 2, 4, 6, 8 

ve 10. dakikalarda, sonrasında intraoperatif olarak her 15 dakikada ve ekstübasyon 

dönemindeki TA kaydedildi. Ortalama arter basıncı (OAB) < 70mmHg= hipotansiyon ve 

P130 

BATIN CERRAHİSİ UYGULANAN HASTALARDA DESFLURAN ANESTEZİSİ 

SIRASINDA ESMOLOL VE REMİFENTANİL'İN KARŞILAŞTIRILMASI 

Züleyha Çetkin 1 ,Özlem Sezen 1 ,Elif Bombacı 2 * ,Serhan Çolakoğlu 3 

1 Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, II. Anesteziyoloji ve Reanimasyon 

Kliniği - 2 Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, II. Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon Kliniği İstanbul- 3 Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, II. 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 

Giriş ve Amaç:Çalışmamızda,batın cerrahisi uygulanan hastalarda desfluran anestezisi 

sırasında esmolol veya remifentanil kullanımının hemodinami,derlenme ve anestezik 

gereksinimi üzerine etkilerini karşılaştırmayı amaçladık 

Gereç ve Yöntem:Çalışmamıza etik kurul onayı alınarak,elektif batın cerrahisi(inguinal, 

insizyonel,umblikal herni)planlanan 18-60 yaşları arasında,fizik durumu ASAI-II olan 60 

hastadan rasgele 2 grup oluşturuldu.Hastaların indüksiyon öncesi kalp atım 

hızı(KAH),ortalama arter basınçları(OAB) ve periferik oksijen satürasyonları(SpO2) ve BİS 

değerleri kaydedilip bazal değer olarak belirlendi.GrupI(n=30)esmolol grubuna,GrupII(n=30) 

remifentanil grubuna dahil edildi.Her iki gruba da indüksiyonda 5-7mg/kg tiyopental ve 

0.1mg/kg vekuronyum intravenöz şekilde verildikten sonra GrupI’deki hastalara 1mg/kg 

esmolol,GrupII’deki hastalara 1µg/kg remifentanil intravenöz yolla bolus olarak 

verildi.Anestezi idamesinde her iki grupta da%40 O2 %60 N2O ve BİS değeri 40-65 arasında 

olacak şekilde desfluran kullanıldı.Entübasyondan sonra GrupI’de esmololün 5 

µg/kg/dk,GrupII’de remifentanilin 0,05µ/kg/dk’dan infüzyonuna başlandı.İndüksiyon 

sonrası,entübasyondan hemen sonra ve entübasyonu takiben 5.ve 10.dakikalarda,insizyon 

sonrası her 5 dakikada bir KAH,OAB,SpO2,BİS değerleri ve desfluran konsantrasyonu 

kaydedildi.Ameliyat bitiminde ekstübasyon,göz açma,sözlü uyaranlara yanıt süresi 

kaydedildi. 

Bulgular:Çalışmadaki olgularda yaş,boy,vücut ağırlığı,cinsiyet ve ASA sınıflandırmasına göre 

gruplar arası anlamlı bir fark bulunmadı(p>0,05).GrupI’i GrupII ile karşılaştırdığımızda 

KAH,OAB düzeyleri anlamlı derecede yüksek bulundu(p

P131 

TRAKEAL ENTÜBASYONDA OLUŞAN HEMODİNAMİK YANITIN 

KONTROLÜNDE REMİFENTANİL VE DEKSMEDETOMİDİN’İN 


Ayşe Esra Sağıroğlu ,Aydemir Yalman ,Havva Sayhan* ,Sibel Yaşar ,Arzu İtilli ,Melek 

Çelik 

S.B. Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

AMAÇ: Çalışmamızda, trakeal entübasyonda oluşan hemodinamik yanıtın baskılanmasında 

hızlı etkili opioid remifentanil ile sedatif-analjezik etkili α2 adrenoseptör agonisti 

deksmedetomidinin karşılaştırılması amaçlandı. 

MATERYAL-METOD: ASA I-II sınıfında normotansif 60 olgu çalışmaya alındı. Başlangıç 

sistolik, diyastolik, ortalama arter basıncı (SAB, DAB, OAB), kalp atım hızı (KAH) ve 

periferik oksijen satürasyonu (SpO2) değerleri (t0) kaydedildi.Grup I’de remifentanil 2 µg kg- 

1 dozunda 2 dk içinde, Grup II’de deksmedetomidin 1 µg kg-1 dozunda 10 dk içinde infüze 

edildi. Ajanların uygulamasından 90 sn sonra 5 mg kg-1 tiyopental sodyum, 0.1 mg kg-1 

vekuronyum iv bolus olarak uygulandı, 90 sn sonra endotrakeal entübasyon gerçekleştirildi. 

Entübasyon şartları modifiye McNeil ve ark. skorlama sistemine göre değerlendirildi. 

Anestezi idamesi % 1 sevofluran ve N2O-O2 karışımıyla sağlandı. Remifentanil/ 

deksmedetomidin uygulamasından 60 sn sonra (t1), indüksiyon uygulamasından 60 sn sonra 

(t2), entübasyondan 60 sn sonra (t3), entübasyondan 5 dk sonra (t4) SAB, DAB, OAB, KAH 

ve SpO2 ölçümleri tekrarlandı. 

BULGULAR: Gruplar arasında demografik verilerde farklılık yoktu. Deksmedetomidin 

grubunun indüksiyondan ve entübasyondan 60 sn sonraki SAB, DAB ve OAB değerleri 

remifentanil grubundan anlamlı yüksek bulundu (p

P132 

ZOR ENTÜBASYONUN TAHMİNİNDE FARKLI TESTLERİN FARKLI 

DEĞERLENDİRME DÖNEMLERİNDE KARŞILAŞTIRILMASI 

İsmet Topçu 1 ,Sibel Kerem 1 ,Esen Özgüven 1 ,Gönül Tezcan Keleş 2 * 

1 Celal Bayar Üniversitesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon A.D. - 2 Celal Bayar Üniversitesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon A.D. İzmir- 

AMAÇ: Zor entübasyonun tahmininde birçok farklı test kullanılmaktadır. Kullanılan testlerin 

beklenen yararları gösterebilmesi için yüksek duyarlılık, seçicilik ve pozitif öngörü değerine 

sahip olmaları gerekmektedir. Ancak bu testlerin değerlendirene göre farklı sonuçlar 

verebilmesi güvenirliği etkileyebilmektedir. Bu çalışmada testlerin etkinliğinin ve farklı 

kişilerce değerlendirmede tutarlılığının değerlendirilmesi amaçlandı. 

GEREÇ ve YÖNTEM: Çalışma, üniversite etik kurul onayı alınarak, genel anestezi altında 

elektif operasyonu planlanan, 18 yaş üzeri 330 hasta (122 erkek, 208 kadın) dahil edildi. 

Obstetrik hastalar, belirgin havayolu malformasyonları ve baş boyun hareket kısıtlılığına 

neden olabilecek patolojisi olan ve dişsiz hastalar ile krikoid bası gerektiren olgular çalışma 

dışı bırakıldı. Hastaların poliklinik bakısı sıraında ve operasyon odasında farklı anestezistler 

tarafından; önceki anestezi deneyimleri, anamnezi fizik muayene bulguları ve anatomik 

özellikleri (çıkık ön dişler, kısa ve adeleli boyun, havayolunu etkileyen yaralanmalar, burun, 

ağız ve boyun muayenesi) ve testler (mallampati, tiromental mesafe, sternomental mesafe, 

interinsizör açıklık) değerlendirildi. Entübasyon sırasında hastaların larenksin görünümü 

(Cormack-Lehane sınıflaması) ve entübasyon güçlüğü değerlendirildi. Testlerin Cormack- 

Lehane Grade 3 veya 4 referans kabul edilerek duyarlılık, seçicilik, pozitif ve negatif öngörü 

değerleri hesaplandı. 

BULGULAR: 17 hastada (%5.2) trakeal entübasyon güçlüğü ile karşılaşıldı. Zor entübasyon 

ile cinsiyet, yaş ve vücut ağırlığı arasında bir ilişki bulunmadı (p>0.05). Ancak tiromental 

mesafe ≤6 cm, sternomental mesafe 0.05). En yüksek duyarlılığa %47 ile sternomental mesafe 

sahipken, Mallampati skorunun 3 veya 4 olması %94.8 ile en yüksek seçiciliğe sahipti. 

Mallampati, tiromental ve sternomental mesafe ölçümlerinin kappa testi ile iki farklı 

zamandaki ölçümleri arasında tutarlılık saptandı. 

SONUÇ: Zor entübasyon tahmini ile ilişkili olarak testlerin duyarlılık, seçicilik ve pozitif 

öngörü değerleri karşılaştırdığında klinik kullanımda hiçbir test tam olarak güvenilir değildir. 

Preoperatif olarak kullanılabilen Mallampati skorlaması, tiromental, sternomental mesafe 

ölçümleri, zor entübasyon tahminine yardımcı olabilir. Bu testlerin farklı kişilerce yapılan 

ölçümleri arasında da tutarlılık bulunmaktadır.

P133 

GÜNÜBİRLİK DİŞ TEDAVİSİ YAPILAN MENTAL RETARDE HASTALARDA 

SEVOFLURAN VE PROPOFOL'ÜN HEMODİNAMİ VE UYANMA 

KRİTERLERİNE ETKİSİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

SEDEN KOCABAŞ 1 ,ESRA YÜKSEL 1 * ,DEMET YEDİÇOCUKLU 1 ,FATMA 

AŞKAR 1 ,TANER BALCIOĞLU 1 ,HÜSEYİN KOCA 2 

1 EÜTF, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 2 EÜTF, AĞIZ ÇENE CERRAHİSİ - 


Sevofluran düşük solubilitesi nedeniyle hızlı derlenme sağlayan bir inhalasyon 

anesteziktir(1).Propofol ile sağlanan intravenöz anesteziden sonra da derlenme hızlı 

olmaktadır (2). 

Çalışmamızda günübirlik diş tedavisi yapılan mental retarde hastalarda sevofluran ve 

propofol'ün hemodinami ve uyanma kriterlerine etkisinin karşılaştırılması amaçlandı. 


Etik kurul onayı alındıktan sonra çalışmaya 8-18 yaş arası ASA 1-2 50 hasta dahil 

edildi.Hastalara 0.75 mg /kg PO midazolam verilerek 30 dakika sonra %8 sevofluran %50 

nitrojen-oksijen karışımı ile damar yolu açıldıktan sonra atropin 10 mikrogram/kg, fentanyl 1 

mikrogram/kg, vekuronyum 0,1 mg/kg yapılarak Grup sevofluran'da (Grup S) %2sevofluran, 

Grup propofol'de (Grup P) ilk 10 dakika 9mg/kg sonra 6mg/kg propofol infüzyonu 

kullanıldı.İlaçların idamesi hemodinamik duruma göre titre edildi.Operasyon bitiminde 

dekürarizasyon atropini takiben neostigmin ile yapıldı.%100 oksijene geçiş zamanı sıfırıncı 

dakika kabul edilerek kirpik refleksi,spontan solunum başlama zamanı,ekstübasyon 

zamanı,göz açma,sözel emirlere yanıt,öksürük refleksi,Aldrate skorunun 9'a ulaşma süresi 

(MAS>9) kaydedildi.Yan etkiler kaydedildi.Preoperatif 5. dakika ve daha sonra 15 dakika 

aralarla kalp atım hızı(KAH),oksijen saturasyonu(SPO2),ortalama arter 

basıncı(OAB)kaydedildi. 

BULGULAR: 

Uyanma kriterleri açısından MAS>9 ve kirpik refleksi Grup P'de anlamlı olarak daha kısa 

bulundu(p0.05). 

Yan etkiler benzerdi.

TARTIŞMA: 

Juckenhofel ve ark.'nın çalışmasında (2) propofolle uygulanan TIVA ile sevofluran 

karşılaştırılmış,derlenme propofol grubunda daha kısa sürede sağlanmıştır. 

Montes ve ark.'nın yaptığı çalışmada (3) ise derlenme kriterleri propofol ve sevofluran 

arasında benzer bulunmuştur. 

Çalışmamızda uyanma kriterlerinden MAS>9 ve kirpik refleksi süresi açısından propofol 

daha kısa süreli bulundu,diğer kriterler açısından fark bulunmadı. 

SONUÇ: 

Uyanma kriterlerinden MAS>9 ve kirpik refleksinin propofol grubunda daha kısa bulunması 

dışında sevofluran ve propofol grubu arasında anlamlı bir fark bulunmadı.Her iki yöntemin de 

mental retarde hastalarda günübirlik anestezide güvenle uygulanabileceği kanısına varıldı. 

KAYNAKLAR: 

1.Smith I,et al. Anesth. Analg. 1995 Dec;81(6 Suppl): 67-72. 

2.Juckenhofel S, et al. Anaesthesist 2004;53: 183-98. 

3.Montes FR,et al. J. Clin. Anesth. 2002 Aug; 14(5): 324-8

P134 

PROPOFOL ENJEKSİYON AĞRISININ ÖNLENMESİNDE SUFENTANİLİN 

ETKİNLİĞİNİN SAPTANMASI 

TUBA BERRA ERDEM 1 * ,HALE BORAZAN 2 ,SEMA TUNCER 3 ,ŞEREF 


1 SÜMTF, ANESTEZİ KONYA- 2 SÜMTF, ANESTEZİ konya- 3 SÜMTF, ANESTEZİ - 

Amaç: Propofol günübirlik anestezide indüksiyon ve sedasyon amaçlı oldukça sık kullanılan 

bir anesteziktir, enjeksiyon ağrısı problemiyle sıkça karşılaşılmaktadır. Propofol enjeksiyon 

ağrısını önlemede opioidler etkili bulunmuştur. Bu çalışmada propofol enjeksiyonu öncesinde 

verilen sufentanilin ağrı insidansını azaltmada etkinliğinin araştırılması amaçlanmıştır. 

Gereç ve yöntem: Genel anestezi altında elektif cerrahi geçirecek olan 60 hasta etik kurul 

onayını takiben rastgele iki gruba ayrılıp, propofol enjeksiyonundan önce ilk gruba 2ml serum 

fizyolojik , ikinci gruba 5µg (2ml) sufentanil verildi. Bu ajanlar, her hastaya el sırtından 

açılan 20 G kanülden intravenöz yolla 10-20 saniyede yapıldı. Daha sonra oda ısısındaki 

propofolden 5 ml verildi. Ağrı sözlü olarak dört puanlı skala ile, ağrı yok (0), hafif (1), orta 

(2), şiddetli (3), değerlendirildi. 

Bulgular: Demografik verilerde iki grup arasında istatistiksel olarak anlamlı farklılık yoktu. 

Serum fizyolojik grubunda ağrı insidansı (%80), sufentanil (%46,7) grubundan yüksekti ve 

istatistiksel olarak anlamlıydı (p< 0,05). 

Tartışma ve Sonuç: Propofol enjeksiyonu öncesinde yapılan 5µg sufentanilin enjeksiyon 

ağrısını azaltmaktadır. Bu nedenle sufentanilin propofol enjeksiyonu öncesi kullanımının 

faydalı olacağını düşünmekteyiz.

P135 

LAPARASKOPİK KOLON CERRAHİSİNDE, PNÖMOPERİTONYUM VE 

TRENDELENBURG POZİSYONUNUN SOLUNUM MEKANİĞİNE ETKİLERİ 

Ziya Salihoğlu 1 ,Şener Demiroluk 1 ,Özlem Serpil Çakmakkaya 2 * ,Güner Kaya 3 ,Fatiş 

Altıntaş 3 

1 İ.Ü.Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve reanimasyon AD - 2 İ.Ü.Cerrahpaşa Tıp 

Fakültesi, Anesteziyoloji ve reanimasyon AD, İstanbul-Afghanistan 3 İ.Ü.Cerrahpaşa Tıp 

Fakültesi, Anesteziyoloji ve reanimasyon AD - 

Giriş ve amaç:Bu çalışmada laparoskopik kolon cerrahisiuygulanan hastalarda 

pnömoperitonyumun ve bu ameliyatta sık uygulanan Trendelenburg pozisyonun solunum 

mekaniği ve kan gazları üzerine etkisini incelemek amaçlandı. 

Gereç ve Yöntemler: Etik kurul onayı sonrası, laparoskopik kolon rezeksiyonu ameliyatı 

uygulanan ASA I-II grubuna giren 18 hastanın, kan gazları ve solunum mekaniği 

değerlendirildi. Solunum mekaniği dinamik kompliyans, havayolu direnci ve inspiratuvar tepe 

basıncı (Ventrak, Respiratory Mechanics Monitoring System, Novametrix Medical Systems, 

Wallingford, Connecticut, USA) değerlendirildi. Entübasyondan 10 dk sonra hasta supin 

pozisyondayken (dönem 1), pnömoperitonyum oluşturuldukdan 10 dk sonra (dönem 2), hasta 

30 derece Fowler pozisyonuna getirildikten 10 dk sonra (dönem 3), desuflasyondan hemen 

önce 30 derece Trendelenburg pozisyonundayken (dönem 4) ve desuflasyondan sonra supin 

pozisyondaki (dönem 5) solunum mekaniği ölçümleri yapıldı ve eş zamanlı olarak kan gazları 

incelendi. 

Bulgular: Dinamik kompliyans değerleri pnömoperitonyumla birlikte düşerken, bu düşüş en 

belirgin Trendelenburg pozisyonunda oldu (Tablo 1). 

Tartışma ve Sonuç: Laparaskopik kolon cerrahisinde pnömoperitonyum ve Trendelenburg 

pozisyonu en fazla olmak üzere pozisyon değişikliklerinin solunum mekaniğini etkilediği 

belirlendi. 

Tablo id 1 

Tablo I: Dinamik kompliyans değerleri (mL.cmH2O-1) 

1 

7 

2 

Dinamik km 41±15 

3 

4 

dönem 1 dönem 2 dönem 3 dönem 4 dönem 5 

8 

9 

10 

31.5±15* 35±8* 

5 

11 

29±7* 

6 

12 

31±43* 

*p

P136 

ENTÜBASYONA BAĞLI HEMODİNAMİK YANITIN KONTROLÜNDE ESMOLOL 

VE LİDOKAİNİN ETKİNLİĞİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

Tolga Ergönenç 1 * ,Jalan Şerbetçigil 2 ,Uğur Uzun 2 ,Ali Dirik 2 ,Gülşen Bican 2 

1 Haseki Eğitim ve araştırma hastanesi, Anesteziyoloji ve reanimasyon, istanbul-Turkey 2 

Haseki Eğitim ve araştırma hastanesi, Anesteziyoloji ve reanimasyon - 

Giriş:Entübasyon ile oluşan hemodinamik yanıt koroner kalp hastalığı ve serebrovasküler 

hastalığı olanlar ile hipertansiyonu bulunan kişilerde yaşamı tehdit eden komplikasyonlara 

neden olabilmektedir.Bu nedenle oluşan bu hemodinamik değişiklikler kontrol altına 

alınmalıdır. 

Amaç:Çalışmamızda,endotrakeal entübasyonun neden olduğu hemodinamik yanıtın 

kontolünde esmolol ve aritmalin etkinliğini karşılaştırmayı amaçladık. 

Gereç ve yöntem:Etik kurul onayı alındıktan sonra,yaşları 19 ve 76 arasında olan,ASA I-II,60 

hasta çalışmaya dahil edildi.Grup E’ye (n=30) 1.5 mg/kg esmolol, Grup L’ye (n=30) 1.5 

mg/kg %2 lidokain i.v 30 saniyede uygulandı. Ardından tiyopental sodyum 6 mg/kg ve 

vecuronyum 0.1 mg/kg i.v. uygulandı.İndüksiyondan 2 dakika sonra endotrakeal entübasyon 

gerçekleştirildi.İdamede %50 (2L/dk) O2 ve %50 (2 L/dk) N2O,%6 desfluran 

kullanıldı.Ölçümler,bazal değerler,indüksiyon öncesi,indüksiyon sonrası,entübasyon sonrası 

1., 2., 3., 4., 5., 6., 9., ve 11. dakikalarda kayıt edildi. 

Bulgular:Gruplarların demografik verileri benzerdi.L grubun 1,5.dk sistolik kan basıncı(SKB) 

değerleri,E grubuna göre,E grubun 7.dk SKB değerleri,L grubuna göre,L grubun 1,5. ve 3.5 

dk diastolik kan basıncı (DKB) değerleri,E grubuna göre yüksek bulundu (p

P137 

ROKÜRONYUM ENJEKSİYON AĞRISINI AZALTMADA İNDÜKSİYON AJANI 

SEÇİMİ BİR ETKEN OLABİLİR Mİ? 

Ayda Başgül 1 * ,Ayşe İyigün Hancı 1 ,Güneri Atalan 2 ,Metin Bektaş 3 ,Mine Özgümüş 3 

1 Şişli Etfal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anestezi - 2 Şişli Etfal Eğitim ve Araştırma 

Hastanesi, Anestezi istanbul- 3 Şişli Etfal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anestezi - 

GİRİŞ ve AMAÇ 

Roküronyum, nondepolarizan nöromüsküler bloker ajanlar içinde etkisi en hızlı başlayan orta 

etki süreli steroid yapılı nöromüsküler ajandır. Roküronyum enjeksiyonuna bağlı spontan 

hareketler, kısa süreli ciddi ağrı ya da rahatsızlık hissi %50–80 oranında bildirilmiştir. 

Bir çok araştırmacı tarafından roküronyum enjeksiyon ağrısını önlemede tiopental,magnesium 

sülfate, tramadol, alfentanil, lidokain,ketamin,ondansetron,fentanyl uygulamaları yapılmıştır. 

Çalışmamızda intravenöz hipnotik ajan seçiminin roküronyum enjeksiyon ağrısını azaltmada 

etkinliğini araştırmayı amaçladık. 

METOD 

Hastanemiz etik kurul onayı alındıktan sonra,18-65 yaş arası , ASA I-II , septoplasti 

operasyonu planlanan 60 hasta rastgele üç gruba ayrıldı. Tüm hastalara indüksiyonda 

intravenöz 1 µkgֿ¹ fentanyl ve 1 mg midazolam ile 1. gruba Tiopental sodyum 5 mgkgֿ¹ , 2. 

gruba Etomidat lipuro 0.3 mgkg ֿ¹, 3. gruba Propofol 2 mgkg ֿ¹ uygulandı. Her üç grubada 

intravenöz 0.6 mgkg ֿ¹ roküronyumun 20 sn sürede uygulandığı esnada meydana gelen kolda 

spontan çekme hareketleri kaydedildi. Lokal irritasyona bağlı kızarıklık , döküntü , 

myoklonus , yaygın kasılmalar , induksiyon ajanına bağlı spontan hareket ve rahatsızlık hissi 

varlığı gözlemlendi.Sonuçlar t-test ve ki-kare testi ile değerlendirildi. p

P138 

DEKSMEDETOMİDİN’İN ANTİBAKTERİYEL ÖZELLİĞİ VAR MI? 

HİLAL AYOĞLU 1 * ,CANAN KÜLAH 2 ,IŞIL ÖZKOÇAK 3 

1 Zonguldak Karaelmas Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD, 

Zonguldak-Turkey 2 Zonguldak Karaelmas Üniversitesi Tıp Fakültesi, Klinik Mikrobiyoloji 

AD - 3 Zonguldak Karaelmas Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 

GİRİŞ ve AMAÇ: 

Yoğun bakımlarda enfeksiyon ciddi bir problemdir. Yoğun bakımlarda sedasyon amacı ile 

çeşitli anestezik ajanlar kullanılmaktadır. Kullanılan ajanların antibakteriyel etkiye sahip 

olması önemli avantajlar sağlamaktadır (1). Çalışmamızda deksmedetomidin ve midazolamın 

antibakteriyel etkilerini invitro koşullarda araştırmayı planladık. 


Anestezik maddelerin antibakteriyel etkinlikleri sıvı mikrodilüsyon yöntemi ile araştırıldı. 

Midazolam; 512 µg/ml, 256µg/ml, 128µg/ml, 64µg/ml, 32µg/ml, 16µg/ml, 8µg/ml, 4µg/ml, 

2µg/ml, 1µg/ml, 0,5µg/ml konsantrasyonlarında ve deksmedetomidin hidroklorür; 32µg/ml, 

16µg/ml, 8µg/ml, 4µg/ml, 2µg/ml, 1µg/ml, 0,5µg/ml, 0,25µg/ml ilaç konsantrasyonlarında 

etkinlik için test edildi.Test kontrol suşları olarak Staphylocococcus aureus ATCC 29213, 

Enterococcus fecalis ATCC 29212, Escherichia coli ATCC 25922, Pseudomonas aeruginosa 

ATCC 27853 kullanıldı. 5x105 CFU/ml bakteri, CAMHB sıvı besiyeri ve belirtilen 

konsantrasyonlarda ilaç içeren kuyucuklar 20 saat 350C de inkübe edildi. Bulanıklık olarak 

değerlendirilen üremelerin ilaç konsantrasyonları belirlenerek MIC (Minimal İnhibitör 

Konsantrasyon)’ler saptandı. Üreme gözlenmeyen kuyucuklardan kanlı agar plaklarına ekim 

yapılarak, 350C de bir gecelik inkübasyon sonrasında MBC (Minimal Bakterisidal 

Konsantrasyon)’ları belirlendi. 

BULGULAR: 

Midazolam için MIC ve MBC değerleri sırasıyla; S. aureus’da 256µg/ml ve 512 µg/ml, E. 

fecalis’de 128µg/ml ve 256µg/ml olarak saptanmıştır. E. coli ve P. aeruginosa üzerine 

inhibitör etki gözlenmemiştir. 

Deksmedetomidin hidroklorür için belirlenen MIC değerleri; S. aureus’da 32µg/ml, E. 

coli’de16µg/ml ve P. aeruginosa’da 32µg/ml’dir. Bu bakteriler için çalışılan 

konsantrasyonlarda MBC değerleri saptanamamıştır. E. fecalis üzerine inhibitör etki 

gözlenmemiştir. 

TARTIŞMA ve SONUÇ: 

Midazolamın S. aureus ve E. fecalis üzerine inhibitör ve bakterisidal, deksmedetomidin 

hidroklorürün ise S. aureus, E. coli ve P. aeruginosa üzerine inhibitör etkisi olduğu 

saptanmıştır. Bakteriyel rezistansın sorun olarak giderek artması, antibiyotik olmayan ancak

antimikrobiyal etkiye sahip ajanların klinik pratikte kullanımlarının tercih edilmesine neden 

olabilir. 

KAYNAKLAR: 

1-Durak P.et al. Acta Anaesth Italıca 2001; 52:39-43

P139 

REMİFENTANİL VE ALFENTANİLİN BIS MONİTÖRİZASYONUNA ETKİLERİ 

Buket Kocaman Akbay 1 ,Gülgün Akcali 2 * ,Yavuz Demiraran 2 ,Abdülkadir Iskender 2 

,Gülbin Sezen 2 

1 Düzce Tip Fakültesi, Anestezi ve Reanimasyon Düzce- 2 Düzce Tip Fakültesi, Anestezi ve 

Reanimasyon - 

Amaç: Daha önceki araştırmamızda remifentanilin BIS seviyesini etkileyerek propofol 

tüketimini azalttığı düşüncesine varılmıştı. Bu çalışmada BIS monitörizasyonu altında 

remifentanil alfentanille karşılaştırıldı ve aralarında fark olup olmadığının araştırılması 

amaçlandı. 

Gerec ve Yöntem: Çalışmaya etik kurul onayını takiben ASA I-II 32 küretaj olgusu dahil 

edildi. EKG, SpO2, NIBP ve BIS monitörizasyonunu takiben, indüksiyonda Grup A’ya 

alfentanil 10 mcg/kg, Grup R’ye 1 mcg/kg bolus remifentanil ve beraberinde kirpik refleksi 

ve sesli uyarana yanıt kaybolana dek bolus propofol uygulandı. Hastalar maske ile %50-50 

O2/hava solutuldu. İşlem boyunca BIS değerleri 40-60 arasında tutulacak şekilde aralıklı 20- 

30 mg propofol uygulandı ve ölçümler birer dakika ara ile, ek olarak derlenme süresi, 

derlenme BIS değeri, total propofol tüketimi kaydedildi. Sonuçlar Mann-Whitney U ve 

Wilcoxon ile test edildi. p0.05). Ortalama kan basıncı 2.dakikadan 10.dakikaya 

dek remifentanil grubunda anlamlı şekilde düşük bulundu (p

B Kocaman Akbay, Y Demiraran, G Y Sezen, G Akçalı. Prediction of awareness reaction to 

LMA-Fastrach insertion and intubation with bispectral index, Euroanaesthesia 2006-Madrid- 

EJA 

Tablo id 1 

Gruplarin demografik verileri (ortalama ve standart sapma) 

1 

4 

Yas (yil) 

7 

2 

Grup A 

5 

46±14 

8 

3 

Grup R 

6 

35±12 

Boy (cm) 159±6.2160±5.2 

10 

11 

Kilo (kg) 79±15.470±17 

13 

ASA I/II 

14 

6/10 

9 

12 

15 

10/6

P140 

ELEKTİF SEZERYAN UYGULANAN OLGULARDA GENEL VE REJYONEL 

ANESTEZİNİN MATERNAL VE FETAL ETKİLERİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

Tarık Purtuloğlu 1 ,Tamer Yen 1 * ,Ertan Teksöz 1 ,Kamer Dere 1 ,Sezai Özkan 2 ,Güner 

Dağlı 3 

1 GATA H.Paşa Eğt. Hst., Anes.ve Rean. - 2 GATA H.Paşa Eğt. Hst., Anes.ve Rean. İstanbul- 

3 GATA H.Paşa Eğt. Hst., Anes.ve Rean. - 

AMAÇ: Çalışmamızda, elektif sezeryan olgularında, rutin uygulanan farklı iki anestezi 

tekniğinin maternal ve fetal etkilerini karşılaştırmayı amaçladık. 

GEREÇ-YÖNTEM: Çalışmaya, Hastane Etik Kurul onayı ve yazılı onamları alındıktan sonra, 

elektif sezeryan uygulanan 52 hasta dahil edildi. Diabetes Mellitus, kronik obstrüktif akciğer 

hastalığı (KOAH), lokal anestezi allerjisi, koagülasyon anormalliği, karaciğer hastalığı, 

böbrek yetmezliği, preeklempsi, eklempsi, daha önce metabolik rahatsızlığı bulunan çocuk 

sahibi olan, acil cerrahi operasyon planlanan ve çalışmaya katılmayı kabul etmeyen hastalar 

çalışma dışı bırakıldı. 

Olgular rastgele iki gruba ayrıldı. Grup I (n=26) olgulara rejyonel anestezi ve Grup II olgulara 

(n=26) genel anestezi uygulandı. Grup I olgulara sol yan pozisyon verilip, L4-5 veya L3-4 

aralığından 2-2,2 ml % 0.5 hipertonik bupivakain ile spinal anestezi uygulandı. Grup II 

olgulara, anestezi indüksiyonunda; 2 mg/kg propofol, 0,6 mg/kg rokuronyum uygulandı. 

Anestezi idamesi %50 O2 ve %50 N2O ile sevofluran ile sağlandı. Her iki grupta anestezi 

başlangıcından sonra; 0, 5, 10, 15, 20, 25, 30, 35, 40 ve 45. dk’lara ait hemodinamik 

parametreler (KAH, OAB, SPO2) kaydedildi. 

Her iki gruba ait tüm olgulardan, doğumu takiben göbek kordonundan karşılıklı olarak 

klemplenmiş kordon parçası alınarak, umblikal arterden 6 ml kan örneği alındı. Alınan 

örneklerden kan gazı analizi yapıldı. Aynı örnekten ayrıca, ALT, AST, kreatin kinaz, total 

kortizol düzeyleri saptandı. 

Yeni doğanın değerlendirilmesi bir pediatrist tarafından yapıldı ve 1. ve 5. dk. APGAR 

skorları kaydedildi. 

BULGULAR: Çalışmamızda; her iki gruba ait kan gazı (pH, PO2, PCO2, Bikarbonat, BE), 

APGAR skorları, kreatin kinaz, ALT, maternal ortalama tansiyon değerleri ve maternal kalp 

atım hızları benzer bulundu. AST, total kortizol değerlerinde istatistiksel olarak farklılık 

görülmekle beraber her iki grupdaki değerler normal sınırlarda idi. 

SONUÇ: Sonuç olarak, elektif sezeryan operasyonlarında uygulanan her iki anestezik 

yöntemin, maternal hemodinami ve fötal iyilik açısından birbirine belirgin üstünlükleri 

bulunmadığı kanısına varıldı. Her iki yöntemin avantaj ve dezavantajları, hastada mevcut olan 

patolojiler, operasyonun aciliyeti gibi faktörler, anestezistin deneyimi ve hastanın tercihi göz 

önünde bulundurularak hangi anestezi yönteminin uygulanacağına karar verilmelidir.

P141 

İNVİTRO FERTİLİZASYON (IVF) VE İKİ FARKLI ANESTEZİ UYGULAMASI 

Ertan Teksöz 1 * ,Mehmet Cıncık 2 ,Ümit Göktolga 3 ,Kamer Dere 4 ,Sezai Özkan 5 ,Güner 

Dağlı 6 

1 GATA H.Paşa Eğitim Hst., Anes.ve Rean. - 2 GATA H.Paşa Eğitim Hst., Tıbbi Histoloji ve 

Embriyoloji AD. - 3 GATA, Kadın Hastalıkları ve Doğum AD - 4 GATA H.Paşa Eğitim Hst., 

Anes.ve Rean. - 5 GATA H.Paşa Eğitim Hst., Anes.ve Rean. İstanbul- 6 GATA H.Paşa Eğitim 

Hst., Anes.ve Rean. - 

AMAÇ:. Çalışmamızın amacı, lokal anestezi ile propofol anestezisinin, oosit pick-up (OPU) 

yapılan hastalara ait oositlerin matürasyon dereceleri, fertilizasyon kaliteleri ve gebelik 

oranlarına olan etkisinin retrospektif analizini yapmaktır. 

GEREÇ YÖNTEM: Ocak 1998 ile Ocak-2006 yılları arasında propofol anestezisi 

uygulanarak oosit toplanan 338 olgu (Grup-I); lokal anestezi uygulanan 1152 olgu (Grup-II) 

retrospektif olarak incelendi ve oositlerin matürasyon dereceleri, fertilizasyon kaliteleri ile 

gebelik oranları değerlendirildi. 

BULGULAR: Propofol anestezisi uygulanan Grup I (n=338) değerleri incelendiğinde; 116 

olguda gebelik gerçekleşti (% 34.31). Sadece lokal anestezi uygulanan Grup II (n=1152)’de 

ise 303 olguda gebelik gerçekleşti (% 26,30). Her iki gruptaki tüm olgular düzeyinde oosit 

fertilizasyon potansiyeli tek tek incelendiğinde ise ilk alınan oosit ile en son alınan oosit 

arasında fertilizasyon kalitesi arasında fark gözlenmedi. 

TARTIŞMA: Lokal anesteziğin ve propofolün anestezi süresine bağlı olarak folikül içinde 

konsantrasyonunun artacağı bilinmesine karşın, bu artışın folikül içindeki oositin matürasyon 

kapasitesine olan etkisi daha önemlidir. Yapılan çalışmalarda lokal anesteziğin ve propofolün 

aspire edilen ilk folikül ve son folikül sıvılarındaki konsantrasyonlarının farklı, ancak 

oositlerin matürasyon kapasiteleri arasında fark olmadığı rapor edilmiştir. Çalışmamızda, 

foliküllerdeki anestezik düzeyleri ölçülmemiş olmasına karşın alınan ilk ve son oosit arasında 

fertilizasyon kapasitesi açısından bir fark gözlenmemiştir. Araştırmamızda her iki grup 

arasındaki gebelik oranlarının farkı, propofolün cerrahi girişime olan metabolik, endokrin ve 

immün sistemdeki yanıtları baskılayarak endometriyal proinflamatuar ve antienflamatuar 

dengeyi, lokal anesteziğin ise tek başına uygulamasına oranla daha stabil tutmasına 

bağlamaktayız. 

SONUÇ: Propofolün oosit fertilizasyon potansiyeline olumsuz bir etkisi olmadığı gibi, tek 

başına lokal anestezi uygulanmasına nazaran daha yüksek gebelik oranlarını sağladığını tespit 

ettik.

P142 

ORTOPEDİK CERRAHİ GEÇİREN HASTALARDA MALNUTRİSYON 

PREVALANSI, ÖN BULGULAR 

Dila Tuna Özkalkanlı 1 * ,Murat Yaşar Özkalkanlı 2 ,Kaan Katırcıoğlu 2 ,Serdar Savacı 3 




Giriş ve Amaç: Bu çalışmada amacımız, hastanemizde elektif ortopedik cerrahi geçiren 

hastalarda malnutrisyon prevalansını belirlemek ve bunun klinik sonuçlara yansımasını 

değerlendirmektir. 

Gereç ve Yöntem: Malnutrisyon prevalansının % 40 olduğu varsayılarak çalışmaya 256 hasta 

dahil edilmiştir. Bu sonuçlar, ilk 223 hastanın sonuçlarını içermektedir. Hastaların tamamı 

elektf ortopedik cerrahi geçiren hastalardır. Etik kurul onayı ve yazılı bilgilendirilmiş onam 

alındıktan sonra, olgular çalışmaya dahil edilmiştir. Olgularda preoperatif dönemde Subjektif 

Global Değerlendirme (SGD) yöntemi ile malnutrisyon taraması yapılmıştır. Postoperatif 

dönemde, hastalar taburcu olduktan sonra iki aya kadar izlenmiş ve major, minör 

komplikasyonlar, mortalite, hastanede yatış süreleri araştırılmıştır. 

Bulgular: Olguların SGD ile taranması sonucunda malnutrisyon oranı % 33,2 olarak 

bulunmuştur. Yaş, ASA fiziksel durum sınıflandırılması, major komplikasyonlar, yatış süresi 

malnutrisyon varlığı ile doğru orantılı olarak ilişkili bulunmuştur. Ayrıca malnutrisyon 

varlığı, mortalite için risk faktörü olarak belirlenmiştir (Tablo 1) . 

Sonuç: Hastanemizde elektif ortopedik cerrahi geçiren hastalarda preoperatif dönemde 

malnutrisyon varlığının hastanın klinik seyrinde önemli bir risk faktörü olabileceğini 

düşünüyoruz. 

Tablo id 1 

Tablo 1 

1 

5 

Yaş 

9 

Komplik 

13 

Yatış, gün 

17 

2 

3 

4 

Malnut - Malnut + p 

6 

7 

51,7±18 67±18,2 

10 

% 9,3 

14 

5,8±5,8 

18 

Ölüm oranı % 0 

11 

% 32,4 

15 

8 

0,000 

12 

0,000 

16 

11,9±16,8 0,004 

19 

% 12,1 

20 

0,000

P143 

PROBE KÜRETAJ UYGULAMALARINDA REMİFENTANİL-PROPOFOL VE 

FENTANİL-PROPOFOL KOMBİNASYONLARININ KARŞILAŞTIRILMASI 

Bakiye Uğur 1 * ,Selda Şen 1 ,Mustafa Oğurlu 2 ,Ali Rıza Odabaşı 3 ,Hasan Yüksel 3 ,Erdal 

Gezer 4 ,Osman Nuri Aydın 5 

1 Adnan Menderes üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Anabilim Dalı - 

2 Adnan Menderes üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Anabilim Dalı, 

AYDIN-Turkey 3 Adnan Menderes üniversitesi Tıp Fakültesi, Kadın Hastalıkları ve Doğum 

Anabilim Dalı - 4 Adnan Menderes üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon 

Anabilim Dalı, Aydın-Turkey 5 Adnan Menderes üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon Anabilim Dalı - 

Amaç Çalışmamızın amacı günübirlik kısa süreli operasyonlarda kısa etki süreli hızlı uyanma 

ve düşük hipnotik etkili opioid olan remifentanil ve propofol kombinasyonunu sıklıkla 

uygulanan fentanil ve propofol kombinasyonu ile karşılaştırmaktır. 

Gereç ve Yöntem: Bu çalışma prospektif, randomize ve çift kör olarak planlandı. ASA I-II 

risk grubu, 25-60 yaş arası toplam 80 hasta çalışmaya dahil edildi. Grup R (remifentanilpropofol, 

n=40) ve Grup F (fentanil-propofol, n=40) olarak ikiye ayrıldı. Grup R’ye; 

indüksiyonda remifentanil 1 µg kg-1 30-60 sn süreyle iv bolus uygulandıktan sonra, 0.5 µg 

kg–1 dk–1 hızla infüzyona geçildi. Propofol 2.5 mg kg-1 iv bolus uygulandı. İdamede 

propofol 100 µg kg–1 dk–1 infüzyon verilerek anesteziye devam edildi. Grup F’de; 

indüksiyon 1 µg kg-1 iv bolus fentanil ve 2.5 mg kg-1 iv propofol ile gerçekleştirildi. 

İdamede; propofol 100 µg kg–1 dk–1 infüzyon şeklinde verildi. Her iki grupta %50 hava ve 

%50 O2 karışımı ile maskeyle havalandırıldı. Hemodinamik parametreler (kalp hızı, arteriyel 

kan basıncı), periferik oksijen satürasyonu (SpO2), end tidal karbondioksit (ETCO2) değerleri 

anestezi indüksiyonundan önce, indüksiyondan sonra ve anestezi süresince 5 dakikada bir 

kaydedildi. uyanma zamanı (sözlü uyarana yanıt verme süresi), postoperatif bulantı, kusma 

kaydedildi. Postoperatif ağrı değerlendirmesi Visüel Analog Scala (VAS) ve sedasyon 

derecesi, derlenme zamanı, hasta, cerrah ve anestezist memnuniyeti değerlendirildi. 

Bulgular: Gruplar arasında hemodinamik ölçümlerde anlamlı farklılık gözlenmedi. Anestezi 

bitiminde spontan göz açma ve sözlü emirlere uyma süreleri Grup R\'de anlamlı olarak daha 

kısa saptandı (p

P144 

AMELİYAT OLACAK HASTALARIN KAYGI DURUMLARININ 

DEĞERLENDİRİLMESİ 

Banu Çevik 1 ,Arzum Örskıran 2 ,Ufuktan Başer 2 ,Serhan Çolakoğlu 2 * ,Burçin 

Mercangöz 2 ,Ali Gümrükçü 2 


Kliniği istanbul- 2 Dr.Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, II.Anesteziyoloji ve 


Giriş:Ameliyat kararı ve bekleme süreci hastalarda önceden varolan anksiyete bozukluklarının 

alevlenmesine ya da farklı derecelerde anksiyete bozukluklarının ortaya çıkmasına neden 

olmaktadır. Ancak yoğun hizmet verilen hastanelerde bu sorun genellikle göz ardı 

edilmektedir.Çalışmamızda,ameliyat olması planlanan hastalarımızın kaygı düzeylerinin 

Amsterdam preoperatif anksiyete ve bilgilendirme skalası (APAIS)ve durumluluk kaygı 

ölçeği (STAI-1) ile değerlendirilmesi amaçlandı. 

Yöntem-Gereç Anestezi polikliniğimize anestezi öncesi muayene amacıyla başvuran 18-70 

yaş arası erişkin hastalar prospektif olarak inceledi.Bilinen bir psikiyatrik bozukluğu, duyma 

ya da anlama problemleri olan ve Türkçe bilmeyen hastalar çalışma dışı bırakıldı. Anestezi 

öncesi muayene sonrasında anestezi, cerrahi, toplam kaygı ve bilgi eksikliğine bağlı kaygı 

durumlarının değerlendirildiği APAIS ölçeği uygulandı. Bu hastalar, premedikasyon odasına 

geldiklerinde ameliyata alınmadan önce bu kez Spielberger ve arkadaşları tarafından 

geliştirilen kişinin anlık bir koşulda kendini nasıl hissettiğini belirleyen durumluluk kaygı 

ölçeği uygulandı. 

Bulgular:Çalışma süresince 326 hastaya ait veriler kaydedildi. Ancak bu hastalardan 150’sine 

durumluluk kaygı ölçeği uygulanabildi(Tablo-1).Ameliyat olan hastaların APAIS ölçeğine 

göre anesteziye ait kaygı puanları, cerrahi, toplam kaygı ve bilgi eksikliğine bağlı kaygı 

puanlarına göre anlamlı olarak düşük bulundu (sırasıyla 

2.88±1.19,3.73±1.95,6.62±2.7,4.33±1.99; p

1 

Cinsiyet (K/E) 

3 

Yaş(yıl)1 

5 

ASA (I/II/III) 

7 

Cerrahi tipi (Cerrahi/Üroloji/KBB) 

9 

Daha önce ameliyat olanlar n(%) 

11 

Sigara kullanımı n(%) 

13 

2 

86/64 

4 

48.04±14.60 

6 

46/78/26 

8 

112/20/18 

10 

47(31.33) 

12 

41(27.33) 

Eğitim durumu(OYD2/İlk-Orta/Lise-Yüksek) 32/98/20 

15 

Medeni durum(Evli/Bekar/Dul) 

17 

Sosyoekonomik durum(İyi/Orta/Kötü) 

14 

16 

127/12/11 

18 

10/116/24 

1: ort±ss, 2:okur yazar değil(OYD)

P145 

ELEKTİF GASTROİNTESTİNAL SİSTEM (GİS) AMELİYATI YAPILAN 

HASTALARDA MALNÜTRİSYONUN TOTAL İNTRAVENÖZ ANESTEZİYE 

ETKİSİ 

Müslüm Çiçek* ,Yasemin Bozkurt Turan ,Hüseyin İlksen Toprak ,Ahmet Köroğlu 

,Mehmet Özcan Ersoy 

İnönü Üniversitesi Tıp Fakültesi, Malatya, Anestezi ve Reanimasyon Anabilim Dalı - 

GİRİŞ ve AMAÇ; Elektif GİS ameliyatı yapılacak hastalarda malnütrisyonun anestezi 

indüksiyonu, hemodinami, uyanma kriterleri, propofol tüketimi ve komplikasyonlara etkisini 

araştırmayı amaçladık. 

GEREÇ ve YÖNTEM; Çalışmaya Fakülte Etik Kurul ve hastaların yazılı onayı alındıktan 

sonra ASA I-III 50 erişkin hasta alındı. Preanestezik vizit sonrası Subjektif Global 

Değerlendirme (1-3) ile hastalar iyi beslenen (n=24) ve malnütrisyonlu (n=26) olarak ayrıldı. 

Anestezi indüksiyonunda; bütün hastalara remifentanil (1 µg kg-1 en az 60 sn’de), % 1 

propofol (eline ağırlık verilen hastada ağırlığın düştüğü ana kadar) ve sisatrakuryum (0.1 mg 

kg-1) verildikten 3 dk sonra entübasyon yapıldı. İdamede, remifentanil 0.15 µg kg-l dk-l, 

propofol 75 µg kg-l dk-l ve sisatrakuryum 0.08 mg kg-1 sa-1 uygulandı. Hemodinamik 

değişikliklere göre propofol dozu ayarlandı. Ameliyat bitiminden 15 dk önce sisatrakuryum, 

ameliyat bitiminde propofol ve remifentanil kesildi. Hastalar ekstübasyondan bir saat sonra 

servise alındı. Yaş, son 6 ayda ağırlık kaybı, vücut ağırlığı, albumin düzeyi, entübasyona 

yanıt, ortalama arter basıncı (OAB), kalp hızı (KH), anesteziden uyanma kriterleri (spontan 

solunum başlama, göz açma ve ekstübasyon süreleri), kullanılan propofol miktarları ve 

komplikasyonlar kaydedildi. 

BULGULAR; Malnütrisyonlu grupta yaş ve ağırlık kaybı iyi beslenen gruba göre yüksek, 

vücut ağırlığı ve albumin düzeyi düşüktü. Gruplar arasında entübasyona yanıt ve kullanılan 

propofol miktarları benzerdi. OAB ameliyatın 20. ve 30. dk’da iyi beslenen grupta 

malnütrisyonlu gruba göre yüksekti. KH entübasyonun 1. ve 5. dk ile ameliyatın 10. dk’da iyi 

beslenen grupta malnütrisyonlu gruba göre düşüktü. Anestezi indüksiyonu sırasında, 

malnütrisyonlu grupta hipotansiyon görülme sıklığı daha fazla idi. İyi beslenen grupta spontan 

solunum başlama süresi daha kısa olmasına rağmen göz açma ve ekstübasyon süreleri 

benzerdi. Gruplar arasında komplikasyonlar açısından fark yoktu. 

TARTIŞMA ve SONUÇ; Malnütrisyon varlığının endotrakeal entübasyona yanıtı, propofol 

tüketimini ve uyanma kriterlerini etkilememekle birlikte anestezi indüksiyonu sırasında kan 

basıncını olumsuz etkileyebileceği kanaatine varıldı. Bu nedenle preanestezik vizit sırasında 

nütrisyonun ayrıca değerlendirilmesi gerektiği düşünüldü. 

Kaynaklar 

1. JAMA 1994; 271: 54-59 

2. Nutr Rev 2000; 58: 31-38 

3. Nutrition 2002; 18: 313-315

P146 

REMİFENTANİL VE ALFENTANİLİN ENDOTRAKEAL ENTÜBASYONDA 

SPİROMETRİK PARAMETRELER ÜZERİNE OLAN ETKİLERİNİN 


Erdal GEZER 1 * ,Selda ŞEN 2 ,Bakiye UĞUR 2 ,Osman Nuri AYDIN 2 ,Mustafa 

OĞURLU 3 ,Feray GÜRSOY 4 

1 Adnan Menderes Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD., Aydın- 

Turkey 2 Adnan Menderes Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD. - 3 

Adnan Menderes Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD., AYDIN- 

Turkey 4 Adnan Menderes Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD. - 

Amaç: Çalışmamızın amacı remifentanil ve alfentanil kullanılan hastalarda endotrakeal 

entübasyona yanıt olarak oluşan solunumsal değişikliklerin etkilerini spirometrik olarak 


Gereç ve yöntem: Çalışma retrospektif olarak hasta dosyalarındaki anestezi takip fişleri 

taranarak, genel anestezi altında opere olan 18-60 yaş arası 40 olgu seçilerek 2 eşit grup 

oluşturularak gerçekleştirildi. Remifentanil grubunda (Grup R) remifentanil; entübasyondan 

önce 1 µg/kg İV bolus, entübasyondan sonra 0.25 µg/kg/dak. infüzyonla, alfentanil grubunda 

(Grup A) alfentanil; entübasyondan önce 20 µg/kg İV bolus ve entubasyondan sonra 1 

µg/kg/dak infüzyonla uygulanmış. İlaç verildikten sonra, entübasyondan hemen önce ve 

sonra, peroperatif 5., 10. dakikalarda spirometreyle pik inspiratuvar basınç (PİP), plato basıncı 

(Pplato), havayolu direnci (Raw), akciğer komplians (C) değerleri kaydedilmiştir. 

Bulgular: Grupların demografik verileri benzerdi. Gruplar arasında pik inspiratuar basınç, 

plato basıncı, kompliyans değerleri arasında anlamlı fark saptanmazken; havayolu direnci 

bazal değerleri arasında alfentanil grubunda daha düşük olmak üzere istatiksel olarak anlamlı 

fark saptandı (P

P147 

GÖĞÜS CERRAHİSİ ANESTEZİSİ UYGULANAN 40 YAŞ VE ÜSTÜ 

ERKEKLERDEKİ KARDİYAK MORBİDİTEDE RİSK FAKTÖRLERİ, KARDİYAK 

ENZİMLER VE EKG’NİN ROLÜ NEDİR? 

HİLAL SAZAK 1 * ,ALİ ALAGÖZ 1 ,ERGÜL ULUÇİNAR 1 ,ESER ŞAVKILIOĞLU 1 

,NİHAL AKAR BAYRAM 2 

1 ATATÜRK GÖĞÜS HASTALIKLARI VE GÖĞÜS CERRAHİSİ EĞİTİM VE ARAŞTIRMA 

HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 2 ATATÜRK GÖĞÜS 

HASTALIKLARI VE GÖĞÜS CERRAHİSİ EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, 

KARDİYOLOJİ - 

GİRİŞ VE AMAÇ: Perioperatif ve postoperatif miyokardiyal infarktüs (MI) nonkardiyak 

cerrahilerde ciddi klinik problemlere neden olmaktadır. Bu dönemdeki risk faktörlerinin 

kardiyak enzimler, EKG ve klinik değerlendirme ile araştırılmasına yönelik çalışmalar 

mevcuttur. Çalışmamızda göğüs cerrahisi planlanan 40 yaş ve üstü erkek hastalarda kardiyak 

risk faktörleri, kardiyak enzimler ve EKG’nin kardiyak morbiditedeki rolünü belirlemeyi 

amaçladık. 

GEREÇ VE YÖNTEM: Çalışma etik kurul izniyle, elektif göğüs cerrahisi planlanan, 40 yaş 

ve üstü, 40 erkek olguda gerçekleştirildi. Sigara, alkol alışkanlığı, hipertansiyon, 

aterosklerotik kalp hastalığı (ASKH), diabetes mellitus (DM), hiperlipidemi, konjestif kalp 

yetmezliği (KKY) ve periferik damar hastalığı (PDH) gibi risk faktörlerinden en az birini 

taşıyan hastalar çalışmaya alındı. Tüm hastalarda standart anestezi uygulandı. Kan basıncı, 

kalp atım hızı, EKG ve SpO2 monitörize edildi. Preoperatif, postoperatif 24. ve 48. saatte 

EKG çekildi, Troponin I ve CK-MB düzeylerine bakıldı. Operasyon süresi ve intraoperatif 

komplikasyonlar kaydedildi. 

BULGULAR: Ortalama yaş 57.1 ¹ 8.5; operasyon süresi 198.4 ¹ 50.1 dk idi. 11 olguda 

hipertansiyon, 1 KKY, 10 ASKH, 5 hiperlipidemi, 9 DM, 1 PDH, 1 anjina, 33 sigara ve 7 

olguda alkol öyküsü vardı ve 11 olgu kardiyolog tarafından orta ve yüksek risk grubunda 

değerlendirildi. Postoperatif ilk 2 günde toplam 7 olguda EKG değişikliği saptandı. Bu 

olguların 3’ünde hem postoperatif 24., hem de 48. saatte EKG değişikliği vardı. Bu 

dönemlerde hiçbir olguda troponin I değişikliği olmazken; 1 olguda postoperatif 24. saatte 

CK-MB yükselmesi gözlendi. 20 olguda intraoperatif hemodinamik değişiklik olmuştur. 

TARTIŞMA VE SONUÇ: Perioperatif MI, nonkardiyak cerrahi uygulanan sağlıklı olgularda 

% 1’den düşük seyretmekteyken, kardiyak risk faktörü olanlarda %3-17 düzeylerindedir. Bu 

oran minör cerrahilerde daha düşük iken, majör cerrahilerde artış göstermektedir. 

Çalışmamızda postoperatif EKG değişikliği olan 7 olgudan 6’sında pulmoner rezeksiyon 

uygulanmıştı ve dördünde risk faktörü birden fazlaydı. İntraoperatif hemodinamik değişiklik

olan 20 olgudan 19’unda pulmoner rezeksiyon uygulandı; üçünde ise postoperatif EKG 

değişikliği gözlendi. Özellikle pulmoner rezeksiyon yapılan, 40 yaş ve üstü erkek olgularda 

preoperatif risk faktörlerini değerlendirmenin ve postoperatif EKG izlemlerinin kardiyak 

morbiditeyi azaltması açısından önemli olduğunu düşünüyoruz.

P148 

TEK KULLANIMLIK LARİNGEAL MASKE (SOFT SEAL LM) İLE KLASİK 

LARİNGEAL MASKE’NİN KARŞILAŞTIRILMASI 

Banu Çevik 1 ,Arzum Örskıran 2 ,Serhan Çolakoğlu 2 * ,Utku Tura 2 ,Serkan Karaman 2 

,İlknur Kitapçı 2 




Giriş:Uygun sterilizasyon koşullarının sağlanmasına karşın tekrar kullanımlı Klasik Laringeal 

Maskelerin(LMA-ClassicTM) rezidüel biyolojik artıklardan dolayı hastalık geçişlerinde 

potansiyel risk taşıdığı bildirilmektedir.Bu nedenle tek kullanımlık polivinil klorid yapıda 

lateks içermeyen Soft Seal LM üretilmiştir.Bu çalışmada, her iki LM’nin klinik kullanım 

kolaylığı,intraoperatif kaf basınçları ve postoperatif boğaz ağrısı açısından karşılaştırılması 

amaçlandı. 

Yöntem-Gereç:Elektif şartlarda ameliyat olması planlanan ve kas gevşemesi gerektirmeyen 

50 erişkin hasta (ASA I-II, 35-65 yaş arası) raslantısal olarak iki gruba ayrıldı.Üç dakika 

preoksijenizasyon sonrası anestezi indüksiyonunda 1 µgr/kg fentanil, 3 mg/kg propofol 

kullanılarak, kirpik refleksinin kaybolması ve yeterli çene gevşekliğinin sağlanmasını takiben 

bir gruba 4 numara Klasik LM, diğer gruba 4 numara Soft Seal LM yerleştirildi. Maskelerin 

kafları,manuel kaf manometresi yardımıyla hava kaçağı olmayacak şekilde hava ile şişirildi. 

Anestezi idamesinde %50 azot protoksit-oksijen içerisinde %1-2 sevofluran (5 l/dk taze gaz 

akımı) ve hastanın ihtiyacına göre fentanil kullanıldı. Hastalara ait demografik özellikler, 

maskeleri yerleştirme süresi, deneme sayısı, yerleştiren hekimin tecrübesi, gelişen 

komplikasyonlar ve ilk 24 saat içerisindeki boğaz ağrısı yakınmaları kaydedildi. 

Bulgular:Gruplar arasında hastaların demografik özellikleri, anestezi süreleri, kullanılan 

toplam anestezik ilaç miktarı, yerleştirme süresi,deneme sayısı ve yerleştirici hekimin 

tecrübesi açısından istatistiksel fark saptanmadı(p>0.05).Klasik LM grubunda bir hasta, hava 

kaçağının artması nedeniyle endotrakeal entübasyona geçildiğinden çalışma dışı bırakıldı. 

Ameliyat sonunda ölçülen kaf basıncı değerlerinde iki grupta da başlangıç değerlerine göre 

anlamlı yükselmeler kaydedilirken, Klasik LM grubunda ameliyat sonundaki kaf basıncı 

değerleri Soft Seal LM grubuna oranla yüksek bulundu (Tablo-1).Hava kaçağı, kan sürüntüsü 

ve erken dönemde boğaz ağrısı gibi komplikasyonlar Klasik LM grubunda Soft Seal LM 

grubuna oranla daha yüksek saptanmakla birlikte (sırasıyla % 20.83 ve %12;p0.05). 

Sonuç :Havayolu sağlanmasında Soft Seal LM’nin Klasik LM’ye güvenli bir alternatif 

olduğu, kaf basınçlarındaki yükselmelerin takibi açısından Klasik LM kullanılan hastalarda 

kaf basıncı ölçümlerinin yapılmasının gerekli olabileceği kanısındayız. 

Tablo id 1 

Tablo 1.Klasik ve Soft Seal LM’nin klinik kullanımları 

1 

2 

Klasik LM 

4 5 6 

3 

Soft Seal LM

Yerleştirme süresi(san) 17.10±11.76 13.49±5.44 

7 

Deneme sayısı 

10 

8 

1.20±0.41 

9 

1.28±0.46 

Başlangıç kaf basıncı(cmH2O) 47.56±4.60 47.56±3.13 

13 

14 

15 

Son kaf basıncı(cmH2O) 87.96±13.23*# 63.72±7.92* 

*Grup içinde p

P149 

LİDOKAİN ÖN TEDAVİSİNDE VENÖZ OKLÜZYON SÜRESİNİN PROPOFOL 

İNJEKSİYON AĞRISI ÜZERİNE ETKİSİ 

Sedat Kaya 1 * ,Sedat Kaya 2 * ,Selim Turhanoğlu 3 ,Şule Özgün 4 ,Haktan Karaman 4 

1 Dicle Üniversitesi tıp fak, anestezi ve reanimasyon diyarbakır- 2 Dicle Üniversitesi tıp fak, 

anestezi ve reanimasyon, diyarbakır-Turkey 3 Mustafa Kemal Üniversitesi tıp fak, anestezi ve 

reanimasyon - 4 Dicle Üniversitesi tıp fak, anestezi ve reanimasyon - 

Giriş: Ağrı, propofol indüksiyonda kullanımı sırasındaki en iyi bilinen komplikasyondur. Bu 

ağrıyı önleyebilmek amacıyla lidokain, ön tedavide kullanılan en yaygın ilaçtır. Bu çalışmada 

amaç lidokainin etkisini artırmak amacıyla uygulanan farklı venöz oklüzyon sürelerinin 

propofol injeksiyon ağrısı üzerine etkilerini araştırmaktır. 

Materyal ve Metod: Fakülte etik kurul onayı alındıktan sonra, çalışmaya 18-45 yaşları 

arasında ASA I-II grubunda 60 kadın hasta alındı. Premedikasyon uygulanmayan hastaların el 

sırtlarına 20G kanül ile damar yolu açıldı. Hastalar 15 kişilik 4 gruba ayrılarak I.gruba venöz 

oklüzyon uygulanmadı; II. , III. ve IV. gruplara sırasıyla 15, 30 ve 60 saniye süreyle venöz 

oklüzyon uygulandı. Venöz oklüzyon lastik turnike ile damar yolunun yaklaşık 20 cm kadar 

proksimalinden serum giderken turnike serum akışını engelleyecek şekilde sıkılarak sağlandı. 

Lidokain %2 1 ml (20 mg) toplam 10 ml hacim olacak şekilde izotonik ile tamamlandı ve 10 

saniyeden az olmayacak şekilde iv olarak hastalara uygulandı. Grup I’de hemen, diğer 

gruplarda oklüzyon sürelerinin sonunda turnike gevşetilerek 2 mg/kg’a göre hesaplanan 

Propofol % 1 toplam dozunun ¼’ü (0.5 mg/kg) hastalara 10 saniye içinde verildi. Ağrı 

değerlendirilmesi propofol dozunun ¼’ü bittikten sonra sözlü ağrı skalasına göre (0= ağrı 

yok,1= hafif ağrı, 2= orta şiddette ağrı,3=şiddetli ağrı)hastaya sorarak yapıldı. Elde edilen 

bulguların değerlendirilmesinde Kruskal-Wallis ve Anova testleri kullanıldı. 

Bulgular: Hastaların yaş ve ağırlıkları arasında istatistiksel olarak anlamlı bir farklılık yoktu. 

Propofol injeksiyonu sırasında I. ve II. gruplarda 10 hastada ağrı olmadı (%66.7), 5 hastada 

ise 1 şiddetinde oldu (%33.3). III. grupta 9 hastada ağrı olmazken (%60), 5 hastada 1 (%33.3) 

ve 1 hastada 2 şiddetinde ağrı oldu (0.7). IV. grupta 14 hastada ağrı olmazken (%93.3), sadece 

1 hastada 1 şiddetinde ağrı oluştu (%6.7). Gruplar arasında ağrı oluşumu açısından anlamlı bir 

farklılık bulunamadı. 

Sonuç: Propofol %1 ile iv anestezi indüksiyonu sırasında oluşan ağrıyı önlemede 20 mg % 1 

lidokain tüm hastalarda etkili oldu. Ağrısı olan hastalardaki ağrı şiddeti hafifti ve tüm hastalar 

tarafından tolere edildi. Sadece III.grupta bir hastada 2 şiddetinde ağrı oldu. Venöz oklüzyon 

süreleri yönünden karşılaştırıldığında ise istatistiksel olarak anlamlı bir fark olmamasına 

rağmen 60 saniye venöz oklüzyon süresinin hastalarda ağrıyı önlemede daha etkili olduğu 

kanaatine vardık.

P150 

KAF BASINCI MONİTORİZASYONUNUN VE BENZİDAMİN HCL’ÜN 

ENTÜBASYONA BAĞLI POSTOPERATİF BOĞAZ AĞRISI ÜZERİNE ETKİSİ 

Menşure Kaya 1 ,Bilge Olgun Atalay 1 * ,Serpil Şavlı 2 ,Gonca Tuncel 3 ,Nihal Kadıoğulları 3 

1 Ankara Onkoloji Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 2 Ankara Onkoloji Hastanesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon ankara- 3 Ankara Onkoloji Hastanesi, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon - 

Trakeal entübasyon, genel anestezi için standart bir teknik olmakla beraber entübasyon 

sonrası boğaz ağrısı hastaların en sık yakındığı subjektif bulgudur (1). Yapılan çalışmalarda 

postoperatif boğaz ağrısı insidansı % 14-75 olarak bildirilmiştir (1). Bu ağrının endotrakeal 

tüpün çapına, kaf basıncına, entübasyon süresine, ve laringoskopinin ve/veya entübasyonun 

güçlüğüne bağlı olduğu düşünülmektedir. 

Bu çalışmada, kaf basıncı monitorizasyonu ve topikal uygulanan Benzidamin HCL’ün 

endotrakeal entübasyona bağlı boğaz ağrısını önlemede etkili olup olmadığını araştırmayı 

amaçladık. 

Materyal-Metod 

Hastane etik kurulu ve hasta onayı alındıktan sonra akut boğaz ağrısı öyküsü olmayan, başboyun 

cerrahisi planlanmayan, mallampati < 3, 20-65 yaş arası ASA I-III 210 hasta çalışmaya 

alındı. 

Hastalar randomize olarak üç guba ayrıldı. 

1. Grup (n=70): Endotrakeal entübasyondan 30 dk önce Benzidamine HCL 4 puff (1.08 gr) 

posterior farengeal duvara uygulandı ve entübasyon sonrası sürekli kaf basıncı 

monitorizasyonu yapıldı. 

2. Grup (n=70): Endotrakeal entübasyondan 30 dk önce 4 puff topikal salin solüsyonu 

uygulandı, sürekli kaf basıncı monitorizasyonu yapıldı. 

3.Grup(n=70): Endotrakeal entübasyondan 30 dk önce 4 puff topikal salin solüsyonu 

uygulandı, endotrakeal tüp kaf basıncı 22-28 cm H2O olacak şekilde ayarlandı ancak sürekli 

monitorizasyon yapılmadı. 

İndüksiyon 5-7 mg/kg Tiyopental, 0.1 mg/kg vekuronyum, 1-2 mcg/kg fentanyl ile sağlanıp, 

idamede %1-1,5 Sevoflurane ile %70 N2O/O2 kullanıldı. 

Entübasyon ve ekstübasyon sonrası komplikasyonlar kaydedildi. Ekstübasyon sonrası hemen, 

derlenme ünitesinde 1.saatte ve postoperatif 24. saatte boğaz ağrısı, yutma güçlüğü ve ses 

kısıklığı sorgulanarak değerlendirildi. (1=yok, 2=hafif, 3=orta, 4=şiddetli) 

Bulgular 

Demografik veriler açısından üç grup arasında fark yoktu. Ekstübasyondan hemen sonra, 

postoperatif 1.saat ve 24. saatlerde boğaz ağrısı, ses kısıklığı, yutma güçlüğü; Grup 3 de 1. ve 

2. gruplara göre anlamlı olarak daha fazla gözlendi (p

P151 

LAPAROSKOPİK CERRAHİDE SEVOFLURAN VE DESFLURAN ANESTEZİSİNİN 

QTC İNTERVALİ, QTC DİSPERSİYONU, ARİTMİ OLUŞUMU VE KALP HIZI 

DEĞİŞKENLİĞİ ÜZERİNE ETKİSİ 

Çetin Kaymak 1 ,Tolga Doğru 2 ,Hulya Başar 3 * 

1 Kırıkkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Anabilim Dalı - 2 

Kırıkkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, Kardiyoloji Anabilim Dalı - 3 S.B. Ankara Eğitim ve 

Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 

Giriş ve Amaç: Sempatik ve parasempatik aktivite, kalp hızı değişkenliği (KHD) ve kardiyak 

otonomik tonusun ölçütü olarak kullanılmaktadır. QT dispersiyonu, üniform olmayan 

ventriküler repolarizasyonu göstermekte ve ventriküler aritmilerin oluşumundaki elektriksel 

aktiviteyi yansıtmaktadır. Bu çalışmada laparoskopik cerrahide kullanılan iki farklı anestezik 

ajanın, QTc intervali ve QTc dispersiyonu, aritmi oluşumu ve KHD üzerine etkilerinin 

incelenmesi amaçlandı. 

Materyal ve Metod: Çalışmaya hastane etik kurul onayı alındıktan sonra, laparoskopik 

kolesistektomi planlanan ASA I-II grubu 18-55 yaş arası 34 olgu dahil edildi. Olgulara 

indüksiyonda 1µg/kg fentanil ardından 4-7 mg/kg pentotal uygulandı. Kas gevşemesi için 0.1 

mg/kg veküronyum kullanılarak trakeal entübasyonu takiben rasgele iki gruba ayrıldı. 

Anestezi idamesi sevofluran %1-3 (Grup I, n=17) ve desfluran %4-6 (Grup II, n=17) ile %50 

N2O+O2 (2 L/dk) sağlandı. Olguların operasyondan 15 dakika önce ve anestezi 

indüksiyonunu takiben postoperatif 30. dakikaya kadar Holter cihazı ile EKG kayıtları 

alınarak QTc ve KHD değerlendirildi. İstatistiksel incelemede Mann Whitney-U testi ve 

Spearman korelasyon analizi kullanıldı. P

9 10 11 12 

13 14 15 16 

17 18 19 20 

21 22 23 24 

25 26 27 28 

29 30 31 32

P152 

LARİNGOSKOPİ VE TRAKEAL ENTÜBASYON SIRASINDA OLUŞAN 

HEMODİNAMİK DEĞİŞİKLİKLERE DÜŞÜK DOZLARDA UYGULANAN 

REMİFENTANİL İLE FENTANİLİN ETKİL 

Münevver Bulut* 

Sağlık Bakanlığı Süreyya Paşa Göğüs Kalp ve Damar Hastalıkları Eğitim ve Araştırma 

Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, istanbul-Turkey 

S.B.SÜREYYAPAŞA GÖĞÜS KALP VE DAMAR HASTALIKLARI EĞİTİM VE 

ARAŞTIRMA HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ BÖLÜMÜ*. 

Giriş: Laringoskopi ve endotrakeal entübasyona yanıt olarak oluşan taşikardi ve 

hipertansiyonu baskılamada, düşük dozlarda remifentanil ve fentanil’in 

etkilerini,prospektif,randomize klinik çalışma ile karşılaştırmayı amaçladık. 

Yöntem : Çalışma, elektif torakotomi planlanan ASA I-II , 20-50 yaşlarında , kadiovasküler 

ve solunumsal hastalıkları olmayan, malapati skoru ‹ 2 olan, 40 normotansif olguda 

gerçekleştirildi. Premedikasyonda intravenöz midazolam ( 0,05 mg.kg‾ ¹) uygulandı. Olgular 

rastgele seçilmiş 20’şer kişilik 2 gruba ayrıldılar. İaçlar, Grup Fentanil’e ( Group F) 3 µgkg ‾ ¹ 

i.v bolus ,Grup Remifentanil’e ( Grup R) 1 µg.kg‾ ¹ i.v yükleme dozunu 60 saniye içerisinde 

infüzyonla ve takiben dakikada 0,15 µg.kg ‾ ¹ devamlı intravenöz infüzyonla verildi. Anestezi 

indüksiyonu , tiopental sodium 5 mg.kg ‾ ¹ ve vekuronyum bromid 0,1mg.kg ‾‾ ¹, i.v verilerek 

uygulandı. Olgular ,indüksiyondan 60 saniye sonra entübe edildiler. Anestezi idamesi %60 

azot protoksit,%40 Oksijen içinde %1 sevofluranla sağlandı.Arter kan basıncı (AKB) ve kalp 

atım hızı (KH) indüksiyon öncesi (bazal),indüksiyon sonrası,entübasyondan sonra 1 dakika 

ara ile beş kez noninvaziv olarak ölçülerek kaydedildi.Sonuçların istatistiksel analizleri SPSS 

programı ile yapıldı. 

Bulgular: İki gruptada, KAH ve AKB açısından indüksiyon öncesi ve sonrası arasında anlamlı 

düşme bulundu ( p‹0,05 ). Entübasyon sonrası iki grupta ,AKB ve KAH’da anlamlı artma 

vardı(p‹0,05). Trakeal entübasyondan sonra,2 dakikadan 5dakikaya kadar, Fentanil 

grubundaki sistolik kan basıncı değerleri,remifentanil grubundan anlamlı derecede yüksekti 

(p‹0,01).Diastolik kan basıncı ve kalp atım hızı değerleri bakımından iki grup arasında fark 

yoktu (p›0,05). Remifentanil grupunda 

beş hastada,fentanil grupunda bir hastada sistolik kan basıncı değerleri ‹90 mmHg 

gözlendi.Düşüşler geçiçi oldu ve tedavi gerektirmedi. 

Sonuç:Sağlıklı ve normotansif hastalarda 1µg.kg‾ ¹yükleme dozlu remifentanil trakeal 

entübasyonda oluşan kardiyovasküler tepkileri kontrol etmede 3µg.kg‾ ¹ bolus doz 

fentanil’den daha etkili ve postoperatif solunum depreyonu riski oluşturmama avantajına 

sahiptir. 

Kaynaklar: 

1-Eur J Anaesthesiol. 2001.

P153 

SEZARYENDE DESFLURAN VE SEVOFLURAN’IN ANNE-YENİDOĞAN 

ÜZERİNE ETKİLERİNİN VE ANESTEZİ DERİNLİĞİNİN BİS VE ÖRTÜK 

BELLEK TESTLERİ İLE KARŞILAŞTIRILMASI 

Özen Demirbilek 1 ,Elif Bengi Şener 2 * ,Serhat Kocamanoğlu 3 ,Ayla Tür 3 ,Binnur 

Sarıhasan 3 ,Deniz Karakaya 3 ,Ebru Kelsaka 4 

1 O.M.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji - 2 O.M.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji Samsun- 3 

O.M.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji - 4 O.M.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji Samsun- 

Giriş ve Amaç: Bu çalışma sezaryende desfluran ve sevofluranın anne- yenidoğandaki 

etkilerini ve anestezi derinliğinin postoperatif mental fonksiyona etkilerini değerlendirmek 

amacıyla yapıldı. 

Gereç ve Yöntem: Çalışmaya etik kurul izni ve hasta onayı ile elektif sezaryen planlanan, 50 

gebe olgu alındı. Olgular Desfluran ve Sevofluran Grubu olarak iki gruba ayrıldı. Her iki 

gruba indüksiyonda, propofol 1.5-2 mg/kg, süksinilkolin 1.5 mg/kg i.v. verilerek entübasyon 

yapıldı. Doğuma kadar, Desfluran Grubuna; %50 O2+N2O ve %3 konsantrasyonda desfluran, 

Sevofluran Grubuna; %50 O2+N2O ve %1 konsantrasyonda sevofluran verildi. Doğumdan 

sonra, Desfluran Grubu’nda O2+N2O ve %6 desfluran, Sevofluran Grubu’nda O2+N2O ve 

%2 sevofluran ile anestezi sürdürüldü. Analjezik olarak fentanil 1 µg/kg i.v. ve anti-emetik 

olarak metoklopramid 10 mg i.v. uygulandı. 

Tüm olgularda; anne hemodinamik parametreleri, indüksiyon-insizyon, indüksiyon-doğum 

intervalleri, kan kaybı, ilk emzirme zamanı, ekstübasyon ve ilk göz açma zamanları ve 

Bispektral indeks (BİS) değerleri ölçüldü. Anestezi altında öğrenmeyi gösteren örtük belleği 

(implicit memory) karşılaştırmak için postoperatif 3. ve 24. saatlerde kelime kökü tamamlama 

testi (KKTT) uygulandı. Yenidoğanın ise; 1.-5. dakika Apgar skorları, 2.-24. saat Nöroadaptif 

kapasite skorları (NACS) ve umblikal arteriyel kan gazı değerleri karşılaştırıldı. 

Bulgular: İki grup karşılaştırıldığında demografik veriler, maternal hemodinamik 

parametreler, kan kaybı, ilk emzirme zamanı ve BİS değerleri ve yenidoğanla ilgili 

parametreler açısından gruplar arasında fark yoktu. Desfluran Grubunda göz açma ve 

ekstübasyon zamanı Sevofluran Grubuna göre daha kısaydı(p

anestezistlerin daha dikkatli davranmaları ve hastalara pozitif düşünceler aşılanması gerektiği 

kanısına vardık.

P154 

FONKSİYONEL ENDOSKOPİK SİNÜS CERRAHİSİNDE SEDASYON AMACIYLA 

REMİFENTANİL VE REMİFENTANİL/PROPOFOL 

KOMBİNASYONUNUN KARŞILAŞTIRILMASI 

Hatice Sarıkaya 1 ,Emine Dinçer 1 ,Asu Özgültekin 1 ,Nilhan Kansu 1 * ,Nur Akgün 2 

1 Haydarpaşa Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, II.Anestezi ve Reanimasyon Kliniği - 2 

Haydarpaşa Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, II.Anestezi ve Reanimasyon Kliniği 

İstanbul- 

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmamızda lokal anestezi altında uygulanan Fonksiyonel Endoskopik 

Sinüs Cerrahisi operasyonlarında remifentanil ve remifentanil+propofol kombinasyonunun 

hemodinamik stabilite, solunum, SpO2, sedasyon, anksiyete, ağrıya verilen sözel yanıt, yan 

etkiler ve derlenme açısından karşılaştırılması amaçlandı. 

GEREÇ ve YÖNTEM: Etik kurul onayı alınarak 18-70 yaş arasındaki ASA I-II grubundan 40 

hasta rastgele seçilerek iki gruba ayrıldı (n=20). I.gruba 1mcg/kg remifentanil bolus, 

0.1mcg/kg/dk remifentanil infüzyonu II.gruba 0.5 mcg/kg remifentanil bolus, 0.05 mcg/kg/dk 

remifentanil infüzyonu ve 50 mcg/kg/dk propofol uygulandı. EKG, SAB, DAB, OAB, KAH, 

SS, SpO2 değerleri, Discomfort skoru, ağrıya verilen sözel yanıt, OAA/S sedasyon skalası, 

Aldrete recovery skoru ve yan etkiler kaydedildi. Cerrah memnuniyeti değerlendirildi. 

Değerlendirme yapılan dönemler ; başlangıç değerleri , remifentanil bolus sonrası, 

remifentanil infüzyonu başladıktan 5 dk. sonra , lokal anestezik yapılırken, lokal anestezik 

yapıldıktan 5 dk. sonra, cerrahi işlem başladıktan sonra her 5 dakikada bir , remifentanil 

infüzyonu ve cerrahi işlem sonlandıktan sonraki 1,3,5,15. dakikalar, haasta odasına alındıktan 

sonraki 15 ve 30. dakika idi. 

BULGULAR: Gruplar arasında hemodinamik açıdan istatistiksel anlamlı fark 

bulunmadı..Çalışmamızda kullanılan dozlarda her iki grupta da sedasyon düzeyinin yeterli 

olduğu saptandı. Derlenme skorları her iki grupta da postoperatif 3 dk. da yeterli hale geldi. 

Gruplar arasında istatistiksel fark olmamasına rağmen 0.1 mcg/kg/dk remifentanil grubunda 

daha iyi analjezi sağlandığı ancak solunum sayısında diğer gruba göre daha fazla azalma ve 

daha fazla bulantı kusma olduğu gözlendi. 

TARTIŞMA: Remifentanil etki başlangıcı ve derlenmesi hızlı, derinliği kolay titre edilebilen 

rejyonel ve lokal anesteziye ek verilebilen efektif bir ilaçtır(1). Propofol subhipnotik dozlarda 

sedasyon amacıyla cerrahi ve endoskopik girişimlerde kullanılmış ve sedasyon kalitesinin iyi, 

derinliğinin kolay kontrol edilebilir olduğu, anlamlı hemodinamik ve solunumsal yan 

etkilerinin gözlenmediği pek çok çalışmada bildirilmiştir. Remifentanilin propofolle 

etkileşimi sinerjiktir. Bu nedenle birlikte kullanımda her iki ilacın da dozu azaltılmalıdır. 

SONUÇ:Her iki ilacın da çalışmamızda belirlenen doz aralıklarında monitorize anestezik 

bakımda sedasyon amacıyla güvenle kullanılabileceği kanaatindeyiz. 

Kaynaklar:1) Servin F, Desmonts JM, Watkins WD. Remifentanil as an

P155 

KATARAKT CERRAHİSİNDE BİLİNÇLİ SEDASYON İÇİN UYGULANAN 

MİDAZOLAM VE DEKSMEDETOMİDİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

Resul Akyol 1 * ,Zeynep Baysal 1 ,Mustafa Cengiz 2 ,Cengiz Mordeniz 3 

1 Harran Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 2 Harran 

Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD, Şanlıurfa-Afghanistan 3 

Harran Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 

Giriş: Bu çalışmada lokal anestezi altında katarakt cerrahisi uygulanacak olan hastalarda 

bilinçli sedasyon amacıyla verilen intravenöz (iv) midazolam ile iv deksmedetomidinin 


Materyal ve Metod: Lokal anestezi altında katarakt cerrahisi planlanan ASA 1-2 anestezi risk 

grubuna giren 60 hasta çalışmaya alınarak rastgele iki gruba ayrıldı. Grup M deki hastalara 

operasyon öncesi 0,03 mg/kg midazolam iv olarak 5 dakikada verilirken, Grup D’deki 

hastalara tek doz 1µ/kg deksmedetomidin iv olarak 5 dakikada verildi. Hastaların 

hemodinamik ve solunumsal verileri, sedasyon skorları, bispektral indeks skorları (BIS) ve 

yan etkileri intraoperatif ve postoperatif olarak, intraoküler basınçları (İOB) çalışma 

ilaçlarının uygulanması öncesi ve bitiminde, hasta ve cerrah konforu da postoperatif olarak 

ölçüldü. Lokal anestezi periretrobulbar blok uygulanarak sağlandı. 

Bulgular: Hastaların anestezik risk grupları, demografik verileri ve operasyon süreleri 

arasında farklılık saptanmadı. Grup M’de midazolam infüzyonundan sonra kalp atım hızı 

(KAH) % 6.6 oranında artarken Grup D’de deksmedetomidin infüzyonundan sonra KAH 

%12.2 oranında azaldı. Grup M’de çalışma ilaçları infüzyonundan sonraki ilk 20 dakika da 

trandermal periferik oksijen satürasyonu (SpO2) ve solunum sayısı düştü. Grup D’de 

solunumsal veriler değişiklik göstermedi. Her iki grupta da ölçülen 5 puanlı sedasyon skorları 

intraoperatif istenen düzey olan 2 ila 3 arasında olduğu bulunurken; BIS, sedasyon skoru ile 

korale olarak düştü. Grup M’de İOB %24, Grup D’ de %21 oranında azaldı. Yan etki olarak; 

her iki grupta da birer hastada bulantı ve kusma görülürken, Grup M’de %13.3 hastada 

oksijen desatürasyonu ve grup D’ de %10 hastada bradikardi izlendi. Hasta ve cerrah konforu 

ise her iki grupta da % 80 üzerinde çok iyi olarak bulundu. 

Tartışma: Sonuç olarak lokal anestezi altında katarakt cerrahisi uygulanacak olan hastalarda 

bilinçli sedasyon için iv midazolam ve iv deksmedetomidin uygun önlemler alındığında 

güvenle kullanılabileceği, bu ilaçların kullanılması ile elde edilen sedasyonun hasta ve cerrahi 

konforu arttırdığı, BIS değerleri ile midazolam ve deksmedetomidinin sağladığı sedasyon 

skorları arasında korelasyon olduğu, BIS monitorizasyonun bu ilaçlar ile sağlanan sedasyon 

düzeyinin ölçülmesinde objektif bir ölçüm metodu olarak kullanılabileceği, midazolamın 

oksijen desatürasyonu, deksmedetomidinin de bradikardi gibi yan etkilerinin uygulanan bu 

dozlarda ortaya çık

P156 

İLK TANI BAKIMINDAN ANESTEZİYOLOJİ POLİKLİNİĞİNİN ÖNEMİ 

Süleyman Ganidağlı 1 * ,Serkan Sarsu 2 ,Rauf Gül 2 ,Lütfiye Pirbudak 3 ,Ünsal Öner 4 

1 Gaziantep Üniversitesi, Tıp Fakültesi Anesteziyoloji A.D. GAZİANTEP- 2 Gaziantep 

Üniversitesi, Tıp Fakültesi Anesteziyoloji A.D. - 3 Gaziantep Üniversitesi, Tıp Fakültesi 

Anesteziyoloji A.D. gaziantep- 4 Gaziantep Üniversitesi, Tıp Fakültesi Anesteziyoloji A.D. - 

GİRİŞ 

Anesteziyoloji poliklinikleri her geçen gün daha fazla merkezde hizmet vermektedir. 

Preoperatif vizite alternatif olarak hastaların poliklinik şartlarında değerlendirilmesinin 

etkinliği tam olarak bilinmemektedir. 6 aylık zaman dilimi içinde Anesteziyoloji polikliniğine 

başvuran hastaların tıbbi hikayeleri ve preoperatif değerlendirme sırasında konulan tanıların 

prospektif olarak analizinin yapılması amaçlandı 

GEREÇ ve YÖNTEM 

Polikliniğimize başvuran hastaların sistem sorgulamasını içeren preoperatif değerlendirmeye 

ait özellikler ve fizik muayene bulguları kaydedildi. Hastaların şüphelenilen sistem 

patolojisiyle ilgili ileri tetkikler ve ilgili uzman görüşleri alınarak tanılar konuldu ve 

kaydedildi. 

