İLKÖĞRETİM 5., 6., 7. ve 8. SINIF ... - Prof.Dr. Seval Fer

üniversite 1. ve 2. sınıf öğrencisi katılmıştır. Araştırma verileri, “Kampus OdaklıSosyal Hazırlıklar Ölçeği” ile elde edilmiştir. Araştırmadan elde edilen veriler, t-test,Manova ve Regresyon Analizi ile çözümlenmiştir. T-test sonucunda, üniversiteöğrencilerinin algıladıkları sosyal desteğin uyuma olan etkisinin, öğrencilerin farklıüniversitelerden gelmesine göre değişmediği bulgulanmıştır. Ancak Manovasonuçlarına göre kampus oryantasyon programına katılan öğrencilerin sosyal destekpuanlarının diğer öğrencilere göre daha yüksek olduğu saptanmıştır. Bununlabirlikte, regresyon analizi sonucunda, arkadaş edinme değişkeninin, varyansın büyükbir bölümünü açıkladığı görülmüştür. Öğrenciler, kampus programlarınınüniversiteye uyumlarını olumlu yönde etkilediğini belirtmişlerdir.Vedder, Boekaerts ve Seegers (2005) yaptıkları çalışmalarında, erken ergenlikte,aileden, öğretmenlerden ve akranlardan alınan sosyal desteği incelemeyiamaçlamışlardır. Araştırmaya 10 ile 13 yaş arası, 245 Alman, 172 Türk ve Faslıolmak üzere toplam 417 öğrenci katılmıştır. Araştırma verileri, araştırmacılartarafından geliştirilen, “Algılanan Sosyal Destek Öğrenci Anketi” ve Vorst (1990)tarafından geliştirilen, “Okul Tutum Ölçeği” ile elde edilmiştir. Araştırmadan eldeedilen veriler, Korelasyon Analizi ve Anova ile çözümlenmiştir. Araştırma bulguları,Alman öğrencilerin, ailelerinden, öğretmenlerine göre daha fazla öğretimsel destekaldıklarını gösterirken; göçmen öğrencilerin bu desteği daha fazla öğretmenlerindenaldıklarını göstermiştir. Tüm gruplarda, aileler, duygusal destek sağlamada ilk sıradayer almıştır. Bununla birlikte öğrenciler, sınıf içerisinde öğrenme problemleriylekarşılaştıklarında öğretmenlerinden sosyal destek aldıklarını belirtmişlerdir.Holt ve Espelage (2005), 7., 8., 9., 10., 11. ve 12. sınıf öğrencilerinden, 319 erkek,362 kız olmak üzere, toplam 681 ergenin katılımıyla gerçekleştirdikleriaraştırmalarında, sosyal desteğin, şiddet, depresyon ve kaygıyı engellemedeki rolünüincelemişlerdir. Araştırma verileri, Shepard ve Campbell (1992) tarafındangeliştirilen, “Davranış Problemleri Envanteri”, Bernstein ve Fink (1998) tarafındangeliştirilen, “Çocukluk Travması Anketi”, Seidman, Allen, Aber, Mitchell, Feinman,Yoshikawa, Comtois, Golz, Miller, Ortiz-Torres ve Roper (1995) tarafındangeliştirilen, “Mikrosistem Destek/Uyuşma Ölçeği”, Foshee, Linder, Bauman veLangwick (1996) tarafından geliştirilen, “Şiddet İlişkileri Ölçeği” ve Achenbach54