Pobierz dokument - Biblioteka Polskiej Piosenki

3
Od redaktorów:
O tym co to kapitalizm – wiemy już
od dawna. Ale co to kapitalizm w kryzysie
– dowiadujemy się dopiero w tym roku.
W kapitalizmie decyduje kapitał, w kryzysie
– bieda i strach. Dlatego też, z wielkimi
przeprosinami wobec wszystkich, których
zawiedliśmy – przedstawiamy pierwszy
(i najprawdopodobniej jedyny) numer
„Piosenki” Anno Domini 2008.
Do naszego kwartalnika (uparcie go tak
będziemy traktować) napływa mnóstwo
tekstów i jeszcze więcej pomysłów, nie
licząc spontanicznych deklaracji zainteresowania.
Redakcję pobudza to do aktywności,
ale nie ma wpływu na niezbędne
dla edytorskiego finału realia. Papier, druk,
transporty etc. – kosztują. Zwłaszcza gdy
bieda, bo wtedy najtrudniej liczyć na czyjąś
bezinteresowną pomoc, na sponsora etc.
Ale nie mogliśmy przecież przegapić
naszego Dziewięćdziesięciolecia. Obchody
narodowego święta Polaków, szykowane
na 11 listopada 2008 dały bowiem
i naszemu środowisku – środowisku ludzi,
którzy nie tylko lubią śpiewać i słuchać,
ale też upatrują w piosence wartości tak
artystycznych, jak i społecznych, zwłaszcza
wychowawczych – silny impuls. Bardzo
wiele osób zdało sobie sprawę, bądź
przypomniało o tym, że piosenka była,
jest i pewnie zawsze będzie (póki będzie)
także świadectwem narodowych tradycji,
znakiem tożsamości. Nie tylko plemiennej,
nie tylko narodowej. Czasem lokalnej,
czasem cechowej. Zawsze jednak
piosenka umie skleić ludzi na co dzień
sobie obojętnych - w coś, co nazywamy
społecznością. Piosenka jest spotkaniem.
W takim zwłaszcza momencie przypomina
się niezapomniane zdanie niezapomnianej
pamięci Aleksandra Bardiniego,
który mawiał, że „w cywilizacji ludzi mijających
się obojętnie – każde spotkanie jest
wydarzeniem”.
Piosenka jest spotkaniem W numerze,
do którego lektury zachęcamy – przeczytacie
o tym dużo. Przeczytacie o piosence
– prawdzie czasu minionego. O piosence
– która bywa oznaką dumy, ale i bólu.
O piosence – wyznaniu miłości do rodzinnego
gniazda…
Do specjalnego, poczwórnie numerowanego
numeru „Piosenki” teksty napisali
świetni autorzy. Zaszczycili nas swymi
myślami o zjawisku profesorowie i prezydenci,
parlamentarzyści i oficerowie, piosenkarze
i poeci piosenki… Kilka tekstów
dotyka tematu w tej jubileuszowej chwili
bodaj najważniejszego. Na przykład
o hymnach polskich napisali, lub wokół
hymnów krążyli senator Piotr Boroń,
dyrektor Waldemar Domański i redaktor
(autor świetnej, choć wciąż jeszcze niewydanej
książki o muzycznych tradycjach
Karpat) Bartłomiej Sala. Praktykujące
z sukcesem piosenkarki młodego pokolenia
Dorota Osińska czy Margita Ślizowska
popatrzyły na to co robią z własnego doświadczenia
sceny i estrady, profesor Jacek
Majchrowski czy doktor Paweł Tański –
z perspektywy własnej erudycji.
Układ „Piosenki” jest jej stałym czytelnikom
znany: pierwsza część każdego
numeru – to prace omawiające gatunek
z szerszej, nieco teoretycznej, czasem nieco
publicystycznej perspektywy. W części
drugiej – mieścimy korespondencje z kraju
i świata. Tym razem na trzy wątki drugiej
części numeru zwracamy szczególną uwagę.
To debiut na naszych łamach profesora
Adama Zielińskiego, w „pocztówkach
z Wiednia” opisującego życie muzyczne
swego (od półwiecza) miasta. Druga sensacja
– to blok tekstów z Lublina. Któż
bowiem wie, że najpiękniejsza polska
posłanka doktor Joanna Mucha pisze też
i śpiewa ładne piosenki? Że wiceprezydent
Lublina Włodzimierz Wysocki, świadom
skojarzeń swego nazwiska – stara się dorównać
niezapomnianemu imiennikowi
Wołodii . I że pod lubelska Bramą przez
lata przejmujące prawdy o świecie śpiewał
poeta ulicy, Krzysztof Nowak… Poświęciliśmy
też wiele miejsca inicjatywie nad
wyraz cennej, mianowicie „warsztatom
artystycznym” w Pęzinie. W nich bowiem
widzimy przyszłość polskiej piosenki. Nie
w Mandarynie.
Zresztą po co to opisywać? Przeczytajcie
sami. Zapraszamy do lektury!
Poprawa & Skoczek
W NUMERZE m.in.
Boroń, Domański, Sala o hymnach polskich 4, 8, 10
Bukowski, Zapora o śpiewach polskiego żołnierza 15, 17
Binasiak o pieśniach turystycznych i o Bellonie 20, 46
Ślizowska o piosenkach warszawskich 29
Majchrowski o piosenkach krakowskich 31
Domański, Kardynał o lekcjach śpiewania i patriotyzmu 34, 62
Mańczyk o patriotyzmie swoim i Ciechowskiego 25, 40
Kondrak o Kasprzyckim 43
Poprawa o tym co było 52
Krasnoludowa, Orzeł, Folwarska,
Zawadzki, Czechalski – z Polski 54, 58, 68, 81, 84, 87
Cichocka, Zieliński ze świata 57, 82
Madej z lochu 66
Mucha, Wysocki i Nowak ten niezwykły Lublin 69, 70, 72
Skoczek zmaga się z bzdurą 73
Ochwanowski, Kadis, Tercz, Ciach piosenki i wiersze 32, 49, 86, 89
Rogalski, Tański, Serwatka o słowie śpiewanym 90, 91, 95