BULGULAR 

Altı aylık dönem boyunca toplam 3261 adet hasta poliklinikte pre-operatif değerlendirmeye 

alındı. Toplam hasta grubundan 2097 (% 64.3) normal pre-op. değerlendirme sergilerken, 

1164 (%35.6) olgu cerrahi patolojiden başka bir patoloji varlığından haberdardı veya 

patolojiden dolayı tedavi almaktaydı. Bilinen bir rahatsızlığı olmayan ancak polikiniğimizde 

sistem sorgulaması, hikaye ve yapılan fizik muayeneden sonra ileri tetkikler yapılan ve uzman 

görüşüne başvurulan hasta sayısı 173 (% 5.3) idi. Bu hastaların 135 tanesinde (% 4.13) 

hastanın daha önce farkında olmadığı patolojiler saptandı. Araştırılan olguların 21’inde 

(%0.64) herhangi bir patoloji saptanmadı. Bunların 17 (%0.52)’sinde hasta polikliniğimize 

tekrar dönmediği için bilgi alınamadı. Anesteziyoloji polikliniğinde ilk kez sistem patolojisi 

tanısı konulan olgulardan 7 (% 0.21) olguda iki hastalık tanısı, 128 (% 3.92) olguda ise tek 

hastalık tanısı konuldu. İlk kez konulan tanılar 51 (%1.56) olguda Anemi, 20 (% 0.61) olguda 

hipertansiyon, 16 (%0.5) olguda Diyabetes Mellitus, 14 (% 0.43) olguda Karaciğer patolojisi, 

8 (% 0.24) olguda akut enfeksiyon, 4 (% 0.12) olguda Hepatit B (HBs Ag pozitifliği) 

taşıyıcılığı ve 4 (% 0.12) olguda pıhtılaşma bozukluğu ve 3 (%0.09) olguda kalp kapak 

hastalığı ve 2 (% 0.06) olguda ise hipertiroidiydi. 

TARTIŞMA ve SONUÇ 

Anesteziyoloji polikliniklerinin ülkemiz şartlarında düzenli sağlık kontrollerinden geçmeyen 

hasta gruplarının yüksek olduğu düşünüldüğünde operasyon haricindeki patolojinin tespitinde 

ve preoperatif riskin azaltılmasında çok önemli olabileceği kanısına varıldı.

P157 

ANESTEZİ İNDÜKSİYONU VE ENDOTRAKEAL ENTÜBASYONA 

HEMODİNAMİK CEVABIN ÖNLENMESİNDE DEKSMEDETOMİDİN VE 

FENTANİLİN ETKİNLİĞİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

Gönül Ölmez 1 ,Öznur Uludağ 2 * ,Sedat Kaya 3 ,Sedat Kaya 4 

1 Dicle Üniversitesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Diyarbakır- 2 Dicle Üniversitesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 3 Dicle Üniversitesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon 

diyarbakır- 4 Dicle Üniversitesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, diyarbakır-Turkey 

GİRİŞ: Genel anestezi uygulamalarında, laringoskopi ve endotrekal entübasyona karşı oluşan 

hemodinamik yanıtın baskılanması amacıyla klinik kullanıma son yıllarda giren; sedatif, 

analjezik ve anksiyolotik etkili potent alfa-2 agonist ajan olan dexmedetomidin ile analjezik 

ve sedatif etkinliği iyi bilinen potent opioid olan fentanili karşılaştırmayı amaçladık 

MATERYAL-METOT: ASA 1-2 grubuna giren, çeşitli cerrahi dallarda elektif operasyona 

alınacak 18-65 yaş arası 126 olgu çalışma kapsamına alındı. Hastalar bilgisayar destekli 

randomizasyon planı ile üç gruba ayrıldı. Grup 1’e 0.4 mcg/kg dexmedetomidin, Grup 2’ye 

1.5 mcg/kg fentalin, Grup 3’e salin solüsyonu eşit hacimde (10 cc) ve dört dakikada gidecek 

şekilde yavaş bolus doz olarak uygulandı. Genel anestezi 0.3 mg/kg etomitad ve 0.9 mg/kg 

rokuronyum ile sağlandı. Kas gevşetici uygulanmasından üç dakika sonra hastalar direkt 

larinkoskopi ile entübe edildi. Anestezi idamesi %50/50 oksijen/azotprotoksit karışımı içinde 

sevofluranın %2 konsantrasyonu ile sağlandı. Sistolik arter basıncı (SAB), diastolik arter 

basıncı (DAB), kalp atım hızı (KAH) ve oksijen satürasyonu (SPO2) değerleri; bazal değer, 

indüksiyon sonrası, entübasyon öncesi ve entübasyon sonrası 1., 3. ve 5. dakikalarda olacak 

şekilde 6 ayrı dönemde ölçüldü. 

BULGULAR: SAB değerleri; indüksiyon sonrası ve entübasyon öncesi her üç grupta da bazal 

değerlere göre düşük olarak saptandı (p

P158 

ENDOTRAKEAL ENTÜBASYON VE EKSTÜBASYONA KARŞI GELİŞEN 

HEMODİNAMİK YANITIN ÖNLENMESİNDE FENTANİL, ESMOLOL VE 

LİDOKAİN’İN KARŞILAŞTIRILMASI 

Habib Bostan 1 * ,Ahmet Eroğlu 2 ,Erdem Nail Duman 2 ,Engin Ertürk 3 ,İbrahim Özen 4 



Reanimasyon, Trabzon-Turkey 4 K.T.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

Giriş: Laringoskopi, endotrakeal entübasyon ve endotrakeal ekstübasyona karşı gelişen 

kardiyovasküler yanıt, bu işlemler sırasında laringeal ve trakeal dokuların uyarılmasının, 

sempatik ve sempatoadrenal aktivitede yaptığı refleks uyarı artışı sonucu ortaya çıkmaktadır. 

Bu çalışmada, endotrakeal entübasyonun ve ekstübasyonun neden olduğu hemodinamik yanıtı 

önlemede fentanil, esmolol ve lidokain etkilerini karşılaştırma amaçlandı. 

Gereç ve Yöntemler: Etik kurul onayından sonra ASA I-II, yaşları 18-68 arası olan ve 120 

hastadan rastgele 30’ar kişilik 4 grup oluşturuldu. Gruplar 1µg/kg fentanil (Grup F), 1 mg/kg 

esmolol (Grup E), 1 mg/kg lidokain (Grup L) ve serum fizyolojik (Grup K) olacak şekilde 

belirlendi. Hastalar operasyondan 30 dakika öncesinde 0,07mg/kg midazolam ile İM 

premedike edildi. Operasyon masasına alınan hastalara indüksiyondan hemen önce bu 

ilaçlardan biri belirlenen dozlarda uygulandı. İndüksiyon için tiyopental 5 mg/kg ve 

vekuronyum 0,1 mg/kg kullanıldı ve sonrasında entübasyon uygulandı. Anestezi idamesi % 

40-60 oksijen-azotprotoksit ve % 1,5-2 sevofloran ile sağlandı. Çalışmanın endotrakeal 

entübasyon döneminde; hastaların SAB, DAB, OAB ve KAH değerleri; indüksiyon öncesi, 

indiksiyon sonrası, entübasyon öncesi, entübasyon sonrası 1., 3. ve 5. dakikada ölçülüp 

kaydedildi. Ekstübasyondan önce entübasyon öncesinde kullanılan ilaç aynı dozda 

uygulandıktan yaklaşık 2 dakika sonra hastalar ekstübe edildi. Aynı zamanda ekstübasyon 

döneminde SAB, DAB, OAB ve KAH değerleri; ilaç uygulamadan önce, ilaç uygulandıktan 1 

dakika sonra, ekstübasyondan önce, ekstübasyondan 1, 3, 5, 10, 15, ve 20 dakika sonra 

kaydedildi. 

Bulgular: Ölçüm zamanlarındaki KAH değişikliklerinin incelenmesinde ilaç uygulanan 

grupların kontrol grubuna göre ve kendi arasında karşılaştırılması sonucu istatistiksel olarak 

anlamlı bir farklılık bulunamadı (p>0,05). Grup E’de SAB değerleri indüksiyon sonrası, 

entübasyon öncesi ve ekstübasyondan 1, 3, 10, 15, 20 dakika sonra Grup K’ya göre 

istatistiksel olarak anlamlı düşük bulundu (p

P159 

YAŞ VE YANDAŞ HASTALIKLARIN ANESTEZİDE KOMPLİKASYON 

GELİŞİMİNE ETKİSİ 

galip neşet cerit 1 ,levent özdoğan 2 ,mehmet gamlı 2 ,mehmet cantürk 3 * ,gülay erdoğan 4 

,bayazit dikmen 5 

1 meram eğitim ve araştırma hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon - 2 ankara numune 

eğitim ve araştırma hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon - 3 ankara numune eğitim ve 

araştırma hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon, ankara-Turkey 4 ankara numune eğitim 

ve araştırma hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon, muş-Turkey 5 ankara numune eğitim 

ve araştırma hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon - 

Giriş: Anestezi uygulamalarında oluşabilecek komplikasyonlar, ilerleyen yaş ve buna eşlik 

eden yandaş hastalıklarla daha sık ortaya çıkmaktadır. Güvenli bir anestezi ortamı 

oluşturabilmek için temel amaç olası anestezi risklerini dikkatlice değerlendirmektir. Bu 

amaçla hastanemizde gerçekleşen operasyonlarda yaş ve yandaş hastalıkların komplikasyon 

gelişimine olan etkilerini taramayı planladık. (1) 

Gereç ve yöntemler: Çalışmamız, Haziran 2004-Mayıs 2005 tarihleri arasında Ankara 

Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi 2.Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği’nde genel 

anestezi uygulanan hastalardaki peroperatif komplikasyonları tespit etmek için retrospektif 

olarak yapıldı. Veriler preoperatif değerlendirme, anestezi takip ve kayıt formlarından elde 

edildi ve komplikasyon tarama formlarına kaydedildi. Hastaların demografik özellikleri, yaş, 

cinsiyet, ASA sınıflaması olacak şekilde ve uygulanan anestezi tekniği değerlendirilerek, 

peroperatuar dönemde ortaya çıkan komplikasyonların tespiti yapıldı. Komplikasyonlar 

kardiovasküler, pulmoner, gastrointestinal, nörolojik ve diğer sistemlere ait olmak üzere beş 

ana grupta değerlendirildi. Komplikasyonların gelişim yüzdeleri ve sistemlere göre dağılımı, 

incelemeye alınan parametrelerle olan etkileşimlerine göre değerlendirildi. İstatistiksel 

karşılaştırmalar için ki-kare testi kullanıldı. P

P160 

DESFLURANIN ANTİOKSİDAN ETKİNLİĞİNİN PROPOFOL İLE 


Berit Gökçe Ceylan 1 * ,Funda Yılmaz 1 ,Lütfi Yavuz 2 ,Füsun Eroğlu 3 ,Burcu Şirin 4 

1 Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 2 

Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD Isparta- 3 

Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 4 

Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi, Biyokimya AD - 

GİRİŞ-AMAÇ: Özellikle travma, sepsis hastalarında antioksidan sistemin mortalite ve 

morbidite üzerine major etkileri olduğu bilinmektedir. Lipid peroksidasyonu sonucunda 

oluşan bakteriyel translokasyonun ARDS, MODS gibi klinik tabloları olumsuz 

etkilemektedir. Antioksidan sistem üzerine etkileri henüz ayrıntılı olarak araştırılmamış olan 

desfluranı antioksidan özelliği iyi bilinen propofol ile karşılaştırarak antioksidan etkisini 

araştırdık. 

GEREÇ-YÖNTEM: Elektif cerrahi planlanan, ASA I-II risk grubundaki 19-55 yaş arasındaki 

30 erişkin olguda 0.5-1 µg/kg remifentanil, 2-3 mg/kg propofol ve 0.2 mg/kg cisatracurium 

besylate ile entübasyon gerçekleştirildi. Analjezik 0.05-0.2 µg/kg/dk remifentanil infüzyonu 

ile sağlandı. Olgular rastgele iki gruba ayrıldı. Grup D (n=15) anestezi idamesinde %2-6 

desfluran uyguladığımız, Grup P (n=15) idamede 50-150 µg/kg/dk propofol infüzyonu 

uyguladığımız grup olarak belirlendi. Anestezi idamesinde desfluran ve propofol dozları, 

ortalama kan basıncı 60 mmHg altında olmayacak şekilde ve BİS değerlerine göre titre 

edilerek sağlandı. Olgulardan preoperatif, intraoperatif 1. saatte ve postoperatif 24. saatte 

venöz kan örneği alındı, eritrosit GSH, MDA, SOD düzeyleri çalışıldı. 

BULGULAR: Grupların kontrol MDA düzeyleri arasında istatistiksel açıdan fark yoktu. 

Gruplararası karşılaştırmada, intraoperatif dönemde Grup P MDA düzeylerinde Grup D’ye 

oranla anlamlı azalma görüldü (p

P161 

LAPAROSKOPİK KOLESİSTEKTOMİLERDE İNTRAVENÖZ PARASETAMOLÜN 

ERKEN POSTOPERATİF AĞRI VE DERLENMEYE ETKİLERİ 

Murat Yıldırım 1 * ,Ziya Salihoğlu 1 ,Şener Demiroluk 1 ,Güner Kaya 1 ,Adem Karataş 2 

1 i.ü. cerrahpaşa tıp fakültesi, anesteziyoloji - 2 i.ü. cerrahpaşa tıp fakültesi, genel cerrahi - 


İntravenöz parasetamol,ülkemizde kullanıma yeni girmiş, hızlı ve belirgin ağrı kontrolüne 

sahip, santral ve periferik etkili nonopiyoid ve steroid yapıda olmayan bir analjeziktir. 

Bu çalışmada laparoskopik kolesistektomi yapılan hastalarda intraoperatif parasetamol 

uygulamasının erken postoperatif ağrı kontrolü etkinliğini değerlendirilmesi amaçlandı. 


Fakülte etik komitesinin izni alındıktan sonra, elektif laparoskopik kolesistektomi yapılacak, 

ASA I-II grubunda olan 18 olgu çalışmaya dahil edildi. Hastalara preoperatif muayene 

sırasında çalışmada kullanılacak verbal ve vizüel analog skala tanıtıldı. Anestezi indüksiyonu 

ve endotrakeal entübasyondan sonra cerrahi girişimin başlamasından önceki süreçte 1 gr 

parasetamol 10 dakika içinde infüze edildi.Hastalar derlenmeye kabul edildikten sonra ağrı 

değerlendirildi. Hastalara sözel ağrı (verbal ağrı skalası- 0 = ağrısız, 1 = az, 2 = orta, 3 = çok ) 

ve görsel ağrı ( vizüel analog skala – 0 ağrısızdan 10 olabilecek en şiddetli ağrı ) 

değerlendirmesi yaptırılarak verbal ağrı skalası >2 ve vizüel analog skala > 4 ise 2 mg morfin 

yapılması planlandı. Ağrı değerlendirmesi yeterli ağrı kontrolü sağlanana dek 5 dakikalık 

sürelerle tekrarlanarak gereksinim devam ettikçe morfin 2 mg ek dozları uygulanması ve ağrı 

kontrolü sağlandığında değerlendirme sıklığı 15 dakikada bire düşürülmesi planlandı. 

Ağrı kontrolü sağlanana dek ağrı ve sedasyon skorları 5 dakikada bir, bundan sonra ise 15 

dakikada bir kaydedildi. Aldrete derlenme kriterlerini tamamlayan hastalar servisteki 

odalarına gönderilecektir. İlk morfin gereksinim zamanı, yapılan toplam morfin miktarı, 

derlenme odasında kalış süresi ve derlenme odasında kaldığı süre boyunca gelişen yan etkiler 

( bulantı, kusma, aşırı sedasyon ) kaydedildi. 

Ağrı ve sedasyon verilerinin, ilk morfin gereksinim zamanı ve toplam morfin miktarının 

istatistiksel analizi grup içi karşılaştırmada “repeated measures” ANOVA posthoc Tukey 

Kramer testi ile yapıldı. P < 0.05 anlamlı kabul edildi. 

Bulgular: 

18 olguda da ameliyat sonrası VAS değerleri 4’ün altında, verbal ağrı skoru 2 nin altında 

belirlendi. Bulantı, kusma veya aşırı sedasyon hiçbir hastada belirlenmedi. 

Tartışma ve Sonuç: 

Bu çalışmada seçilen ASA I-II sağlıklı olgularımıza uygulanan laparaskopik kolesistektomi 

ameliyatlarında, postoperatif ağrı kontrolünde intravenöz parasetomolün etkin olduğu 

saptandı.

P162 

PREMEDİKASYONDA BAKLOFEN, ALPRAZOLAM VE 

BAKLOFEN+ALPRAZOLAM KULLANIMININ ANESTEZİYE ETKİLERİ 

Şermin Şeker Uzer 1 ,Ayşin Alagöl 1 ,Zafer Pamukçu 1 * ,Nesrin Turan 2 


Biyoistatistik - 

GİRİŞ ve AMAÇ: Çalışmamızda, santral etkili kas gevşetici bir ilaç olan baklofen ve 

alprazolamın premedikasyonda(1) kullanımının; preoperatif anksiyete, entübasyon koşulları 

ve perioperatif opiyoid tüketimi üzerine olan etkilerini araştırmayı amaçladık. 

GEREÇ ve YÖNTEM: ASA I-II olan 60 olgu üç gruba ayrılarak; I.gruba 30mg baklofen, 

II.gruba 1mg alprazolam ve III.gruba 30mg baklofen+1mg alprazolam operasyondan 60 dk 

önce PO verildi. Preoperatif ve intraoperatif KAH, OAB, SpO2; preoperatif Ramsey sedasyon 

skalası, Hamilton anksiyete skalası değerlendirildi. Üç gruba aynı anestezi tekniği uygulandı. 

Entübasyon süresi, koşulları, ek atrakuryum zamanı TOF-WATCH ile belirlendi. Klinik ve 

hemodinamik parametrelere göre ek opiyoid uygulandı. İntraoperatif atrakuryum ve fentanil 

dozları; erken derlenme ve 5, 15 ve 30. dklarda Aldrete derlenme skorları; postoperatif 

hemodinami, VAS, tenoksikam tüketimi kaydedildi. 

BULGULAR: Entübasyon süreleri I. ve III. grupta kısa (p

P163 

PEDİATRİK HASTALARDA SEVOFLURAN VE DESFLURANIN 

OKÜLOKARDİYAK REFLEKS ÜZERİNE ETKİLERİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

Zeynep Uludag 1 ,Emine Dincer 2 ,Asu Ozgultekin 3 ,Guldem Turan 3 ,Ezgi Ergun 3 * ,Nur 

Akgun 4 

1 Haydarpasa Numune Egitim ve Arastirma Hastanesi, II. Anestezi ve Reanimson Klinigi - 2 

Haydarpasa Numune Egitim ve Arastirma Hastanesi, II. Anestezi ve Reanimson Klinigi 

Istanbul- 3 Haydarpasa Numune Egitim ve Arastirma Hastanesi, II. Anestezi ve Reanimson 

Klinigi - 4 Haydarpasa Numune Egitim ve Arastirma Hastanesi, II. Anestezi ve Reanimson 

Klinigi, -Turkey 

GİRİŞ VE AMAÇ: Göz küresinin traksiyon ve rotasyonunu gerektiren girişimler sırasında 

oküler kaslara uygulanan traksiyon, okülokardiak refleks (OKR) olarak ifade edilen ve kalp 

hızında bazal değerden %20 veya daha fazla azalma, aritmi veya arrest olarak tanımlanan 

degisikliklere neden olur. Çalışmamızda pediatrik hasta grubunda, şaşılık operasyonlarında, 

sevofluran ve desfluran anestezisi uygulanarak okülokardiak reflekse bağlı olarak gelişen 

bradikardi ve aritmi mevcudiyeti karşılaştırılmıştır. 

GEREÇ ve YÖNTEM: Etik kurul onayı alınarak yaşları 3-15 arasında, ASA I-II grubunda 40 

hasta (n=20) rasgele seçilerek iki gruba ayrıldı. Tüm hastalara premedikasyon amacıyla 

atropin 0,015 mg/kg ve midazolam 0,03-0,05 mg/kg (IM) uygulandı. Anestezi indüksiyonu 4- 

7 mg/kg tiopental sodyum ve 0,1 mg/kg vekuronyum ile sağlandı. Anestezi idamesinde grup 

S’de %1-2 sevofluran, grup D’de %3-4 desfluran uygulandı. İndüksiyon sonrası ve takip eden 

süreçte 5 dakikada bir ve kas traksiyonları sırasında SAB, OAB, DAB, kalp hızı, SpO2 

değerleri ve aritmi mevcudiyeti kaydedildi. Hastalar aynı deneyimli cerrah tarafından opere 

edildi ve sadece medial rektus kası girişimleri çalışmaya dahil edildi. 

BULGULAR: Kalp hızı değerlerinde sevofluran grubunda 10 hastada (%50), desfluran 

grubunda 13 hastada (%65), bazal ve kontraksiyon öncesi değerlere göre %20’den daha fazla 

azalma (bradikardi) gözlenmiştir. Ancak iki grup arasında istatistiksel olarak fark yoktur 

(p>0.05). Her iki grupta da 3’er hastada OKR’ye bağlı gelişen bradikardinin, traksiyonun 

sonlandırılmasına rağmen düzelmemesi üzerine atropin uygulaması gerekmiştir. Aritmi ve 

arrest gözlenmemiştir. 

TARTIŞMA ve SONUÇ: OKR çocuklarda erişkinlere göre daha sık görülür. Bazı 

çalışmalarda OKR’nin en fazla medial rektus ve inferior rektus kaslarının traksiyonu ile 

geliştiği bildirilmiştir(1). Cerrahi işlemin nazik şekilde yapılması, antikolinerjik ilaç 

kullanımı, retrobulber blok uygulaması ile bu risk azaltılabilir. Yapılan çalışmalarda 

sevofluran ile OKR insidansı %14 ile %60 arasında değişen oranlarda bildirilmiştir. 

Çalışmamızda gruplar arasında OKR gelişim insidansı açısından istatiksel olarak anlamlı fark 

bulunamamıştır. Pediatrik hasta grubunda uygulanacak şaşılık operasyonlarında sevofluran ve 

desfluranın gerekli önlemler alınarak güvenle kullanılabileceği sonucuna varılmıştır. 

Kaynak: 1) Katz R.L., Bigger J.T.Jr.: Cardiac arytmias during anaesthesia and operation; 

Anaesthesiology 1970:33:193-213

P164 

POSTOPERATİF BULANTI VE KUSMANIN ÖNLENMESİNDE 

PROPOFOL+DEKSAMETAZON VE PROPOFOL+METPAMİDİN ETKİNLİĞİNİN 

KARŞILAŞTIRILMASI: ÖN ÇALIŞMA 

Mustafa Arslan 1 * ,Ramazan Çiçek 2 ,Hülya Üstün Kalender 3 ,Hüseyin Yılmaz 3 

1 Kırıkkale Yüksek İhtisas Hastanesi, Anesteziyoloji Bölümü Kırıkkale- 2 Kırıkkale Yüksek 

İhtisas Hastanesi, Genel Cerrahi Bölümü - 3 Kırıkkale Yüksek İhtisas Hastanesi, 

Anesteziyoloji Bölümü - 

Giriş ve Amaç: Propofol anestezi indüksiyonu ve idamesinde kullanılan hızlı ve kısa etki 

süreli bir intravenöz anestezik ajandır. Aynı zamanda propofol en az postoperatif bulantı ve 

kusmaya neden olan anestezik ajan olarak bilinir. Propofol ve diğer anesteziklerin 

karşılaştırıldığı çalışmalarda propofolün antiemetik etkinlik gösterdiği öne sürülmüştür. 

Çalışmanın amacı safra kesesi operasyonlarından sonra sıklıkla görülen postoperatif bulantı 

ve kusmanın engellenmesinde tek doz verilen propofolün etkinliğinin metoklopramid ve 

deksametazon eklenerek karşılaştırılması. 

Gereç ve Yöntem: Etik kurul onayı alınan randomize çift-kör çalışmada; ASA I-II grubundan 

40 hasta 20’şer kişilik iki gruba ayrıldı. Cilt insizyonunun kapatılmasına başlandığı anda Grup 

I’ deki hastalara 0.5 mg. kg-1 propofol ve (4 mg deksametazon indüksiyondan sonra), Grup 

II’ deki hastalara 0.5 mg. kg-1 propofol ve 0.2 mg. kg-1 metoklopramid intravenöz olarak 

bolus şeklinde verildi. Bütün hastalara standart genel anestezi uygulandı. İlaçların antiemetik 

etkileri ve yan etkileri, her iki gruptaki antiemetik gereksinimi 24 saat boyunca 

değerlendirildi. 

Bulgular: Elde edilen verilerin değerlendirilmesiyle 0-4. saatlerde kusma Grup I’de %20, 

Grup II’de %50 oranında görüldü, Grup I’de Grup II’e anlamlı düşük bulundu (p

P165 

GENEL ANESTEZİNİN ORAL FLORAYA ETKİSİ 

Altan Aksoy 1 ,Ünase Büyükkoçak 2 ,Birgül Kaçmaz 3 ,Özgür Sert 4 * ,J. Sedef Göçmen 5 

1 Kırıkkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, Mikrobiyoloji - 2 Kırıkkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon, Ankara-Afghanistan 3 Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi, 

Mikrobiyoloji - 4 Kırıkkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 5 

Kırıkkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, Mikrobiyoloji - 

GİRİŞ ve AMAÇ: Alt solunum yolu enfeksiyonları ve bu enfeksiyonların progresyonu 

sıklıkla oral flora bakterilerinden kaynaklanmaktadır (1). Entübasyon oral flora bakterilerinin 

alt solunum yoluna taşınması açısından bir risk faktörü olarak kabul edilmektedir. 

Çalışmamızda genel anestezinin bu olaydaki yerini belirleyebilmek amacıyla oral florada 

gözlenen değişiklikler araştırılmıştır. 

GEREÇ ve YÖNTEM: İntratrakeal genel anestezi ile ameliyat olan ve 53’ü profilaktik 

antibiyotik kullanan 90 hastanın (ASA I-II), (43 kadın, ortalama yaş 30.53±1.98 ve 47 erkek, 

ortalama yaş 35.53±2.61) ameliyat öncesi ve ameliyat sonrasında dil arkasından alınan 

örneklerde, oral flora bakterileri kültür yöntemiyle araştırılmıştır. Bakteriyel kolonizasyon 

log10 tabanına göre değerlendirilmiştir. 

BULGULAR: Genel anestezi alan hastalarda ameliyat sonrası oral flora bakterilerinde (total 

aerob, total anaerob ve streptokok) anlamlı derecede azalma olmuştur (Tablo 1). Oral 

streptokok kolonizasyonu cinsiyete göre farklılık göstermemisine ragmen penisilin duyarlı 

MIC konsantrasyonuna sahip oral streptokokların oranı kadınlarda anlamlı düşük 

bulunmuştur. 

Ameliyat öncesinde profilaktik olarak tek doz cefuroxime axetil alımı total aerob ve total 

anaerob bakteriyel kolonizasyonda anlamlı azalmaya neden olmuş fakat oral streptokok 

kolonizasyonu etkilenmemiştir. Preoperatif anaerob bakteri kolonizasyonu ve postoperatif 

oral streptokok kolonizasyonu sigara içenlerde içmeyenlere göre anlamlı azalma göstermiştir 

(Tablo 2). 

TARTIŞMA ve SONUÇ: Genel anestezinin oral floradaki bakteriyel kolonizasyonu azalttığı, 

profilaktik antibiyotik kullanımının bu azalmaya yardımcı olduğu gözlenmiştir (2, 3). 

Sigaranın oral anaerob bakteriyel kolonizasyonda yaptığı azalmanın nikotinin olası 

antibakteriyel etkinliğine bağlı olabileceği düşünülmüştür.Tek doz 1 gr cefuroxime axetil 

kullanımının, oral streptokoklara etkisiz olması nedeniyle, oral cerrahi girişimler öncesinde 

yeterli proflaktik değere sahip olmadığı görülmüştür. 

KAYNAKLAR 

1.Niederman MS, Craven DE, Fein AM, Schultz DE. Pneumonia in the critically ill 

hospitalized patient. Chest 1990; 97: 170-81. 

2.Lahteenmaki M, Tenovuo J, Salo M, Perttila J. Effects of open heart surgery on oral mucous 

host defence systems. Acta Anaesthesiol Scand 1997; 41: 837-42. 

3.Woodman AJ, Vidic J, Newman HN, Marsh PD. Effect of repeated high dose prophylaxis 

with amoxycillin on the resident oral flora of adult volunteers. J Med Microbiol 1985; 19: 15- 

23. 

Tablo id 1

Ameliyat öncesi ve sonrası bakteri kolonizasyonları 

1 

Bakteri 

5 

Aerob 

9 

Anaerob 

13 

Oral strep 

17 

2 

Preop 

6 

3 

Postop 

7 

4.6 ± 0.8 4.2 ± 1.0 < 0.001 

10 

11 

4 

p 

4.5 ± 0.8 4.3 ± 0.90.001 

14 

15 

8 

12 

16 

3.9 ± 0.7 3.6 ± 0.9 < 0.001 

18 

19 

20 

Mutans str 3.0 ± 0.8 2.7 ± 0.9 < 0.001 

Tablo id 2 

Aerob ve anaerob bakteri kolonizasyonuna etki eden faktörler 

1 

4 

11 

Sigara + 

18 

Sigara - 

25 

Yaş

P166 

TEK DOZ MİVAKURYUM İLE SAĞLANAN ENTÜBASYON KOŞULLARI VE 

NÖROMÜSKÜLER DERLENME ÜZERİNE ÜÇ FARKLI İNHALASYON AJANIN 


Hafize Öksüz* ,Beyazıt Zencirci 


GİRİŞ VE AMAÇ: Kas gevşetici ajanlar, volatil ve intravenöz anesteziklerle birlikte klinikte 

yaygın olarak kullanılmaktadır. 

Volatil anestezikler arasındaki başlıca farmakolojik farklar indüksiyon hızları, anestezik 

analjezik etkileri ve çizgili kaslar üzerine olan miyorelaksan etkileridir.Volatil anestezik 

ajanlar doza ve zamana bağımlı olarak nondepolarizan kas gevşeticilerin etkilerini 

potansiyalize ederler. Mivakuryum, nispeten kısa etki süresi ve hızlı başlangıç süreli yeni bir 

nondepolarizan kas gevşeticidir. Çalışmamızda laparoskopik kolesistektomi operasyonu 

geçirmesi planlanan olgularda entübasyon için verilen tek doz mivakuryumun entübasyon 

koşulları ve nöromüsküler blok üzerine isofluran, sevofluran ve desfluranın etkilerinin 


GEREÇ VE YÖNTEM: Çalışma hastane Etik Kurulunda onay aldıktan sonra laparoskopik 

kolesistektomi operasyonu uygulanacak olgularda prospektif olarak planlandı. Premedikasyon 

uygulanmayan ve standart anestezi indüksiyonu gerçekleştirilen olgularda bilinç kaybından 

sonra mivakuryum enjekte edildi. TOF stimülasyonuna birinci yanıt (T1) kaybolduğunda veya 

maksimum blok oluştuğunda endotrakeal entubasyon uygulandı. Anestezi idamesi 1. grupta 

isoflurane, 2. grupta sevoflurane ve 3. grup olgularda ise desflurane ve % 50 O2 + % 50 N2O 

ile sürdürüldü. End- tidal CO2 oranının 30-35 mmHg arasında kalmasını sağlayacak şekilde 

kontrole solunum uygulandı. Tüm entübasyonlar aynı kişi tarafından yapıldı. Entübasyon 

kalitesi Goldberg skalası kullanılarak değerlendirildi. 

BULGULAR: Gruplar arasında, demografik özellikler, anestezi ve operasyon süreleri 

açısından fark olmadığı belirlendi.Tüm hastalarda entübasyon skorlamasına göre kabul 

edilebilir entübasyon koşulları sağlandı. Entübasyon koşulları açısından gruplar arasında 

farklılık saptanmadı.Tüm hastalarda cerrahi girişim süresince cerrahi gevşeme skoruna göre 

kabul edilebilir gevşeme koşulları sağlandı ve gruplar arasında istatistiksel olarak farklılık 

saptanmadı. 

TARTIŞMA VE SONUÇ: Volatil anestezikler ve kas gevşetici ajanlar arasındaki ilişki 

yaklaşık olarak uygulanımdan 45 dakika veya daha sonra oluşmakta ve saatler geçtikçe bu 

ilişki daha da artmaktadır. Günübirlik anestezi uygulamalarında kas gevşemesi için uygun bir 

ajan olarak mivakuryumun seçilmesi hızlı bir derlenme sağlamaktadır. Anestezi 

indüksiyonunda tek doz mivakuryum ile sağlanan nöromüsküler blok süresinin sevofluran ve 

desfluranda isoflurana göre daha kısa olduğunu saptadık.

P167 

ÇİFT-BALON ENTEROSKOPİ UYGULAMALARINDA ANESTEZİ DENEYİMİMİZ 

Murat Sayın 1 ,Arzu Mercan 2 ,Hatice Türe 3 ,Cemil Yılmaz 4 ,Sibel Poçan 5 ,Özge Köner 5 * 

,Cengiz Pata 6 ,Bora Aykaç 7 

1 Yeditepe Üniversitesi Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, İstanbul-Turkey 2 Yeditepe 

Üniversitesi Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 3 Yeditepe Üniversitesi Hastanesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon, İstanbul-Turkey 4 Yeditepe Üniversitesi Hastanesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon, Istanbul-Turkey 5 Yeditepe Üniversitesi Hastanesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 6 Yeditepe Üniversitesi Hastanesi, Gastroenteroloji - 7 

Yeditepe Üniversitesi Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 


İnce barsaklar günümüzde kapsül endoskopi veya çift-balon enteroskopi (ÇBE) olarak 

isimlendirilen yeni bir yöntemle incelenebilmektedir (1, 2). İşlem sırasında hastaların çeşitli 

düzeylerde sedasyona ihtiyacı olmaktadır. ÇBE yapılacak hastalarda izlenen anestezi 

yöntemleri ile ilgili yayınlanmış bir bilgi bulunmadığından, bu hastalara uygulanmış anestezi 

yöntemlerimizi retrospektif olarak inceledik. 


ÇBE işlemi için anestezi uygulanan 17 hasta incelendi. İşlemin uzunluğu ve niteliği göz 

önüne alınarak sadece ASA I 18-50 yaş arası hastalara sedasyon uygulanmıştı. Diğer hastalara 

intratrakeal genel anestezi uygulandı. Sedasyon uygulanan hastalara operasyon odasında sol 

yan pozisyonda remifentanil 0.05 mcg/kg/dk ve propofol 30 mcg/kg/dk infüzyonuna yapıldı. 

İşlem süresince rutin monitörizasyona ek olarak uyanıklık düzeyleri BIS, oksijen satürasyonu 

ve karbondioksit düzeyleri transkütan kapnografi ile monitorize edildi. BIS 60-70 arasında 

tutulacak şekilde propofol ve remifentanil belirli şekilde artırıldı veya azaltıldı. Genel anestezi 

uygulanan hastalarda anestezi indüksiyonu propofol 2 mg/kg ve rocuronium 0.6 mg/kg ile 

gerçekleştirildikten sonra sol yan pozisyon verildi ve idameye propofol ve remifentanil 

infüzyonu ile devam edildi. Ayılma ünitesinde hastalar Aldrete skorlaması ile takip edilerek 

gastroenteroloji izlem ünitesine, sonra da evlerine gönderildi. 

Bulgular 

Toplam 17 hastanın 8’ine genel anestezi, 9’una sedasyon uygulandı. Sedasyon uygulanan 

hastaların postoperatif derlenme ünitesinde kalış süreleri ve hastanede kalış süreleri daha kısa 

olarak bulundu. 


Seçilmiş hastalarda, çift balon enteroskopi işlemi sedasyon altında yapıldığında, hastaların 

postoperatif bakım ve izlem ünitelerini daha az işgal ettikleri ve hangi hastalara, hangi yöntem 

ile sedasyon uygulanacağına doğru karar verebilmek için gerekli kriterlerin oluşturulması için 

bu yönde yüksek sayıda hasta ile çalışmalar yapılması gerektiği sonucuna varıldı. 

Kaynaklar: 

1. Gastroenterology 2003; 125: 1556 

2. Can J Gastroenterol 2003; 17: 273

P168 

DEKSMEDETOMİDİNİN GENEL ANESTEZİ VE EPİDURAL ANESTEZİDE 

VÜCUT SICAKLIĞI DEĞİŞİKLİĞİ VE TİTREME ÜZERİNE ETKİLERİ 

Yücel Karaçayır 1 ,Cavidan Arar 1 ,Alkin Çolak 2 ,Zafer Pamukçu 3 * ,Necdet Süt 4 


Anesteziyoloji Edirne- 3 Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji - 4 Trakya 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Biyoistatistik - 

Giriş: Postanestezik titreme genel anestezi sonrası %5-65, epidural anestezi sonrası %33’e 

varan oranlarda görülür(1). Postanestezik titremenin tedavisine yönelik olarak meperidin, 

alfentanil, tramadol, fizostigmin gibi pek çok ilaç kullanılmıştır(2,3). Çalışmamızda, genel ve 

epidural anestezi uygulanan olgularda deksmedetomidin infüzyonunun operasyon sırasında ve 

sonrasındaki ısı değişikliği ile postanestezik titreme üzerine etkisini araştırmayı amaçladık. 

Yöntem ve Gereçler: Olgular rasgele GrupI(n=50) genel anestezi; Grup II(n=50) epidural 

anestezi olacak şekilde ayrıldı. GrupI indüksiyondan, GrupII blok T6’ya ulaşınca, kendi 

içinde 2’ye ayrılarak, GrupIA(n=25) ve IIA(n=25)’ya serum fizyolojik; GrupIB(n= 25) ve 

IIB’ye deksmedetomidin 2mgmL-1 olacak şekilde hazırlanmış solüsyon, ilk 10dk 

0.25mLkg1sa-1, sonra 0.1mLkg-1sa-1 infüzyon uygulandı. İndüksiyon veya blok sonrası 30, 

60 ve 90. dk’da kalp atım hızı(KAH), sistolik arter basıncı(SAB), diastolik arter 

basıncı(DAB), periferik oksijen satürasyonu(SpO2), timpanik membran ısı değerleri ve 

GrupII’de sedasyon skoru(SS) değerleri kaydedildi. Postoperatif 15,30 ve 60. dk’da 

KAH,SAB,DAB,SpO2, timpanik membran ısısı, titreme skoru(TS) ve SS değerleri 

kaydedildi. TS³3 olan olgulara 25mg meperidin iv. yapılarak dozu ve sayısı kaydedildi. 

Postoperatif 60 dk. Aldrete derlenme skoru 9 olan olgular servise çıkarıldı. 

Bulgular: İntraoperatif 30 ve 90.dk’da KAH ve DAB değerleri; 30,60 ve 90. dk’da timpanik 

membran ısısı değerleri Grup IA’da, Grup IB’ye göre düşük bulundu(p

P169 

YENİ PROPOFOL FORMÜLASYONUNUN ENJEKSİYONU SIRASINDA OLUŞAN 

AĞRININ RANDOMİZE, ÇİFT-KÖR , AKTİF-KONTROLLÜ ÇALIŞMA İLE 


ÖZLEM SAÇAN 1 * ,KEVIN KLEIN 2 ,GLADYS ROMERO 2 ,PAUL F WHITE 2 


REANİMASYON KLİNİĞİ Ankara- 2 UT SOUTHWESTERN MEDICAL CENTER, 

ANESTHESIOLOGY AND PAIN MANAGEMENT - 

Giriş: Ampofol Diprivanla aynı farmakodinamik profile sahip yeni bulunan düşük lipit 

formulasyonlu bir anestezik maddedir1,2 . Daha önceki çalışmalar Ampofolün Diprivanla 

karşılaştırıldığında daha fazla enjeksiyon ağrısına neden olduğunu göstermektedir. Bu 

çalışmada Ampofol %4 2ml lidokainle ve 1ml %1 lidokainle (ampofol enjeksiyonu öncesi) 

karıştırılarak oluşan enjeksiyon ağrısı karşılaştırılmıştır. Aynı zamanda EKG’de QT 

değişikliği incelenmiştir 

Metod: 123 hasta bu çalışmaya dahil edilmiştir. Tüm hastalar 20µg/kg IV midazolam ve 

0,5µg/kg IV fentanil ile premedike edilmiştir. Enjeksiyon öncesi hastalara 1ml %1 lidokain 

IV (kontrol grup) veya 1ml salin IV (deneysel grup) enjekte edilmiştir. Daha sonra hastalara 

2mg/kg IV ampofol (10mg/ml) 2ml salin’le (kontrol grup) veya 2ml %4 lidokain le (deneysel 

grup) mix edilip uygulanmıştır. Çalışma ilacı uygulandıktan sonra hastalara standart genel 

anestezi verilmiştir. Enjeksiyon ağrısı 4 puanlık (0=hiç ağrı yok , 1=az ağrı , 2=orta derece 

ağrı , 3=şiddetli ağrı) skala ile değerlendirilmiştir. QT değişiklikleri 1. ve 3. dakikalarda 

indüksiyon periyodunda değerlendirilmiştir. Hastalar ağrı hissettiyse bu ağrıyı anımsamaları 

uyandırma odasını terk ederken sorgulanmıştır. 

Sonuçlar: Iki grupta da demografik verileri , kullanılan anestezik maddeler bakımından fark 

yoktu. Ağrının seviyesi ve oranı deneysel grupta anlamlı düşük bulundu. QT değişiklikleri her 

iki grupta da aynı idi. 

Tartışma: %4 lidokain katılmış propofol solüsyonunda standart IV doz olan %1 lidokain e 

göre daha efektif olarak ağrıyı engellemiştir. Buna ilaveten %4 lidokain QT de anlamlı 

değişikliğe neden olmamıştır. 

Kaynaklar: (1) Song et al, Anesth Analg 2004; 98: 687-91; (2) Song et al, Anesthesiology 

2004;100:1072-5. 

Tablo id 1 

1 

4 

Hasta (n) 

7 

E/K (n) 

10 

2 

3 

KONTROL DENEYSEL 

5 

25 

8 

9/16 

11 

Yaş (yıl) 47±14 

13 

14 

Vucut ağırlığı (kg) 86±22 

6 

98 

9 

49/49 

12 

16 

17 18 

QT interval (msec) 

50±14 

15 

81±17

19 

Baseline 

22 

1 min 

25 

3 min 

28 

5 min 

20 

430±27 

23 

438±33 

26 

448±25 

29 

431±24 

21 

423±33 

24 

439±32 

27 

440±34 

30 

449±38 

Tablo id 2 

1 

2 

Enjeksiyon ağrısı (n,%) KONTROL DENEYSEL 

4 

az 

7 

orta derece 

10 

şiddetli 

13 

toplam 

16 

Ağrıyı hatirlama (n,%) 

5 

5,20 

8 

6,24 

11 

5,20 

14 

16,64 

17 

7,54 

3 

6 

14,14 

9 

7,7* 

12 

5,5* 

15 

26,26* 

18 

6,46 

*p< 0.05

P170 

SKOPİ İLE POZİSYONLARI KONTROL EDİLMİŞ SANTRAL VEN KATETERİ 

YERLEŞİMLERİNİN DEĞERLENDİRİLMESİ. 

K Serap Karacalar 1 * ,Ebru Kelsaka 1 ,Deniz Karakaya 2 ,Sibel Barış 2 ,Cenk Yücel Bilen 3 

,Meltem Ceyhan 4 ,Binnur Sarıhasan 5 

1 19 Mayis Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Samsun- 2 19 Mayis 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 3 19 Mayis Üniversitesi Tıp 

Fakültesi, Üroloji - 4 19 Mayis Üniversitesi Tıp Fakültesi, Radyoloji - 5 19 Mayıs 


Giriş ve Amaç: Perkütan yaklaşımla yerleştirildikten sonra skopi ile yerleri kontrol edilen 

SVK yanlış yerleşim oranlarının ve SVK bağlı gelişen komplikasyonların değerlendirilmesi. 

Materyal ve Metod: Mayıs 2005-Ağustos 2006 tarihleri arasında SVK takılan, yaşları 18-67 

arasında değişen, ASA I-III, 86 hastanın kateter takılma yerleri, kateter ucunun yeri ve SVK 

bağlı gelişen komplikasyonlar (enfeksiyon, hematom, sinir hasarı ve diğerleri), skopi ile 

yerinin doğrulanması için geçen süre, skopi süreleri değerlendirildi. Kateter ucu, takıldıktan 

hemen sonra çekilen skopi sonuçlarına göre incelenerek, atrium girişinde değilse yanlış 

pozisyon olarak kabul edildi. Tüm kateterizasyonlar en az 4 yıllık deneyimli anestezi asistanı 

veya uzmanı tarafından, genel anestezi uygulandıktan sonra, steril şartlar altında 

gerçekleştirildi. 

Bulgular: Toplam 86 hastanın 9 tanesinde sağ internal juguler ven, geri kalan 77 hastada 

antekübital bölge (26 vakada sol v.bazilika, 12 vakada sol v.sefalika, 22 vakada sağ 

v.bazilika, 17 vakada sol v.sefalika) girişim yeri olarak kullanılmıştı. Antekübital bölgeden 

SVK takılıp skopi ile kontrolü yapılan kateterlerin %14’ünde kateter ucunun yanlış yerleşimli 

olduğu belirlendi. İnternal juguler venden yerleştirilenlerin hepsinde kateter ucu doğru 

yerdeydi. Skopi ile değerlendirme süresi ortalama 5.2±2.8 dk idi. Kateter ucu, antekubital 

girişim yapılan hastaların 4’ünde inferior vena kavada, 2’inde sağ atriumda, 1’inde sağ 

ventrikülde, 1’inde ipsilateral internal juguler vende, birinde de fasial ven içindeydi. İnternal 

juguler venden girişim yapılan hastaların bir tanesinde hematom gelişmesi dışında başka bir 

komplikasyon görülmedi. 

Sonuç: Antekübital venden SVK sonucunda kateter ucunun yüksek oranda hatalı yerleştiği ve 

bunlara bağlı gelişebilecek ciddi komplikasyonlardan korunmak için SVK yerinin kontrol 

edilmesinin önemli olduğu sınucuna varıldı. Skopi ile yapılan degerlendirmelerin cerrahi 

öncesi süreyi çok uzatmadan hatalı yerleşimleri belirlemede faydalı olduğu kanısındayız.

P171 

MENDELSON SEDROMUNDAN KORUNMADA ESOMEPRAZOL VE FAMOTİDİN 

Buket Kocaman Akbay 1 ,Önder Elitas 2 ,Yavuz Demiraran 2 * ,Gülbin Sezen 3 ,Abdülkadir 

Iskender 4 


Reanimasyon - 3 Düzce Tip Fakültesi, Anestezi ve reanimasyon - 4 Düzce Tip Fakultesi, 

Anestezi ve reanimasyon - 

Giriş: Aspirasyon pnömonisi halen ciddi bir anestezi ve cerrahi girişim komplikasyonu olup, 

genel anestezi alan hastalarda insidansı yaklaşık 3/10000 olarak verilmektedir. Bu nedenle 

korunma önem taşımaktadır. Bu çalışmada; yeni bir proton pompa inhibitörü olarak sunulan 

esomeprazol ile yıllardır kullanımda olan famotidinin aspirasyon pnömonisinden korunmada 

etkileri kontrol grubu dikkate alınarak karşılaştırıldı. 

Gerec ve Yöntem: Genel anestezi planlanan, 18-65 yaş, ASA I-II olan 69 hasta çalışmaya 

alındı. Hastalar ameliyat öncesi 8 saat aç bırakıldı. Grup K ( n=23); kontrol grubu olarak 

kabul edildi, Grup F (n=23 ) hastalara; 40 mg famotidin Grup E ( n=23 ) hastalara; 

esomeprazol 40 mg operasyondan 12 ve 2 saat önce olmak üzere iki kez az su ile oral verildi. 

Tüm hastalara indüksiyonda propofol 2 mg/kg, vekuronyum 0,1 mg/kg ve fentanil 1 mcg/kg 

kullanıldı. Endotrakeal entübasyonu takiben hastalara mide sıvı miktarını ölçmek için 16 G 

nazogastrik sonda takıldı. Kalibrasyonu takiben mide pH kaydı alabilmek için pH kateteri 

nazogastrik sondanın içinden geçirilerek mideye gönderildi. pH monitörizasyonu için 

“Synectics Medical, Digitrapper MK III” ve “Zinetics 24, internal reference 2 sensors, 15 cm 

spacing” pH kateteri kullanıldı. Kalibrasyonu 30 saniyelik aralıklarla toplam beş pH ölçümü 

kaydedildi. Daha sonra pH kateteri nazogastrik sonda yerinde kalmak kaydıyla çıkartıldı. 50 

ml’lik çam uçlu enjektör yardımıyla mide içeriği hastaya sırasıyla; sağ lateral, sol lateral ve 

ters trendelenburg pozisyonları verilerek aspire edildi ve enjektördeki gösterge çizelgesi gelen 

miktar okunarak, mide sıvı miktarı kaydedildi. Anestezi idamesi %50-50 O2-N2O içinde, %1- 

1,5 sevofluran konsantrasyonu ile sağlandı. 

Demografik veriler student’s t testi, gruplar arası mide sıvı miktarı ve pH karşılaştırması için 

Mann Whitney U testi kullanıldı. p

5 

6 

Olgu Sayıs 23 

9 

Yas (yil) 

13 

Boy(cm) 

17 

Kilo (kg) 

21 

ASA I/II 

10 

37 ± 9.4 

14 

7 

23 

11 

8 

23 

12 

36 ± 13.438 ± 10.6 

15 

16 

165 ± 8.7 165 ± 6.8166 ± 8 

18 

19 

71 ± 11.6 68 ± 9.5 

22 

9 /14 

23 

11 /12 

20 

71 ± 11.4 

24 

10 /13

P172 

MENSTRÜEL SİKLUSUN REMİFENTANİL GEREKSİNİMİNE ETKİSİ 

Nurçin Gülhaş 1 * ,Hüseyin İlksen Toprak 2 ,Feray Erdil 2 ,Erdoğan Öztürk 2 ,Zekine 

Begeç 2 ,Mehmet Özcan Ersoy 2 

1 İnönü Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Malatya- 2 Üniversitesi 

Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

Giriş ve Amaç: Kadınlarda menstrüel siklusun luteal fazındaki progesteron artışının anestezik 

ajan gereksinimi azalttığına dair yayınlar mevcuttur (1). Ancak menstrüel siklusun fazlarının 

kontrollü hipotansiyonda kullanılan remifentanil gereksinimi üzerine olan etkisi yeterince 

araştırılmamıştır. Bu çalışmada, elektif rinoplasti ve timpanoplasti geçirecek olgularda; luteal 

fazdaki artmış progesteron seviyesinin remifentanil gereksinimi üzerine olan etkisini 


Gereç ve Yöntem: Etik Kurul ve hasta onayı alındıktan sonra septoplasti veya timpanoplasti 

planlanan, ASA I-II grubu, 18-47 yaş arası toplam 36 olgu çalışmaya alındı. Rutin 

monitörizasyonu takiben serum FSH, LH, östrojen ve progesteron örneklemesi için 5 mL kan 

alınıp; invaziv arteriyel kan basıncı monitorizasyonu için radial arter kanüle edildi. Olgular 

rasgele iki gruba ayrıldıktan sonra menstrüel siklusun (1-10.gün) olan olgular Grup 

F(folliküler) ve menstrüel siklusun (18-24.gün) olan olgular ise Grup L(Luteal) olarak 

adlandırıldı. Tüm olgulara, remifentanil 1µg kg-1 bolus doz (60 sn’de) ve sonrasında 0.25 µg 

kg-1dk-1 infüzyon olarak uygulanıp, propofol 1.5-2 mg kg-1 ve 0.1 mg kg-1 vekuronyum ile 

indüksiyon sağlandı. İdamede %1-2 sevofluran ve 4 L dk-1 hava-O2 karışımı kullanıldı. 

Cerrahi süresince remifentanil infüzyonu sistolik arter basıncı (SAB) 80-100 mmHg, ortalama 

arter basıncı (OAB) 60-70 mmHg arasında olacak şekilde ayarlandı. 

Bulgular: Grup L’de tüketilen ortalama remifentanil dozu Grup F’den anlamlı olarak yüksekti 

(p0.05). 

Tartışma ve Sonuç: Sonuç olarak; menstrüel siklusun ikinci fazındaki (luteal faz) hormonal 

değişikliklerin kontrollü hipotansiyon için kullanılan remifentanil gereksinimini artırdığı 


Tablo id 1 

1

P173 

LAPAROSKOPİK JİNEKOLOJİK OPERASYONLARDA AKUPUNKTURUN 

PREOPERATİF SEDASYON, POSTOPERATİF BULANTI, KUSMA VE 

ANALJEZİK İHTİYAÇ ÜZERİNE ETKİLERİ 

Hilal Ayoğlu 1 * ,Ülkü Bayar 2 ,Levent Atik 3 ,Yetkin Özer 4 ,Abdullah Acar 5 ,Işıl Özkoçak 5 

1 Zonguldak Karaelmas Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD, 

Zonguldak-Turkey 2 Zonguldak Karaelmas Üniversitesi Tıp Fakültesi, Kadın Hastalıkları ve 

Doğum AD - 3 Zonguldak Karaelmas Üniversitesi Tıp Fakültesi, Psikiyatri AD - 4 Zonguldak 

Karaelmas Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD Zonguldak- 5 

Zonguldak Karaelmas Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 

Giriş: Akupunktur noktalarından Ekstra 1, P6, KB4’ün preoperatif anksiyete, postoperatif 

bulantı kusma ve analjezik ihtiyacını azalttığı, kapsikum plasterlerinin akupunktur 

uygulamalarında kullanıldığı belirtilmiştir. Çalışmamızda iki farklı akupunktur uygulamasının 

preoperatif sedasyon, postoperatif bulantı, kusma ve analjezik tüketimine etkisinin araştırdık. 

Yöntem: Etik komite iziniyle laparoskopik jinekolojik operasyon planlanan 60 olgu 4 gruba 

ayrıldı. Cerrahiden önceki gece hastaların kaygı durumları, STAİ I ve II testleri ile 

değerlendirildi. Operasyondan 50 dak. önce Grup I’e bilateral P6, KB4 ve Ekstra 1 

noktalarına kuru iğne ile 20 dak. akupunktur, Grup II’ye aynı noktalara kapsikum emdirilmiş 

5x5 mm.plaster 20 dak. uygulandı. Grup III’e midazolam 0.07mg/kg im ve akupunktur 

noktası olmayan (sham) noktalara plasebo plaster 20 dak., Grup IV’e de sham noktalara 

plasebo plaster 20 dak. uygulandı. Operasyondan 20 dak. önce STAİ–I tekrarlandı. 

İndüksiyonda pentotal, fentanil, trakrium, idamede O2-N2O-sevofluran, trakrium kullanıldı. 

Postoperatif HKA ile iv. tramadol uygulandı. Postoperatif 0, 2, 8 ve 24. saatlerde VAS, 

analjezik tüketimi, bulantı, kusma, antiemetik uygulamaları kaydedildi. 

Sonuçlar: STAİ-I ikinci ölçümünde gruplar arasında fark gözlendi; Grup I 30.6±6.9, Grup II 

30.2±8.1, Grup III 38.9±5.3, Grup IV 43.8±13.3 (p

P174 

İNTRAMUSKÜLER DEKSMEDETOMİDİNİN ANESTEZİ İNDÜKSİYONU VE 

ENDOTRAKEAL ENTÜBASYON SIRASINDA GELİŞEN HEMODİNAMİK YANITA 

ETKİLERİ 

Kudret Doğru 1 ,Tuba Arık 2 * ,Karamehmet Yıldız 2 ,Halit Madenoğlu 2 ,Adem Boyacı 2 

1 Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji Ve Reanimasyon - 2 Erciyes Üniversitesi 

Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji Ve Reanimasyon Anabilim - 

Amaç : İndüksiyon öncesi intramüsküler 2,5 micg/kg dexmedetomidinin anestezi indüksiyonu 

ve endotrakeal entübasyon sırasında oluşan hemodinamik yanıta etkisini araştırmaktır. 

Hastalar ve Yöntem : Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi Etik Kurul onayı alındıktan sonra, 

çalışmaya 18-70 yaş arası, ASA (American Society of Anesthesiologist) sınıflamasına göre I- 

III olarak değerlendirilen, antihipertansif tedavi alan, genel anestezi altında abdominal veya 

jinekolojik cerrahi uygulanacak, operasyon süreleri 30 dakika ile 3 saat arasında değişen, her 

iki cinsiyetten toplam 60 hasta rasgele alındı. Anestezi indüksiyonundan 45-60 dakika önce; 

Grup - I olgulara 5 ml volüm içinde 2,5 micg/kg intramüsküler(im) dexmedetomidin(DMED); 

Grup - II olgulara 5 ml % 0,9 serum fizyolojik intramüsküler yolla uygulandı. Maske ile 3-4 

dakika oksijen verilerek preoksijenasyonu takiben intravenöz 5 mg/kg tiopental, 2 mg/kg 

fentanil ve 0,1mg/kg veküronyum ile anestezi indüksiyonu yapıldı. Anestezi idamesi % 65 

azot protoksit (N2O) ve % 35 oksijen (O2) karışımı içinde % 1-1,5 sevofluran ile sürdürüldü. 

Çalışmaya alınan hastalarda endotrakeal entübasyona karşı oluşan yanıtı değerlendirmek için 

ilaç öncesi, indüksiyon öncesi, entübasyon öncesi, entübasyon sonrası 1. dakika, entübasyon 

sonrası 3. dakika ve entübasyon sonrası 5. dakikadaki sistolik arteriyel kan basıncı (SAB), 

diastolik arteriyel kan basıncı (DAB), kalp atım hızı (KAH) ve periferik oksijen satürasyonu 

(SpO2) verileri kaydedildi. 

Bulgular: DMED grubunda anestezi indüksiyonu öncesi SAB, DAB kontrol grubuna göre 

düşük bulundu, ayrıca entübasyon sonrası 1. dakika SAB, DAB ve KAH değerleri kontrol 

grubundan istatistiksel olarak anlamlı derecede düşük bulundu (p0,05). 

Sonuç : Operasyondan 45-60 dakika önce 2,5 micg/kg dozunda intramüsküler DMED, 

hipertansif hastalarda indüksiyon öncesi SAB ve DAB değerlerinin kontrol grubuna göre daha 

düşük ve kabul edilebilir sınırda olmasını sağlamıştır. Ayrıca im 2.5 micg/kg DMED 

uygulanan hastalarda entübasyonun 1. dakikasında daha düşük SAB ve DAB kaydedilmesi; 

kontrol grubuna göre anestezi indüksiyonu ve entübasyona hemodinamik cevapta im 

DMED’in etkili olduğunu düşündürmüştür.

P175 

YÜKSEK AKIMLI VE DÜŞÜK AKIMLI SEVOFLURAN ANESTEZİSİNİN 

HEMODİNAMİK ETKİLERİ İLE DERLENME DÖNEMİ ÖZELLİKLERİ 

AÇISINDAN KARŞILAŞTIRILMASI 

HAKAN TANRIÖVER 1 ,HAKAN SEZAİ PAMUK 1 * ,FERHUNDE DİLEK SUBAŞI 2 

,MUSTAFA MURAT KAŞIKÇI 3 ,MUSTAFA ŞEVKİ EKİM 3 ,NEŞE AYDIN 3 

1 HAYDARPAŞA NUMUNE HASTANESİ 1. ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON 

KLİNİĞİ, ANESTEZİ - 2 HAYDARPAŞA NUMUNE HASTANESİ 1. ANESTEZİYOLOJİ VE 

REANİMASYON KLİNİĞİ, ANESTEZİ istanbul- 3 HAYDARPAŞA NUMUNE HASTANESİ 1. 

ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON KLİNİĞİ, ANESTEZİ - 

GİRİŞ: Çalışmamızda elektif inguinal herni operasyonu geçirecek hastalarda; yüksek akımlı 

ve düşük akımlı sevofluran anestezisinin perop hemodinami, kan gazı ve derlenme dönemi 

üzerine etkilerini karşılaştırmayı amaçladık. 

MATERYAL ve METOD: Elektif inguinal herni operasyonu planlanan ASA I-III grubundan 

18-76 yaş arası 40 hasta dahil edildi. 0,5 mg atropin, 50 mg dolantin ile premedikasyon 

yapılıp, ameliyathaneye alınan hastalar rasgele iki gruba ayrıldı. Grup I’e yüksek akımlı 

anestezi, Grup II’ye düşük akımlı anestezi uygulandı. Hastaların preoperatif SAB, DAB, 

MAB, KTA, SPO2 değerleriyle, peroperatif 5, 15, 30, 45, 60 ve 75. dakikalarda SAB, DAB, 

MAB, KTA, SPO2, etCO2, inspiratuar ve ekspiratuar O2, N2O, sevofluran konsantrasyonları 

ile cihazda ölçülen yaşa bağlı MAC değerleri kaydedildi.Hastaların ekstübasyon, göz açma, 

oryantasyon, aldrete skoru 10 olma zamanı ve derlenme döneminde görülen yan etkiler 

değerlendirildi. 

BULGULAR: Peroperatif ve derlenme döneminde hemodinamik parametreler açısından 

gruplar arasında anlamlı farklılık yoktu.Peroperatif dönemde etCO2 değerleri her iki grupta 

benzer bulundu. Perop 5. ve 15. dakikada MAC ölçümleri Grup II’de Grup I’e göre anlamlı 

düzeyde yüksek bulundu. Diğer zamanlarda anlamlı farklılık saptanmadı. Perop 60. dakika 

FiO2değerleri Grup I‘de Grup II’ye göre istatistiksel olarak ileri düzeyde anlamlı yüksek 

bulunmuştur.Derlenme dönemi değerlendirildiğinde gruplar arasında anlamlı farklılık yoktu. 

TARTIŞMA ve SONUÇ: Perop hemodinami ve derlenme dönemi açısından iki grup arasında 

anlamlı fark yoktu. Bununla birlikte anestezi giderleri, çevre kirliliği ve personel sağlığı 

açısından avantajlı olan düşük akımlı anestezi uygulamalarında sevofluranın güvenli bir 

şekilde kullanılabileceği ve düşük akımlı anestezinin modern teknik donanımla yüksek akımlı 

anestezi kadar güvenli olduğu kanaatine vardık

P176 

MAJOR ABDOMİNAL CERRAHİDE TORASİK EPİDURAL ANESTEZİNİN 

HEMODİNAMİ, DERLENME VE POSTOPERATİF ANALJEZİK ETKİLERİNİN 

KARŞILAŞTIRILMASI(ÖN ÇALIŞMA) 

Bilge Eksert 1 ,Cavidan Arar 1 ,Nesrin Turan 2 ,Zafer Pamukçu 3 * 


Biyoistatistik - 3 Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji - 

Giriş ve Amaç: Major abdominal cerrahide, postoperatif etkili analjezi sağlanması olgunun 

erken derlenme ve mobilizasyonu ile postoperatif komplikasyonların sıklığını azaltmaktadır. 

Bizde major abdominal cerrahi geçirecek olgularda genel anesteziye ek olarak torasik epidural 

anestezi uygulayarak intraoperatif ve postoperatif etkilerini karşılaştırmayı ve ön çalışma 

bulgularımızı sunmayı amaçladık. 

Materyal ve Metod: Elektif major abdominal cerrahi geçirecek 26 erişkin olgu çalışmaya 

alındı. Olgulara standart premedikasyon uygulandı. Anestezi indüksiyonundan önce torasik 

epidural kateter yerleştirildi. Anestezi indüksiyonu, idamesi standart tutuldu ve gerektikçe 

fentanil uygulandı. Olgular eşit iki gruba ayrılarak epidural kateterden GrupI’e SF 5ml/h, 

GrupII’ye ropivacaine 2mg/ml’lik solüsyondan 5ml/h infüzyon başlandı. Cilt kapatılırken 

GrupI’e hazırlanan solüsyondan 10 ml bolus uygulandı. GrupII’de ise operasyon süresince 

uygulanan epidural infüzyon durduruldu. Tüm olgulara epidural kateterden ropivacaine 

(2mg/ml) 10ml bolus, 30dk. kilitli kalma süresi protokolü ile hasta kontrollü olarak 

uygulandı. Olguların intraoperatif ve postoperatif hemodinamileri, intraoperatif opioid 

tüketimleri, erken derlenme kriterleri, VAS değerleri, PCA istek/alım sayıları, barsak 

hareketleri başlama ve mobilizasyon zamanı, hasta memnuniyeti, postoperatif yan etkiler 72 

saat süresince kaydedildi. 

Bulgular: Demografik verileri, anestezi ve operasyon süreleri benzerdi(p

P177 

ELEKTROKONVULSİF TEDAVİDE ANESTEZİ 

Habip Atalay 1 ,Özgür Ermumcu 2 * ,Ahmet Gürbüz 2 

1 Pamukkale Üniversitesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Denizli- 2 Pamukkale Üniversitesi, 


Amaç 

Elektrokonvülsif tedavi(EKT)’de amaç hastanın 30-60 sn’lik bir nöbet geçirmesi ve bunun 

sonucu olarak birincil psikiyatrik rahatsızlığından kaynaklanan şikayetlerinin hafiflemesini 

sağlamaktır. Elektrokonvülsif tedavide seçilecek anestezi 3-5 dk süreyle hastanın bilincini 

hızla ortadan kaldırmalı ancak antikonvulsif olumsuz etkileri olmamalı, motor aktivitenin 

şiddetini azaltarak kırık ve kas yırtılmalarının önüne geçmelidir. Bu amaçla İV ve inhalasyon 

aestezikleri kullanılabilir. Bu çalışmada kliniğimizde uyguladığımız propofol ve sevofluran 

anestezilerini değerlendirmeyi amaçladık. 

Metodlar 

Pamukkale Üniversitesi, Tıp Fakültesi Anestezi ve Reanimasyon Kliniğinde 1 Haziran-13 

Eylül 2006 tarihleri arasında 6 hasta üzerinde yapılan 54 EKT uygulaması değerlendirildi. 

Hastalar rutin ameliyathane koşullarında hazırlandı, damar yolu ve standart monitorizasyon 

yapıldı. Bir hasta maske indüksiyonu tolere etmediği için propofol(Grup P) ile diğerlerine 

sevofluran (Grup S)ile anestezi uygulandı. Propofol 0,75-1 mg/kg, sevofluran %7 ile başlandı, 

ekspirasyon konsantrasyonu % 3 düzeyine ulaştığında EKT uygulandı. Bütün hastalara 1 

mg/kg dozunda süksamotonyum klorit verilerek EKT sırasındaki motor aktivitenin şiddeti 

azaltıldı, dişler pamuklu rulo ile, eller birbirine bağlanarak korundu. Elektrokonvulsif tedavi 

“Thymatron systeme ll ECT instrument, Sometics Lake Bluff Il, USA” aleti kullanılarak 

yapıldı. Konvülsiyon süresi, post iktal süpresyon indeksi ve enerji indeksi ölçüldü. İstatistik 

analizde bağımsız t- testi kullanıldı. 

Bulgular ve Sonuç 

Propofol anestezisi 1 hastada yapılan 17 seans, sevofluran anestezisi ise 5 hastada yapılan 37 

seans EKT uygulamasında kullanıldı. Elektrokonvülsif tedavinin başarısını yansıttığı 

düşünülen nöbet süreleri ortalama±SD, Grup P ‘de 34,64±11,62 sn, Grup S’de 38,45±19,08sn 

idi, aralarındaki fark önemsizdi. Oysa post iktal süpresyon indeksi Grup P’de %86,56±7,64 

iken, Grup S’de %72,38±25,53 bulundu ve bu istatistiksel olarak önemliydi (p

P178 

TUR OPERASYONLARINDA SPİNAL ANESTEZİ,EPİDURAL ANESTEZİ VE 

TİVA’NIN POSTOPERATİF AĞRI, BULANTI, KUSMA VE HASTA 

MEMNUNİYETİ AÇISINDAN KARŞILAŞTIRILMASI 

GÜLŞEN BOSNA 1 ,FERHUNDE DİLEK SUBAŞI 2 ,MUSTAFA ŞEVKİ EKİM 3 ,GÜL 

EBRU ERGÜN 3 ,ASUMAN TEKİN YILMAZ 3 * ,NEŞE AYDIN 3 

1 HAYDARPAŞA NUMUNE HASTANESİ 1. ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON 

KLİNİĞİ, ANESTEZİ - 2 HAYDARPAŞA NUMUNE HASTANESİ 1. ANESTEZİYOLOJİ VE 

REANİMASYON KLİNİĞİ, ANESTEZİ istanbul- 3 HAYDARPAŞA NUMUNE HASTANESİ 1. 

ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON KLİNİĞİ, ANESTEZİ - 

GİRİŞ: Ççalışmamızda transüretral girişim yapılacak hastalarda spinal anestezi, epidural 

anestezi ve TİVA’nın postoperatif ağrı, bulantı, kusma ve hasta memnuniyeti üzerine 

etkilerini karşılaştırmayı amaçladık. 

GEREÇ ve YÖNTEM: Çalışmamızda 20-70 yaş arası, fiziksel durumu ASA I-III olan ve 

rasgele 25 kişilik 3 gruba ayrılan transüretral girişim yapılacak hastalarda Grup I’e L4-5 

aralığından girilerek 15 ml %0,5 bupivakain ile epidural anestezi ve Grup III’e propofol ve 

vekuronyum bromür ile indüksiyon ve entübasyon yaptıktan sonra propofol kullanarak TİVA 

uyguladık. Postoperatif 6., 12. ve 24. saatlerde hastaların ağrı, bulantı, kusma, analjezik veya 

antiemetik ihtiyaçlarının olup olmadığı ve memnuniyetleri sorularak değerlendirildi. 

BULGULAR: Postoperatif ağrı değerlendirmesinde 6.saatte gruplar arasında istatistiksel 

olarak ileri düzeyde anlamlı fark bulundu. Spinal anestezi ve epidural anestezi grubunda 

postoperatif ağrı şikayeti ve analjezik ihtiyacı genel anesteziye göre düşük bulunurken, 

postoperatif 12. ve 24. saatlerde ağrı ve analjezik ihtiyaçlarında gruplar arasında fark tespit 

edilmemiştir. Tüm zamanlarda gruplar arasında bulantı, kusma, antiemetik ihtiyacı ve hasta 

memnuniyeti yönünden istatistiksel olarak fark bulunmamıştır. 

TARTIŞMA ve SONUÇ: Ürolojik girişimlerde hastanın yaşı, genel durumu ve planlanan 

operasyon tipi göz önüne alınarak topikal, rejyonel ve genel anestezi teknikleri tercih 

edilebilir(1,2). Cerrahi girişimlerden sonra çok sık olarak karşılaşılan ağrı, bulantı ve kusma 

hastanede kalış süresini uzatmakta, hasta memnuniyetsizliğine yol açmakta, normal solunum 

aktivitesini sınırlayarak atelektazi, pulmoner ve derin ven trombozu gibi komplikasyonlara 

yol açmaktadır(3). Sonuç olarak transüretral girişimlerde postoperatif ağrıyı önlemede 

rejyonel anestezi yöntemlerinin genel anesteziye göre üstün olduğunu, bunların içinde de 

operasyona başlamak için bekleme süresinin kısa oluşu göz önüne alındığında spinal 

anestezinin çok uygun bir seçenek olabileceği kanaatine vardık. 

KAYNAKLAR:1- Kayhan Z. Lokal/Bölgesel Anestezi Yöntemleri: Klinik Anestezi 2.Baskı. 

İstanbul:Logos Yayıncılık; 1997, 453-498. 

2-Morgan GE, Mikhail MS, Murray MJ, Larson CP. Regional Anesthesia & Pain 

Management, Clinical Anesthesiology 3 rd Edition. Los Angeles: The Mc-Graw-Hill 

Companies; 2002, 253-344. 

3-Yegül İ. Postoperatif Ağrı ve Tedavisi. 2. baskı.İzmir: 1993,249.

P179 

GENEL ANESTEZİ İLE EPİDURAL – GENEL ANESTEZİ KOMBİNASYONUNUN 

STRES YANIT ÜZERİNE ETKİLERİ 

Hayriye Yeşil Baba* ,Zeynep Nur Orhon ,Betül Şen ,Aydemir Yalman ,Melek Çelik 

S.B.Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

Giriş ve Amaç: Epidural blok nörohümoral yanıta karşı koruyucu etkisi ve etkin ağrı kontrolü 

nedeniyle yüzeyel genel anestezi ile kombine edilerek kullanılmaktadır (1). Çalışmamızda tek 

başına genel anestezi ile genel anestezi ve epidural anestezinin hemodinami ve stres yanıt 

üzerine etkileri karşılaştırıldı. 

Gereç ve Yöntem: Hastanemiz etik kurul ve hastaların yazılı onayı alındıktan sonra ASA I 

grubunda 48 hasta rastgele Grup GA ve Grup GA+EA şeklinde iki gruba ayrıldı. Grup 

GA+EA’ya anestezi indüksiyonu öncesi duyusal blok seviyesi Th8 olacak şekilde epidural 

anestezi yapıldı. Anestezi indüksiyonu öncesi her iki grup olgularından da kortizol, kan şekeri 

ve prolaktin seviyeleri için kan örnekleri alındı. Anestezi indüksiyonu sonrası cilt 

insizyonundan hemen ve 30 dk sonra diğer kan örnekleri alındı. İnsizyondan hemen sonra, 30 

dk, 60 dk sonra, operasyon bitiminde, postoperatif 10. ve 30. dk’larda hemodinamik 

parametreler kayıt edildi. Verilerin değerlendirilmesinde student t testi, Mann Whitney U testi 

ve ki Kare testi kullanıldı. p

P180 

KETAMİN VE MİDAZOLAMİN ORTA KULAK BASİNCİNA ETKİSİ YOKTUR 

Buket Kocaman Akbay 1 ,Özcan Öztürk 2 ,Seyda Bayyel Yelli 2 ,Ender Güclü 2 ,Yavuz 

Demiraran 3 * 

1 Düzce Tip Fakültesi, Anestezi ve Reanimason Düzce- 2 Düzce Tip Fakültesi, KBB - 3 Düzce 

Tip Fakültesi, Anestezi ve Reanimasyon - 

Amaç: İnhalasyon anesteziklerinin orta kulak basıncına etkisi özellikle orta kulak basıncı 

değişikliklerinin sorun oluşturabileceği klinik durumlarda kullanımlarını kısıtlamaktadır. 

İntravenöz anestezikler bu nedenle güvenli kabul edilmektedir. Bu düşüncenin doğruluğunu 

test etmek amacıyla yaygın olarak kullanılmakta olan intravenöz anesteziklerden ketamin ve 

midazolamın sedatif dozlarında rat orta kulak basıncına etkisinin araştırılması hedeflenmiştir. 

Gerec ve yöntem: Çalışmaya etik kurul onayı alınan 27 adet erişkin Wistar albino ratlar dahil 

edilmiş, randomize olarak üç gruba ayrılmışlardır. Grup 1’e (n=10), ketamin 50 mg.kg-1; 

grup II (n=8) ye, midazolam 2 mg.kg-1 combined with ketamine 25 mg.kg-1; grup III (n=9)e, 

midazolam 4 mg.kg-1 olarak intramüsküler uygulanmışlardır. Başlangıç timpanometrileri 

anestezikler verilmeden önce kaydedilmiş, enjeksiyonu takiben 5. ve 20. dakikalarda olmak 

üzere iki ölçüm daha yapılmıştır. 

Bulgular: Toplam 54 kulakta yapılan timpanogram ölçümleri değerlendirildiğinde, midazolam 

ve ketamin tek başlarına uygulandığında ve yarı dozlarında birlikte verildiklerinde benzer 

değişimlere neden olmuşlardır. Bu değişimler gerek istatistiksel gerekse klinik olarak anlamlı 

bulunmamıştır (p>0.05)(Tablo). 

Sonuç: Sedasyon dozunda uygulanan ketamin ve/veya midazolamın orta kulak basıncını 

etkilemediği, bu nedenle orta kulak rahatsızlığı olan olguların sedasyonunda güvenle 

seçilebilecek ajanlar olduğu kanaatine varıldı. 

Kaynaklar: 

1. Int J Pediatr Otorhinolaryngol. 2006; 70:1231-4. 

Tablo id 1 

Gruplarin orta kulak basinci degisimleri. 

1 

Gruplar n 

6 

Grup I 

12 

Grup II 

7 

20 

13 

16 

2 

Pre 

8 

3 

5.dk 

9 

4 

20.dk 

10 

-53.6±52.4 52.6±46.2 -45.8±35.0 >0.05 

14 

15 

-35.9±46.8 47±46.7 

16 

5 

p 

11 

17 

-24.3±44.8 >0.05

18 

19 

Grup III 18 

24 

p 

25 

20 

-45.3±44 

26 

>0.05 >0.05 

21 

22 

23 

53.1±47.9 -49.8±35.8 >0.05 

27 

>0.05 

28 

>0.05 

29 

pre:uygulama öncesi, daPa: dekapaskal, SD: Standart sapma, d

P181 

SEZARYEN AMELİYATLARINDA GÜÇ ENTÜBASYON ORANI (RETROSPEKTİF 

DEĞERLENDİRME) 

Göksel Kütük 1 * ,Hasan Okuducu 2 

1 T.C.Sağlık Bakanlığı K.Maraş Kadın Doğum ve Çocuk Hastalıkları Hastanesi Anestezi 

Kliniği, Anesteziyoloji ve Rean. K.Maraş- 2 T.C.Sağlık Bakanlığı K.Maraş Kadın Doğum ve 

Çocuk Hastalıkları Hastanesi Anestezi Kliniği, Anesteziyoloji ve Rean. - 

Giriş ve Amaç: Sezaryen ameliyatlarında maternal mortalitenin önde gelen nedenlerinden 

birisi entübasyon başarısızlığı sonucu gelişen hipoksidir. Anestezi uygulamalarındaki 

ölümlerin % 30 undan sorumlu tutulan entübasyon girişiminde % 1-5 arasında değişen 

oranlarda entübasyon güçlüğüne rastlanmaktadır(1). Gebeliğe bağlı oluşan fizyo-patolojik 

değişiklikler sonucu entübasyon güçlüğü daha sık görülebilmektedir. Retrospektif 

değerlendirmemizde sezaryen ameliyatlarında kliniğimizin güç entübasyon oranını araştırdık. 

Gereç ve Yöntem: Etik kurul onayı alınarak 01.01.2006-30.06.2006 tarihleri arasında 

kliniğimizde yapılan 1775 adet sezaryen ameliyatının anestezi takip formları incelendi ve güç 

entübasyon gözlenen olguların retrospektif değerlendirmesi yapıldı. 

Bulgular: Güç entübasyon olarak tesbit edilen 1 olguya rastlandı. Pre-op değerlendirmemizde 

özellik arz etmeyen (Mallampati 1)bu olgumuzda entübasyon işlemi gerçekleştirilememiş ve 

Laringeal Maske (No.4) ile operasyonu sorunsuz olarak tamamlandırılmıştır. 

Tartışma ve sonuçlar: Kliniğimizde yapılan sezaryen vakalarında % 0,056 oranında 

entübasyon güçlüğüne rastlanmış olup literatürlerde belirtilen oranların oldukça 

altındadır.Entübasyon güçlüğü anesteziye bağlı ölümlerin çoğunluğunu oluşturmakla birlikte 

çeşitli tanı yöntemleriyle % 90 oranında önceden belirlenebilmektedir. Kliniğimizde pre-op 

entübasyon güçlüğü açısından riskli olarak tesbit edilen vakalara rejyonel anestezi yöntemleri 

uygulanmaktadır. Entübasyon esnasında karşılaşılabilecek güçlükler uygulayıcıların teorik 

bilgi ve pratik tecrübesi ile daha kolay aşılabilir. Kliniğimiz anestezi ekibinin tecrübesi, 

entübasyon güçlüğünün daha önceden belirlenmesi ve uygulamada gerekli olabilecek 

tedbirlerin alınması kliniğimizin en önemli başarısıdır. 

Kaynak:1-Cormack RS, Lehane J. Difficult tracheal intubation in obstetrics. anaesthesia 

1984;39:1105-11

P182 

DESFLURAN VE İZOFLURANIN KANAMA, PIHTILAŞMA SİSTEMİ ÜZERİNE 


Müslüm Çakır 1 * ,Zeynep Baysal 1 ,Mustafa Cengiz 2 ,Cengiz Mordeniz 3 ,Ali Çiğdem 3 

1 Harran Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 2 Harran 

Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD, Şanlıurfa-Afghanistan 3 

Harran Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 

Giriş: Anestezik ajanların kanama, pıhtılaşma sistemi üzerine etkileri değişken olabilmektedir. 

Kanamaya eğilimi olan hastaların anestezisinde, hangi anestezik ilaçların güvenle 

kullanılması gerektiği konusu halen tartışmalıdır. Çalışmamızın amacı, inhalasyon anestezik 

ajanları olan desfluran ve isofluranın; kanama, pıhtılaşma sistemi üzerine etkilerinin 

karşılaştırılmasıdır. 

Materyal ve Metod: Etik Kurul ve hastaların yazılı onayı alındıktan sonra, yaşları 18-60 

arasında değişen, elektif kulak burun boğaz, genel cerrahi, jinekoloji, göz ve üroloji ameliyatı 

geçirecek 60 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastalar rastgele iki gruba ayrıldı. Anestezi 

indüksiyonu için 1 µg/kg remifentanil, 2 mg/kg propofol ve 0.1 mg/kg atrakuryum iv 

uygulandı. Endotrakeal entübasyon sonrası hastaların anestezi idamesi, Grup I de; % 1-2 

izofluran + 3L/dk hava + 2L/dk O2 ile, Grup II’de, %5-8 desfluran + 3L/dk hava + 2L/dk O2 

ile sağlandı. Desfluran ve izofluranın kanama ve pıhtılaşma sistemi üzerine etkilerini 

karşılaştırmak için tüm hastaların operasyon öncesi, operasyon sırası, operasyon sonrasında 

protrombin zaman (PT), aktive parsiyel tromboplastin zamanı (aPTT), kanama zamanı ve 

pıhtılaşma zamanına bakıldı. 

Bulgular: Çalışma sonunda, gruplar arasında PT, aPTT, kanama ve pıhtılaşma zamanları 

açısından anlamlı bir istatistiksel farklılık gözlenmedi (p>0.05). 

Sonuç: İzofluran genel anestezi uygulamalarında uzun süredir kullanılan bir inhalasyon 

ajanıdır. Yapılan çalışmalar kanama eğilimi olan hastalarda izofluranın güvenle 

kullanılabilecek bir ajan olduğunu göstermiştir (1). Çalışmamızdan elde ettiğimiz sonuçlara 

göre, desfluranın kanama ve pıhtılaşma sistemi üzerine etkilerinin minimal düzeyde olduğu, 

dolayısıyla kanama eğilimi olan hastalarda izofluran kadar güvenle kullanılabilecek bir 

anestezik ajan olduğu kanaatine varıldı.

Kaynaklar: 

1. Doğan İ.V., Ovalı E., Eti Z et.al.,The In Vitro effects of Isoflurane, Sevoflurane and 

Propofol on Platelet Aggregation. Anesth Analg 1999,88: 432-6

P183 

İNGUNAL HERNİ AMELİYATLARINDA ALTERNATİF SAHA BLOKU 

Yusuf TUNALI 1 * ,Güner KAYA 2 ,Ziya SALİHOĞLU 2 ,Şener DEMİROLUK 2 ,Fatiş 

ALTINDAŞ 2 ,Sabri ERGÜNEY 3 ,Cemal ELMAS 4 

1 İ.Ü. Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Anabilim Dalı İstanbul- 2 

İ.Ü. Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Anabilim Dalı - 3 İ.Ü. 

Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Genel Cerrahi Anabilim Dalı - 4 Hospital of Einsiedeln-Swiss, 

Anaesthesiology Dept. - 


İnguinal herni ameliyatları cerrahların uyguladığı infiltrasyon anestezisi ile yapılabilmektedir. 

Bu çalışmamızda yeni uygulamaya başladığımız ve anestezistlerin uygulayabileceği sinir 

blokajı ve saha infiltrasyonunun kombinasyonu olan yeni yöntemin ilk sonuçlarını vermeyi 

amaçladık. 

Gerç ve Yöntem: 

Etik komite onayı sonrası, tek taraflı inguinal herni ameliyatı olacak ASA I-III grubu 30 hasta 

(grup LA) ilioinguinal ve iliohypogastric sinir bloğu ile birlikte, ciltaltı ve fasya altı bölgeleri 

spinal iğne ile infiltre edildi. Kontrol grubu olarak 20 hastaya geleneksel yöntemle spinal 

anestezi (grup SA) uygulandı. Ameliyat sırasında; ağrı, ilave analjezik-lokal anestezik 

gereksinimi,lokal doku faktörleri ve ertesi gün cerrah-hasta memnuniyeti araştırıldı. 

Bulgular: 

Ameliyat sırasında grup LA'da ki 6 hastada (6/30), ve grup SA'da ki 4 hastada (4/20) ağrı 

hissedildi.Grup LA'da 2 hastada cerrahi nedenlerle, 1 hastada anestezi yetersizliği nedeniyle 

genel anesteziye uygulandı. Ağrı duyan diğer 3 hastada ilave fentanil ve lokal anestezik ile 

ameliyat tamamlandı. Grup SA'da ki 3 hastaya ilave fentanil verildi. Ameiyatın ertesi günü 

grup LA'da ki hastaların hepsi yöntemden memnun olduğunu, grup SA'da ise 4 hasta 

yöntemden memnun olmadığını belirtti. Her iki grupta ki tüm hastalarda cerrah uygulanan 

metodlardan memnundu. Ameliyat ve hastalar ile ilgili özellikler tablo I'de verilmektedir. 


İlk seri için başarılı sayılabilecek sonuçlar alınmıştır. Daha önemlisi tanımlanan yöntem 

anestezistlerin uygulayabileceği dokunun leze (disintegrate) olmadığı, ödemin cerrahı rahatsız 

etmediği, hematomun görülmediği hastayı ve cerrahı memnun eden cerraha zaman kazandıran 

bir yöntem olarak görülmektedir. 

Tablo id 1 

Hasta-ameliyatla ilgili özellikler ( ort ± sd veya sayı) 

1 

4 

Yaş (yıl) 

7 

2 

Grup LA 

5 

65.3 ± 12 

8 

3 

Grup SA 

6 

61.4± 11.5 

Boy (cm) 172 ± 5.98173 ±6.26 

10 

11 

12 

Ağırlk(kg) 72.3 ± 10 75.2 ±5.45 

13 14 15 

9

Cins(K/e) (2/28) (0/20) 

16 

ASA I-III 

19 

17 

(0/20/10) 

20 

18 

(7/13/0) 

21 

Girişim(dk 11.1 ± 3.1 5.9 ± 5.13 

22 

Sedasyon 

25 

23 

0.8 ± 0.7 

26 

Bulantı 3 

28 

Bel ağrısı 

29 

1 

24 

0.5 ± 0.5 

27 

0 

30 

2

P184 

ORTOTOPİK KALP TRANSPLANTASYONUNDA LEVOSİMENDAN KULLANIMI 

( 2 OLGU SUNUMU) 

Pınar Durak 1 ,Ali Uzuner 1 * ,Özcan Erdemli 2 

1 T.Y.İ E.A.H, Anestezi Ankara- 2 T.Y.İ E.A.H, Anestezi - 

Giriş: 

Yeni bir Ca hassaslaştırıcı ajan olan Levosimendan kalbin oksijen tüketimini artırmaksızın 

kontraktil gücünü artıran vasodilatatör etkili bir ajandır. Sol ventrikül fonksiyonları ve 

kardiyak debiyi artırırken pulmoner arter basıncını da azaltan inotropik bir etki gösterir (1). 

Olgu 1: 

Postpartum dönemde dilate myopati tanısı alan 21 yaşındaki kadın hastada ortotopik kalp 

transplantasyonuı parsiyel by-pass çıkışında TA: 65/40 mmHg civarlarında iken sağ ventrikül 

ve atriyumun gergin olduğu gözlendi ve bunun üzerine 10 microgram/kg’dan Dopamin, 10 

microgram/kg’dan Dobutamin ve 0.5 mg/kg’ dan Nitrogliserin infüzyonu başlandı. Ancak 

bunlara rağmen mevcut klinik tabloda yeterli düzelme sağlanamayınca hastaya 12 

microgram/kg’ lık yükleme dozunu takiben 0.2 microgram/kg ‘lık infüzyon dozunda 

Levosimendan desteği de başlandı. Sorunsuz biçimde operasyon sonlandı. 

Olgu 2: 

Dilate Kardiyomiyopati ile takip edilen 46 yaşında erkek hastada ortotopik kalp 

transplantasyonu sonrası sternumun kapatılması sırasında genel durumu kötüleşmeye 

başlayan, göğsü kapatma işleminden vazgeçilerek 10 microgram/kg’dan Dopamin, 10 

microgram/kg’dan Dobutamin ve 0.5 mg/kg’ dan nitrogliserin, 1 microgram/kg’dan adrenalin 

infüzyonu başlandı.Bu inotropik desteğe rağmen sternumu kapatılamayan ve pulmoner 

arterinin gergin olduğu palpe edilen hastaya intraaortik balon pompası takıldı,12 

microgram/kg bolus dozu olmak üzere 0.2 microgram/dak. infüzyon hızıyla Levosimendan 

başlandı. 30 dakika sonra TA yaklaşık 90/45 mmHg, kalp hızı ortalama 110/dk ulaşınca 

adrenalin desteği kapatılıp sternum açık bırakılarak hasta yoğun bakım ünitesine çıkarıldı. 

Sonuç: 

Levosimendan teorik olarak h içi Ca ve CAMP düzeyini artırmaksızın troponin C ye 

bağlanarak kontraktil proteinlerin Ca duyarlılığını artırarak kardiyak performansı iyileştirir 

.Levosimendan her iki olguda da özellikle perfüzyon sonrası dönemde hemodinamiyi 

özellikle sağ kalp basınçlarındaki belirgin azalmayla desteklemiştir. Levosimendan sistemik 

tansiyonda düşmeye neden olmadan pulmoner arter basınçları ve sağ ventrikül gerginliğini 

azaltabilmiş ve perfüzyondan çıkışı kolaylaştırmıştır. 

Kaynaklar: 

1- Braun J,Jasulaitis D, Moshirzadeh M et al: Levosimendan may improve survival in patients 

requiring mechanical assist devices for post-cardiotomy heart failure.Critical Care Vol 10 No 

1 -7.

P185 

ORAK HÜCRELİ ANEMİ OLGUSUNDA KORONER ARTER BY-PASS 

CERRAHİSİNDE ANESTEZİ YÖNETİMİ 

Murat Aksun 1 ,Uğur Özgürbüz 2 ,Gülçin Aran 2 * ,Tayfun Adanır 2 ,Lale Koroğlu 3 

,Haydar Yaşa 4 ,Nagihan Karahan 5 ,Ali Gürbüz 6 

1 İzmir Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 2. Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği, 

İzmir-Turkey 2 İzmir Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 2. Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon Kliniği - 3 İzmir Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 2. Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon Kliniği İZMİR- 4 İzmir Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, KDC Kliniği - 5 

İzmir Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 2. Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 6 

İzmir Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, KDC Kliniği - 

GİRİŞ: 

Orak hücreli anemi otozomal ressesif geçiş gösteren, yapısal gen bozukluğu ile karakterize, 

kronik herediter bir hemolitik anemidir. HbS geninin homozigot (SS) durumunda orak hücreli 

anemi, heterozigot durumunda orak hücre karekteri (sickle cell trait) söz konusudur ve HbS 

taşıyıcısı (AS) denir. 

Sickle cell traitde HbS % 20–40 oranındadır ve HbA mevcuttur. HbS’de HbA’nın β zincirinde 

6. sıradaki glutamik asidin yerini valin almakta ve bu yapı değişikliği, oksijenin azaldığı 

ortamda ve özellikle düşük pH’da HbS’in uzun çubukçuklar şeklinde kristalleşmesine yol 

açmaktadır. Kristaller eritrositlerin deforme olarak orak biçimini almasına neden olur. Orak 

şeklini alan ve sertleşen eritrositler nedeniyle kanın viskozitesi artar, küçük damarlarda kan 

akımı yavaşlar ve kapiller ve arteriollerde tıkanma, etraftaki dokularda infarktüs meydana 

gelir. Orak hücrelerin mekanik frajilitelerindeki artma nedeniyle kolaylıkla hemolize uğrarlar. 

Hemoglobin desatürasyonu veya düşük akım durumu yaratan koşullardan kaçınılmalıdır. 

Hipotermi, asidoz, hipoksemi, hipotansiyon veya hipovolemiden korunmak için önlemler 

alınmalıdır. Postoperatif dönemde hipoksi ve pulmoner komplikasyonlardan sakınmak için 

destek oksijen tedavisi, optimal ağrı kontrolünün sağlanması, pulmoner fizyoterapi ve erken 

mobilizasyon gereklidir. 

OLGU SUNUMU: 

44 yaşında, KAH nedeniyle operasyonu planlanan olgumuzda, hemogramında Hb: 13,7, Htc: 

40, Lök: 5.500, Plt: 205.000, Hb elektroferezinde HbS % 35, HbA % 50, HbA2 % 4 olarak 

saptanmıştır. Olguda preoperatif olarak hematoloji konsültasyonu sonucu, operasyon 

öncesinde 5 gün süreyle eritroferez işlemi uygulanmış ve her uygulamada hastadan 4 ünite 

kan uzaklaştırılmış ve 4 ünite eritrosit süspansiyonu hastaya verilmiştir. 

Off- pump CABG planlanan hastada, hipotermiden korunmak amacıyla hastanın ve verilen 

tüm sıvıların ısıtılması sağlanmıştır. İndüksiyonda 100 µg fentanyl, 250 mg sodium thiopental 

kullanılmış ve kas gevşemesi için pancuronium verilmiştir. Anestezi %50 O 2 -hava içinde 

sevofluran ve düşük doz opioid ile idame ettirilmiştir. Hipoksi ve asidozdan kaçınılmış ve 

operasyon sırasında herhangi bir sorun yaşanmadan yoğun bakım ünitesine alınmıştır. 

Postoperatif dönemde 24 saatte 400 ml drenajı olan olgu postop 2. gün servise gönderilmiştir.

SONUÇ: 

Orak hücreli anemide anestezi ve cerahi ekibin uyumlu çalışması ve gerekli önlemlerin 

alınmasıyla, emniyet içinde off-pump CABG uygulanabilir.

P186 

17 HAFTALIK GEBEDE MİTRAL KAPAK REPLASMANINDA ANESTEZİ 

UYGULAMASI 

MURAT TEKİN 1 * ,İSMAİL KATI 2 ,YAKUP TOMAK 3 




Giriş : Gebelerde kardiyak hastalık %0.4-5 oranında görülür. Maternal mortalite gebe 

olmayan kadınlara göre %2.5 daha fazladır. İlk trimestirde yapılan kardiyopulmoner baypass 

medikal ve etik sorunları beraberinde getirir. Mümkünse ikinci trimestire kadar cerrahi 

girişimden kaçınılmalıdır (1). Mitral kapak replasmanı yapılan 17 haftalık gebede anestezi 

yönetimi tartışıldı. 

Olgu: 35 yaşında bayan hasta, tanıdan önce sorunsuz üç gebelik ve normal vajinal doğum 

gerçekleştirmiş. 1,5 yıl önce kalp hastası olduğu söylenmiş ve mitral kapak darlığı tanısı 

almış. Ekokardiyografı sonucu ciddi mitral darlığı, hafif mitral ve aort yetersizliği nedeni ile 

operasyon önerilmiş. Operasyon planlanan hastanın fizik muayenesinde ve laboratuar 

bulgularında; akciğer seslerinde krepitasyon ve kalpte üfürüm dışında başka bir özellik yoktu. 

Bebek kalp sesleri normaldi. Uygun monitörizasyon sonrası fentanil, etomidat ve 

pankuronyum ile hasta entübe edildi. Kardiopulmoner baypass sırasında, akım 2.5-3 

L/dakika/m², ortalama arter basıncı 55-70 mmHg ve hafif hipotermi sağlandı. Fötal kalp hızı 

monitörize edilen hastanın atım hızı 100-150 atım/dakika arasında seyretti. Total baypass 

süresi 97, kross- klemp ise 75 dakika sürdü. Hasta postoperatif 7. saat sorunsuz olarak ekstübe 

edildi. Fötal kalp atım hızı normal sınırlarda seyretti. Düzenli olarak kontrole çağrılan anne, 

miadında normal vajinal yolla sağlıklı bir bebek doğurdu. 

Sonuç: Operasyon yapılacak mitral stenozlu gebelerde, etkin preoperatif hazırlık, yakın 

monitörizasyon ve uygun anestezik seçimi ile yüz güldürücü sonuçlar alınabilir. 

Kaynak: 1. Ann Thorac Surg 2000; 69:1622-6.

P187 

PERİPARTUM KARDİOMYOPATİLİ BİR OLGUDA ANESTEZİK YAKLAŞIM 

emine aysu kılınç 1 * ,başak ceyda orbey 2 ,ali abbas yılmaz 2 ,çiğdem denker 2 

1 ankara üniversitesi tıp fakültesi, anestezioloji ve reanimasyon ankara- 2 ankara üniversitesi 

tıp fakültesi, anestezioloji ve reanimasyon - 

Giriş: Peripartum kardiomyopati; gebeliğin son 1 ayı ile postpartum ilk 5 ay arasında 

görülebilen, sebebi bilinmeyen ve %20 mortaliteyle seyreden bir durumdur. Göğüs ağrısı, 

öksürük, halsizlik, dispne, ortopne ve pretibial ödemle seyreder (1). Akciğer grafisinde 

kardiomegali veya plevral effüzyon görülmesi, EKG’de irreguler atımların varlığı, EKO’da 

kalp duvarlarında kalınlaşma, pompa fonksiyonunda bozukluk veya ejeksiyon fraksiyonunda 

(EF) azalma saptanması ile tanı konur (2). 

Bu olguda, peripartum kardiomyopati gelişen ve acil sezaryen planlanan 27 haftalık gebede 

sedasyon ve epidural anestezi deneyimimizi sunuyoruz. 

Olgu: 34 yaşında, bir çocuk annesi hasta; gebeliği 25 haftalık iken nefes darlığı ve bacaklarda 

şişlik şikayetleri ile dış merkezde gestasyonel hipertansiyon (HT) tanısı almış. Ortopne 

gelişen ve kan basıncı 180/120 mmHg olan, EKG’sinde anteroseptal ve inferior miyokard 

enfarktüsü bulguları, akciğer grafisinde sağ bazalde plevral effüzyon ve ağız mukozasında 

siyanoz saptanan hasta üniversitemize sevk edildi ve EKO’sunda; EF % 40, sol atrium ve 

ventrikül boyutu hafif büyük, lateral duvarın ve inter ventriküler septumun büyük kısmı 

hipokinetik olarak tesbit edildi. Dilate kardiomiyopati tanısı konulan hastaya; 2×20 mg lasix, 

25 mg tensinor başlandı ve acil doğum önerildi. 

Ameliyathaneye alınan hastada kan basıncı 190/120 mmHg, kalp hızı 80 vuru/dakika ve SO2 

% 99 idi. Standart monitorizasyonu takiben 2mg midazolam ile sedasyon yapıldı ve maske ile 

4lt/dk O2 verilmeye başlandı. Sol radial arter ve internal juguler ven kateterizasyonu 

uygulandı. L4-L5 seviyesinden 18 gauge Touhy iğne ile sol lateral dekübit pozisyonunda 

epidural anestezi yapıldı. Test dozu olarak 40 mg %2’lik lidokain verildi. 25mg % 0.125 

bupivakain ile yeterli anestezi düzeyi (T4) sağlandı. Vital bulguları stabil seyreden hastanın 

ek medikasyon ihtiyacı olmadı. 660 gr olarak doğan preterm bebeğin Apgar skorları 

1.dakikada 3, 5.dakikada 7 olarak kaydedildi. Cerrahi girişim 60 dakikada komplikasyonsuz 

olarak tamamlandı. Postoperatif semptomları ve laboratuar bulguları gerileyen hasta 15. 

günde medikal tedavi ile taburcu edildi. 

Sonuç: Epidural anestezi, peripartum dilate kardiomiyopati tanısı alan ve sezaryen planlanan 

hastalarda güvenilir bir yöntemdir. 

1.Akbar M, Al-Sayegh A. Peripartum Cardiomyopathy: Case Report and Review of the 

Literature. Kuwait Medical Journal 2004. 

2.Chan F.Idiopatic Dilated Cardiomyopathy Presenting in Pregnancy. Can J Anesth 1999.

P188 

TİVA İLE KORONER ARTER BAYPAS CERRAHİSİ UYGULANAN 

HASTALARDA HİPERTANSİYONUN NÖROKOGNİTİF FONKSİYONLARA 

ETKİSİ 

SELDA MUSLU 1 ,AYŞEGÜL ÖZGÖK 1 ,BÜNYAMİN MUSLU 2 ,HİJA YAZICIOĞLU 3 

,DİLEK ZENGİN 4 ,ERTAY BORAN 5 * ,ÖZCAN ERDEMLİ 5 

1 TÜRKİYE YÜKSEK İHTİSAS EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ 

VE REANİMASYON - 2 ANKARA NUMUNE EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, 

ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON ankara- 3 TÜRKİYE YÜKSEK İHTİSAS EĞİTİM VE 

ARAŞTIRMA HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 4 TÜRKİYE 

KARAMAN 72. YIL DEVLET HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 5 

TÜRKİYE YÜKSEK İHTİSAS EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE 


Girişve Amaç: Koroner arter hastalığına hipertansiyon sıklıkla eşlik eder. Hipertansiyonu olan 

hastalarda serebral otoregülasyonun bozulduğu ve KABC sonrası serebral iskemi ve inme 

riskinin arttığı, nörokognitif fonksiyonların (NKF) bozulduğu bilinmektedir (1,2). KABC 

sonrası; kan basıncı regüle olan hipertansif hastaların NKF’lerindeki değişimin, normotansif 

hastalardan farklı olup olmadığı konusunda açık bir delil yoktur. Çalışmamızda; KABC 

yapılacak ve kardiyopulmoner baypasa (KPB) giren kan basıncı regüle hipertansif hastaların 

normotansif hastalara göre NKF’ lerinde değişiklik olup olmadığını araştırdık. 

Gereç ve Yöntem: Etik kurul onayı ile çalışmaya 40 hasta alındı. Grup 1 (n=20) normotansif, 

Grup 2 (n=20) en az iki aydır düzenli ilaç kullanan hipertansif hastalardan oluşturuldu. Bütün 

hastalara anestezi indüksiyonunda 10 µg/kg fentanil, 0,15 mg/kg midazolam ve 0,1 mg/kg 

pankuronyum bromid kullanıldı. İdame 0,15-0,30 µg/kg/dk fentanil, 0,2-0,4 mg/kg/dk 

midazolam infüzyonu ve ihtiyaç oldukça 0,03 mg/kg pankuronyum bromid ile sağlandı. 

Hastaların NKF’ lerini değerlendirmek amacıyla preoperatif ve postoperatif 5. günde, mini 

mental, Stroop, işaretleme, WAIS-R sayı dizisi ve Rey-AVLT testleri kullanıldı. Test 

sonuçlarında p

2.Stroke 2001, 32: 1508-1513

P189 

KARDİYAK CERRAHİ SIRASINDA HEPARİN ANTİKOAGÜLASYONU SONRASI 

ACT ÖLÇÜM ZAMANI ÖNEMLİ Mİ? 

Alkin Çolak 1 ,Cavidan Arar 2 ,Turan Ege 3 ,Salih Sevdi 4 ,Nesrin Turan 5 ,Zafer 

Pamukçu 6 * 

1 Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji Edirne- 2 Trakya Üniversitesi Tıp 

Fakültesi, Anesteziyoloji - 3 Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi, Kalp Damar Cerrahi - 4 

Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji - 5 Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi, 

Biyoistatistik - 6 Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji - 

Giriş: İlk kez 1996 yılında Hattesley tarafından tanımlanmış olan ACT (aktive edilmiş 

pıhtılaşma zamanı), kardiyak cerrahi sırasında antikoagülasyonun düzeyinin izlenmesinde en 

yaygın olarak kullanılan yöntemdir(1). Kanülasyon ve perfüzyon dönemi öncesinde ACT’nin 

belli sınırlarda olması gerekmektedir. ACT, heparin uygulanmasının ardından 3-5dk 

beklendikten sonra kontrol edilmektedir(2,3). Bizde çalışmamızda, heparinin etkisini 

değerlendirmek için beklenen süreyi kısaltmanın ACT sonucunu değiştirip değiştirmediğini 


Yöntem Gereçler: Bu araştırma kardiyopulmoner bypass uygulanacak ASA II, III fiziksel 

skora sahip 50 erişkin olgu üzerinde yapıldı. Operasyon öncesinde kanama bozukluğu olan, 

acil ameliyat geçirecek kısa süre öncesinde trombolitik tedavi uygulanmış, intraoperatif 

aprotinin veya transanemik asit kullanılacak, cerrahi kanama nedeniyle reoperasyona alınan 

olgular çalışmaya alınmadı. Tüm olgulara rutin premedikasyon, monitörizasyon ve 

indüksiyon yapıldı. Anestezi idamesinde sevofluran+remifentanil+pankuronyum kullanıldı. 

Rutin cerrahi prosedürde sol internal mamarial arter çıkarılması sırasında 300 İU/kg heparin 

uygulandı. Heparin uygulamasından sonra 2 ve 5. dk’larda ACT kontrolü (Hemochron 801, 

International Technidyne Corp., Edison NJ) yapıldı ve bu değerler istatistiksel olarak 

karşılaştırıldı. Heparin uygulaması sonrası 5.dk ACT değeri yetersiz (ACT0.05). 

Tartışma ve Sonuç: Kardiyak cerrahide özellikle aort-venöz kanülasyon aşaması ve perfüzyon 

öncesi dönemde ACT değeri ölçümü önemlidir. Kanülasyon sırasında ventriküler fibrilasyon 

veya ciddi hipotansiyon gelişen bazı olgularda acil perfüzyona girilmesi gerekmekte ve 

heparin yapıldıktan sonra 3-5 dk beklenmesi mümkün olmamaktadır. Çalışmamızda heparin 

uygulanması sonrasında 2 ve 5. dakikada ölçülen ACT değerlerinin birbirinden farklı 

olmaması nedeniyle, ACT ölçüm zamanı için 3-5 dakika beklenmesinin zorunlu olmadığını 

ve bekleme süresi için 2 dakikanın yeterli olduğunu düşünmekteyiz.

P190 

PERİFERİK DAMAR CERRAHİSİNDE SANTRAL BLOĞA EKLENEN 

DEKSMEDETOMİDİN SEDASYONUNUN MİYOKARD İSKEMİSİNE ETKİSİ 

Emre Kavlak 1 * ,Zerrin Sungur Ulke 2 ,Emre Camci 3 ,Mert Senturk 3 ,Murat Aksoy 4 

,Ahmet Kaya Bilge 5 

1 Istanbul Tip Fakultesi, Anesteziyoloji - 2 Istanbul Tip Fakultesi, Anesteziyoloji Istanbul- 3 

Istanbul Tip Fakultesi, Anesteziyoloji - 4 Istanbul Tip Fakultesi, Genel Cerrahi - 5 Istanbul 

Tip Fakultesi, Kardiyoloji - 

Amaç: Koroner arter hastalığı da bulunan periferik vasküler cerrahi hastalarında perioperatif 

myokard korunması önemini korumaktadır. Bu amaçla α2 agonistler sıklıkla 

kullanılmaktadır.(1) Bu çalışmada santral blok altında periferik revaskülarizasyon yapılan 

hastalarda deksmedetomidinin perioperatif hemodinami ve myokard iskemisi üzerine etkileri 

ile postoperatif analjezik tüketimine etkisi araştırıldı. 

Gereç ve Yöntem: Çalışmaya etik kurul onayı alınan ASA II-III grubu, periferik vasküler 

cerrahi(PVC) uygulanacak iskemik hastalar katılmıştır. 28 hastada yapılan çalışmada hastalar 

2 gruba ayrılmış, birinci gruba (GD) deksmedetomidin, ikinci gruba (GM) midazolam 

infüzyonu, lomber epidural anesteziye eklenmiştir. İntraoperatif dönemde uygulanan 

monitorizasyona ek olarak post-op. 24 saat Holter monitorizasyonu, ve 48 saat troponin-T 

takibi (giriş, postoperatif 4,8,12,24,36,48. saatlerde) yapılmıştır. Postop analjezi etkinliği 

VAS ve epidural analjezik tüketiminin postoperatif 4,8,12,24,36,48. saatlerde 

kaydedilmesiyle araştırılmıştır. 

Bulgular İki grubun demografik verileri, operasyon süreleri arasında anlamlı fark bulunmamış 

ve iki grupta da ciddi hemodinamik sorun yaşanmamıştır. GD’de grup içi analizde başlangıç 

değerlerine göre tüm perioperatif süreçte troponin değerleri anlamlı derecede düşük 

seyretmiştir(p

P191 

DEKSMEDETOMİDİNİN İNSAN İNTERNAL MEME ARTERİNE α 1 ADRENERJİK 

AGONİST VE α 2 ADRENERJİK ANTAGONİST OLARAK ÇİFT YÖNLÜ ETKİSİ 

Oguzhan Yildiz 1 * ,Hasan Basri Ulusoy 2 ,Melik Seyrek 2 ,Husamettin Gul 2 ,Vedat 

Yildirim 3 

1 GATA, T. Farmakoloji AD, Ankara-Afghanistan 2 GATA, T. Farmakoloji AD - 3 GATA, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 

Giriş ve Amaç: Deksmedetomidin (DEX), bir α 1 adrenoseptör agonisti olarak anestezide 

sedatif ve analjezik olarak kullanılagelmektedir. Hemodinamik ve vasküler etkileri hakkında 

birbiriyle çelişen raporlar vardır. Biz bu çalışmamızda izole insan internal meme arteri (IMA) 

üzerinde DEX’in direkt etkilerini araştırmayı amaçladık. 

Gereç ve Yöntem: IMA segmentleri koroner by-pass ameliyatı geçiren 18 hastadan, etik onay 

ve bilgilendirilmiş onam alınarak, elde edilmiş olup, yanıtlar izole organ banyosunda 

izometrik ölçümle kayıt altına alınmıştır. 

Bulgular: Yapılan deneylerde DEX (10-9M - 3x10-5M), endoteli çıkarılmış IMA segmentleri 

üzerinde bifazik kasılmalar oluşturmuştur. Kasılmanın ilk fazı (10-9M - 3x10-7M), α2 

adrenoseptör antagonisti yohimbin (10-7M) ile azaltılırken, ikinci fazı (10-6M - 3x10-5M), α1 

adrenoseptör antagonisti prazosin (10-8M) ile azaltılmıştır. IMA segmentlerinin yüksek 

konsantrasyonlarda DEX (10-6, 10-5) ile inkübasyonu, fenilefrinin (10-9M - 3x10-4M) 

oluşturduğu kasılmalarda inhibisyona yol açmaktadır. 

Tartışma ve Sonuç: Biz bu bulgularımızın ışığında, DEX’in IMA üzerinde düşük 

konsantrasyonlarda α2 adrenoseptörleri aktive ederek kasılma oluştururken, yüksek 

konsantrasyonlarda buna ilaveten α1 adrenoseptörleri de aktive ediyor olabileceği sonucuna 

ulaştık. Fenilefrinin oluşturduğu kasılmalar üzerinde DEX’in etkisi de parsiyel α1 

adrenoseptör agonistik etki yoluyla oluşmuş α1 adrenoseptör antagonistik etkiye bağlı 

olabilir.

P192 

KORONER ARTER CERRAHİSİ PLANLANAN TİP II DİYABETES MELLİTUS 

OLGULARINDA ESMOLOL VE MAGNEZYUMUN KAN ŞEKERİ REGÜLASYONU 

VE HEMODİNAMİ ÜZERİNE ETKİLERİ 

A.Kadir BUT 1 ,Engin YAPICI 1 ,Feray ERDİL 1 * ,Erdoğan ÖZTÜRK 1 ,Ender GEDİK 2 

,Mahmut DURMUŞ 3 ,M.Özcan ERSOY 3 

1 İnönü Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 2 İnönü Üniversitesi 

Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD Malatya- 3 İnönü Üniversitesi Tıp 

Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 

Giriş ve Amaç: Koroner arter baypas greftleme (KABG) cerrahisi uygulanan olguların 

yaklaşık % 16-25’i DM’li olgulardır ve perioperatif dönemde morbidite ve mortalite oranları 

DM’li olgularda daha yüksektir (1). Bu çalışmanın amacı tip II DM’li olguların kardiyak 

cerrahisinde esmolol veya magnezyum sülfat kullanımının; kan şekeri regülasyonuna ve 

hemodinamik parametrelere etkilerini araştırmaktır. 

Gereç ve Yöntem: Etik kurul onayı alındıktan sonra elektif koroner arter cerrahisi planlanan 

tip II DM’li 45 olgu çalışmaya dahil edildi. Olgular, rasgele olarak kontrol (Grup I, n=15), 

esmolol (Grup II, n=15) ve magnezyum (Grup III, n=15) gruplarına ayrıldı. Çalışma ilaçları 

anestezi indüksiyonundan hemen önce başlandı ve postoperatif 12. saatte sonlandırıldı. 

Olgular operasyon odasına alındıktan hemen sonra giriş kan şekeri düzeyleri tespit edildi, 

anestezi indüksiyonundan hemen önce 30 mL saat-1 hızında glukoz-insülin-potasyum (GİK) 

infüzyonu başlandı ve postoperatif 18. saate kadar devam edildi. Çalışma süresince kan şekeri 

düzeylerine göre aşağıdaki protokole uyularak GİK infüzyonu ayarlandı. 

KAN ŞEKERİ UYGULAMA 

> 270 mg dL- 1 İV 8 Ü kristalize İnsülin, GİK 6 mL s-1 arttırıldı. 

201 – 270 mg dL- 1 GİK 3 mL s- 1 arttırıldı. 

126 – 200 mg dL- 1 Değişiklik yapılmadı. 

75 – 125 mg dL- 1 GİK 6 mL s- 1 azaltıldı. 

< 75 mg dL- 1 GİK durduruldu, 10 dakikalık aralıklarla KŞ takibi yapılarak >125 mg dL- 1 

olduğunda GİK infüzyonu bir önceki dozdan 6 mL s- 1 azaltılarak başlandı. 

Bulgular: Hemodinamik değişiklikler açısından; kalp hızı, ortalama arter basıncı ve ortalama 

pulmoner arter basıncında ki azalmalar esmolol kullanımında daha belirgin olmakla birlikte 

her üç grupta da azaldı. Tüketilen GİK miktarında esmolol ve magnezyum grubunda azalma 

saptandı. Bu azalmaların esmolol kullanımında daha belirgin olduğu gözlendi. 

Tartışma ve Sonuç: Sonuç olarak; tip II DM’li olguların koroner arter cerrahisinde, esmolol 

ve magnezyum kullanımının kan şekeri regülasyonu için kullanılan GİK miktarını ve 

intraoperatif dönemde fentanil ve midazolam tüketimini azalttığı ve bu azalmaların özellikle 

esmolol kullanımında daha belirgin olduğu kanısına varıldı. 

Kaynaklar: 

1.Flaherty JD, Davidson CJ: Diabetes and coronary revascularization. JAMA 23;1501, 2005.

P193 

ABDOMİNAL AORT CERRAHİSİNDE TORAKAL EPİDURAL NEOSTİGMİNİN 

POSTOPERATİF İLEUS ÜZERİNE ETKİSİ 

Esra Çalışkan 1 * ,Ayda Türköz 1 ,Mesut Şener 1 ,Nesrin Bozdoğan 1 ,Öner Gülcan 2 ,Rıza 

Türköz 2 


Tıp Fakültesi, Kalp ve Damar Cerrahisi - 

Giriş ve Amaç: Abdominal aort cerrahisi sonrasında postoperatif ileus önemli bir 

komplikasyon olarak karşımıza çıkmakta ve mortalite ve morbiditeyi etkilemektedir. 

Randomize çift kör olarak planladığımız pilot çalışmamızda abdominal aort cerrahisi 

geçirecek olan hastalarda torakal epidural neostigminin postoperatif ileus üzerine olan etkisini 

belirlemeyi amaçladık. 

Gereç ve Yöntem: Etik kurul onayı alındıktan sonra, elektif abdominal aort cerrahisi 

geçirecek ASA II-III grubu toplam 45 hasta çalışma kapsamına alınarak iki gruba ayrıldı. On 

hastada kateter takılamadığı ve 1 hastada neostigmin dozu yanlış hesaplandığı için toplam 11 

hasta çalışma dışı bırakıldı. Grup N (n=18), Grup K (n=16) hastalara anestezi indüksiyonu 

öncesinde T7-T8 seviyesinden epidural kateter yerleştirildi. 20 ml % 0.5 bupivakain verilip 

blok seviyesi belirlendikten sonra anestezi indüksiyonu yapıldı. Her iki gruba da intraoperatif 

6-12 mL/saat % 0.2 bupivakain infüzyonu yapılırken, grup N’e cerrahi bitiminde ve 8 saat 

sonrasında epidural kateterden 1 microgram/kg. neostigmin verildi; grup K’ye ise eşit 

miktarda serum fizyolojik verildi. Her iki grupta postoperatif analjezi 6-12 mL/saat % 0.1 

epidural bupivakain ile sağlandı. Ek analjezik olarak 1. gün parasetamol ve tramadol; 2. gün 

parasetamol ve ibuprofen verildi. Yoğun bakım takibinde, hastaların bağırsak seslerinin 

başlama süresi, gaz-gaita çıkışı, ekstübasyon süreleri, ekstübasyon sonrası 1-2-4-6-12-24 ve 

48. saatlerde VAS ile ağrı değerlendirmesi, bulantı ve kusma, yoğun bakım ve hastanede kalış 

süreleri kaydedildi. 

Bulgular: Bağırsak seslerinin başlama süresi grup N’de (11.6±2.6 saat), grup K’da (22.6±3.2 

saat) ile belirgin olarak kısa idi (p

P194 

KORONER ARTER BYPASS CERRAHİSİNDE BİLATERAL PARAVERTEBRAL 

BLOK İLE HASTA KONTROLLÜ MORFİN UYGULAMASINDA ANALJEZİK 

ETKİNLİKLERİN KARŞILAŞTIRILMASI 

H.Özer Seval 1 * ,Meltem Açıl 1 ,İsa Çoşkun 2 ,Rıza Türköz 2 ,Ayda Türköz 3 


Tıp Fakültesi, Kalp ve Damar Cerrahisi - 3 Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji 

ve Reanimasyon - 

Giriş: Torasik paravertebral blok, etkili ve güvenilir olmasıyla son zamanlarda postoperatif 

ağrı tedavisinde daha yaygın olarak kullanılmaktadır. Minimal invaziv kardiak cerrahide tek 

taraflı ve koroner arter cerrahisinde (KAC) iki taraflı paravertebral blok ile postoperatif 

dönemde yeterli analjezi ve hemodinamik stabilitenin sağlandığı belirtilmektedir. 

Çalışmamızda KAC yapılan hastalarda bilateral paravertebral blok uygulaması ile iv-PCA 

(intravenöz hasta konrollü analjezi) tekniğinin postoperatif analjezide etkinliklerini 


Gereç ve Yöntem: Etik kurul izni alındıktan sonra ASA II-III, 30 hasta prospektif, randomize 

olarak iki gruba ayrıldı. Grup P (n=15)’ deki hastalara genel anestezi indüksiyonundan sonra 

bilateral paravertebral blok T4-5 seviyesinden uygulandı. Her iki kateterden test doz 

uygulaması yapıldıktan sonra 20 ml %0.25 bupivakain bolus verildi ve operasyon süresince 

0.1 ml/kg/saat %0.25 bupivakain infüzyonu yapıldı. Anestezi idamesi 2-4 µg/kg/saat fentanil 

ve %0.5-0.7 isofluran ile sağlandı. Kan basıncı veya kalp hızında %20’ den fazla artış 

olduğunda fentanil infüzyonu artırıldı. Paravertebral kateterlerden %0.0625 bupivakain 0.1 

ml/kg/saat postoperatif dönemde 48 saat devam etti. Grup M (n=15) hastalarda iv- PCA 

morfin ile postoperatif analjezi sağlandı, anestezi idamesinde 8-10 µg/kg/saat fentanil 

uygulandı. Hastalar yoğun bakıma alındıktan sonra morfin iv-PCA 0.3 mg/saat infüzyon, 1 

mg bolus, kilit süresi 10 dakika olacak şekilde ayarlandı ve 48 saat devam etti. Sedasyon 

düzeyi Ramsey sedasyon skoru ile postoperatif 2, 6, 12, 24 ve 48. saatlerde değerlendirildi. 

İstirahat, hareket ve öksürük ile ağrı düzeyi NRS (rakamsal ağrı skorlaması) ile aynı 

zamanlarda değerlendirildi. 

Bulgular: Grup P’de 2 hasta yetersiz blok sebebiyle çalışma dışı kaldı. İntraoperatif düşük 

fentanil infüzyonuna rağmen hemodinamik değişiklikler her iki grupta da benzerdi (p>0.05). 

Ramsey sedasyon skorları 2. ve 12. saatte Grup P’de Grup M’e göre belirgin olarak düşüktü 

(3.4±1.0, 5.0±1.1 ve 2.1±0.3, 3.0±1.1) (p

P195 

AÇIK KALP CERRAHİSİ SONRASI EKSTÜBASYONA HEMODİNAMİK YANITIN 

ÖNLENMESİNDE ESMOLOL VE MAGNEZYUM KULLANIMI 

Cavidan Arar 1 ,Alkin Çolak 2 ,Ayşin Alagöl 3 ,Şermin Şeker Uzel 3 ,Turan Ege 4 ,Nesrin 

Turan 5 ,Enver Duran 6 ,Zafer Pamukçu 7 * 


Anesteziyoloji Edirne- 3 Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji - 4 Trakya 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Kalp Damar Cerrahisi - 5 Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi, 

Biyoistatistik - 6 Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi, Kalp Damar Cerrahisi - 7 Trakya 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji - 

Giriş ve Amaç: Açık kalp cerrahisi sonrası olgular genellikle yoğun bakım ünitelerinde 

ekstübe edilmektedir. Ekstübasyona taşikardi ve hipertansiyon gibi hemodinamik yanıt 

oluşması koroner arter bypass greftleme operasyonu geçirmiş olgularda sessiz miyokardial 

iskemiye neden olabilir(1). Çalışmamızda, açık kalp cerrahisi operasyonu sonrası yoğun 

bakım ünitesinde ekstübasyon öncesi esmolol ve magnezyum kullanımının hemodinamik 

yanıta etkilerini karşılaştırmayı amaçladık. 

Yöntem ve gereçler: Açık kalp cerrahisi operasyonu geçirmiş ve yoğun bakımda ekstübasyon 

yapılacak vazodilatatör ve inotropik destek almayan olgular rastgele 3 gruba ayrıldı. Olgulara 

ekstübasyon öncesi Grup I’e (n=40) esmolol 1 mg/kg, Grup II’ye (n=40) magnezyum 

30mg/kg, Grup III’e (n=40) serum fizyolojik infüzyonu uygulandı. Tüm olguların 

ekstübasyon öncesi, anı ve 1 dk sonra KTA, OAB, SVB, VAS, ekstübasyon skoru ve yan 

etkiler kaydedildi. 

Bulgular: Demografik veriler arasında istatistiksel fark yoktu. Grupların KTA ve OAB 

değerleri tablo I’de gösterilmiştir. SVB değerleri Grup I’de en düşük olmak üzere Grup III’ten 

anlamlı farklı bulundu(p

Grup Eks. Önce Eks. Anı Eks. Sonra 

5 

6 7 

8 

9 

I (n=40) KTA 97.83±12.3 98.1±9.7*‡ 96.9±13.8† 

10 

15 

11 

12 

13 

14 

OAB 96.88±10.0 97.1±10.0# 97.6±9.68† 

16 

17 

III (n=40) KTA 95.75±11.6 105±14.3† 99.0±14.53 

20 

25 

21 

22 

18 

23 

19 

24 

OAB 95.08±11.3 105±10.4† 100.6±11.9 

26 

27 

III (n=40) KTA 96.95±12.7 112.9±13.1 104.9±14.2 

30 

31 

32 

28 

33 

29 

34 

OAB 95.47±10.9 113.0±8.49 105.5±10.2 

*p

P196 

PEDİYATRİK KALP CERRAHİSİNDE KARDİYOPULMONER BYPASS 

SIRASINDA KULLANILAN FENTOLAMİN VE SODYUM NİTROPRUSİDİN DOKU 

PERFÜZYONU ÜZERİNE ETKİLERİ 

elif a.akpek 1 * ,süleyman özkan 2 ,can vuran 2 ,aynur camkıran 3 

1 başkent üniversitesi tıp fakültesi, anesteziyoloji - 2 başkent üniversitesi tıp fakültesi, kalp ve 

damar cerrahisi - 3 başkent üniversitesi tıp fakültesi, anesteziyoloji - 

Amaç: Açık kalp cerrahisi uygulanan çocuklarda kardiyopulmoner bypass (KPB) sırasında 

vazodilatör kullanımı önemlidir. Bu çalışmanın amacı, açık kalp cerrahisi uygulanan 

infantlarda KPB sırasında kullanılan fentolamin ve sodyum nitroprusidin doku perfüzyonu 

üzerine etkilerini karşılaştırmaktır. 

Gereç ve Yöntem: Açık kalp cerrahisi uygulanan 23 asiyanotik infant (ASA III-IV) 

randomize olarak iki grupta ele alındı. Birinci gruptaki bebeklere (Grup SNP, n=12) KPB 

sırasında 3-5 mcg/kg/dk sodyum nitroprusid infüzyonu; diğer gruba ise (Grup F, n=11) KPB 

başlangıcında ve ısınmaya başlamadan önce 0.2 mg/kg fentolamin bolus olarak uygulandı. 

Tüm çocuklarda anestezi, cerrahi ve KPB teknikleri standart tutuldu. Ameliyat süresince tüm 

çocukların hemodinamik takibi, nazofaringeal, rektal ve cilt sıcaklık ölçümleri kaydedildi. 

Venöz kanülasyonlar yapıldıktan sonra (t1), KPB’a başlanıp sonra tam akım hızı sağlandıktan 

sonra (t2), ısınmaya başlamadan hemen önce, en soğuk sıcaklıkta (t3) ve ısınma tamamlanıp 

KPB sonlandırılmadan hemen önce (t4) olmak üzere dörder kez inferior (IVC) ve superior 

vena kava (SVC) kanüllerinden venöz kan gazı örnekleri alınmıştır. 

Bulgular: KPB öncesi ve sonrası tüm hemodinamik değerler ve KPB süresince ortalama arter 

basınçları benzer seyretti. Dört ölçüm zamanında elde edilen sıcaklık değerleri ve venöz kan 

gazı bulguları bakımından gruplar arasında fark bulunmadı. KPB sonunda idrar çıkışları 

benzerdi. Santral-periferal sıcaklık farkları da dört ölçüm zamanı için gruplar arasında benzer 

bulundu. Sadece nazofaringeal-rektal sıcaklık farkı ısınma döneminde gruplar arasında farklı 

bulundu (p=0.019). Her iki grupta da KPB sırasında en soğukta (t3) ve ısınma döneminde (t4) 

venöz pCO2 ve laktat değerleri SVC örneklerinde daha yüksekti. 

Sonuç: Bu çalışmadan elde edilen veriler ile, açık kalp cerrahisi uygulanan infantlarda 

fentolamin ve sodyum nitroprusidin KPB sırasındaki doku perfüzyonu üzerine etkileri benzer 

bulunmuştur.

P197 

BIS MONİTÖRİZASYONU ALTINDA HEDEF KONTROLLÜ DERİN SEDASYON 

İLE İNTRAKRANYAL KİTLE ÇIKARILMASI 

Engin Ertürk 1 * ,Bahanur Çekiç 2 ,Müge Koşucu 3 ,Şükran Geze 4 ,Ahmet Akyol 5 ,Hülya 

Ulusoy 5 ,İbrahim Özen 5 

1 K.T.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD., Trabzon-Turkey 2 K.T.Ü. Tıp 

Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD. - 3 K.T.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon AD., Trabzon-Turkey 4 K.T.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon 

AD. trabzon- 5 K.T.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD. - 

Giriş: Ciddi akciğer problemleri olan hastalarda güvenli ekstübasyon ve postoperatif 

derlenmenin sağlanması zor olduğu için entübasyon ve genel anestezi uygulamasından 

kaçınılabilir. Rejyonal anestezi uygulamasının mümkün olmadığı bu tür vakalarda anestezi 

yönetimi zordur. Biz bu olgu sunumunda akciğer problemleri nedeniyle genel anestezi 

alamayan intrakranyal kitleli hastadaki anestezi deneyimimizi sunmak istedik. 

Olgu: İki yıl önce kolon karsinomu nedeniyle opere edilmiş, 20 yıldır KOAH’ı olan 80 

yaşındaki erkek hastanın şiddetli baş ağrıları ve aşırı yorgunluk şikayetleri üzerine çekilen 

beyin tomografisinde sol paryetal lobda 3x3.5cm büyüklüğünde kitle tesbit edilmiş. Kitle 

eksizyonu planlanan hastanın tüm vücut tomografilerinde başta akciğer (sağ lob 8x6x6.5cm, 

sol lob multipl kitleler) olmak üzere karaciğer ve böbreklerinde metastazla uyumlu kitleler 

bulundu. Laboratuar tetkiklerinde böbrek yetersizliği saptanan ve daha önce birkaç kez 

diyalize giren hastanın kan gazında dekompanse respiratuar+metabolik asidoz tespit edildi. 

Karaciğer fonksiyon testlerinde metastatik tümörlere bağlı olduğu düşünülen artış olan hasta 

uygun sıvı rejimi, diüretik ve KOAH’a yönelik tedavi ile nisbeten stabil hale getirildi. Derin 

sedasyon altında lokal anestezi ile opere edilmesine karar verildi. Ameliyathanede EKG, 

SpO2, arteriyel tansiyon ve BIS monitörizasyonu yapılan ve spontan solunumda maske ile 3 

lt/dk oksijen alan hastaya iv bolus 2mg midazolam, 50µg alfentanil yapıldıktan sonra BIS 

değeri 65-80 arasında olacak şekilde 20-50µg/kg/dk propofol ve 0.01-0.05µg/kg/dk alfentanil 

infüzyonu başlandı. Lokal anestezi desteğiyle kranyotomisi yapılan hastanın tümörü bu 

şekilde yaklaşık 1 saatte çıkarıldı. Operasyon esnasında herhangi bir problem yaşanmayan 

hastanın infüzyonları kesildi. 15 dakika sonra tam kooperasyon sağlanan hasta postoperatif 

bakım odasında 2 saat takip edildikten sonra yaşamsal parametreleri stabil şekilde servise 

gönderildi. 

Tartışma-Sonuç: Yaygın metastatik tümörlere bağlı çoklu organ yetersizliği olan ve 

metastatik akciğer tümörleriyle birlikte ciddi KOAH’ı bulunan hastalarda anestezi yönteminin 

seçimi prognozu doğrudan etkilemektedir. Rejyonal anestezi tekniklerinin uygun olmadığı, 

özellikle solunum problemlerinden dolayı entübasyon ve genel anestezi istenmeyen bu tür 

olgularda BIS monitörizasyonu altında hedef kontrollü derin sedasyon alternatif bir seçenek 

olarak düşünülebilir.

P198 

HİDROSEFALİ GELİŞEN OLGUDA SÜRRENAL KORTEKS 

BASKILANMASITEXT 

Tamer Kuzucuoğlu 1 * ,Feriha Temizel 2 ,Gökhan Nalbant 3 ,Zuhal Arıkan 4 

1 Dr.Lütfi Kırdar kartal eğitim ve araştırma hastanesi, I.Anestezi ve reanimasyon kliniği - 2 

Dr.Lütfi kıradr kartal eğüitim ve araştırma hastanesi, I.Anestezi ve reanimasyon kliniği 

istanbul- 3 DrçLütfi Kıradr kartal eğitim ve araştırma hastanesi, I.Anestezi ve reanimasyon 

kliniği - 4 Dr.Lütfi Kırdar kartal Eğitim ve araştırma Hastanesi, I.Anestezi ve Reanimasyon 

kliniği - 

Giriş: Kranial yer kaplayan kitleler, kitle basısı nedeni ile hipotalamo-pitüiter aksa baskı 

yaparak adrenokortikotrop hormon (ACTH)nın az salgılanmasına neden olmakta bunun 

sonucunda sürrenal korteksten kortizol salgılaması azalmakta ve kan kortizol seviyesi 

düşmektedir(1). 

Olgu:57 yaşında 80 kg ağırlığında erkek hasta.06.05.2006 tarihinde akut subdural hematom 

tanısıyla opere edilmiş.3 ay boyunca yoğun bakım tedavisi görmüş,sonucunda 

hidrosefali tanısıyla 07.08.2006 ve 29.08.2006 tarihlerinde iki operasyon daha geçirmiş.Son 

operasyonunda preoperatif muayenede; şuur açık, koopere,trakeotomize, gastrik beslenmesi 

mevcut,pupil ışık refleksleri normal, ekstremiteler hareketli.Diabet tip II ve hipertansiyonu 

için ilaç kullanmakta.Beyin MR da olfaktor oluk meningiomu tespit edildi.Kan kortizol ve 

ACTH değerleri düşük seyretmekte.olan ve hiponatremisi(123 meq/dl) hastaya kan şekeri 

veTA regüle edildikten sonra genel anestezi altında operasyon planlandı. Pentotal 5mg/kg, 

fentanil 1,5 meq/kg, vekuronyumo,1mg/kg uygulanarak indüksiyon sağlandı. Lidokain 80mg 

ile indüksiyona hemodinamik yanıt baskılanarak sorunsuz entübe edildi. İdamede O2/N 2O: 

%50 ve sevoflurane %1,5 kullanıldı. Full monitorizasyon sağlanan hastaya indüksiyondan 

hemen önce prednol amp 20 mg iv, daha sonra 6 saat arayla 20 mg prednol iv devam edildi. 

Bu uygulama 3 gün boyunca devam etti. Ameliyat süresince TA ve 2 saat arayla kan gazı ve 

saatlik kan şekeri takibi yapıldı. Kan şekeri 120-140 mg/dl, TA ise normotansif düzeyde 

tutuldu. Operasyon 4,5 saat sürdü ve sonucunda 5ml/kg/saat kristalloid infüzyonu 

uygulandı.Kan transfüzyonuna gerek görülmedi. Operasyon bitiminde Tramadol 100 mg İV 

yapılarak derlenme ünitesine alındı.Hemodinami stabil edilerek ilgili servise gönderildi. 

Tartışma ve Sonuç:Yer kaplayan kitlelerde, sürrenal korteks supresyonuna bağlı olarak 

gelişen addison tablosu, kortizon replase edilmesi ile giderilebilir.Ancak kortizonun 

yaratacağı yan etkilerden anestezistin haberdar olması ve uygun tedbirler alması gereği 

hatırlanmalıdır. 

Kaynak: 

1-Tilbrock AJ et all.Neuroendocrine mechanism of innate states of attenuated responsiveness 

of the hypothalamo pituitary adrenal axis to stres.Front Neuroendocrinol,2006,82-86

P199 

İNTRAKRANİYAL ANEVRİZMALI GEBEDE ENDOVASKÜLER KOİL 

EMBOLİZASYONUNDA ANESTEZİK YAKLAŞIM 

Şükran Geze 1 * ,Hülya Ulusoy 2 ,Sedat Saylan 2 ,Bahanur Çekiç 2 ,Müge Koşucu 3 ,Engin 

Ertürk 3 ,Hasan Dinç 4 

1 Karadeniz Teknik Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji trabzon- 2 Karadeniz Teknik 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji - 3 Karadeniz Teknik Üniversitesi Tıp Fakültesi, 

Anesteziyoloji, Trabzon-Turkey 4 Karadeniz Teknik Üniversitesi Tıp Fakültesi, Radyoloji - 

GİRİŞ: Gebelikte gelişen fizyolojik değişiklikler kan volumü ve basıncının artması gibi 

anevrizma formasyonunun değişmesine ve rüptüre olmasına yatkınlığı arttırır.Gebelerde 

intrakraniyal kanama sıklığı nadir olmakla birlikte (%0.01-% 0.05) intrakaniyal kanama 

sonrası maternal mortalite oldukça yüksektir.( %40-%83) Gebelikte görülen tüm maternal 

mortalitenin %5-%12 ini oluşturur.Gebelikte intrakraniyal anevrizma rüptürü tedavisinde 

minimal invaziv girişim olarak kabul edilen endovasküler koil embolizasyonu sıklıkla 

kullanılmaktadır.(1) 

OLGU:27 yaşında 32 haftalık gebe ;şiddetli baş ağrısı , bulantı kusma ,kişilik değişikliği ve 

ajitasyon şikayetleri ileacil servise getirilmiş. Kişilik değişikliği ,ajitasyon nedeniyle nörolojik 

muayene ve radyolojik tetkik yapılamayan hastanın sedasyon altında çekilen kraniyal 

magnetik rezonans görüntülemesinde :Anterior komminikan arterde 3-4 mm boyutunda 

sakkuler anevrizma, subaraknoid kanama, sağ frontal lob inferior kesiminde iskemi ya da 

infarkt ile uyumlu lezyon , hidrosefali belirlendi. Tedavi amaçlı endovaskuler koil 

embolizasyonu planlanan hastaya genel anestezi altında koil embolizasyonu uygulandı. 

İndüksiyonda propofol 3 mg/kg, sisatrakuryum 0,1 mg/kg, idamede propofol ve ultiva 

infüzyonu ve O2/ Hava karışımı kullanıldı. Anestezi sırasında ve yoğun bakım dönemi 

süresince hastanın EKG, invaziv arter basıncı, SpO2, BİS monitorize edildi. Girişim boyunca 

hemodinamik olarak stabil seyreden hasta ekstübe edilerek yakın takip amacıyla yoğun 

bakıma alındı. 24 saat yoğun bakımda izlenen hasta ve bebeğin genel durumu iyi olması 

üzerine servise çıkarıldı. Altı hafta sonra, 38. haftada genel altında sezeryan yapıldı. Anne ve 

bebek sağlıklı olarak taburcu edildi. 

SONUÇ: Gebelikte intrakraniyal anevrizma tedavisi multidisipliner yaklaşımla mümkündür. 

Endovasküler koil embolizasyonu minimal invaziv olarak tercih edilen yöntemdir. Tedavi 

yaklaşımı nasıl olursa olsun anne kadar bebek içinde koruyucu önlemler alınmalıdır. Bu 

vakada endovasküler embolizasyon süresince bebeği de korumak ve işlem sonrası erken 

derlenme amacıyla TİVA tercih edildi. Sedasyon ve hemodinami monitorizasyonuna özellikle 

dikkat edilerek 24 saat yoğun bakım desteği sürdürüldü. Bu benzer olgularda uygulanabilir bir 

protokoldür düşüncesindeyiz. 

KAYNAK: Neurosurg Clin N Am. 1998 Jul;9(3):549-56

P200 

BETA TALASEMİ VE UYGUNSUZ ADH SALINIMI OLAN HASTADA GELİŞEN 

HİPOFİZ APOPLEKSİSİ NEDENİYLE YAPILAN CERRAHİDE ANESTEZİ 

YAKLAŞIMIMIZ 

Hatice Türe 1 * ,Melike Mut 2 ,Murat Sayın 3 ,Uğur Türe 4 

1 Yeditepe Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon A.D., İstanbul-Turkey 2 

Yeditepe Üniversitesi Tıp Fakültesi, Nöroşirurji A.D. - 3 Yeditepe Üniversitesi Tıp Fakültesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon A.D., İstanbul-Turkey 4 Yeditepe Üniversitesi Tıp Fakültesi, 

Nöroşirurji A.D. - 

Giriş: Beta talasemi; beta-globin zincir sentezinin parsiyel ya da total defekti ve hemolitik 

krizler ile seyreden bir hastalıktır. Bu sunumda; beta-talasemi major tanısı almış ve bu 

nedenle allojenik kök hücre nakli yapılmış, immunosupresif, uygunsuz antidiüretik hormon 

(ADH) salınımı tanısı olan hastada gelişen, pituiter apopleksiye bağlı bilateral görme kaybı 

nedeniyle yapılan acil transsfenoidal dekompresif cerrahide anestezi yaklaşımımız 

sunulmuştur. 

Olgu Sunumu: Otuz yaşında, 60 kg ağırlığında, beta talasemi major tanısıyla allojenik kök 

hücre nakli yapılmış ve siklosporin-steroid tedavisi sırasında gelişen alt gastrointestinal sistem 

kanaması nedeniyle tedavileri devam etmekte olan hastada saptanan dirençli hipotansiyon, 

görme kaybı nedeniyle ileri tetkik edilmiş ve panhipopitutiarizm tanısıyla acil operasyonu 

planlanmıştır. Preoperatif yapılan tedavi ve transfüzyonlarla hemoglobin; 9.8 g/dL, trombosit; 

89 x 109 /L, sodyum; 130’a dek düzeltilmiş ve hormon replasmanlarına başlanmıştır. 

Peroperatif invaziv monitorizasyon yapılan hasta kanama diyatezi nedeniyle tedavi edilmiş ve 

ekstübe olarak yoğun bakımda takip edilip, problemsiz olarak servise çıkarılmıştır. 

Sonuç: Beta talasemi, panhipopitutiarizm ve uygunsuz ADH salınımı tablolarının aynı hastada 

birlikte görülmesi perioperatif anestezi yönetiminde ölümcül sonuçlara neden olabilir. Bu 

nedenle bu hastaların acil ya da elektif cerrahi öncesinde ayrıntılı tetkiklerle hazırlanması ve 

cerrahi sırasında gelişebilecek komplikasyonların öngörülerek hazırlık yapılması gerektiği 

kanısındayız.

P201 

POSTERİOR FOSSA TÜMÖRLERİNDE VENÖZ HAVA EMBOLİSİ VE 

PEEP UYGULAMASI 

Namigar Turgut 1 ,Aygen Türkmen 2 ,A.Celal İplikçioğlu 3 ,Aysel Altan 4 ,S Sumru 

Gökkaya 5 * ,M Aziz Hatiboğlu 6 

1 S.B.Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Istanbul- 2 

S.B.Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği 

İSTANBUL- 3 S.B.Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Beyin Cerrahisi Kliniği - 4 

S.B.Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği, - 

Turkey 5 S.B.Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon 

Kliniği - 6 S.B.Okmeydanı Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Beyin Cerrahisi Kliniği - 

GİRİŞ: Bu çalışmada,genel anestezi altında oturur pozisyonda yapılan posterior fossa tümör 

ameliyatlarında 5-8 cmH2O PEEP (Positive End Expiratory Pressure) uygulanan ve 

uygulanmayan hastalarda peroperatif ve postoperatif komplikasyonların kıyaslanması 

amaçlanmıştır. 

YÖNTEM: 103 olgu iki gruba ayrıldı.I- PEEP uygulanmayan grup(n=73), II- 5-8 cmH2O 

PEEP uygulanan grup(n=30).Tüm hastalara EKG , invaziv arteriyel kan basıncı,sağ atriyum 

basıncı,end tidal CO2 ,SpO2 monitörizasyonu yapıldı ve antişok çorap giydirildi.Peroperatif 

kanama ve transfüzyon yapılması, venöz hava embolisi (VHE),yoğun bakımda kalış 

süresi,hastanede kalış süresi ve hastaneden çıkış şekilleri tespit edildi. 

BULGULAR: Grup I‘de 9 hastada (%12.3) Grup II‘de 5 hastada (%16.7) VHE 

gözlendi.PEEP’li grupta 3 hastaya, PEEP’siz grupta 14 hastaya (%19.2) kan transfüzyonu 

yapıldı.Grup I‘de 5 hasta (%6.8), Grup II ‘de 1 hasta (%3.3) eksitus oldu.Heriki grupta yoğun 

bakımda kalış süresi 2,3 gün olarak bulundu. 

TARTIŞMA: VHE sadece cerrahi sırasında oturur pozisyonda değil,operasyon bitiminde 

hastanın supin pozisyona alınması sırasında da olabilir, bu dönemde de PEEP uygulanıyor 

olabilir.Posterior fossa ameliyatlarında PEEP uygulamasının venöz hipertansiyon ve kafa içi 

basıncını yükseltmeye etkisi hala tartışma konusudur,ancak başa aşırı fleksiyon ve rotasyon 

yapıldığında tehlikeli sınırlara varabilir.PEEP‘ın VHE‘den korunmak için efektif 

olmadığı,orta derecede hipoventilasyon veya normoventilasyonun daha iyi olduğu 

bildirilmiştir.VHE %5.5 ila %30 arasında görülebilir.Biz çalışmamızda 8-10 cmHc2O PEEP 

uyguladığımız grupta %16.7 olguda,ancak PEEP uygulanmayan grupta %12.3 olguda VHE 

gördük.

SONUÇ: Posterior fossa tümörlerinde PEEP ,VHE‘yi önlemede venöz basıncı artırarak etkili 

olabilir.Ancak,bu amaç için çok yüksek PEEP değerleri gerekebilir.Bunun yerine gerektiğinde 

boyun venlerine basınç uygulanması önerilmektedir.Birçok çalışmanın sonucu, yeterli 

monitörizasyon uygulandığı durumda oturur pozisyonun güvenli olduğunu göstermektedir ve 

PEEP uygulanması ise hala tartışma konusudur.

P202 

İNTRAKRANİYAL CERRAHİDE PREMEDİKASYONDA KULLANILAN 

DEXMEDETOMİDİNİN ENTÜBASYONDA HEMODİNAMİK YANITA ETKİSİ 

Hülya MERTOĞLU 1 * ,İnci PAKSOY 1 ,Sibel OBA 2 ,Leman ACUN DELEN 3 ,Pınar 

DAYLAN 3 

1 ŞEEAH, 1.Anestezi - 2 ŞEEAH, 1.Anestezi, istanbul-Afghanistan 3 ŞEEAH, 1.Anestezi - 

GİRİŞ ve AMAÇ: İntrakraniyal operasyonlarda gelişen hemodinamik değişiklikler 

intrakraniyal basınç ve beyin genişlemesi üzerine minimal etkili olmalıdır. Tüm 

operasyonlarda olduğu gibi indüksiyon döneminde laringoskopi ve entübasyon anında gelişen 

sempatik stimülasyonla taşikardi ve kan basıncında artış olmaktadır. Bu çalışmada 

intrakranial girişim geçirecek hastalarda dexmedetomidinin operasyon öncesinde 

infüzyonunun anestezi indüksiyonunda, entübasyonda ve çivili başlık takılımı sırasında 

hemodinamik yanıta etkisi değerlendirilmiştir. 

GEREÇ ve YÖNTEM: Hastane etik kurul onayı alındıktan sonra elektif kraniyotomi 

geçirecek ASA I-II grubu 60 hasta çalışmaya dahil edildi. Çalışma prospektif çift kör olarak 

planlandı. Grup Ie anestezi indüksiyonundan önce !5 dkda gidecek şekilde 1 mcq/kg 

dexmedetomidine infüze edildi.Grup II ye %0.9 salin infüze edildi. Her iki gruba aynı 

standart genel anestezi uygulandı.Tüm hastaların OAB ,KTA ,SpO2 ve end tidal CO2 

değerleri giriş ,indüksiyon, entübasyon ,çivili başlık takıldıktan sonraki 15. dk ya kadar 5 dk 

da bir ,daha sonra operasyon bitimine kadar 15 dklık aralarla kaydedildi. OAB ve KTA 

preoperatif değerlerin %20 üzerinde olduğunda !mcq/kg fentanyl uygulandı. KTA 45 in 

altında olduğunda atropin verildi. OAB %20 altına indiğinde iv efedrin uygulandı. Uygulama 

sırasında görülen yan etkiler kaydedildi. 

BULGULAR: Grup I ve II nin istatistiksel karşılaştırmasında Grup I’de OAB ve KTA’nın 

anlamlı düşük seyrettiği görüldü.Grup I de 4 olguda tedavi gerektirecek bradikardi 2 olguda 

ise hipotansiyon oldu. 

TARTIŞMA ve SONUÇ: İntrakraniyal kompliansı bozulmuş veya zaten artmış kafa içi 

basıncı olan hastalar için anestezi indüksiyonu ve endotrakeal entübasyon kritik dönemlerdir. 

Hedef kafaiçi basıncını arttırmadan veya beyin kan akımını bozmadan yavaş, kontrollü bir 

şekilde trakeal entübasyonu gerçekleştirmektir. 

Sonuç olarak intrakranial cerrahide premedikasyonda kullanılan dexmedetomidinenin 

entübasyona hemodinamik yanıtı önlemede diğer ilaçlara alternatif olabileceğini 

düşünmekteyiz. 

Kaynak: Peden CJ, Cloote AH, Stratford N,Prys-Roberts C. The effect of intravenous 

dexmedetomidine premedication on the dose requirement of propofol to induce loss of 

consciousness in patients receiving alfentanil. Anaesthesia 2001; 56:408-413.

P203 

TRANSSFENOİDAL HİPOFİZ CERRAHİSİ GEÇİREN HASTALARDA 

PERİOPERATİF DÖNEMDE GÖRÜLEN KOMPLİKASYONLARIN 

RETROSPEKTİF ANALİZİ 

Arzu Gerçek 1 * ,Deniz Konya 2 ,Zafer Toktaş 2 ,Türker Kılıç 2 ,M. Necmettin Pamir 2 

1 Marmara Üniversitesi Nörolojik Bilimler Enstitüsü, Istanbul, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon İstanbul- 2 Marmara Üniversitesi Nörolojik Bilimler Enstitüsü, Istanbul, Beyin 

Cerrahisi - 

Giriş ve Amaç: Transsfenoidal cerrahi, hipofiz patolojilerinin tedavisinde etkin ve güvenli bir 

yöntemdir. Hipofiz patolojileri eşlik eden morbiditeler nedeniyle, anestezistler için gerçek bir 

mücadele gerektirirler. Bu çalışmanın amacı 2002-2006 yılları arasında enstitümüzde yapılan 

transsfenoidal hipofiz ameliyatlarının perioperatif döneminde görülen komplikasyonların 

retrospektif olarak araştırılmasıdır. 

Gereç ve Yöntem: Etik kurul onay ile ASA I-II grubu 82 hastanın kayıtları değerlendirilmeye 

alındı. Aynı anestezi yöntemi kullanılan hastalarda demografik özellikler, hava yolu 

sağlanması, operasyon süresi, kardiyovasküler ve elektrokardiyografik anormallikler, 

perioperatif dönemdeki komplikasyonlar ve patolojik tanılar kaydedildi. 

Bulgular: İndüksiyon sonrasında, 4 hastada medikal tedaviye cevap vermeyen uzamış 

bradikardi (25-30 atım/dk) ve bizar QRS kompleksli ventriküler ektopik atımlar görüldü. Üç 

hastada entübasyon sırasında problem yaşandı. Oniki hastada adrenalinli lokal anesteziğin 

intranazal submukozal enjeksiyonu sonrasında hipertansif yanıt gözlendi. Cerrahi sonrasında 

hastalarda bulantı ve kusma gözlenmedi. Hastaların sadece 12’sinde (% 14) postoperatif ilk 

24 saatte analjezik ihtiyacı oldu. Erken postoperatif dönemde sadece 2 hastada (% 2.4) geçici 

diabet insipid gözlendi. Toplamda, 21 hastada (% 25.6) komplikasyon görüldü. 

Tartışma ve Sonuç: Transfenoidal hipofiz cerrahisi dikkatli bir ön değerlendirme gerektirir. 

Anestezistler zor entübasyon, vazokonstriktör eklenmiş lokal anesteziğin submukozal 

enjeksiyonuna bağlı hipertansif yanıt ve anestezi indüksiyonu sonrasında subklinik kardiyak 

patolojilerin klinik bulgu verir hale gelme olasılığını göz önünde bulundurmalıdır.

P204 

PREOPERATİF DEKSMEDETOMİDİN İNFÜZYONUNUN ENTÜBASYON, ÇİVİLİ 

BAŞLIK VE CERRAHİ İNSİZYONA VERİLEN STRES YANITA ETKİLERİNİN 


ayşe ilksen eğilmez 1 * ,dilek yazıcıoğlu 2 ,haluk gümüş 2 ,onur özlü 2 

1 dışkapı yıdırım beyazıt eğitim ve araştırma hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon, 

ankara-Turkey 2 dışkapı yıdırım beyazıt eğitim ve araştırma hastanesi, anesteziyoloji ve 

reanimasyon - 

GİRİŞ VE AMAÇ 

Beyin cerrahisi anestezisinde sempatik hiperaktiviteyi inhibe etmek için preoperatif dönemde, 

bir alfa-2 agonisti olan deksmedetomidin infüzyonu uyguladık (1,2). Endotrakeal entübasyon , 

çivili başlık ve cerrahi insizyona hemodinamik yanıt ve uyanma süresi ile kullanılan 

tiyopental ve fentanyl dozlarına etkilerini gözlemlemeyi amaçladık. 


Hastane Etik Kurul onayı alındıktan sonra ASA I-II grubunda, 20-60 yaş arası, çivili başlık 

uygulanacak 30 hastaya standart monitorizasyon ile anestezi derinliğinin takibi için bispektral 

elektroensefalograf (BIS) uygulandı. 

Operasyondan 45 dk önce 0.05mg/mg/kg, im midazolam ile premedikasyon sonrası; 

Grup I’de (n=15) 0,5 µg/kg i.v., deksmedetomidin ; Grup II’de (n=15) i.v. %0,.9 NaCl, 10 

dakika süre ile infüzyon şeklinde uygulandı. Anestezi indüksiyonu için BIS değeri 40 

oluncaya kadar 25-50 mg/15s, i.v. tiopental verildi. Vecuronium 0.1mg/kg i.v. ve fentanyl 3-4 

microg/kg i.v., uygulandıktan sonra endotrakeal entübasyon gerçekleştirildi. İdame %50 02 

içinde N2O ve isofluran ile sağlandı . Sırası ile, indüksiyonda ve peroperatif uygulanan 

toplam tiyopental ile fentanyl miktarları kayıt edildi. 

OAB ,KAH ,BIS değerleri, infüyon öncesinde ve sırasında, entubasyon , çivili başlık ile 

insizyon öncesi ve sonrasında, peroperatif 5 dk ara ile, ekstubasyon öncesi ve sonrası, 

postoperatif dönemde kayıt edildi. Ekstubasyonun 15.dk’da Aldrete derlenme skoru ile ; 15, 

30, 45dk ile , 1, 2,3, 4. sa’de bulantı, kusma, titreme varlığı gözlendi. 

BULGULAR 

Grup I’de tiyopental gereksiniminin ve ek fentanyl ihtiyacının azaldığını gözlemledik 

(p0,002). 

Grup II’de, Grup I’e göre entübasyondan ve çivili başlık uygulamasından sonra OAB ve 

ortalama KAH’ı anlamlı yüksek bulunmuştur (p0,002). 

TARTIŞMA VE SONUÇ 

Deksmedetomidin’nin entübasyon ve özellikle çivili başlık uygulaması sırasında 

hemodinamik yanıtı baskılamada etkili olması, derlenmeyi geciktirmemesi nedenleri ile beyin 

cerrahisi anestezisinde kullanılabileceği görüşündeyiz. 

KAYNAKLAR 

1-Anesth Analg 1997;85:358-64 

2-Anesth Analg 2000;90:834-9 

ANAHTAR KELİMELER

deksmedetomidin, hemodinamik cevap, çivili başlık

P205 

SPİNAL ANESTEZİ UYGULANAN LOMBER DİSK AMELİYATLARINDA PRON 

VE DİZ-DİRSEK POZİSYONLARININ HEMODİNAMİ VE SOLUNUM 

FONKSİYONLARINA ETKİLERİ 

Selma Özgür Buyrukçu 1 ,Pınar Zeyneloğlu 2 * ,Hakan Caner 3 ,Şule Akçay 4 ,Gülnaz 

Arslan 5 

1 Besni Devlet Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 2 Başkent Üniversitesi Tıp 

Fakültesi Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 3 Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi 

Hastanesi, Beyin Cerrahisi - 4 Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi, Göğüs 

Hastalıkları - 5 Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon 

- 

Giriş ve Amaç: Lomber disk cerrahisi bölgesel veya genel anestezi altında farklı 

pozisyonlarda gerçekleştirilebilmektedir. Bu çalışmanın amacı, spinal anestezi altında lomber 

disk cerrahisi yapılan hastalarda, pron ve diz-dirsek pozisyonlarının hemodinami ve solunum 

fonksiyonları üzerine olan etkilerini karşılaştırmaktır. 

Gereç ve Yöntem: Hastane etik kurul izni ve hasta onayı alındıktan sonra lomber disk 

cerrahisi geçirecek yaşları 18-60 arasında ASA I-II 36 hasta randomize prospektif olarak 

spinal anestezi sonrası 2 gruba ayrıldı. Cerrahi için Grup 1’de (n=18) diz-dirsek, Grup 2’de 

(n=18) ise düz pron pozisyon kullanıldı. Taşınabilir spirometre ile preoperatif, spinal anestezi 

sonrası, diz-dirsek veya düz pron pozisyon sonrası 15. dakikada ve cerrahi sonunda solunum 

fonksiyon testleri yapıldı. Aynı dönemlerde periferik oksijen satürasyonu, nabız ve kan 

basıncı değerleri kaydedildi. 

Bulgular: Hastaların demografik ve cerrahi özellikleri benzerdi. Hemodinamik değişiklikler 

ve birinci saniyedeki zorlu ekspiratuar volüm (FEV1), zorlu vital kapasite (FVC) değerleri 

için gruplar arasında anlamlı fark bulunmadı (p>0.05). Grup 1’de spinal anestezi ve diz dirsek 

pozisyonu sonrası 15.dakikada restriksiyon yönünde FVC’de düşme saptandı (sırasıyla 

p=0.006 ve p=0.01). Gruplar arasında maksimum ekspiratuar akım (PEF) değerinde diz dirsek 

pozisyonu verildikten sonra düz prona göre düşme bulundu (p=0.035). 

Tartışma ve Sonuç: Spinal anestezi uygulanan lomber disk ameliyatlarında verilen 

pozisyonların hemodinamik açıdan olumsuz etkisinin bulunmadığı, diz-dirsek pozisyonunun 

pron pozisyona göre solunum fonksiyonlarında daha belirgin restriktif değişikliğe neden 

olduğu saptanmıştır.

P206 

ARTMIŞ MALİGN HİPERTERMİ RİSKİ OLAN PROGRESİF MUSKULER 

DİSTROFİLİ OLGUDA PROFİLAKTİK DANTROLEN UYGULAMASI 

EBRU EFETÜRK EKMEKÇİOĞLU* ,CÜNEYT AKSU ,BELGİN AKAN ,DEMET 

ALBAYRAK ,NERMİN GÖĞÜŞ 

ANKARA NUMUNE HASTANESİ, ANESTEZİ - 

GİRİŞ: Malign Hipertermi (MH) pediatrik yaş grubunda nadir görülen farmakogenetik bir 

myopatidir. Eğilimli hastalarda genel anestezi indüksiyonu sonrası kas dokusunda 

hiperkatabolizma, masseter kas rigiditesi ve ateş yükselmesi ile karakterize bir sendromdur. 

Bazı nöromuskuler hastalıklar göreceli olarak artmış MH riski ile birliktelik gösterir. 

OLGU: 12 yaşında erkek hasta yürümede zorluk, kas güçsüzlüğü, yutmada güçlük şikayetleri 

ile başvurdu. Öyküde hastanın kız kardeşinde de benzer semptomlar olduğu öğrenildi. Fizik 

muayenede kardiyovasküler sistemde mezokardiak odakta 2/6 derece sistolik üfürüm 

mevcuttu. Laboratuar incelemelerinde serum CK seviyeleri yüksek idi. Ekokardiyografi 

sonucu normal sınırlarda idi. Kas biyopsisi planlanan hastanın sağ bacak lateral vastus kası 

biyopsi sonucu “Progresif Muskuler Distrofi” olarak geldi. Bilateral aşiloplasti operasyonu 

planlanan hastaya operasyondan 30 dakika önce 1,5 mg/kg dozda iv dantrolen yavaş infüzyon 

ile uygulandı. Midazolam ile sedatize edilen hasta ısı monitorizasyonu ve non invaziv 

monitorizasyona alınarak indüksiyona başlandı. 7 mg/kg Na-tiyopental ve 0,1 mg/kg 

vekuronyum ile indüksiyon sağlanan hastada entübasyon zorluğu yaşanmadı. Masseter 

spazmı görülmedi. Sevofluran + N2O /O2 ile operasyon sürdürüldü. İntraoperatif vital bulgu, 

vücut ısısı takipleri, endtidal CO2 değerleri normal sınırlarda seyretti. Operasyon 45 dakika 

sürdü. Problemsiz ekstubasyon sağlanarak yoğun bakımda izleme alındı. Postoperatif 2 gün 

sonra servise gönderildi. Hastaya MH gen çalışması için üst merkeze başvurması önerildi. 

TARTIŞMA: MH için, tanı almış progresif muskuler distrofi, aile öyküsünün olması ve CK 

yüksekliği olgumuzda artmış risk olarak kabul edilmiştir. Dantrolen profilaksisi, yakın takip 

ve tetikleyici ajanlardan kaçınılarak uygulanan genel anestezi MH olasılığını ortadan 

kaldırmıştır. Bu olguların MH için DNA analizi aydınlatıcı olacaktır.Olgumuzda da 

görüldüğü gibi riskli vakalarda profilaksi, hızlı tanı ve tedavi, anestetik ve nonanestetik 

tetikleyicilerin ortadan kaldırılmasıyla MH’de mortalite ve morbidite azaltılabilir 

kanısındayız.

P207 

HURLER SENDROMLU ÇOCUKTA ANESTEZİ 

özlem balkız soyal ,sibel atasoy* ,mustafa baydar ,nermin göğüş 

ankara numune eğitim ve araştırma hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon - 

GİRİŞ:Otozomal resesif bir sendrom olan Hurler sendromu,katabolizmadaki bir basamağın 

eksikliğine bağlı olarak polisakkaritlerin sistemik olarak depolanmasıyla karakterizedir ve 

buna bağlı olarak özellikle üst solunum yolunda görülen anomaliler anestezi morbidite ve 

mortalitesinden sorumludur. 

OLGU SUNUMU:Yenidoğan döneminde Hurler sendromu tanısı almış 4 yaşında bir erkek 

çocuğa sağ önkolda posttravmatik defekt nedeniyle fasiyokütan greft uygulanması 

planlandı.Alınan aile öyküsünde akraba evliliği ve yine hurler sendromlu 2 yaşında bir erkek 

kardeşin varlığı kaydedildi.Hastanın fizik muyenesinde, belirgin mental,motor 

retardasyon,yüz 

hatlarında 

kabalaşma,makrosefali,makroglossi,mikrognati,temporomandibüler eklemde hareket 

kısıtlılığı,bilateral katarakt,ekzoftalmi ve kısa boyun dikkat çekiciydi.Mallampati sınıf III 

olarak değerlendirildi.Kardiyomegali ve hepatosplenomegalisi kaydedilen hastanın 

dinlemekle akciğer sesleri kaba,kalbinde 2/6ºüfürümü megvcuttu.Rutin labaratuar bulguları 

normaldi.Hasta 8 saatlik açlığı takiben,enfektif endokardit proflasisi eşliğinde,premedikasyon 

yapılmaksızın ameliyat masasına alındı ve EKG,non invaziv kan basıncı ve pulsoksimetre 

monitorizasyonu uygulandı.Zor entübasyon olasılığı nedeniyle,trakeostomi hazırlığı 

yapıldı.%100 oksijen ile preoksijenasyonu takiben %4 sevofluran ile indüksiyon 

yapıldı.Yüzdeki deformiteye rağmen hasta sorunsuz ventile edilebildi.İndüksiyon sonrasında 

15 kg ağırlığındaki hastaya 22g kanül ile damar yolu sağlanarak 30mg lysthenon ile kas 

gevşemesi sağlandıktan sonra,entubasyona geçildi.Laringoskopik görünüm,Cormack ve 

Lehane'e göre derece III olarak değerlendirildi ve orotrakeal entübasyon 4,5 no kaflı tüple 

ikinci denemede kör olarak, güçlükle gerçekleştirildi.Anestezi idamesinde 1 MAC 

sevofluran,%50 oksijen,%50 azot protoksit ve gerektikçe 0,04mg/kg vekuronyum 

kullanıldı.150 dakika süren operasyon boyunca hasta hemodinamik ve solunumsal 

parametreler açısından stabil seyretti.100dakika süren operasyon sonunda anestezi 

sonlandırıldı, ancak hastanın kas gücü dönmüş olmasına rağmen solunumunun tam olarak 

düzenlenmesi ve dilin arkaya düşmemesi için hasta 2 saat süreyle derlenme odasında takip 

edildikten sonra yoğun bakıma çıkarıldı.1 gece yoğun bakımda takip edilen hasta ertesi gün 

servise gönderildi. 

SONUÇ:Hurler sendromlu olgular,özellikle antomik malformasyonları nedeniyle entübasyon 

güçlüğü ve ekstübasyon sonrası spontan hava yolu obstrüksiyonu riski nedeniyle anestezi 

açısından özelliklidir.

P208 

GLUKOZ-6-FOSFAT DEHİDROGENAZ EKSİKLİĞİ OLAN PEDİYATRİK 

HASTADA ANESTEZİK YAKLAŞIM 

Uğur Özgürbüz 1 ,Gülçin Aran 1 * ,Lale Koroğlu 2 ,Tayfun Adanır 3 ,Gülşah Yılmaz 4 

,Nagihan Karahan 5 ,Volkan Karataş 6 

1 İzmir Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, II Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 2 

İzmir Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, II Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği 

İZMİR- 3 İzmir Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, II Anesteziyoloji ve Reanimasyon 

Kliniği - 4 İzmir Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, II Anesteziyoloji ve Reanimasyon 

Kliniği izmir- 5 İzmir Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, II Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon Kliniği - 6 İzmir Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, I Anesteziyoloji ve 


GİRİŞ: G–6-PD eksikliği yaklaşık 400 milyondan fazla sayıda insanı etkileyen bir enzim 

hastalığıdır. Perioperatif ve postoperatif kullanılan analjezik ajanların özellikle bu enzim 

defekti olanlarda hemolitik krizlere sebep olabileceği bilinmektedir. 

OLGU SUNUMU: İnguinal hernisi olan 5 yaşındaki 12 kg erkek hastanın doğuştan G–6-PD 

enzim eksikliği tanısı olduğu öğrenildi. 

Fizik muayene ve biyokimyasal tetkikleri normal olarak değerlendirildi. HB:11,6, Htc: 33, 

WBC: 9,72, Plt: 383,000, MCV: 81,4, MCHC: 35,2 MCH: 28,6 olarak gözlendi.Rutin 

monitörizasyonu takiben %8 konsantrasyonda başlanmak ve % 1,5 konsantrasyona kadar 

azaltmak suretiyle sevofluran ile maske indüksiyonu uygulanarak periferik damar yolu açıldı. 

Anestezi indüksiyonunda 0,015mcg/kg atropin, 1mcg/kg fentanyl, 0,5mg/kg atracuryum IV 

olarak uygulandı. Entübasyonu takiben postoperatif ağrı için cerrahi başlamadan önce lateral 

dekubitus pozisyonunda kaudal epidural aralığa, steril şartlarda 22 G iğne ile girilerek 0,8 

mg/kg dozunda bupivakain % 0,125 lik konsantrasyonda olacak şeklilde kaudal analjezi 

sağlandı. Anestezi idamesi yarı kapalı sistem ile MAC değeri 1 olacak şekilde sevofluran 

,%50 O2+ %50 N2O içerisinde, end-tidal CO2 30–35 mmHg da tutularak sağlandı. 1 saat 15 

dakika süren operasyon süresince hastaya ek ilaç gereksinimi olmadı. 

Perioperatif kalp atım hızı 140–160 arasında seyreden hastanın SpO2 99, ETCO2 32 -33 

olarak izlendi. Hastaya perioperatif 25 mg Prednol L IV olarak uygulandı. Operasyon 

bitiminde anestezik gazlar kesildikten sonra yeterli spontan solunumu olan hasta ekstube 

edildi. Derlenme odasında monitörize olarak izlenen hasta uyanık ve hemodinamik açıdan 

stabil olarak servisine gönderildi. Ağrı ve sedasyon için olgu postoperatif dönemde 24 saat 

süreyle gözlendi. Postoperatif 2, 4, 6, 8, 16 ve 24. saatlerde Rating ağrı skalası ve sedasyon 

skorlaması kullanılarak değerlendirildi. Ek analjezik ihtiyacı olmayan hastada idrar 

retansiyonu,bulantı,kusma,solunum güçlüğü, hipotansiyon, bradikardi, gözlenmedi. Hastadan 

1 gün sonra alınan hemogramda Hb: 11,4 Htc 32 olarak izlendi ve herhangi bir hemoliz 

bulgusuna rastlanmadı. 

SONUÇ: Özellikle analjezik amaçla kullanılan ajanların glukoz 6 fosfat dehidrogenaz enzim 

defekti olan hastalarda hemolitik krizlere sebep olabileceği unutulmamalıdır. Pediatrik 

olgularda uygulanacak kaudal analjezi hem peripoeratif süreçte anestezik gereksinimini hem 

de postoperatif dönemde analjezik gereksinimini azaltacaktır.

P209 

MUKOPOLİSAKKARİDOZİSLİ ÇOCUKTA LARENGEAL MASKE İLE GENEL 


SERDAR EKEMEN 1 * ,DİLEK ÇETİNKAYA 2 ,ÖZLEM KOÇAK 2 ,BİRGÜL 

YELKEN 2 

1 ESKİŞEHİR OSMANGAZİ ÜNİVERSİTESİ TIP FAKÜLTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE 

REANİMASYON ANABİLİM DALI, ESKİŞEHİR-Turkey 2 ESKİŞEHİR OSMANGAZİ 

ÜNİVERSİTESİ TIP FAKÜLTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON ANABİLİM DALI 

- 

GİRİŞ: Bir mukopolisakkarit metabolizması bozukluğu olan Hurler sendromu α- L iduronidaz 

enzim defektinden kaynaklanan, birden fazla doku ve organı etkileyen konjenital bir 

hastalıktır. Bu sendromda hava yolu güçlükleri en sık karşılaşılan sorundur. Kalp, damar ve 

solunum sistemine ait diğer patolojiler perioperatif mortaliteye neden olabilir. 

OLGU:Mukopolisakkaridoz tanısı olan 11 yaşındaki kız çocuğu (20 kg, boy:110 cm) sağ 

keratoplasti plandı. Ailenin tek çocuğu olan olgunun anne ve babası arasında akraba evliliği 

mevcuttu. Fizik incelemesinde kaba yüz görüntüsü, büyük kraniyum, basık burun kökü, 

belirgin alın, kısa boyun, makroglossi, batında distansiyon ve hepatomegali mevcuttu. 

Ekokardiyografik incelemede mitral yetmezlik ve dilate kardiyomiyopati saptanan ve 3 

yaşında umblikal herni onarımı için operasyona alınan olgunun entübe edilemediği için 

ventilasyonun maske ile sağlandığı yönünde bir anamnezi mevcuttu. 

Mallampati IV olarak değerlendirilen hasta hazırlıklar tamamlanınca ameliyathaneye alındı. 

Damar yolu açılmasını takiben 40 mg propofol, ventilasyonun sağlanması üzerine de 5 mg 

atrakuryum verildi. Daha sonra 2 numaralı larengeal maske yerleştirildi. Anestezi idamesi 

%50 O2 + %50 N2O ve %2-4 sevofluran ile sağlandı. 3 saatlik operasyon süresinin sonunda 

hasta sorunsuz şekilde uyandırıldı. 

SONUÇ:Mukopolisakkaridozlu hastalarda özellikle entübasyon güçlüğüne bağlı olarak 

gelişen güvenli hava yolu teminin sorunları yaşanır. Larengeal maske kullanımının 

yerleştirme kolaylığının yanı sıra güvenli hava yolu sağlaması açısından bu tip hastalarda iyi 

bir seçenek olacağı kanısındayız. 

Anahtar kelimeler: zor hava yolu, mukopolisakkaridoz, laringeal maske

P210 

SECKEL SENDROMU VE KALICI KALP KİLİ OLAN BİR OLGUYA KOHLEAR 

İMPLANT NEDENİYLE GENEL ANESTEZİ UYGULAMASI 

Yusuf Ünal 1 * ,Alper Tunga Doğan 2 ,Zerrin Özköse 2 ,Ferda Köksal 2 

1 Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji, Ankara-Turkey 2 Gazi Üniversitesi Tıp 

Fakültesi, Anesteziyoloji - 

GİRİŞ:Seckel sendromu, nadir görülen otozomal resesif geçişli, intrauterin ve postnatal 

gelişme geriliği, mental retardasyon, mikrosefali, “gaga burun-kuş kafa” yüz görünümü ile 

karakterizedir. 

OLGU:3 yaşında 8300 gr ve 82 cm boyundaki olguya kohlear implant nedeniyle genel 

anestezi uygulandı.1700gr 38 haftalık doğan bebeğe 4. günde anal darlık için genel anestezi 

altında cerrahi girişim uygulanmış ve 6. ayda sürekli ağlama ve bayılma yakınmaları üzerine 

yapılan tetkiklerde Atrio-ventriküler (AV) tam blok ve Seckel sendromu tanıları konulmuştu. 

AV tam blok için 110-130 atım/dk ayarlı kalıcı kalp pilinin 6. ayda takıldığı ve işitme kaybı 

tanısı aldığı öğrenildi. Mental değerlendirmesinin normal olduğu, fizik gelişiminin ise 

yaşıtlarından geride olduğu gözlendi. Premedikasyonsuz alınan olguya rutin ve BİS 

monitorizasyonlarının ardından, O2/hava (%50/50) içerisinde %8 sevofluran ile inhalasyon 

indüksiyonuna başlandı. Maske ventilasyonunda zorlukla karşılaşılmadı ve sevofluran 

kademeli olarak %2.5’a dek düşürüldü. İntravenöz girişimin ardından 0.2 µg/kg/dk 

remifentanil infüzyonuna başlandı. Nöromüsküler blokür verilmeden LMA(No=1) ile 

havayolu açıklığı sağlandı ve manuel olarak ventilasyona devam edildi. İdamede BIS 

eşliğinde sevofluran ve remifentanil (0.1-0.2 µg/kg/dk) kullanıldı. 110 dk süren operasyon 

bitmeden 15 dk önce, 4 mg tenoksikam iv ve insizyona %0,25 6 ml bupivakain infiltrasyonu 

yapıldı. LMA sorunsuz bir şekilde çıkartıldı ve olgu hemen uyandı, 2 gün sonra sorunsuz 

taburcu edildi. 

SONUÇ:Literatürde Seckel sendromlu anestezi alan 5 olgu bildirilmiştir. Olgunun kalıcı kalp 

pilinin olması anestezi yönteminin seçiminde daha titiz davranmamızı gerektirdiğinden, 

anesteziklerin titrasyonu için BIS kullandık. Seckel sendromlularda yüzdeki anomaliler 

sonucu zor havayolu olabileceği, trakeal tüp boyutunu belirlemenin güç olduğu, genelde 

yaşıtlarından daha küçük boyutta endotrakeal tüp kullanılması gerektiği belirtilmektedir. Olası 

zor entübasyonla karşılaşmamak için önceden bildirilen olgu sunumlarından farklı olarak 

LMA’yı tercih ettik. Nöromüsküler blokür de kullanmadan, BIS eşliğinde düşük 

konsantrasyonda sevofluran ile sorunsuz bir operasyon süreci sağlanmasının yanısıra erken 

uyanma ve derlenme gerçekleşti. Sonuç olarak, nadir görülen ve çoğul anomalilerle seyreden 

Seckel sendromu gibi olgularda LMA’nın havayolu açıklığının sağlanması için iyi bir 

alternatif olduğu ve BIS monitörizasyonunun önemli bir yeri olduğunu düşünmekteyiz.

P211 

KİSTİK HİGROMA: REKÜRREN LEZYONU OLAN 5 YAŞINDAKİ KIZ HASTADA 


mehmet cantürk 1 * ,dilşen örnek 2 ,levent özdoğan 3 ,fazilet şahin 3 ,bayazit dikmen 3 

,erdinç aygenç 4 

1 ankara numune eğitim ve araştırma hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon, ankara- 

Turkey 2 ankara numune eğitim ve araştırma hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon 

ankara- 3 ankara numune eğitim ve araştırma hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon - 4 

ankara numune eğitim ve araştırma hastanesi, kulak burun boğaz kliniği - 

Giriş: Dilde kistik higroma, pediatrik yaş grubunda makroglossinin önde gelen 

nedenlerindendir.1 Tedavisini acil kılan; travma, enfeksiyon veya kist içi kanamaya bağlı 

olarak hızla kistin büyüyebilmesidir. Bu ani büyüme özellikle kistin yerleşimine göre 

havayolu tıkanmasına neden olabilir. 

Olgu: 5 yaşında kız çocuğu 30 gün içinde gelişen dilinde ve submental bölgede yerleşim 

gösteren kitle lezyonu nedeniyle hastaneye başvurmuştu. Fizik muayenede nazofaringeal 

adenoid ve lingual tonsillerde hipertrofi belirlendi. 4cm dışarı taşan makroglossisi ve skar 

mevcuttu. Laboratuar verileri normaldi. Monitörizasyonun ardından 3 dk preoksijenizasyon 

uygulandı. Dildeki protrüzyona rağmen yüz maskesi tam oturdu ve havalandırma sorunu 

olmadı. 2mg/kg propofol ve 1mg/kg süksinil kolinden sonra laringoskopi denendi. Dilin 

protrüde olan segmenti sertti ve laringoskopi için net görüşe izin vermiyordu. Dildeki kitle 

lezyonu ile dil kökü nazikce lateralize edildi ve hipertrofik tonsillerin arasından epiglot ve 

vokal kordlar görüldü. Entübasyon ilk denemede 4.5mm iç çaplı tüple yapıldı ve oskültasyon 

ve kapnografi ile teyit ediledi. 

Sonuç: Hastanın uyurken horlamasının veya disfajisinin olması, anestezi indüksiyonunu 

takiben dil ve larinks kaslarında meydana gelecek kas gevşemesine bağlı oluşacabilecek 

havayolu tıkanıklığının önemli bir göstergesidir. Cerrah, anestezisti kitlenin yerleşimi, 

havayolu pasajı hakkında ve olgumuzda olduğu gibi geçirilmiş cerrahi skarları hakkında 

önceden bilgilendirmelidir. Anestezi ekibi bu tür vakalarda zor entübasyon için hazırlıklı 

olmalıdır. Aynı zamanda cerrahi havayolu için de hazırlıklı olunmalıdır. Bu olgularda 

havayolu sağlamak için kullanılan genel yaklaşım trakeostomi olmasına karşın hastanın 

yaşının küçük olması, işlemin en invazif teknik olması, trakeostomiye bağlı gelişebilecek 

olası komplikasyonlar göz önünde tutularak hastaya klasik entübasyon şansını vermeyi 

düşündük ve kompliklasyonsuz olarak başarılı entübasyon sağladık. 

Sonuç olarak boyun ve üst havayolu bölgelerinde yerleşmiş olan kistik higroma zor 

entübasyona yol açabilir. Vakamızda olduğu gibi entübasyon kolay da olabileceği 

düşünülerek trakeostomi uygulanmadan önce klasik laringoskopi şansı hastaya tanınmalıdır 

ancak postoperatif takibinde de dikkatli olunmalıdır.

P212 

PENETRAN TORAKOABDOMİNAL TRAVMA 

Sıtkı GÖKSU ,Neslihan Avcı* 

Gaziantep Üniversitesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

Giriş: Torakoabdominal travmalarda komplikasyon ve mortalite oranı yüksektir. Bu grup 

hastalarda zamanında yapılan müdahele hayat kurtarıcıdır. Batın organları ve damarlarla ilgili 

kombine yaralanmalarda yüksek oranda postoperatif mortalite görülebilir. 

Olgu: Yüksekten düşme sonrası karnına tahta parçası giren 10 yaşındaki çocuk hasta 

dispne, bulantı, karın ağrısı, genel durum bozukluğu ile hastanemize başvurdu. Dispnesi olan 

hastanın acil çekilen MR’ında abdominal aortada psödoanevrizma tespit edilmesi sonucu 

ASA IV riskinde operasyona alındı. Propofol, vekuronyum ile indüksiyonu yapılan hastanın 3 

derivasyonlu EKG ve SPO2 takibinden sonra invaziv tansiyon monitorizasyonu yapıldı, CVP 

kateteri takıldı. Hastaya 3 cerrahi branş girişimde bulundu. Göğüs Cerrahları tarafından tahta 

parçasının sol akciğer alt loba yerleşmesi nedeniyle sol alt lobektomi yapıldı. Kalp-Damar 

Cerrahları abdominal aortadaki travmatik psödoanevrizmayı disseke ederek greftle onarımını 

sağladı. Genel Cerrahi dalak kapsülündeki yaralanma onarımı için splenorafi ve karaciğerde 

yırtık onarımından sonrası batın içi organların kontrolü için dren yerleştirdi. Operasyon 

toplam 8 saat sürdü. Saatlik arter kan gaz takibi yapıldı.4 ünite kan kaybı olan hastaya 3 Ünite 

eritrosit, 1 Ünite tam kan, 1 Ünite TDP transfüzyonu yapıldı. Operasyondan sonra yoğun 

bakıma alınıp ventilatöre bağlanan hasta 2 gün sonra servise alındı. Genel durumu iyi olan 

hasta 10 gün sonra salahla taburcu edildi. 

Sonuç: Multipl travmalı bir hastaya dikkatli anestezik yaklaşım ve gerekli invaziv 

monitorizasyonla peroperatif ve postoperatif komplikasyonlar azaltılabilir.

P213 

HEPATOBİLİER YETMEZLİKLİ-TRANSPLANTASYON ADAYI NEONATAL 

OLGULAR VE ANESTEZİ 

Tülin ÖZTÜRK 1 ,Koray ERBÜYÜN 1 ,Selçuk BULUT 2 * ,Kadir GENÇ 3 ,Cüneyt 

GÜNŞAR 3 ,Verda TOPRAK 4 ,Gönül TEZCAN KELEŞ 5 

1 Celal Bayar Üniversitesi Tıp Fak., Anesteziyoloji ve Reanimasyon A.D. - 2 Celal Bayar 

Üniversitesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon A.D. - 3 Celal Bayar Üniversitesi, Pediatrik 

Cerrahi A.D. - 4 Celal Bayar Üniversitesi, Anesteziyoji ve Reanimasyon A.D. İzmir- 5 Celal 

Bayar Üniversitesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon A.D. İzmir- 

GİRİŞ 

Bilier atrezi en sık ve önemli neonatal hepatobilier hastalıktır. Yaşayan yenidoğanlarda 

1/8.000-1/18.000 oranında görülmektedir ve KC transplantasyonunun en sık nedenidir. 

OLGU 1: 

Doğumundan 1 hf sonra akolik gaita ve 3. hf’da batın distansiyonu gelişen 4 kg K olguya, 

bilirubin ve KC enzimlerinin yüksek olması, hepatobilier sintigrafide intrahepatik ve 

ekstrahepatik safra yollarının izlenememesi ve USG’nin bilier atreziyi düşündürmesi nedeni 

ile peroperatif kolanjiografi ve Kasai operasyonu planlandı. 24G branül ile damar yolu 

açılarak %5 dextroz %0.45 NaCl sıvı ile 2 µ/kg fentanil, 5 mg/kg pentotal, 0.6 mg/kg 

rocuronium verilerek 3.0 numaralı kafsız tüp ile endotrakeal entübasyon uygulandı. O2/NO2 

ve % 2 sevoflurane ile anestezi idamesi sağlandı. Eksploratif laparatomi de safra kesesi ve 

koledok izlenmedi. Bu bölgeye hepatojejunostomi (standart Kasai prosedürü) uygulandı. 4.5 

saat süren operasyon boyunca gerekli sıvı idameleri ile 16 cc %5’lik H.Albumin ve bir ünite 

kan transfüzyonu yapıldı. Hepatobilier transplantasyon adayı olarak değerlendirildi. 

OLGU 2: 

Doğumdan 3 gün sonra ikteri başlayan ve 10. günde akolik gaita yapan, hepatobilier 

sintigrafide safra kesesi ve yollarının agenezisi düşünülen 4.5 kg E olgu, “bilier atrezi” ön 

tanısı ile peroperatif kolanjiografi planlanarak operasyona alındı. Sevofluran ile maske 

indüksiyonu ardından 24G branül ile damar yolu açılarak %5 dextroz %0.45 NaCl sıvı 

idamesi ile 0,15/kg mg cisatracurium IV yapılarak 3.5 nolu kafsız tüp ile entübe edildi. 

O2/NO2 ve % 2 sevoflurane ile anestezi idamesi sağlandı. Peroparatif kolanjiyografide 

intrahepatik ve eksrahepatik safra yollarının açık, KC dokusunun olağandan farklı olduğu 

görüldü ve biyopsi alındı. Patoloji neonatal hepatit olarak yorumlandı. Olgu hepatite bağlı 

hepatobilier yetmezlik ve transplantasyon adayı olarak değerlendirildi. 

TARTIŞMA 

Bilier atrezili olguların %70-80’ninde yaşamlarının ilk 2 yılı içinde KC transplantasyonu 

gerekmektedir. Perinatal tanı konma şansı çok azdır. Sistemik rahatsızlıkları nedeni ile, damar 

yolu, havayolu ve beslenme sorunları çok önemlidir. Preoperatif hazırlık, uzun süren 

peroperatif süreç ve postoperatif dönemdeki yoğun bakım izlemi morbidite ve mortalite 

açısından çok önemlidir. 

KAYNAK

1-Mack C.L, Sokol R.J. Unraveling the Pathogenesis and Etiyology of Biliary Atresia. Pediatr 

Res 57: 87R-94R.

P214 

PEDİYATRİK ÜST GASTROİNTESTİNAL ENDOSKOPİLERDE PROPOFOL- 

KETAMİN VE PROPOFOL-FENTANİL İLE SAĞLANAN SEDASYONLARIN 


Zeynep Tosun 1 * ,Recep Aksu 2 ,Gülen Güler 2 ,Aliye Esmaoğlu 2 ,Aynur Akın 2 ,Duran 

Aslan 3 ,Adem Boyacı 4 

1 Erciyes Üniv. Tıp Fak., Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kayseri- 2 Erciyes Üniv. Tıp Fak., 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 3 Erciyes Üniv. Tıp Fak., Pediyatrik Gastroenteroloji - 4 

Erciyes Üniv. Tıp Fak, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 


Pediyatrik olgularda üst gastrointestinal endoskopilerde(ÜGİE) anestezi uygulaması oldukça 

çeşitlidir(1). Çocuklarda genellikle derin sedasyon veya genel anestezi gereklidir. Bu 

çalışmanın amacı pediyatrik olgularda üst gastrointestinal endoskopi sırasında propofolketamin 

ile propofol-fentanil kombinasyonlarının sedatif etkinliğini ve güvenilirliğini 

karşılaştırmaktır. 


Etik komite izni alınmış, elektif ÜGİE yapılacak 1-16 yaş arası 90 ASA I-II olgu randomize 

ve çift kör olarak çalışma kapsamına alındı. Olguların kalp hızı, sistolik arter basıncı, periferik 

oksijen satürasyonu, solunum sayısı ve Ramsey sedasyon skorları peroperatif olarak 

kaydedildi. İndüksiyon amacı ile propofol-ketamin(Grup PK; n=46) grubuna 1mg/kg 

ketamin+ 1.2 mg/kg propofol ve propofol- fentanil(Grup PF; n=44) grubuna 1µg/kg fentanil+ 

1.2 mg/kg propofol verildi. Hasta hareket ettiğinde 0.5-1 mg/kg propofol eklendi. 

Bulgular: 

PK Grubunda indüksiyondan sonraki birinci dakikada ek doz propofol gerektiren hasta sayısı 

8(%17) iken, PF Grubunda 22(%50) idi(p

Kaynaklar: 

1. Michaud L; Francophone Pediatric Hepatology, Gastroenterology, and Nutrition Group. 

Sedation for diagnostic upper gastrointestinal endoscopy: a survey of the Francophone 

pediatric hepatology, gastroenterology, and nutrition group. Endoscopy. 2005 Feb; 37(2): 

167-70. 

2.Guit JBM, Koning HM, Coster ML et al. Ketamine as analgesic for total intravenous 

anaesthesia with propofol. Anaesthesia 1991; 46: 24-27.

P215 

PEDİYATRİK KAUDAL BLOKTA ROPİVAKAİN’E EKLENEN KETAMİNİN 

ETKİNLİĞİ 

Ramazan ÖDEŞ 1 ,Ömer Lütfi ERHAN 2 ,Muhammed DEMİRCİ 3 ,Hülya GÖKSU 3 * 

1 FÜ Tıp Fak. Elazığ, Anest. Rean. AD ELAZıĞ- 2 FÜ Tıp Fak. Elazığ, Anest. Rean. AD 

Elazığ- 3 FÜ Tıp Fak. Elazığ, Anest. Rean. AD - 


İnguinal bölge operasyonu geçirmesi planlanan çocuklarda kaudal anestezide ropivakainin ve 

ropivakaine eklenen ketaminin, anestezi yeterliliği, hemodinamiye etkisi ve postoperatif ağrı 

tedavisindeki etkinliliğinin değerlendirilmesi amaçlandı. 


Çalışmamıza fakülte etik kurul ve ailelerin onayı alınan ASA 1-2 grubundan 1-4 yaşlarında 

inguinal girişim planlanan 45 olgu alındı. Anestezi indüksiyonu yüz maskesi yolu ile % 50 

O2/% 50 N2O karışımı içinde % 8 konsantrasyonda sevofluran ile yapıldı. Tüm hastalara 

vekuronyum (0.1 mg kg-1) ile yeterli kas gevşekliği sağlanarak, kafsız tüp ile endotrakeal 

entübasyon uygulandı. Anestezi idamesi % 50 O2/% 50 hava karışımı içinde % 0.5-2.5 

konsantrasyonda sevofluran ile sürdürüldü. Hastalarımız rastgele 3 gruba ayrıldı. Grup R’ye 2 

mg kg-1 % 0.2 ropivakain, Grup K’ye 0.5 mg kg-1, ketamin, Grup R+K’ye 2 mg kg-1, % 0.2 

ropivakain+0.5 mg kg-1 ketamin kaudal olarak verildi. Hastalarımızın ağrı düzeyleri modifiye 

CHEOPS, sedasyon durumu Wilson sedasyon skalası kullanılarak, postoperatif dönemdeki 

motor aktivite derecesi 3-nokta skalayla değerlendirildi. Verilerin istatistiki 

değerlendirmesinde SPSS 12.0 paket programı kullanıldı. 

BULGULAR 

Modifiye CHEOPS skorunun, postoperatif 45. dakikada grup R’de, grup K ve R+K’ye göre 

istatistiksel olarak anlamlı artmış olduğu bulundu (p

P216 

ÇOCUKLARDA SEVOFLURAN İNDÜKSİYONU ALTINDA DÜŞÜK DOZLARDA 

ROKURONYUM UYGULAMASININ YAŞ GRUPLARINA GÖRE ENTÜBASYON 

KOŞULLARINA ETKİSİ 

Ufuk Kuyrukluyıldız 1 * ,Dilek Ömür 2 ,Havva Sayhan 3 ,Nurten Bakan 3 ,Melek Çelik 3 

1 S.B. Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, istanbul- 

Turkey 2 S.B. Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, 

İstanbul-Turkey 3 S.B. Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon - 

Giriş: Hızlı başlangıç etkili, orta etki süreli ve histamin salınımı üzerine etkisiz olması 

nedeniyle rokuronyum, trakeal entübasyon için uygun bir seçenektir(1). Çalışmamızda, kısa 

süreli elektif cerrahide, sevofluran indüksiyonu ile uygulanan düşük dozlarda rokuronyumun, 

farklı yaş gruplarındaki pediyatrik hastalarda entübasyon koşulları üzerine etkisini araştırmayı 

amaçladık. 

Gereç ve Yöntem: Prospektif, randomize, kontrollü olarak planlanan çalışmaya, kısa süreli 

elektif cerrahi planlanan 1-10 yaş arası, ASA I-II, 180 çocuk hasta dahil edildi. Olgular 30’ar 

kişilik 6 gruba ayrıldı.Grup-I:1ay-1yaş,(0,3 mg/kg rokuronyum) Grup-II:1-3 yaş, (0,3 mg/kg 

rokuronyum) Grup-III:3-10 yaş ,(0,3 mg/kg rokuronyum) Grup IV:1ay-1yaş, (0,45mg/kg 

rokuronyum) Grup V:1-3 yaş, (0,45mg/kg rokuronyum) Grup VI:3-10 yaş, (0,45mg/kg 

rokuronyum) olarak belirlendi.Anestezi indüksiyonu ve idamesi Sevofluran ve N2O/O2 

karışımı ile sağlandı. Kas gevşeticinin verilmesinden 60 sn sonra laringoskopi ve entübasyon 

girişiminde bulunuldu. Entübasyon koşullarının değerlendirilmesinde Cooper Skorlaması 

kullanıldı (mükemmel, iyi, zayıf, başarısız). 

Bulgular: Spontan solunumlarının başlama süreleri Grup I-II-III’de diğer gruplara göre 

istatistiksel olarak ileri düzeyde anlamlı seviyede kısa bulundu(p

P217 

ANESTEZİYLE İLGİLİ BİLGİLENDİRMEDE KULLANILAN FARKLI 

YAKLAŞIMLARIN ÇOCUKLARI GÜNÜBİRLİK CERRAHİ GEÇİREN 

EBEVEYNLERİN DURUMLUK KAYGILARINA ETKİSİ 

Dilek ÖZCENGİZ 1 * ,Banu İnanç 2 ,Sabahattin Çam 2 

1 ÇUTF, Anestezi - 2 ÇUTF, Eğitim Fakültesi - 

Giriş: Günübirlik cerrahi girişimlerin sayısı ucuz, hızlı ve ekonomik olması gerekçeleriyle her 

yıl önemli bir artış göstermektedir. Çocukların anestezisi ve cerrahisi hem çocuk hem de 

ebeveyn için önemli bir kaygı nedeni olabilmektedir. Çocukları cerrahi geçirecek ebeveynler, 

aşırı bir stres ve çaresizlik duygusu hissedebilmektedirler. Bu araştırmada çocukları 

günübirlik cerrahi amacıyla anestezi alacak ebeveynlerin kaygılarının azaltılmasında, rutin 

poliklinik bilgilendirmesi, hekim tarafından detaylı tıbbi bilgilendirme ve detaylı tıbbi 

bilgilendirme ile birlikte duygusal destek sağlanması gibi üç farklı yaklaşımın ebeveynlerin 

durumluk kaygısına etkisinin araştırılması amaçlanmıştır. 

Yöntem: Çalışmada çocukları günübirlik cerrahi geçirecek 77 ebeveyne Fakülte Etik Kurul 

izni alınarak Spielberger Durumluk-Sürekli Kaygı Ölçeği ve Beck Depresyon Ölçek’leri 

uygulanmıştır. Aynı testler çocukların anestezi indüksiyonundan sonra tekrarlanarak detaylı 

bilgilendirmeyle birlikte duygusal desteğin, Durumluk Kaygı Ölçeğine etkisi incelenmiştir. 

Ebeveynlere yapılandırılmış görüşme tekniği uygulanarak duygusal desteğin etkisi nitel 

yönden de araştırılmıştır. 

Sonuç: Araştırmanın sonucunda detaylı bilgilendirme ile birlikte duygusal destek sağlanan 

ebeveynlerde kaygının önemli bir şekilde azaldığı ve poliklinik bilgilendirmesi ile detaylı 

bilgilendirmenin ise benzer şekilde kaygı azaltmakta etkili olmadığı gözlenmiştir.

P218 

MANYETIK REZONANS ILE GÖRÜNTÜLEME YAPILACAK PEDIYATRIK 

HASTALARDA PROPOFOL VE SEVOFLURAN ANESTEZISININ 


İclal Özdemir Kol 1 ,Hulusi Eğilmez 2 ,Kenan Kaygusuz 3 ,Sinan Gursoy 4 ,Gönül Erkan 4 * 

,Caner Mimaroglu 4 

1 cumhuriyet üniversitesi tıp fakültesi, anesteziyoloji ve reanimasyon sivas- 2 cumhuriyet 

üniversitesi tıp fakültesi, radyoloji - 3 cumhuriyet üniversitesi tıp fakültesi, anesteziyoloji ve 

reanimasyon Sivas- 4 cumhuriyet üniversitesi tıp fakültesi, anesteziyoloji ve reanimasyon - 

Giriş ve Amaç: Manyetik Rezonans ile görüntülemede(MRG), yüksek kalitede görüntü elde 

edebilmek için hastanın ortalama yarım saat hareketsiz kalması sağlanmalıdır. Bu da çocuk 

hastalarda derin sedasyon ya da genel anestezi uygulamalarını gerektirir. Laringeal maske 

(LMA) hava yolu kontrolü sağlamada çocuklarda etkin ve güvenli bir yöntemdir. 

Bu çalışmada MRG çekilen çocuk hastalarda laryngeal maske ile sevofluran ve propofol 

anestezisinin etkilerini karşılaştırmayı amaçladık. 

Gereç ve Yöntem: Hastanemiz etik kurulu onayı alındıktan ve hastalar yazılı olarak 

bilgilendirildikten sonra ASA I-II sınıfında 1-10 yaşları arasında 40 kraniyal MRG çekilecek 

hasta çalışmaya alındı. Propofol grubuna (grup P, n =20) 2.5 mg.kg-1 propofol i.v. ile 

indüksiyon, idamede 100 µg. kg-1.dk-1 infüzyon uygulandı. Sevoflurane grubuna(grup S) %8 

sevofluran ile indüksiyon ve %2-4 sevofluran ile idame uygulandı. LMA, geleneksel teknik 

ile yerleştirildi. LMA yerleştirildikten sonra akciğer ekspansiyonu ve end tidal CO2 

değerlendirildi. Kalp hızı, kan basıncı, solunum sayısı, end tidal CO2 anestezinin 

başlangıcından sonuna kadar kaydedildi. Görüntü kalitesi radyolog tarafından (1.kötü, 4:çok 

iyi) değerlendirildi. İlaveten indüksiyon, derlenme ve taburcu zamanları kaydedildi. 

İndüksiyon zamanı; hastaya ilk müdahaleye başlanılıp tarama pozisyonu verilene kadar geçen 

süre, derlenme zamanı; tarama bittikten çekim odasından ayrılana kadar geçen süre, taburcu 

zamanı ise derlenme odasından eve gönderilene kadar geçen süre olarak değerlendirildi. 

Bulgular: Gruplar arasında, demografik veriler, tarama zamanı ve hemodinamik parametreler 

açısından fark yoktu. Postoperatif bulantı-kusma açısından fark bulunamadı. İndüksiyon 

zamanı ve derlenme zamanı sevofluran grubunda propofol grubundan belirgin olarak daha 

kısaydı (p

P219 

ÇOCUKLARDA POSTOPERATİF ANALJEZİDE KAUDAL LEVOBUPİVAKAİN – 

FENTANİL VE LİDOKAİN-FENTANİLİN ETKİNLİĞİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

Dilek Özcengiz 1 ,Danyal Önal 1 ,Yasemin Güneş 2 * ,Murat Gündüz 3 

1 ÇÜTF, Anestezi - 2 ÇÜTF, Anestezi Adana- 3 ÇÜTF, Anestezi - 

Giriş: Bu çalışmada kaudal analjezide tek doz levobupivakain-fentanil ve lidokain-fentanilin 

postoperatif ağrı yönetimindeki etkilerinin karşılaştırılması amaçlandı. 

Yöntem: Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi Etik Kurul onayı ve ebeveynlerin yazılı izinleri 

alındıktan sonra ASA I-II grubu yaşları 1-10 arasında değişen ve sünnet, hipospadias, herni, 

orşiopeksi, hidroselektomi uygulanması planlanan 58 çocuk çalışma kapsamına alındı. 

Anestezi indüksiyonu yüz maskesi ile % 6-7 konsantrasyonda sevofluran ve % 50 02 ve N20 

ile sağlandı. Nöromuskuler blok uygulanmayan olgularda laringeal maske yerleştirilmesini 

takiben lateral dekübitis pozisyonu verilerek kaudal blok uygulandı. Hastalar rastgele iki 

gruba ayrılarak; grup I’e % 0.25 levobupivakain (1 mg/kg) ve fentanil (1 µg/kg), grup II’ye 

%0.2 lidokain (1 mg/kg ) ve fentanil (1 µg/kg) uygulandı. Postoperatif ağrı CHEOPS, 

sedasyon ise 5 puanlı skala ile değerlendirildi. 

Bulgular: Yaş, ağırlık, cins ve operasyon süreleri açısından gruplar arasında fark yoktu. 

CHEOPS skorları birbirine benzerdi. Analjezi sürelerinin (grup I’de 933.5±±564.4 dk) ise 

(grup II’de 631.2±557.7 dk) gruplar arasında istatistiksel fark göstermediği saptandı. 

Postoperatif 24 saat içerisinde analjezik gereksinimi olan olgu sayısı grup I’de grup II’den 

daha azdı (p< 0.05). Sedasyon skorları tüm gruplarda 2’nin altında idi. Buna karşın 

postoperatif 15. ve 30. dakikalarda grup I’de sedasyon skorları daha yüksekti (p

P220 

PEDİATRİK GÜNÜBİRLİK CERRAHİ: 376 OLGUNUN DEĞERLENDİRİLMESİ 

YAMAN ÖZYURT 1 ,HAKAN ERKAL 1 ,GÜLTEN ARSLAN 1 * ,FERİHA TEMİZEL 2 

,TAMER KUZUCUOĞLU 3 ,ZUHAL ARIKAN 3 

1 DR.LÜTFİ KIRDAR KARTAL EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, I.ANESTEZİYOLOJİ 

VE REANİMASYON KLİNİĞİ - 2 DR.LÜTFİ KIRDAR KARTAL EĞİTİM VE ARAŞTIRMA 

HASTANESİ, I.ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON KLİNİĞİ istanbul- 3 DR.LÜTFİ 

KIRDAR KARTAL EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, I.ANESTEZİYOLOJİ VE 

REANİMASYON KLİNİĞİ - 

GİRİŞ VE AMAÇ:Anestezik ve cerrahi yöntemlerin gelişmesi ile günübirlik cerrahi 

uygulamaları hızla artmıştır. Günübirlik anestezi, diğer olumlu etkilerinin yanı sıra özellikle 

çocuklarda ev ortamı ve aileden uzaklaşmanın yarattığı psikolojik travmanın azaltılmasına 

olanak sağlaması nedeniyle gün geçtikçe daha popüler olmaktadır(1). Bu çalışmada, yeni 

oluşturulan hastanemiz günübirlik cerrahi merkezinde opere edilen pediatrik olgular 

retrospektif olarak değerlendirildi. 

GEREÇ VE YÖNTEM: 2004 Eylül – 2006 Eylül tarihleri arasında günübirlik cerrahi 

merkezinde ameliyat edilen 376 olgu yaş, cinsiyet, ameliyat nedeni, anestezi özellikleri ve 

gelişen komplikasyonlar açısından olgu kayıtları gözden geçirilerek değerlendirilmiştir. 

BULGULAR: Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi günübirlik 

ameliyathanesinde belirtilen dönemde, yaş aralığı 2 ay - 12 yıl arasında olup, yaş ortalaması 

7.3±4.8 olarak saptandı. 376 olgunun 196’sı (% 51) erkek, 180’i (% 49) kız idi. Olguların 

ASA skorlamasına göre risk faktörleri incelendiğinde, 309 çocuğun (% 82) ASA I, 67 

çocuğun (% 18) ASA II grubunda olduğu tespit edildi. 

Anestezi sağlamak amacıyla, 196 olguya laringeal maske, 99 olguya endotrakeal entübasyon, 

57 olguya iv sedasyon ve 24 olguya ise yüz maskesi uygulandığı belirlendi. Olguların 

ameliyat nedenlerinin incelenmesinde, 154 olgunun KBB kliniği, 132 olgunun göz kliniği, 45 

olgunun genel cerrahi kliniği, 31 olgunun üroloji kliniği ve 14 olgunun ortopedi kliniği 

tarfından opere edildiği belirlendi. 

Anestezi uygulaması ile ilişkili olarak gelişen komplikasyonlar incelendiğinde 13 (% 3) 

olguda bulantı-kusma geliştiği saptandı. Hiçbir çocuğun komplikasyonlara bağlı olarak 

hastanede kalma süresinin uzamadığı belirlendi. 

TARTIŞMA VE SONUÇ: Uygun hasta seçimi ve anestezi ile pediatrik olgularda da 

günübirlik anestezi güvenle uygulanabilir. 

KAYNAKLAR:1- Ann Fr Anesth Reanim 2003; 22(7): 648-52.

P221 

PEDİYATRİK KAUDAL BLOK DENEYİMLERİMİZ 

Mesut Şener 1 * ,Esra Çalışkan 1 ,Nesrin Bozdoğan 1 ,Sevim Baltalı 1 ,Demet Koca 1 ,Semire 

Serin Ezer 2 ,Murat Alkan 2 ,Gülnaz Arslan 3 


Tıp Fakültesi, Pediyatrik Cerrahi - 3 Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon - 

Giriş ve amaç: Kaudal blok pediyatrik hasta grubunda umblikus altı cerrahilerde intraoperatif 

anestezi ve postoperatif analjezi amacıyla sık tercih edilen yöntemlerinden biridir. 

Çalışmamızın amacı; kliniğimizde kaudal blok uygulamalarımız sırasında sık kullanılan lokal 

anestezik ve adjuvan ilaçları tespit etmek, uygulamaya bağlı yan etki ve komplikasyonları 

değerlendirmektir. 

Gereç ve yöntem: Etik kurul onayı alındıktan sonra, haziran 2002-Ocak 2006 tarihleri 

arasında kliniğimizde kaudal blok uygulanan 363 pediyatrik hastanın perioperatif verileri 

hasta dosyaları ve anestezi kayıtlarından retrospektif olarak taranarak, hastaların demografik 

verileri, operasyon türleri, anestezi uygulaması, kullanılan lokal anestezikler, eklenen adjuvan 

ilaçlar, yan etki ve komplikasyonlar ile postoperatif dönemde hastaların ilk analjezik ihtiyaç 

süreleri ve kullanılan ek analjezikler kaydedildi. 

Bulgular: Hastaların 344'ünde % 0.25 bupivakain; 13 hastada % 0.25 bupivakain ve 50 mg/kg 

midazolam, 6 hastada % 0.25 bupivakain ve 2 mg/kg neostigmin kullanıldığı görüldü. 

Hastaların kaudal blokta kullanılan lokal anestezik ve adjuvan ilaçlara göre demografik 

özellikleri ve klinik verileri tabloda gösterilmiştir. Kaudal blok için kullanılan lokal anestezik 

volümünün 0.6 ± 0.1 mL/kg olduğu bulundu. Hastaların 19’unda (%5.2) kaudal bloğun 

başarısız olduğu bulundu. Toplam 12 hastada bulantı, kusma ve allerjik cilt döküntüsü olduğu 

bulunurken, ciddi yan etki ve komplikasyonlara rastlanmadı. 

Tartışma ve Sonuç: Umblikus altı cerrahi geçirecek çocuk hastalarda kaudal epidural blok 

uygulaması basit ve güvenilir bir anestezi tekniğidir. Uzman ellerde komplikasyon riski 

oldukça azdır. 

Tablo id 1 

Hastaların demografik ve klinik verileri 

1 

5 

n 

9 

yaş (yıl) 

13 

kilo (kg) 

2 

3 

Bupivakain Bupi+midaz Bupi+neost 

6 

344 

10 

3.7 ± 0.1 

14 

15.5 ± 0.4 

7 

13 

11 

2.3 ± 0.5 

15 

12.4 ± 1.0 

4 

8 

6 

12 

17 18 19 20 

3.7 ± 1.0 

16 

16.0 ± 1.8

cins (k/e) 64/280 0/13 0/6 

21 

op.süresi 

25 

22 

80.6 ± 3.4 

26 

İAİ süresi 6.4 ± 0.3 

23 

42.5 ± 4.2 

27 

8.2 ± 1.8 

24 

57.5±15.3 

28 

4.2 ± 0.5 

n: hasta sayısı, İAİ: İlk analjezik ihtiyaç süresi (saat)

P222 

LAPAROSKOPİK PEDİATRİK CERRAHİ OLGULARIMIZIN RETROSPEKTİF 


Ebru Kelsaka 1 * ,Aynur Kaynar 2 ,Sibel Barış 2 ,Burak Tander 3 ,Serap Karacalar 4 

1 Ondokuzmayıs Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ABD Samsun- 2 Ondokuzmayıs 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ABD - 3 Ondokuzmayıs Üniversitesi Tıp Fakültesi, 

Pediatrik Cerrahi ABD - 4 Ondokuzmayıs Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ABD - 

Amaç: Laparoskopik girişimlerin hastanede kalma süresini kısaltması, hastanın normal diyete 

ve aktiviteye dönüşünü hızlandırması, düşük postoperatif herni, ileus ve yara enfeksiyonu 

insidansı, hastalarda daha az postoperatif ağrıya neden olması nedeniyle pediatrik olgularda 

da tercih edilmektedir. 

Materyal ve Metod: Eylül 2004 ile Eylül 2006 tarihleri arasında kliniğimizde uygulanan 

pediatrik laparoskopi uygulanan 35 olgu retrospektif olarak incelendi. Hastaların rutin olarak 

non-invaziv kan basıncı, EKG, SaO2, ısı, ETCO2 değerleri monitörize edildi. İndüksiyon 

inhalasyon (sevofluran) ya da intravenöz (propofol, tiyopental, diğer) yolla yapıldı. Anestezi 

idamesinde kullanılan inhalasyon ajanı kaydedildi. İntraoperatif ve postoperatif gözlenen 

komplikasyonlar (hipotansiyon, hipertansiyon, bradikardi, taşikardi, hipotermi, hipertermi, 

alerjik reaksiyon vb.) ve uygulanan tedaviler, intraabdominal basınç değerleri, olgunun 

hastanede kalış süreleri kaydedildi. 

Bulgular: Olgularımızın yaşları 4 gün-16 yaş arasında, kiloları 22.6±17.2 kg idi. 

Olgularımızın 14’ü kız, 21’i erkek, ASAI/II =23/12 idi. Olgularımızın 6’sı orşiopeksi, 9’u 

diagnostik, 3’ü invajinasyon, 3’ü apandisit, 2’si kolesistektomi, 2’si herni onarımı ve kalan 10 

olgu da çeşitli nedenlerden opere oldular. Anestezi indüksiyonunda 7 olguda sevofluran, 14 

olguda propofol ve 14 olguda da pentotal kullanıldı. Anestezi idamesinde 33 olguda 

sevofluran, 2 olguda da izofluran kullanıldı. Olguların 7’sinde antiemetik ihtiyacı oldu ve 

metoklopropamid kullanıldı. Olguların 9’undan bradikardi, 1’inde hipertansiyon, 1’inde 

yüksek ateş ve 1 olguda da hipotermi kaydedildi. 6 olguda cerrahi nedenlerle açık operasyona 

geçildi. Ortalama ETCO2 30.5±3.3 mmHg olarak seyretti. Operasyon süresince SaO2 % 99- 

100 idi. Olguların intraabdominal basınç değerleri 9.4±1.6 mmHg idi. Yenidoğan döneminde 

uygulanan laparoskopilerde intraabdominal basınç 5 mmHg idi. 

Tartışma: İntraabdominal basıncın 15 mmHg’ın altında tutulması önerilmektedir. Ancak 

yenidoğan döneminde kardiak output düşmesi daha belirgin olacağı için basıncın 6 mmHg ile 

sınırlandırılması önerilmektedir. Bu nedenle de biz yenidoğan grubunda 5 mmHg basınç ile 

çalıştık. Hiperkapni pediatrik olgularda gelişebileceğinden ETCO2 takibi bu olgularda 

önemlidir. 

Sonuç: EKG, noninvaziv KB, ETCO2 ve ısı takibi ile yenidoğan döneminde daha düşük 

intraabdominal basınçlar kullanılarak pediatrik yaş grubunda laparoskopik girişimlerin 

güvenle uygulanabileceğini düşünmekteyiz

P223 

PEDİATRİK HASTALARDA DESFLURAN/FENTANİL VE 

DESFLURAN/REMİFENTANİL 

Naime Turan 1 * ,Dilek Ömür 2 ,Ufuk Kuyrukluyıldız 3 ,Sinem Gülme 4 ,Nurten Bakan 4 

,Melek Çelik 4 

1 S.B.Göztepe Eğitim Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 2 S.B.Göztepe Eğitim 

Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, İstanbul-Turkey 3 S.B.Göztepe Eğitim Hastanesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon, istanbul-Turkey 4 S.B.Göztepe Eğitim Hastanesi, 


AMAÇ: Bu çalışmada, tonsillektomi operasyonu planlanan çocuk hastalarda propofol 

indüksiyonunu takiben desfluran anestezisine ilave edilen remifentanil veya fentanilin 

hemodinamik yanıt, uyanma, derlenme ve postoperatif komplikasyonlar üzerine etkileri 

karşılaştırıldı. 

MATERYAL-METOD: Yaşları 3-18 olan, tonsillektomi uygulanacak 90 çocuk randomize 

olarak 3 gruba ayrıldı. Anestezi indüksiyonu için propofol (2 mg/kg) ve 2 µg/kg fentanil 

(Grup F) veya 1 µg/kg remifentanil (Grup R) uygulandı. Grup K’da ise opioid kullanılmadı. 

Kas gevşemesi rokuronyum, anestezinin idamesi %66-33 N2O/O2 ve %2-6 desfluran ile 

sağlandı. Perioperatif hemodinamik parametreler, spontan solunum ve ekstübasyon zamanları, 

ekstübasyon sonrası Aldrete Derlenme Skoru, Ajitasyon Değerlendirme Skalası (AS), 

Pediatrik Objektif Ağrı Skalası (POAS), Anesteziden Derlenme Kalitesinin Skorlaması 

(ADKS), Bulantı-Kusma Skorlaması (BKS), ADS 8 olma süresi, postoperatif 24 saat oral 

beslenme ve ilk analjezik gereksinim zamanı, toplam analjezik gereksinimi, komplikasyonlar 

açısından 3 grup arasında karşılaştırma yapıldı. 

BULGULAR: OAB entübasyon sonrası 20.dk.ya kadar Grup K’da daha yüksekti. 

Ekstübasyon sonrası 3 grup benzerdi. KAH entübasyon sonrası 10.dk’da Grup R’de, 

ekstübasyon sonrası 20.dk.dan sonra ise Grup F’de daha düşüktü. Spontan solunum ve 

ekstübasyon zamanı 3 grupta benzerdi. Grup K’da 15.dk.ya kadar ADS daha düşük ve ADS 8 

olma süresi daha uzundu. DKS 5.dk.da Grup F’ de, 45. dk.ya kadar Grup K’da daha düşüktü. 

AS 45.dk.ya kadar Grup F’de daha düşüktü. Postoperatif 24 saatde Grup F’de 1, Grup K’da 4 

olguda ajitasyon görülürken, Grup R’de görülmedi. POAS tüm dönemlerde Grup K’da daha 

yüksekti, 5. dk.da ise Grup F’de Grup R’ye göre daha düşüktü. BKS 15.dk.ya kadar Grup 

R’de daha düşüktü. Oral beslenmeye başlama Grup K’da daha uzun ve ilk analjezik 

gereksinim zamanı daha kısa, toplam analjezik ihtiyacı daha fazlaydı. Postoperatif ağrı Grup 

F’de; bulantı-kusma ise Grup R’de en düşüktü. 

SONUÇ: Çocuklarda tonsillektomi operasyonlarında desflurana tek doz remifentanil veya 

fentanil ilavesi, hemodinamik kontrol ve uyanma özellikleri açısından belirgin üstünlük 

sağlamasa da; daha hızlı derlenme, daha uzun analjezi süresi, bulantı-kusma oranını azaltma 

ve erken oral besleme sağlaması açısından etkili bulundu. Ajitasyonu azaltma ve erken 

postoperatif analjezi sağlamada ise fentanil remifentanile göre daha etkili bulundu.

P224 

PEDİYATRİK CERRAHİDE KAUDAL ANALJEZİ ETKİNLİĞİNİN 


Erdal GEZER 1 * ,Bakiye UĞUR 2 ,Selda ŞEN 2 ,Mustafa OĞURLU 3 ,Osman Nuri 

AYDIN 4 ,Feray GÜRSOY 4 

1 Adnan Menderes Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anestezi ve Reanimasyon AD., Aydın-Turkey 2 

Adnan Menderes Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anestezi ve Reanimasyon AD. - 3 Adnan 

Menderes Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anestezi ve Reanimasyon AD., AYDIN-Turkey 4 Adnan 

Menderes Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anestezi ve Reanimasyon AD. - 

Amaç: Retrospektif olarak, hastanemizde 2006 yılında, pediatrik cerrahide inguinal, 

ürogenital ve rektal bölgede elektif cerrahi operasyon geçirmiş 125 olguda genel anestezi 

indüksiyonu sonrasında yapılan kaudal bloğun, intraperatif, postoperatif dönemde analjezik 

etkinliğini ve komplikasyonlarını değerlendirmeyi amaçladık. 

Gereç ve yöntem: Retrospektif olarak pediatrik cerrahide elektif cerrahi operasyon geçirmiş 

kaudal blok uygulanmış hasta dosyalarında yer alan anestezi izlem, anestezi derlenme odası 

hasta takip ve hemşire gözlem formları incelenerek, demografik veriler, operasyon türü, 

indüksiyon ve idamede uygulanan anestezik ajanlar, anestezi şekli, kaudal blokta uygulanan 

lokal anestezigin türü, miktarı, konsantrasyonu; intraoperatif, postoperatif dönemde 

uygulanan analjezik ihtiyaçları ile verilme zamanları ve komplikasyonlar kaydedilmiştir. 

Bulgular: Yaş ortalamaları 41.57±38.55 ay olup en büyük yaş 132 ve en küçük yaş 1 ay , 

cinsiyet 118 (%94.4) erkek ve 7 kız (%5.6), vücut ağırlıkları ortalama 14.60±7.81 kg olarak 

bulundu. Kaudal blokla %0.25 bupivakainden 1ml/kg uygulanan hastaların anestezi süreleri 

ortalama 61.50±42.07 dak. olarak bulunmuştur. İntraoperatif dönemde herhangi bir analjezik 

yapılmamış olup postoperatif analjezi süreleri ortalama 412.88±163.13 dak. olarak 

saptanmıştır. postoperatif dönemde herhangi bir komplikasyon bildirilmemiştir. 

Sonuç: Kaudal blok pediatrik cerrahide inguinal, ürogenital ve rektal bölgede yapılan 

operasyonlarda intraoperatif dönemde genel anestezi ihtiyacının azaltılmasında ve 

postoperatif dönemde analjezi sağlamada etkili bir yöntem olduğunu gözlemledik. 

Kaynaklar: 

1. Minerva Anesthesiol 2006; 72: 453-9. 

2. Br J Anaesth 2005; 94: 366-71.

P225 

136 PEDİYATRİK SPİNA BİFİDA OLGUSUNDAKİ ANESTEZİ UYGULAMAMIZIN 


Sibel Fadıllıoğlu 1 ,Yeşim ABUT 1 ,Mevlüt Çömlekçi 1 ,Fisun Dayıoğlu 2 * ,Tayfun Aldemir 3 

,N.Serdar Baş 4 

1 Bezm-i Alem Valide Sultan Vakıf Gureba Hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon - 2 

Bezm-i Alem Valide Sultan Vakıf Gureba Hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon, 

İSTANBUL-Turkey 3 Bezm-i Alem Valide Sultan Vakıf Gureba Hastanesi, anesteziyoloji ve 

reanimasyon, -Turkey 4 Bezm-i Alem Valide Sultan Vakıf Gureba Hastanesi, beyin cerrahisi - 

AMAÇ:Çalışmamızda Ocak 2001-Ağustos 2006 tarihleri arasında hastanemiz Beyin Cerrahisi 

Kliniği’nde opere edilmiş olan 136 pediyatrik spina 

bifida(meningosel,meningomiyelosel,ensefalosel) olgusu retrospektif olarak değerlendirildi.. 

BULGULAR VE DEĞERLENDİRME:Hastaların 113 ‘ü (%83) yenidoğan ,23’ü (%17) ise 1 

ay-1 yaş arası çocuklardı.Yenidoğan olguların 63 ‘ü düşük doğum tartılı (2000-2500 g) idi.47 

yenidoğan ise yaşamlarının ilk haftası içinde opere edildiler.28 meningomiyelosel olgusuna 

ise aynı girişim sırasında ventrikülo-peritoneal şant uygulandı. 

Anestezi uygulamalarımız:Ameliyathane ısısı en az 27○C olacak şekilde ısıtıldı.Defekti geniş 

olan veya preoperatif dönemdeki hemoglobin değeri düşük olan hastalar için taze kan hazır 

bulunduruldu.Kan kaybı beklenen hastalara en az iki intravenöz yol açıldı ve üriner kateter 

takıldı. 

Genel anestezi yöntemi olarak inhalasyon (sevofluran + %50 O2/N2O)+ fentanil 

uygulandı.İnhalasyon anestezisi altında damar yolu açıldıktan sonra 0,3 mg/kg rokuronyum 

ile entübasyon yapıldı.Anestezi idamesinde 0,001 mg/kg fentanil verildi. 

Gözler bantla kapatıldı ve hastalar yüzüstü pozisyona çevrilerek ekstremiteler desteklendi 

.Göğüs ve kalçalara konan rulolarla abdomen bölgesi serbestleştirildi.İntraabdominal basıncın 

bu şekilde azaltılması ile epidural venlerden kanama riski en aza indirildi ve ventilasyon 

kolaylaştırıldı. 

Postoperatif analjeziyi sağlamak için rektal yolla parasetamol uygulandı. 

SONUÇ:Düşük doğum tartılı ve anomalili bebekler, gitgide daha fazla oranda 

nöroanestezistin karşısına gelmektedir.Erken intrauterin aşamada nöral tüp defektlerinin 

saptanması ve gerekli önlemlerin alınması ,bu tip bebeklerle daha az sıklıkta karşılaşmamızı 

sağlayacaktır. 

Spina bifidalı bebeklerin %50 ‘si hidrosefali, enfeksiyon ve diğer nedenlerle ilk bir yıl içinde 

kaybedilmektedir.Bu bebeklerin preoperatif ve postoperatif bakımı da çok 

önemlidir.Hastaların ihtiyaçlarına cevap verebilecek merkezlerin kurulması ve bu bebeklerin 

tanı konur konmaz bu merkezlere yönlendirilmesi, olabildiğince sağlıklı bir yaşam şansını 

yakalamalarına yardımcı olacaktır kanısındayız.

P226 

SPİNAL ANESTEZİ SONRASI GELİŞEN TEK TARAFLI ABDUSENS SİNİR 

PAREZİSİ 

Habib Bostan 1 * ,Mehmet Kola 2 ,Engin Ertürk 3 ,Mehmet Salih Çolak 4 ,Ahmet Akyol 5 

,İbrahim Özen 5 

1 KTU Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji, trabzon-Turkey 2 KTU Tıp Fakültesi, Göz Hastalıkları - 

3 KTU Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji, Trabzon-Turkey 4 KTU Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji - 5 

Anesteziyoloji, Anesteziyoloji - 

Giriş: Lomber ponksiyon sonrası geç dönemde intrakraniyal sinirlerin parezisi çok nadir 

görülen bir durumdur. Biz spinal anestezi sonrası tek taraflı abdusens sinir parezisi gelişen bir 

olguyu sunuyoruz. 

Olgu: 26 yaşında ASA-I olarak değerlendirilen erkek hasta sol diz atroskopisi yapılmak üzere 

ameliyathaneye alındı. Standart monitörizasyon yapıldıktan sonra 500 ml Ringer laktat 

verildi. Sol yan yatar pozisyonda L 3-4 aralığından 22 G iğne ile 15 mg hiperbarik bupivokain 

verilerek spinal anestezi gerçekleştirildi. 4 dakika sonra sırtüstü çevrilerek atroskopisi yapılan 

hastada post operatif 24. saatte analjeziklere cevap vermeyen baş ağrısı gelişti. Hidrasyon, 

yatak istirahatı ve nonsteroid analjeziklerle tedavi edilen hasta 8. günde taburcu edildi. 2 gün 

sonra sağa bakışla artan çift görme şikayeti ile gelen hastanın yapılan muayenesinde göz dibi 

ve görme keskinliği normal bulundu. Çekilen kraniyal MR’da bir patoloji tespit edilemedi. 

Spinal anesteziye bağlı geliştiği düşünülen parezinin tedavisinde nöral ödemi azaltmak için 15 

günlük nonsteroid antiinflematuar ve prednizolon (16 mg/gün, 2 gün aralıklarla azaltılarak) 

uygulandı. 15 gün aralıklarla yapılan kontrollerde şikayetleri giderek azalan hasta 18. haftada 

tamamen normal olarak değerlendirildi. 

Tartışma: Spinal anestezide duranın delinmesine bağlı BOS kaçağı ve buna bağlı intrakraniyal 

hipotansiyon baş ağrısına neden olabilir. Bununla beraber çok nadir olarak kafa çiftlerinde 

ödeme ve pareziye yol açabilir ve en sık abdusens sınır tutulumu görülür (1). Sinir tutulumu 

tek veya çift taraflı olabilir. Sıklıkla baş ağrısını takiben postoperatif 4-14. günler arasında 

ortaya çıkar ve tedavisi 1-4 ay sürebilir (2). 

Sonuç: Spinal anestezi sonrası geç dönemde intrakraniyal sinir parezisi gelişebileceği 

unutulmamalıdır. 

1.Evans RW. Complications of lumbar puncture. Neurol Clin. 1998 Feb;16(1):83-105.

2. Follens I, Godts D, Evens PA, Tassignon MJ. Combined fourth and sixth cranial nerve 

palsy after lumbar puncture: a rare complication. A case report. Bull Soc Belge Ophtalmol. 

2001;(281):29-33.

P227 

ARTROSKOPİ OPERASYONLARINDA TEK DOZ EPİDURAL ROPİVAKAİN VE 

BUPİVAKAİNİN ETKİLERİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

Nedim Çekmen 1 ,Mustafa Arslan 2 * ,Yasin Muşdal 3 ,Avni Babacan 4 


Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD Kırıkkale- 3 Gazi Üniversitesi Tıp 

Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji AD - 4 Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon AD, -Turkey 

Giriş ve Amaç: Rejyonal anestezi yöntemleri düşük postoperatif bulantı-kusma, sağladıkları 

postoperatif analjezi, hastaların uyanık kalmayı tercih etmeleri, hızlı mobilizasyon, erken 

beslenme gibi nedenlerle günümüzde daha sık tercih edilmektedir Birçok merkezde 

günübirlik olarak gerçekleştirilmekle birlikte hastanemizde çoğunlukla bir gün hospitalize 

edilen artroskopi operasyonu geçirecek hastalarda % 0.5’lik ropivakain ile % 0.5’lik 

bupivakainin epidural uygulanmasının anestezinin başlama süresi, uzunluğu, duyu ve motor 

bloğunun süresi, iki segment regresyon süresi, analjezi ve yan etkilerinin karşılaştırılması 

amaçlandı. 

Gereç ve Yöntem: Çalışmamızda artroskopi operasyonu planlanan ASA I-II risk grubundaki 

40 olguda bupivakain ve ropivakainin epidural anestezi uygulanması sonrasında oluşacak 

duyu ve motor bloğunun başlama ve sonlanma, iki segment regresyon zamanı, postoperatif ilk 

analjezi ihtiyacı ve yan etkileri karşılaştırıldı. Olgular epidural aralığa enjekte edilecek 

ilaçlara göre iki eşit gruba ayrıldı. Grup R’ye 15 mL % 0.5’lik ropivakain, Grup B’ye 15 mL 

% 0.5’lik bupivakain ile epidural anestezi uygulandı. 

Bulgular: Hasta grupları arasında demografik özellikleri, ortalama arter basıncı (OAB), kalp 

atım hızı (KAH), ASA dağılımları ile operasyon zamanı açısından istatiksel anlamlı fark 

bulunmadı. Her iki grupta da cerrahi için gerekli yeterli duyu bloğunun ortalama başlama 

zamanının eşit olduğu gözlendi (Grup R 16.7 dk, Grup B 19.2 dk). Duyu bloğunun iki 

segment regresyonu için geçen zaman Grup R ve Grup B’de benzerdi. Grup B’de duyusal 

bloğun tam regresyonun oluşması Grup R’ye göre daha geç bulundu (Grup B’de 286.2 dk, 

Grup R’de 220.6 dk) (p=0.004). Alt ekstremitelerde motor bloğun regresyonu ve motor blok 

tam regresyonu süreleri Grup B’de, Grup R’ye göre anlamlı olarak uzun bulundu (p

P228 

SUPRAKLAVİKULER BLOK SONRASI KONVÜLSİYON VE SOLUNUM 

DEPRESYONU (OLGU SUNUMU) 

Sinan Uzman 1 ,Uğur Uzun 1 ,Tolga Ergönenç 2 * ,Jalan Şerbetçigil 3 ,Gülşen Bican 3 

1 Haseki Eğitim ve araştırma hastanesi, Anesteziyoloji ve reanimasyon - 2 Haseki Eğitim ve 

araştırma hastanesi, Anesteziyoloji ve reanimasyon, istanbul-Turkey 3 Haseki Eğitim ve 

araştırma hastanesi, Anesteziyoloji ve reanimasyon - 

Giriş:Supraklavikuler brakiyal pleksus bloğunun (SBPB) yan etkisinin az,uygulanmasının 

kolay,başarı oranının yüksek olması ve postoperatif analjezi sağlaması nedeniyle omuz ve üst 

ekstremite cerrahisinde kullanımı gittikçe yaygınlaşmaktadır.SBPB sonrası gelişen 

konvülzyon olguları literatürde bildirilmektedir.Olgumuzda % 0.5 Bupivakain ve %1 

Prilokain ile yapılan SBPB sonrası meydana gelen konvülsiyon ve solunum depresyonu 

sunulmaktadır. 

Olgu sunumu:21 yaşında, 68 kg ağırlığında,171 cm boyundaki erkek olgunun sol omuz 

impigement sendromu nedeniyle elektif olarak operasyonu planlandı.Preoperatif 

anamnezinde,labratuvar tetkiklerinde ve muayenesinde patolojik özellik 

saptanmadı.Premedikasyonda 2 mg midazolam i.v. uygulandı.Olgunun monitörizasyonu 

sonrası SBPB 21 G,5 cm’lik stimuplex A iğnesi ile % 0.5 Bupivakain ve %1 Prilokain 

kullanılarak gerçekleştirildi.Klavikula üzerinde,sternokloidomastoid kasın klavikuler ayağının 

dış kenarından 0.5 cm lateralde işaretlenen noktadan girilerek tekniğine uygun bir şekilde 

ilerletilen iğne ile brakial pleksus lokalize edildi.Pleksusu lokalize etmek için periferik sinir 

sitümülatörü (PSS) ile 0.7 mA’lik uyarı kullanıldı.Aspirasyonu takiben test dozu 

uygulandı,ardından iğnenin yeri oynatılmadan lokal anestezik karışımın enjeksiyonu 

tamamlandı.Enjeksiyonun tamamlanmasından 30 sn sonra tüm vücut kaslarında tonik-klonik 

kasılmaları takiben bilinç kaybı ve solunum depresyonu meydana geldi.Kasılmaların 

görülmesiyle birlikte 150 mg tiyopental i.v. uygulandı.Konvülzyonun durdurulduktan sonra 

orotrakeal entübe edilen hastanın anestezi idamesi total intravenöz anestezi ile 

gerçekleştirildi.Cerrahinin tamamlanmasının ardından extübe edilen hastanın şuuru açık 

,oryante koopere ve nörolojik muayenesi normal idi.Ortopedi servsinde izlenen hastada 

tekrarlayan konvülzyon olmadı.Nörolojik defisit gelişmedi. 

Sonuç:Periferik blok uygulamalarında işlem sırasında hasta ile yakın kooperasyon,test dozu 

uygulanması ve enjeksiyon sırasında sık aspirasyon lokal anesteziklere bağlı gelişen 

komplikasyonların önüne geçmek için şarttır.Enjeksiyon sırasında iğnenin yerinden kesinlikle 

oynatılmaması gerekmektedir.Kullanılan yüksek hacimler göz önüne alındığında lokal 

anesteziklerin yanlışlıkla damar içerisine uygulanması durumunda sistemik reaksiyonların 

görülmesi kaçınılmazdır.Olası muhtemel komplikasyonlar için resisütasyon ekipmanı 

herzaman hazırda bulundurulmalıdır.

P229 

EPİDERMOLİZİS BÜLLOZALI HASTADA LUMBAR DİSK HERNİSİ 

AMELİYATINDA EPİDURAL ANESTEZİ UYGULANMASI 

Mustafa Süren 1 ,Sibel Fadıllıoğlu 1 ,Fisun Dayıoğlu 2 * ,M. Tayfun Aldemir 3 ,N. Serdar 

Baş 4 

1 Vakıf Gureba Eğitim Ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji Ve Reanimasyon - 2 Vakıf 

Gureba Eğitim Ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji Ve Reanimasyon, İSTANBUL-Turkey 

3 Vakıf Gureba Eğitim Ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji Ve Reanimasyon - 4 Vakıf 

Gureba Eğitim Ve Araştırma Hastanesi, Beyin Cerrahi Kliniği - 

Epidermolizis bülloza; epidermal bül oluşumu ile seyreden nadir görülen, genetik bir deri 

hastalığıdır. Bu hastalarda aşırı sıkatrizasyona bağlı ağız açıklığının azalması ve diş 

anomalileri nedeniyle zor entübasyon riski yüksek olup ve mukozalarda entübasyon sonrası 

kolayca bül oluşma olasılığı vardır. 

Beyin cerrahisi kliniği tarafından lumbar disk hernisi operasyonu planlanan 48 yaşındaki 

erkek hastanın anamnezinde epidermolizis bülloza ve diyabetes mellitus vardı. Laboratuvar 

değerlerinde kan şekeri 140 mg/dl olması ve fizik muayenesinde lumbar bölgesinde büllöz 

lezyonlarının olması dışında bir anormallik yoktu. Hastada; ağız açıklığı iyi, Mallampati I 

olduğu tespit edildi. 

Peroperatif kan basıncının takibi amacıyla arteriyel monitorizasyon yapıldı. Kan basıncı 

manşonu ve intravenöz damar yolu tespiti kullanılmadı.Kan basıncı 120/80 mmHg, nabız 

85/dk, oksijen satürasyonu %100 idi.Hasta operasyon masasında silikon yastıklarla 

desteklendi. 

Anestezi uygulamasında trakeal entübasyondan kaçınmak ve dolayısıyla laringeal lezyon 

oluşumunu önlemek için epidural anestezi tercih edildi. Böylece ağız, burun, boğaz 

bölgesindeki manipülasyonlardan (entübasyon, nazogastrik sonda, endotrakeal ve oral 

aspirasyon) kaçınılmış oldu. Sedasyon amacıyla 2 mg midazolam i.v yapıldı. L1-L2 

mesafesinden Tuohy iğnesiyle direnç kaybı yöntemi kullanılarak epidural aralığa girildi ve 

16cc %0,5 lik bupivakain verildi.Hasta ,torakal 10 dermatomuna kadar anestezi sağlandığı 

gözlendikten sonra cerrahiye teslim edildi.Ameliyat 45 dk. sürdü.Hasta postoperatif sorunsuz 

şekilde servise yollandı. 

Sonuç: Epidermolizis büllozalı hastaların anestezisinde oral mukoza ve trakeada bül oluşumu 

riskinden kaçınmak amacıyla epidural anestezi yöntemi uygulamasının uygun bir seçenek 

olduğu kanısındayız.

P230 

ERKEN POSTOPERATİF SPİNAL BAŞAĞRISINDA TEK DOZ PERFALGAN 

UYGULANIMI (OLGU SUNUMU) 

Ali Uzuner 1 ,Sema Şanal 2 * ,Pınar Durak 3 

1 T.Y.İ.E.A.H, Anestezi Ankara- 2 T.Y.İ.E.A.H, Anestezi - 3 T.Y.İ.E.A.H, Anestezi Ankara- 

Giriş: 

Spinal başağrısı % 2 - 9 oranında görülür, genellikle spinal ponksiyondan 24 saat sonra ortaya 

çıkar. Sırt üstü yatar pozisyonda genellikle görülmez, ancak ayağa kalkıldığında şiddetli ağrı 

hissedilir. Ağrı genellikle oksipital bölgede duyulur, zonklayıcı bir karakter gösterir ve birkaç 

günden birkaç haftaya kadar devam edebilir. Tedavide analjezik ilaçlar, asetominofenden 

nonsteroidal anti-inflamatuarlar kadar değişebilir.Hidrasyon ve kafein BOS yapımını 

arttırarak etki gösterirler.Kafein intrakranial damarlarda vazokostriksiyon oluşturarak da 

fayda sağlar. Gayta yumuşatıcılar ve yumuşak diet valsalva manevrasını önleyerk yarar 

sağlarlarlar.Konservatif tedaviye karşılık başağrısı günlerce sürebiler. 

Ayrıca epidural kan yaması postspinal başağrısı için çok etkili bir tedavidir.15-20 ml otolog 

kanın epidural aralıkta ponksiyon seviyesi veya bir aralık altına enjekte edilmesinden oluşur. 

Bu olguda erken dönemde başlayan postspinal başağrısında asetaminofen uygulanımı 

sunulmuştur. 

Olgu: 

Hematüri şikayeti olan 79 yaşında ,erkek hasta için regional anestezi ile sistoskopi ve TUR-P 

operasyonu planlandı.Hasta standart olarak moniterize edildi ve 18G intravenöz katater 

takılarak 500cc Ringer Laktat solüsyonunun gönderilmesinin ardından uygun saha temizliği 

sonrasında 25 G quinke spinal iğne ile subaraknoid aralığa 20 mg bupivakain verildi. 15. 

dakikada T8 seviyesinde blok sağlandı . 90 dakika süren operasyonda herhangi bir 

komplikasyon olmadı.Hasta postoperatif derlenme ünitesinde möniterize edilerek izlenirken 

120. dakikada frontal ve temporal bölgede başağrısı sikayeti tariflemesi üzerine perfalgan 1 

flk.(1 gr) 15 dakikada intravenöz yolla verildi. 40 dakika sonra başağrısı tamamen geçen hasta 

postoperatif 6. satte servisine gönderildi ve 2 gün sonra taburcu edildi. 

Sonuç: Postspinal baş ağrısı pek de nadir olmayarak görülebilen bir komplikasyon olup 

tedavisinde parasetamol halen kullanılan ilaçlar arasındadır. Biz bu olguda oldukça erken 

dönemde gözlenen başağrısı komplikasyonu için i.v parasetamol uyguladık ve olumlu sonuç 

aldık. 

1- Benumof,J.L., Saidman, L.J. :Anesthesia and perioperative complications, Mosby-Year 

Book, St.Louis, 1992

P231 

EKİP ÇALIŞMASI VE HASTA BİLGİLENDİRİLMESİNİN OBSTETRİK ANESTEZİ 

UYGULAMALARINDAKİ ÖNEMİ 

Nihan Çete 1 ,Fatma Ertuğrul 2 ,Figen Bulut 2 * ,Nurten Kayacan 2 ,Bilge Karslı 2 ,Meliha 

Erman 3 

1 Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD, Antalya-Turkey 2 

Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 3 Akdeniz 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD, -Turkey 

Gelişmiş ülkelerde obstetrik hastalarda rejyonel anestezi yöntemleri sıklıkla uygulanmaktadır. 

Ancak bu rakamlar gelişmekte olan ülkelerde ve yeni kliniklerde çok yüksek sayılara 

ulaşamamaktadır. Ekibin deneyimli olmasının yanı sıra hastaların bilgilendirilmesi ve 

bilinçlendirilmesi rejyonel anestezi oranlarının arttırılmasında önemlidir. Biz de bu 

değişkenlerin rejyonel anestezi oranlarına olan etkisini vurgulamak için kliniğimizde 

uygulanan sezaryen operasyonlarındaki anestezi uygulamalarını değerlendirdik. 

Kliniğimizde 2003 Ocak–2006 Ağustos tarihleri arasında sezaryen uygulanan hastalardaki 

anestezi yöntemleri geriye dönük olarak incelendi. Bu tarihler arasında 2263 hastaya sezaryen 

yapıldı, hastaların 1239’una genel anestezi, 1024’üne rejyonel anestezi uygulandı. Bu 

sayıların 2003 yılında 635 genel anestezi, 153 (%19) rejyonel anestezi; 2004 yılında 341 

genel anestezi, 255 (%42) rejyonel anestezi; 2005 yılında 170 genel anestezi, 351 (%67) 

rejyonel anestezi ve 2006 yılı ilk yarısında 93 genel anestezi 265 (%74) rejyonel anestezi 

uygulandığı görüldü. Aylara göre olan dağılımına bakıldığında ise 2003 yılında en düşük oran 

% 6 iken 2006 Ocak ayında bu oranın %80 olarak değerlendirilmesi ve takibindeki aylarda da 

bu oranın azalmamasının önemli bir gelişme olduğu düşünülmektedir. Bu oran artışının bağlı 

olabileceği nedenler düşünüldüğünde rejyonel anestezi uygulamasına ilgi gösteren bir ekibin 

varlığı ve uyumlu çalışması ilk etapta göze çarpmaktadır. Kliniğimizde de obstetrik 

anestezide rejyonel oranlarının arttırılması için bir ekip oluşturuldu. Cerrahi ekiple 

görüşülerek bu konunun önemi vurgulandı ve destekleri alındı. 

Son aylarda rejyonel anestezi oranlarının artış göstermesinin nedenlerinden biri de daha iyi 

hasta bilgilendirilmesidir. Bu amaçla hastalara verilmek üzere bir ön bilgilendirme formu 

hazırlanarak anestezi yöntemlerinin avantajları ve dezavantajları anlatıldı ve hastanın 

anesteziyi uygulayacak hekim ile cerrahiden önce görüşmesi sağlandı. Ön görüşmenin 

özellikle ameliyathane dışında olması stressiz bir ortam sağladığından hastaları bilgilendirme 

açısından daha etkili olduğunu düşünmekteyiz. 

Kliniklerde bu tip anestezi uygulamalarının sıklaşması ve araştırma görevlilerinin daha çok 

olgu ile karşılaşması bu konudaki deneyimlerini arttıracaktır. 

Sonuç olarak obstetrik anestezi uygulamalarında rejyonel anestezi oranı büyük ölçüde 

uygulayıcı ekibin becerisine ve eşgüdümlü çalışmasına, hasta bilgilendirilmesine bağlı olarak 

artış gösterir

P232 

OBEZ PREEKLAMPTİK GEBEDE ACİL SEZERYAN OPERASYONUNDA 


dilşen örnek 1 ,ferah dönmez 2 ,semiha barçın 3 * ,selçuk okur 4 ,bayazit dikmen 4 

1 ankara numune hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon ankara- 2 ankara numune 

hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon - 3 ankara numune hastanesi, anesteziyoloji ve 

reanimasyon, ankara-Turkey 4 ankara numune hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon - 

Giriş: Morbid obez hastalarda anestezi yöntemlerinin uygulanması zor ve anestezi ve 

gebelikle ilgili komplikasyonların görülme riski yüksektir.(1,2) Çoğul gebelikler anne ve 

ikinci bebek için ilave risk oluşturmaktadır.(3) İkiz gebeliği olan ve fötal distress düşünülerek 

acil sezeryana alınan, preeklamptik, morbid obez hastamızdaki anestezi yaklaşımımızı 

sunmak istedik. 

Olgu: Olgumuz; 34 yaşında, 176 cm boyunda, 145 kg ağırlığında (BMI 46,7 kg/m²), 

preeklampsisi olan ikiz gebelik idi. Fizik muayenesinde; mallampati skoru III idi, solunum 

sesleri bilateral kabalaşmıştı. Preoperatif laboratuar bulguları normaldi. Hastamız ASA III-E 

olarak kabul edildi. Standart monitörize edilen hastada; işlem öncesi kan basıncı 150/85 

mmHg ve nabız 100 atım/dak idi. 18G intravenöz kateter takılarak %0,9 NaCl infüzyonuna 

başlandı. Oturur pozisyonda L3-4 spinal aralıktan, 22G Quincke tipi spinal iğne ile 8.cm’de 

subaraknoid mesafeye ulaşıldı ve 10 mg %0,5’lik hiperbarik bupivakain solusyonu yavaş 

olarak enjekte edildi. Sağ kalça altına yastık konularak hasta sırt üstü yatırıldı. 4 dakikada 

duyu bloğunun T4 seviyesine ulaştığı dikkati çekti ve cerrahi insizyona izin verildi. Cerrahi 

ekip operasyonun litotomi pozisyonunda yapılmasının daha kolay olduğunu düşünerek 

hastaya litotomi pozisyonunun verilmesini istedi. Operasyon boyunca 2 L/dk hızında maske 

ile oksijen verildi. Cildin kesisinden sonraki 4.dakikada ilk bebek, 6.dakikada ikinci bebek 

doğurtuldu. Bebeklerin 1. ve 5. dakikada Apgar Skorları 10 idi. 90 dakikalık operasyon 

süresince hemodinamik parametreler normal seyretti. Derlenme ünitesinde 1 saat takip edildi 

ve servise gönderildi. 

Sonuç-Tartışma: Morbid obez ve preeklampsili hastalarda genel anestezi artmış hipoksi ve 

diğer komplikasyon riskleri taşıdığı(1,3) için; acil sezaryen gerektiren durumlarda spinal 

anestezi uygulaması ile kolay ve güvenli bir sezaryen operasyonu yapılabildiği görüşündeyiz. 

Kaynaklar: 

1-A. Emet, S. Gowrie-Mohan. Standard dose hyperbaric bupivacaine is safe and effective for 

CSE in morbidly obese patients. Int J Obstet Anest. 2004;13(4)298-9 

2-Kuczkowski K.M., Benumof J.L. Repeat cesarean section in a morbidly obese parturient: a 

new anesthetic option. Acta Anaesthesiol Scand. 2002;46(6):753-4 

3-Morgan GE., Michail MS., Murray MJ. Klinik Anesteziyoloji kitabı: McGraw-Hill:2001. 

S:819-847

P233 

OLGU SUNUMU: SPİNAL ANESTEZİ İNTRAKRANİYAL KRONİK SUBDURAL 

HEMATOM NEDENİ OLABİLİR Mİ? 

L.Meltem Gül ,Melek Çelik ,İlknur Sözenoğlu ,Sibel Devrim ,Tayyibe Kaşıkçı* 

S.B.Göztepe Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

Giriş: Kronik subdural hematom dural ponksiyonun nadir ama iyi dökümante edilmiş ciddi bir 

komplikasyonudur (1). Sunduğumuz olgu ile spinal anestezi sonrası gelişen intrakraniyal 

kronik subdural hematom konusunu tartışmayı amaçladık. 

Olgu Sunumu: 28 yaşında, ASA I fiziksel grupta, anamnez ve laboratuvar tetkiklerinde bir 

özellik olmayan olguya akut fetal distres nedeniyle spinal anestezi ile acil sezaryen planlandı. 

23 G Quincke iğne kullanılarak 12,5 mg heavy bupivakain ile tek atış spinal anestezi 

uygulandı. Postoperatif 1. günde bulantının eşlik ettiği, ayağa kalkmakla artan oksipital baş 

ağrısı gelişti. Sırtüstü pozisyon, oral kafeinli analjezikler ve bol sıvı alımı önerildi. 

Postoperatif 3. günde şikayetleri azalmış ama kaybolmamış durumda, kontrole gelmek üzere 

taburcu edildi. Kontrollere gelmeyen olgu, postoperatif 25. günde oksipital bölgede şiddetli 

baş ağrısı ile hastanemize başvurdu. Yapılan ilk fizik muayenesinde bilinç açık, koopere, ense 

serbest, pupiller izokorik, her dört yöne bakışta diplopi dışında patoloji yoktu. Anamnezinde 

travma öyküsü olmayan olgunun kraniyal BT’sinde sağ frontal bölgede belirgin şift etkisi 

yapan subdural hematom saptandı. Hematom drene edilerek postoperatif 3. günde şifa ile 


Sonuç: Ponksiyon sırasında Quincke yerine pencil point iğnelerin kullanımı ile baş ağrısı riski 

%30’dan %5’e düşer(2). Semptomların dural ponksiyon sonrası baş ağrısına (DPSB) 

benzemesi nedeni ile tanı zordur(3). Ancak DPSB’dan daha şiddetli ve kalıcı bir baş ağrısı 

vardır (4). 

Spinal anestezi sonrası uzamış baş ağrılarında, sorunun beklenenden daha büyük olabileceği 

düşünülerek, dikkatli nörolojik ve radyolojik muayene yapılmalıdır. 

Anahtar kelimeler: Spinal anestezi, subdural hematom, baş ağrısı 

Kaynaklar 

1-Vos PE.de Boer WA.Wurzer JA. Van Gjin J: Subdural hematoma after lumbar puncture: 

two case reports and rewiev of the literature. Clin Neurol Neurosurg 1991; 93:127 

2-Special Report:Complications of lumbal puncture and their Prevention with atraumatic 

lumbal puncture needles(2004). Web sitesi: 

http://www.medscape.com/Medscape/CNO/2000/AAN/Story.cfm?story 

3-Wayne K.Spinal epidural ve kaudal bloklar. In:Morgan E, Mikail M, Murray M, Larson 

P8eds).Klinik Anesteziyoloji. 3. Baskı. Ankara:Güneş Kitapevi; 275-76. 

4-Saha D, Swaika S; Bhattacharya D; Joseph T; Mukherje P: Chronic subdural haematoma 

following spinal anaesthesia-a case repotr. Indıan J Anaesth 2004;48(4):312-13.

P234 

HASTANEMİZDE SEZARYEN VAKALARINDA UYGUN ANESTEZİ 

YÖNTEMİNİN RETROSPEKTİF OLARAK SAPTANMASITEXT 

SERPİL ÖZSEZGİN ÖCEK* ,GÜLDEREN ARBAK ,A.YILDIZ ASLAN 

SB EGE DOĞUMEVİ KADIN HAST.EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, ANESTEZİ - 

GİRİŞ; Hastanemizde Mart 2005 - Eylül 2006 tarihleri arasında toplam 6184 sezaryen 

yapılmıştır. Bu çalışma 3 anestezi uzmanının gerçekleştirdiği 4752 olguyu içermektedir. 

GEREÇ VE YÖNTEM; Son 18 ayda 4752 sezaryen olgusunda uygulanan anestezi yöntemleri 

ve gelişen komplikasyonları retrospektif olarak inceledik. Tüm olgular 5 gruba ayrıldı. Grup I 

ve Grup II (Genel Anestezi ) 4 mg/kg Tiopental, kas gevşetici olarak Grup I (n=1430) 

Süksinilkolin 1-1,5 mg/kg, Grup II (n=2017) Rokuronyum 0,3-0,5 mg/kg kullanıldı. Her iki 

grupta da anestezi idamesi % 50 O2 ve % 50 N2O içinde % 0.75 MAC Sevoflurane ile 

sağlandı.Grup III (n=1146) – Spinal anestezi 26G atravmatik iğne ile 3 ml %0,5 isobarik 

Bupivakain Grup IV (n=82) – Epidural anestezi (EA)18G touhy iğnesi ile yapıldı. Test dozu 

olarak 3 ml % 2 Prilokain test dozu verildikten sonra 7 ml Prilokain +8ml % 0,5 Bupivakain 

izobarik + 2 ml Fentanil verildi.Grup V (n=77)–Kombine epidural -spinal(KES) 18G touhy 

iğnesi içinden geçen 27G spinocan iğne ile yapıldı. 

BULGULAR; Süksinilkolin kullanılan 1430 hastanın 4 (%0.27) ünde kas gevşetici etki 

dönmeyip operasyon bitiminden 6-9 saat takip gerektirdi. Rokuronyum kullanılan 2017 vaka 

ekstübe edildikten sonra ,11(%0.54) 'inde solunum arresti gelişip reentübe edildi. 22 (%1.09) 

'sinde ekstübasyon sonrası satürasyon düştü, 20-35 dakika maske ile desteklendi. 

Genel Anestezi (n=3447) uygulanan toplam 27 (%0.78) olgu entübe edilemedi. Bu vakaların 

16’sı maske ile devam edildi. 11 vaka uyandırılıp spinal anestezi uygulandı.Spinal anestezi 

uygulanan 1146 vakanın 122’sinde(%10.64) ciddi hipotansiyon, bradikardi görüldü. Bu 

hastalar efedrin ile tedavi edildi. 1 vakada seviye yükseldi.82 hastaya epidural blok uygulandı. 

Hiçbir vakada hipotansiyon ve bulantı kusma görülmedi. 77 vakada Kombine epidural-spinal 

uygulandı. 3 vakada dura delinmesine bağlı baş ağrısı ile karşılaşıldı. Post-op analjezi Morfin 

1 mg ile sağlandı. Morfin dozu 1,5-2 mg çıkıldığında Nörojenik mesane ile karşılaşıldı. 

SONUÇ;Rejyonel anestezi; genel anesteziye göre daha avantajlıdır .Hastanemizin yoğunluğu 

nedeniyle biz spinal anesteziyi daha çok tercih ettik. Spinal anestezide etkinin hızlı başlaması 

,uygulama kolaylığı nedeniyle giderek artan sayılarda uygulamaya başladık. Hastalarda ve 

Obstetrisyenler de ilk zamanlarda olan korkular azalmış olup ileride genel anestezi 

uygulamalarımızın sadece rejyonel anestezi komplikasyonları ile sınırlı kalacağını umut 

etmekteyiz.

P235 

PEKTUS EKSCAVATUMLU OLGUDA TORAKAL EPİDURAL BLOK İLE 

POSTOPERATİF AĞRI SAĞALTIMI 

Şükran Geze 1 * ,Hülya Ulusoy 2 ,Bahanur Çekiç 2 ,Engin Ertürk 3 ,Müge Koşucu 3 

1 Karadeniz Teknik Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon trabzon- 2 

Karadeniz Teknik Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 3 Karadeniz 

Teknik Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, Trabzon-Turkey 

Giriş:Pectus ekcavatum(funnel chest) kosta kartilajlarını tutan ve çocuklarda en sık görülen 

konjenital göğüs ön duvarı deformitesidir (1) Pectus excavatum sternum ile alt seviyedeki 

kıkırdak kostaların toraks içine doğru depresyonu ile karakterize bir anomalidir. Pektus 

ekscavatum cerrahisi postoperatif şiddetli ağrıya neden olur ve bu hastaların uzamış 

yatışlarına neden olmaktadır. Postoperatif ağrı tedavisinde torakal epidural “opioid ve lokal 

anestezik” infüzyonunun kullanımı etkin ağrı tedavisinin yanısıra hastaların günlük yaşama 

daha hızlı dönmesine yardımcı olur. 

Olgu: 6 yaşında pectus ekcavatum tanısıyla izlenen olgunun açık cerrahi teknikle operasyonu 

planlandı. Preoperatif yapılan tetkikleri normaldi. Operasyon öncesi 6 saat aç bırakılan 

hastanın 0,5 mg/kg oral midazolam ile premedeikasyonu yapıldı. Pentotal ,nimbex ,fentanyl 

ile indüksiyon sonrası entube edilen hastaya cerrahi öncesi torakal 7-8 intervertebral aralıktan 

epidural katater takıldı. Başlangıç olarak epidural kataterden 4 ml %0,250 bupivacain ve 10 

mcg fentanyl bolusu yapıldı. Operasyon süresince hemodinamik olarak stabil seyretti. 

Ekstubasyon öncesi epidural kataterden 4 ml bupivakain ve 10 mcg fentanyl yapıldı ve 

postoperatif torakal epidural kateterden 0.125% bupivakain +fentanyl (0.3 microg/kg/sa) 

infüzyonu (0.15 ml/kg/sa) başlandı. Hastanın postoperatif takiplerinde vital bulgular stabil ve 

ağrı sağaltımı yeterli olarak izlendi. 

Sonuç:Pediyatrik hasta grubunda postoperatif analjezi çok önemlidir.Özellikle toraks carrahisi 

sonrası etkin ağrı tedavisinin komplikasyon riskini azalttığı gösterilmiştir. Torakal epidural 

blok uygulaması, toraks cerrahisinde pediyatrik hastalarda postoperatif ağrı tedavisinde 

intravenöz opioid kullanımına karşı güvenli ve etkin bir alternatif yöntem olabilir. 

Kaynaklar: 

1.Miniature access pectus excavatum repair: Lessons we have learned. 

Zallen GS, Glick PL.Buffalo, NY 14222, USA.J Pediatr Surg. 2004 May;39(5):685-9. 

2.Anesthetic management for the minimally invasive Nuss procedure in 21 patients with 

pectus excavatum. 

Futagawa K, Suwa I, Okuda T, Kamamoto H, Sugiura J, Kajikawa R, Koga Y. J Anesth. 

2006;20(1):48-50.

P236 

CİDDİ SOLUNUM PROBLEMİ OLAN BİR HASTADA LAPARASKOPİK 

KOLESİSTEKTOMİDE SEGMENTAL TORAKAL EPİDURAL ANESTEZİ 

UYGULAMASI (OLGU SUNUMU) 

Işıl Karabeyoğlu ,Nursel Muratlı* ,Ayfer Yılmaz ,Suna Yoldaş ,Nermin Göğüş 

Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, I. Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 

Giriş: Orta torakal bölgeye düşük doz lokal anestezik verilerek oluşturulan segmental epidural 

anestezi, kolesistektomi gibi üst batın operasyonlarında başarıyla uygulanmaktadır.1 Ciddi 

solunum problemi olan bir akut kolesistit olgusundaki segmental epidural anestezi 

deneyimimizi sunuyoruz. 

Olgu Sunumu: 78 yaşında, 155 cm boyunda, 60 kg ağırlığındaki bayan hasta tedaviye dirençli 

akut taşlı kolesistit tanısıyla operasyon programına alındı. Öyküsünde efor dispnesi, 

hipertansiyon, KOAH ve geçirilmiş akciğer Tbc’u mevcuttu. Preoperatif muayenede, 

dinlemekle sol akciğerde tüm zonlarda solunum seslerinde ileri derecede azalma ve sağ 

akciğer bazali de dahil olmak üzere yaygın raller saptandı. Akciğer grafisinde; trakea sola 

deviye, sol akciğer parankiminde ileri derecede volüm kaybı ve kavitasyon, iki taraftada 

yaygın nonhomojen opak görünüm ve fibrotik çekintiler, yer yer kalsifikasyonlar mevcuttu. 

EKG: sinüs ritmi ve sağ dal bloğu olarak değerlendirildi. Hemogram tetkikinde; Hb: 15.7 

g/dl, Htc: %46.5, BK: 12.000, AKG’da; pH:7.38, PaO2: 56.1 mmHg, PaCO2: 52 mmHg, 

SaO2: %89, BE:+ 6.0 , HCO3: 30 mmol/L bulundu. Hastada kooperasyon güçlüğü nedeniyle 

SFT yapılamadı. Epidural anestezide, 3 ml %2’lik lidokain test dozunu takiben 7 ml %0.5’ lik 

bupivacain ve 50 µg fentanil T8-9 aralığından uygulandı. Segmental duyusal blok 15. 

dakikada pinprickle T5-T11 arasında saptandı. İntraoperatif gelişen hipotansiyon (76/45 

mmHg) 10 mg IV efedrinle düzeldi. Operasyon süresince maskeyle 4ml/dk O2 uygulanan 

hastada SpO2: % 90-95 arasında seyretti. Motor blok ve solunum sıkıntısı gözlenmedi. Hasta 

vital bulguları stabil olarak 3. gün taburcu edildi. 

Sonuç: Ciddi akciğer problemleri nedeniyle genel anestezinin yüksek risk oluşturabileceği 

düşünülen hastalarda, laparaskopik kolesistektomi gibi üst batın ameliyatları için segmental 

epidural anestezinin iyi bir alternatif olabileceği düşüncesindeyiz. 

Kaynak 

1. Bridenbaugh PO, Greene NM, Brull SJ, Cousins MJ, Veering BT, Willis RJ. Central 

Neural Blockade. In: Cousins MJ, Bridenbaugh PO, eds. Neural blockade in clinical 

anesthesia and management of pain, 3rd ed, New York: Lippincott-Raven; 1998 p.203-342

P237 

MİYOTONİK DİSTROFİSİ OLAN HASTADA MİYOMEKTOMİ CERRAHİSİ İÇİN 

EPİDURAL ANESTEZİ UYGULAMASI 

mehmet cantürk 1 * ,dilşen örnek 2 ,ferah dönmez 3 ,galip neşet cerit 4 ,bayazit dikmen 5 




meram eğitim ve araştırma hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon - 5 ankara numune 

eğitim ve araştırma hastanesi, anesteziyoloji ve reanimasyon - 


MD; kardiyovasküler, respiratuar ve endokrin sistemleri de etkiler. Respiratuar sistem en 

erken tutulan sistem olduğundan anestezi alacak hastalarda ciddi sorunlara sebep olabilir. 

Miyotoni; titreme, soğuk, hiperkalemi ve depolarizan kas gevşeticiler, inhalasyon anestetikleri 

ve antikolinesterazlar gibi bazı anestezik ajanlarla tetiklenebilir. Bu hastalık zor havayoluna 

neden olarak ve efektif alveolar ventilasyonu engelleyerek hipoksi ve ölüm riski oluşturabilir. 

Bu vakada, epidural anestezi altında miyomektomi geçiren miyotonik distrofili bir hastanın 

anestezik yönetimi sunulmaktadır. 

Olgu: 

35 yaşında, 50kg ağırlığında, 158cm boyunda olan 4 yıllık MD tanılı hastaya, myoma uteriye 

bağlı vajinal kanama nedeniyle miyomektomi planlandı. Operasyon odasında non-invaziv kan 

basıncı, EKG, pulse oksimetre ile monitorize edildi. Damar yolu açılarak ringer laktat 

solüsyonu infüzyonuna başlandı. Epidural blok direnç kaybı yöntemiyle L3-4 aralığından, 16- 

G Tuohy iğneyle ilk girişimde başarıyla gerçekleştirildi. Epidural kateter 3.5 cm içeride 

kalacak şekilde epidural boşluğa yerleştirildi. Bu işlemden sonra hasta supin pozisyona 

getirilerek kateter yerleşimini doğrulamak için daha önce hazırlanan ve 7ml %2 prilokain ve 

7ml %0.5 bupivakain içeren anestezik solusyondan 4ml test dozu uygulandı.Daha sonra kalan 

solüsyon epidural aralığa verildi. Sensoryal blok pin-prick testiyle kontrol edilerek T4 

dermatomuna ulaştıktan sonra cerrahi prosedür başlatıldı. Hastaya yüz maskesiyle 2 L/ dk 

oranında O2 desteği sağlandı. Hasta oda ısısı arttırılarak, üst ekstremitelere ve göğsüne ılık 

steril örtüler örtülerek sıcak tutulmaya çalışıldı. Total 2 lt ringer laktat solusyonu oda ısısında 

infüze edildi. Operasyon süresince vital bulgular stabil seyretti. Operasyon 90 dk sürdü. 

Sonuç: 

Bu olguda MD nedeniyle genel anestezinin muhtemel risklerinden kaçınmak için epidural 

anestezi uyguladık. Epidural anestezi titre edilebilir ve güvenli ilaç uygulaması sağlamakta ve 

postoperatif ağrı sorununun çözümüne de kateter aracılığıyla kolaylık sağlamaktadır. MD’nin 

komplikasyonları bir kez başladığında hızla hayatı tehdit eder hale geldiğinden, dikkatler 

tetikleyici faktörlerden korunmaya yönelik olmalıdır.Titreme ve hipotermi engellendiğinde, 

epidural anestezinin; stabil bir intraoperatif ve rahat bir postoperatif periyod sağladığı 

inancındayız.

P238 

ROPİVAKAİN VE PRİLOKAİN İLE YAPILAN SİYATİK BLOK SONRASI 

GELİŞEN KONVULZİYON 

Kenan Kaygusuz 1 ,İclal ÖzdemirKol 2 ,Gönül Erkan 2 * ,Sinan Gürsoy 3 ,Caner 

Mimaroğlu 4 

1 Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD Sivas- 2 

Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 3 Cumhuriyet 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD Sivas- 4 Cumhuriyet 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 

Giriş: Bu çalışmada prilokain ve ropivakain ile yapılan kombine siyatik-femoral blok sonrası 

genaralize tonik-klonik konvulziyon gelişen bir olguyu sunuyoruz. 

Olgu: 69 yaşında, 70 kg,erkek hasta, diyabet, hipertansiyon, koroner arter hastalığı tanısıyla 

tedavi görmekte iken sol ayağında gelişen nekroz nedeniyle acil diz üstü amputasyon 

yapılmasına karar verildi. Hastaya kombine siyatik-femoral blok uygulanmasına karar verildi. 

Hasta ve hasta yakınlarına yapılacak işlem anlatılarak onayları alındı. EKG , noninvaziv 

arterial tansiyon ve pulsoksimetre ile periferik oksijen satürasyonu monitorize edildi. TA: 

200/110 mmHg ve nabzı 134 atım/dk olan hastaya iv 2 mg midazolom yapıldı. 5 dakika sonra 

kontrol tansiyon arteriyal değeri 170/90 mmhg ve nabız 84 atım/dk olan hastaya gerekli asepsi 

ve antisepsi sağlandıktan ve ameliyat edilecek ekstremite üstte olacak şekilde pozisyon 

verildi. Lateral yaklaşımla (Labat tekniği) siyatik sinir bloğu için stimülatörde 0.5 mA akım 

altında ayakta plantar fleksiyon elde edildikten sonra, aralıklı aspirasyon yapılarak önce 10 cc 

%2 prilokain takiben 10cc %0.75 ropivakain enjekte edildi. Ropivakain enjeksiyonundan 

hemen sonra hastada generalize tonik klonik konvulziyon başladı. Hasta hemen supin 

pozisyona getirilerek bir yüz maskesi ile % 100 oksijen ile asiste ventilasyon uygulandı ve 

eşzamanlı iv150 mg tiopental sodyum verildi. Konvulziyonları kontrol altına alındı. Bu arada 

TA:220/110 mmHg ve Nabız :145 atım/dk olan hastaya 35 mg esmolol yavaşça puşe olarak 

yapıldı. 

Yaklaşık 15 dakika sonra bilinci açılan hastanın TA:198/105 mmHg , Nabzı:90 atım/dk idi. 

Siyatik sinir dağılımına ait sensoryal ve motor blok görülmemesi üzerine ameliyat ertelenerek 

hasta derlenme odasına alındı. Burada 1 saat gözlenen hastanın vital bulgularının stabil 

seyretmesi üzerine servisine gönderildi. 

Tartışma ve Sonuç: Periferik blok uygulamaları güvenli bir uygulama gibi görünsede işlem 

sırasındaki uygulamaya ve yüksek dozlarda kullanılan lokal anestezik ajanlara ait ciddi yan 

etkiler ortaya çıkabilir. Bizim olgumuzda da işlem sırasında aspirasyonda kan gelmemesine 

rağmen hastada görülen SSS belirtileri intravasküler enjeksiyon olasılığını akla getirmektedir.

P239 

MORBİD OBEZ GEBEDE KOMBİNE SPİNAL-EPİDURAL ANESTEZİ 

Nihan Çete 1 ,Fatma Ertuğrul 2 ,Halim Ulugöl 2 * ,Nurten Kayacan 2 ,Bilge Karslı 2 ,Meliha 

Erman 3 

1 Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anestezi,yoloji ve Reanimasyon AD, Antalya-Turkey 2 

Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 3 Akdeniz 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD, -Turkey 

Günümüzde beslenme bozukluklarının yaygınlaşmasıyla morbid obez hastalarda anestezi 

uygulamasıyla sık karşılaşılmaktadır.Bu olgu sunumunda sezaryen uygulanan morbid obez bir 

hastada kombine spinal-epidural anestezi deneyimimizi sunmayı amaçladık. 

Olgu Sunumu: 29 yaşında, primigravid, 31 haftalık ikiz gebeliği olan, preeklampsi nedeniyle 

izlenen hastaya sezaryen planlandı. Hasta 158 cm, 150 kg ağırlığındaydı (Vücut kitle indeksi: 

60 kg/m2), kan basıncı 180/100 mmHg ve nabız: 84 atım/dakika olarak ölçüldü. Mallampati 

skoru III olarak değerlendirildi ve rejyonel anestezi uygulanmasına karar verildi. Girişim 

öncesi 1000 ml ringer laktat solüsyonu uygulandı. 

Hastaya oturur pozisyon verilerek L3-4 aralığından 18G Tuohy iğnesi ilerletildi. İlk girişimde 

8.5 cm.de epidural aralık saptandı. Epidural iğne içerisinden 27G spinal iğne ilerletildi ve 

BOS gelişi görüldükten sonra %0.5 Bupivakain 7 mg + 10 µgr fentanil total 1.6 ml intratekal 

aralığa verildi. Spinal enjeksiyonu takiben 20 G epidural kateter 5 cm epidural aralıkta 

kalacak şekilde yerleştirildi. Hasta sırtüstü yatırıldıktan sonra hafif sol yan pozisyona alındı. 

15. dakikada duyu blok T5 düzeyinde, motor blok Bromage 3 olarak saptandı. Operasyon 

süresince epidural kateterden ek anestezik gereksinimi olmadı. Epidural kateter postoperatif 

analjezi için kullanıldı. Anestezi ile ilişkili komplikasyon saptanmadı. 


Gebelikte aşırı kilo alımı ve fizyolojik değişiklikler sonucu genel ve rejyonel anestezi 

uygulamaları özellik taşımaktadır. Morbid obez hastalarda entübasyon güçlükleri rejyonel 

anestezi yöntemlerinin daha çok tercih edilmesine neden olmaktadır. 

Bu hasta grubunda santral blok uygulaması, teknik zorluklar, birden çok girişim denemesi ya 

da yetersiz blok nedeniyle zor olmaktadır. Bu nedenle kombine spinal-epidural teknik 

kullanılması ve epidural iğnenin kılavuz olarak kullanılması önerilmektedir. 

Kombine spinal–epidural anestezi intratekal lokal anestezik dozunu azaltırken, epidural 

kateter yerleştirilmesi bloğun kademeli olarak yükseltilmesine olanak sağlayabilir. Reyes ve 

ark. istenmeyen dura ponksiyonu sonrası intratekal kateter yerleştirdikleri olguda 5 mg 

bupivakain ile operasyonu tamamladıklarını bildirmektedirler. 

Sonuç olarak, kombine spinal-epidural tekniğin yetersiz blok durumunda ilave ilaç verebilme 

avantajının olması ve epidural iğnenin spinal iğne için kılavuz olarak kullanılabilmesi 

nedeniyle morbid obez gebelerde uygun olabileceği düşüncesindeyiz.

P240 

HİPOTİROİDİZMLİ BİR OLGUDA SPİNAL ANESTEZİ 

Feriha Temizel 1 ,Tamer Kuzucuoğlu 2 * ,Gülten Arslan 3 ,Hacer Yeter 4 ,Cihan Kolip 5 

,Zuhal Arıkan 6 

1 Dr.Lütfi Kırdar kartal Eğitim ve araştırma Hastanesi, I.Anestezi ve Reanimasyon Kliniği 

istanbul- 2 Dr.Lütfi Kırdar kartal eğitim ve Araştırma Hastanesi, I.Anestezi ve reanimasyon 

Kliniği - 3 Dr.Lütfi Kırdar Kartal eğitim ve Araştırma Hastanesi, I.Anestezi ve reanimasyon 

Kliniği - 4 Dr.Lütfi Kırdar kartal eğitim ve araştırma Hastanesi, I.Anestezi ve Reanimasyon 

kliniği - 5 Dr.Lütfi Kırdar kartal eğitim ve araştırma Hastanesi, I.Anestezi ve reanimasyon 

kliniği - 6 Dr.Lüğtfi lırdar kartal eğitim ve araştırma Hastanesi, I.Anestezi ve Reanimasyon 

Kliniği - 

GİRİŞ: 

Hipotiroidi, tiroid hormonlarının eksikliğine bağlı olarak gelişen ve hafif subklinik formdan 

ciddi miks ödem tablosuna kadar değişebilen bir klinik sergileyen hastalıktır. Hipotiroidizmli 

olgularda anestezi uygulamasında hipotansiyon,bradikardi, hipotermi ayrıca postoperatif 

uyanmada gecikme olabilir(1). Bu sunuda amacımız sekonder hipotiroidili bir olgunun acil 

cerrahi girişiminde uyguladığımız anestezik deneyimimizi sunmaktır. 

OLGU: 

69 yaşında bayan olgu, bir gün önce evde düşerek intertrokanterik femur fraktürü gelişmiş. 

Anemnezinde 4 yıl önce nodüler guatr nedeniyle opere edildiği kontrole gitmediği belirlendi. 

Preoperatif değerlendirmede; genel durum orta, şuur açık, koopere, cildi ileri derecede kuru 

ve ince, saçları kuru, fizik muayenesinde; akciğer sesleri doğal, kalp ritmik, nabız ;60/dk, 

arteriyel tansiyon 134/72mmHg biyokimyasal incelemelerde TSH> 100pmol/l, serbest T3 

normal,serbest T4:1,48 pmol/l(N.12-22) ve diğer değerler normal sınırlarda idi. Olgunun 

aciliyeti düşünülerek spinal anestezi ile operasyonu planlandı. Prehidrasyon için 500 cc 

%0.9NaCl verildikten sonra spinal anestezi 12.5 mg hiperbarik bupivakain ile 

sağlandı.Operasyon sırasında sement konulduktan sonra 5 mg efedrine yanıt veren kısa süreli 

bir hipotansif atak gelişti. Bir saat süren operasyonda başka bir anestezik problem gelişmedi . 

Hemodinamisi stabil olarak postoperatif hasta ilgili servise verildi. 

TARTIŞMA VE SONUÇ: Hipotiroidizmli olgularda anestezik ajanlara artmış duyarlılık 

olabildiğinden elektif olgular ötroid olduktan sonra operasyona alınmalıdır (2). Bu tür acil 

olgularda spinal anestezinin iyi bir seçenek olduğu kanısındayız. 

KAYNAKLAR: 

1- Mizuno J, Nakayama Y, Dohi T. Masui, 2000; 305-8 

2- Kelsaka E, Sarıhasan B, Barış S, Karakaya D. TARDD, 2004; 230-3

P241 

PROGRESİVE SİSTEMİK SKLEROSİSLİ OLGUDA SPİNAL ANESTEZİ 

Feriha Temizel 1 ,Tamer Kuzucuoğlu 2 * ,Gülten Arslan 3 ,Ayşegül Özok 4 ,Zuhal Arıkan 5 

1 Dr.Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, I.Anestezi ve Reanimasyon Kliniği 

istanbul- 2 Dr.Lütfi Kırdar Kartal eğitim ve Ararştırma Hastanesi, I.Anestezi ve Reanimasyon 

Kliniği - 3 Dr.Lütfi Kırdar kartal Eğitim ve Ararştırma Hastanesi, I.Anestezi ve reanimasyon 

Kliniği - 4 Dr.Lütfi kırdar kartal eğitim ve araştırma Hastanesi, I.Anestezi ve Reanimasyon 

Kliniği - 5 Dr.Lütfi Kıradar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, I.Anestezi ve Reanimasyon 

kliniği - 

GİRİŞ: 

Progresive sistemik sklerosiz (PSS) bir çok organ tutulumu ile kendini gösteren kompleks bir 

hastalıktır(1). Biz bu olgu sunumunda PSS bağlı periferik arter hastalığı sonucu sağ ayakta 

nekroz nedeniyle amputasyon planlanan olguyu sunmayı amaçladık. 

OLGU: 

57 yaşında erkek olgu. Beş yıl önce PSS tanısı konularak tedaviye başlanmış. Son dönemde 

periferik arter hastalığı, ileri derece restriktif akc hastalığı ve pulmoner hipertansiyon 

gelişmiş. Sağ ayakta ani dolaşım bozukluğu gelişen hasta preoperatif görüldüğünde şuur açık, 

koopere, ağız açıklığı 3 cm, akciğerlerde dinlemekle inspiratu var kaba raller mevcuttu. PA 

akc grafisinde alt zonlarda dansite artışı, BBT ‘de bal peteği akciğer görünümü mevcuttu. 

AKG’da, pH: 7.42 pO2 : 68.3, pCO2: 50.3 SpO2: % 96 idi. EKO’da 2-3.derece trikuspit 

yetersizliği, 1. derece mitral yetersizlik, pulmoner HT (70mmHg), sol ventrikülde hipertrofi 

mevcut olup EF: %50 idi. Yapılan periferik anjioda sağ tibialis anterior ve posteriorda % 100 

stenoz saptanması nedeni ile olgunun spinal anestezi ile acil operasyonu planlandı. 

Predidrasyon için 500 cc % 0.9 NaCl infüzyonundan sonra spinal blok 10 mg hiperbarik 

bupivacaine ile sağlandı. Bir saat süren operasyon süresince ve postoperatif 2 saatlik takip 

esnasında her hangi bir komplikasyon gelişmedi. 

TARTIŞMA VE SONUÇ: PSS’li hastalarda, ilerleyici şekilde kas-iskelet, GİS, pulmoner, 

kardiyovasküler ve renal değişiklikler oluşur (1). Genel anestezi bu olgularda, zor entübasyon, 

aspirasyon, pulmoner komplikasyon ve intraoperatif hipotermi gibi riskler taşımaktadır. 

Cerrahi bölgenin uygun olması ile olgumuzda olduğu gibi riskli vakalarda spinal anestezinin 

mortaliteyi azalttığı kanısındayız. 

KAYNAKLAR: 

1)Roberts JG, Sabar R, Gianoli JA, Kaye AD. Progressive systemic sclerosis.J Clin Anesth. 

2002; 474-7

P242 

SEZARYEN OPERASYONLARINDA İNTRATEKAL LEVOBUPİVAKAİN 

BUPİVAKAİNE ALTERNATİF OLABİLİR Mİ? 






GİRİŞ: Levobupivakain, uzun etki süresine sahip lokal anestezik olup klinik uygulamaya yeni 

girmiştir. 

AMAÇ: Prospektif, randomize, çift-kör olarak planlanan çalışmamızda amacımız sezaryen 

ameliyatına giren olgularda levobupivakain ve bupivakain ile sağlanan anestezinin (yeterli 

analjezi ve kas gevşemesi) ve postoperatif analjezinin benzer kalitede olup olmadığını 


GEREÇ ve YÖNTEM: Fakülte etik kurul onayı alındıktan sonra, ASA 1-2 grubu 72 hasta 

çalışmaya dahil edildi. Olgulara lokal anesteziklerin izobarik formdaki solüsyonları intratekal 

yoldan uygulandı. Grup L’ye 10 mg izobarik levobupivakain +10 µg fentanil (2.2 cc), Grup 

B’ye 10 mg izobarik bupivakain + 10 µg fentanil (2.2 cc) verildi. Duyusal (maksimum sefalik 

yayılım dermatomu, maksimum duyusal bloğa ulaşma süresi, T10 dermatomuna regresyon 

süresi) ve motor blok (maksimum motor bloğa ulaşma süresi ve motor bloğun ortadan kalkma 

süresi) değişkenleri, cerrahi kas gevşemesi, intraoperatif VAS skorları (insizyon sırasında, 

çocuk çıkarıldığında, periton kapamada, cerrahi sonrası), hasta memnuniyeti, ilk analjezik 

ihtiyacına kadar geçen süre, yan etkiler değerlendirilerek kaydedildi. 

BULGULAR: Maksimum sefalik yayılım dermatomu Grup B’de anlamlı olarak daha 

yüksekti (p

P243 

KRONİK BÖBREK YETMEZLİĞİ OLAN HASTALARDA AKSİLLER BRAKİAL 

PLEKSUS BLOĞUNDA DÜŞÜK DOZ ROPİVAKAİNE EKLENEN TRAMADOLÜN 

ETKİSİ 

MEMET GAMLI 1 ,EYÜP HORASANLI 1 ,DİLŞEN ÖRNEK 2 ,AYDIN SELÇUK 3 

,MELEKŞAH BAŞARAN 3 * ,BAYAZİT DİKMEN 3 

1 ANKARA NUMUNE EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE 

REANİMASYON - 2 ANKARA NUMUNE EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, 

ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON ankara- 3 ANKARA NUMUNE EĞİTİM VE 

ARAŞTIRMA HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 

Giriş: Kronik böbrek yetmezliğinde artmış toksisite riski (1) nedeniyle uygulanacak periferik 

sinir bloklarındaki ilaç konsantrasyonlarının azaltılması önemlidir. Periferik sinir bloklarında 

lokal anesteziklere adjuvan ilaçların eklenmesi anestezi kalite ve süresini artırır. Lokal 

anestezikler ve tramadolün birlikte kullanımı ile ilgili farklı sonuçlar bildirilmiştir (2,3). Bu 

çalışmada; aksiler pleksus bloğu oluşturmak için kullanılan düşük konsantrasyondaki 

ropivakaine tramadol eklenmesinin anestezi kalitesi ve postoperatif analjezi üzerine etkisini 


Yöntem ve gereçler: Etik kurul onayı ve hasta oluru alındıktan sonra fiziksel durumu ASA III 

olan, 18-65 yaş arası, kronik böbrek yetmezliği olup A-V fistül açılacak, 30 hasta çalışmaya 

alındı. Damar yolu açılmasını ve standart monitorizasyonu takiben, periferik sinir stimülatörü 

kullanılarak, multiple enjeksiyon tekniği ile aksiller blok yapıldı. Rastgele iki gruba ayrılan 

hastalara Grup I de( n:15) : ropivakain 3,75 mg/ml 38 ml ve 2 ml SF ve Grup II de (n:15 ): 

ropivakain 3,75 mg/ml 38 ml ve 100 mg tramadol uygulandı. Ulnar, radial ve median sinire 

ait duyusal ve motor blok başlangıç zamanları, duyusal ve motor blok süreleri, anestezi 

kalitesi ve operasyon sonrası ilk analjezik gereksinim zamanı değerlendirildi. 

Değerlendirmeler enjeksiyondan sonraki 5, 10, 15, 20, 30, 45, 60. dk’larda ve operasyon 

sonrası 30.dk, 1, 2, 6, 12, 24. saatlerde yapıldı. İstatistiksel değerlendirmede Mann Whitney- 

U testi ve ki-kare testi kullanıldı. P< 0.05 anlamlı olarak kabul edildi. 

Bulgular: Hastalarda yetersiz blok saptanmadı. Duyusal ve motor blok başlama zamanları, 

motor blok süresi, anestezi kalitesi ve ilk analjezik gereksinim zamanı açısından farklılık 

yokken Grup II de duyusal blok süresi anlamlı olarak daha uzundu. 

Tartışma ve Sonuç: Literatürde farklı lokal anesteziklere tramadol ilavesinin anestezi kalitesi 

üzerine farklı etkileri bildirilmiştir(2,3). Çalışmamızda; brakial pleksus bloğunda düşük 

konsantrasyonda ropivakainle yeterli anestezi kalitesi sağlanabildiği ve tramadol eklenmesi ile 

duyusal blok süresinin uzadığı tespit edilmiştir. 

Kaynaklar: 

1- Anesth Analg.2003 Feb;96(2):563-9 

2- Minerva Anestesiol.2001 Jan-Feb;67(1-2):23-7 

3- Br j Anaesth. 2005 Mar;94(3): 352-6

P244 

EPİDURAL ANESTEZİDE KETAMİN UYGULANMASININ ANESTEZİ KALİTESİ 

VE POSTOPERATİF ANALJEZİYE ETKİSİ 

ibrahim mustafa erol 1 ,levent özdoğan 1 ,vildan taşpınar 1 ,dilek kalaycı 1 * ,semiha barçın 2 

,fazilet şahin 3 ,gülcan erk 3 

1 aneah, anesteziyoloji ve reanimasyon - 2 aneah, anesteziyoloji ve reanimasyon, ankara- 

Turkey 3 aneah, anesteziyoloji ve reanimasyon - 

Giriş:Epidural anestezide lokal anestezik ve opioid kombinasyonuna ketamin ilavesi opioid 

dozunu düşürerek komplikasyonları azaltabilir. Epidural ketaminin epidural morfinin etkisini 

artırdığı ile ilgili yayınlar(1,2) olmasına rağmen ratlarda yapılan bir çalışmada epidural 

fentanilin etkisini artırmadığı(3) bildirilmiştir. Bu çalışmanın amacı; total kalça artroplastisi 

cerrahisinde; bupivakain ve fentanil ile oluşturulan epidural anesteziye ketamin eklenmesinin 

intraoperatif anestezi kalitesi ve postoperatif analjeziye etkilerini araştırmaktır. 

Gereç ve yöntemler:Total kalça protezi(TKP) operasyonu uygulanacak ASA I-III 20-70 yaş 

arası 60 erişkin hasta etik kurul izni ve bilgilendirilmiş hasta oluru alındıktan sonra çalışmaya 

dahil edildi. Prehidrasyon ve monitorizasyonu takiben, oturur pozisyonda, L4-5 aralığından 

hava ile direnç kaybı tekniği kullanılarak epidural iğne ile epidural aralık belirlendi. Kateter 

yerleşimini takiben 75 mg/15 ml % 0,5 bupivakain standart olmak üzere; Grup BF’ ye 100 

mcg fentanil, Grup BK’ ya 30 mg/3 ml ketamin ve Grup BKF’ ye 100 mcg fentanil ve 30 mg 

ketamin toplam 18 ml volümde uygulandı. Ameliyat sonrası ağrıda hasta kontrollü analjezi 

uygulandı. Duyusal blok başlama zamanı, cerrahi başlama süresi, maksimal duyusal blok 

seviyesi, iki segment regresyon zamanı, anestezi süresi, ek ilk analjezik gereksinim zamanı, 

morfin tüketimi ve istek sayıları belirlendi. İstatistiksel değerlendirme Kruskal Wallis varyans 

analizi, Friedman testi ve Ki kare testi ile yapıldı. P

P245 

DOĞUM ANALJEZİSİNDE KOMBİNE SPİNAL-EPİDURAL BLOK TEKNİĞİNİN 

ETKİNLİĞİNİN DEĞERLENDİRİLMESİ 

CEM GÜNEYLİ 1 * ,TÜLAY ÖZKAN SEYHAN 2 ,ZERRİN SUNGUR ÜLKE 2 ,AYŞEN 

YAVRU 2 ,MEHMET TUĞRUL 2 ,KUTAY AKPİR 2 

1 İ.Ü İstanbul Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji İstanbul- 2 İ.Ü İstanbul Tıp Fakültesi, 


Amaç: Bu çalışmada intratekal saf opioid veya opioid-lokal anestetik kombinasyonu 

uygulamasının aktif travayda efektif analjezi süresi ve total epidural anestetik tüketimine 

etkisinin araştırılması amaçlandı. 

Gereç ve Yöntem: Etik kurul onayı almış, ASA I-II, miadında nullipar veya primipar,tek fetus 

gebeliği olan, vaginal doğum planlanan,doğum ağrısı için sistemik analjezik uygulanmamış, 

servikal dilatasyonu 3-5 cm olan 40 gebe çalışmaya dahil edilmiştir. L3- L4 veya L4- L5 

intervertebral aralığından kombine spinal epidural blok uygulandı.Hastalar rastgele iki gruba 

ayrıldı.Grup1: İntratekal 20 micg Fentanil + 1 mg %0,5 izobarik bupivakain + 2,4 ml SF 

uygulandı.Grup 2 : İntratekal 20 micg Fentanil + 2,6 ml SF uygulandı.Her iki grupta da 

efektif analjezi süresinin bitiminde(VAS>3) %0,1 Ropivakain+ 2 micg/ml Fentanil 

uygulanarak epidural PCA ya (bazal infüzyon 4 ml/saat, PCA bolus 4 ml, kilitli kalma süresi 

10 dk) geçildi. 

Gebeler ;duyu kaybı, ağrı, motor blok, miksiyon ihtiyacı ve spontan voidingin varlığı ile 

değerlendirildi.Fetus kalp hızı ile; yenidoğan 1. ve 5. dakika Apgar skoru ve umblikal arter 

kan gazı ile değerlendirildi. 

Bulgular: Her iki grubun demografik verilerinde anlamlı fark saptanmadı. Doğumun birinci 

evresinin süresi grup1’de anlamlı olarak daha kısa seyretti (372±266.7 dak, vs 613±278.9 dak, 

p=0.01).Benzer şekilde total epidural dozu grup1’de daha düşüktü(32.1±32.5 ml,vs 

60.7±31.2ml p=0.09). Yine epidural analjezi uygulama süresi grup1’de grup 2’den anlamlı 

olarak kısaydı (137.3±162.5dak vs 322±187.8 dak p=0,002). 

Sonuç: Doğum analjezisinde spinal-epidural kombinasyonunda intratekal fentanile bupivakain 

eklenmesi ciddi komplikasyona yol açmaksızın kısa zamanda efektif analjeziyi sağlamakta ve 

sonrasında kullanılacak epidural infüzyonu anlamlı olarak azaltmaktadır. İntratekal opioidlokal 

anestetik kombinasyonun doğum analjezisinin erken döneminde etkin ve hızlı bir 

seçenek olduğunu düşünmekteyiz.

P246 

%0.375 ROPİVAKAİN VE %0.375 ROPİVAKAİN + (+)S-KETAMİNE İLE 

OLUŞTURULAN RİVA'DA KLİNİK ETKİLERİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

Nilüfer ERDOĞAN ,Sadık ÖZMEN ,Uğur ALTINIŞIK* ,Pakize KIRDEMİR 

Süleyman Demirel Üniversitesi, Anestezi ve reanimasyon - 

GİRİŞ: Rejyonel İntravenöz Anestezide (RIVA) farklı ilaçların eklenmesi ile istenmeyen 

sistemik bulguların azaltılması denenmiştir. Biz çalışmamızda Ropivakain ve (+)S- 

Ketamin+Ropivakain ile oluşturulan RIVA’yı karşılaştırmayı amaçladık. 

MATERYAL METOD: ASA I-II 40 olgu iki eşit gruba ayrıldı. Grup R’de %0.375 

Ropivakain 0.5mL/kg, Grup RK’da %0.375 Ropivakain 0.5mL/kg + (+)S-Ketamine 0.8mg/kg 

verilerek RIVA yapıldı. Anestezi-analjezi kalitesi, hemodinamik etkileri, duyu-motor bloğun 

süresi, turnike toleransı-ağrısı, postoperatif analjezi kalitesi-süresi, hasta, cerrah, anestezist 

memnuniyeti ve yan etkiler bakımından karşılaştırıldı. 

BULGULAR: Demografik veriler,duyu-motor blok süreleri, cerrah-anestezist memnuniyeti 

ve yan etkiler gruplar arası farklılık göstermedi.Turnikenin çözülmesinin ardından grup 

RK’da, kan basıncında ve kalp hızında artış görüldü (p

P247 

TRANSABDOMİNAL JİNEKOLOJİK CERRAHİDE %0,5 BUPİVAKAİN VE %0,75 

ROPİVAKAİN İLE EPİDURAL ANESTEZİ UYGULAMASININ 


FERHUNDE DİLEK SUBAŞI 1 * ,HURİSER CERAN KARA 2 ,GÜLŞEN BOSNA 2 

,OSMAN EKİNCİ 3 ,SEZAİ HAKAN PAMUK 4 ,NEŞE AYDIN 4 

1 HAYDARPAŞA NUMUNE HASTANESİ 1 ANESTEZİYOLOJİ, ANESTEZİ istanbul- 2 

HAYDARPAŞA NUMUNE HASTANESİ, ANESTEZİ - 3 HAYDARPAŞA NUMUNE 

HASTANESİ, ANESTEZİ, istanbul-Turkey 4 HAYDARPAŞA NUMUNE HASTANESİ, 

ANESTEZİ - 

GİRİŞ VE AMAÇ: Çalışmamızda transabdominal histerektomi geçirecek olgularda eşit 

volümdeki %0,5 bupivakain ile %0,75 ropivakainin epidural uygulamaları sonucu oluşan 

duyusal ve motor blok ile hemodinamik değişiklikler, anestezi kalitesi ve yan etki 

insidanslarını karşılaştırmayı amaçladık. 

GEREÇ VEYÖNTEM: Çalışmaya 18-70 yaş arası ASA I-III grubu, epidural anestezi 

uygulamasına kontrendikasyonu olmayan 30 olgu dahil edildi.Epidural kateter takıldıktan 

sonra 3ml %2 lidokain ile test dozu yapılıp Grup R’ye 20 ml %0,75 ropivakain; Grup M’ye 

20 ml %0,5 bupivakain epidural kateterden verildi. Operasyon boyunca duyusal blok 

seviyeleri (pin-prick testi), motor blok seviyeleri (bromage skalası) ve abdominal kas 

gevşemesi (RAM skoru) değerlendirildi, hemodinamik parametreler kaydedildi. Operasyon 

sonrası anestezi yeterliliği, hasta memnuniyeti ve cerrahi memnuniyet değerlendirildi.Bulantı, 

kusma, hipotansiyon, bradikardi,visseral ağrı gibi yan etkiler kaydedildi.Tüm olgulara iv 2-5 

mg dormicum ile sedasyon uygulandı.Olguların ağrı ve rahatsızlık duymaları halinde 50-100 

mcg fentanil, şikayetlerinin devam etmesi halinde propofol perfüzyonuna başlandı. 

BULGULAR: Demografik veriler ve hemodinamik parametreler açısından gruplar arasında 

fark yoktu. Duyusal blok yayılımı açısından 5. ve 10. dakikada ulaşılan duyusal blok seviyesi 

Grup R’de Grup M’den istatistiksel olarak anlamlı yüksek bulundu (p

P248 

TOTAL DİZ PROTEZİ CERRAHİSİNDE DÜŞÜK DOZ HİPERBARİK VEYA 

HİPOBARİK ROPİVAKAİN İLE UNİLATERAL SPİNAL ANESTEZİ 

TEKNİKLERİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

mehmet cantürk 1 * ,mahmut arslan 2 ,oya kılcı 2 ,yaşar pala 3 ,levent özdoğan 3 ,bayazit 

dikmen 4 




anesteziyoloji ve reanimasyon, anesteziyoloji ve reanimasyon - 


Unilateral spinal anestezi(USA), motor ve duyu bloğunun vücudun tek tarafına 

sınırlandırılmasıdır.1 Avantajları arasında hipotansiyon insidansının azalması, daha hızlı 

derlenme ve hasta memnuniyeti yer alır. 

Bu çalışmada total diz protezi(TDP) cerrahisinde uygulanan USA tekniğinde düşük doz 

hiperbarik veya hipobarik ropivakainin etkilerinin karşılaştırılması amaçlanmıştır. 


Etik kurul izni alınarak spinal anestezi altında TDP cerrahisi uygulanacak olan 18-80 yaş arası 

ASA I-III risk grubu 60 hasta çalışmaya alındı. Spinal anestezinin kontrendike olduğu hastalar 

çalışmaya dahil edilmedi. Standart monitorizasyon ve prehidrasyonun ardından, 

GrupI(hiperbarik)’de opere olacak ekstremite aşağıda ve 150 Fowler pozisyon, 

GrupII(hipobarik)’de opere olacak ekstremite yukarıda ve 150 Trendelenburg pozisyon 

verilerek kombinespinoepidural(KSE) teknikle 11,25mg ropivakain içeren 3ml çalışma 

solüsyonu L3-4 aralığından 180sn içerisinde intratekal aralığa verilerek spinal anestezi elde 

edildi. Kalp hızı(KH), sistolik(SAP), diastolik(DAP) ve ortalama(MAP) arteryel kan 

basınçları, duyu ve motor blok verileri kaydedildi. İstatistiksel analizler student-t test, Mann 

Whitney-U, Wilcoxon, ki-kare ve median testler ile gerçekleştirildi. 

Bulgular: 

Demografik veriler, operasyon süresi ve işlemin uygulandığı aralık açısından gruplar 

benzerdi. Duyu bloğunun T10 dermatom düzeyine ulaşması için geçen süre GrupI’de anlamlı 

olarak kısaydı. Duyu bloğu regresyon süresi GrupII’de anlamlı olarak kısaydı. Unilateral 

spinal anestezi insidansı anlamlı olarak GrupII’de daha yüksekti. 

Tartışma: 

Hastaları 10dk lateral pozisyonda bekletmek unilateral spinal anestezi elde etmek için yeterli 

olmaktadır.2 GrupI’de elde edilen unilateralite literatür verileri ile uyumlu iken GrupII’de 

unilateralite insidansının yüksek olmasının nedeni literatürden farklı olarak çalışma solüsyonu 

barisiteleriyle BOS barisitesinin eş uzaklıkta tutulmasıdır 

Sonuç: 

Hiperbarik ve hipobarik ropivakain ile başarılı unilateral anestezi elde edilmiş ve hemodinami 

korunmuştur. Hemodinamisinin korunması gereken hastalarda bu teknik tercih nedeni 

olabilecektir.

P249 

SEZERYAN OPERASYONLARI İÇİN KOMBİNE SPİNAL EPİDURAL ANESTEZİ 

UYGULANAN OLGULARDA HİPOTANSİYON GELİŞİMİ VE EFEDRİN 

KULLANIMI 

Bakiye Uğur 1 * ,Selda Şen 1 ,Mustafa Oğurlu 2 ,Erdal Gezer 3 ,Ali Rıza Odabaşı 4 ,Hasan 

Yüksel 4 ,Selda Demircan Sezer 4 

1 Adnan Menderes Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Anabilim Dalı - 

2 Adnan Menderes Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Anabilim Dalı, 

AYDIN-Turkey 3 Adnan Menderes Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon 

Anabilim Dalı, Aydın-Turkey 4 Adnan Menderes Üniversitesi Tıp Fakültesi, Kadın 

Hastalıkları ve Doğum Anabilim Dalı - 

Amaç: Sezeryen operasyonu için kombine spinal epidural anestezi uygulanan olgularda 

hipotansiyon gelişimini takiben efedrin uygulama miktarını araştırmaktır. 

Gereç ve Yöntem: Bu çalışma 2005-2006 yılları arasında ASA risk grubu I-II olan, 18-36 yaş 

arası 124 gebe hasta da 10-12,5 mg bupivakain (marcain heavy) ile oturur ya da yan yatar 

pozisyonda kombine spinal epidural anestezi altında sezaryen operasyonu uygulanan 

olgularda retrospektif olarak yapıldı. Hastaların ağırlık, yaş, boy gibi verileri; anestezi 

uygulamasından önce bazal, cerrahi süresince 5., 10., 20., 30., 40., 50., 60., 90. ve 120. 

dakikalarda kalp atım hızları (KAH), sistolik, diastolik, ortalama arteryel kan basınçları (SAB, 

DAB, OAB), periferik oksijen satürasyonu (SpO2) değerleri; gelişen hipotansiyonu takiben 

efedrin kullanım zamanı ve miktarı anestezi takip fişlerinden kaydedildi. Premedikasyon 

verilmeyen ve operasyon esnasında % 0.9 izotonik 10 ml/kg/saat’den sıvı idamesi sağlanan 

olgularda, sistolik kan basıncında bazal değerinin %20'sinden fazla azalma yada 90 mmHg'nın 

altı hipotansiyon kabul edilip intravenöz 10 mg efedrin uygulaması yapıldığı kaydedilmiştir. 

Bulgular: Bu çalışmaya dahil edilen 124 olgunun 79’unda (%63,7) spinal anesteziyi takiben 3 

-10 dakika arasında hipotansiyonun görüldüğü saptandı. Hipotansiyon gelişen olguların 

18'inde (%14,5) 10 mg efedrin, 34'ünde (%27,4) 20 mg efedrin, 20’sinde (%16,1) 30 mg 

efedrin, 7’sinde (%5,6) 40 mg ve daha fazla efedrin uygulanarak hipotansiyon tedavi edildiği 

belirlendi. 

Sonuç: Sezeryan yapılan gebelerde, uygulanan kombine spinal ve epidural anesteziyi takiben 

3-10 dakikada gelişen hipotansiyonu önlemede zamanında yapılan efedrinin tedavi etkili 

kanısına varıldı. 

Anahtar kelimeler: Kombine spinal epidural anestezi, sezeryan, hipotansiyon, efedrin

P250 

ARTROSKOPİ UYGULANAN HASTALARDA SPİNAL ANESTEZİ İLE KOMBİNE 

SİYATİK - FEMORAL SİNİR BLOĞUNUN KARŞILAŞTIRILMASI 

Çiğdem Özkan 1 ,Kenan Kaygusuz 2 ,İclal ÖzdemirKol 3 ,Sinan Gürsoy 4 ,Cemil İsbir 5 * 


1 Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi-Sivas, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 2 

Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi-Sivas, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD Sivas- 3 

Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi-Sivas, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 4 


Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi-Sivas, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 

Giriş ve Amaç:Bu çalışmada artroskopi yapılacak olan hastalarda spinal anestezi ile kombine 

siyatik ve femoral sinir bloğunun karşılaştırılması amaçlandı. 

Gereç ve Yöntem:Etik Kurul ve hastaların onayı alındıktan sonra ASA I -II grubuna giren, 

rastgele seçilmiş 40 hasta iki gruba ayrıldı. I. Gruba spinal anestezi ile %0.75’ lik ropivacain 2 

ml, II. Gruba kombine siyatik ve femoral sinir bloğu için, siyatik sinire 25 ml %0.75’ lik 

ropivacain, femoral sinire 20 ml %0.75’ lik ropivacain uygulandı. Bloklardan sonra SKB, 

DKB, KAH, SpO2, duyusal ve motor bloğun derecesi, turnike ağrısı ve yan etki 

değerlendirilmesi yapıldı. Cerrahiye başlama süresi, postoperatif ilk analjezik yapma zamanı, 

postoperatif analjezinin süresi, ilk idrara çıkma zamanı ve postoperatif 24 saat toplam 

analjezik tüketim miktarı tespit edildi. 

Bulgular:Gruplar arasında demografik veriler, operasyon süresi ve hemodinamik parametreler 

yönünden bir fark saptanmadı (p>0.05). Operasyona başlama zamanı I. grupta II. gruba göre 

daha kısa idi (22.25 ± 5.25, 44.50 ± 8.25 dk) (p

P251 

REJYONEL ANESTEZİ ALTINDAKİ ÜROLOJİK ENDOSKOPİK GİRİŞİMLERDE 

İĞNE BOYUTLARININ İŞİTME FONKSİYONLARI ÜZERİNE 

ETKİLERİ 

Fikret Özkan 1 ,Kenan Kaygusuz 2 ,İclal ÖzdemirKol 2 ,Sinan Gürsoy 3 ,Alpay Ateş 4 * 


1 Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi-Sivas, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 2 

Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi-Sivas, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 3 


Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi-Sivas, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 

Giriş ve Amaç:Bu çalışmada rejyonel anestezi altında ürolojik endoskopik cerrahi geçirecek 

ASA I-II grubuna giren hastalarda, farklı çaplarda spinal iğne kullanılmasının işitme 

fonksiyonları ve baş ağrısı üzerine etkilerinin araştırılması amaçlandı. 

Gereç ve Yöntem:Etik Kurul ve hastaların onayı alındıktan sonra çalışmaya dahil edilen 45 

hasta rasgele 3 gruba ayrıldı. Grup I (n=15) ’de 22 G Quincke iğne, Grup II (n=15) ’de 25 G 

Quincke iğne kullanılarak L4-5 aralığından 2 cc %0.5 bupivakain ile spinal anestezi 

uygulandı. Grup III (n=15)’de 18 G Tuohy iğnesi kullanılarak L4-5 aralığından 10-15 cc 

%0.5 bupivakain ile epidural anestezi uygulandı. Hastalara preoperatif ve postoperatif 2. 

günde Pure Tone Odyometri uygulandı ve venöz kan örneklerinden serum ozmolaritesi 

hesaplandı. İntraoperatif SKB, DKB, KAH, SpO2 5 dakika aralıklarla kaydedildi. Postoperatif 

dönemde hastalar baş ağrısı ve diğer yan etkiler yönünden değerlendirildi. 

Bulgular:Gruplar arasında demografik veriler, hemodinamik parametreler, SpO2 ve serum 

ozmolaritesi yönünden fark saptanmadı (p>0.05). Grup I ’de 10 hastada (%66,6), Grup II ’de 

4 hastada (%26,6), Grup III ’de 2 hastada (%13,3) işitme kaybı gözlendi. Grup I ’deki işitme 

kaybı Grup II ve III ’e göre istatistiksel anlamlıydı( p

P252 

GÜNÜBİRLİK UNİLATERAL İNGUİNAL HERNİ ONARIMINDA 

PARAVERTEBRAL BLOK (PVB) DENEYİMLERİMİZ 

Yavuz Akcaboy 1 * ,Zeynep Akcaboy 2 ,Eda Uysal Aydin 2 ,Sibel Atasoy 2 ,Gulsevil Ag 2 

,Figen Aydın 2 ,Nermin Göğüs 3 

1 Ankara Numune hastanesi, I.Anesteziyoloji, Ankara-Turkey 2 Ankara Numune hastanesi, 

I.Anesteziyoloji - 3 Ankara Numune Hastanesi, I.Anesteziyoloji - 

Giriş:İnguinal herni onarımı en sık uygulanan günübirlik ameliyatlardandır. Günübirlik 

inguinal herniorafi (İH) günümüzde iv sedasyon eşliğinde lokal anestezi ile, epidural, spinal 

veya genel anestezi ile yaptırılmaktadır. Son yıllarda PVB’larla da iyi sonuçlar alınmıştır1. 

Biz de İH’ler için kliniğimizde yaptığımız PVB’ları değerlendirdik. 

Yöntem: 

Haziran-Temmuz 2006 tarihleri arasında ANEAH’nde etik kurul onayı alındıktan sonra 

unilateral İH yapılması planlanan 25-76 yaşları arasında, ASA I-III PVB uygulanan 24 hasta 

kaydedildi. 

Hastalara işlem öncesi 2 mg midazolam ve 50 mg fentanil iv olarak verildikten sonra oturur 

pozisyon verildi. İşaret noktaları belirlenip cilt temizliği yapıldıktan sonra, injeksiyon 

yapılacak noktalara lokal anestezi (%1’lik lidokain 5-10 mL) uygulandı. PVB 22-G Quincke 

uçlu spinal iğne ile gerçekleştirildi. T9-L1 vertebraların spinöz çıkıntılarının 2.5 cm 

lateralinden dik girildi. Vertebranın transvers prosesi ile temas sağlandıktan sonra superior 

veya inferiora doğru 10 derecelik bir açılanma ile iğne 1 cm daha derine ilerletildi. Bu 

noktaya 5-8 mL adrenalinli lokal anestezik solüsyon (prilokain %2+adrenalin 1/200000) 

verildi. Daha sonra hasta supine pozisyona getirildi. Pinprick testi ile bloğun yeterliliği test 

edildikten sonra OAAS/S 3 olacak şekilde propofol infüzyonu başlandı ve cerrahiye izin 

verildi. Cilt kapatılırken propofol infüzyonu sonlandırıldı. Yetersiz cerrahi anestezi olması ve 

iv opioid ihtiyacı olması durumunda genel anesteziye geçildi. Hasta memnuniyeti, 

postoperatif ağrı skoru, postoperatif bulantı/kusma ve faz I PACU’nun by-pass edilme (fasttracking) 

oranları kaydedildi. 

Bulgular: 

Yaş: 55.37±15.49 (ort±ss) 

ASA (I/II/III): 6/11/7 

Hasta memnuniyeti (kötü/iyi/mükemmel): 1/13/10 

Postoperatif ağrı (yok/hafif/orta/şiddetli): 15/5/4/0 

Bulantı-kusma (var/yok): 1/24 

Fast-tracking (var/yok): 2/22

Sonuç: Out-patient İH’lerde PVB’un düşük postoperatif ağrı ve bulantı/kusma oranlarının 

sonucu hızlı taburculuğa imkan vermesi nedeniyle tercih edilebilecek bir yöntem olduğu 


1- Klein S, Pietrobon R, Nielsen K et al. Paravertebral somatic nerve block compared with 

peripheral nerve block for out-patient inguinal herniorrhaphy. Reg Anesth Pain Med 

2002;27:476-80).

P253 

SEZARYEN OPERASYONLARINDA İNTRATEKAL LEVOBUPİVAKAİNİN 

FENTANİL İLE KOMBİNE EDİMESİNİN DUYUSAL VE MOTOR BLOK ÜZERİNE 

OLAN ETKİLERİ 

Sedat Kaya 1 ,Sedat Kaya 2 ,Gönül Ölmez 3 ,Öznur Uludağ 4 * 

1 Dicle Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD diyarbakır- 2 Dicle 

Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD, diyarbakır-Turkey 3 Dicle 

Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD Diyarbakır- 4 Dicle 

Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 

GİRİŞ ve AMAÇ: Rasemik bupivakainin S-enantiomeri olan levobupivakainin obstetrik 

hastalarda intratekal optimum dozunu belirlemeye yönelik birçok çalışma dizayn edilmiştir. 

Çalışmamızda, sezaryen operasyonu geçirecek olan hasta grubunda levobupivakaine fentanil 

eklenmesinin duyusal ve motor blok üzerine olan etkilerinin araştırılması amaçlandı. 

GEREÇ ve YÖNTEM: Çalışmamız prospektif, randomize ve çift kör olarak planlandı. Yerel 

etik kurul onayı alındıktan sonra, elektif sezaryen operasyonu geçirecek 50 hasta çalışmaya 

dahil edildi. Grup 1’e 11 mg izobarik levobupivakain (2.2 cc), Grup 2’ye 10 mg izobarik 

levobupivakain +10 µg fentanil (2.2 cc) intratekal yoldan verildi. Duyusal ve motor blok 

değişkenleri ( maksimum duyusal blok seviyesi, maksimum duyusal bloğa ulaşma süresi, T10 

dermatomuna regresyon süresi, intraoperatif motor bloğun yeterliliği, motor bloğun ortadan 

kalkma süresi), intraoperatif VAS skorları, hasta memnuniyeti ve ilk analjezik ihtiyaç zamanı 

kaydedildi. 

BULGULAR: Gruplar arasında duyusal blok özellikleri açısından istatistiksel olarak anlamlı 

farklılık saptanmadı. Ameliyat sırasında bütün olgularda yeterli kas gevşemesi sağlandı. 

Postoperatif dönemde motor bloğun ortadan kalkma süresi fentanil eklenen gurupta daha uzun 

idi (p

P254 

İNGUİNAL HERNİ OPERASYONLARINDA % 0.5 BUPİVAKAİN İLE 0.5 

LEVOBUPİVAKAİNİN ANESTEZİ KALİTESİ VE HEMODİNAMİK 

PARAMETRELER YÖNÜNDEN KARŞILAŞTIRILMASI 

ASUTAY GÖKTUĞ 1 * ,SUNA TAKMAZ 2 ,ESRA UYAR 2 ,HÜLYA BAŞAR 2 

1 SB. ANKARA EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE 

REANİMASYON ANKARA- 2 SB. ANKARA EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, 


Giriş: Bupivakain rasematın S izomeri olan uzun etkili, amid tipinde yeni bir lokal anestezik 

olan levobupivakain klinikde geniş kullanım alanı bulmaktadır. Çalışmalar, levobupivakainin 

bupivakaine benzer duyusal ve motor blok sağladığını göstermektedir. Bu çalışmada, 

levobupivacainin bupivakain ile, anestezi kalitesi ve hemodinamik parametreler yönünden 

karşılaştırılması amaçlanmıştır. 

Gereç ve Yöntem: Hastane etik kurul onayı alındıktan sonra, ASA I-II, inguinal herni 

operasyonu geçirecek 40 hasta çalışmaya alındı. Ameliyattan 30 dakika önce 7 ml/kg Ringer 

Laktat verilen hastalar hemodinamik monitorizasyonun ardından 2 gruba ayrıldı. Grup I’deki 

hastalara 3 ml % 0.5 bupivakain, Grup II’deki hastalara 3 ml % 0.5 levobupivakain ile 

intratekal blok uygulandı. Enjeksiyondan sonra hastalar hemen supin pozisyona getirildi. 

Enjeksiyon sonrası operasyon bitimine kadar her 5 dakikada bir kan basıncı, nabız, motor 

blok durumu, duyusal blok seviyesi, VAS değerleri ve yan etkiler değerlendirildi. VAS 4 ve 

üzerine ulaştığında 50µg fentanil iv olarak uygulandı. Hastaların ilk analjezik gereksinimi ve 

24 saatte toplam analjezik miktarı kaydedildi. İstatistiksel incelemede paired t testi, 

independent samples t testi kullanıldı. p

P255 

ALT EKSTREMİTE KIRIĞI CERRAHİSİNDE BUPİVAKAİN VE İNFÜZYON VEYA 

HASTA KONTROLLÜ YÖNTEMLE EKLENEN SUFENTANİL İLE SÜREKLİ 

SPİNAL ANESTEZİ VE POSTOPERATİF 

Alkin Çolak 1 ,Ayşin Alagöl 2 ,Zafer Pamukçu 2 * ,Nesrin Turan 3 

1 Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi, Ansteziyoloji Edirne- 2 Trakya Üniversitesi Tıp 

Fakültesi, Ansteziyoloji - 3 Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi, Biyoistatistik - 

Giriş: Alt ekstremite kırıkları, sıklıkla opioid kullanılmasını gerektirecek şiddette postoperatif 

ağrıya neden olan ve rejyonel anestezinin tercih edildiği girişimlerdir. Spinal anestezinin 

intratekal kateter aracılığıyla uygulanması; özellikle riskli olgularda, klasik tek doz spinal ve 

kateter ile sürekli epidural anesteziye alternatif olmuştur (1-2). 

Yöntem ve Gereçler: Onbeş vakadan oluşan rasgele dört gruba ayrılan 60 olguyla çalışılmış, 

Grup I’e epidural %0.5 bupivakain anestezisi ve kateterden hasta kontrollü sufentanil; Grup 

II’ye epidural %0.5 bupivakain anestezisi ve kateterden sürekli infüzyon ile sufentanil; Grup 

III’e spinal %0.5 bupivakain heavy ile anestezi ve intratekal kateterden hasta kontrollü 

sufentanil; Grup IV’e spinal %0.5 bupivakain heavy ile anestezi ve intratekal kateterden 

sürekli infüzyon ile sufentanil uygulanmıştır. Postoperatif dönemde bütün olgulara 

kateterlerden hasta kontrollü sufentanil uygulanmıştır. 

Bulgular: Sufentanil infüzyonu; epidural gruplarda (Grup I ve II) blok oluşum hızı ve 

düzeyini artırmıştır (p

P256 

HASTA KONTROLLÜ EPİDURAL DOĞUM ANALJEZİSİNDE ROPİVAKAİN- 

FENTANİL İLE BUPİVAKAİN-FENTANİL UYGULAMASININ 


HÜLYA LEBLEBİCİ 1 * ,GÜLAY EREN 2 ,NALAN EMİR 2 ,FULYA ULUDAĞ 2 ,OYA 

HERGÜNSEL 2 ,ZAFER ÇUKUROVA 2 

1 BAKIRKÖY DR SADİ KONUK EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, ANESTEZİ VE 

REANİNASYON - 2 BAKIRKÖY DR SADİ KONUK EĞİTİM VE ARAŞTIRMA, ANESTEZİ VE 

REANİNASYON - 

Giriş : Çalışmamızda bupivakain ile ropivakainin opioid kombinasyonlarının hasta kontrollü 

epidural analjezi(PCEA) yöntemiyle etkinliğinin karşılaştırılmasını amaçladık, müdahelesiz 

doğum ile epidural uygulamalı doğum eyleminin anne üzerindeki stres hormonlarına etkisini 


Metod: Hastanemiz etik kurulu onayı alınarak bu prospektif, randomize çalışma 19-34 yaş 

arası , ASA 1-2 grubu, aktif travayda, 36-41 gebelik haftasında, vertex pozisyonunda, tek 

fetusu olan, normal fetal nabız paterni taşıyan, servikal dilatasyonu 3-4 cm olan 20 şer kişilik 

3 grup ile yapıldı. L2-3 veya L4-5 intervertebral aralıktan direnç kaybı tekniği ile epidural 

kateter yertleştirildi. PCA için 1.gruba %0.125 bupivakain + 2 mcg/ml fentanil, 2.gruba 

%0.15 ropivakain + 2 mcg/ml fentanil solüsyonu hazırlandı. Hastanın boyuna uygun olarak ( 

hasta boyu < 160 cm ise 10 ml,160-170 cm ise 15 ml, >170 cm ise 20 ml) yükleme dozu 

verildikten sonra PCEA 6 ml bolus doz ve 15 dk kilit süresi(bazal infüzyon yok)ayarlanarak 

programlandı Grup 3, kontrol grubu olarak alındı, normal doğum seyri takip edildi. .Ağrı 

VAS(Visüel analog score), duyusal blok pinprick, motor blok ise modifiye bromage skalası, 

sedasyon (0-3) ile değerlendirildi.Maternal hemodinami, fetal kalp hızı doğum şekli(normal, 

müdahaleli, sezeryan), doğum süreleri, analjezi tüketimi kaydedildi.Bebeğin APGAR skoru, 

doğum sonu gebe memnuniyeti değerlendirildi. Epidural kateter uygulanmadan önce, 

yükleme dozu sonrası, doğum anında, doğum sonrası olmak üzere dört kez her iki grupta ve 

kontrol grubunda anne kanından kortizol ve glukoz tayini yapıldı. 

Bulgular: Gruplar arasında demografik veriler açısından fark saptanmadı. VAS değerleri, grup 

1 ve grup 2 arasında farklılık göstermedi. Motor blok grup 1’de grup 2’ye göre daha fazla 

oluştu.Duyusal blok, hemodinamik veriler, sedasyon skoru, yan etkiler, APGAR skorları 

bakımından gruplar arası farklılık saptanmadı. Grup 3’de doğumun 1. evre süresi diğer 

gruplara göre yüksek bulundu.Analjezi tüketimi grup 2‘de grup 1’e göre daha düşük 

bulundu.Kortizol düzeyleri grup 3’de diğer gruplara göre daha yüksek bulundu. 

Sonuç: PCEA uygulanan gruplar ile kontrol grubu karşılaştırıldığında doğum analjezisinin; 

doğumun 1. evre süresini kısalttığı, mükemmel analjezi ve hasta memnuniyeti sağladığı 

görülmüştür. Ropivakain, bupivakain ile karşılaştırıldığında daha az motor blok yapıcı etkisi 

ile daha konforlu doğum analjezisi sağlamıştır.

P257 

ÜROLOJİK GİRİŞİMLERDE İNTRATEKAL BUPİVAKAİN İLE 

LEVOBUPİVAKAİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

Reyhan Arslantaş 1 ,Mustafa Kemal Arslantaş 2 * ,Tolga Şitilci 3 ,Erdem Akçay 3 ,Nedret 

Uslu 3 ,Fikret Kutlu 4 ,Emine özyuvacı 5 

1 İstanbul Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 2 İstanbul 

Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği İstanbul- 3 İstanbul 

Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 4 İstanbul Eğitim ve 

Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği istanbul- 5 İstanbul Eğitim ve 

Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 


Levobupivakain, bupivakaine göre daha az kardiyotoksik olan yeni bir lokal anesteziktir. Bu 

çalışmada, ürolojik girişimlerde spinal anestezi planlanan hastalarda levobupivakain ile 

bupivakainin spinal anestezik özelliklerini, intraoperatif hemodinami üzerine olan etkilerini 

ve yan etkilerini karşılaştırmayı amaçladık. 


Çalışmamız etik kurul onayı alınarak ASA I-II grubu 70 hastada yapıldı. Premedikasyon 

uygulanmadı. Preoperatif 2 ml/kg/saat isolyte S 15-20 dakikada verildi. SAB, DAB, KTA, 

SpO2 değerleri monitörize edildi. Preoperatif, 5., 10., 15., 30., 45.,60., 90., dakikalarda ve 2., 

4., 6.,12., 24. saatlerde kayıt edildi. Hastalar rastgele iki gruba ayrılarak Grup L ye 20 mg 

izobarik levobupivakain, Grup B ye 20 mg izobarik bupivakain intratekal olarak verildi. 

Duyusal blok, motor blok başlama zamanları tespit edildi.. Duyusal ve motor bloğun geri 

dönüş zamanları dakika olarak ölçüldü. Yan etki olarak; hipotansiyon, kaşıntı, titreme kayıt 

edildi. 

Bulgular: 

Her iki grupta da etkili bir duyusal ve motor blok sağladı. Duyusal bloğun başlama zamanı 

her iki grupta benzer iken, motor bloğun başlama zamanı Grup B’de 102,7 Grup L’de 162,3 

sn. bulundu (p

P258 

DURA DELİNMESİ SONRASI BAŞAĞRISINI ÖNLEMEDE İNTRATEKAL 

KATETER UYGULAMASI 

Ayda Türköz* ,Aysu Koçum ,H.Evren Eker ,Hacer Ülger ,Gülnaz Arslan 

Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

Giriş: Epidural anestezi uygulanan hastalarda dura delinmesi sonrası baş ağrısı insidansının 

%50 nin üzerinde olduğu bildirilmektedir. Bu çalışmada istenmeden dura delinmesi sonrası 

intratekal yerleştirilen epidural kateterin 24 saat sonra çekilmesinin başağrısı insidansına olan 

etkisini araştırdık. 

Yöntem: Hastane etik komite izni alındıktan sonra üç yıllık süre içerinde kalça ve diz protezi 

cerrahisi için spinal-epidural anestezi ile operasyona alınan 427 hastadan istenmeden dura 

delinmesi olan 21 hasta çalışmaya alındı. Grup E (n=7) hastaya istenmeden dura delinmesi 

sonrası bir başka seviyeden tekrar epidural kateter yerleştirildi. Bu ilk 7 hastadan sonra baş 

ağrısı nedeniyle ortaya çıkan hasta memnuniyetsizliği göz önüne alınarak intratekal kateter 

uygulamasına geçildi. Grup S (n=14) hastada ise istenmeden dura delinmesi sonrası 

subaraknoid aralığa epidural kateter yerleştirildi. 

Bulgular: Grup E’de bir başka seviyeden epidural kateter yerleştirilen 7 hastadan 5’inde dural 

yırtığa bağlı başağrısı gelişti. Bir hastaya epidural kan yaması gerekti. Grup S’de ise dural 

yırtık gelişen 14 hastanın sadece birinde baş ağrısı gelişti (p=0.003, OR: 0.03, 95% CI: 0.00- 

0.42). Baş ağrısı medikal tedavi ile 48. saatte düzeldi İntratekal yerleştirilen kateterden 24 saat 

süreli analjezik olarak 2 µg.ml-1 fentanyl ve 0.0625 mg.ml-1 bupivakain verildi ve kateter 

çekildi. İntratekal analjezi uygulanan hastaların hepsinde yeterli analjezi sağlanırken, bir 

hastada ılımlı hipotansiyon ve bulantı gözlendi. Hastalarda infüzyon süresince motor ve 

duyusal kayıp olmadı. Ayrıca hiçbir hastada spinal kateterizasyona bağlı nörolojik veya 

enfeksiyöz bir komplikasyon gözlenmedi. 

Tartışma: Dural hasar sonrası yerleştirilen spinal kateterin başağrısı insidansını azaltmadaki 

etkinliği açıklamak için erken ve geç etkiler olmak üzere iki teori ileri sürülmektedir. Erken 

etki, intratekal kateter dural yırtıkta bir tampon oluşturarak BOS kaçışını engellemesi, geç etki 

ise dural yırtığa yerleştirilen kateterin 18-32 saatlik süre orada bırakılması sonucu ortaya 

çıkan inflamatuar yanıt ve ardından ödem ve fibrin formasyonuna bağlı uzun dönemde dural 

yırtığın kapanmasıdır. 

Sonuç: Dural delinme gelişen hastalarda 24 saat süreli spinal kateterden analjezik infüzyonu 

uygulamasının dural delinmeye bağlı gelişen baş ağrısını belirgin olarak azaltması nedeniyle, 

diğer alternatif uygulamalardan önce tercih edileceğini düşünmekteyiz.

P259 

KOMBİNE ANESTEZİ UYGULANAN HASTALARDA BİS 

MONİTÖRİZASYONUNUN ANESTEZİK, ANALJEZİK GEREKSİNİMİ VE 

DERLENME SÜRESİNE ETKİSİ 

AYÇA TELATAR* ,ESER ŞAVKILIOĞLU ,HİLAL SAZAK ,FATMA ULUS ,HÜLYA 

SABUNCUOĞLU ,AKİF ÇAMDAL 



GİRİŞ VE AMAÇ: Torakal epidural anestezi (TEA) ile genel anestezinin beraber kullanımı 

(kombine anestezi), mükemmel bir analjezi ve kas gevşemesi sağlar, genel anestezik 

ihtiyacını azaltır. Ancak anestezi derinliğinin değerlendirilmesinin güç olması nedeniyle ilaç 

miktarındaki azalma kısıtlı kalmaktadır. Bispektral indeks (BİS) monitörizasyonu ile iyi bir 

değerlendirme sağlanabilir. Çalışmamızda total intravenöz anestezi (TİVA) ve TEA 

kombinasyonu uygulanan hastalarda BİS monitörizasyonunun anestezik, analjezik 

gereksinimi ve derlenme üzerine etkisinin değerlendirilmesi amaçlanmıştır. 

GEREÇ VE YÖNTEM: Çalışmamız, etik kurul onayı ile boyu 150 cm’den uzun, elektif 

torakotomi planlanan 30 erişkin iki gruba ayrılarak gerçekleştirildi. Tüm hastalara torakal 

epidural kateter yerleştirilip, % 0.5 bupivakain yükleme dozu 6-10 ml olarak ayarlandı. 

İndüksiyonda propofol, alfentanil ve vekuronyum verildi. İdame; propofol 100-140 

mcg/kg/dk, alfentanil 1 mcg/kg/dk ve vekuronyum ile sağlandı. Epiduralden 6ml/sa %0.375 

bupivakain verildi. Anestezi boyunca %50 O2 / hava veya %100 O2 verildi. Hastalar BİS 

monitorizasyonu yapılacak olanlar (Grup 1) ve diğer bir araştırmacı tarafından sadece BİS 

değerleri kaydedilecek olanlar (Grup 2) olarak ayrıldı. Grup 2’de; hemodinamik ve yüzeyel 

anestezi bulgularına göre propofol titre edildi. Grup 1’de; hedef BİS değeri 45-60 olacak 

şekilde ayarlandı. Tüm hastalarda KAH, SAB, DAB, OAB, SpO2, BİS, ETCO2 ve ilaç 

dozları kaydedildi. Propofolün kapatıldığı an derlenme zamanını belirlemede başlangıç olarak 

kabul edildi. Operasyondan 24 saat sonra farkında olmaya yönelik sorular soruldu. 

BULGULAR: Total propofol ve alfentanil dozlarının her iki grupta benzer olduğu görüldü. 

Her iki gruptaki hastalarda propofolün kesildiği andan itibaren olan derlenme sürelerinin 

ortalamalarının dağılımı istatistiksel olarak anlamlı fark göstermedi. 

TARTIŞMA VE SONUÇ: Kontrol ve BİS grupları arasında intraoperatif hemodinamik 

veriler, kullanılan hipnotik ve analjezik miktarı, BİS değerleri, sözlü uyarıya yanıt, 

ekstübasyon, oryantasyon ve derlenme süreleri yönünden anlamlı bir fark olmaması ve 

olguların hiç birisinde operasyona ait hatırlama olmaması; tüm olgularımızda yeterli anestezi 

derinliğinin sağlandığını ve BİS monitörizasyonu eşliğinde hipnotik dozunun ayarlanmasının

derlenme kalitesini iyileştirmediğini düşündürdü. Anestezi pratiğinde tecrübesi olanlar için 

BİS monitörizasyonunun çok gerekli olmadığı kanısına varıldı.

P260 

PERKÜTAN NEFROLİTOTRİPSİ OPERASYONLARINDA SPİNOEPİDURAL 

ANESTEZİ İLE GENEL ANESTEZİ TEKNİKLERİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

K serap karacalar 1 * ,Cenk Yücel Bilen 2 ,Sibel Barış 3 ,Deniz Karakaya 3 ,Ebru Kelsaka 4 

,Binnur Sarıhasan 5 

1 19 mayıs üniversitesi, anesteziyoloji Samsun- 2 19 mayıs üniversitesi, üroloji - 3 19 mayıs 

üniversitesi, anesteziyoloji - 4 19 mayıs üniversitesi, anesteziyoloji Samsun- 5 19 mayıs 

üniversitesi, anesteziyoloji - 

Giriş ve Amaç: Perkütan nefrolitotomi cerrahi gerektiren böbrek taşlarında uygulanan bir 

tedavi seçeneğidir. Çalışmamızın amacı bu operasyonlarda genel anestezi ile rejyonel 

anestezinin hemodinami, yan etki, Derlenmeden ayrılma süreleri, hasta ve cerrahi 

memnuniyet ve postoperatif ağrı yönünden karşılaştırılmasıdır. 

Materyal ve metod: Etik kurul onayı ve hasta onamı alınan 40 hasta çalışmaya dahil edildi. 

Hastalar randomize edilerek spinoepidural ( Grup SE) ya da genel anestezi ( Grup G) grubu 

olmak üzere iki guruba ayrıldı. Grup SE’de spinal anesteziyi (2.5 cc Bupivakain+fentanil) 

takiben, anestezi idamesi epidural kateter den verilen lokal anestezik solusyonu ile sağlandı. 

Grup G’ de 2 mg/kg propofol ile indüksiyonu takiben, anestezi idamesi sevoflurane ve 

remifentanil infüzyonu ile sağlandı. Operasyon sonrası analjezi SE gurubunda epidural 

kateterden verilen lokal anestezik solusyonu ile, G grubunda ise iv tramadol ile sağlandı. 

Operasyon sırasındaki ve sonrasındaki hemodinamik değişiklikler, yan etkiler, derlenme 

odasından ayrılma zamanı, hasta ve cerrahi memnuniyet ve post operatif ağrı skorları 

kaydedildi. Derlenme odasındaki değerlendirmeler için Aldrete skor skalası, operasyon 

sonrası ağrı degerlendirilmesi için VAS kullanıldı. 

Bulgular: Demografik veriler ve yan etkiler ( hipotansiyon, bulantı-kusma dışında ) (SE 35% 

vs G 5%, SE30% vs G 55% p

P261 

REJYONEL ANESTEZİDE KULLANILAN İĞNELERİN BAKTERİYEL 

KONTAMİNASYON İNSİDANSI 

Kubilay Gülenç 1 ,Kaan Katırcıoğlu 2 ,Murat Yaşar Özkalkanlı 2 * ,Murat Aksun 3 ,Serdar 

Savacı 4 



Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, İzmir-Turkey 4 İzmir Atatürk 


Giriş: Santral nöroaksiyel blok uygulamalarında derinin iğne ile delinmesi, merkezi sinir 

sistemine karşı insan vücudundaki en önemli bariyere zarar verir ve santral bloklardan sonra 

ciddi enfeksiyöz komplikasyonlar gelişebilir. Bu uygulamalardan önce aseptik prensiplere 

göre deri dezenfekte edilmeli ve kullanılan donanım ve ekipman steril olmalıdır. Ancak bu 

prensiplerin etkinliği hakkındaki klinik veriler nadirdir . 

Gereç ve Yöntem: Çalışmamıza ortopedik, jinekolojik ve ürolojik elektif cerrahi geçirecek ve 

spinal ya da epidural anestezi uygulaması için kontrendikasyonu bulunmayan, 20-80 yaşları 

arasında, ASA I-III toplam 250 hasta dahil edildi. Olgular yaş, cinsiyet, ağırlık, uzunluk ve bu 

değişkenlerin anestezi tekniğine etkileri açısından da değerlendirildi. Uygulayıcı, başlık, yüz 

maskesi ve steril eldiven kullanarak işleme başladı, steril giysi kullanmadı ve cilt antisepsisi 

sonrası uygulama alanı steril örtü ile örtülmedi. Cilt antisepsisi için % 10 luk povidon iodine 

solüsyonu kullanıldı. Uygulama sahası bu solüsyonla uygulayıcı tarafından L3-4 vertebra 

aralığı merkez kabul edilerek merkezden perifere doğru dairesel şekilde 2 kez silinerek 

kurumaya bırakıldı Uygulama sonrası kullanılan iğne uygulayıcı tarafından steril kültür 

tüpüne konuldu. Materyel 10 dakika içerisinde hastanemiz Mikrobiyoloji laboratuvarına 

ulaştırıldı ve değerli materyel kabul edilerek bekletilmeden işleme konuldu. 

Bulgular: Toplam 250 adet girişimin 87 tanesi çoklu girişim diye tanımladığımız, teknik 

güçlüğe bağlı olarak birden çok cilt geçişi yapılan iğnelere ait idi. Çoklu girişim yapılan 

grupta yaş ortalaması tekli girişim yapılan gruba göre anlamlı derecede yüksek bulundu. 

Ancak bakteriyolojik incelemesi yapılan 250 iğnenin hiç birinde üreme görülmedi. 

Sonuç: Kliniğimizde spinal ve epidural anestezi yaparken kullandığımız asepsi tekniğinin ve 

kullandığımız povidon iodine solüsyonunun, iğnelerin kontamine olarak merkezi sinir 

sisteminde bir enfeksiyona yolaçma olasılığı bakımından güvenli olduğu sonucuna vardık.

P262 

DİZ ARTROSKOPİLERİNDE RİVA UYGULAMASI 

mehmet cantürk 1 * ,yaşar pala 2 ,mahmut arslan 3 ,mehmet gamlı 4 ,bayazit dikmen 4 

,melekşah başaran 4 

1 ankara numune hastanesi, anestezi, ankara-Turkey 2 ankara numune hastanesi, anestezi - 3 

ankara numune hastanesi, anestezi ankara- 4 ankara numune hastanesi, anestezi - 

Giriş: RİVA turnike ağrısı, yetersiz vasküler izolasyon ve yetersiz anestezi korkuları 

nedeniyle alt ekstremitede üst ekstremite kadar yaygın kullanılmamaktadır. Alt ekstremitede; 

ayak ve ayak bileği cerrahilerinde başarıyla kullanılmasına(1) rağmen, diz artroskopisinde tek 

bir olgu sunumunda uygulanmıştır(2). Çalışmamızda diz artroskopilerinde RİVA 

uygulamasının etkin olup olamayacağını ve lokal anestetiğe ketamin eklenmesinin blok 

özellikleri ve turnike ağrısına etkilerini değerlendirmeyi amaçladık. 

Gereç ve yöntemler: Etik kurul izni ve hasta oluru alınan, diz artroskopisi uygulanan ASA I-II 

40 erişkin hasta çalışmaya alındı. Monitorizasyondan sonra sol el ve opere olacak alt 

ekstremitede ayak sırtından damar yolu açıldı. Alt ekstremitedeki venöz kan elastik bandajla 

boşaltılıp çift manşetli turnikenin proksimal manşeti şişirildi. Rasgele iki gruba ayrılan 

hastalara; Grup I de 80 mL % 0,5 prilokain; Grup II de %0,5 prilokain ve 0,15 mg/kg ketamin 

(toplam 80 mL) ayak sırtından ilaçlar verildi. Diz ekleminin distaline yerleştirilen tek 

manşonlu turnikeye kadar olan alan elastik bandajla tekrar boşaltıldı ve proksimal turnike 

basıncıyla şişirildi. 15 dakika sonra distal manşet şişirilirken diz altındaki turnike boşaltıldı ve 

cerrahiye izin verildi. Duyusal blok başlama zamanı, duyusal blok sonlanma zamanı, motor 

blok varlığı, verbal skala ile turnike ağrısı, cerrahi ağrı, turnike tolerans süresi, operasyon 

sırasındaki fentanyl tüketimi, ilk analjezik gereksinim zamanı, 60.dakika metHb değerleri, 

cerrah memnuniyeti, 24 saatlik analjezik tüketimi, taburculuk zamanı ve hemodinamik 

parametreler kaydedildi. İstatistiksel analiz; Mann-Whitney U ve Fisher’s Ki-Kare testi ile 

gerçekleştirildi. 

Bulgular: Demografik veriler, operasyon süresi, fentanil tüketimi, açısından gruplar benzerdi. 

Grup I de 5 hastada, Grup II de 6 hastada yetersiz blok gelişti. Grup II de duyusal blok 

başlama zamanı daha kısa iken, ilk analjezik gereksinim zamanı uzundu. Her iki grupta da 3 

hastada motor blok oluştu. 

Tartışma ve sonuç: Uyguladığımız doz ve volümlerle diz atroskopisinde RİVA uygulaması 

yetersiz blok oluşturabilmektedir. Lokal anestezik solusyonuna ketamin ilavesi duyusal blok 

başlama zamanını kısaltıp, ilk analjezik gereksinim zamanını uzatarak blok kalitesine kısmi 

bir katkı sağlamıştır. Alt ekstremite RİVA uygulaması için farklı dozlar ve volümler 

düşünülmelidir. 

Kaynaklar: 

1. Kim DD: Orthopedics. 1993; 16:1109–1113 

2. Roshdy A: CJA 2002/49:7/687–689

P263 

TKP OLGULARINDA SÜREKLİ SPİNAL ANESTEZİ VE KOMBİNE 

SPİNALEPİDURAL ANESTEZİ TEKNİKLERİNİN POSTOPERATİF ANALJEZİ 

ÜZERİNE ETKİLERİ 

BERNA ÖNAL 1 * ,TAYLAN AKKAYA 2 ,EMİNE ARIK 3 ,HALUK GÜMÜŞ 3 

1 SAĞLIK BAKANLIĞI, ANESTEZİ ve REAN. - 2 SAĞLIK BAKANLIĞI, ANESTEZİ ve 

REAN. ankara- 3 SAĞLIK BAKANLIĞI, ANESTEZİ ve REAN - 

GİRİŞ VE AMAÇ: Bu çalışmada total kalça protezi ( TKP ) operasyonu yapılan ASA I-II risk 

grubunda 36 hastada, Sürekli Spinal Anestezi (SSA) ve Kombine Spinal-Epidural Anestezi 

(KSEA) yöntemlerini postoperatif analjezi kalitesi, ilk analjezik ihtiyaç zamanı, total i.v. 

morfin kullanımı ve olası komplikasyonlar ile hasta memnuniyeti açısından karşılaştırmayı 

amaçladık. 

GEREÇ VE YÖNTEM: Hastane etik kurul onayı alınarak çalışmaya başlanıldı. Her iki gruba 

da L3-4 aralığından 15 mg %0.5’lik hiperbarik bupivakain ile spinal anestezi uygulandı. 

Postoperatif analjezi amacıyla SSA grubundaki olgulara operasyon bitiminden itibaren 8 saat 

ara ile 0.1’er mg morfin intratekal kateterden verildi. KSEA grubundaki olgulara ise 8 saat ara 

ile epidural kateterden 1’er mg morfin uygulandı. Tüm hastalara kilitli kalma süresi 15 

dakika, bolus dozu 1 mg morfin olacak şekilde i.v HKA uygulandı. Postoperatif 24. saatin 

sonunda kateterler çıkartıldı. 

BULGULAR: Postoperatif VAS değerleri (p

P264 

TRANSÜRETRAL REZEKSİYON OPERASYONLARINDA LEVOBUPİVAKAİN VE 

LEVOBUPİVAKAİN - FENTANİL İLE OLUŞTURULAN SPİNAL BLOKLARIN 

ÖZELLİKLERİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

Özgün Cuvaş 1 ,Hülya Başar 2 * ,Aydan Yeyğel 2 ,Esra Türkyılmaz 2 ,Mehmet Melih Sunay 3 


Ankara Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 3 Ankara Eğitim ve 

Araştırma Hastanesi, Üroloji - 

Giriş ve Amaç: Çalışmamızda TUR operasyonu geçirecek olan hastalarda, 2.5 ml %0.5 

levobupivakain (12.5 mg) ile 2.2 ml %0.5 levobupivakain (11 mg) + 0.3 ml fentanil sitrat ( 15 

micg) uygulanarak oluşturulan spinal blokların duyusal ve motor blok özelliklerinin, 

hemodinamik etkiler ve yan etkilerinin karşılaştırması amaçlandı. 

Gereç ve Yöntem: Hastane etik kurul onayı alındıktan sonra TUR prostat / mesane 

operasyonu geçirecek olan, 60 yaş üzerinde, ASAI-III, vücut kitle indeksi< 30 kg m-2 olan ve 

spinal anestezinin kontrendike olmadığı 40 adet erkek hasta çalışmaya alındı. Hastalara 8 

ml/kg dozda i.v %0.9 NaCl infüzyonunu takiben sol lateral pozisyonda orta hattan, L3-4 

aralığından 25 G Quincke iğne ile spinal anestezi yapıldı. Grup L (n=20) de hastalara 

intratekal , 2.5 ml %0.5 levobupivakain (12.5 mg), grup LF (n=20) de ise 2.2 ml % 0.5 

levobupivakain (11 mg) + 0.3 ml fentanil sitrat ( 15 micg) uygulandı ve takiben hastalar 

hemen supin pozisyona döndürüldü. İlk 15 dk boyunca her 2.5 dk da bir, sonrasında ise 

operasyon bitimine kadar her 5 dk da bir kalp atım hızı, sistolik, diastolik, ortalama arter 

basınçları, SpO2 değerleri, duyusal ve motor blok seviyeleri, ağrı skoru (VAS), sedasyon 

skoru (OAA/S), yan etkiler, hasta ve cerrah memnuniyeti kaydedildi. 

Bulgular: Hastaların demografik verileri, ASA sınıflaması, operasyon türü, süresi, kullanılan 

glisin miktarı bakımından gruplar arasında anlamlı farklılık gözlenmedi (p>0.05). 

Başlangıçtaki ve operasyon sırasındaki hemodinamik parametreler her iki grupta da benzer 

seyretti. Grup L de ulaşılan maksimum dermatom düzeyi T9 iken Grup LF de T6 olarak 

belirlendi (p

P265 

ALT EXTREMİTE OPERASYONLARINDA LEVOBUPİVAKAİN FENTANİL 

KOMBİNASYONUNUN OPTİMAL DOZUNUN ARAŞTIRILMASI 






GİRİŞ: Levobupivakain, anestezi pratiğine en son giren lokal anestezik olup bupivakainin S- 

enantiomeridir. Fentanilis intratekal adjuvan olarak kullanılan opioid bir ajandır. 

AMAÇ: Prospektif, randomize ve çift kör olarak planlanan çalışmamızda, alt ekstremite 

operasyonlarında intratekal yolla uygulanan levobupivakainin fentanil ile kombinasyonlarının 

duyusal ve motor blok özellikleri üzerine olan etkilerini araştırmayı amaçladık. 

GEREÇ VE YÖNTEM: ASA 1-3 risk grubuna giren ve elektif ortopedik alt ekstremite 

cerrahisi geçirecek olan 48 hasta çalışmaya dahil edildi. Grup 1’e (n=16) 10 mg 

levobupivakain+25 µg fentanil, Grup 2’ye (n=16) 12.5 mg levobupivakain+25 µg fentanil, 

Grup 3’e (n=16) 15 mg levobupivakain intratekal yoldan uygulandı. Grupların hepsinde 

uygulanacak volüm 3 cc olacak şekilde salin ile dilüe edildi. Lokal anesteziğin etkinliği; 

duyusal bloğun T10’a ulaşma süresi, maksimum duyusal bloğa ulaşma süresi, maksimum 

duyusal blok seviyesi, 2 segment regresyon süresi, maksimum motor bloğa ulaşma süresi ve 

motor bloğun ortadan kalkış süresi olarak değerlendirildi ve kaydedildi. Postoperatif dönemde 

ilk analjezik ihtiyaca kadar geçen süre kayıt edildi. 

BULGULAR: Gruplar arasında duyusal ve motor blok özellikleri açısından anlamlı farklık 

saptanmadı. 

SONUÇ: Ortopedik hasta grubunda, düşük doz levobupivakaine adjuvan olarak eklenen 

fentanil ile yapılan spinal anestezinin yüksek doz levobupivakain kadar etkili cerrahi anestezi 

ve analjezi sağladığını tespit ettik.

P266 

ARTROSKOPİ OPERASYONLARINDA TEK DOZ EPİDURAL ROPİVAKAİN VE 

BUPİVAKAİNİN ETKİLERİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

Nedim Çekmen 1 ,Mustafa Arslan 2 * ,Yasin Muşdal 3 ,Avni Babacan 4 


Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD Kırıkkale- 3 Gazi Üniversitesi Tıp 

Fakültesi, Ortopedi ve Travmatoloji AD - 4 Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon AD, -Turkey 

Giriş ve Amaç: Rejyonal anestezi yöntemleri düşük postoperatif bulantı-kusma, sağladıkları 

postoperatif analjezi, hastaların uyanık kalmayı tercih etmeleri, hızlı mobilizasyon, erken 

beslenme gibi nedenlerle günümüzde daha sık tercih edilmektedir Birçok merkezde 

günübirlik olarak gerçekleştirilmekle birlikte hastanemizde çoğunlukla bir gün hospitalize 

edilen artroskopi operasyonu geçirecek hastalarda % 0.5’lik ropivakain ile % 0.5’lik 

bupivakainin epidural uygulanmasının anestezinin başlama süresi, uzunluğu, duyu ve motor 

bloğunun süresi, iki segment regresyon süresi, analjezi ve yan etkilerinin karşılaştırılması 

amaçlandı. 

Gereç ve Yöntem: Etik Kurul onayı alındıktan sonra; artroskopi operasyonu planlanan ASA I- 

II risk grubundaki 40 olguda bupivakain ve ropivakainin epidural anestezi uygulanması 

sonrasında oluşacak duyu ve motor bloğunun başlama ve sonlanma, iki segment regresyon 

zamanı, postoperatif ilk analjezi ihtiyacı ve yan etkileri karşılaştırıldı. Olgular epidural aralığa 

enjekte edilecek ilaçlara göre iki eşit gruba ayrıldı. Grup R’ye 15 mL % 0.5’lik ropivakain, 

Grup B’ye 15 mL % 0.5’lik bupivakain ile epidural anestezi uygulandı. 

Bulgular: Hasta grupları arasında demografik özellikleri, ortalama arter basıncı (OAB), kalp 

atım hızı (KAH), ASA dağılımları ile operasyon zamanı açısından istatiksel anlamlı fark 

bulunmadı. Her iki grupta da cerrahi için gerekli yeterli duyu bloğunun ortalama başlama 

zamanının eşit olduğu gözlendi (Grup R 16.7 dk, Grup B 19.2 dk). Duyu bloğunun iki 

segment regresyonu için geçen zaman Grup R ve Grup B’de benzerdi. Grup B’de duyusal 

bloğun tam regresyonun oluşması Grup R’ye göre daha geç bulundu (Grup B’de 286.2 dk, 

Grup R’de 220.6 dk) (p=0.004). Alt ekstremitelerde motor bloğun regresyonu ve motor blok 

tam regresyonu süreleri Grup B’de, Grup R’ye göre anlamlı olarak uzun bulundu (p

P267 

SPİNAL ANESTEZİDE DİLÜE VE PÜR BUPİVAKAİN-FENTANİL 

KARIŞIMLARININ KARŞILAŞTIRILMASI 

Buket Kocaman Akbay 1 ,Yasar Özdemir 2 * ,Yavuz Demiraran 2 ,Gülbin Sezen 2 

,Abdülkadir Iskender 2 


Reanimasyon - 

Amaç: Spinal anestezide bloğun kalitesini artırmak için lokal anestezige opioid eklenmesi 

yaygindir. Bu çalışmada yaygın olarak kullanılan hiperbarik bupivakain fentanyl 

kombinasyonu yari yariya dilüe edilerek pür haliyle karşılaştırıldı ve sonuclari degerlendirildi. 

Gereç ve Yöntem: Etik kurul onayını takiben çalışmaya ASA I-II ürolojik girişim planlanan 

50 hasta dahil edildi. 500 ml %0.9 NaCl infüzyonunu takiben L3-4 aralığından 25 G Quinke 

ile ponksiyon yapıldı. Grup I’e 12.5 mg heavy bupivakain, 10mcg fentanyl, Grup II’ye 12.5 

mg heavy bupivakain, 10 mcg fentanyl salinle 5 ml’e tamamlanarak verildi. Hastaların, 

noninvaziv kanbasıncı, kalp atım hızı, SpO2 ile birlikte ilk 20 dakika boyunca duysal ve 

motor blok seviye tayini yapıldı. Postoperatif bloğun geri dönme zamanı ve yan etkiler 

kaydedildi. Veriler Mann Whitney U ve Wiloxon ile test edildi. p0.05). En 

sık karşılaşılan yan etki hipotansiyon Grup I’de 3, Grup II’de 4 hastada rastlandı. Yapilan 

barisite ölcümünde 37 santigrat derecede bupivakain fentanil karisimi 1.016, dilüe edilen 

solüsyonun ise 1.010 olarak bulundu. 

Tartışma ve Sonuç: Bupivakain ve fentanyl kombinasyonunun yarı yarıya dilüsyonu pür 

haliyle karşılaştırıldığında gerek duysal blok ve motor blok etkileri gerekse yan etki insidansi 

benzer bulunduğundan her iki yöntemin de güvenle uygulanabilecegi kanaatine varildi. 

Tablo id 1 

Gruplarin demografik verileri (ortalam ve standart sapma) 

1 

2 

Grup I 

3 

Grup II

4 

Yas 

7 

Boy 

10 

Kilo 

13 

5 

70±6.5 

8 

6 

69±5.4 

9 

169±8.4 169±6.3 

11 

ASA I/II 2/23 

16 

12 

79±10.2 78±6.9 

14 

17 

Cins E/K 19/6 

15 

4/21 

18 

23/2

P268 

EPİDURAL VOLÜM GENİŞLETİLMESİ: 5 ML YETERLİ Mİ? 

Nur Doğancı 1 * ,Alparslan Apan 2 ,Özlem Tekin 2 ,Çetin Kaymak 2 

1 Kırıkkale Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kırıkkale- 2 Kırıkkale 


Giriş ve Amaç: Epidural volüm genişletilmesi için optimal volüm belirlenmemiştir. Bu 

çalışmada spinal anesteziden sonra 5, 10 ve 15 ml epidural serum fizyolojik uygulamasının 

klinik etkilerinin belirlenmesi amaçlanmıştır. 

Gereç ve Yöntem: Etik komite onayı ile elektif olarak alt abdominal ve ekstremite cerrahisi 

geçitmesi planlanan 60 sağlıklı erişkin hasta çalışmaya alındı. L3-4 veya L4-5 seviyesinden 

kombine spinal-epidural anestezi uygulandı. Epidural mesafe asılı damla tekniği ile bulundu. 

Subaraknoid aralığa 27 G kalem uçlu spinal iğne ile girilerek 10 mg bupivakain %0.5 

solüsyonu 60 saniyede verildi. Epidural kateter yerleştirdikten sonra randomize olarak 0 

(kontrol), 5, 10 ve 15 ml serum fizyolojik verildi. Motor blok sensoryel ve ısı duyumu 5 

dakika ara ile kaydedildi. 

Bulgular: Motor blok kalkma süresi açısından gruplar arasında fark bulunmadı. Maksimum 

blok seviyesi kontrol grubunda belirgin olarak düşük bulunurken, diğer gruplar arasında fark 

bulunmadı. Duyu bloğu kalkma süresi açısından 15 ml verilen grup, kontrol ve 5 ml verilen 

gruba göre anlamlı olarak uzundu. Duyu bloğunun L1 seviyesine inme süreleri açısından da 

gruplar arasında fark bulunamadı. 

Tartışma ve Sonuç: Epidural volüm genişletilmesi ile blok seviyesinde yükselme görülürken 

gerileme hızında değişiklik gözlenmedi. Duyu bloğu açısından 15 ml diğer gruplara göre daha 

uzun etki göstermiştir. Kısa cerrahi uygulamalarda epidural salin uygulaması mobilizasyonu 

etkilemeksizin düşük ilaç dozu ile analjezi süresinin uzaması açısından uygun bir yöntem 

olarak görülmektedir.

P269 

FARKLI SÜRELERDE UYGULANAN EPİDURAL KATETER KÜLTÜRLERİNİN 

RETROSPEKTİF İNCELENMESİ 

Şebnem Atıcı 1 * ,Gönül Aslan 2 ,Nurcan Doruk 3 ,Davud Yapıcı 4 ,Ruşen Ünlü 5 ,Uğur Oral 5 

1 MeÜTF, Anesteziyoloji Mersin- 2 MeÜTF, Mikrobiyoloji - 3 MeÜTF, Anesteziyoloji - 4 

MeÜTF, Anesteziyoloji mersin- 5 MeÜTF, Anesteziyoloji - 

Giriş ve Amaç: Epidural kateter uygulamalarında gelişebilecek en önemli 

komplikasyonlardan birisi de enfeksiyondur. Bu çalışma ile farklı sürelerde uygulanan 

epidural kateterlerden yapılan kültürlerin retrospektif olarak incelenmesi amacıyla yapılmıştır. 

Gereç ve Yöntem: Haziran 2004 - Haziran 2006 tarihleri arasında anestezi veya analjezi 

amacıyla uygulanan 202 katetere ait kültürler retrospektif olarak incelendi. Kültürler hem 

kateterin ucundan steril olarak alınan parçadan, hem de aynı kateterin bakteri filitresinden 1 

ml su geçirilerek alınmıştı. Kateter uygulama nedenleri, süreleri, kateter girişim yerleri ve 

izole edilen mikroorganizmalar kaydedildi. 

Bulgular: Kateterlerin 149’unun postoperatif analjezi için, 36’sının doğum, 14’ünün kanser 

ağrısı, 3’nün iskemik ağrı nedeniyle uygulandığı saptandı. Kateter uygulama süresi 1-2 gün 

olan 80, 3-7 gün olan 94, 8 gün ve üzeri olan 28 hasta mevcut idi. Sadece iki kateter ucu 

kültüründe metisiline dirençli Stafilokokkus aureous ürediği tespit edildi. Diğer kültürlerde 

üreme yoktu ve değerlendirilen örneklerin gram, giemsa boyamalarında mikroorganizma 

tespit edilmedi. 

Tartışma ve Sonuç:Uzun süreli kateter uygulamalarında enfeksiyon görülme sıklığı değişik 

oranlarda (%0.7-%8) bildirilmektedir. Uygulamalarımızda tespit edilen iki üremenin kültür 

alma yöntem hatasından kaynaklandığı saptanmış ve uygulama değiştirilmiştir. Diğer 

kültürlerde kolonizasyonun bile saptanmamış olmasının sterilite kurallarının dikkatle 

uygulanmasından ve filitre kullanımından dolayı olduğu kanısına varıldı.

P270 

GEBELERDE EPİDURAL ARALIĞIN İDENTİFİKASYONUNDA DURA 

PONKSİYONU SIKLIĞI 

İrfan Güngör* ,Berrin Günaydın ,Zeki Tekgül ,Ece Dumanlar Tan ,Kadir Kaya 

Gazi Üniversitesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

Giriş ve Amaç: On yıllık kayıtların analizinin sunulduğu bir araştırmada, epidural blok 

uygulanan 15030 olgunun 72’sinde istemsiz dura ponksiyonu (DP) gözlendiği bildirilmiştir1. 

Ancak DP insidansını etkileyen faktörler araştırılmamıştır. Araştırmamızda obstetrikte 

epidural aralığın identifikasyonunda DP ile deneme sayısı ve anatomik yapı arasında bir ilişki 

olup olmadığı araştırıldı. Gereç ve Yöntem: Sezaryen için elektif epidural blok uygulanan 972 

gebede; epidural aralığın identifikasyon yöntemi, deneme sayısı, ponksiyon yapılan aralık ve 

aralık değişimi, hastanın ponksiyon bölgesindeki aralığın anatomik yapısı (belirgin, zor 

belirlenebilen, belirgin değil), kullanılan epidural iğne ve kateter çapı, ponksiyon sıklığı ve 

kateter yerleştirilmesi sırasında dura veya damar ponksiyonu, DP’ye bağlı yan etkiler ile 

tedavide konservatif yaklaşım veya epidural kan yaması (EKY) sıklığı kaydedildi. Bulgular: 

Gebelerin (yaş=30 ± 4 yıl, ağrılık 76.9 ± 10.1 kg, boy=162.8± 6.7 cm), %53.3’i multipar ve 

%46.7’ si primipardı. Epidural Touhy iğnesinin %95.9’u 18 G, %4.1’i de 16 G idi. Çok 

delikli epidural kateterlerin %73.4 ‘i 20 G, %26.6’i ise18 G idi. Ponksiyon bölgesinde 

aralıkların anatomik yapısı; 608 olguda belirgin, 296 olguda zor belirlenebilirken, 68 olguda 

hiç belirgin değildi. Gebelerde ponksiyon aralığı; L 3-L 4’ten (n=807), L2-L3 (n=148) ve L4- 

L5’ten (n=17) yapıldı. Epidural aralığı belirlemede direncin kaybolması (%99,7) ve asılı 

damla (%0.3) tekniği kullanıldı. Epidural aralık; %79,7 bir, %13,5 iki, %4,7 üç, %1,5 dört, 

%0,2 beş ve %0,3 oranında altı denemede belirlendi. Bu denemelerden %90,7 si aynı 

aralıktan, %9,6’da ise aralık değiştirildi. Cilt-epidural aralık mesafesi 4,5 ± 0,7 (3-7.5) cm 

bulundu. Girişim sırasında 8 ve epidural kateter yerleştirirken ise 4 olguda DP gözlendi. 

Kateter yerleştirilirken 35 olguda damar ponksiyonu belirlendi.10 olguda konservatif tedavi 

uygulandı. Tedaviye refrakter olgularda 10 (n=7/8) veya 12 mL (n=1/8) otolog kan 

kullanılarak EKY yapıldı.DP’li olgularda bulantı (n=1/12) dışında başka bir yan etki 

rastlanmadı. DP ile deneme sayısı (p=0.066), DP ile anatomik yapı (p=0,163) ve deneme 

sayısı ile aralıkların anatomik yapısı (p=0.478) arasında bir ilişki saptanmadı. Tartışma ve 

Sonuç: Araştırmamızda epidural aralığın identifikasyonunda DP insidansı düşük bulunmasına 

rağmen DP ile deneme sayısı ve anatomik yapı arasında ilişki bulunmamıştır. Kaynak 1. 

Rutter SV et al. Int J Obstet Anesth 2001; 10: 177-181

P271 

AKCİĞER REZEKSİYONU OLGULARINDA KOMBİNE VE GENEL 

ANESTEZİNİN TİROİD HORMONLARI ÜZERİNE ETKİLERİNİN 


ALİ ALAGÖZ* ,HİLAL SAZAK ,ESER ŞAVKILIOĞLU ,UĞUR GÖKTAŞ 



GİRİŞ VE AMAÇ: Anestezi yöntemleri arasında stres yanıtı en iyi baskılayan ve en çok 

araştırılanlar bölgesel yöntemlerdir. Çalışmamızda akciğer rezeksiyonu olgularında, kombine 

ve genel anestezinin tiroid fonksiyonları üzerine etkilerini karşılaştırmayı amaçladık. 

GEREÇ VE YÖNTEM: Etik kurul onayı ile, rezeksiyon planlanan 30 hasta çalışmaya alındı. 

Grup I’e; torakal epidural anestezi (TEA) ve total intravenöz anestezi (TİVA) kombinasyonu, 

Grup II’ye; TİVA uygulandı. Grup I’e epidural kateterden %0,5 bupivakain ortalama 1,5 

mL/segment verildi. İndüksiyonda midazolam, fentanil, propofol ve vekuronyum kullanıldı. 

Hastalar çift lümenli tüple entübe edildi. Epiduralden %0,375 bupivakain 6mL/sa başlandı. 

İdame tüm olgularda propofol infüzyonu ve vekuronyumla sağlandı. Premedikasyon öncesi, 

ekstübasyonun 3. dk (Ekst. 3) ve postoperatif 1. gün (Postop.1) TSH, sT3 ve sT4 düzeylerine 

bakıldı. 

BULGULAR: Gruplar arasında plazma TSH ve sT4 düzeylerindeki fark anlamlı bulunmadı 

(p>0.05). Plazma sT3 düzeylerinde Grup I’de Ekst.3 ve Postop.1 zamanlarında düşme diğer 

gruba göre anlamlıydı. Plazma sT3 düzeyinde; Grup I’de Ekst.3 ve Postop.1 zamanında, Grup 

II’de Postop.1 zamanındaki düşme grup içinde anlamlı bulundu (p

s T3 2 1,99±0,32*# 2,35±0,42 0,007 

13 

14 

15 

16 

s T3 31,68±0,56*# 

2,04±0,55# 0,015 

* p

P272 

ULTRASOUND EŞLİĞİNDE KLASİK PARESTEZİ TEKNİĞİ VE SİNİR 

STİMÜLATÖRÜ KULLANILARAK YAPILAN BRAKİYAL PLEKSUS 

ANESTEZİSİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

Beyazıt Zencirci* ,Hafize Öksüz 


GİRİŞ VE AMAÇ: Aksiller blok; transarteriyel, parestezi tekniği veya sinir stimülatörü 

kullanılarak gerçekleştirilebilen bir brakiyal pleksus blok tekniğidir.Ultrasound, periferik 

sinirlerin, iğne lokalizasyonunun ve başarılı iletim bloğu için lokal anesteziğin dağılımının 

direkt görüntülenmesine izin verir.Çalışmamızda aksiler brakiyal pleksus bloğu başarı şansı 

ve uygulama kolaylığını arttıran; klasik parestezi tekniği ve buna ek olarak sinir stimülatörü 

ve son yıllarda uygulanmaya başlayan ultrasound altında uygulanan parestezi tekniğinin; blok 

uygulama süresi, işlemin uygulama sayısı, hasta memnuniyeti, işlemin süre ve maliyetinin 

karşılaştırılması amaçlanmaktadır. 

GEREÇ VE YÖNTEM: Üst ekstremite operasyonu geçirmesi planlanan ve çalışma için etik 

komite izni alınan ASA I-II grubu 90 hasta rastgele 30 olguluk üç gruba ayrıldı. İlk gruba 

(Grup 1) klasik parestezi tekniği, ikinci gruba (Grup 2) ultrasound eşliğinde klasik parestezi 

tekniği ve üçüncü gruba (Grup 3) ise periferik sinir stimülatörü eşliğinde brakiyal pleksus 

anestezisi uygulandı. Her üç grup olguda ciltten aksiler sinire ulaşma süresi, işlemi 

uygulama/tekrar sayısı, bloğun başarısı değerlendirildi. Bununla birlikte duyusal blok süresi, 

motor blok süresi, yan etki ve komplikasyonlar ve uygulama tekniğinin maliyeti kaydedilerek 


BULGULAR: Olgular arasında demografik veriler açısından anlamlı bir fark yoktu. Aksiler 

sinire ulaşma süresi grup 2’de, diğer iki gruba göre anlamlı derecede yüksekti. İşlemi 

tekrarlama sayısı grup 2’de, grup 1’e kıyasla ileri derecede anlamlı olarak daha az, grup 3’e 

göre sayısal olarak daha düşük olmakla birlikte bu farklılık anlamsız olarak tespit edildi.Hem 

analjezi ve hem de motor blok skorları grup 2’de, grup 1 ve 3'e ’e oranla anlamlı olarak daha 

yüksek bulundu.Duyusal blok başlangıç süresinin grup 2’de, grup 1 ve 3’e oranla daha kısa 

olduğunu tespit edildi. Buna karşılık her üç grupta analjezi ve motor blok süreleri arasında 

anlamlı bir fark olmadığı belirlendi.Ultrasound uygulanan Grup 2'de maliyetin sinir 

stimülatörü uygulanan Grup 3 ile eşdeğer, parestezi tekniği uygulanan Grup 1'e göre daha 

yüksek olduğu belirlendi. 

SONUÇ: Ultrasound uygulayarak gerçekleştirilen aksiler brakiyal pleksus bloğunda, duyusal 

ve motor bloğun daha erken başladığını, duyusal ve motor blok başarı oranının daha yüksek 

olduğunu saptadık. Özellikle ultrasound uygulamasının anatomik güçlük karşılaşılan olgular 

için iyi bir alternatif olacağını düşünmekteyiz.

P273 

HİPOBARİK LEVOBUPİVAKAİN FENTANİL KOMBİNASYONU İLE SPİNAL 

ANESTEZİDE HASTA POZİSYONUNUN BLOK SEVİYESİNE ETKİSİ 

BUKET ÇAĞLA ÖZBAKIŞ AKKURT 1 * ,KEREM İNANOĞLU 2 ,ALPER 

KARARMAZ 3 ,AYDINER KALACI 4 

1 Mustafa Kemal Üniversitesi, Anesteziyoloji ve reanimasyon - 2 Mustafa Kemal Üniversitesi, 

Anesteziyoloji ve reanimasyon Antakya- 3 Mustafa Kemal Üniversitesi, Anesteziyoloji ve 

reanimasyon - 4 Mustafa Kemal Üniversitesi, Ortopedi ve travmatoloji - 


Spinal anestezi uygulamalarında lokal anesteziğe opioid eklenerek hem sinerjistik etkiden 

faydalanılmakta hem de lokal anestezik dozu azaltılarak yan etki insidansı azalmaktadır. 

Ancak lokal anestezik ve opioid ile hazırlanan spinal anestezik solüsyonun barisitesi ve bu 

solüsyonla yapılan anestezinin karakteristiklerine hasta pozisyonlarının etkileri ile ilgili çok 

fazla çalışma bulunmamaktadır. 

. 

Levobupivakain rasemik bupivakainin S(-) enantiyomeri olup 37C’de dansitesi …1,00024 

g/ml dir. Fentanil spinal anestezi sırasında lokal anesteziklere adjuvan olarak sıklıkla katılan 

bir opioid olup dansitesi 0,99333 g/ml olarak bildirilmiştir. Çalışmamızda kullandığımız 

levobupivakain+fentanil karışımının dansitesini …0,9985125 g/ml. olarak hesapladık ve bu 

değer hipobarisite sınırının (1,00016 g/ml ) oldukça altında kalmaktadır. 

Buradan yola çıkarak, levobupivakain+fentanil kombinasyonu ile yapılan spinal anestezide 

hasta pozisyonunun blok karakteristikleri üzerine etkisini araştırmayı planladık. 


Hastanemiz etik kurul onayı alındıktan sonra ASA I-II grubu artroskopik girişim planlanan 40 

hasta rastgele iki çalışma grubana ayrıldı. Hastalara oturur pozisyonda L3-L4 aralığından 25 

gouge spinal iğne ile 1.5ml levobupivakain + 0.5ml fentanil verilerek spinal anestezi 

uygulandı. Bir grup hasta supin pozisyona diğer grup hasta ise 45 derece oturur pozisyona. 

alındı.Duyu blok seviyesi pinpirik testi ile ,motor blok Bromage skalası ile değerlendirildi 

.Hemodinamik parametreler ve blok karakteristikleri değerlendirildi. 

Gruplar arası istatiksel değerlendirmede Student-T testi ve Mann Whitney U testi kullanıldı 

ve P 0.05).Sensorial blok seviyesi ,motor blok seviyesi ,maksimum duyu bloğu seviyesi

ve oluşma zamanı ,2 segment regresyon zamanı ve S1segmente gerileme zamanı iki grup 

arasında karşılaştırıldığında istatiksel olarak anlamlı fark saptanmadı.(p>0.05) 

TARTIŞMA ve SONUÇ 

Hipobarik olan ilaç karışımları intratekal uygulandığında yerçekiminin aksi yönünde yayılma 

eğilimi gösterirler.Çalışmamızda barisitesini hipobarik olarak hesapladığımız fentanil 

levobupivakain karışımının supine ve 45 derece oturur pozisyonlarda , blok karakteristikleri 

üzerine kllinik öneme yansıyacak düzeyde anlamlı fark saptanmadı.

P274 

EPİDURAL BUPİVAKAİNİN; İDAMEDE KULLANILAN PROPOFOL, 

ALFENTANİL VE VEKURONYUM DOZLARINA ETKİSİ 

BÜLENT KARLILAR 1 * ,ESER ŞAVKILIOĞLU 1 ,MEHTAP TUNÇ 2 ,HİLAL SAZAK 3 

,AYÇA TELATAR 3 

1 ATATÜRK GÖĞÜS HASTALIKLARI VE GÖĞÜS CERRAHİSİ EĞİTİM VE ARAŞTIRMA 

HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 2 ATATÜRK GÖĞÜS 


ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON, Ankara-Turkey 3 ATATÜRK GÖĞÜS 



GİRİŞ VE AMAÇ: Toraks cerrahilerinde, kombine epidural anestezi (KEA) mükemmel 

analjezi ve kas gevşemesi sağlar. Lokal anesteziklerin, propofol ve inhalasyon ajanlarının 

indüksiyon ve idame doz ihtiyaçlarını azalttığı çalışmalarda belirtilmiştir. Amacımız; epidural 

yolla verilen bupivakainin, anestezi idamesinde kullanılan propofol, alfentanil ve veküronyum 

dozlarına etkisini araştırmaktır. 

GEREÇ VE YÖNTEM: Hastanemiz etik kurul onayı ile, elektif toraks cerrahisi planlanan, 

yaşları 18-62 arasında değişen 30 hasta iki gruba ayrıldı. KEA grubundaki (Grup 1) hastalara 

epidural kateter yerleştirildi; 6-10ml %0.5 bupivakain epidural kateterden puşe yapıldı. Tüm 

hastalara BİS, invaziv arter ve nöromuskuler (TOF watch) monitörizasyonları sonrasında 

propofol, alfentanil ve veküronyum ile indüksiyon yapıldı. Hem KEA hem de TİVA grubunda 

(Grup 2) idame propofol ve alfentanil infüzyonu ile sağlandı. Grup 1’de epidural kateterden 

%0.375 bupivakain 6ml/sa verildi. Tüm hastalarda propofol dozu BİS değerine göre 

ayarlandı. İkinci TOF yanıtı oluştuğunda veya diyaframda kasılma görüldüğünde vekuronyum 

verildi. Derlenme sırasında; TOF’a 4. yanıt alındıktan sonra neostigmin ve atropin verilip 

TOF’a 0,80 yanıt alındığında hasta ekstübe edildi. Ameliyat sonunda, KEA uygulanan 

hastalarla TİVA uygulananlar arasındaki ilaç doz farklılıkları mg/kg/sa cinsinden ölçülerek 


BULGULAR: Grup 1’de propofol dozu daha düşük bulunmasına rağmen; propofol ve 

veküronyum dozları açısından gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu 

(p>0.05). Alfentanil dozu Grup 1’de Grup 2’ye göre anlamlı derecede daha azdı (p

Tablo 1. Grupların ilaç miktarları yönünden karşılaştırılma 

1 

mg/kg/sa 

5 

Propofol 

9 

2 

Grup 1 

6 

4,72+ 0,84 

10 

3 

Grup 2 

7 

5,14± 0,62 

11 

4 

p 

8 

0,138 

Alfentanil 0,041 ± 0,01* 0,051 ± 0,011 0,017 

13 

14 

15 

16 

Veküronyum 0,04± 0,02 0,043± 0,016 0,722 

12 

* p< 0.05 Grup 2 ile karşılaştırıldığında

P275 

ELEKTİF SEZARYENLERDE EPİDURAL ROPİVAKAİN-TRAMADOL İLE 

ROPİVAKAİN-FENTANİL KOMBİNASYONLARININ KARŞILAŞTIRILMASI 

Fatih Bahattin Duru 1 * ,Zekeriyya Alanoğlu 2 ,Asuman Uysalel 2 ,Necati Çanakçı 2 ,Filiz 

Tüzüner 2 

1 Özel Çankaya Hastanesi, Anesteziyoloji, Ankara-Turkey 2 Ankara Üniversitesi Tıp 


Giriş ve Amaç: Miadında, elektif sezaryen operasyonu planlanan gebelerde epidural yoldan 

%0,5 ropivakain(GrupR), %0,5 ropivakain ile 100 mgtramadol(GrupRT100), %0,5 ropivakain 

ile 200 mg tramadol(GrupRT200), %0,5 ropivakain ile 100 mcgfentanil(GrupF100) 

karşılaştırılarak, anestezi kalitesi, maternal hemodinamik etkiler, fetal ve neonatal etkilerle, 

yan etkileri arasında fark belirlenmesine çalışıldı.Gereç ve Yöntem:Etik kurul onayı alındı. 

Standart epidural anestezi tekniği kullanılarak 60 sağlıklı gebede gerçekleştirildi.Hastalar 4 

gruba ayrıldılar.GrupR’deki gebelere %0,5 ropivakain, GrupRT100’de ki gebelere %0,5 

ropivakain ile 100 mg tramadol, GrupRT200’de ki gebelere %0,5 ropivakain ile 200 mg 

tramadol, Grup F100’de ki gebelere %0,5 ropivakain ile 100 mcg fentanil, toplam hacim 20ml 

olacak şekilde uygulandı.Maternal hemodinamik veriler, duysal blok seviyesi (pinprick 

metodu ile), motor blok seviyesi, sedasyon skoru not edildi.Yan etkiler intraoperatif dönemde 

kaydedildi.Anestezi T4 seviyesine ulaşınca cerrahi işlem başlatılıp, süre not edildi.Cerrahi 

süre kayıt edildi.Cerrahinin bitiminde cerrah ve hasta tarafından yöntem değerlendirildi.Fetal 

kalp hızı kardiyotokograf ile, epidural kateterizasyondan önce, epidural ajan uygulamasından 

sonra, 1., 5. ve 10. dakikalarda not edildi. Yeni doğanlar, aynı pediatrist tarafından doğum 

sonrası 1. ve 5. dakikalarda apgar skorlaması ile değerlendirildiler.Hastanın VAS değeri 4 

olduğunda hasta kontrollü epidural analjezi(HKEA) ropivakain ile başlandı. VAS 4 olduğu an 

baz alınarak bazal, 5.,10.,20.,30. dakikalar ile 1.,4.,6.,12.,24.,36. ve 48. saatlerde sistolik, 

diastolik, ortalama arter basınçları, VAS, VPS, sedasyon skorları, motor blok derecesi ve 

duysal blok seviyeleri kayıt edildi.Bulgular:Grup F100’de analjezi oluşturma süresi Grup 

RT200’e göre daha kısa bulundu. Maternal hemodinamiyi Grup RT200’ün bozmadığı 

görüldü. Yeterli intraoperatif sedasyon Grup RT100 ile sağlandı. Dört gruptada fetal ve 

neonatal yan etki saptanmadı.Tüm hastalarda ropivakain ile effektif ağrı tedavisi 

sağlandı.Sonuç:Elde edilen veriler, dört grubunda sezaryen operasyonlarında rahatlıkla 

kullanılabilceğini, ancak Grup RT200’ün iyi hemodinamik kararlılık sağladığını, motor bloğa 

en az ve yeterli sedasyona Grup RT100’ün sahip olduğunu, Grup F100’ün ise en hızlı analjezi 

oluşturduğu dikkate alınırsa, anesteziyolog, cerrrah ve hasta için en uygun ve effektif grubun 

Grup RT100 olduğu saptanmıştır.

P276 

EPİDURAL ANESTEZİ UYGULAMALARINDA İNTRAVENÖZ MİDAZOLAM VE 

DEKSMEDETOMİDİN KULLANIMININ SEDASYON DÜZEYİNE ETKİLERİNİN 


Tamer Kuzucuoğlu 1 * ,İlhan Bölükbaşıoğlu 2 ,Müjge Karakaya 3 ,Gülten Arslan 4 ,Zuhal 

Arıkan 5 

1 DR.Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, I.Anestezi ve Reanimasyon Kliniği - 

2 Dr.Lütfi Kıradr Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, I.Anestezi ve Reanimasyon Kliniği - 

3 Dr.Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, I.Anestezi ve Reanimasyon Kliniği - 

4 Dr.Lütfi Kırdar kartal Eğitim ve Ararştırma Hastanesi, I.Anestezi ve Reanimasyon Kliniği - 

5 Dr.Lütfi Kırdar kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, I.Anestezi ve Reanimasyon Kliniği - 

Giriş: Başarılı bir bölgesel anestezi, sadece intraoperatif ağrının ortadan kaldırılmasını değil, 

aynı zamanda yeterli sedatize ve koopere bir hastayı da gerektirir. 

Gereç ve Yöntem:: Bu çalışma, etik komite onayı alınarak,kadın-doğum ameliyathanesinde 

elektif histerektomi operasyonu uygulanacak randomize tek kör çalışma olarak toplam 50 

olgu üzerinde yapıldı. Olgular "Midazolam Grubu(grup M)" ve "Deksmedetomidin 

Grubu(Grup D)" olmak üzere ikiye ayrıldı. Premedikasyon uygulanmayan hastalara 

prehidrasyon için 30 dakikada verilecek şekilde 7 ml/kg %0,9 NaCl infüzyonu uygulandı 

Monitörizasyon amacıyla, CAMS II Anesthesia monitörü kullanılarak SAB, DAB, OAB, 

KAH ve SpO2 değerleri ve Aspect Medikal Systems cihazı ile BİS değerleri izlendi. Blok 

uygulamadan önceki değerler kaydedildi. Perifix No:16 epidural kateter 

L3-4 aralığından girilerek epidural aralığa yerleştirildi.Bupivakain 3ml (15mg) verilip aralık 

doğrulandıktan sonra ( izobarik bupivakain % 5 ) segment başına 1 cc olacak şekilde verildi. 

Blok seviyesi T10’a ulaştıktan sonra, ameliyat başlangıcına kadar 10 dakikalık sürede (Grup 

M)e 0,15 mg/kg bolus midazolam, 10 dk içinde verildi ve daha sonra (0,1-0,2 mg/kg/saat) 

dozda sürekli infüzyona başlandı. Grup D’ye ise,1 µg/kg deksmedetomidin bolus olarak 10 dk 

içinde verildikten sonra, (0,4-0,7 µg/kg/sa) dozda sürekli infüzyona başlandı. Her iki grupta 

da Ramsey sedasyon değerleri (3-4) ve BİS: % 60-80 olacak şekilde infüzyonlar ayarlandı. 

Sedatif infüzyonuna her iki grupta da cilt süturların kapanmaya başlanıncaya kadar devam 

edildi.İstatistiksel analizler için Graph Pad Prisma V.3 paket programı kullanıldı. Tek yönlü 

varyans analizi, ikili grupların karşılaştırmasında bağımsız t testi, niteliksel verilerin 

karşılaştırmalarında Ki-Kare testi kullanıldı.Anlamlılık p

P277 

REJYONAL ANESTEZİ KOMPLİKASYONLARI 

Dilşen Örnek 1 ,Gülay Erdoğan 2 ,Galip Neşet Cerit 3 ,Mahmut Aslan 4 ,Dilek Kalaycı 4 * 

,Bayazit Dikmen 4 

1 Ankara Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon ankara- 2 

Muş Devlet Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, muş-Turkey 3 Konya Meram Eğitim ve 

Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 4 Ankara Numune Eğitim ve Araştırma 


Giriş: Son yıllarda avantajlı ve komplikasyon oranı düşük olduğu için rejyonal anestezi 

uygulamaları artmıştır(1). Öğrenilen teorik bilgilerin uygulandığı ve el becerisinin kazanıldığı 

hastanelerde, uygulanan işlem, teknik, alet veya ilaca bağlı ortaya çıkan komplikasyonların 

fazla olabileceğine dair öngörüler olmakla birlikte kesin veriler yoktur. Kliniğimizde de artan 

rejyonal anestezi uygulamaları ve buna bağlı komplikasyonları retrospektif olarak araştırmak 

istedik. 

Gereç ve yöntemler: Etik kurul onayı alınarak, kliniğimizde Aralık 2004- Kasım 2005 

tarihleri arasında uygulanan rejyonal anestezi tekniklerine ait komplikasyonlar, retrospektif 

olarak incelendi. Peroperatif ve postoperatif dönemdeki rejyonal anestezi takip formları 

kullanıldı. Değerlendirmede; Mann Whitney U, Kruskall Wallis ve Ki kare testleri kullanıldı. 

P < 0,05 anlamlı kabul edildi. 

Bulgular: 1041 hastaya; 585 spinal, 263 CSE, 182 epidural ve 11 periferik blok uygulandı. 

Periferik bloklarda komplikasyonla karşılaşılmazken; santral bloklarda vakaların; %10,4’de 

hipotansiyon, %4,4’de bradikardi, %3,4’de bulantı-kusma, %4,7’de bel ağrısı, %4,1’de post 

spinal baş ağrısı, %1,2’de boyun ağrısı, %4,3’de yetersiz blok, %4,3’de idrar retansiyonu, 

%3,2’de dura delinmesi, %2,9’de damar travması veya damar içi katater yerleşimi, %1,4’de 

subaraknoid kateterizasyon, %0,4’de nörolojik hasar, %0,2’de cilt-ciltaltı enfeksiyonu, 

%0,3’de arrest görülmüştür. Hipotansiyon, bradikardi, bulantı-kusma ve idrar retansiyonu 

CSE en sıkken, yetersiz blok epidural anestezide en sıktır. Hipotansiyon görülme sıklığı, yaş 

ve ASA ile artmıştır. Yaş arttıkça dura delinmesi, damar travması veya damar içi katater 

yerleşimi artmıştır. Uygulamaların %70,7’si ilk, %17,3’ü ikinci denemede yapıldı. Başarısız 

girişim oranı %0.02 idi. Hasta memnuniyeti %82,2 idi. Deneme sayısı arttıkça hasta 

memnuniyeti azalmış, bel ağrısı görülme sıklığı artmıştır. 

Sonuç: Rejyonal anestezi uygulamaları invaziv girişimler olup, bu konudaki başarı ve 

komplikasyon oranları birçok faktörden etkilenmektedir. Hastaya ilişkin özellikler, blokların 

türlerine göre teknik zorluklar ve işlemi yapan hekimin deneyimi bu faktörlerdendir. Hasta ile 

ilgili kayıtlara ait eksiklikler nedeniyle çalışmamızda postoperatif elde edilen bilgilerin sınırlı 

olduğu düşünülmektedir. Buna rağmen çalışmamızın eğitim ile ilgili düzenlemelere ve ileriye 

dönük araştırmalara öncülük edeceği kanaatindeyiz. 

Kaynak:1. Anesthesiology 2002;97: 1274-80

P278 

KATARAKT CERRAHİSİNDE PERİBULBAR VEYA TOPİKAL ANESTEZİNİN 

HASTA VE CERRAH KONFORUNA ETKİLERİ 

Didem Dal ,Özgür Canbay ,Betül Topatan* ,Tülay Aykut ,Cumhur Şener ,Ülkü Aypar 

Hacettepe Üniversitesi, Anestezi ve reanimasyon Anabilim Dalı - 

Amaç: Yaptığımız bu çalışmada sedasyonla yapılan topikal veya peribulbar anestezi ile 

gerçekleştirilen katarakt cerrahisinin hasta konforu, cerrah konforu, sedatif anestezik ihtiyacı, 

olumsuz medikal olaylar ve bunların anestezi yöntemi ile ilişkisi açısından karşılaştırması 


Gereç ve Yöntem:Etik kurul onayı alınarak elektif katarakt cerrahisi planlanan (ASA I-III, 45- 

85 yaş) fakoemülsifikasyon uygulanacak 40 hasta randomize olarak iki gruba ayrıldı.20 

hastaya topikal anestezi (Grup TA), diğer 20 hastaya da peribulbar anestezi (Grup LA) 

uygulandı.Hastalar EKG, noninvazif kan basıncı ve pulse oksimetre ile monitorize edildikten 

sonra sedatize edilerek 5 dak. sonra venöz kan gazı alındı.Hastaların ağrıları VAS ile ameliyat 

başladığında, intraoperatif 10 dk aralıklarla, postoperatif 1. ve 24. saatte değerlendirildi. 

Uyanıklık seviyesini ölçmek için ameliyat başladığında, intraoperatif 10 dk aralıklarla 

Uyanıklık/Sedasyon değerlendirme skalasının (OAA/S) cevap verebilirlik kısmı kullanıldı. 

Uyanma süresi ve intraoperatif ek anestezik ihtiyacı kayıt edildi.Ameliyat bitiminde hasta 

kooperasyonu, istenmeyen durumlar(göz kapağında sıkma, dikkatsiz göz hareketleri, 

intraoperatif myozis ve iris prolapsusu), cerrahi koşullar ile cerrahi komplikasyon varlığı 

değerlendirildi. Hastalar intraoperatif oluşan bulantı, kusma, gözdeki dokularla 

oynanmasından ve mikroskop ışığından duyulan rahatsızlık konusunda sorgulandı. 

Bulgular: Grup TA ve LA arasında intraoperatif dönemde, postoperatif 1. ve 24. saatte VAS 

değerleri ve ek anestezik ilaç kullanımı açısından fark bulunmadı. (p>0.05). Hastalarn OAA/S 

skorları Grup TA da 5.-10.-15.-20.-25.-30.-35. dakikalarda Grup LA ya göre yüksekti 

(p

P279 

DİZ ARTROSKOPİLERİNDE UNİLATERAL SPİNAL ANESTEZİ: DESFLURAN 

İLE DERLENME ÖZELLİKLERİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

Kemalettin Koltka 1 * ,Vugar Abdulkerimov 2 ,Süleyman Küçükay 2 ,Nilüfer Şenbecerir 3 

,Mert Şentürk 4 ,Kamil Pembeci 4 

1 İst Üniv İstanbul Tıp Fak, Anesteziyoloji İstanbul- 2 İst Üniv İstanbul Tıp Fak, 

Anesteziyoloji - 3 İst Üniv İstanbul Tıp Fak, Anesteziyoloji istanbul- 4 İst Üniv İstanbul Tıp 

Fak, Anesteziyoloji - 

GİRİŞ: Artroskopik diz cerrahisi (ADC) ayaktan vaka olarak sık uygulanır. Bu vakaların hızlı 

ve güvenli olarak taburcu olmalarını sağlayabilecek teknikler araştırılmaktadır. ADC’de 

rejyonel teknikler ve genel anestezi (GA) de uygulanabilmektedir. Çalışmamızda iki tekniğin 

erken taburcu olma üzerine olan etkilerini karşılaştırdık. 

METOD: İTF Ortopedi AD’da ADC uygulanacak 30 hasta etik kurul izni alındıktan sonra iki 

gruba ayrıldı. EKG, noninvazif kan basıncı ve puls oksimetre monitörize edildikten sonra 

GI’deki hastalara BİS monitörizasyonu yapıldı; anestezi indüksiyonunda 2-3 mg/kg propofol, 

1mcg/kg remifentanil ve 0.1 mg/kg atrakuryum uygulandı. Anestezi idamesinde %40 O2-%60 

N2O içinde %2-8 arasında değişen desfluran ve 0.05-0.2 mcg/kg/dak remifentanil infüzyonu 

kullanıldı ve hedef BİS değeri 50-60 arasıydı. GII’deki hastalara lateral dekübit pozisyonda 5 

mg hiperbarik bupivakain ile spinal anestezi (SA) yapıldı ve hastalar 15 dakika bu pozisyonda 

bekletildi. Cerrahi anestezi düzeyine ulaşmak için geçen zaman, iki taraflı duysal ve motor 

blok düzeyleri kaydedildi. SA uygulanan hastalarda GA uygulamasına geçme başarısızlık 

olarak kabul edildi. Hastaların ameliyathaneden çıkışta derlenme skorları, 14 puanlı derlenme 

skorunun ≥12 olması için gereken süre ve taburcu olma süreleri kaydedildi. Yatan hasta 

haline geçen olguların sayısı ve nedeni kaydedildi. 

BULGULAR: Grup II’de bir hastada SA başarılı olmadı ve GA uygulandı. Grup II’deki 

hastaların ameliyathaneden çıkışta derlenme skorları GI’den daha yüksek idi (p< 0.001) ve 

derlenme skorunun ≥12 olması için gereken süre GII’de daha kısa idi (p< 0.001) ancak 

gruplar arasında taburcu olma süreleri açısından anlamlı fark yoktu. GI’de 3 hasta postoperatif 

bulantı-kusma nedeni ile erken taburcu olamazken GII’de bir hasta idrar retansiyonu nedeni 

ile yatırıldı. 

SONUÇ: Unilateral SA ile erken dönemde daha iyi derlenme skorları sağlanması nedeni ile 

ADC için önerilebilir bir yöntem olduğu kanaatine varıldı.

P280 

İNTRAVENÖZ DEKSMEDETOMİDİN’İN BUPİVAKAİN İLE YAPILAN EPİDURAL 

ANESTEZİ’NİN SÜRESİNE VE UYANIKLIK DÜZEYİNE ETKİSİ 

İSMAİL COŞKUNER 1 ,MURAT TEKİN 2 ,İSMAİL KATI 3 * ,CİHAT YAĞMUR 4 

,KAMURAN ELÇİÇEK 5 

1 VAN İPEKYOLU DEVLET HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 2 

Y.Y.Ü. TIP FAKÜLTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 3 Y.Y.Ü. TIP 

FAKÜLTESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON VAN- 4 VAN HAYAT HASTANESİ, 

ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 5 MARDİN DEVLET HASTANESİ, 


Giriş ve Amaç: Bu çalışmada; intravenöz verilen deksmedetomidinin bupivakain ile yapılan 

epidural anestezinin süresine ve uyanıklık düzeyine etkisi ile gelişen yan etkilerinin 

araştırılması amaçlandı. 

Gereç ve Yöntem: Yerel Etik Kurul izni alınan epidural anestezi ile operasyonu planlanan 

ASA I-II grubundan, 60 olgu çalışmaya alındı. Olgular rastgele 30’ar kişilik iki gruba ayrıldı. 

Asepsi ve antisepsiye dikkat edilerek tüm olgulara izobarik bupivakain ile epidural anestezi 

yapıldı. Birinci gruba oparasyon boyunca iv deksmedetomidin, ikinci gruba ise aynı süre ve 

miktarda serum fizyolojik infüzyonu yapıldı. 

Bulgular: Demografik veriler açısından gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark 

yoktu.İşlem öncesi ve işlem sonrası dönemde ortalama kan basınçları açısından gruplar 

arasında anlamlı fark saptanmadı. Kalp atım hızları (KAH) yönünden gruplar 

karşılaştırıldığında ise birinci grupta, ikinci gruba göre ileri derecede anlamlı düşüş 

kaydedildi.Gruplar duyusal blok pik oluşma süresi açısından karşılaştırıldığında, iki grup 

arasında anlamlı fark yoktu. Bloğun iki dermatom gerileme süreleri açısından 

karşılaştırıldığında ise, birinci grupta ikinci gruba göre çok ileri derecede anlamlı olarak 

uzama tesbit edildi. Sedasyon skorları Grup I’de Grup II’ye göre istatistiksel olarak çok ileri 

derecede yüksek bulundu.Yan etkiler açısından gruplar karşılaştırıldığında istatistiksel olarak 

anlamlı fark saptanmadı. Ancak atropin gereksinimi açısından birinci grupta, ikinci gruba 

göre istatistiksel olarak ileri derecede anlamlı artış saptandı. 

Tartışma: Epidural anestezide spinal anesteziye oranla daha fazla volümde lokal anestezik ilaç 

kullanılması gerekmektedir. Lokal anesteziklerin plazma seviyesi, total dozla direk ilişkilidir. 

Uzun etkili lokal anesteziklerden olan bupivakainin epidural anestezide kullanımı, etkili ve 

emniyetli bir anestezi seviyesi sağlamaktadır (1). Epidural anestezinin süresini uzatmak için 

farklı katkı maddeleri kullanılmıştır. Bunlardan birisi de α-2 agonist olan klonidindir (2). 

Deksmedetomidin de klonidin gibi etki oluşturmaktadır (3). 

Sonuç: İntravenöz verilen deksmedetomidinin, epidural anestezinin süresini uzatması, iyi bir 

sedasyon sağlaması ve yan etkilerinin az olması ile beraber, bradikardiye dikkat edilerek, 

epidural anestezi sırasında kullanımının uygun olacağı kanısına varıldı. 

1. Anesth Analg.;70(1):16-21. 1990 

2. Acta Anaesthesiol Scand; 33:137-41.1989 

3 . Anesthesiology;100(4):894-904. 2004

P281 

EPİDURAL ANESTEZİ SIRASINDA SEDASYON AMACIYLA İNTRAVENÖZ 

UYGULANAN MİDAZOLAM VE PROPOFOLÜN KOGNİTİF FONKSİYONLAR 

ÜZERİNE ETKİSİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

CEYDA BELENLİ 1 ,MURAT TEKİN 1 * ,İSMAİL KATI 2 ,YAKUP TOMAK 3 

,MELTEM AYDOĞMUŞ 3 




Giriş ve Amaç: Epidural anestezi uygulanan hastalarda, midazolam ve propofolün; kognitif 

fonksiyonlar ve hemodinamik parametreler üzerine etkilerinin araştırılması amaçlandı. 

Gereç ve Yöntem: Yerel Etik Kurul izni alınan 60 hasta çalışmaya alındı. Epidural anestezi 

planlanan olgular 3 gruba ayrıldı. I. gruba serum fizyolojik, II. gruba 0,05 mg/kg i.v bolus ve 

0,05 mg/kg/saat midazolam infüzyonu, III. gruba ise 1 mg/kg i.v bolus ve 2 mg/kg/saat 

propofol infüzyonu uygulandı. Bispektral indeks 75-85 arasında tutulacak şekilde sedasyon 

sağlandı. Hastaların ortalama arter basınçları, kalp atım hızları, periferik oksijen 

saturasyonları ve BİS değerleri operasyon öncesinde ve operasyon süresince 5 dakika 

aralıklarla kaydedildi. Hastalara operasyon öncesi, operasyon sonrası 1., 5., 24. saat ve 7. gün 

mini mental test yapıldı. 

Bulgular: Kognitif fonksiyonlar açısından gruplar karşılaştırıldığında anlamlı fark saptanmadı. 

Mini mental test skorları ile yaş arasında negatif korelasyon saptandı (p

P282 

TEK DOZ PAROKSETİN ALIMI İLE İLİŞKİLİ SEROTONİN SENDROMU 

HİLAL AYOĞLU 1 * ,YETKİN ÖZER 2 ,NURAY ATASOY 3 ,EROL AKTUNÇ 4 ,SEDAT 

HAKİMOĞLU 5 ,HANİFE ALTUNKAYA 5 ,IŞIL ÖZKOÇAK 5 

1 Karaelmas Ü, Anesteziyoloji, Zonguldak-Turkey 2 Karaelmas Ü, Anesteziyoloji Zonguldak- 

3 Karaelmas Ü, Psikiyatri - 4 Karaelmas Ü, Aile Hekimliği - 5 Karaelmas Ü, Anesteziyoloji - 

Serotonin sendromu, postsinaptik 5-HT1A reseptörlerinin uyarılması ile santral sinir 

sisteminde serotonin düzeyi artışı olduğu düşünülen, minör nörolojik semptomlardan hayati 

tehdit edici ağırlıkta klinik bulgulara neden olabilen kompleks bir tablodur. 

OLGU SUNUMU 

22 yaşında erkek hasta bulantı, kusma, bilinç kaybı ve yüksek ateş (41.5°C) ile acil servise 

getirildiğinde 1 tablet paroksetin aldığı, 5 saat sonra ruhsal durumunda bozulma, 

dezoryentasyon, yaygın kasılmaların başladığı öğrenildi. Diazepam, metilprednizolon ve 

methimazol ile ateşinin düşmemesi ve kasılmalarının giderilememesi nedeniyle hastanemize 

sevk edilmiş. Acil servisimizde; bilinç kapalı, dezoryante, gözler spontan açık, pupiller dilate, 

okülosefalik, siliospinal ve ışık refleksi bilateral alınamıyor, ense sertliği ve ağrılı uyarana 

yanıt yok, yaygın kasılma ve titremeleri mevcut, TCR bilateral lakayt, ısısı 39°C, kan basıncı 

100/60 mmHg, nabız 160/dk, solunumu 26/dk idi. Laboratuarda WBC 18400/mm3, kreatinin 

1.4 mg/dl , AST 77 U/ml, ALT 47U/ml, LDH 608 U/ml, kreatin kinaz (CK) 4211 U tespit 

edildi. Kranial BT’de yayın ödem mevcuttu. Rijidite, kasılmalar ve solunum sayısının artışı, 

ateş yüksekliğinin devamı üzerine entübe edilerek midazolam, dantrolen ve bromokriptin 

tedavisi başlandı. CK 30000 U ve myoglobin 9000 U değerlerine yükselmesi nedeniyle kas 

istirahatını sağlamak için atrakuryum infüzyonu eklendi. Eşlik eden idrar çıkışında azalma 2. 

gün hemodiyaliz gerektirdi. Bromokriptin sonlandırılarak non-spesifik serotonin antagonisti 

siproheptadin başlandı. Atrakuryum infüzyonu ile 2 hafta mekanik ventilasyon sürdürüldü. 

Yatışının 17. günü genel durumunda düzelme başladı ve 20. günde ekstübe edildi. 

Halusinasyon ve sanrıları olması nedeni ile olanzapin ve sonrasında EKT ile tedavisi yapıldı. 

Fizik ve laboratuar bulguları normal olan hasta yatışının 42. günü psikiyatri servisinden 


Trisiklik antidepresanlar, selektif serotonin re-uptake inhibitörleri (SSRI), triptofan ve 

monoamin oksidaz inhibitörleri ile serotoninerjik ajanların birlikte kullanılması gibi birçok 

ilaç veya ilaç kombinasyonu serotonin sendromuna nedeni olabilir. Hipertermi geliştiğinde 

dışardan soğutma ile tedavi edilebildiği gibi, dirençli durumlarda kas rijiditesinin giderilmesi 

terapötik olabilir. Genel olarak tedavi nöroleptik malign sendromda olduğu gibidir. 

Paroksetin, sertralin, fluvoksamin gibi sık kullanılan SSRI’ların bu sendroma yol açabilmesi 

nedeni ile bu olguyu sunmayı amaçladık.

P283 

İNORGANİK FARE ZEHİRİ (ÇİNKO-FOSFİD) TEMASI SONRASINDA GELİŞEN 

FATAL ZEHİRLENME 

Mustafa Cengiz 1 * ,Bora Özdemir 2 ,Zeynep Baysal 3 ,Cengiz Mordeniz 3 

1 Harran Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD., Şanlıurfa- 

Afghanistan 2 Harran Üniversitesi Tıp Fakültesi, Adli Tıp AD. - 3 Harran Üniversitesi Tıp 

Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD. - 

Giriş 

Fare zehiri ile zehirlenmeler özellikle tarımın yoğun olduğu kırsal alanlarda sıktır. Bu tip 

zehirlenmeler kaza ile veya intihar amaçlı olabilmektedir. Fare zehirleri organik (warfarin 

türevleri) veya inorganik (çinko-fosfid) yapıda olabilirler. Warfarin türevi zehirlerle oluşan 

toksikasyonlarda özellikle kanama diatezi ile ilgili sorunlar oluşurken, çinko-fosfid ile oluşan 

zehirlenmelerde, vücuda alınan zehirin fosgen gazına dönüşmesiyle, pulmoner ödem ve 

myokardial hasar oluşur. 

Olgu Sunumu 

Kırsal alanda yaşayan, 23 yaşında bayan hasta, beyaz toz biçimindeki fare zehirini çıplak el 

ile kullanmış ve sonrasında baş ağrısı, bulantı-kusma şikayetleri nedeniyle hastanemize 

başvurmuştur. Genel durumu iyi-orta olan hastanın yapılan tam kan sayımı ve biyokimyasal 

tetkikleri normal sınırlarda bulundu. Temas edilen fare zehirinin çinko-fosfid adında yüksek 

toksik özellikli bir inorganik rodentisit olması nedeniyle, oluşabilecek komplikasyonların 

erken tanı ve tedavisi amacıyla, hasta yoğun bakım birimine yatırıldı. İntravenöz sıvı desteği, 

ranitidin ve metoklopramid ile hastanın bulantı-kusmaları kontrol altına alındı. Genel durumu 

stabil seyreden hastada 36-48 saat içerisinde tedricen gelişen bir hipotansiyon ve şok tablosu 

oluştu (arteriyel kan basıncı 60/30 mmHg). Solunum sıkıntısı nedeniyle hastaya endotrakeal 

entübasyon ve mekanik ventilasyon uygulandı. Yapılan doopler ekokardiyografide kalpte 

diffüz bir hipokinezi olduğu görüldü. Hipotansif şok durumunun düzeltilmesi amacıyla, 

intravenöz kristaloid-kolloid, dopamin-dobutamin desteği başlandı. İnotropik tedaviye yanıt 

alınamayınca intra-aortik balon pompası uygulaması ve adrenalin infüzyonu yapıldı. Yoğun 

bakıma kabulünün 72. saatinde kardiyak arrest gelişen hastaya yapılan resüsitasyona cevap 

alınmadı. Hasta exitus olarak kabul edildi. Post-mortem yapılan otopside tüm kalbi kapsayan 

bir hyalen dejenerasyon olduğu görüldü. 

Sonuç 

İnorganik bir rodentisit olan çinko-fosfidin oral alımından sonra fatal olgular bildirilmiştir. 

Ancak cilt teması sonrasında oluşan mortal vakaya literatürde rastlanmamıştır. Spesifik bir 

tedavisi olmayan bu zehirlenmede yapılacak destekleyici tedavilerin de başarı şansı çok 

düşüktür. Çinko-fosfid ile oluşan zehirlenmelerde başlangıç bulguları hafif olsa bile bu 

hastaların yoğun bakımda takipleri gereklidir.

P284 

BİR ZEHİRLENME OLGUSUNDA, YANLIŞ YERLEŞTİRİLMİŞ NAZOGASTRİK 

TÜP NEDENİYLE OLUŞAN İYATROJENİK AKTİF KÖMÜR ASPİRASYONU 

Mustafa Cengiz 1 * ,Resul Akyol 2 ,Zeynep Baysal 2 ,Cengiz Mordeniz 2 

1 Harran Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD., Şanlıurfa- 

Afghanistan 2 Harran Üniversitesi, Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD. - 

Giriş 

Yoğun bakım hastaları içinde zehirlenmeler, önemli bir yer kapsarlar. İlaç zehirlenmeleri 

kazara veya intihar amacıyla oluşabilmektedir. Trisklik antidepresanlar intihar düşüncesi 

içinde olan depresyonlu hastalarda kullanılan ilaçlardır. Bu ilaçların suisid amacıyla kullanımı 

sıktır. 

Olgu Sunumu 

Ailesi tarafından bilinç kaybı ve intihar girişimi ön tanısıyla ikinci basamak sağlık kuruluşuna 

götürülen 18 yaşındaki erkek hastaya, amiptiriptilin (Laroxyl) zehirlenmesi ön tanısıyla mide 

yıkaması ve aktif kömür uygulaması yapılıyor. Solunum sıkıntısı oluşan hasta yoğun bakım 

birimimize sevk ediliyor. Genel durumu kötü, bilinci kapalı (Glasgow koma skoru=3) olan 

hastada hipoksemi (SpO2=80) ve hipoperfüzyon (kan basıncı=80/50 mmHg) bulguları vardı. 

Mekanik ventilatör ihtiyacı olan hastanın yapılan endotrakeal entübasyonu sırasında, 

nazogastrik sondanın ağız içinde kıvrılmış olduğu görüldü. Mekanik ventilasyon yapılmasına 

rağmen kan gazlarında iyileşme oluşmayan hastaya yaplılan bronkoskopide, tüm trakea ve 

boronş duvarlarında aktif kömür olduğu gözlendi. Steril serum fizyolojik ve n-asetil sistein ile 

tekrarlı trakeaobronşial yıkamalar yapıldı. Trisiklik antidepresanlara bağlı olarak geliştiği 

düşünülen hipotansiyonun tedavisi amacıyla iv sıvı desteği ile dopamin-dobutamin 

infüzyonuna başlandı. Kontrollü solunum, yüksek oksijen konsatrasyonu, ekspiryum sonu 

pozitif basınç ve sık endobronşial aspirasyon ile solunum tedavisine devam edildi. Günlük 

160 prednizolon, İkili antibiyoterapi ve iv n-asetil sistein ve nazogastrik yoluyla aktif kömür 

uygulaması yapıldı. Yoğun bakıma yatışının 36. saatinde dolaşım ile solunumu değerleri 

iyileşen ve bilinci açılan hasta, mekanik ventilatörden ayrıldı. Solunum fizyoterapisi ve 

enfeksiyondan koruyucu önlemlere devam edildi. Hasta 5. günde yoğun bakımdan şifa ile 


Sonuç 

Bilinci kapalı bir zehirlenme olgusunda, solunum yolları güven altına alınmadan yapılacak 

mide yıkaması ve aktif kömür uygulaması aspirasyon riski doğuracağından zararlıdır. 

Endotrakeal entübasyon hava yollarını güven altına alan en etkili yöntemdir. Aktif kömür 

kimyasal yapı olarak inert bir maddedir. Ancak bu maddenin endobronşial aspirasyonu 

sonucu kimyasal bir pnömoni gelişmese dahi, kitle etkisi ve alveolar dolma nedeniyle 

hipoksemi oluşabilir. Steril izotonik NaCl ve n-asetil sistein ile yapılacak endobronşial lavaj, 

tedavide faydalı olacaktır.

P285 

ERGOTAMİN İNTOKSİKASYONUNA BAĞLI ALT EKSTREMİTEDE ŞİDDETLİ 

ARTERİYEL VAZOSPAZM: RADYOLOJİK BULGULAR VE BAŞARILI MEDİKAL 

TEDAVİ 

Şule Akın 1 ,Levent Oğuzkurt 2 ,Fahri Tercan 2 ,Uğur Özkan 2 ,Anış Arıboğan 3 * 

1 Başkent Üniversitesi Adana Uygulama ve Araştırma Merkezi, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon Anabilim Dalı, ADANA-Turkey 2 Başkent Üniversitesi Adana Uygulama ve 

Araştırma Merkezi, Radyoloji Anabilim Dalı - 3 Başkent Üniversitesi Adana Uygulama ve 

Araştırma Merkezi ve Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon 

Anabilim Dalı - 

Giriş: Ergotamin ile oluşan arteriyel vazospazm nadir görülen bir klinik durum olup genellikle 

migren tedavisinde ergotamin kullanımı sırasında aşırı dozda ilaç alımına bağlı 

görülebilmektedir. Bu sunumda ergotamine bağlı arteriyel spazmı olan bir olguyu 

karakteristik anjiyografik bulgularıyla sunmayı amaçladık. 

Olgu: 18 yaşında bayan hasta hastanemiz acil servisine 2 gündür bacaklarında olan şiddetli 

ağrı, soğukluk ve morarma yakınmaları ile başvurdu. Doppler ultrasonografide her iki bacakta 

artmış akım hızı bulunan ince arterler görüldü. Anjiyografide alt ekstremite arterleri çok ince 

ve “ipliğe benzer” biçimde idi. Hastanın öyküsünden 3 yıldır migren başağrıları için bir 

vazokonstriktör olan ergotamin kullandığı, üst solunum yolu enfeksiyonu tedavisi için 

muayene olduğu hekimin tedaviye ergotaminin farmakolojik etkilerini potansiyelize eden 

klaritromisin ekledikten sonra yakınmalarının başladığı öğrenildi. Tedavide hemen kullanılan 

ilaçlar kesildi. Alt ekstremiteler lokal sargı uygulama ve kuru hava ile ısıtıldı. Ayrıca hastaya 

epidural kateter yolu ile lokal anestezik uygulandı (Bupivakain, %0.125, 4-6cc/st). 6 saat 

sonunda klinik durumu ve muayene bulguları düzelmeye başlayan hastanın tedavisine 72 saat 

devam edildi. Daha sonra kateteri çekilen hasta tam bir iyilik hali ile taburcu edildi. 

Sonuç: Ergotamin iskemiye neden olan şiddetli arteriyel vazospazma neden olabilmektedir. 

Spazm özellikle alt ekstremitelerde görülmekte ve daha çok ana arterleri diffüz olarak 

daraltırken, dallanan arterler rölatif olarak korunmaktadır. Bu durumda uygulanacak tedaviler 

arasında ilacın kesilmesi, ısıtma ve prostaglandin uygulaması gibi farmakolojik yaklaşımlar 

dikkat çekmektedir. Olgumuzda epidural kateter yolu ile lokal anestezik uygulayarak bu 

yöntemin sempatolitik etkisinden yararlanmayı düşündük. Sonuç olarak bu olgularda uygun 

teknik ile ehil ellerde yerleştirilen epidural kateterin etkin ve güvenli bir alternatif olabileceği 

kanaatine vardık.

P286 

ICU ‘DA İZLENEN HASTALARDA PEG UYGULAMALARI 

deniz erdem 1 * ,demet albayrak 2 ,belgin akan 2 ,asu bağubek 2 ,nermin göğüş 2 

1 aneah, anestezi ANKARA- 2 aneah, anestezi - 

GİRİŞ VE AMAÇ:Yoğun bakım hastalarında gastrointestinal traktın korunması çok 

önemlidir. Mümkün olan en kısa dönemde enteral beslenmeye başlanmalıdır. Ancak çeşitli 

nedenlerle orogastrik beslenme mümkün olmamaktadır. Bu tip hastaları besleyebilmek için 

alternatif yol olarak perkutan endoskopik gastrostomi (PEG) uygulanabilir. PEG 

uyguladıgımız hastalar ile ilgili deneyimlerimizi paylaşmak istedik. 

GEREÇ VE YÖNTEM: Son 1 yıl içinde klinigimizde yatan ve uzun süre oral beslenmenin 

olası olmadığı 22 hastaya PEG uyguladık. Bu hastalardan 5’i Amiyotrofik lateral skleroz 

(ALS), 8’i Serebrovasküler olay (SVO), 1’i mitokondrial myopati, 3’ü terminal dönem 

malignansi, 4’ü hipoksik ensefalopati, 1’i demans idi. Bu hastalara yutma fonksiyonlarının 

olmaması nedeni ile alternatif yollardan birisini kullanmamız gerekiyordu. Nazogastrik sonda, 

laparaskopik gastrostomi, perkütan fluroskopik jejunostomi, cerrahi gastrostomi gibi 

yöntemler kullanılabilirdi. Biz hastalarımıza NG takıp gastointestinal traktın sağlamlığından 

emin olduktan sonra PEG uygulamaya karar verdik. NG sondayı uzun süre uygulamak 

hastada oluşturduğu rahatsızlık hissi, faringeal irritasyon, aspirasyon, akut sinüzit gibi yan 

etkiler nedeni ile uygun değildir.PEG minimal invaziv girişimdir, yatak başında uygulanabilir, 

genel anestezi gerektirmez, uygulama süresi kısadır, komplikasyon oranları düşüktür. 

BULGULAR: İşlemden 10 saat önce beslenme durduruldu,cilde lokal anestezi uygulandı, 3-4 

mg Dormicum ile hafif sedasyon uygulandı.PEG işlemi ortalama 15-20 dakika arasında 

hastanemizin Gastroenteroloji kliniği tarafından gerçekleştirildi.Tüm işlemler başarılı oldu. 

Erken ve geç komplikasyon görülmedi.12 saat sonra 20-30 cc serum fizyolojik ile irrigasyon 

yapıldı.Sorun gözlenmemesi üzerine enteral beslenme solüsyonlarından 10 cc/saat başlandı ve 

8 saat’de bir artırılarak istenilen düzeye ulaşıldı.PEG uygulanan hastalarımızın 7’si taburcu 

edildikten sonra 3-7 ay arasında, 1 tanesi ise kliniğimizde iken ex olmuştur. Diğer 14 hastanın 

9’u ile iletişimimiz devam etmektedir. Bunların tümünde beslenme ilk PEG setleri ile devam 

etmektedir. Bu setlerden hazır formüller dışında evde hazırlanmış gavaj niteliğindeki besinler 

ve oral alması gereken ilaçlar sorunsuz uygulanmaktadır. 

TARTIŞMA VE SONUÇ: Kalıcı yada uzun süreli yutma fonksiyon bozukluğu olan 

hastalarda ucuz, kolay uygulanabilir ve pratik kullanım nedeni ile PEG uygulaması alternatif 

yöntemlere tercih edilebilir.

P287 

HİPOKSİK BEYİN TABURCU KRİTERLERİ VE EVDE BAKIMLARI İLE İLGİLİ 

SORUNLAR 

D. ALBAYRAK, D. ERDEM, B. AKAN, İ. KILIÇ, M. BAYDAR, N. GÖGÜŞ 

Demet ALBAYRAK 1 * ,Deniz ERDEM 2 ,Belgin AKAN 3 ,İnan KILIÇ 3 ,Mustafa 

BAYDAR 3 ,Nermin GÖĞÜŞ 3 

1 ANEAH, Anestezi - 2 ANEAH, Anestezi ANKARA- 3 ANEAH, Anestezi - 

GİRİŞ VE AMAÇ: Kliniğimize ait yogun bakım unitesinde son bir yıl içinde 98 hasta 

yatırılarak izlenmiştir. Bu hastalardan 9 tanesi hipoksik beyin hali ile taburcu edilmiştir. 

Bunların yatış nedenleri ve sayısı şöyledir: 3 Genel Vücut Travması, 2 komplike cerrahi 

sonrası komplikasyon, 1 subaraknoid kanama (SAK) sonrası gelişen akut respiratuar distres 

sendromu (ARDS), 2 İlaç entoksikasyonu,1 amyotrofik lateral skleroz (ALS) . 

GEREÇ VE YÖNTEM: Taburcu etme kriterleri şöyle belirlenmiştir: Yeterli spontan solunum 

olmalı, spontan solunumu yetersiz olanların ev tipi ventilatörle en az 1 hafta sorunsuz ventile 

edilmiş olmalı. Enfeksiyon olmamalı (Kültürler ile onaylanmış olmalı.). Biyokimyasal ve 

hematolojik parametreleri normal yada kabul edilebilir sınırlar içinde olmalı. Enteral 

beslenmeye geçilmiş olmalı (Tümüne perkütan endoskopik gastroenterostomi açılmaktadır.). 

Bası yaraları olmamalı. Evde hasta bakımı için aile eğitimi tamamlanmış olmalı. 

BULGULAR: Bu hastaların 6 tanesi il içinde olduklarından taburcu edildikten sonrada 

kliniğimizce takip edilmektedirler. Trakeotomi kanüllerinin bakımı, bası yarası oluşması, 

PEG kanülünün bakımı gibi sorunlar için evde hasta bakımı yapan şirketler ile görüşülmüş 

ancak eğitimli personel eksikliği ve maddi sorunlar nedeni ile bu işlemler hastaların tekrar 

hastaneye getirilmesi ile tarafımızdan yapılmıştır. Evde bakım hizmetleri beslenme 

solüsyonları, pompaları ve setleri için şirketler tarafından sorunsuz halledilmiştir. İl dışındaki 

hastalarımızın bakımı ise daha büyük sorunlara neden olmuştur. 2 hastamız tekrar yatırılmak 

zorunda kalınmıştır. 

TARTIŞMA VE SONUÇ: İleri yaşam desteği sağlayan ünitelerin giderek artışı bu tip 

hastaların sayısını giderek artıracaktır. Evde bakım hizmetlerinin içeriğini genişletmek, bu 

hizmetler için eğitimiş ekipler oluşturmak ve ülkenin tamamı için yaygınlaştırmak gerektigine 

inanmaktayız.

P288 

LAMOTRİGİNE KULLANIMINA BAĞLI GELİŞEN HİPERSENSİTİVİTE 

SENDROMU VE PNÖMONİ 

Derya Özkan 1 ,Haluk Gümüş 2 ,Dilek Yazıcıoğlu Yazıcıoğlu 2 ,Emine Arık 2 ,Mehmet 

Kaydul 2 * ,Jülide Hallıoğlu 2 

1 SB Dışkapı YıldırımBeyazıt Araştırma ve Eğitim Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon 

ankara- 2 SB Dışkapı YıldırımBeyazıt Araştırma ve Eğitim Hastanesi, Anestezi ve 

Reanimasyon - 

GİRİŞ: 

Antiepileptik Hipersensitivite Sendromu(AHS) fenitoin,karbamazepin,fenobarbital gibi 

aromatik antiepileptik ilaçların veya aromatik olmayan antiepileptik ajan olan lamotrigine 

kullanımına bağlı gelişebilir(1).Biz de lamotrigine kullanımı sonucu AHS ve pnömoni gelişen 

bir olguyu incelemek istedik. 

OLGU SUNUMU: 

Cilt döküntüleri,ateş, öksürük ve solunum sıkıntısı şikayetleri ile göğüs hastalıkları ve cildiye 

polikliniklerine başvuran 50 yaşındaki , erkek hastanın öyküsünde yirmi yıldır epilepsi 

nedeniyle takip edildiği ve karbamazepin, son 8 haftadır da lamotrigine kullandığı tespit 

edilmiş.Pnömoni ve ilaç erupsiyonu ön tanılarıyla tedaviye başlanmış.Bir hafta sonra hasta 

acil serviste değerlendirildi.Muayenesinde genel durumu kötü,bilinci açık ,koopere,takipneik 

ve tüm vücutta yaygın eritem,özellikle ayak ve el parmaklarında eksfoliatif lezyonları 

mevcuttu.Kan basıncı 100/60mmHg , nabız 110/dk , ateş38.5C idi.Dinlemekle her iki apekste 

belirgin olmak üzere yaygın ronküsleri mevcuttu.Diğer sistemik muayene bulguları 

normaldi.Arter kan gazı analizinde PH:7.36 PO2 :39.6mmHg,PCO2: 

50mmHg,HCO3:28mmol/L sO2:%72 idi.Hb:12.2gr/dl beyaz küre:11000, trombosit 102000, 

eozinofil 600 olarak tespit edildi.Biyokimyasal değerleri AST,ALT,GGT,LDH yüksekliği 

dışında normaldi.PA akciğer grafisinde bilateral alveoler infiltrasyonlar ,toraks 

tomografisinde her iki akciğer alt loblarında hava bronkogramları içeren konsolidasyon 

alanları görüldü.Bu bulgularla hasta AHS ön tanısıyla reanimasyon ünitesine alınıp mekanik 

ventilatöre bağlandı.Antiepileptik ilaçları sonlandırıldı.Steroid tedavisi başlandı. Yatışının 

üçüncü günündeki trakeal aspirasyon kültüründe candida üremesi üzerine flukanazol 

başlanarak steroid tedavisi sonlandırıldı.Sekizinci günde steroid tedavisine yeniden başlanan 

hastanın genel durumunda düzelme gözlendi.Ancak onikinci günde trakeal aspirasyon 

kültüründe MRSA ve psödomonas üredi.Kanama diyatezi gelişen hasta onbeşinci günde 

kaybedildi. 

SONUÇ: 

AHS tipik olarak bu ilaçların kullanımından iki-altı hafta sonra ateş,cilt döküntüsü,eozinofili 

ve diğer organ tutulumu bulguları ile ortaya çıkar(2).Sonuç olarak AHS'nin,diğer enfeksiyon 

hastalıkları ile klinik benzerlik göstermesi nedeniyle ayırıcı tanıda göz önünde 

bulundurulması gerektiği kanaatindeyiz. 

KAYNAKLAR: 

1.Chaffin J.The Annals of Pharmacotherapy 1997;31:720-23. 

2.Veyrac G.Therapie 2002;57:289-96.

P289 

HELLP SENDROMU İLE İLGİLİ BİR YILLIK DENEYİMLERİMİZ 

B. AKAN, D. ALBAYRAK, D. ERDEM, D. GÖKÇINAR, F. AYDIN, N. GÖĞÜŞ 

Belgin AKAN 1 * ,Demet ALBAYRAK 1 ,Deniz ERDEM 2 ,Derya GÖKÇINAR 3 ,Figen 

AYDIN 3 ,Nermin GÖĞÜŞ 3 

1 ANEAH, Anestezi - 2 ANEAH, Anestezi ANKARA- 3 ANEAH, Anestezi - 

GİRİŞ ve AMAÇ: HELLP sedromu ve preeklamsi gebeliğin sık görülen, tanısı gecikebilen , 

hemoliz, yükselmiş karaciğer enzimleri ve trombositopeni ile karakterize olan 

komplikasyonudur. 

GEREÇ ve YÖNTEM: Biz bu derlemede reanimasyon kliniğinde1 yıl içinde izlediğimiz 5 

olguyu sunmayı amaçladık Yaşları 21-28 arasında ve gebelik haftaları 32-35 olan 4 olgu ile 

20 haftalık gebeliği olan 1 hasta bilinç kapalılığı, konvülsiyon ve solunum güçlüğü gelişmesi 

nedeniyle kliniğimize yatırıldı. 2 hastada 2 gün süre ile endotrakeal entübasyon 

gerekti.Hastalarda, midazolam ile sedasyon ve veküronyum ile kas gevşemesi sağlandı. Tüm 

hastalarda steroid ve mannitol ile beyin koruyucu tedavi yapıldı. Tüm hastaların MgSO4 

infüzyonuna devam edildi. 3 hastada hipertansiyon kontrolu için nitrogliserin infüzyonu 

gerekti. 1 hastada böbrek fonksiyonları bozulunca hemodiyaliz uygulandı. 3 hastaya ise taze 

tam kan verildi. Hastalar kliniğimizde 3-8gün (ort:4gün) izlendiler. Daha sonra kadın doğum 

kliniğine devredildiler. 1 olgu bir yıl sonra yeniden gebe kalarak sağlıklı bir bebek dünyaya 

getirdi. 

BULGULAR: HELLP sendromunda genel destekleyici tedavi önerilmektedir. D-Dimer takibi 

HELLP sendromu gelişme olasılığına karşı preeklamtik gebelerde önerilir. Genel destekleyici 

tedavide nöbet profilaksisi ve kan basıncı kontrolü önerilmektedir. Biz de nöbet profilaksisi 

için fenitoin kullandık. Kan basıncı kontrolü için ise nitrogliserin kullanmayı tercih ettik. Bazı 

hastalarda kan transfüzyonu yapılması ve steroidlerin tedaviye eklenmesi gerekebilir. Biz 

hastalarımızda hemoglobin düzeyleri 10gr/dl olacak şekilde eritrosit süspansiyonları 

kullandık. Trombosit transfüzyonu endikasyonu görülmedi.Hastaların tümüne steroid tedavisi 

uygulandı.Nadiren plazmaferez ihtiyacı olmaktadır. Bizim hiçbir hastamızda gerekmedi. 

TARTIŞMA ve SONUÇ: Sonuç olarak; preeklamsi ve HELLP sendromu morbidite ve 

mortalitesi yüksek bir hastalıktır. Gebelikte sıkı kontrol ile önlenmesi önemlidir.

P290 

KARBONMONOKSİT İNTOKSİKASYONUNDA "NONİNVAZİV MEKANİK 

VENTİLASYON" TEDAVİSİ 

ufuk topuz 1 * ,pervin bozkurt 2 

1 i.ü. cerrahpaşa tıp fakültesi, anesteziyoloji abd., İSTANBUL-Turkey 2 i.ü. cerrahpaşa tıp 

fakültesi / Surp Pırgiç Ermeni Hastanesi, anesteziyoloji abd. - 

Karbon monoksit (CO) inkomplet yanma ürünü olarak oluşmuş renksiz ve kokusuz bir gazdır. 

Zehirlenme durumunda; klinik görünüm gazla maruz kalınan süreye ve yoğunluğuna bağlıdır. 

Orta şiddetteki intoksikasyonda semptomlar; başağrısı, keyifsizlik, bulantı, kusma, kardiyak 

depresyon bulguları, aritmiler ve hafıza değişiklikleridir. Daha şiddetli intoksikasyonlar ise 

belirgin nörolojik semptomlar ile karakterizedir. Karbon monoksit, hemoglobin molekülüne 

bağlanmak için oksijen ile yarışır ve hemoglobine afinitesi oksijenden fazladır. Oksijen 

taşınması bu nedenle azalır ve doku hipoksisi gelişir. Bu da nörolojik semptomların ortaya 

çıkmasına neden olur. Hastaların az bir kısmında bilinç, dakikalar ile saatler arasında düzelir 

ve nörolojik ya da kognitif bozukluk ilerlemez. Ancak daha ileride bu grup hastada 

nöropsikiyatrik ve davranışsal değişikliklerle karakterizegecikmişnörolojik sendrom (GNS) 

ortaya çıkabilir. 

olgumuz; 26 yaşında, 80 kg, sistemik herhangi bir hastalığı olmayan bayan hasta Acil 

polikliniğine şofben kaynaklı "Karbonmonoksit İntoksikasyonu" öntanısıyla muhtemel 

zehirlenmenin 30. dakikasında değerlendirildi; şuur konfüze, pupiller izokorik, IR:+/+, 

GKS:G3S2M5:10/15 , ağrılı uyarana flexör yanıtı mevcut, spontan solunumda, periferik 

nabızlar alınıyor, KAH:110/dk , TA:90/50 mmHg. Acil birimde monitörize edilen, damaryolu 

açılan ve sıvı resesütasyonuna başlanan hastaya maske ile %100 O2 uygulandı, solunumu 

desteklenen hastanın şuur durumunda giderek açılma olduğu gözlendi GKS:G3S5M6:14/15 . 

Arter kan gazı (=AKG) incelemesinde COHb:%52,7 saptanması üzerine hasta Yoğunbakım 

ünitesine alındı ve "Nonİnvaziv Mekanik Ventilasyon (=NİMV)" uygulandı. Yaklaşık olarak 

10 saat süren NİMV uygulaması neticesinde hastanın genel durumunda ve AKG'da dramatik 

düzelme gözlendi. COHb:%1,1 olarak saptanan, genel durumu ve vital bulguları düzelen 

hasta servise taburcu edildi. Erken dönemde nöropsikiyatrik hiçbir komplikasyon 

saptanmayan hastadan uzun dönem komplikasyonlar gözönünde bulundurularak 15 gün sonra 

Kranial MR eşliğinde kontrole çağırıldı. Klasik kitap bilgisi olarak; %50'den yüksek COHb 

değerleri irreversible hasara neden olduğu ve %60'ın üzerindeki COHb değerlerinin ise 

ölümcül olduğu bilinmektedir. Olgumuzun başlangıç COHb düzeyinin %52,7 olduğu 

gözönüne alındığında hastanın genel durumundaki dramatik iyileşme süreci ve erken ya da 

geç dönemde herhangi bir komplikasyon görülmeyişi tedavinin etkinliği açısından sevindirici 

olmuştur

P291 

KEMOTERAPİ AMAÇLI VENÖZ PORT DENEYİMLERİMİZTEXT 

Tamer Kuzucuoğlu 1 * ,Cihan Kolip 2 ,Zuhal Arıkan 3 

1 Dr.Lütfi Kırdar Kartal eğitim ve araştırma hastanesi, I.Anestezi ve reanimasyon kliniği - 2 

Dr.Lütfi Kırdar Kartal eğitim ve araştırma hastanesi, I.Anestezi ve Reanimasyon kliniği - 3 

Dr.Lütfi Kırdar Kartal eğitim ve araştırma hastanesi, I.Anestezi ve reanimasyon kliniği - 

Giriş: Kemoterapi hastaları çoğunlukla immun sistemi zayıf,düşkün, depresyonda bir hasta 

grubunu oluşturmaktadır.Bu hastalarda uzun süreli intravenöz tedavi alacağından venöz yol 

bulunma problemi sıklıkla gelişmekte, bu açıdan kalıcı damar yolu bulunması tedavilerinin 

başarısı açısından çok önem arzetmektedir(1). 

Gereç ve Yöntem: Kemoterapi maksadıyla venöz yol bulunamayan çoğunluğu kanser hastası , 

solunum ve dolaşım problemleri bulunmayan olsa bile minimum düzeyde bulunan , kateter 

takma işlemine kontrendikasyon oluşturmayan, koagülopatisi sorunu bulunmayan 100 olgu 

çalışmaya dahil edildi. Tüm olgulara işlem öncesi, akciğer filmi, hemogram ve koagülometeri 

testleri yaptırıldı. Gerekli görülen vakalara ilgili servis tarafından konsültasyon yaptırıldı. 

Ameliyathane ortamında , uygun monitorizasyon altında yapılan girişimlerde olguların yaşı, 

cinsi, kanser loklalizasyonu , kateter lokalizasyonu ve işlem sırasında oluşan komplikasyonlar 

kaydedildi. 

Bulgular: Hastaların yaşları 21- 75 arasında idi ve erkek kadın oranı 44/56 olarak 

bulundu..Vakaların hastalıklara göre dağılımı tablo I de gösterilmiştir. 

Tablo I.Hastaların Yöntem ve Hastalıklara Göre dağılımı 

Lokalizasyon Akciğer meme prostat kolon rektum kemik karaciğer Diğer 

Subklavian venöz port 15 24 5 8 25 7 6 2 

Femoral venöz port 2 

V.Jug.int 3 

Santral venöz kateter/ 

(subklavian) 1 2 

Yönteme Bağlı Komplikasyonlar Hastaya bağlı komplikasyonlar 

1- Kateter kırılması:Görülmedi 1-Pnomotoraks:Görülmedi 

2- Kateter kopması:Görülmedi 2-Hipotansiyon:6 

3- Kılavuz kırılması:2 3- Senkop:2 

4- Arter yaralanması:2 4-Konvülziyon:Görülmedi 

5- Sinir yaralanması.2 5-İnfeksiyon: Görülmedi 

Tartışma ve Sonuç: Kalıcı venöz port takılması işleminin ,ameliyathane ortamında , steril 

şartlarda takılması ve resüsitasyon olanaklarının bulunduğu bir ortamda gerçekleştirilmesi 

komplikasyon oranını azaltacaktır kanısındayız. 

Kaynak: 

1-BiffiR, Pozz S. Use of totally implantable central venous access ports for high dose 

chemothrapy and peripheral blood stem cell transplantation results of a monocentre series of 

376 patients.Ann Oncol.2004,296-300

TextTextTextText¹Text

P292 

ÖRÜMCEK SOKMASINA BAĞLI GELİŞEN KALP-AKCİĞER YETMEZLİĞİ; 

OLGU SUNUMU 

SERDAR EKEMEN 1 * ,BANU BOYLU 2 ,AYKUT SARITAŞ 2 ,BİRGÜL YELKEN 2 




- 

GİRİŞ:Örümcek ısırıklarına bağlı gelişen klinik tablo basit eritematöz reaksiyon, bulantı, 

kusma, parestezi, başağrısı, ateş ve solunum zorluğu ile birlikte olabilir.Akut batın benzeri 

klinik veya myokardiyal enfarktüsü taklit edebilir. 

OLGU:23 yaşında bayan olgu tarlada çalıştığı sırada sol skapula bölgesinden örümcek 

tarafından ısırılmış ve baş vurduğu hastanede kan basıncında yükselme, ısırık bölgesinden bel, 

bacak ve ellere yayılan yanma, uyuşma, güçsüzlük, titreme ve göğüs ağrısı şikayetleri 

nedeniyle fakültemiz acil servisine sevk edilmiştir.Elektrokardiyografik incelemede yaygın 

ST değişikliği gözlenmesi ve çalışılan kardiyak enzimlerin yüksek bulunması üzerine yapılan 

ekokardiyografik incelemede kalp kası ve duvar kusuru saptanmayan olguya antiiskemik 

tedavi başlanarak yoğun bakım ünitemize kabul edilmiştir.Yapılan değerlendirmede önceki 

şikayetlerine ilaveten solunum sıkıntısı başlayan olgunun arter kan basıncı 140/80 mmHg, 

kalp atım hızı 90/dk, solunum sayısı 20/dk olarak ölçüldü.Fizik muayenede olgu huzursuz, 

cildi soğuk ve terli idi. Sol akciğer bazalinde dinlemekle raller mevcuttu.Monitörize edilen ve 

SaO2 değerinde düşüklük (%85) gözlenen olguya, maske ile 6 lt/dk hızda oksijen desteği 

başlandı.Ancak genel durumu kötüleşen ve solunum sıkıntısı artan olgu, yatışının 8.saatinde 

gelişen akciğer ödemi nedeniyle entübe edildi ve mekanik ventilatuar destek tedavi başlandı. 

Yatışının 3.gününde solunum destek tedavisi sonlandırıldı ve ekstübe edildi.Yatışının 7. 

gününde kliniğinin iyileşmesi ve laboratuvar değerleri normale dönen olguya çekilen 

myokard perfüzyon sintigrafisi normal olarak değerlendirildi.Yatışının 8. gününde şifa ile 


SONUÇ:Sıklıkla Lacrodectus, loxosceles ve phippidus türleri ile oluşan ısırıklara bağlı 

örümcek zehirlenmelerinde klinik seyirler oldukça farklı olabilmektedir. Yaptığımız 

araştırmada her nekadar yurdumuzda bulunmadığı belirtilmiş olsa da klinik ve örümceğin 

makroskopisi itibariyle olgumuzun lacrodectus türü bir örümcek ile ısırıldığı düşüncesindeyiz. 

Bu örümceğin toksini spesifik sinaptik reseptör proteinlerine bağlanarak uygunsuz Ach 

salınımına neden olmaktadır. Genel olarak tüm zehirlenme olgularında geçerli olmasına 

rağmen, örümcek ısırıklarına bağlı gelişen zehirlenme olgularının da yoğun bakım şartlarında 

yakın takibinin uygun olacağı kanaatindeyiz. 

KAYNAK: 1-E.Singletary. Envenomations, Med Clin N Am. 89 (2005) 1195-1224. 

Anahtar kelimeler: zehirlenmeler, örümcek, akciğer ödemi

P293 

YAŞAM İLE BAĞDAŞAN YENİ SINIR; PH 7.87 

OLGU SUNUMU 

Simru Tugrul 1 ,Nurcan Kızılcık 2 * ,Ayşe Yıldırım 2 ,Cemalettin Ertekin 3 ,Nahit Cakar 4 

,Lütfi Telci 4 

1 İstanbul Üniversitesi İstanbul Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji Anabilim Dalı, İstanbul-Turkey 

2 İstanbul Üniversitesi İstanbul Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji Anabilim Dalı - 3 İstanbul 

Üniversitesi İstanbul Tıp Fakültesi, Genel Cerrahi Anabilim Dalı - 4 İstanbul Üniversitesi 

İstanbul Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji Anabilim Dalı - 

GİRİŞ: Metabolik alkaloz asit-baz dengesizliklerinin yaklaşık %50’sini oluşturmaktadır. 

Arteryel kan gazı analizinde pH 7.55 olan hastalarda mortalite oranı %45, pH değeri 7.65 ve 

üzerinde olan hastalarda ise mortalite oranının %80 olarak bildirilmiştir. Arteryel pH’nın 7.80 

üzerindeki değerleri ise yaşamla bağdaşmadığı ifade edilmektedir. Metabolik alkaloz sıklıkla 

aşırı diüretik kullanımı ve gastrointestinal sistem kayıpları ortaya çıkmaktadır. Klinikte 

genellikle eşlik eden hipopotasemi ve sıvı kayıplarına bağlı bulgular izlenmekte ve solunum 

merkezinin inhibisyonuna bağlı hipoventilasyon gelişebilmektedir. Makalemizde 

gastrointestinal kayıplara bağlı ciddi metabolik alkalozu gelişen ve pH değeri 7.87 olup 

yaşayan bir olgu sunulmuştur. OLGU SUNUMU: Kolon tümörü tanısı ile sağ hemikoloktomi 

ameliyatı yapılan, 49 yaşında erkek hasta bulantı, kusma şikayeti ile hastanemizin Acil 

Cerrahi ve Travmatoloji servisine başvurmuştur. Fizik muayenesinde; batında distansiyon, 

izlenen hastanın çekilen batın tomografisinde, ileotransversostomi yerinde tıkanıklık tespit 

edilmesi üzerine hasta operasyona alınmış ve bridotomi yapılmıştır. İki ay süre içerisinde 

aralıklarla dört kez opere olan hastaya son ameliyatında uç jejunostomi açılmıştır. Son 1 hafta 

içerisinde drenlerinden ortalama 250cc/g, gastrik sondasından 580cc/gün drenajı olan hastada 

derin metabolik alkaloz gelişmiştir. Kan gazı analizinde; pH:7.87, PO2:34mmHg, 

PCO2:23mmHg, HCO3:48mmol/L, BE:22, sodyum:136mEq/L, potasyum:2.4mEq/L, 

klor:72mEq/L, laktat:5,1 olarak bulunmuştur. Eş zamanlı olarak apneleri olan hasta yoğun 

bakım servisine alınmış ve 100cc/h %0,9 NaCl, hipopotasemi tedavisi için 4 mEq/h KCl 

başlanmıştır. Yoğun bakımda 7 gün takip ve tedavi edilen hasta solunum sıkıntısının ve 

apnelerinin olmaması, biyokimya ve arter kan gazı değerlerinin düzelmesi üzerine (Tablo 1) 

yoğun bakım ünitesinden çıkarılmıştır. SONUÇ: Günümüze dek elde edilen bilgiler ışığında 

klasik kaynaklarda yaşam ile bağdaşan kan pH değerlerinin 6.80 ile 7.80 arasında olduğu 

ifadesi yer almaktadır. Yüksek debili ve uzun süreli gastrointestinal kayıplara bağlı derin 

metabolik alkaloz gelişen hastada yaşam ile bağdaşması beklenmeyen pH: 7.87 değeri 

izlenmiş, hastanın metabolik tablosu NaCl infüzyonu ile düzeltilmiş ve hastamız taburcu 

olmuştur. 

Tablo id 2 

Kan gazı analizlerinin takibi 

1 

pH 

10 

2 

3 

PaO2 mmHg PaCO2 mmHg HCO3 BE 

11 

7.87 34 (venöz) 

12 

23.7 

4 

13 

48.2 

5 

14 

6 

7 

Na mEq/l K mEq/l Cl mEq/l Laktat 

15 

22.8136 

16 

2.4 

8 

17 

72 

9 

18 

5.1

19 

7.75 

20 

18 (venöz) 

21 

32 

22 

45.7 

23 

22.3 

24 

140 

25 

2.2 

26 

78 

27 

3.7 

28 

7.62 

29 

36 (venöz) 

30 

38.8 

31 

43.6 

32 

14.2 

33 

136 

34 

1.9 

35 

92 

36 

2.4 

37 

7.56 

38 

78.5 

39 

42.5 

40 

38 

41 

14.3 

42 

142 

43 

2.2 

44 

94 

45 

1.8 

46 

7.66 

47 

111 

48 

34.9 

49 

40 

50 

15 

51 

144 

52 

2.5 

53 

94 

54 

1.0 

55 

7.74 

56 

53.4 

57 

28.9 

58 

40.7 

59 

18 

60 

140 

61 

2.6 

62 

92 

63 

1.1 

64 

7.60 

65 

265 

66 

41 

67 

42 

68 

17.8 

69 

137 

70 

2.3 

71 

90 

72 

1.1 

73 

7.52 

74 

64.4 

75 

46 

76 

36.8 

77 

13.1 

78 

139 

79 

2.8 

80 

94 

81 

0.8 

82 

7.46 

83 

78.6 

84 

37.8 

85 

27.4 

86 

3.4 

87 

152 

88 

3.2 

89 

100 

90 

0.7

P294 

OBSTRÜKTİF SLEEP APNE SENDROMU(OSAS) ŞÜPHELİ MORBİD OBEZ 

OLGUDA AKUT SOLUNUM YETMEZLİĞİ TEDAVİSİNDE NONİNVAZİV 

VENTİLASYON 

Mehtap Tunç 1 * ,Uğur Göktaş 2 ,Müge Taşdelen 2 ,Tuğrul Şipit 3 ,Eser Şavkılıoğlu 4 

1 Atatürk Göğüs Hastalıkları ve Göğüs Cerrahisi Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği, Ankara-Turkey 2 Atatürk Göğüs Hastalıkları ve 

Göğüs Cerrahisi Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 3 

Atatürk Göğüs Hastalıkları ve Göğüs Cerrahisi Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Göğüs 

Hastalıkları ve Tüberküloz Kliniği - 4 Atatürk Göğüs Hastalıkları ve Göğüs Cerrahisi Eğitim 

ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 

GİRİŞ : Morbid obez hastalar arasında OSAS görülme sıklığı %40’dır. OSAS’lı morbid obez 

hastalarda PaO2 daha düşük ve hiperkapni daha sıktır. Hiperkapnik OSAS’lı olgularda BiPAP 

tedavisinin CPAP’a üstünlüğü gösterilmiştir. Biz de hiperkapnik solunum yetmezliği 

nedeniyle yoğun bakıma aldığımız ve başarıyla noninvaziv ventilasyon tedavisi 

uyguladığımız OSAS şüpheli morbid obez olgumuzu sunduk. 

OLGU SUNUMU: 37 yaşında erkek olgu acil serviste görüldüğünde 130kg, vücut kitle 

indeksi 43 kg/m2, siyanotikti ve Glasgow koma skorlaması 9 idi. Yüzeyel solunuma apne 

atakları eşlik ediyordu . Nazal oksijen( 2lt/dk )alıyorken arter kan gazında(AKG) pH:7.171, 

PaCO2:100mmHg, PaO2:37 mmHg olması üzerine yoğun bakım ünitesine alındı. Fizik 

muayenede obez, boyun kısa ve kalın, çene küçüktü ve skleraları ikterikti. Anamnezinde 

gündüz devamlı uyku hali, uykuda horlama ve tanıklı apneleri mevcuttu. Akciğer grafisinde 

kardiyotorasik oran artmış, sağ kosta frenik sinus kapalıydı. Laboratuvar bulgularında BK 

16.2/mm3, AST 338 iu/lt, ALT 819 iu/lt, Kreatinin 2.5 mg/dl, Direkt Bil 6.3 mg/dl, HbsAg 

(+)idi. APACHE II skoru 23 olarak hesaplandı. Olguya 1 saat boyunca 2 kişi yardımı ile başın 

pozisyonu desteklenerek ve maske kaçağı kontrolü yapılarak ventilatör cihazında (T bird, 

AVS III), oronazal maske ile CPAP 5→8 cmH2O ve PSV16 cmH2O ile bilevel tedavi %50 

FiO2’de uygulandı. 1.saat sonunda pH:7.303, PaCO2: 71 mmHg, PaO2:75 mmHg ile hastayla 

kooperasyon kurulmaya başlandı. 24.saatteki kan gazı pH:7.471, PaCO2: 58 mmHg PaO2:66 

mmHg, SaO2 %92 olması üzerine FiO2 %40’a düşüldü. Tedavinin 3.günü ventilatörü 

değiştirilerek BiPAP modu içeren ventilator cihazına(Respironics, Esprit) bağlandı. BiPAP 

modunda daha önceki basınç ayarlarının(CPAP+PSV) analoğu olan EPAP 8cmH2O ve IPAP 

16cmH2O olarak ayarlandı. Olguya 10 gün boyunca uygulama sıklığı azaltılarak noninvaziv 

ventilasyona devam edildi. Yeterli oksijenizasyon, antibiyotik ve diüretik tedaviyle klinik ve 

laboratuvar bulguları düzelen olgu 11. gün BiPAP’dan ayrıldı ve pH:7.383, PaCO2: 65 

mmHg, PaO2:60 mmHg olan AKG ile servise nakledildi. 

SONUÇ : Morbid obez olgularda gelişen solunum yetmezliğinde entübasyon ve mekanik 

ventilasyon uygulamasına bağlı komplikasyonlar göz önünde bulundurulmalıdır. Bu tip 

olgularda gelişen ciddi solunum yetmezliğinde OSAS’ın major klinik semptomları varlığında, 

noninvaziv ventilasyon uygulaması ile kan gazları ve klinik bulguların düzeltilebileceği 

düşüncesindeyiz.

P295 

POSTPARTUM MASİF PULMONER EMBOLİYE BAĞLI HİPOKSİ GELİŞEN 

OLGUDA CPAP UYGULAMASI 

Mehtap Tunç 1 * ,Uğur Göktaş 2 ,Müge Taşdelen 2 ,Tuğrul Şipit 3 ,Eser Şavkılıoğlu 4 

1 Atatürk Göğüs Hastalıkları ve Göğüs Cerrahisi Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği, Ankara-Turkey 2 Atatürk Göğüs Hastalıkları ve 

Göğüs Cerrahisi Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 3 

Atatürk Göğüs Hastalıkları ve Göğüs Cerrahisi Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Göğüs 

Hastalıkları ve Tüberküloz Kliniği - 4 Atatürk Göğüs Hastalıkları ve Göğüs Cerrahisi Eğitim 

ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 

GİRİŞ : Pulmoner emboli(PE), pulmoner arter ve dallarının genellikle alt ekstremite derin 

venlerinden kopan trombüsle tıkanması ile ortaya çıkan klinik bir tablodur. Tüm hastane 

ölümlerinin %5-10’unu oluşturmaktadır. Yoğun bakımda masif PE’ye bağlı hipoksi nedeniyle 

takip ettiğimiz, trombolitik tedavinin kontrendike olduğu olgumuzu sunduk. 

OLGU SUNUMU: 25 yaşında, bayan olgunun 12 gün önce başka bir merkezde sezaryanla 

sağlıklı ikiz çocukları olmuş ve sorunsuz olarak taburcu edilmiş. 2 gün önce başlayan nefes 

darlığı, sırt ağrısı ve çarpıntı şikayetiyle aynı merkeze başvurmuş. Yapılan anjio BT’ de sağ 

ana pulmoner arter içinde 38x28mm boyutlarında ve sol ana pulmoner arter dallarında 

trombus görülmesi, Eko’da sağ ventrikül dilatasyonu ve hafif pulmoner hipertansiyon olması 

üzerine merkezimize sevk edilmiş. Olgu görüldüğünde solunum sayısı (SS)32/dk, nabız(N) 

120 atım/dk; nazal O2 8 lt/dk alıyorken arter kan gazında(AKG) pH:7.545, PaCO2: 21 

mmHg, PaO2:55 mmHg olması üzerine yoğun bakıma alındı. Alveolo-arteriyal oksijen 

gradiyenti 198, D-dimer 1087 idi. Olguya trombolitik tedavi endikasyonu konduğu halde 

erken postoperatif dönemde olması, geçirilmiş mide kanaması ve penisilin allerji öyküsü 

olması nedeniyle sadece antikoagulan tedavi verildi. Taşikardi, takipne ve hipoksisi devam 

eden olguya ventilatörde oronasal maske ile FiO2%45’de Continious Positive Airway 

Pressure(CPAP) 5 cmH2O uygulandı. 1.saat AKG’da pH:7.491, PaCO2: 24 mmHg, PaO2:66 

mmHg, 4.saat AKG’da pH:7.483, PaCO2: 27 mmHg, PaO2:69 mmHg oldu. CPAP’tan 

ayrılan olguda 1 saat sonra AKG’da pH:7.502, PaCO2: 24 mmHg, PaO2:57 mmHg olması ve 

takipne,taşikardi gelişmesi üzerine yeniden CPAP’a bağlandı. 2.gün pH:7.462, PaCO2: 32 

mmHg, PaO2:85 mmHg olan olan olgunun FiO2 %35’e düşüldü ve CPAP uygulama 

aralıkları uzatıldı. 3.gün nazal O2 4lt/dk alırken SS 20/dk, N 85 atım/dk, AKG’da pH:7.456, 

PaCO2: 33 mmHg, PaO2:78 mmHg ile olgu servise nakil edildi 

SONUÇ: Pulmoner emboli tedavisinde ilk tedavi seçeneği antikoagulan ilaçlar olup, masif 

olgularda ve akut sağ kalp yetmezliği gelişenlerde trombolitik tedavi tercih edilir. Medikal 

tedaviye rağmen hipoksi ile seyreden masif PE olgularında, CPAP tedavisi ile pH ve 

oksijenizasyonda düzelme sağlanabileceği gözardı edilmemelidir.

P296 

FARKLI VENTİLASYON STRATEJİLERİNİN PRİMER AKUT RESPİRATUAR 

DİSTRES SENDROMUNDA KLİNİK ETKİLERİ : OLGU SUNUMU 

DİDEM AKPİR 1 * ,SİMRU TUĞRUL 2 ,AYŞE YILDIRIM 2 ,NURCAN SANCAR 2 

,NAHİT ÇAKAR 2 

1 İST ÜNİV. İST TIP FAK., ANESTEZİYOLOJİ ve REANİMASYON ABD istanbul- 2 İST 

ÜNİV. İST TIP FAK., ANESTEZİYOLOJİ ve REANİMASYON ABD - 

GİRİŞ: Hastanemiz acil cerrahi yoğun bakım ünitesinde nekrotizan pankreatit tanısı ile takip 

edilen ve akut respiratuar distres sendromu (ARDS) gelişen hastaya uygulanan farklı 

ventilasyon stratejilerinin klinik sonuçlarını tartışmak istedik. OLGU SUNUMU: Nekrotizan 

pankreatit nedeniyle takip edilen 30 yaşında erkek hasta solunum sıkıntısı gelişmesi üzerine 

Yoğun Bakım servisine alınmıştır. Servisimizde spontan solunumda maske oksijen ile takip 

edilen hasta nekrozektomi amacıyla operasyona alınmıştır. Postoperatif dönemde orotrakeal 

entübe olarak yoğun bakıma transport edilen hastanın operasyon sonrası erken dönemde 

alınan arteryel kan gazı analizinde oksijenlenmenin bozulduğu görülerek ARDS tanısı 

konulmuştur. Hastanın kan kültürünün steril olması ve akciğer grafisinde sağ hemitoraksta 

belirgin pnömonik infiltrasyonunun izlenmesi üzerine ARDS etyolojisinin akciğer kaynaklı 

olduğuna karar verilmiştir. Supin pozisyonda 40cmH2O basınç ile 30 saniye CPAP 

uygulanarak rekruitment manevrası (RM) yapılan hastanın oksijenlenmesinde iyileşme 

izlenmemesi üzerine, hasta pron pozisyona getirilmiştir. Periferik oksijen saturasyonu düşen 

hastaya pron pozisyonda RM yapılmıştır. Hipoksinin devam etmesi nedeni ile hasta tekrar 

supin pozisyona alınmıştır. Supin pozisyonda periferik oksijen saturasyon değerleri %50–70 

arası değişen ve hiperkarbi gelişen hastaya 3lt/dk akım ile trakeal gaz insuflasyonu (TGI) 

başlanmıştır. TGI uygulaması ile bir süre için hastanın karbondioksit değerleri düşmüş, 

oksijenlenme düzelmiştir. Hasta en son sağ üst pozisyona getirilmiş ve bu pozisyonda tekrar 

rekruitment uygulanmıştır. TARTIŞMA: Primer ARDS tablosunun sekonder ARDS’ye göre 

daha ağır ve cevapsız olduğu bilinmektedir. Sekonder ARDS gelişmesi beklenen bu hastada 

primer ARDS oluşması, yapılan medikal tedavilere ve uygulanan ventilasyon tekniklerine 

yanıtsızlığı açıklayabilir. Ventilasyon teknikleri arasında en iyi sonuç RL pozisyonda RM ile 

alınmıştır. Böylece hastanın sağ akciğerine lokalize infiltre alanlar açılmış, hastanın 

ventilasyonu belirgin şekilde iyileşmiştir. Hastaya farklı ventilasyon teknikleri uygulanırken 

bu manevraların hastanın hemodinamisine etkileri de göz önünde bulundurulmuştur. Bu 

nedenle supin pozisyona geri getirildikten sonra hemodinami stabilize edilinceye dek 

solunumu desteklemesi amacıyla TGI uygulanmaya başlanmıştır. TGI zaman kazandırmakla 

kalmayıp, akciğerlerden CO2’i yıkayarak ek bir yarar sağlamıştır ancak TGI ile elde edilen 

düzelme kalıcı olmamıştır. 

Tablo id 3 

TABLO 1: Operasyon öncesi, operasyon esnası ve operasyon so 

1 

11 

preop 

2 

3 

4 

5 

FİO2 PAP PEEP PH 

12 

maske O2 

13 

6 

7 

8 

PO2 PCO2 HCO3 BE SPO2 

14 

7,4386 

15 

40 

16 

27 

9 

17 

3 

10 

18 

99 

19 20 21 22 23 24 25 26 27 28

perop 0,4 38 8 7,34 82 42 22 -2 96 

29 

postop 30 31 32 33 

34 

7,2444 

Tablo id 4 

35 

53 

36 

20 

37 

-4 

38 

77 

TABLO 2: Uygulanan ventilasyon teknikleri ve sonuçlarının a 

1 

11 

RM 

21 

Prone 

31 

Prone+RM 

41 

Supin 

51 

2 

3 

4 

5 

FiO2 PAP PEEP PH 

12 

1 

22 

1 

32 

1 

42 

1 

Supin+TGI1 1 

61 

52 

Supin+TGI2 1 

71 

62 

Supin+TGI3 1 

81 

RL+RM 

91 

RL 

72 

82 

1 

92 

0,6 

13 

56 

23 

51 

33 

50 

43 

50 

14 

15 

24 

12 

34 

15 

44 

17 

53 54 

63 64 

73 74 

83 84 

93 

42 

94 

20 

15 

6 

7,21 39 

25 

7 

8 

9 

10 

PO2 PCO2 HCO3 BE SpO2 

16 

26 

7,28 37 

35 

36 

7,31 47 

45 

46 

7,15 68 

55 

56 

7,27 57 

65 

7,33 74 

75 

66 

7,30 50 

85 

76 

86 

17 

54 

27 

46,5 

37 

42 

47 

60,7 

57 

41 

67 

38,5 

77 

40 

87 

7,25 113 49 

95 

96 

7,28 232 

97 

50 

18 

18 

28 

20 

38 

20 

48 

18,3 

58 

18 

68 

20 

78 

19 

88 

19,7 

98 

21 

19 

20 

-5,675 

29 

30 

-4,770 

39 

40 

-4,783 

49 

50 

-7,491 

59 

60 

-7,490 

69 

70 

-4,896 

79 

-6 

89 

80 

85 

90 

-5,398 

99 

100 

-4,199

P297 

KIRIM KONGO KANAMALI ATEŞİNDE ATİPİK İLK SEMPTOM; HAVA YOLU 

ÖDEMİ: OLGU SUNUMU 

SERDAR EKEMEN 1 * ,ORHAN TOKGÖZ 2 ,ASİME AY 2 ,AYKUT SARITAŞ 2 

,BİRGÜL YELKEN 2 




- 

GİRİŞ: Kırım Kongo Kanamalı Ateşi (KKKA) viral hemorajik ateş nedeni olan, kenelerin 

vektör olduğu zoonoz karakterli bir enfeksiyondur. Akut yaygın vücut ağrısı, bulantı, kusma, 

ateş, ishal, ekimoz, kanama, ALT, AST ve LDH yüksekliği, trombositopeni ve lökopeni ile 

seyreder. Havayolu ödemi ve öksürük şikayeti ile gelen ve diğer semptomların bulunmadığı 

bir KKKA olgusu sunulmaktadır. 

OLGU: 57 yaşındaki bayan olgu bir hafta önce başlayan öksürük, boyun bölgesinde şişlik ve 

solunum sıkıntısı şikayetleri nedeniyle başvurduğu hastaneden tonsillit, derin boyun absesi ve 

larenks ödemi ön tanılarıyla entübe edilerek fakültemiz acil servisine getirilmiştir. Acil 

serviste çekilen boyun tomografisinde tüm boyun planlarının ve hava sütununun ödem 

nedeniye kapalı olduğu gözlenmiştir. Olgu entübe ve sedatize halde yoğun bakım ünitemize 

yatırıldı. Fizik muayenede belirgin bir özellik yoktu. Monitörize edilerek antiödem, 

antibiyoterapi ve diğer destek tedaviler başlandı. Çalışılan ilk biyokimya değerleri normaldi, 

tam kan sayımında BK:11.000 olması dışında patolojik bir değer gözlenmedi. Yatışı 

esnasında olgunun sol uyluk bölgesi iç kısmında gözlenen yaklaşık 2 cm çapındaki gri–siyah 

lezyon insize edildi ve bunun cilt altına yerleşmiş ölü bir kene olduğu anlaşıldı. Takibi 

esnasında beyaz küre yüksekliği dışında (en yüksek: 19.500) biyokimyasal ve hematolojik 

parametrelerde anormal değerler gözlenmedi, vücut ısısı normal değerlerde seyretti. Yatışının 

dördüncü gününde ekstübe edilen olguda solunum yolu ve diğer sistemler ile ilgili herhangi 

bir patoloji yaşanmadı. Anamnezde şikayetlerinin başlamasından yaklaşık 10 gün önce kırsal 

alanda piknik yaptıkları öğrenildi. KKKA ile ilgili serolojik testlerin pozitif gelmesi üzerine 

olgu yatışının 8. gününde enfeksiyon hastalıkları bölümüne devir edildi. 

SONUÇ: KKKA, inkubasyon, prehemorajik, hemorajik ve konvalesan periyod olarak 4 ayrı 

fazda seyreder. Olgularda genel anlamda viral enfeksiyon belirtileri ile birlikte kanama vb. 

hematolojik sistem problemleri ve ateş ön planda gözlenmektedir. Literatürde solunum yolu 

ödeminin ilk belirti olarak gözlendiği KKKA vakasına rastlanmamıştır. Bu olguyu 

sunmamızdaki bir diğer amaç, şuuru kapalı veya sedatize bir olguda ayrıntılı fizik 

muayenenin önemini vurgulamaktır. 

Kaynak: 1-Önder Ergönül, Crimean-Congo haemorrhagic fever. Lancet İnfect Dis, 2006:203- 

14 

Anahtar kelimeler: KIRIM KONGO KANAMALI ATEŞİ, kene, havayolu, ödem

P298 

MASİF HEMOPTİZİ GELİŞEN MENTAL RETARDE OLGUDA PNÖMONEKTOMİ 

SONRASI ARDS 

UĞUR GÖKTAŞ 1 * ,MEHTAP TUNÇ 2 ,MÜGE TAŞDELEN 3 ,TUĞRUL ŞİPİT 4 ,ESER 

ŞAVKILIOĞLU 5 

1 AGHH-ANKARA, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON KLİNİĞİ - 2 AGHH-ANKARA, 

ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON KLİNİĞİ, Ankara-Turkey 3 AGHH-ANKARA, 

ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON KLİNİĞİ - 4 AGHH-ANKARA, GÖĞÜS 

HASTALIKLARI VE TÜBERKÜLOZ KLİNİĞİ - 5 AGHH-ANKARA, ANESTEZİYOLOJİ VE 


GİRİŞ: Mental Retarde ve epileptik olgularda sekresyon retansiyonu ve aspirasyona bağlı 

tekrarlayan akciğer enfeksiyonu ve bronşektazi gelişimi sıktır. Masif hemoptizi hayatı tehdit 

eden bir durum olup, en sık nedenlerinden biri bronşektazidir. Masif hemoptizi gelişen mental 

retarde olgumuzda pnömonektomi sonrası gelişen nazokomiyal pnömoni ve ARDS’ ye bağlı 

solunum yetmezliğini sunarak postoperatif dönemde karşılaşılabilecek komplikasyonlara 

dikkat çekmek istedik. 

OLGU: 28 yaşında bayan olgu, motor ve mental retardasyon, epilepsi, kistik bronşektazi ve 

hemoptizi tanılarıyla serviste takip edilirken abondan olarak yaklaşık 600cc hemoptizisi 

olması üzerine cerrahi yoğun bakıma alındı. Sol çift lümenli endobronşiyal tüp ile entübe 

edilerek mekanik ventilatöre (MV) bağlandı. FiO2%100 iken alınan ilk kangazında pH 

6.97,PaO2 335 mmHg, PaCO2 81mmHg idi. 8 yıl önce kistik bronşektazi nedeniyle sol alt 

lobektomi yapıldığı öğrenildi. Fiberoptik bronkoskopi yapılarak kanamanın soldan olduğu 

görüldü ve sol taraf klemplendi. Olgu mekanik ventilatörün 16.saatinde genel durumu 

stabilize edildikten sonra operasyona alındı. Sol üst lobektomi yapılarak pnömonektomiye 

tamamlandı. Postoperatif 4.gün ateş, takipne, taşikardisi olan olgunun PaO2/FiO2 136 olması, 

sağ akciğerde yaygın infiltrasyon görülmesi üzerine ARDS tanısı konarak MV’e bağlandı. 

Volüm kontrollü modda akciğer koruyucu ventilasyon uygulanırken Pplato 35 cmH2O’den 

yüksek seyretmesi nedeniyle barotravmadan kaçınmak için basınç kontrollü moda geçilen 

olgu 17 gün sonra oksijenizasyonu düzelerek ekstübe edildi. 9 gün sonra konvülsiyonları olan 

hastanın ani siyanozu olması ve genel durumunun bozulması üzerine yeniden MV’e bağlandı. 

Antiepileptik ilaç dozu ayarlanan olgu 5 gün sonra MV’den ayrıldı. Yoğunbakımda 13 gün 

nazal O2 ile takipedilen olgu ateşinin düşmesi ve genel durumunun düzelmesi üzerine 

yoğunbakıma yatışının 48. gününde pH 7.44,PaO2 101 mmHg,PaCO2 33 mmHg kangazı ile 

servise nakledildi. 19 gün takip edildikten sonra taburcu oldu. 

SONUÇ: Konservatif yöntemlerle kontrol edilemeyen masif hemoptizilerde acil pulmoner 

rezeksiyon hayat kurtarıcıdır. Mental retarde ve epileptik olguların postoperatif dönemde 

gerek sekresyon retansiyonu gerekse konvülsiyonlar nedeniyle yoğun bakımda kalma süreleri 

uzayarak, komplikasyon riski artabilir. Bu tip mortalitesi yüksek olgularda bile ventilatöre ait 

komplikasyonlardan kaçınılarak ve uygun modların seçimiyle başarılı sonuçlar alınabileceğini 

vurgulamak istedik.

P299 

YOĞUN BAKIMDA TETANOZ: TEDAVİ, KOMPLİKASYONLAR VE MORTALİTE 

Canan Salman 1 * ,Nurdan Sekban 1 ,Levent Döşemeci 1 ,Melike Cengiz 2 ,Murat Yılmaz 3 

,Atilla Ramazanoğlu 3 

1 Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 2 Akdeniz Üniversitesi 

Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Antalya- 3 Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi, 


Giriş: Tetanoz akut gelişen, ölümcül seyredebilen, Clostridium tetani’nin ürettiği 

exotoksinlerin neden olduğu bir hastalıktır. Özellikle 60 yaş üzerinde yüksek mortalitesi 

nedeniyle önemlidir. Solunumsal tutulum jeneralize tetanozda görülen en ciddi problemdir. 

Hastalarda görülen solunum yetersizliği ve havayolu obstrüksiyonu sıklıkla ventilatör 

desteğini gerektirmektedir. Çalışmanın amacı solunum yetersizliği nedeniyle yoğun bakımda 

tedavi edilen tetanozlu hastalarda mekanik ventilasyon sıklığı ve süresinin, tedavi sırasında 

gelişen komplikasyonların ve mortalitenin belirlenmesidir. 

Olgu Sunumu: 1997-2006 yılları arasında Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi Anesteziyoloji 

ve Reanimasyon Yoğun Bakım Ünitesinde toplam 17 tetanoz olgusu takip edildi. Çalışma için 

etik kurul onayı alındı. Olgularımızın % 77’sine mekanik ventilasyon uygulandı. Mekanik 

ventilatörde takip edilen tüm olgularımıza trakeostomi açıldı. Hastalarımızın % 52’sine 

mekanik ventilatöre bağlanmalarının 2. gününde trakeostomi açıldı. Hastaların mekanik 

ventilatörde takip edilme süreleri ortalama 23 gün olarak saptandı. Hastaların yoğun bakımda 

kalış sürelerinin ise 5-48 gün arasında olduğu tespit edildi. Hastaların % 20’si 60 yaş üzerinde 

idi. Tetanozlu hastaların yoğun bakımda tedavileri sırasında en sık gözlenen komplikasyonlar 

pnomoni, bakteriyemi, kardiyak ritm bozuklukları, hipotansiyon ve hipertansiyondu. 

Mortalitemiz % 17 olarak belirlendi. 

Sonuç: Tetanoza yönelik medikal tedavinin yanı sıra destek tedavileri de büyük önem 

taşımaktadır. Hastaların ortalama mekanik ventilasyon süreleri yaklaşık 1 aydır. Bu süre 

içinde gerek altta yatan asıl patolojiye gerekse tedavilere bağlı çeşitli komplikasyonlar da 

gelişebilmektedir. Bu nedenle tetanoz tedavisi mekanik ventilasyon desteğinin sağlanabildiği 

ve komplikasyonlarla yeterli mücadelenin uygulanabileceği modern yoğun bakım ünitelerinde 

yapılmalıdır.

P300 

YOĞUN BAKIMDA NADİR GÖRÜLEN BİR OLGU SUNUMU: 

CANAVAN HASTALIĞI 

BETÜL KILIÇÇIĞLU 1 * ,SUZAN ADALI 2 ,BAŞOL BAY 3 ,TAYFUN ALDEMİR 4 

1 VAKIF GUREBA EĞİTİM HASTANESİ, ANESTEZİYOLIJİ VE REANİMASYON - 2 VAKIF 

GUREBA EĞİTİM HASTANESİ, ANESTEZİYOLIJİ VE REANİMASYON, istanbul-Turkey 3 

VAKIF GUREBA EĞİTİM HASTANESİ, ANESTEZİYOLIJİ VE REANİMASYON - 4 VAKIF 

GUREBA EĞİTİM HASTANESİ, ANESTEZİYOLIJİ VE REANİMASYON, -Turkey 

Anahtar kelimeler: Canavan Hastalığı, otozomal resesif, lökodistrofi, aspartilaz 

AMAÇ : Canavan hastalığı lökodistrofiler olarak bilinen bir grup genetik bozukluktan biridir; 

aspartosiklaz (ASPA) enzimin gendeki mutasyonu sonucu çocuklarda görülen en yaygın 

serebral dejeneratif hastalıklardandır. Çalışmamızda hastanemiz yoğun bakım ünitesinde takip 

ve tedavi ettiğimiz Canavan hastalığı olan 6 yaşındaki kız çocuğunu yoğun bakımda nadir 

görüldüğü için sunmak istedik. 

OLGU SUNUMU: Hastanemiz acil ünitesine Şubat 2005 tarihinde şuur kaybı, kaşeksi, 

solunum yetersizliği, ağır asidoz, ciddi elektrolit bozukluğu ile getirilen 6 yaşındaki kız 

çocuğunun anamnezinde Canavan hastalığı mevcuttu. Tanı 6 aylıkken koulmuş olup , ailenin 

iyi bakımı sayesinde bu yaşa gelebilmiştir.Anamnezden ailenin yahudi kökenli ve akraba 

evliliği olmadığı, çocuğun konuşma, yürüme,oturma, idrarını tutma gibi fonksiyonlarını 

yapamadığı ve sadece yarı sulu gıdaları yutabildiği öğrenildi. 

Yoğun bakıma gelişinde şuur kapalı, ileri derecede kaşektik,solunum yüzeyel ve kusmaul 

tarzında,TA:64/43 mmHg, nabız:124/dk, sat %78 idi.Orotrakeal entübasyonu takiben yapay 

solunum (Servo 900-C, 100ML TV,F:18, 3PEEP,%60 FiO2) uygulandı.Multilümen kateter 

yerleştirildi,TPN başlandı.Çocuk hastalıkları konsültasyonu istenerek, uygun sıvı ve 

antibioterapi verilerek asidoz tedavisine başlandı.Çekilen grafide saptanan pnömonik 

infiltrasyonun solunum sıkıntısına yol açarak zaten bozuk olan genel durumunu ağırlaştırdığı 

anlaşıldı.Karaciğer enzimleri çok yüksek ve elektrolit imbalansı olan hasta yapılan hiç bir 

tedaviye olumlu yanıt vermedi. .Periferik siyanozu ve satürasyonu düzelmekle birlikte, asidoz 

ve aniüri düzelmedi. Takibinin 2. günü kardiyak arestle hasta kaybedildi. 

TARTIŞMA VE SONUÇ: Canavan hastalığı motor ve mental gelişme geriliği gösteren, 

genetik özellikli bir hastalıktır.Yahudi toplumlarda sık görülür, ancak türk toplumunda da 

nadir olarak mutasyonlara rastlanmaktadır.Hastalığın 3 tipi mevcuttur.Olgumuz en sık 

rastlanan tip 2 hastasıydı. Progresif beyin atrofisi vardır, tedavisi yoktur. Olgularda beyin 

hasarı, mental retardasyon, tremor, makrosefali, kaslarda hareketsizlik vardır.Tip IIde 

ölüm 4 yaş civarında görülür ancak bazı çocuklar 11-12 yaşına kadar yaşayabilir. 

Nadir görülen ve ölümcül seyreden Canavan hastalarına yoğun bakım endikasyonu 

konulduğunda, zaten terminal döneme girmiş olmaktadırlar; spesifik bir tedavisi 

olmadığından yoğun bakımda yapay solunum ve de

P301 

MALİGN HİPERTERMİ: OLGU SUNUMU 

Elvan Leyla Uludağ 1 * ,Süleyman Küçükay 1 ,Perihan Ergin Özcan 2 ,Reyhan Şahin 3 

,Mehmet Tuğrul 3 ,Nahit Çakar 3 

1 İstanbul Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji - 2 İstanbul Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji İstanbul- 3 

İstanbul Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji - 

Giriş: Malign hipertermi (MH) otozomal dominant myopati ve tetikleyici ajan sonrasında 

hipermetabolik bir durum ile karakterize sendromdur.İyatrojenik olarak değişik ilaçlar ile 

ortaya çıkabileceği gibi anestezi uygulanması sırasında özellikle inhalasyon anestezikleri ve 

depolarizan kas gevşeticilerinin 

olayı tetiklemesi nedeni ile özel bir problem olarak karşımıza çıkar. 

Olgu sunumu: Bilinen sistemik bir hastalığı olmayan 7 yaşında erkek hasta konjenital 

kifoskolyoz nedeni ile ameliyata alındı.Standart monitorizasyonu yapılan hastaya 1 mg 

dormicum, 25 µg fentanil, 50 mg propofol ve 2 mg norcuron ile anestezi indüksiyonunu 

takiben oratrakeal entübe edildi. %1-1,5 sevofluran ile anestezi idamesi sağlandı.Anterior 

girişimle L2 - L3 diskektomi ve L3 hemikorpektomi yapılan hastada peroperatif dönemde 

hiçbir sorun yaşanmadı. Operasyon sonunda uyandırılmak istenen hastaya dekürarizasyon 

amacı ile 1 mg neostigmin uygulandı.Şuuru açılmayan hastada taşikardi geliştiği ve ateşinin 

yükseldiği görüldü.Axiller ısısının 40º C ve alınan arter kan gazında pH:6.67, pO 2 :210 

mmHg, pCO 2 :207 mmHg, HCO 3 :22.9 mmol/L, BE:-17.4 mmol/L, SaO 2 :% 93.9 glu: 

387mg/dl, Na:153 mmol/L, K:5 mmol/L, Cl:115 mmol/L, Ca:0.55 mmol/L, laktat:1.5 mmol/L 

olması üzerine hasta malign hipertermi öntanısı ile yoğun bakım servisimize interne 

edildi.İnvaziv kan basıncı ve CVP monitorizasyonu yapılarak %100 O 2 ile hiperventilasyon 

uygulandı. 20 kg olan hastaya toplam 40 mg (2mg/kg) dantrolen ve 1amp NaHCO 3 IV 

yapıldı.Dantrolen 4x20 mg tedavisine eklendi.Soğuk uygulama, aralıklı gastrik lavaj, insülin 

infüzyonu, aralıklı diüretik, propofol infüzyonu uygulandı. Servisimize gelişinin 1. saatinde 

axiller ısısı 36º C olan hastanın asidozu düzeldi.Takiplerinde normotermik olan, asidozu 

düzelen hastanın sedasyonu ve dantrolen tedavisi 3 ek dozu takiben sonlandırılarak, yoğun 

bakım yatışının 20.saatinde ekstübe edildi. Genel durumu stabil seyreden hasta 72. saatinde 

ortopedi servisine eksterne edildi. 

Sonuç: Erken tanı ve tedavi ile :%70’lerde olan mortalite %10’lara düştüğünden anestezi 

uygulamaları öncesinde hastaları bu yönde mutlaka sorgulamamız gerekmektedir. 

Anamnezinde özellik olmayan vakalarda görülebildiği için hızlı yoğun bakım takip ve tedavi 

şartlarının oluşturulması ve dantrolen tedavisi hayat kurtarıcı olmaktadır.

P302 

SERTRALİN İNTOKSİKASYONUNA EŞLİK EDEN RABDOMİYOLİZİS 

Şule Akın 1 ,Anış Arıboğan 2 * 

1 Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi Adana Uygulama ve Araştırma Merkezi, Anesteziyoloji 

ve Reanimasyon, ADANA-Turkey 2 Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi Adana Uygulama ve 

Araştırma Merkezi ve Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

Giriş: Selektif antidepresan ajanlar depresyon tedavisinin ilk basamağında yoğun olarak 

kullanılan ilaçlardır. Ancak bu ilaçların aşırı dozda kullanımında çok ciddi yan etkiler ile 

karşılaşılabilmektedir. Bu olguda kanda anormal kreatin kinaz artışı ile kendini gösteren 

sertralin intoksikasyonuna bağlı “rabdomiyolizis” sunulmaktadır. 

Olgu: 31 yaşında erkek hasta özkıyım amacı ile 2 gün önce 42 tablet Sertralin (Lustral, 

2100mg, Pfizer) alma öyküsü ile yakınları tarafından hastanemiz acil servisine getirildi. Kabul 

edildiğinde bilinci açık ancak uykuya eğilimi vardı. İlk kan tetkiklerinde kreatin kinaz 

(433880 IU/L), CK-MB (690 U/L) ve karaciğer enzim (AST: 851 IU/L, ALT: 264 IU/L) 

değerleri oldukça yüksek bulundu. Hasta bu bulgularla hastanemiz Reanimasyon Ünitesi’ne 

yatırıldı. Yoğun Bakım Ünitesi’nde idrar kateterizasyonu yapılan hastanın idrar renginin 

kahverengi, idrar miktarının ise yetersiz olduğu görüldü (BUN: 37 mg/dl, kreatinin: 1.4 

mg/dl). Hastada yüksek doz sertralin alımına bağlı “rabdomiyolizis” düşünüldü. Tedavi 

planında zorlu diürez için uygun sıvı tedavisi (CVP=8-10 mmHg olacak şekilde) ve frusemid 

(5 mg/st infüzyon) ile metil prednizolon (2mg/kg/gün) ve destek tedavi uygulandı.. 5 gün aynı 

dozda devam eden streoid tedavisi azaltılarak 10 gün içinde kesildi. Hastanın derlenmesi 

kreatin kinaz değerleri ile izlendi (2. gün: 23000 IU/L, 3. gün: 15500 IU/L, 4. gün: 9988 IU/L, 

5. gün 6303 IU/L, 6. gün: 880/L). Destekleyici tedaviden yarar gören, idrar rengi ve miktarı 

normale dönen (BUN: 12 mg/dl, Kr: 0.8 mg/dl) hasta yatışının 10. gününde taburcu edildi. 

Sonuç: Reanimasyon Ünitesi’ne kabul edilen ilaç intoksikasyonu olguları değişik klinik 

tablolar sergileyebilirler. Özellikle özkıyım amacı ile yüksek dozda sertralin alımı ile 

başvuran hastalarda rabdomiyolizis akılda tutulmalı ve hastayı ileri organ yetmezliklerinden 

korumak için uygun tedaviye hemen başlanmalıdır. 

Kaynaklar: 

1. Ther Drug Monit. 2005 Oct;27(5):562-4. 

2. Hum Exp Toxicol. 2002 Aug;21(8):463-6.

P303 

CİDDİ HİPERPOTASEMİ VE BAŞARILI KARDİYOPULMONER RESUSİTASYON 

Sema Kayacan 1 ,Rezzan Yagmur 2 * ,Necmiye Ay 3 ,Emre Kavlak 4 ,Figen Esen 4 

1 Hisar Intercontinental Hospital, Anestezi ve Reanimasyon - 2 Hisar Intercontinental 

Hospital, Anestezi ve Reanimasyon istanbul- 3 Hisar Intercontinental Hospital, Anestezi ve 

Reanimasyon, istanbul-Turkey 4 Hisar Intercontinental Hospital, Anestezi ve Reanimasyon - 

GİRİŞ: Hiperpotasemi periferik damar direncinin azalmasına ve kan basıncı düşüklüğüne 

neden olur. Noromusküler sistemde ise halsizlik, parestezi ve paraliziler görülür. Plazma 

potasyumu 7 mEq/l yi geçmisse acil tedavi gerekir. En önemli belirtiler kalbin iletim sistemi 

ile ilgilidir ve aritmilerle ortaya çıkar. EKG de T dalgası sivrileşir, P-R aralığı uzar, P 

dalgaları kaybolur, QRS kompleksi genişler. Potasyum artışı şiddetli ise kalp bloğu, 

ventriküler fibrilasyon ve diastolik arrest meydana gelir. Burada ciddi hiperpotasemi sonrası 

gelişen ani kardiyak arrest ve başarılı resüsitasyon sunmayı amaçladık. 

OLGU SUNUMU: 62 yaşında erkek hasta halsizlik, ekstremitelerde güc kaybı ve konuşmada 

bozukluk şikayetleri ile acil servise başvurdu. Benign prostat hipertrofisine sekonder oligurik 

obstruktif üropati şikayetleri ile takip edilmekte olan hastanın yapılan fizik muayenede 

hipotansif ve bradikardik olduğu gözlendi. Hastada aniden asistolik kardiyak arrest gelişti. 

Arteriyal kan gazında K+: 9.9mEq/L olduğu gözlenen hastaya kardiyopulmoner resusitasyon 

(CPR) ve IV epinefrin, kalsiyum klorür, sodyum bikarbonat uygulandı. Normal sinus ritmi ve 

ardından ventriküler fibrilasyon gelisen hasta hemen defibrile edildi. 90dk süren başarılı 

resüsitasyon sonrası hasta yoğun bakım unitesine alınarak potasyum eliminasyonu icin 

CVVHD uygulandı. CPR sonrasi K+: 7mEq/L olduğu gözlenen hastanın CVVHD sonrası K+ 

degeri normal sınırda seyretti. Yoğun bakım takibinde şuuru açılan ve koopere olduğu 

gözlenen hastada herhangi bir nörolojik sekel gelişmediği gözlendi ve 4. gün taburcu edildi. 

SONUÇ: Ciddi hiperpotasemi, kardiyak ritm problemleri yanısıra kardiyak arrestle 

sonuçlanan yaşamı tehdit edici durumlara neden olabilir. Ani kardiyak arreste neden olan 

ciddi hiperpotasemi tedavisinde medikal yaklaşımlarin yanısıra CVVHD uygulaması 

erken resüsitasyon döneminde etkilidir. 

Referanslar: 

1. Potassium disorders--clinical spectrum and emergency management. 

Resuscitation. 2006 Jul;70(1):10-25. Epub 2006 Apr 4. 

2. Successful resuscitation of a patient with hyperkalemic cardiac arrest by emergency 

hemodiafiltration 

Anaesthesist. 2005 Nov;54(11):1100-4. German.

P304 

ONBEŞ AYLIK BİR ÇOCUKTA TRAKEAL SURFAKTAN İNSTİLASYONU (VAKA 

SUNUMU) 

Evren Şentürk 1 * ,Aylin Ogan 1 ,Sevdinaz Rasimoğlu 1 ,Bülent Güçyetmez 1 ,Berrin Güder 1 

,Lütfi Telci 2 

1 International Hospital, Istanbul, Yoğun Bakım Ünitesi - 2 İstanbul Üniv. İstanbul tıp 

Fakültesi, Anesteziyoloji ve Yoğun Bakım - 

GİRİŞ:Yenidoğanın sıkıntılı solunum sendromunda surfaktan instilasyonu konusunda yeterli 

kanıt sağlanmışken daha büyük yaşlarda kullanım, randomize kontrollu çalışmalara göre 

önerilmemektedir. Yüksek FiO2 değerlerinde konvansiyonel yöntemlerle yeterli 

oksijenizasyon sağlanamayan 15 aylık bir çocukta surfaktan uygulaması deneyimimiz 

sunulacaktır. 

VAKA:Sunum, hasta onayı ve hastane etik kurulu izni ile yapılmaktadır. Son bir haftadır 

aralıklı ateş, iştahsızlık, ve halsizlik şikayeti ile getirilen 15 aylık erkek çocuğun yapılan 

muayenesinde vücudunda peteşiyel döküntüler, renk solukluğu tespit edilmiş; tetkiklerinde 

anemi, trombositopeni, lökositoz saptanan hastaya ALL tanısı gerekli girişimler yapılıp, 

tedavilerine başlanmış. 

İlerleyen süreçte septik tablo ve solunum güçlüğü gelişen çocuk, solunum sayısı:70/dk, 

SpO2:%88 , KTA:170dk-1, ile YBÜ’ne alındı ve entübe edildi.(FiO2:0.90, PaO2:76mmHg, 

PaCO2:37,5mmHg, PaO2/FiO2:84,6) Akciğer grafisinde bronkopnömonik infiltrasyon 

izlendi. YBÜ’de, mevcut antibiyotik-antifungal-antinötropenik tedaviye gansiklovir ve 

trimetoprim-sulfametaksazol eklendi. Taşikardi nedeniyle digitalize edildi;nasogastrikten 

enteral beslenmesi sağlandı. PaO2/FiO265mmHg). Pron pozisyon denendi, ancak çok az yarar gördü.Yüksek FiO2 ihtiyacı 

devam eden hastada 4.günde doğal sığır surfaktanı intratrakeal yolla feeding sonda ile 

karinaya kadar ilerleyerek enjekte edildi.100mg/kg fosfolipid (4ml/kg) 6 saat ara ile her iki 

akciğere bilateral pozisyonlar verilerek uygulandı.Önce CO2 retansiyonu düzelen hastada 

uygulamanın 48.saatinde PaO2/FiO2 oranı da 61den 100’e yükseldi, komplians arttı.4 gün 

süreyle surfaktan uygulanan hasta, YBÜ\'deki 12.gününde ekstübe edildi,ve takip eden 5 gün 

içerisinde oda havasında spontan solunumda taburcu edildi. 

TARTIŞMA: Preterm ve yenidoğanın sıkıntılı solunum sendromunda uygulama yeri olan 

surfaktanın daha büyük yaşlarda kullanımı tartışmalıdır.Hastamızda surfaktan 

uygulamasından hemen sonra oksijenizasyon düzelmemiş; PaO2/FiO2>100 çıkması yaklaşık 

48 saat sürmüştür.CO2 eliminasyonu daha hızlı normalleşmiştir. Bu yöntemin, 1 yaşın 

üstündeki çocuklarda da bir seçenek olabileceği görüşündeyiz. 

KAYNAK: 

J Kesecioğlu, JJ Haitsma: Curr Opin Crit Care 2006;12:55-60

P305 

KRONİK KÜMADİN KULLANIMINA BAĞLI 

ÜÇ İNTRASEREBRAL HEMATOM OLGUSU 

BETÜL KILIÇÇIOĞLU 1 * ,FUNDA PİYADE 2 ,SUZAN ADALI 3 ,BAŞOL BAY 4 

,TAYFUN ALDEMİR 5 

1 VAKIF GUREBA EĞİTİM HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON İstanbul- 

2 AKIF GUREBA EĞİTİM HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 3 AKIF 

GUREBA EĞİTİM HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON, istanbul-Turkey 4 

VAKIF GUREBA EĞİTİM HASTANESİ, NESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 5 VAKIF 

GUREBA EĞİTİM HASTANESİ, NESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON, -Turkey 

AMAÇ: Kümadin; endokardit , DVT ,CVA profilaksisinde yaygın ve kronik olarak 

kullanılan, heparinin oral bir formudur.Ancak dozun yeterince titre edilememesinden 

kaynaklanan kanama gibi ölümcül olabilen yan etkileri de vardır. Çalışmamızı, yoğun bakım 

ünitemize kronik kümadin kullanımına bağlı intraserebral hematom gelişmesi nedeniyle 

alınan 3 hasta oluşturmuştur. 

OLGULAR : 

Olgu 1 : 42 yaş,K 

Mitral kapak replasmanı operasyonu sonrası 1.5 yıllık kronik kümadin kullanımı mevcut. 

İnfektif endokardit tanısı ile koroner YBÜ izlenirken INR 5 bulunmuş, 3 gün önce kümadin 

kesilmiş.Bilinç kaybı gelişince nöroloji ve nöroşirürji konsültasyonları yapılmış, BBT de 

solda akut subdural ve intra serebral hematom (İSH) saptanmış.GKS 7 , ASA 3E ile 

operasyona alınmış. Hasta postoperatif dönemde yoğun bakım ünitesine alınarak antiödem 

tedavisi ve yapay solunuma başlanmış, tedavisine 14 gün boyunca 2Ü/gün TDP eklenmiş, 

INR 1.43 e düşürülmüştür. 11. günde trakeostomi açılmış, YBÜ de 64 gün boyunca takip ve 

tedavi edilen hasta MOY nedeniyle kaybedilmiştir. 

Olgu 2 : 58 yaş, K 

Ense ağrısı nedeniyle ağrı polikliniğine başvurmuş, tetkikleri istenmiş.Aynı gün şuur kaybı, 

solunum yetersizliği nedeniyle acile getirilmiş. Entübe edilmiş, çekilen BBT de yaygın 

intraserebral hematom saptanmış. Hastanın anamnezinde DVD nedeniyle kronik kümadin 

kullanımı mevcut.Yoğun bakıma GKS =3 ile alınarak yapay solunum başlanan hastanın INR 

değeri 4.3, PT değeri ise 38 bulunmuş, TDP 2Ü/gün başlanmış.Tüm antiödem ve supportif 

tedaviye rağmen 8. gün serebral herniasyon nedeniyle kaybedilmiştir. 

Olgu 3 : 85 y, E 

Anamnezinde 1 yıldır HT olan, 3 ay önce kalp kapak replasmanı operasyonu geçiren hastaya 

oral kümadin başlanmış. GİS kanama nedeniyle dahiliye servisine yatırılan hastada PT ≥ 100, 

INR ≥ 15 bulunmuş. Şuuru kapanıp, solunumu bozulan, anizokori gelişen hasta BBT’ye 

götürülürken arrest olmuş. CPR uygulanıp YBÜ’ne alınan hastanın GKS değeri 3, 

hemodinamisi ve periferik dolaşımı bozuk.Yapay solunum ve inotropik destek başlanmış; iki 

saat sonra tekrar kardiyak arest gelişen hasta kaybedilmiştir. 

TARTIŞMA: Kümadin endokardit profilaksisinde, DVT tedavi ve profilaksisinde, 

kardiyovasküler operasyon sonrasında yaygın ve kronik olarak kullanılmaktadır.İlacı kullanan

hastalar yüksek risk gurubundadır.Endikasyonuna rağmen bir çok hastada istenmeyen yan 

etkiler (GİS erozyonları, kanamalar, intraserebral hematom) oluşturmakta bunların bir çoğu 

da ölümle sonuçlanmaktadır.Kümadin

P306 

KIRIM KONGO HEMORAJİK ATEŞİ SONRASI BEYİN ÖLÜMÜ GELİŞEN HASTA 

DONÖR OLUR MU? 

ÖZLEM SAÇAN 1 * ,OYA KILCI 2 ,BÜNYAMİN MUSLU 2 ,ABDÜSSELAM EKİN 3 

,MUSTAFA METİN 3 ,BAYAZİT DİKMEN 3 


REANİMASYON KLİNİĞİ Ankara- 2 ANKARA NUMUNE EĞİTİM VE ARAŞTIRMA 

HASTANESİ, 2. ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON KLİNİĞİ ankara- 3 ANKARA 

NUMUNE EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, 2. ANESTEZİYOLOJİ VE 


Giriş: Kırım Kongo Hemorajik Ateşi (KKHA) hastalığı zoonotik orijinli bazı RNA virüsleri 

tarafından oluşturulan ve keneler aracılığıyla yayılan bir hastalıktır. Yüksek ateş, halsizlik, 

başağrısı, bulantı- kusma, diare en sık görülen semptomlardır (1).Ağır vakalarda yaygın 

damar içi koagülopati gözlenir. Hastalar genellikle gastrointestinal ve santral sinir sistemi 

kanamaları ile kaybedilir (2). Spesifik bir tedavi yöntemi olmayıp ribavirin ve destek tedavisi 

uygulanır. KKHA hastalığı sonucu beyin ölümü gerçekleşen hastaların donör olup 

olamayacağına dair bir bilgi bulunmamaktadır. 

Olgu: 19 yaşındaki erkek hastada 7 gündür süren ateş, boğaz ağrısı, halsizlik ve eklem ağrısı 

şikayetleri sonrası karın ağrısı ve diş eti kanaması şikayetlerinin olması, karaciğer 

enzimlerinde yükseklik, trombositopeni saptanması ve kene ile temas hikayesi olduğundan 

KKHA tanısı ile hastanemize yatırıldı. Hızla bilinci kapanan hastada kraniyal BT normal 

olarak değerlendirildi. Solunum arresti gelişmesi üzerine entübe edilen hasta Reanimasyon 

Ünitemize kabul edildi. Fizik muayenede GKS: 6 idi ve diş etlerinde kanama ve bilateral 

dirsek çevrelerinde ekimoz vardı. Trombosit sayısı15000 mm3, AST 3356, ALT 1120 di. 

KKHAV IgM(+) bulundu. Hastaya 2 gün intravenöz ve 5 gün nazogastrikten ribaverin 

tedavisi verildi. Spontan solunumu başlayan hastanın karaciğer enzimleri normal değerlere 

düştü, trombosit sayısı artış gösterdi. Bilinci açılmayan hastada 7 gün sonra hipotermi ve 

hipotansiyon gelişti, spontan solunumu kayboldu. Kraniyal BT’ si normal olan hastaya 

yapılan testler sonucu beyin ölümü tanısı konuldu. Hastada beyin ölümü geliştiği düşünüldü. 

Beyin ölümü gerçekleştiğinden donör olma potansiyeli açısından Sağlık Bakanlığı 

Transplantasyon Komitesinde görüşülen hastanın viral enfeksiyonunun bulaştırıcılığının hangi 

sürede kaybolduğu hakkında bilgi olmadığında donör için uygun olmadığı görüşüne varıldı. 

Uygulanan destek tedavilere rağmen kardiyak arrest gelişen hasta kaybedildi. 

Sonuç: Bir hastanın donör olabilmesi için aktif viral enfeksiyon olmaması gereklidir. KKHA 

akut bir hastalık olup kronikleşmemektedir. Hasta klinik olarak iyileştiğinde bulaştırıcılığının 

olmadığı kabul edilmektedir. Donör kriterleri kontrendikasyonları içerisinde bulunan aktif 

viral enfeksiyon hali bulunmamasına rağmen KKHA hastalığı hakkında yeterli veriye sahip 

olunmaması sebebiyle hastamız donör olamadı. 

Kaynaklar: 

1.J Med Mic 2005 54, 385-389. 

2.Curr Mol Med 2005 5(8): 753-60.

P307 

MİYOKLONUS SEBEBİYLE WEANİNG’DE ZORLUK YAŞANAN BİR HASTADA 

LEVETİRACETAM KULLANIMI 

ÖZLEM TURAN 1 * ,BÜNYAMİN MUSLU 2 ,OYA KILCI 2 ,MURAT ÇİMENCAN 3 

,BAYAZİT DİKMEN 3 

1 ANKARA NUMUNE EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, 2.ANESTEZİYOLOJİ VE 

REANİMASYON KLİNİĞİ - 2 ANKARA NUMUNE EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, 

2.ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON KLİNİĞİ ankara- 3 ANKARA NUMUNE EĞİTİM 

VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, 2.ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON KLİNİĞİ - 

Giriş: Posthipoksik miyoklonus, kas gruplarının senkronize ve kuvvetli olarak kasılması ile 

karakterizedir. Patogenezi açık olmamakla birlikte serebellumdaki purkinje hücrelerindeki 

anoksik hasara bağlı geliştiği düşünülmektedir. İnsidansı belirgin olmayıp bildirilen 122 olgu 

vardır (1). Tedavisinde antiepileptik ajanlar kullanılmaktadır. “Levetiracetam” bunlardan 

birisidir. Yeni klinik uygulamaya giren bir ajan olup kortikal miyoklonus tedavisinde etkin 

bulunmuştur (2). Biz de, kardiyak arrest sonrası yaygın posthipoksik miyoklonus gelişen ve 

“weaning”i “levetiracetam” tedavisi ile başarabildiğimiz bir olguyu sunmak istedik. 

Olgu: 33 yaşında erkek hasta karaciğer enzimlerinde yükseklik, akut böbrek ve solunum 

yetmezliği, pulmoner ödem tanıları ile yoğun bakım ünitesine kabul edildi. Mevcut tablo akut 

miyokardite bağlı gelişen akut kalp yetmezliğine (AKY) bağlandı. Ejeksiyon fraksiyonu %20 

saptanan hastaya AKY ve pulmoner ödem için tedavi başlandı. 3. gün kardiyak arrest gelişen 

hastaya 50 dakika resüsitasyon uygulandı. Hasta 35 gün uygulanan inotropik tedavi ile 

kardiyak açıdan stabil hale getirildi. Arrest sonrası bilinci açılmayan hastada 20. günde yaygın 

miyoklonik kasılmalar başladı. Bilgisayarlı kraniyal tomografisi normaldi. Piracetam ve 

valproik asit tedavisi ile kasılmaları durmayan hastanın kraniyal MR’ sinde pons santralinde 

iskemik gliotik değişiklikler, 3. ve lateral ventriküller atrofiye sekonder geniş olarak izlendi. 

25. günde bilinci açılan, fakat dört extremitesi, interkostal ve fasiyal kaslarda miyoklonik 

kasılmaları devam eden hastada; kasılmalardan dolayı oral gıdaları yutamama ve aspirasyon 

nedeniyle weaning denemeleri ve mobilizasyon başarısız oldu. Bunun üzerine valproik asite 

ek olarak piracetam yerine levetiracetam başlandı. Tedavinin beşinci gününde kasılmaların 

hafiflemesi ile yutma fonksiyonlarının düzelmesi üzerine weaning başarıldı ve hasta mobilize 

edilebildi. Taburculuktan bir ay sonraki muayenesinde hastanın miyoklonik kasılmaları 

kontrol altına alındığı görüldü. 

Sonuç: Posthipoksik miyoklonus, hastamızda oral alımı, weaning’i ve mobilizasyonu 

geciktiren nörojenik bir sorun olarak karşımıza çıktı. Miyoklonus tedavisinde birçok 

antiepileptik ilaç etkili olabilmesine rağmen (3) biz levetiracetamın piracetama göre daha 

etkin olduğunu gördük. 

Kaynaklar: 

1.Brain Inj 2006, 20(2): 213-217 

2.Neurology 2001, 57: 1112-1114 

3.Epilepsy Curr 2003,3(1):19-21

P308 

ÖZOFAGUS KANSERİ NEDENİYLE OPERE EDİLEN HASTADA KARASİNEK 

LARVASI (MUSCA DOMESTİCA DİPTERA) OLGUSU 

Giriş: 

BAHAR AYDINLI 1 * ,SÜHEYLA ÜNVER 2 ,AYŞEN ÇEBİ 2 ,AYŞEGÜL ÖZGÖK 2 

1 TÜRKİYE YÜKSEK İHTİSAS HASTANESİ ANKARA, ANESTEZİYOLOJİ ANKARA- 2 

TÜRKİYE YÜKSEK İHTİSAS HASTANESİ ANKARA, ANESTEZİYOLOJİ - 

Yaptığımız araştırmalarda literatürde çok az sayıda olgu görebildiğimiz bu vaka bizim için bir 

ilkti ve tanımakta güçlük çektik. Yayınlarda genellikle gelişmemiş ülkelerden vakalara 

rastladık. Ancak karşılaştığımız olgu dolayısıyla bizim ülkemizde de olabileceğini düşünüp 

tanınmasını amaçladık. 

Olgu: 

Özofagusta lümeni tama yakın dolduran kitlesi olan 72 yaşındaki erkek hasta preoperatif 

değerlendirildiğinde belirgin klinik bulgu olmamakla birlikte solunum fonksiyon testlerinde 

FEV1 : 56 FVC :58 olarak bulundu. Operasyondan bir gece önce yatırılan hastaya operasyon 

sabahı intravenöz midazolam ile premedikasyon yapıldı. Ameliyathanede invaziv kan basıncı, 

periferik oksijen saturasyonu ve santral venöz basınç monitörizasyonları yapılan hasta entübe 

edildi.Tek akciğer ventilasyonu yapılması gereken dönemde çift lümenli tüp yerleştirildi. 

TAV sırasında oksijenasyon sorunu yaşanan Özofajektomi-özofagogastrostomi yapılan hasta 

entübe olarak derlenme ünitesine çıkarıldı. SIMV modunda takip edilen hastanın postoperatif 

kontrol kanlarında WBC yüks ekliği saptandı. Hematoloji tarafından lökomoid reaksiyon 

olarak değerlendirildi. İlk 24 saatte solunumu yetersiz görüldüğünden ikinci gün 

ekstübasyonu planlandı. Bu sırada bir öğürme sırasında hastanın ağzından kurtların geldiği 

görüldü. Karasinek larvası olduğu mikrobiyoloji tarafından doğrulanan hastaya mekanik 

temizlik yapıldı. Kalan larva ya da kurt olup olmadığını anlamak amacıyla endoskopi 

yapılarak özofagus üst ucu ve çevresinin temiz olduğu görüldükten sonra ekstübe edildi. 

Tartışma: 

İnkübasyon süresi yaklaşık 5-7 gün olan larvaları hastanın hastanemize başvurmadan önce 

oral yolla aldığı düşünüldü. Çünkü hasta operasyondan 1 gece önce hospitalize edilmiş ve 

derlenme ünitesine alınmasının 40. saatinde kurtlar saptanmıştı. 

İnsanlar ve omurgalı hayvanlarda hayat siklusunu devam ettirebilen musca domesticalar 

yumurtalarının ya da larvalarının yiyeceklerle alınımı böyle bir tablo oluşturabilir. Normalde 

mide sıvısının asit ortamı nedeniyle yaşayamayacak olan bu larvalar bizim hastamızda 

özofagus pasajının tıkalı olması nedeniyle özofagus üst ucuna yerleşerek sikluslarını 

tamamlamışlardır. Ekstübasyona hazırlık amaçlı uyandırılan hastada öğürme refleksi 

oluşturarak dışarıya çıkışları söz konusu olmuştur.

P309 

PERKÜTAN DİLATASYONAL TRAKEOSTOMİ SONRASINDA GELİŞEN 

PAROKSİSMAL RESPİRATUAR DİSTRES 

Ahmet Mahli , Lale Karabıyık* 

Gazi üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Rean Anabilim Dalı, YBÜ, Ankara - 

GİRİŞ: Paroksismal respiratuar distres; kanül ve bronş lümeni açık olduğu halde kan 

gazlarında bozulma izlenen, dispne epizodları ile karakterize trakeostomi komplikasyonudur. 

Kanül obstrüksiyonu % 0-3.5 sıklıkta görülürken (1), uzun ve açılı kanüller ile parsiyel 

obstrüksiyon görülme sıklığı %41’e kadar artabilmektedir (2). Bu olguda, perkütan 

trakeostomi sonrasında meydana gelen ciddi solunumsal sorunlar ile kanül özellikleri 

arasındaki ilişki değerlendirildi. 

OLGU: Trafik kazası geçiren 75 yaşında hastada sol femur, kotlar ve ekstremitelerde kırıklar 

saptandı. Toraks CT’de akciğerlerde plevral efüzyon ve kontüzyon izlendi. Torasentez 

yapılarak göğüs tüpü takıldıktan sonra operasyon planlanarak ortopedi servisinde izlenirken, 

solunum yetmezliği gelişen hasta 3. günde entübe edildi. 5. günde opere edilen hasta, 

postoperatif dönemde entübe ve bilinci kapalı olarak Anestezi Yoğun Bakım Ünitesi’ne kabul 

edildi. Entübasyonun 14. gününde, 1. ve 2. trakeal halkalar arasından seri dilatasyon yöntemi 

uygulanarak (ID:9.0 mm, OD:12.3, 98 mm, 112º, PORTEX) zorluk ve kanama olmaksızın 

perkütan dilatasyonal trakeostomi açıldı. Üç saat sonra satürasyondaki ani düşüşle beraber 

hava yolu basıncında yükselme gözlenen (PIP: 45 cmH2O) hastanın arter kan gazında ciddi 

solunumsal asidoz gelişti. Kardiyak arrest gelişen hasta kardiyopulmoner resüsitasyona yanıt 

verdi. PIP yüksekliği ve solunumsal asidozu devam eden hastanın kanülü, fiberoptik 

bronkoskopi altında, künt uçlu trakeostomi kanülü ile (ID:9.0 mm OD:12.3 mm Tracheosoft 

Evac, Tyco) değiştirildikten sonra arter kan gazları ve PIP’da dramatik düzelme gözlendi. 

TARTIŞMA VE SONUÇ: Trakeostomi kanülünün malpozisyonuna bağlı trakea arka duvarı 

hasarı daha önce bronkoskopik olarak gösterilmiş, trakeal tüp hareketlerinin membranöz 

yapıya sahip olan trakea arka duvarında multipl travmalar oluşturarak parsiyel obstrüksiyona 

yol açtığı bildirilmiştir (1). Uç açılanması sol yana belirgin olan trakeostomi kanülleri ile 

parsiyel obstrüksiyon %41 olarak görülürken, öne ve daha az açılı kısa tüplerle obstrüksiyon 

meydana gelmediği saptanmıştır (2). Standard yaklaşımlara rağmen düzelme sağlanamayan 

solunumsal sorunlarla karşılaşıldığına, fiberoptik bronkoskopik değerlendirmeden sonra 

trakeostomi tüpünün yapısal özellikleri değerlendirilerek farklı yapıda bir tüple değiştirilmesi 

daha güvenli olabilir. 

KAYNAKLAR: 

1. Chest 2003; 123: 1595 

2. Chest 2002; 122: 1377

P310 

MANDİBULA TÜMÖRÜNE BAĞLI ZOR ENTÜBASYONDA LMA’NIN 

KILAVUZ OLARAK KULLANILMASI 

KILIÇÇIOĞLU BETÜL 1 * ,DAYIOĞLU FİSUN 1 ,ADALI SUZAN 1 ,TAYFUN 

ALDEMİR 2 

1 VAKIF GUREBA EĞİTİM HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON - 2 

VAKIF GUREBA EĞİTİM HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON, -Turkey 

GİRİŞ: Laringeal maske uygulaması günümüzde zor hava yolu yönetimi dışında pek çok acil 

ve elektif kısa süreli vakada, uygulama kolaylığı ve pratikliği nedeniyle tercih edilmektedir. 

LMA’nın rutin kullanım endikasyonların dışında zor entübasyonda kılavuz olarak kullanımına 

rastlanmamıştır. 

AMAÇ: Çalışmamızda mandibuladaki selim tümör nedeniyle entübe edilemeyen bir hastada 

LMA’yı kılavuz olarak kullanarak entübasyonu gerçekleştirmeyi amaçladık. 

OLGU SUNUMU : 

Hastanemiz dahiliye servisinde KKY ve KOAH tanısı ile yatarak tedavi görmekte olan 68 

yaşındaki erkek hastanın solunumunun bozulması üzerine değerlendirildi.Şuur somnolantorpör, 

terli, siyanoze, taşipneik, dinlemekle bilateral krepitan ralleri ve ronküsleri mevcuttu. 

Kan gazı değerlerinde asidoz, hiperkarbi, hipoksi saptanması üzerine entübe edilerek yoğun 

bakım şartlarında yapay solunum uygulanmasına karar verildi. Hastanın TA 98/70 mmHg, 

NDS 126/dk, SAT %86 idi.Çenedeki kitle fark edildi ancak ağız açıklığında ve maske 

tutulmasında sorun olmadığı görüldü .Mallampati grade IV olarak değerlendirildi.Dahiliye 

servisinde yatağındaki indüksiyona 1mg midazolam, 160mg etomidat, 50µ fentanyl, 80mg 

süksünilkolin İV verilerek %100 maske 02 ile başlandı ve ilk entübasyon, içine kılavuz teli 

yerleştirilmiş 7 no’lu entübasyon tüpü ile denendi. Başarılı olunamayınca 5 no’lu LMA 

yerleştirilerek hava yolu açıklığı sağlandı. LMA ile %100 oksijenasyon sağlanarak SAT % 94 

yükseltildi. LMA içinden 50 cm’lik porteks marka kalın kılavuz teli geçirildi, dikkatli bir 

şekilde LMA geri çekilerek kılavuz üzerinden 7 no’lu endotrakeal tüp kaydırıldı. Tüp kafı 

şişirildi ve hasta %100 O2 ile ventile edildi, akciğerler dinlenip tüpün yerinde olduğu tesbit 

edildi. Hastanın satürasyonu %98’e yükseltildi. Tüp içi aspire edilerek sekresyonlar 

temizlendi. Yoğun bakıma alındı. 

TARTIŞMA : LMA rutin kullanımda çeşitli faktörlere bağlı olan zor entübasyonlarda 

alternatif olarak kullanılmaktadır. Acil durumlarda entübasyon güçlüğü sıkça karşımıza 

çıkabilmektedir. Böyle durumlarda pratik olarak en hızlı çözümü sağlayacak yaklaşımı 

bulmak önemlidir. LMA’yı kılavuz olarak kullanmayı bir çözüm yolu olarak gördük ve 

entübasyonu bu şekilde başardık. Hastamızda entübasyon hızlı ve kolay bir şekilde sağlanmış, 

bu dönemde hastanın hemodinamik parametrelerinde ve satürasyonunda bir bozulma 

olmamıştır. 

SONUÇ: Çalışmamızda entübasyon zorluğu yaşanan olguda LMA’yı kılavuz olarak 

kullanarak entübasyonu kolay ve hızlı bir ş

P311 

METİLENDİOKSİAMFETAMİN (‘’ECSTASY’’) ALIMINA BAĞLI FATAL 

SONUÇLANAN OLGU SUNUMU 

özgün demirkol 1 * ,onur özlü 2 ,ilkay baran 2 

1 dışkapı yıldırım beyazıt hast., anestezi ve reanimasyon, ankara-Turkey 2 dışkapı yıldırım 

beyazıt hast., anestezi ve reanimasyon - 

Giriş 

3,4- Metilendioksiamfetamin (MDMA) ve 3,4-metrilendioksiamfetamin (MDA), güçlü santral 

sinir sistemi uyaranlarıdır. Öfori, sosyal ilişki kurmayı kolaylaştırması, mutluluk hissi 

uyandırması etkileri yaratan bu madde, güvenli kabul edilerek gençlerin partilerinde yaygın 

olarak kullanılmaktadır (1,2). MDMA santral sinir sisteminde serotoninerjik, noradrenerjik, 

dopaminerjik sistem aktivitelerini arttırır. 

Olgu sunumu: 

16 yaşında bilinci kapalı olarak acil servise getirilen erkek hastada , takipneik ve yüzeyel 

solunum, sinüs taşikardisi, hipotansiyon, 42◦C ateş, kas rijiditesi, ağız ve burundan aktif 

kanama, ağrılı uyarana fleksör yanıt gözlendi. Hikayede 6 saat önce enerji içeceği ve bira ile 

beraber ‘’Ecstasy’’ hapları içtiği öğrenildi. 

Hastaya gastrik lavaj,aktif kömür uygulaması yapıldı. Nazal O2 uygulandı.Yeterli hidrasyona 

rağmen toplam 100 ml idrar çıkardı. Yüksek ateş, soğuk uygulama ve metamizol ile 

düzelmeyince dantrolen (toplam 120 mg) ile ateş 39◦ C’ye düşürüldü, kas rijiditesi devam etti. 

Belirlenen metabolik asidoz ile trombositopeni (pH:7.31, pO2: 70.2 HCO3:14.4 BE:-5, 

trombosit:59.000, INR:2.3) giderek arttı. Trombosit süspansiyonu (7Ü) ve taze donmuş 

plazma (5Ü) verildi. Hastanın gelişinin 5. saatinde hipotansiyon derinleşince dopamin 

infüzyonu başlandı. 6. Saatte kardiyopulmoner arest gelişen ve resüsitasyona cevap vermeyen 

hasta, hastaneye yatışının yaklaşık 7. saatinde ex kabul edildi. 

Pasteur Cerba Laboratuvarı’nda plazma örneğinde amfetamin, metamfetamin, MDMA, MDA, 

metilendioksietamfetamin (MDEA) ve metilbenzodioksazolilbutanamin (MBDB), 

pseudoefedrin, norefedrin araştırıldı. MDMA 0.7 mg/l, MDA 0,02 mg/l olarak belirlendi. Adli 

tıp kurumunda yapılan incelemede idrarda MDMA, MDA ve kafein pozitif bulundu. 

Sonuç: 

MDMA intoksikasyonuna bağlı ölüm olgularında hipertermi, serebral ödem, böbrek 

yetmezliği, dissemine intravasküler koagülopati, kardiovasküler toksisite genel bulgulardır. 

MDMA’nın 0.5-10 mg/l kan düzeyinde ağır toksisite veya fatalite izlenir. Literatür 

taramasında bulguların ağırlaşmasında kan düzeyi kadar, ilacın alındığı sosyal ortamın önemli 

olduğu, diğer bağımlılık yapan ilaçlar ile beraber alınmasının ilaç etkileşimleri ile toksisiteyi 

arttırdığı vurgulanmaktadır. Bizim olgumuzda kanda ilaç düzeyi toksik düzeyde bulunmuş, 

diğer amfetamin türevlerine rastlanmamış, multipl organ yetmezliği ile hasta ex olmuştur. 

Kaynaklar: 

1-Forensic. Sci. Int. 2003, 135:110-4. 

2-J Anal. Toxicol. 2003, 27:253-6.

P312 

REZİSTAN PSEUDOMONAS AERUGİNOSA ŞANT ENFEKSİYONUNDA 

İNTRATEKAL KOLİSTİN TEDAVİSİ 

Çimen Kuyumcuoğlu 1 * ,Necmiye Ay 2 ,Rezzan Yağmur 3 ,Esen Figen 4 

1 Hisar İntercontinental Hospital, Anesteziyoloji ve yoğun bakım - 2 Hisar intercontinental 

hospital, anesteziyoloji ve yoğun bakım, istanbul-Turkey 3 hisar intercontinental hospital, 

anesteziyoloji ve reanimasyon - 4 İstanbul Tıp Fakültesi, anesteziyoloji ve reanimasyon - 

AMAÇ: 

Obstrüktif hidrosefali sonrası ventriküler atrial şant takılan hastada gelişen panrezistan P. 

Aeruginosa ventrikülitinin intratekal kolistin uygulanımı ile tedavisini sunmayı amaçladık. 

OLGU: 

16 yaşında, trafik kazası sonrası politravma (künt kafa, künt batın, künt toraks ) nedeniyle 

dekompresif kraniyotomi uygulanan ve postoperatif hidrosefali gelişmesi üzerine ventrikülerperitoneal 

şant takılan hastada BOS drenajı sağlanamaması sonucu ventriküler-atrial şanta 

geçildi. Takibinde genel durumu bozulan hastanın alınan BOS kültürlerinde panrezistan P. 

Aeruginosa üremesi olması üzerine eksternal ventriküler drenaj kateteri takılarak intravenöz 

amikasin tedavisi başlandı. BOS ‘da panrezistan P. Aeruginosa üremesinin devam etmesi 

nedeniyle hastaya eksternal ventriküler drenaj kateteri üzerinden intratekal kolistin uygulandı. 

İlk 3 gün 5 mg/ gün, daha sonra gün aşırı 5mg/gün olarak uygulanan tedavi sırasında eksternal 

ventriküler drenaj kateteri de 10 günde bir değiştirildi. İntratekal kolistin uygulanımı sırasında

nefrotoksisite ve nörotoksisite açısından yakın takip edilen hastada toksisite bulgularına 

rastlanmadı. BOS kültürlerinin steril kalması sağlanan hastanın tedavisi 3. haftada 

sonlandırıldı ve eksternal ventriküler drenaj kateteri çıkarılarak yeniden ventriküler-peritoneal 

şant takıldı. 

TARTIŞMA ve SONUÇ: 

Kolistin ( polymixin E ) gram negatif bakteriler üzerinde bakterisidal etkiye sahip bir 

antibiyotiktir. Geçmişte ciddi nörotoksisite ve nefrotoksisite nedeniyle parenteral kullanımı 

tercih edilmemesine rağmen yapılan son çalışmalar renal fonksiyonların yakın takip ediliyor 

olması ve intravenöz formunun daha az toksik hale getirilmiş olması nedeniyle bunun aksini 

ispatlamaktadır. Bizim tecrübemiz de göstermiştir ki panrezistan P. Aeruginosa ventriküliti ve 

şant enfeksiyonlarında intratekal kolistin uygulaması etkili ve güvenilir bir yoldur. 

Anahtar kelimeler : intratekal kolistin, panrezistan P. Aeruginosa şant enfeksiyonu

P313 

AKTİF KARBON TEDAVİSİNE BAĞLI PULMONER ASPİRASYON 

Füsun Eroğlu 1 * ,Lütfi Yavuz 2 ,Mehmet Topal 3 ,Tülay Tunçer Peker 4 



Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 4 

Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD Isparta- 

GİRİŞ: Zehirlenme çocukluk çağındaki en yaygın medikal acillerden birisidir. Aktif karbon 

kullanılması orta ve ağır pediatrik ilaç intoksikasyonu tedavisinde etkili GI dekontaminasyon 

metodudur. Antidepresan zehirlenmelerde koruyucu hava yolu reflekslerinin kaybı nedeniyle 

aktif karbonun pulmoner aspirasyonu görülebilir. 

OLGU SUNUMU: Suisit amaçlı 1 kutu 10 mg tb amitriptilin (Laroxil®) aldığı söylenen ve 

gittiği acil serviste NG yolla aktif karbon verilen 14 yaşındaki olgunun, nakil esnasında NG 

sondası çıkmış kusma, aspirasyon, siyanoz ve bilinç bozukluğu gelişmesi üzerine yoğun 

bakım servisimize gönderilmiştir. Olgunun kan gazlarının bozulması üzerine mekanik 

ventilasyon tedavisine alındı. Trakeal aspirasyonda aktif kömür gelmesi üzerine olgumuzda 

aktif kömür aspirasyonuna bağlı ‘aspirasyon pnömonisi-kimyasal pnömonitis’ geliştiği 

saptanmıştır. Medikal tedavisi Duocid 1 g 2x1, Prednol 40 mg 1x1, Asist amp 3x1, Ulcuran 

amp 3x1 olarak düzenlendi. Yatışının 9. gününde halen sekresyonunda aktif kömür aspire 

edilmekteydi. Olgu 10. günde mekanik ventilasyondan ayrıldı. 

SONUÇ: Multiple doz aktif karbon kullanımına bağlı pulmoner aspirasyon, gastrointestinal 

obstruksiyon, hipernatremi, hipermagnezemi görülebilir. Trisiklik antidepresan zehirlenmeleri 

sıklıkla hayatı tehdit edici durumlardır. Trisiklik antidepresan ajanlar, özellikle amitriptilin ve 

dothiepinle zehirlenen hastalarda potansiyel kardiyovasküler ve nörolojik lethal yan etkiler 

görülebilir. Bilinci yerinde olmayan ve entübe edilmemiş hastada gastrik lavaj veya aktif 

karbon kullanmak aspirasyon pnömonisi riskini arttırmaktadır. Aspirasyon pnomonisi 

hastanede ve yoğun bakımda kalış süresini önemli derecede uzatır. Aktif karbonu intratrakeal 

aspirasyonu akciğere mikrovasküler geçirgenliğinde belirgin artış ve arteryal kan gazı 

düzensizliğine neden olduğu belirtilmiştir (1). Bu durum özellikle mikrovasküler bariyerin 

bozulması ve akciğer ödemi gelişmesi ile ilişkilendirilmiştir. Bu vakada olduğu gibi aktif 

karbonun akciğer aspirasyonuna bağlı bronşiolitis obliterans ve solunum yetmezliği 

gelişebileceğinden ve fatal komplikasyonlara yol açabileceğinden bilinci kapalı hastalarda 

aktif karbon öncesi solunum yolunun kontrol altına alınması gerekmektedir. 

Kaynak 

1. Arnold C, Willis BH, Xiao F, Conrad SA, Carden DL. Aspiration of activated charcoal 

elicits an increase in lung microvaslar permeability. J Oxicol Clin Toxicol. 1999; 37(1): 9-16. 

Comment in: J Oxicol Clin Toxicol. 1999; 37(1): 17-8.

P314 

MERKEZİMİZDEKİ BEYİN ÖLÜMLERİ VE ORGAN NAKLİ ORANLARI 

Pelin Karaaslan 1 * ,Adnan Torgay 2 ,Arash Pirat 2 ,Elif Arslan Akpek 2 ,Gülnaz Arslan 2 

,Mehmet Haberal 3 

1 Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Ankara- 2 Başkent 

Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 3 Başkent Üniversitesi Tıp 

Fakültesi, Genel Cerrahi - 

Giriş: Organ nakli için bekleyen organ yetmezlikli hastaların sayısı gün geçtikçe arttığı halde 

organ bağışı oranları aynı hızla artmamaktadır. Çalışmamızın amacı, hastanemizdeki beyin 

ölümü hastalarının ve organ bağışlarının oranını değerlendirmektir. 

Hastalar ve Yöntem: Etik Kurul Onayı sonrasında Ocak 1995- Aralık 2005 tarihleri arasında 

hastanemizde beyin ölümü tanısı konmuş hastalar retrospektif olarak incelendi. Beyin ölümü 

nedenleri, beyin ölümü tanısı için yapılan tetkikler ve organ bağışı oranları kaydedildi. 

Bulgular: 54 beyin ölümü tanısı konmuş hastanın yaş ortalaması 38.8 ± 25.8 olarak bulundu. 

Bu hastaların 28’i kadın, 26’sı erkek hasta idi. Hastaların %49’u beyin cerrahisi, %29.6’sı 

anesteziyoloji ve %14.9’sı pediyatri yoğun bakım ünitelerinde yatmaktaydı. Hastaneye yatış 

nedenleri 28 hastada subaraknoid kanama, 7 hastada kafa travması, 11 hastada hipoksik 

ensefalopati ve 8 hastada konjenital kardiyak patoloji olarak bulundu. 16 hastaya yoğun 

bakıma yatışları öncesinde veya yatış sırasında kardiyopulmoner resüsitasyon uygulandı. 

Hastaların %50’sine inotropik destek tedavisi gerekti. Beyin ölümü tanısı klinik muayene 

sonrası SPECT yapılarak onaylandı. Organ bağışına uygun olan hastaların %37’sinin organ 

donörü olduğu bulundu. 26 böbrek, 11 karaciğer, 2 kalp ve 30 kornea nakli gerçekleştirildi. 

Tartışma ve Sonuç: Bu bulgularla organ bağışı oranının beyin ölümü tanısına oranla düşük 

olduğunu düşünmekteyiz. Organ nakli konusunda yeterli eğitimin verilmesiyle bu oranların 

artıp organ nakli için bekleyen hastaların şansını daha arttırabileceğimiz gerçeği 

unutulmamalıdır.

P315 

TRALI 

AYGEN TÜRKMEN 1 ,NAMİGAR TURGUT 2 ,AYSEL ALTAN 3 ,MAZLUM KAYA 4 * 

1 SB OKMEYDANI EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE 

REANİMASYON İSTANBUL- 2 SB OKMEYDANI EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, 

ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON Istanbul- 3 SB OKMEYDANI EĞİTİM VE 

ARAŞTIRMA HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON, -Turkey 4 SB 



Giriş: TRALI, transfüzyonu takiben aniden başlayan nonkardiyojenik ödem, sistemik 

hipovolemi, hipotansiyon ve solunum yetmezliği ile ortaya çıkan bir klinik tablodur(1,2). 

Biz de yoğun bakım ünitemizde takip ettiğimiz, etik kurul onayı alınan TRALI olgusunu 

sunmak istedik. 

Olgu Sunumu: Solböbrek tümörü nedeniyle opere olan 68 yaşında erkek hastaya peroperatif 4 

Ünite eritrosit süspansiyonu, 2 Ünite TDP verildi. Operasyon bitiminde ekstübe edilen hasta 

postoperatif takip için anestezi yoğun bakım ünitesine alındı. Postoperatif 12. saatte kanaması 

olan hastaya 2Ü eritrosit süspansiyonu, 2Ü TDP verildi, ardından oksijen satürasyonu düşen 

hastaya noninvaziv mekanik ventilasyon desteği sağlandı. Tekrar operasyona alınan hastaya 

peroperatif 6 Ünite eritrosit süspansiyonu, 4 Ünite TDP verildi. Yoğun bakıma entübe, CPAP 

modunda alınan hastada 4 saat sonra hipoksemi bulguları saptanması üzerine SIMV moduna 

geçildi. Hipoksisi düzelmeyen hastaya recruitment manevrası uygulandı. Hasta kan gazlarının 

ve kliniğinin düzelmesi üzerine postoperatif 3. gün ekstübe edildi. 

Tartışma ve Sonuç: TRALI, taze donmuş plazma ve tam kan gibi büyük miktarlarda plazma 

içeren sıvıların verilmesiyle ortaya çıkabilir(2,3). Ancak 50 ml’den daha az tam kan, 

kriopresipitat, yaklaşık 70 ml eritrosit süspansiyonuyla da oluşabilir(2). Bizim olgumuzda da 

yoğun bakım takibinde sadece 2Ü eritrosit süspansiyonu ve 2 Ü TDP verilmiş olmasına 

rağmen noninvaziv ventilasyon ile tedavi edebildiğimiz bir hipoksik dönem yaşanmıştır. 

TRALI’nin diagnostik tanısını destekleyecek spesifik bir laboratuar testi yoktur(1). Bazı 

hastalarda maskeyle CPAP yapmak gerekli oksijenasyonu sağlarken invaziv mekanik 

ventilasyon sıklıkla gerekir. Olgumuzda da ağır hipoksi bulguları ile invaziv mekanik 

ventilasyon desteği ve recruitment manevrası gerekli olmuştur. 

Sonuç olarak, günümüzde kan transfüzyonlarından sonra gelişen mortalite ve ciddi 

morbiditenin sebebleri içinde ayırıcı tanıda en sık olarak TRALI düşünülmelidir. 

Kaynaklar: 

1-J.P. Wallis. Transfusion- related acute lung injury (TRALI)- under diagnosed and underreported.Br 

J Anaesth, 2003; Vol.90, No.5: 573-576 

2- Popovsky MA, Moore SB. Diagnostic and pathogenetic considerations in transfusionrelated 

acute lung injury. Transfusion 1985; 25: 573–7 

3- Wallis JP. Transfusion related acute lung injury. Experience in a single institution. Vox 

Sang 2002; 83 (suppl 2): 219

P316 

BEKLENMEYEN BİR KATETER KOMPLİKASYONU: HİDROMEDİASTEN VE 

İKİ TARAFLI PLEVRAL EFÜZYON 

Banu Çevik 1 ,Ayşegül Çizen 2 ,Serhan Çolakoğlu 2 * ,Yasin Ekti 2 ,Utku Tura 2 ,Elif 

Bombacı 3 



Reanimasyon Kliniği - 3 Dr.Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 

II.Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği İstanbul- 

Giriş:Santral venöz kateterizasyon,santral venöz basınç ölçümlerinin ve gerekli sıvı tedavisi 

yapılması amacıyla yoğun bakım ve ameliyathanelerde sık uygulanan bir yöntemdir.Genel 

komplikasyon sıklığı %5,4-11 arasında değişmektedir.Bu bildirimde,santral venöz katetere 

bağlı olduğu düşünülen hidromediasten ve iki taraflı plevral efüzyon olgusunun sunulması 

amaçlandı. 

Olgu:Altmış altı yaşında kadın hasta genel durumunun bozulması ve şuurunun kapanması 

üzerine acil servise getirilmiş.Arteriyel kan gazı analizinde pH:6.84,PaCO2:11mmol/L, 

PaO2:73mmol/L,HCO3:1.8mmol/L,BE:-31 mmol/L,SatO2:%79 ve biyokimyasal 

tetkiklerinde Kan Şekeri:604 mg/dL saptanması üzerine Diyabetik Ketoasidoz ön tanısı ile 

endotrakeal entübasyon yapılarak yoğun bakım servisine alındı.Hastaya mekanik ventilasyon, 

standard yoğun bakım tedavilerinin yanı sıra kan gazı kontrolü ile bikarbonat,kan şekeri 

kontrolü ile insülin ve %0.9 sodyum klorür ile sıvı resüsitasyonu uygulandı.Hastaya Sağ 

jugularis internadan santral venöz kateter yerleştirildi ve PA akciğer grafisi ile yeri 

doğrulandı.Kateterin yerleştirilmesinin 7.gününde sağ subklavian bölgede sağ kol ve boyuna 

yayılan yaygın ödem tespit edildi.PA akciğer grafisinde sağ apikal bölgede konsolidasyon ve 

mediastende genişleme,toraks BT’de mediasten içinde yaygın sıvı ve her iki taraflı plevral 

efüzyon saptanması üzerine kateter çekildi.Hastaya iki taraflı tüp torakostomi 

uygulandı.Plevral sıvının sitolojik incelemesi transüda olarak değerlendirildi. Plevral ve 

mediastinal sıvının kaynağının, kateter ucunun yer değiştirmesi ve buradan yapılan sıvı 

resüsitasyonu olabileceği düşünüldü.Sağ hemitorakstan drenajın azalması üzerine 3.günde sağ 

toraks tüpü çekildi. Ancak sol hemitoraks drenajının azalan bir seyir göstermemesi nedeniyle 

sol toraks tüpünün takipleri halen devam etmektedir. 

Tartışma-Sonuç:Hidromediasten ve plevral efüzyon gelişimi, başlangıçta hiçbir bulgu 

vermezken artan sıvı miktarına paralel olarak kardiyopulmoner sistem üzerine olumsuz 

etkilere kadar değişen bulgular ortaya çıkabilir.Tek taraflı plevral efüzyon ve hidromediasten 

seyrek karşılaşılan bir komplikasyon olmakla birlikte iki taraflı plevral efüzyonla beraber 

seyreden hidromediasten olgusuna rastlanamamıştır.Kateterin yerinin kontrolü amacıyla 

aralıklı olarak üç lümenden kan aspire edilmesi ve akciğer grafilerinin tekrarı, 

komplikasyonların erken fark edilmesi için gerekli yaklaşımlar olmalıdır.

P317 

WİLSON HASTALIĞINDA YUTKUNMA GÜÇLÜĞÜNE BAĞLI GELİŞEN 

ASPİRASYON PNÖMONİSİ 

AYGEN TÜRKMEN 1 ,AYSEL ALTAN 2 ,NAMİGAR TURGUT 3 ,SELÇUK 

CANTÜRK 4 * 

1 SB OKMEYDANI EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE 

REANİMASYON İSTANBUL- 2 SB OKMEYDANI EĞİTİM VE ARAŞTIRMA HASTANESİ, 

ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON, -Turkey 3 SB OKMEYDANI EĞİTİM VE 

ARAŞTIRMA HASTANESİ, ANESTEZİYOLOJİ VE REANİMASYON Istanbul- 4 SB 



GİRİŞ:Wilson hastalığında primer defekt karaciğerdeki anormal bakır metabolizması sonucu, 

bakırın safradan yetersiz atılımıdır. Hastalığın tanısına klinik bulguların yanında serum 

seruloplazmin düzeyinin 20 mg/dl’den az olması, serum bakır düzeyinin düşük olması, 24 

saatlik idrarda bazal bakır atılımın artışı gibi bulgular yardımcı olur. Biz primer nörolojik 

tutulum ile seyreden nadiren rastlanabilen etik kurul onayı alınan bir olguyu sunmak istedik. 

OLGU SUNUMU:20 yıl önce konuşma, yutma güçlüğü ve dengesizlik şikayetleri olan 31 

yaşında bayan hastaya Wilson hastalığı teşhisi konmuş. 10 yıl süre ile D-Penisilamin kullanan 

hastanın hiçbir şikayeti kalmamış.Daha sonra ilacı düzenli kullanmadığı için el bileğinde 

fleksiyon kontraktürü, alt ekstremitelerde kuvvet kaybı ve yürüyememe şikayetleri tekrar 

başlamış. Yutkunma güçlüğü şikayeti, sıvı alımını takiben gelişen solunum güçlüğü ve 

siyanoz gelişmesi üzerine acil servise getirilen hastanın muayenesinde; bilinç açık, koopere, 

IR +/+, akciğer sesleri bilateral alt zonlarda kaba ve sol hemitoraksta azalmış olarak tespit 

edildi. Kan gazı analizinde pH:7.241 pCO2:36.7 mmHg pO2:48.4 mmHg HCO3:15.2 

mmol/L ABE:-11.2 olarak saptanan hasta entübe edilerek yoğun bakım ünitesinde mekanik 

ventilasyon desteğine alındı. Seruloplazmin düzeyi 8.9 mg/dl, idrarda Cu miktarı 338 µg/24 

saat, serum Cu seviyesi 45µg/dl olarak saptandı. 

D-Penisilamin ve çinko tedavisi başlandı. Tedavinin 8.günü ekstübe edilen hastanın yutkunma 

güçlüğü oluşması ve sekresyonlarını aspire etmesi üzerine satürasyonu düştü, reentübe edildi. 

Tedavisinin 10. gününde trakeostomisi açıldı, mekanik ventilasyon(CPAP modunda) 

desteğinde takip edilmeye devam edildi.Trakeostomize spontan solunumda 12. günde nöroloji 

kliniğine nakledildi. 

TARTIŞMA ve SONUÇ: Primer nörolojik tutulum nadir görülen bir tablodur. Dorney ve 

ark.ları,(1) sadece nörolojik tutulum ile aspirasyon pnömonisi oluşan bir vaka bildirmişlerdir. 

Bizim olgumuzun da hepatik foksiyonları normal olmasına rağmen nörolojik tutulumu 

mevcuttu. 

Erken dönemde tanı konulan hastalarda prognoz daha iyi olmaktadır. Tedavilerini düzenli 

alarak ve gerektiğinde destek tedavi ile bu olgular bizim olgumuzda olduğu gibi ileri yaşlara 

kadar yaşayabilmektedir. 

Kaynaklar: 

1-Dorney SF, Kamath KR, Procopis PG, Kan AE. Wilson’s disease in childhood. A plea for 

increased awareness. Med J Aust.1986; 145:538-41

P318 

PLESENTA DEKOLMANI, DİC, ARDS VE GEBELİK KARDİYOMYOPATİSİ 

Neşe Kalaycıoğlu 1 ,Ersin Okur 1 * ,Pelin Çorman 1 ,Necla Cengiz 2 ,Murat Ünsel 3 ,Murat 

Ünsel 4 ,Melih Eray Kaplan 5 

1 Taksim Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon - 2 Taksim Eğitim ve 

Araştırma Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon, istanbul-Turkey 3 Taksim Eğitim ve 

Araştırma Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon istanbul- 4 Taksim Eğitim ve Araştırma 

Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon, istanbul-Turkey 5 Taksim Eğitim ve Araştırma 

Hastanesi, Anestezi ve Reanimasyon - 

Giriş: Plasenta dekolmanı hiçbir risk faktörü olmayan gebeliklerde de görülebilen ender 

durumlardandır. Ayrılma plasentanın %50\'sinden fazla olduğunda bebek genellikle 

kaybedilir. Dekolman şiddetli olduğunda DIC adı verilen ölümcül kanama-pıhtılaşma 

bozukluğu oluşabilir. 

Olgu: 21 yaşında, 36 haftalık gebeyken plasenta dekolmanı nedeniyle acilen operasyona 

alınan ve postoperatif atoni gelişen hastaya kan, trombosit ve TDP transfüzyonu uygulanmış. 

Postoperatif şuuru açılmayan, solunumu başlamayan, pupilleri dilate, IR (-/-) olan hasta, 

bulunduğu hastanede yoğun bakım kliniği olmadığından aynı gün yoğun bakım kliniğimize 

kabul edildi. Geldiğinde şuur kapalı, GKS:E1M1V1, pupiller dilate, ışık kornea refleksleri 

alınamıyordu, solunumu yoktu. TA:100/50mmHg, NDS:110/dk, D-Dimer:>10000U, 

Htc:22,5, Hgb:7g/dL INR:2,1, Fibrinojen:419, PLT:101000uL idi. AKG:pH:7,2 

pCO2:47mmHg pO2:48,9mmHg, SaO2:77 idi. Volüm kontrol modunda ventilatöre bağlandı. 

DIC ön tanısıyla kan, trombosit, TDP transfüzyonlarına devam edildi. 2 saat sonra alınan kan 

gazında FiO2:0.5 iken AKG: pH:7,3 pCO2:37mmHg pO2:82mmHg , SaO2:95 olarak 

bulundu. GKS: E3V1M4, IR+/+, pupiller izokorik idi. Bir gün sonra şuuru açılan hasta 

PSV/CPAP moduna alındı. Hastanın öksürük refleksi iyi olduğundan ekstübe edilerek aralıklı 

NIMV uygulandı. FiO2:0.3 iken pH:7.5 pCO2:33.8mmHg pO2:89.2mmHg SaO2:97. Bir gün 

sonra abdominal distansiyon, yara yerinden sızıntı mevcut olup hastada ani solunum sıkıntısı 

başladı. Batın USG tekrarlandı, normal bulundu. AKG:pH:7,51 pCO2:31mmHg 

pO2:37.1mmHg SO2:78 idi. NIMV tolere edemeyen hasta SIMV PC+PS modunda entübe 

edildi. Aynı gün supraventiküler taşikardi oluştu. Aralıklı pron pozisyonundan sonra pH:7,4 

pCO2:43mmHg pO2:104mmHg O2sat:97olduğu görüldü. İki gün sonra şuuru açılan hasta 

ekstübe edildi. Vital bulguları stabil olan hastanın supraventriküler taşıkardisi devam 

ettiğinden kardiyoloji konsultasyonu istendi. Ekografide gebeliğe bağlı dilate kardiyomyopati 

olduğu görüldü. On gün sonra hasta şifa ile evine taburcu edildi. 

Tartışma: Hastamızda plasenta dekolmanı, DIC, ARDS ve gebelik kardiyomyopatisi 

mevcuttu. Hangi tablonun hangisini tetiklediğini bilemediğimiz bu karmaşık durumda 

gebeliğe bağlı dilate kardiyomypatinin en son aklımıza gelmesinin doğal olduğunu 

düşünmekteyiz.

P319 

KRONİK BÖBREK YETMEZLİKLİ BİR OLGUDA GELİŞEN AKUT SOLUNUM 

YETMEZLİĞİNİN HELMET MASKE YARDIMIYLA NON İNVAZİV MEKANİK 

VENTİLASYONLA YÖNETİMİ 

Sedat Kaya 1 * ,Sedat Kaya 2 * ,Yusuf Akdogan 3 ,Selim Turhanoğlu 4 ,Haktan Karaman 5 

1 Dicle Üniversitesi, Anestezi ve reanimasyon diyarbakır- 2 Dicle Üniversitesi, Anestezi ve 

reanimasyon, diyarbakır-Turkey 3 Dicle Üniversitesi, Anestezi ve reanimasyon - 4 Mustafa 

Kemal Üniversitesi, Anestezi ve reanimasyon - 5 Dicle Üniversitesi, Anestezi ve reanimasyon 

- 

Giriş :Non invaziv mekanik ventilasyon seçilmiş olgularda invaziv mekanik ventilasyona göre 

hastane enfeksiyonları azalttığı,hastanede kalış süresini kısalttığı gösterilmiştir.Bizde kronik 

böbrek yetmezlikli bir olgumuzda gelişen akut solunum yetmezliğini non invaziv mekanik 

ventilasyonla tedavi ettiğimiz olgu sunmayı amaçladık. 

Materyal metod :19 yaşında erkek hasta hastanemiz acil polikliniğine genel durum 

bozukluğu,halsizlik, bulantı-kusma, vücudunda şişme şikayetleri başvuran hastanın acil 

laboratuar incelemelerinde üremik asidozunun olduğu tespit ediliyor.Tedavisinde acil diyaliz 

uygulanan hastaya kliniğinde kronik böbrek yetmezliği tanısı konuluyor. Hastanemizde 

yatışının ikinci haftasında ateş, solunum zorluğu,gelişen olguda yapılan kan kültüründe Staf. 

Aureus tespit ediliyor ve PA akciğer grafisinde pneumoniyle uyumlu infiltrasyonlar 

görülüyor. Hasta kan gazlarının kötüleşmesi,solunum zorluğunun ve genel durum 

bozukluğunun artması üzerine kliniğimize transfer edilmiştir. 

Kliniğimizde hastaya enfeksiyonuna yönelik antibiyoterapi uygulanmıştır. Bununla birlikte 

öncelikle mevcut olan solunum yetmezliğinin yanında trombositopenik (30.000 K/UL 

altında)olması non invaziv mekanik ventilasyon uygulanmasına karar verilmiştir. Yüz 

maskesiyle non invaziv mekanik ventilasyon uygulandığında hasta uyumunun olmaması 

nedeniyle, helmet maskesiyle uygulamaya devam edilmeye karar verildi.Takip eden dönemde 

hasta uyumunun artması ve kan gazları analizlerinde tedricen düzelmelerin olması sonucunda 

tedaviye devam edilmiştir. 

Kliniğimizde yattığı dönemde toplam olarak dokuz seans hemodiyaliz uygulanmıştır. Hasta 

diyaliz esnalarında da non invaziv ventilasyona helmet maskesiyle devam 

edilmiştir.Kliniğimize yatışının otuz altıncı günü tedricen iyileşen kan gazları normale dönen, 

akciğer grafisindeki infiltrasyonları kayıp olan laboratuar ve klinik enfeksiyon bulguları 

düzelen olgu kliniğimizden şifa ile taburcu edilmiştir. 

Sonuç:Helmet maskesiyle non invziv mekanik ventilasyonun ,özellikle seçilmiş olgulardaki 

akut solunum yetmezliğinin tedavisinde hasta uyumunun daha iyi olduğunu daha uzun süre 

non invaziv mekanik ventilasyonun uygulanabildiğini olgumuzda gözlemledik.

P320 

UZUN SÜREN KARDİYOPULMONER RESÜSİTASYONA YANIT ALINAN 

AMİTRİPTİLİN İNTOKSİKASYONU 

Güldem Turan 1 * ,Özcan Pişkin 2 ,Esengül Sezer 2 ,Gülşen Bulut 2 ,Adem Yılmaz 2 ,Arif 

Yılmaz 2 ,Asu Özgültekin 2 

1 Haydarpaşa Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon 

Kliniği İstanbul- 2 Haydarpaşa Numune Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve 


Giriş:ABD-2DM Birliği tarafından ölümle sonuçlanan intoksikasyonlarda 2.sırayı 

antideprasan (1/3 vakada amitriptilin) ilaçların aldığı bildirilmiştir. Yoğun bakım şartlarında 

tedavi gerektiren ilaç intoksikasyonlarının büyük bölümünü; trisiklik antideprasanlar (TAD); 

en sık amitriptilin oluşturmaktadır. 

Olgu: 26 yaşında, 50 kg, bayan. Anamnezinde; bipolar bozukluk nedeniyle düzenli ilaç 

kullanımı, 2 kez intihar girişimi mevcut. 200 adet 25 mg Amitriptilin ve 60 adet 2 mg 

Hidroksizin HCL tablet içen hastaya (ilaç içim zamanı bilinmiyor) özel bir sağlık kuruluşunda 

ilk müdahalede bulunularak kliniğimize nakli yapılmıştır. Hasta kliniğimize kabul 

edildiğinde, bilinç kapalı, pupiller izokorik, 2mm/2mm; IR +/+, KR -/-, ağrılı uyaranla solda 

omuz çekiyordu. Orotrakeal entübe olan hastanın solunum sesleri bilateral eşit doğal, kalp 

tepe atımı ritmik (119/dk), TA: 140/90 mmHg idi. PCV modunda mekanik ventilatöre 

bağlanarak, tam monitorizasyon sağlandı. Labratuar tetkiklerinde; AST: 140 U/L, ALT. 162 

U/L idi. Mide lavajı tekrarlandı, alkali diürez, NG’den aktif kömür uygulanarak, CHVVDF 

planlandı. Hastada kliniğimize yatışından 40 dk sonra tonik-klonik tarzında konvülziyon 

gözlendi. Na tiyopenthal ile konvülziyonları kontrol altına alınan hastada, kardiyak ritm 

bozukluğu ve kardiyopulmoner arrest gelişti. 45 dk. kardiyopulmoner resüsitasyon [(KPR) 3 

mg atropin, 5 mg adrenalin, 15 amp NaHCO3] uygulandı. Ventriküler fibrilasyon gelişti 5 kez 

defibrilasyon uygulanarak, kalp sinüs ritmine döndürüldü. Resüsitasyon sonrasında 30 dk. 

içinde hemodinamik stabilite sağlandı; CVVHDF başlandı, 36 saat devam edildi. 3 gün içinde 

bilinci açılarak, kooperasyon kurulan hasta 5. gününde reanimasyon açısından şifa ile yataklı 

bir psikiyatri kliniğine nakil edildi. 

Sonuç: TAD intoksikasyonlarında en ciddi etkiler; santral sinir sistemi (Letarji, konvülziyon, 

üriner retansiyon) ve kardiyovasküler sistem (Disritmi, EKG’de PR, QT uzaması, QRS 

genişlemesi, AV blok) üzerine olmaktadır. Dolayısıyla TAD intoksikasyonu yakın gözlem ve 

tam monitorizasyon gerektiren bir durumdur. Tedavide alkali diürez uygulanırken, kardiyak 

arrest durumunda uygulanan KPR sırasında, NaHCO3 uygulanması önemli bir husustur. 

CVVHDF rutin olmasa da toksik dozun üzerindeki alımlarda önerilmektedir. Amitriptilin için 

toksik doz 10 mg kg-1dır. Toksik dozun 10 katı ilaç almış olan hastamızda; dinamik ve etkin 

bir KPR ile başarılı bir sonuç alınmıştır.

P321 

HEMODİYALİZ TEDAVİSİ UYGULANAN BİR CİDDİ SALİSİLAT 

İNTOKSİKASYONU OLGUSU 

Özlem Çınar* ,Pınar Zeyneloğlu ,Hülya Tür ,Arash Pirat ,Gülnaz Arslan 

Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

Giriş: Aspirin® (asetilsalisilik asit) reçetesiz ulaşılabilen bir ilaç olduğundan suisid amaçlı 

kolaylıkla kullanılabilir ve yüksek dozlarda hayatı tehdit eden bir tabloya yol açabilir. Serum 

salisilat düzeyinin 70mg/100ml’ın üzerinde olduğu ciddi intoksikasyonlarda hemodiyaliz 

önerilmektedir. Suisid amaçlı 500mg/kg asetilsalisilik asit alımı sonrası bikarbonatlı 

hemodiyaliz ile tedavi edilen bir olgudan bahsedilecektir. 

Olgu Sunumu: Yirmi yaşındaki hasta 100 adet 300 mg’lık Aspirin® tablet aldıktan 14 saat 

sonra bulantı-kusma, tinnitus ve bulanık görme şikayetleri ile acil servise başvurdu. Burada 

gastrik lavaj ve aktif kömür uyguladıktan sonra Anestezi yoğun bakım ünitesine alındı. 

Hastanın taşikardi ve takipnesi yanında kan gazında respiratuar alkaloz, metabolik asidoz, 

hipoglisemi eğilimi ve hipopotasemisi vardı. İntravenöz mayi yanında sodyum bikarbonat 

infüzyonu ve potasyum replasmanına başlandı. İlaç alımından sonraki 16. saatte kan düzeyi 

73 mg/100 ml olan hastaya respiratuar alkaloz ve metabolik asidoz tablosunun derinleşmesi 

üzerine bikarbonatlı hemodiyaliz uygulandı. 20, 24, 28. saat ve hemodiyaliz sonrası kan 

salisilat düzeyleri sırasıyla 50, 40, 29 ve 25 mg/100 ml olarak geldi. Yatışının 2. gününde 

klinik ve laboratuar olarak düzelme gösteren hasta 3. gün taburcu edildi. 

Sonuç: Salisilat intoksikasyonunda bir antidot yoktur ve tedavi abzorbsiyonun önlenmesine ve 

eliminasyonun arttırılmasına yöneliktir. Bu olguda ciddi salisilat intoksikasyonu nedeniyle 

zamanında hemodiyaliz uygulanmasının çok etkin bir yöntem olduğu görülmüştür.

P322 

YAYGIN AKCİĞER METASTAZI OLAN TİROİD PAPİLLER KANSERLİ 

OLGUDA RADYOAKTİF İYOT TEDAVİSİNE BAĞLI AKUT SOLUNUM 

SIKINTISI VE HİPOVENTİLASYON 

Şenay Canikli ,Arash Pirat ,Pınar Zeyneloğlu* ,Halime Özdemir ,Gülnaz Arslan 

Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

Giriş: Nadir görülen tiroid papiller karsinomunun uzak organ metastazlarında cerrahi tedaviye 

radyoaktif iyot tedavisinin eklenmesi gereklidir. Burada yaygın akciğer metastazı olan bir 

tiroid papiller karsinomlu olguda radyoaktif iyot tedavisinden sonra ortaya çıkan ciddi 

hipotiroidi ve akut sıkıntılı solunum sendromu (ASSS) tablosu anlatılmıştır. 

Olgu Sunumu: Tiroid papiller kanseri sebebiyle total tiroidektomi geçirmiş 66 yaşında erkek 

hasta akciğer ve kemik metastazlarına yönelik uygulanan radyoaktif iyot tedavisi sonrası 

üçüncü günde bilinç durumunda bozulma ve siyanoz gelişmesi nedeniyle acil servise getirildi. 

Glaskow Koma Skalası 5-6, kalp hızı: 40-50 atım/dak, kan basıncı: 149/94 mmHg, solunum 

sayısı: 4-5/dak ve arteriyel kan gazı: pH=7.05, PCO2=106, PO2=60, HCO 3=32, oksijen 

satürasyonu %77 olan hasta entübe edilip mekanik ventilasyona başlandı. Direkt akciğer 

grafisinde bilateral yama tarzında infiltrasyonlar ve plevral effüzyon saptandı. Bilgisayarlı 

tomografik incelemede beyin kesitlerinde herhangi bir akut patoloji saptanmadı. Yoğun 

bakıma alınan hastada APACHE skoru= 24 olarak hesaplandı. Akciğer koruyucu mekanik 

ventilasyon uygulanan hastada PaO2/FiO2: 60/1 idi. Tiroid fonksiyon testlerinde tiroid 

stimülan hormon: 19.4 iü/ml, serbest T3: 1.0 pg/ml ve serbest T4: 0.4ng/dl olarak ölçüldü. 

Enteral yolla tiroid replasmanına başlandı. Yoğun bakıma geldikten 3 gün sonra hastanın kalp 

hızında ve spontan solunum sayısında artış gözlendi. Dürdüncü günde oksijenasyonu 

düzelmeye başlayan hasta altıncı günde ekstübe edildi. Takip eden 3 günde non-invazif 

mekanik ventilasyon uygulandı ve 7 gün serviste izlenip taburcu edildi. 

Sonuç: Yaygın akciğer metastazı olan tiroid papiller kanserli hastalarda radyoaktif iyot 

tedavisi sonrası ciddi hipotiroidism ve ASSS gelişebileceği akılda tutularak tiroid replasman 

tedavisine erken başlanmalı, ASSS gelişmesi riskine karşın ise hastaların yakın izlemi ve 

gerektiğinde yoğun bakım koşullarında tedavilerine başlanması son derece önemlidir.

P323 

DANA BURNU (GRYLLOTALPA GRYLLOTALPA) SOKMASINA BAĞLI AKUT 

AKCİĞER HASARI 

Senem Tüfekçioğlu 1 * ,Fatma Öner 1 ,Recep Uygun 1 ,Mustafa Ulu 1 ,Orhan Kanbak 2 

1 Ankara Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 2 Ankara 

Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, -Turkey 

GİRİŞ:Anaflaktik reaksiyon tedavi edildiğinde sonlanabildiği gibi birkaç saat de devam 

edebilir.Olguların %20\'sinde ise asemptomatik bir dönemden (1-24 saat) sonra tekrar 

anaflaktik reaksiyon gelişebilir.Biz de dana burnu sokmasına bağlı anaflaktik reaksiyon 

tedavisi gördükten 8 saat sonra akut akciğer ödemi gelişen bir olguyu sunuyoruz. 

OLGU:Daha önce anaflaksi öyküsü olmayan 26 yaşında erkek olgunun alt ekstremiteleri 

tarlada çalışırken dana burnu tarafından sokulmuş. 10 dk.sonra vücudunda yanma hissi, 

skrotal bölgede kaşıntı, halsizlik,sırt ağrısı, titreme ve nefes darlığı başlayan olguya bölge 

hastanesinde sc adrenalin, iv steroid, iv H1-H2 reseptör blokeri yapılmış.Kliniği tamamen 

düzelen olguda 1 saat sonra tekrar terleme ve titreme atakları, karın ağrısı ve nefes darlığı 

başlayınca hastanemizin acil servisine getirilmiş.Bilinci açık, ajite, taşikardik, hipertansif olan 

olgunun fizik muayenesinde özellik yokmuş ve solunum sesleri doğalmış.İv steroid, H1-H2 

reseptör blokeri ,nazal O2 ve yeterli volüm replasmanı ile tedavi edilen olgunun kliniğinde 

çok belirgin bir düzelme olmamış.7 saat sonra kusmaya başlayan ve nefes darlığı artan olgu 

için yoğun bakım servisinden konsultasyon istenmiş.İlk değerlendirmemizde taşikardi (140 

atım/dk), HT (140/90 mmHg), takipnesi (35 soluk/dk) olan, karın ağrısı ve bacaklarında 

kramplardan şikayet eden olgunun dispne ve siyanozu vardı.Fizik muayenesinde bilateral 

yaygın raller vardı.AKG\' nda pH:7.20, pCO2:54.1mmHg, pO2:38.9 mmHg, sO2:%61.3, BE:- 

6mmol/l idi. AC grafisinde her iki akciğerde periferde yamalı tarzda, santrale doğru ise 

homojen konsolidasyon gösteren alanlar izlendi. Beyaz küre sayısı 20.000 mm3, idrarda 

eritrosit pozitif, AST,CPK ve LDH değerleri yüksekolan olgu anaflaktik reaksiyona bağlı akut 

akciğer ödemi tanısı ile YBÜ\'ne kabul edildi. Burada bronkodilatör ve diüretik tedavi ile 

birlikte NİMV ( CPAP) uygulanmaya başlandı. Kontrol AKG\'nda pH:7.33 pCO2:32mmHg 

pO2:115mmHg sO2:%98.2 BE:-8mmol/l idi. 2 gün sonra AC grafisinde konsolidasyona ait 

bulgular geriledi, klinik ve laboratuvar bulgularda da düzelme gözlendi.Olgu, 5.günde allerji 

polikliniğine başvurması önerileriyle taburcu edildi. 

SONUÇ:Anaflaktik reaksiyon tedavisini takiben asemptomatik bir dönem geçirdikten sonra 

semptomları tekrarlayan olguların tanı ve tedavilerindeki yetersizlik fatal sonuçlanabilir. Bu 

nedenle, bu olguların 48 saat yakın gözlem altında tutulması ve mutlaka bir allerji uzmanına 

konsulte edilmesi önerilmektedir.

P324 

İKİ KOMPARTMANLI SPONTAN SEKONDER PNÖMOTORAKSIN TEDAVİSİ 

Ahmet Mahli ,Lale Karabıyık* ,Sibel Ilıca 

Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Anabilim Dalı, Yoğun Bakım 

Ünitesi - 

LGİRİŞ: Pnömotoraks spontan ve travmatik olmak üzere iki şekilde ortaya çıkar. Herhangi bir 

travma ya da belli bir neden olmaksızın ortaya çıkan spontan pnömotoraks, primer ve 

sekonder olmak üzere iki şekilde meydana gelir. Primer spontan pnömotoraks sağlıklı 

kişilerde ortaya çıkarken, sekonder spontan pnömotoraks varolan bir akciğer patolojisi sonucu 

meydana gelmektedir. 

OLGU: Araç dışı trafik kazası geçiren 14 yaşındaki bilinci kapalı erkek hastada, subdural 

hematom saptandı. Entübe edilerek mekanik ventilasyon uygulandı. Hastanın sağ subdural 

hematomu daha sonra sol epidural hematomu boşaltıldı. Yoğun Bakım Ünitesi’ne kabul 

edildiğinde perkutan trakeostomi açılmış olan hastanın bilinci açık ancak koopere değildi. 

Mekanik ventilasyona başladıktan 63. gününde çekilen AC grafisinde, bazallerde bilateral 

infiltratif görünüm sağ AC üst lob lateralinde kistik kaviter lezyon görüldü. Kaviter akciğer 

lezyonunu tanımlamak amacıyla yapılan toraks BT’de; sağda belirgin pnömotoraks, 

mediastinal yapılarda sola şift tansiyon pnömotoraksla uyumlu bulunup, sağ AC üst lobda kist 

ve komşuluğunda laserasyonla uyumlu hiperdens alanlar saptandı. Acil tedavi için, sağ 

midklavikular hatta 2. interkostal aralıktan 16 G iğne ile girilerek, hava aspire edildikten sonra 

kapalı su altı drenajına alındı. AC grafisinde, üst loblarda ekspansiyon izlendi. Bir gün 

sonraki AC grafisinde ise, alt loblarda pnömotoraks bulgularının mevcut olması nedeniyle, 5. 

interkostal aralıktan santral kateter iğnesi ile girilip, içinden yerleştirilen kateter 6-7 cm 

ilerletildi. 1300 ml hava aspire edildikten sonra -20 cmH2O basınçla sürekli negatif 

aspirasyon uygulandı. Bu sırada üç yollu musluk aracığı ile enjektör kullanılarak aralıklı 

olarak yapılan hava aspirasyonu işlemleri sürdürüldü. Sağ akciğer alanlarında üst ve alt 

loblara uyan alanlarda belirlenen birbirinden bağımsız iki ayrı pnömotoraks alanı beş gün süre 

ile su altı drenajından sürekli negatif basınç ile aspire edilerek, akciğer parankiminin ekspanse 

kalması sağlanabildi. Durumu stabil seyreden hastanın iki ayrı lokalizasyondaki kanül ve 

kateteri yerleştirildikten altı gün sonra çekildi. 

SONUÇ:Solunum sıkıntısına yol açmayan pnömotoraks göğüs tüpü yerine iğne aspirasyon 

yöntemleri ile tedavi edilebilir. Bu olguda, yapılan incelemeler sırasında tesadüfen belirlenen 

iki kompartmanlı spontan sekonder pnömotoraksın, geniş lümenli kanül ve kateterden 

uygulanan sürekli negatif basınç ile tedavisinin başarısı değerlendirildi.

P325 

MALİGN HİPERTERMİDE CİLT LEZYONLARI 

Engin Ertürk 1 * ,Sedat Saylan 2 ,Murat Gülay 2 ,Habib Bostan 3 ,Fatih Mergan 4 ,Ahmet 

Eroğlu 4 

1 K.T.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyolji ve Reanimasyon, Trabzon-Turkey 2 K.T.Ü. Tıp 

Fakültesi, Anesteziyolji ve Reanimasyon - 3 K.T.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyolji ve 

Reanimasyon, trabzon-Turkey 4 K.T.Ü. Tıp Fakültesi, Anesteziyolji ve Reanimasyon - 

Giriş: Malign hipertermi çok nadir görülen, kas dokusunda akut bir yıkımla karakterize, çok 

geniş semptom ve bulgulara yol açan herediter bir sendromdur. Mortalitesi çok yüksek olan 

bu durumun klinik ve laboratuar bulguları iyi tanımlanmıştır. Fakat literatürde malign 

hipertermiye ait cilt tutulumu bildirilmemiştir. Biz burada yoğun bakımda takip ettiğimiz 

malign hipertermi vakasında gözlenen cilt lezyonlarını sunmak istedik. 

Olgu: Başka bir hastanede genel anestezi altında varikosel ameliyatı olurken malign 

hipertermi gelişmesi üzerine yoğun bakıma alınan ve tedavisine başlanan 35 yaşındaki erkek 

hasta ilerleyen günlerde hastanemiz yoğun bakımına sevk edildi. Tedavi süreci oldukça iyi 

geçen ve ikinci haftadan itibaren şuuru açılıp ventilatörden ayrılmaya başlayan hastanın göğüs 

ön tarafında ve kollarında makülopapüler tarzda, değişik büyüklüklerde, yer yer diffüz 

biçimde cilt lezyonları gelişti. Ayrıca sol bacağının iç tarafında 4 cm çapında, yine 

makülopapüler tarzda, keskin sınırlı bir lezyon oluştu. Dermatoloji konsültasyonuyla birlikte 

yapılan tetkik ve muayenelerde bu durumu açıklayacak enfeksiyöz ve nonenfeksiyöz veya 

başka bir nedene bağlı bir durum tesbit edilemedi ve lezyonların malign hipertermiye bağlı 

geliştiği kanısına varıldı. Yapılan semptomatik tedaviyle birlikte hastanın klinik durumuna 

paralel olarak cilt lezyonları da iki hafta içinde iyileşti. Hasta yaklaşık bir aylık bir süreçten 

sonra şuuru açık ve yaşamsal parametreleri stabil şekilde yoğun bakım ünitesinden çıkarıldı. 

Tartışma: Malign hipertermi hiçbir anestezistin karşılaşmak istemediği felaketler zinciri 

olarak tanımlanan hipermetabolik bir tabloyla başlayıp tüm sistemleri etkileyen ve mortalitesi 

çok yüksek bir sendromdur. Sistematik belirti ve bulguları iyi bilinen bu durumun cilt 

tutulumuna ait literatürde bildirilmiş bir olguya rastlamadık. Malign hiperterminin bilinen 

diğer belirti ve bulgularla birlikte ciltte bu şekilde lezyonlara yol açabileceği düşüncesindeyiz.

P326 

YOĞUN BAKIM ENFEKSİYONUNDA KULLANILAN LİNEZOLİDE BAĞLI 

HEMOLİZ VE DİĞER YAN ETKİLER 

Habib Bostan 1 ,Engin Ertürk 2 * ,Ahmet Akyol 3 ,Ahmet Eroğlu 3 ,Hülya Ulusoy 3 ,İbrahim 

Özen 3 


Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, Trabzon-Turkey 3 K.T.Ü. Tıp Fakültesi, 


Giriş: Linezolid, oksazolidinon grubu, klinik kullanıma yeni girmiş bir antibiyotiktir. 

Aralarında metisilin dirençli stafilokoklar, penisilin dirençli pnömokoklar, makrolid dirençli 

streptokoklar ve vankomisin dirençli enterokokların da bulunduğu tüm önemli Gram pozitif 

patojenlere karşı etkili olduğu bildirilmiştir. İki haftadan daha uzun ve yüksek doz 

kullanımlarda geriye dönüşebilen kemik iliği baskılanması dışında kabul edilebilir bir yan etki 

profiline sahip olduğu bildirilmektedir. Biz burada linezolid kullanımına bağlı gelişen hemoliz 

ve karaciğer fonksiyon testlerindeki artış ve böbrek üzerine olan etkilerini sunduk. 

Olgu: Solunum sıkıntısıyla acil servise başvuran (31 yaş; kadın) hastaya atipik pnömoni 

zemininde gelişen ARDS tanısı konuldu. Solunum sıkıntısının artması ve kan gazlarının 

bozulması üzerine entübe edildi ve yoğun bakım ünitesine alınarak mekanik ventilatöre 

bağlandı. Hastadan alınan kan kültüründe Gram pozitif kok üremesi üzerine i.v. 2x600mg 

linezolid başlandı. Fakat infüzyon halinde verilen ilacın uygulamaları sırasında ajitasyon, 

taşikardi, hipertansiyon ve akut olarak idrar çıkışında azalma gözlendi. Genel durumu bozulan 

cilt renginde sararma görülen hastanın laboratuar testlerinde direkt ve total bilirubin, SGOT, 

SGPT ve laktat düzeylerinde artış, hemoglobin değerinde transfüzyon gerektirecek azalma 

gözlendi. Linezolide bağlı hemoliz geliştiği düşünülen hastanın antibiyoterapisi değiştirildi. 

İlacın kesilmesinden sonra laboratuar değerleri yavaş düzelme gösterdi ve 6 gün sonra 

normale döndü. Klinik tablosu giderek düzelen hasta yoğun bakıma yatışının 27nci gününde 

ventilatörden ayrıldı. Solunum fizyoterapisi ve destek tedavi ile 34üncü günde yaşamsal 

parametreleri stabil olarak servisine gönderildi. 

Tartışma ve Sonuç: Linezolid enfeksiyon tedavisi amacıyla yoğun bakım ünitelerinde 

kullanıma yeni girmiş bir antibiyotiktir. İlacın uzun süre kullanımına bağlı kemik iliği 

depresyonu ile nötropeni, trombositopeni yaptığı bilinen bir durumdur. Fakat transfüzyon 

gerektirecek kadar hemoliz ve beraberinde karaciğer fonksiyon testlerinde ani bozulma henüz 

bildirilmemiştir. Ayrıca ilacın her infüzyonu sırasında ve sonrasında idrar çıkışının akut 

olarak azalması böbrek kan akımı veya fonksiyonları üzerine de baskılayıcı bir etkiye neden 

olduğunu düşündürebilir. Linezolid kullanılan özellikle kritik yoğun bakım hastalarında sık 

rastlanan bu organ ve sistem fonksiyon bozuklukları varlığında, ilaç yan etkileri de akılda 

bulundurulmalıdı

P327 

MOL HİDATİFORMLU BİR OLGUDA POSTOPERATİF TEKRARLAYAN TİROİD 

KRİZLERİ 

Hülya Ulusoy 1 ,Bahanur Çekiç 1 ,Şükran Geze 2 * ,İlker Coşkun 3 ,Engin Ertürk 4 ,Mesut 

Ünsal 5 ,Ahmet Akyol 6 

1 KTÜ Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 2 KTÜ Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon trabzon- 3 KTÜ Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 4 KTÜ Tıp 

Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, Trabzon-Turkey 5 KTÜ Tıp Fakültesi, Kadın 

Hastalıkları ve Doğum - 6 KTÜ Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

GİRİŞ: Mol hidatiform hidrofik villi ve atipik hiperplastik trofoblastlarla karekterize üreme 

çağındaki kadınlarda görülen hastalıktır.Molar gebelik gelişiminden sonra artan B-HCG tiroid 

stimulan etki göstererek tirotoksikoz, pulmoner ödem ve akut solunum yetmezliğine neden 

olmaktadır.Hayatı tehdit eden akut pulmoner ödem ile kalp yetmezliği tirotoksikozun en ciddi 

komplikasyonudur(2). Biz mol hidatiformlu bir olguda postoperatif dönemde tekrarlayan 

solunum sıkıntısı ve tiroid krizlerini sunduk. 

OLGU: 34 yaşında G:2, P:2, Y:2 SAT göre 14 haftalık gebeliği olan kadın, vaginal kanama 

ve karın ağrısı şikayetiyle başvuruyor. Ultrasonu komplet mol gebeliği ile uyumlu olan 

hastada , BHCG >100.000 IU/mL , çok düşük TSH, yüksek sT3 ,sT4 ve klinik hipertroidi 

tanımlandı.İki gün beta adrenerjik blokaj ve tiramazol,üç seans plazmaferez uygulandı.Tiroid 

fonksiyon testlerinde düzelme olmayan hasta vaginal suction küretaj uygulandı.Operasyon 

süresince hemodinamisi stabil seyreden hasta postoperatif servise gönderildi.Operasyondan 1 

saat sonra solunum sıkıntısı, takipne ve taşikardi gelişen hastaya beta-bloker,bronkodilatatör, 

NIMV (maske CPAP 20 cmH20)uygulandı.BHCG ve tiroid fonksiyonlarında gerileme 

olmayan hastada15 saat sonra tekrar soğuk terleme, titreme, eller ve kollarda morarma 

gelişti.Yine maske CPAP, bronkodilatatör tedaviyle hasta düzeldi. 

Histopatolojisinde trofoblastik hastalık mol hidatiformla uyumlu olan hastanın sT3, sT4 

değerleri 4gün sonra normale indi.BHCG düzeylerinde gerileme olmaması üzerine bir ay 

sonra suction küretaj yapıldı.Genel durumunda bozulma olmayan fakat BCHG düzeylerinde 

düşme olmayan hastaya bir ay sonra total abdominal histerektomi yapıldı.. 

SONUÇ: Gestasyonel trofoblastik hastalarda kliniğe tirotoksikoz, akut solunum sıkıntısı eşlik 

edebilmektedir.Bu yoğun bakım desteğini gerektirebilen sorun, sunulan olguda olduğu gibi, 

molar gebeliğin boşaltılmasına rağmen tekrar görülebilir. Bu nedenle hastalar hormon 

değerleri normale dönene kadar, hem hemodinamik hem de solunum parametreleri açısından 

yakın takip gerektirmektedir düşüncesindeyiz. 

KAYNAK: 

1-Am J Obstet Gynecol 15;135:189-94, 1979 

2-Am J Obstet Gynecol 1;136: 412-5, 1980

P328 

KOMPUTERİZE BİSPEKTRAL ELEKTROENSEFALOGRAFİK 

MONİTORİZASYON’UN SEDATİZE YOĞUN BAKIM HASTALARINDA 

SEDASYON DERİNLİĞİNİN SAPTANMASINDAKİ DEĞERİ 

CANAN BOR 1 * ,KUBİLAY DEMİRAĞ 2 ,MEHMET UYAR 3 ,ALİ REŞAT MORAL 4 

1 EÜTF, ANESTEZİ İZMİR- 2 EÜTF, ANESTEZİ - 3 EÜTF, ANESTEZİ, İzmir-Turkey 4 

EÜTF, ANESTEZİ - 

Giriş ve amaç: Yoğun bakım hastalarında sedasyon ve analjezi tedavinin önemli bir bölümünü 

oluşturmaktadır ancak sedasyon düzeyinin aşırı veya yetersiz olmasına bağlı komplikasyonlar 

geliştiği bilinmektedir. Uygulanan sedatif dozu klinisyenin deneyimleri veya bazı skalalar 

paralelinde saptanır. Hataya açık olan bu uygulamanın yerine noninvaziv, ucuz ve kantitatif 

bir teknik arayışı sürmektedir. Bu nedenle çalışmamızda kompüterize bispektral analizin 

(BİS) yoğun bakım hastalarında sedasyon derinliğini saptamadaki değerinin araştırılması 


Gereç ve yöntem: Etik kurul onayı alınan ve değişik tanılarla yoğun bakım ünitesinde izlenen 

18 yaş üzeri, bilinci açık, mekanik ventilatör desteğinde, propofol ile sedasyon uygulanan 26 

olgu (yaş ortalaması 39.96 ± 16.3, 16 erkek, 10 kadın) çalışmaya dahil edilmiştir. 0, 60 ve 

120. dakikalarda üç ölçüm alınarak BİS, SAS (sedasyon ajitasyon skalası), signal quality 

index (SQI), EMG değerleri ve ayrıntılı hemodinamik parametreler ile solunum sayısı 

kaydedilmiştir. SAS ölçümlerinin tümü BİS ölçümlerinden habersiz bir hekim tarafından 

kaydedilmiştir. Çalışmaya başlamak için BİS değerlerine eşlik eden EMG60 

şartı aranmıştır. 

Bulgular: Ortalama SAS değeri 3.1 ± 1.2 ve BİS değeri 67.3 ± 21.7 olarak belirlenmiştir. SQI 

değerinin 60'ın üzerinde olması gerektiğinden başlangıç ortalaması 87.5 ± 9.8 (70-100) 

bulunmuştur. SAS ve BİS değerleri arasında korelasyon saptanmıştır (r= 0.318 ve p

P329 

AĞIR SEPSİS OLGULARINDA STANDART ANTİBİYOTERAPİYE IGG, IGM, IGA 

EKLENMESİNİN MORBİDİTE VE MORTALİTEYE ETKİSİ 

Berit Gökçe Ceylan 1 * ,Lütfi Yavuz 2 ,Füsun Eroğlu 3 



Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 

GİRİŞ-AMAÇ: Yoğun Bakım Ünitemizde ağır sepsis tanısı alan olgularda standart 

antibiyoterapiye eklenen IgG, IgM, IgA (Pentaglobin®) kombinasyonunun morbidite ve 

mortaliteye etkisini araştırdık. 

GEREÇ-YÖNTEM: Çalışma 2004-2006 yılları arasında yoğun bakım ünitemizde APACHE 

II skoru ≥ 26 olan, kan kültürlerinde patojen mikroorganizma üremesi olan, en az 2 organ 

sisteminde sepsise bağlı yetmezlik bulguları ortaya çıkan, ağır sepsis tanısı almış 43 olgu 

üzerinde yapıldı. Kültür antibiyogram sonuçlarına göre olgulara uygun antibiyotik tedavisi 

uygulandı. Olgular rastgele 2 gruba ayrıldı. Grup I (n=23) olgulara standart destek tedavisi ve 

antibiyotik tedavisi uygulanırken, Grup II (n=20) olgulara ek olarak 12 saat ara ile 5 

mL/kg/saat Pentaglobin® infüzyonu 3 gün süre ile uygulandı. Grup I olgularda kan 

kültürünün pozitif olduğu gün (başlangıç değeri) ve 1 hafta sonra (kontrol değeri); Grup II 

olgularda, Pentaglobin infüzyonu öncesi (başlangıç değeri) ve sonrası (kontrol değeri) 

kullanılan inotropik ajan tedavisi ve APACHE II değerleri kaydedildi. Sonuçlar Wilcoxon 

Signed Ranks Test ve Fisher\'s Exact Test ile değerlendirildi. 

BULGULAR: Gruplar arasında cinsiyet ve yaş açısından fark yoktu (p=0.093, p=0.778). 

Grup I ve Grup II olgularda inotrop ajan kullanımı açısından başlangıç değerleri ile kontrol 

değerleri arasındaki anlamlı fark bulunamadı (p=0.379, p=0.406). Grup I’de APACHE-II 

skorları açısından başlangıç ve kontrol değerleri arasında fark yoktu (27.08±1.37 ve 

26.00±4.56, p=0.565). Grup II’de APACHE-II skorları açısından başlangıç ve kontrol 

değerleri arasında anlamlı fark saptandı (27.20±2.52 ve 24.75±5.14, p=0.0055). Grup I’de 2 

olgu, Grup II de ise 8 olgu tamamen septik tablodan çıktı ve ilgili servislere devredildi. Sağ 

kalım açısından gruplar arasında anlamlı fark bulundu (p=0.028). 

TARTIŞMA ve SONUÇ: Son yıllarda intravenöz immunglobulin komplekslerinin kullanımı 

sepsis tedavisinde yeni bir açılım yaratmaktadır. İntravenöz polivalan immünglobulin tedavisi 

esnasında hastaların APACHE ve sepsis skorlamalarına göre sınıflandırılmalarının çok daha 

etkin sonuçlar doğuracağı düşünülmektedir. Pentaglobulin tedavisine alınan septik şoktaki 

hastalarda 5. günde APACHE II skorlarında ve 6 haftalık mortalite oranlarında belirgin 

azalma tespit edilmiştir. Biz de Pentaglobulin tedavisi verdiğimiz olgularda, APACHE II 

skorlarında anlamlı azalma ve buna paralel olarak sağ kalım oranlarında artış saptadık.

P330 

LAPAROSKOPİK VE AÇIK BARİATRİK CERRAHİ SONRASI MORBİD OBEZ 

HASTALARININ YOĞUN BAKIM TAKİPLERİNİN KARŞILAŞTIRILMASI 

Elvan Leyla Uludağ 1 * ,Emre Çamcı 2 ,Simru Tuğrul 2 ,Perihan Ergin Özcan 3 ,Nahit 

Çakar 4 

1 İstanbul Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji - 2 stanbul Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji - 3 stanbul 

Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji İstanbul- 4 stanbul Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji - 

Amaç: Obezitenin,birçok sistemik hastalıkla birlikteliğinin mortalite ve morbiditeyi arttırdığı 

bilinmektedir.Medikal olarak tedavisi sağlanamayan hastalara laparoskopik veya açık cerrahi 

uygulanabilmektedir.Günümüzde operasyon süresi hariç laparoskopik cerrahinin açık 

cerrahiye mobilizasyon, yara iyileşmesi, postoperatif ağrı ve hastanede yatış süresi gibi bir 

çok yönden üstünlüğü gösterilmiştir.Bu retrospektif çalışmamızda 2000-2005 yılları arasında 

laparoskopik veya açık yöntem bariatrik cerrahi girişim uygulanan hastaların yoğun bakım 

takipleri karşılaştırılmıştır. 

Yöntem-Gereç: Yaş ortalaması 41.9±14.4 olan toplam 30hasta çalışmaya kabul 

edilmiştir.Hastaların %37’sine laparoskopik gastrik banding , %63’üne açık cerrahi girişimle 

gastrik banding uygulanmıştır.Postoperatif dönemde takip edilmek üzere yoğun bakım 

servisine kabul edilmiştir.Takiplerinde hastaların mekanik ventilasyon,entübasyon,yoğun 

bakım yatış süreleri, noninvazif ventilasyon ihtiyaçları, gelişen komplikasyonlar 

kaydedilmiştir. 

Bulgular: Hastaların ortalama operasyon süreleri, mekanik ventilasyon, entübasyon ve yoğun 

bakım yatış süreleri Tablo1 gösterilmiştir.Cerrahi girişimler operasyon süresi açısından 

karşılaştırıldığında laparoskopik yöntem ile ortalama cerrahi süresi 114.4±33.6 dak, iken,açık 

yöntem ile 198.6±85.3 dak, olarak kaydedilmiştir(p:0.04).Mekanik ventilasyon, entübasyon 

ve yoğun bakımda kalma süreleri karşılaştırıldığında istatistiksel olarak bir fark 

bulunmamıştır.Hastaların postoperatif dönemde uygulanan rutin 400 mg/gün tramadol’a 

rağmen açık cerrahi uygulanan grupta 13hastanın (%69),laparoskopik cerrahi uygulanan 

grupta ise 4hastanın(%36)ek analjezik gereksinimi olmuştur(p

13 

14 

Operasyon süresi(dk) 198.6±85.3 

17 

MV süresi (saat) 

21 

Ent. süresi(saat) 

25 

YB süresi (saat) 

18 

2.62±1.77 

22 

4.35±3.63 

26 

17.63±5.67 

15 

114.4±33.6 

19 

4.14±5.43 

23 

16 

0.04* 

20 

0.53 

24 

5.94±6.89 0.84 

27 

28 

23.84±13.09 0.23 

*p

P331 

VENTİLATÖR İLİŞKİLİ PNÖMONİYİ ÖNLEMEDE, GLUTAMİN DESTEKLİ 

TOTAL PARENTERAL BESLENME (TPN)’NİN, GLUTAMİNSİZ ENTERAL VE 

TPN İLE KARŞILAŞTIRILMASI 

MELTEM AYDOĞMUŞ 1 ,İSMAİL KATI 2 * ,MURAT TEKİN 3 ,YAKUP TOMAK 3 

,CEYDA ÖZHAN 3 




Giriş ve Amaç: Çalışmamızda mekanik ventilatör desteği sağlanan hastalarda, ventilatör 

ilişkili pnömoni gelişimini önlemede, glutamin destekli total parenteral beslenmenin (TPN), 

enteral ve total parenteral beslenmeye bir üstünlüğü olup olmadığının araştırılması amaçlandı. 

Gereç ve Yöntem: Yerel Etik Kurul izni alınan mekanik ventilatör desteğine ihtiyacı olan, 

yoğun bakım ünitesine takip edilen 60 olgu, rastgele 3 gruba ayrıldı. Birinci gruba enteral, 

ikinci gruba TPN, üçüncü gruba ise glutamin destekli TPN başlandı. Hastalarda 7 gün 

boyunca ventilatör ilişkili pnömoni gelişip gelişmediği takip edildi. 

Bulgular: Gruplar arasında demografik veriler, kronik hastalık, steroid tedavisi, göğüs tüpü 

varlığı, derin trakeal aspirat kültürleri ve kan kültüründe üreme, gram yaymada 

mikroorganizma ve lökosit görülmesi, ateş, lökositoz, sekresyon artışı, ral, O2 ihtiyacında 

artış, akciğer infiltrasyonu ve VİP gelişimi açısından istatistiksel olarak fark bulunmadı. Ateş, 

lökositoz, CRP ve sedimentasyon değerleri arasında herhangi bir korelasyon görülmedi. 

Tartışma: VİP tanısı; 38 0C nin üzerinde ateş, lökositoz veya lökopeni ve pürülan solunum 

sekresyonların artmasından en az iki kriterin varlığıyla konulur. Prevalansı %6-52 arasında 

değişir (1). 

Sonuç: VİP, glutamin destekli TPN grubunda daha az gelişmesine karşılık, gruplar arasındaki 

farklılık istatistiksel olarak anlamlı bulunmadı. Glutamin destekli TPN nin, VİP gelişimin 

önlemede, enteral beslenme ve tek TPN’ye bir üstünlüğü olmadığı kanısına varıldı. 

Kaynaklar: 1. Chest.; 120 (3): 955-970, 2001.

P332 

DOMUZLARDA CPR SONRASI KOGNİTİF FONKSİYONLARIN 


Füsun Demir 1 * ,Kai Kottman 2 ,Anne Timper 2 ,Rolf Rossaint 3 ,Michael Fries 3 

1 Ege Üniversitesi tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon, İzmir-Afghanistan 2 

Rheinland-Westfaelische Technische Hochschule AAachen Tıp fakültesi, Öğrenci - 3 

Rheinland-Westfaelische Technische Hochschule AAachen Tıp fakültesi, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon - 


Kardiyak arrest sonucunda gelişen iskemi kognitif disfonksiyon ile sonuçlanabilir. Bu 

çalismada domuzlarda mekan hafızası öğrenme testinin kognitif değerlendirme için 

kullanılabilirliği ve uzayan iskemi sürelerinin etkisi incelenmiştir. 

Araç ve Yöntem: 

Çalışma öncesinde 35-40 kg ağırlığındaki domuzlar tamamen aynı olan üç kutudan beslenmek 

üzere eğitildiler. Deneyden 5 gün önce kutulardan ikisi kilitlendi. Bir kutu hayvanların 

burunları ile açmalarına izin verecek sekilde açık bırakıldı. Hayvanlar beslenmek için kutuyu 

açmayı öğrendiler ve kutuyu açmak icin gerekli süre hergün kaydedildi. 

Deney sırasında anestezi uygulanmış olan domuzlarda sefalik venden ilerletilen bir kateterden 

elektrik uygulanması ile ventriküler fibrilasyon (VF) oluşturuldu. Hayvanlar rastlantısal 

olarak üç gruba ayrıldılar. 1. grupta kardiyak arrest süresi 5 dakika ikinci grupta ise 8 dakika 

idi. Bu dönemde iki gruba da resüsitasyon uygulanmadı. İskemi süreleri sonunda otomatik bir 

cihaz ile toraks kompresyonları başlatıldı. Her iki grupta da toraks kompresyonlarına 

başlanmasından sonraki birinci dakikada IV 1 mg adrenalin uygulandı ve beş dakika 

resüsitasyon uygulamasından sonra domuzlar defibrile edildiler. 

Kardiyak arrest oluşturulan gruplarda spontan dolaşımın dönmesinden sonra 6 saat süreyle 

vital fonksiyonlar izlendi ve sonra uyandırılarak kafeslerine alındılar. Kontrol grubunda ise 

anestezi sonrası kateterizasyonlar uygulandı, VF oluşturulmadı ve hayvanlar 6 saat izlendi. 

Resüsitasyon sonrası dört gün süresince önceden öğretilmiş olan test kullanılarak tekrar 

kognitif değerlendirme yapıldı. Postresüsitatif 5. günde domuzlara yeniden anestezi uygulandı 

ve beyinleri çıkartıldı. 

Bulgular: 

Testin ögrenilmesinde tüm hayvanlar basarılı oldular ve tipik bir öğrenme grafiği gösterdiler. 

Deney öncesi dönem kutu açma süreleri arasında farklılık izlenmedi. Postresüsitatif ilk iki 

günde iskemi süresi 8 dakika olan hayvanlarda kutuyu açma süresi, iskemi süresi 5 dakika 

olanlar ve kontrol grubuna göre uzun bulundu. Bu farklılık istatistiksel olarak anlamlı idi. 


Domuzlarda kardiak arrest sonrası farklı arrest sürelerinin kognitif fonksiyonlara etkisini 

incelemede mekan hafızası ögrenme testinin değerli ve uygulanabilir olduğunu gözlemledik. 

Tablo id 1 

Tablo 1: Gruplarda Postresüsitatif ilk iki gün kutu açma sür 

1 2 3

Gruplar 1. gün 2.gün 

4 

5 

5 dk. iskemi 188,9+/-412,6 

7 

8 

6 

20,4+/-32,1 

8 dk. iskemi 1150,8+/-155,6 638,4+/-492,1 

10 

kontrol 

11 

7,0+/-6,9 

9 

12 

4,7+/-2,3 

Süreler saniye olarak ölçülmüştür (+/-SD)

P333 

CERRAHİ YOĞUN BAKIMDA İZLENEN KAFA TRAVMALI HASTALARDA 

UYGULANAN VENÖZ TROMBOEMBOLİZM PROFİLAKSİSİNİN 


Ayşe Yıldırım 1 * ,Simru Tugrul 2 ,Hakan Yanar 3 ,Gülçin Hepgül 4 ,Mehmet Kurtoglu 5 

1 İstanbul Üniversitesi İstanbul Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji Anabilim Dalı - 2 İstanbul 

Üniversitesi İstanbul Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji Anabilim Dalı, İstanbul-Turkey 3 İstanbul 

Üniversitesi İstanbul Tıp Fakültesi, Genel Cerrahi Anabilim Dalı - 4 İstanbul Üniversitesi 

İstanbul Tıp Fakültesi, Genel cerrahi Anabilim Dalı - 5 İstanbul Üniversitesi İstanbul Tıp 

Fakültesi, Genel Cerrahi Anabilim Dalı - 

GİRİŞ: Cerrahi yoğun bakım ünitesinde takip edilmekte olan travmalı hastalarda kanama ve 

venöz tromboemboli komplikasyonu sık görülmektedir. Politravmatize hastalarda venöz 

tromboemboli riski (VTE) %70’e kadar çıkabilmektedir. Özellikle kafa travmalı hastalarda, 

intrakkranyal kanama riskinin artmaması için bilinen klasik yöntemler VTE profilaksisinde 

yeterli olmamaktadır. Bu çalışmada kafa travmalı hastalarda VTE profilaksisi için en sık 

kullanılan farmakolojik yöntem (düşük molekül ağırlıklı heparin:DMAH) ile mekanik 

yöntemin (antiembolik çorap ile intermittan pnömatik kompresyon) etkinliğinin ve 

komplikasyonlarının karşılaştırılması amaçlanmıştır. MATERYEL VE METOD: Etik kurul 

onayı alınarak, Mayıs 2005- 2006 tarihleri arasında yatan, 15-85 yaş arası, kafa travması olan 

54 hasta prospektif, randomize olarak çalışmaya alınmıştır. Tüm hastalara yoğun bakıma 

kabulünden sonra kanama yönünden stabil oluncaya kadar dizaltı varis çorabı giydirilmiş ve 

intermittan pnömatik kompresyon (İPC) (SCD, Tyco, USA) uygulanmıştır. Hastalar kanama 

eğilimi açısından stabil olduktan sonra, bir grupta İPC işlemi sonlandırılarak DMAH olan 

Tinzaparin sodium (İnnohep) 3500 IU, tek doz/gün, subkutan uygulamaya başlanmıştır (Grup 

1, n:27). Diğer grupta ise İPC profilaksisine devam edilmiştir (Grup 2, n:27). Tüm hastaların 

yaşı, cinsiyeti, yoğun bakım kalış süresi, hastane kalış süresi, APACHE II Skoru, Travma 

Skoru (İSS), Tromboz Risk Faktörü Skoru, komplikasyonları, mortalite kaydedilmiş ve yatak 

başında alt extremitelerine, aralıklı venöz Doppler sonografisi yapılmıştır. İstatistiksel 

analizde student- t ve Fisher testi kullanılmış ve p

Grup1(DMAH Grup2(İPC) 

4 

Cins.(K/E) 

5 

7/20 

6 

7/20 

7 

Yaş 

8 

37.7+/-17 

9 

37.8+/-18 

10 

APACHEII 

11 

14.3+/-8 

12 

14.4+/-6 

13 

İSS 

14 

18.7+/-8 

15 

18.4+/-7 

16 

RiskFaktör 

17 

9.7+/-4 

18 

8.8+/-3 

19 

YB.Kalış 

20 

14.3+/-8 

21 

9.5+/-6* 

22 

Hst.Kalış 

23 

24.6+/-13 

24 

15.7+/-10* 

25 

Mortalite 

26 

3(%11) 

27 

10(%37) 

28 

GCS

P334 

YOĞUN BAKIM ÜNİTESİNDE FORSEPS DİLATASYONEL PERKÜTAN 

TRAKEOSTOMİ DENEYİMLERİMİZ 

Şule Akın 1 ,Anış Arıboğan 2 * 

1 Başkent Üniversitesi Adana Uygulama ve Araştırma Merkezi, Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon, ADANA-Turkey 2 Başkent Üniversitesi Adana Uygulama ve Araştırma Merkezi 

ve Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 

Giriş ve Amaç: Perkütan trakeostomi son yıllarda yoğun bakım ünitelerinde cerrahi 

trakeostomiye göre oldukça kabul gören bir yöntemdir. Kullanılan malzemeye göre farklı 

uygulama teknikleri bulunmaktadır. Burada hastanemiz yoğun bakım ünitesinde forseps 

dilatasyonel yöntem ile uygulanan perkütan trakeostomi deneyimlerimiz aktarılmaktadır. 

Gereç ve Yöntem: Ağustos 2005 ve Ağustos 2006 tarihleri arasında forseps dilatasyonel 

yöntemi ile yoğun bakım ünitemizde yatak başı trakeostomi açılan hastalar çalışmaya alındı. 

İşlem bu konuda deneyimli 2 ayrı yoğun bakım hekimi tarafından trakeostomi açılması ve 

havayolu koruması için dönüşümlü olarak uygulandı. Trakeostomi açılması sedoanaljezi ile 

gerçekleştirildi. Hastalar yaş, cinsiyet, yoğun bakım ünitesinde bulunma nedeni, mekanik 

ventilasyon günü dikkate alınarak kaydedilirken, yöntem de işlem süresi ve komplikasyonlar 

açısından değerlendirildi. 

Bulgular: Forseps dilatasyonel trakeostomi açılan 68 hastadan (30 Erkek, 38 Kadın) 4’ü 20-30 

yaş arasında, 6’sı 30-40 yaş arasında, 46’sı 40-50 yaş arasında, 12’si 50-60 yaş arasında idi. 

Hastaların 46’sı (%68) travma hastası olup bunların 5’i göğüs travması, 16’sı kafa travması, 

25’i multi travma idi. Geri kalanın (22 hasta, %32) 18’ine çeşitli nedenlerle uzamış mekanik 

ventilasyon (7 günün üzerinde), 4’üne de postoperatif üst havayolu obstrüksiyonu nedeniyle 

trakeostomi açıldı. Hastalardan 9’una (%13) balon-valv-maske cihazı, diğerlerine ise (%87) 

endotrakeal entübasyon eşliğinde işlem uygulandı (FiO2:1). İşlem süresi 120 ± 30 saniye idi. 

2 (%2.9) hastada trakeostomi açıldıktan sonra minör kanama izlendi. Kanama haricen 

uygulanan baskı ile durduruldu. Ayrıca hiçbir hastada hipoksi, trakea hasarlanması, subkütan 

amfizem, pnömotoraks, kanülün yanlış yerleştirilmesi gibi komplikasyonla karşılaşılmadı. 

Tartışma ve Sonuç: Perkütan trakeostomi yatak başında süratle açılabilmesi nedeniyle hem 

hasta hem de yoğun bakım çalışanları için oldukça konforlu ve avantajlıdır. Bu amaçla 

uygulanan tekniklerden biri olan forseps dilatasyonel trakeostominin deneyimli ekipler 

tarafından uygulandığında yoğun bakım hastalarında güvenle kullanılabilecek ve 

komplikasyon riskinin minimal olacağı bir yöntem olduğu kanaatine varıldı. 

Kaynaklar: 

1. Int Care Med 2004;30(6):1212-5. 

2. Anaest Int Care 2006; 34(1):51-4.

P335 

HASTANEMİZ YOĞUN BAKIM ÜNİTELERİNDEKİ NOZOKOMİYAL 

ENFEKSİYONLARIN DEĞERLENDİRİLMESİ 

Tuba Turunç 1 ,Yusuf Ziya Demiroğlu 1 ,Şule Akın 2 ,Hikmet Uncu 3 ,Şule Çolakoğlu 3 

,Anış Arıboğan 4 * ,Hande Arslan 5 

1 Başkent Üniversitesi Adana Uygulama ve Araştırma Merkezi, İnfeksiyon Hastalıkları ve 

Klinik Mikrobiyoloji - 2 Başkent Üniversitesi Adana Uygulama ve Araştırma Merkezi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon, ADANA-Turkey 3 Başkent Üniversitesi Adana Uygulama ve 

Araştırma Merkezi, İnfeksiyon Hastalıkları ve Klinik Mikrobiyoloji - 4 Başkent Üniversitesi 

Adana Uygulama ve Araştırma Merkezi ve Çukurova Üniversitesi Tıp Fakültesi, 

Anesteziyoloji ve Reanimasyon - 5 Başkent Üniversitesi Tıp Fakültesi Ankara Hastanesi, 

İnfeksiyon Hastalıkları ve Klinik Mikrobiyoloji - 

Giriş ve Amaç: Nozokomiyal enfeksiyonlar yoğun bakım tedavilerinin en önemli 

komplikasyonunu oluşturmaktadır. Doğru ve yeterli enfeksiyon kontrolü ve antibiyotik 

kullanım politikalarını belirlemede epidemiyolojinin ve bu enfeksiyonların risk faktörlerinin 

belirlenmesi gerekmektedir. Bu çalışmada hastanemiz yoğun bakım ünitelerinde bir yıllık 

nozokomiyal enfeksiyon oranları ve sistemlere göre dağılımlarını belirleyerek nozokomiyal 

enfeksiyon kontrol politikalarını yönetmeyi amaçladık. 

Gereç ve Yöntem: 1 Ocak ve 31 Aralık 2005 tarihleri arasında “Hastane Enfeksiyon Kontrol 

Komitesi” tarafından belirlenen yoğun bakım ünitesi enfeksiyonları frekanslarına, enfeksiyon 

ajanlarına ve bu enfeksiyonların yoğun bakım üniteleri ile enfeksiyon bölgelerindeki 

dağılımına göre tetkik edildi. Hastane enfeksiyon oranları klinik yöntemler ve laboratuvar 

tabanlı aktif prospektif surveyanstan elde edilen verilere göre değerlendirildi. 

Bulgular: Bu çalışmada dahiliye yoğun bakım ünitesi, cerrahi yoğun bakım ve reanimasyon 

ünitesi, koroner yoğun bakım ünitesi, kardiyovasküler yoğun bakım ünitesi ve yanık yoğun 

bakım ünitesinin surveyans sonuçları kullanıldı. Bu süre içinde bu kliniklerin toplam hasta 

sayısı 5051 olarak tespit edildi. Bu hastaların 460’ına (%9.1) nozokomiyal enfeksiyon tanısı 

konuldu. Nozokomiyal enfeksiyonların sistem dağılımına bakıldığında kan dolaşımı 

enfeksiyonları ilk sırada (n=196, %42.6) yer almaktaydı. Bu sonucu üriner sistem (n=115, 

%25) ve kateter (n=35, %17.6) enfeksiyonları izledi. En fazla izole edilen mikroorganizmalar 

P. aeroginosa (%23), Candida spp (%16.5) ve metisiline dirençli koagülaz negatif 

Staphylococcus (%13.1) idi. 

Tartışma ve Sonuç: Hastanemiz yoğun bakım ünitelerinde en sık nozokomiyal 

enfeksiyonların bakteriyemi ve üriner sistem enfeksiyonu olduğu görülen bu çalışmanın 

sonuçları intravenöz ve üriner kateter uygulama ve bakımında daha fazla dikkatin çekilmesi 

gerektiğini vurgulamaktadır. Bu konuda hastane personelinin eğitimi “Hastane Enfeksiyon 

Kontrol Komitesi” tarafından sürdürülmektedir. 

Kaynaklar: 

1.Int J Antimicrob Agents. 2006;28:86-90

2.Drugs. 2006;66(6):751-68

P336 

AĞIR SEPSİSTE KONVANSİYONEL YAKLAŞIMA AKTİVE PROTEİN C 

EKLENMESİNİN APACHE-II SKORU ÜZERİNE ETKİSİ 

Lütfi Yavuz 1 * ,Berit Gökçe Ceylan 2 ,Füsun Eroğlu 2 

1 Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD Isparta- 2 

Süleyman Demirel Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon AD - 


Yoğun Bakım Ünitemizde 2004 – 2006 tarihleriinde ağır sepsis tanısı almış olguların 

tedavilerinde konvansiyonel yaklaşım ile buna Aktive Protein C (APC) eklenmesinin 

APACHE II skoru üzerine etkisini araştırdık. 

GEREÇ-YÖNTEM 

Çalışma APACHE-II skoru ≥26 olan, kan kültürlerinde patojen üreme olan, en az 2 organ 

sisteminde sepsise bağlı yetmezlik ortaya çıkan, ağır sepsis tanısı almış, 17–86 yaşlarında 45 

olgu üzerinde yapıldı. Tüm olgulara mekanik ventilasyon ve destek tedavisi verildi. 

Antibiyogram sonuçlarına göre bütün olgulara konvansiyonel antibiyoterapi uygulandı. 

Randomize olarak seçilen 22 olguda antibiyotik tedavisine ek olarak 96 saat APC infüzyonu 

24 µg/kg/s dozda uygulandı (Grup I). Konvansiyonel yaklaşımla ve sadece antibioterapi alan 

23 olgu da kontrol grubu olarak değerlendirildi (Grup II). Grup I’de APC infüzyonu öncesi ve 

sonrası; Grup II’de ise üreme görülen kan kültürünün alındığı an ve kültürden 5 gün sonrası 

APACHE-II skoru hesaplandı. Grup I’de kanama testlerinde uzama varsa APC, TDP 

sonrasında uygulandı. Kanama testleri 6 saat ara ile tekrarlandı. Testlerde uzama saptanan 

olgularda infüzyona ara verildi, TDP ile düzelme sağlanıp daha sonra infüzyona devam edildi. 

Kanama pıhtılaşma testlerinin düzeltilemediği durumlarda infüzyon sonlandırıldı. 

BULGULAR 

Gruplar arasında cinsiyet ve yaş açısından fark yoktu (p=0.763, p=0.536). Grup I’de APC 

infüzyonu öncesi 28.86±4.88 olan APACHE-II değeri, infüzyon sonrası 21.13±4.95’e 

geriledi. Aradaki fark istatistiksel olarak çok anlamlı idi (p

P337 

EVDE MEKANİK VENTİLASYON UYGULAMALARIMIZ 

Ayşegül Çizen 1 ,Gülcan Berkel Yıldırım 1 * ,Gıyasettin Fidan 1 ,Elif Bombacı 2 ,Banu 

Çevik 3 ,Serhan Çolakoğlu 4 

1 Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, II.Anesteziyoloji ve Reanimasyon 

Kliniği - 2 Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, II.Anesteziyoloji ve 

Reanimasyon Kliniği İstanbul- 3 Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, 

II.Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği istanbul- 4 Dr. Lütfi Kırdar Kartal Eğitim ve 

Araştırma Hastanesi, II.Anesteziyoloji ve Reanimasyon Kliniği - 

Giriş ve Amaç: Evde mekanik ventilasyon (EMV) uygulaması yoğun bakımda mekanik 

ventilatörden ayrılamayan, vital bulguları stabil seyreden kronik solunum yetmezliği olan 

hastaların tedavilerinin evde devam ettirilmesi amacıyla uzun süredir kullanılan bir 

yöntemdir. Bu çalışmamızda yoğun bakım ünitemizden ev tipi solunum cihazı ile taburcu 

edilen hastalara ait verileri sunmayı amaçladık. 

Gereç ve Yöntem: Hastanemiz Yoğun Bakım Ünitesinden ev tipi solunum cihazı ile taburcu 

edilen hastalara ait veriler Tablo I’ de gösterilmiştir. Çeşitli nedenlerle mekanik ventilatörden 

ayrılamayan hastalara trakeotomi açıldı, vital bulguları stabil hale geldiğinde aile bireylerinin 

bilgilendirilmesi ve onaylarının alınmasının ardından EMV planlandı. Ev tipi solunum 

cihazlarının ayarları uzman hekimlerce yapılarak klinik gözlem ve kan gazı takipleriyle 

hastaların cihazlara uyumu sağlandıktan sonra evde bakımı üstlenecek bireylere genel hasta 

bakımı, ventilatör kullanımı ve idame medikal tedavi konularında eğitim verildi. Evde bakım 

için gerekli olan diğer malzeme ve ekipmanın sağlanmasının ardından aylık poliklinik takibi 

önerisiyle hastalar eve taburcu edildi. 

Hasta III EMV’nin 18. gününde kaybedilirken diğer hastaların takipleri halen sürmektedir. 

Tartışma ve Sonuç: EMV uygulaması uzamış mekanik ventilasyon gereken hastalarda yaşam 

kalitesini arttıran, yoğun bakım ünitelerinin daha verimli kullanılmasına olanak veren pratik 

bir yöntemdir. Ancak altta yatan hastalıklara bağlı problemler, ani gelişebilen 

komplikasyonların zamanında fark edilememesi, aileye getirdiği fiziksel ve sosyolojik yük 

sebebiyle bu tür hastaların takip ve tedavilerinin yapılacağı özellikli merkezlere ihtiyaç 

olduğu kannatindeyiz. 

Tablo id 1 

Tablo-I: Hastalara ait veriler 

1 

2 

3 

Hasta Yaş Cinsiyet Tanı 

7 

I 

15 

II 

23 

III 

8 

62 

16 

9 

24 

21 

9 

E 

17 

K 

25 

E 

4 

10 

ALS 

18 

Pompe 

26 

Servikal kesi 

5 

YB kalış süresi EMV süresi 

11 12 

42 gün 

19 20 

5 ay 

27 

115 gün 

6 

13 14 

15 ay 

21 22 

97 gün 

28 29 

17 gün

30 

IV 

38 

V 

31 

76 

39 

62 

32 

K 

40 

E 

33 

KOAH,SVH 

41 

KOAH 

35 

34 

125 gün 

42 43 

34 gün 

36 37 

176 gün 

44 45 

14 ay 

*Amyotrofik Lateral Skleroz,**Tip II Glikojen Depo Hastalığı

P338 

AKUT SOLUNUM YETERSİZLİĞİNDE BIPAP VE ATC İLE BİLEŞİK YAPAY 

SOLUNUM 

Ender Gedik 1 ,Kadir Demir 2 ,Müslüm Çiçek 2 * ,A.Kadir But 2 ,Türkan Toğal 2 ,M.Özcan 

Ersoy 2 

1 İnönü Üniversitesi Tıp Fakültesi, Anesteziyoloji ve Reanimasyon Malatya- 2 İnönü 


Giriş ve Amaç: Güncel ventilatörler birden fazla solunum modunun aynı anda kullanımına 

olanak sağlamıştır (1). Ancak modların birlikte kullanımı ile elde edilen bileşik ventilasyonun 

klinik anlamı, avantajları ya da dezavantajları üzerine yeterli veri bulunmamaktadır (2). Bu 

çalışmada; akut solunum yetersizliği (ASY)’ne sahip olgularda, farklı sürelerdeki BIPAP 

(biphasic positive airway pressure ventilation) ventilasyonuna ATC (automated tube 

compensation) eklenmesinin; hemodinami, yapay solunum parametreleri ve alveolar gaz 

değişimi üzerine etkilerinin karşılaştırılması amaçlandı. 

Gereç ve Yöntem: Çalışmaya alınan 60 erişkin olgu remifentanil-midazolam infüzyonu ile 

Ramsay sedasyon skoru 3 olacak şekilde sedatize edilerek, Dräger Evita 4 ventilatör ile 

solutuldu. İlk bir saatte uygulanan BIPAP ventilasyonu sonrası, olgular rasgele iki gruba 

ayrıldı: Grup 1 (n=30) için 6 saat, grup 2 (n=30) 12 saat süreyle devam eden BIPAP 

ventilasyonu sonrası tüm olgulara % 100 oranında ATC 6 saat süreyle uygulandı. Ventilatör 

parametreleri; Pinsp < 30 cmH2O, fmek ≤ 16/dk, I: E = 1: 2, FiO2 < 0.6, PEEP = 5 cmH2O, 

VT ≤ 8 mL/kg, PaCO2 35–50 ve PaO2 70–110 mmHg olacak şekilde ayarlandı. Çalışma 

parametreleri; yapay solunumun birinci saati (T1), BIPAP sonu (T2) ve BIPAP + ATC 

ventilasyonu sonunda kaydedildi (T3). 

Bulgular: Grupların; demografik ve klinik koşulları, hemodinamik verileri, PEEPi, havayolu 

kompliyansı, PaCO2, SaO2 ve PaO2 değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark 

bulunamadı. BIPAP ventilasyonu üzerine daha erken sürede ATC eklenmesi ile Pinsp, 

VTinsp, VTeksp, FiO2 değerlerinin azalması ve MVspo/top değerleri ve horovitz indeksinde 

görülen artış istatistiksel olarak anlamlıydı (p

P339 

İKİ YILLIK TORASİK ANESTEZİ OLGULARIMIZDA POSTOPERATİF 

SOLUNUM YETMEZLİĞİ VE MORTALİTE 

HİLAL SAZAK* ,FATMA ULUS ,ESER ŞAVKILIOĞLU 



GİRİŞ VE AMAÇ: Son 30 yılda göğüs cerrahisi ve anestezisindeki gelişmelerle postoperatif 

komplikasyonlar azalmasına rağmen, özellikle pulmoner rezeksiyonlardan sonra gelişen 

solunumsal komplikasyonlar major morbidite ve mortalite nedeni olarak kalmıştır. Bu 

retrospektif çalışmada göğüs cerrahisi uygulanan olgularda postoperatif solunum yetmezliği 

sıklığını, bu olguların perioperatif durumlarını ve mortaliteyi belirlemeyi amaçladık. 

GEREÇ VE YÖNTEM: 2 yıl içinde elektif göğüs cerrahisi yapılan 2407 olgudan 46’sının 

cerrahi yoğun bakım ünitesinde (YBÜ) invaziv mekanik ventilasyon (MV) gereksinimi oldu. 

Bu olguların preoperatif ve intraoperatif tüm anestezi kayıtları retrospektif olarak incelendi. 

Anestezi indüksiyonunu takiben bütün pulmoner rezeksiyon olguları endobronşiyal çift 

lümenli tüple entübe edildi. Kliniğimizde olgular kontrendikasyon olmadıkça operasyon 

bitiminde ekstübe edilip YBÜ’nde izlenmekte postoperatif 1. günde ise servise transfer 

edilmektedir. Rutin olarak postoperatif ağrı kontrolü yapılmaktadır. 

BULGULAR: 2407 olgunun 1767’sine torakotomi, bunların da 1128’ine (%63.8) pulmoner 

rezeksiyon yapıldı. MV gereksinimi olup yaş ortalaması 57.9 ¹ 14.5 ve ortalama anestezi 

süresi 212.8 ¹ 77 dk olan 46 olgunun 35’i erkekti. 41’ine torakotomi, 27’sine pulmoner 

rezeksiyon uygulanmıştı. 33’ünün en az bir yandaş hastalığı, 27’sinin sigara alışkanlığı vardı. 

19’u ameliyattan entübe çıktı; 2’si operasyon günü, diğerleri ise ilerleyen günlerde servisten 

alınarak entübe edildi. 30’unun MV gereksinimi 1 günden azdı; diğerlerinin ortalama MV 

süresi 11.6 ¹ 8.9 gündü. 46 olgunun 25’i eksitus oldu (mortalite oranı: % 54.3). Eksitus 

olanların ise 15’ine rezeksiyon yapılmıştı. Olguların, ortalama YBÜ yatış süresi 6.4 ¹ 9.2 

gündü. 

TARTIŞMA VE SONUÇ: 2 yıllık torasik anestezi olgularımızın retrospektif incelemesinde 

postoperatif solunum yetmezliği gelişenlerin mortalite oranı literatürle benzerlik 

göstermektedir. Göğüs cerrahisi olgularının preoperatif değerlendirme / hazırlık ve 

intraoperatif izlem kadar, postoperatif dönemde de solunumsal komplikasyonlar açısından 

yakın izlem ve solunum desteği ile ilgili ekipmanların hazırlanması yönünden özellikli 

olduğunu düşünüyoruz.

Poster bildirileri TARK 2006 - TARD

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?