PDF1.94 MB - Wyższa Szkoła Komunikacji i ZarzÄ dzania

94Rola grup rówieśniczych w procesie socjalizacji młodzieżypolegające na zaostrzeniu przepisów karnych połączonych z traktowaniem młodzieżyna równi z dorosłymi przestępcami mają doraźny charakter i mogą byćtraktowane jedynie jako zabieg mający na celu uspokojenie opinii publicznej.Organizowanie akcji takich, jak np. godzina policyjna dla młodzieży bez rzetelnieprzeprowadzonych badań diagnostycznych może przynieść skutki nieprzewidywalnei szkodliwe. Takie zabiegi inicjowane najczęściej przez władze lokalnesą swoistym wentylem bezpieczeństwa, którego zadaniem jest odwrócenie uwagiod rzeczywistych problemów młodzieży. Ciekawą propozycją zmierzającą dorozwiązania kwestii związanych z problematyką przestępczości dzieci i młodzieżyjest powołanie instytucji mentora. Mentor to osoba pośrednicząca w procesie wychowaniapomiędzy rodziną, szkołą, władzami lokalnymi a wyspecjalizowanymiinstytucjami zajmującymi się wychowaniem. Osoba taka wchodzi w struktury gruprówieśniczych, jednak nie z pozycji przypisanej kuratorowi sądowemu czy pedagogowiszkolnemu, lecz raczej stara się wejść w rolę starszego kolegi. Pozytywnedoświadczenia w tym zakresie można zauważyć w USA (por. Hamilton, Darling,1989: 121-139). Funkcja mentora nie polega na rozpoznaniu środowisk tzw. trudnejmłodzieży, aby w ten sposób ułatwić pracę policji. Chodzi tu raczej o wielopłaszczyznowąpomoc, która kiedyś była domeną rodziny czy szkoły.Do niedawna w świadomości większości społeczeństwa polskiego istniałoprzekonanie dotyczące specyfiki społecznego pochodzenia nieletnich przestępców.W dzisiejszej rzeczywistości teza mówiąca o tym, że nieletni sprawcyprzestępstw wywodzą się w większości z patologicznych środowisk, nie jesttak jednoznaczna. Medialne doniesienia poruszające problematykę nieletnichsprawców na plan pierwszy wysuwają przestępstwa popełniane przez młodzieżwywodzącą się z rodzin, których nie można uznać za patologiczne. ZdaniemK. Kmiecik-Baran (1999), „chłód emocjonalny i błędy wychowawcze sprawiają,że i w zasobnych, pozornie dobrych domach wyrastają ludzie agresywni, okrutni.Coraz gorzej radzą sobie dorośli z przekazywaniem dzieciom pozytywnegosystemu wartości. Młodzież pozostaje więc wyalienowana od norm społecznych,wartości, własnych poglądów i innych ludzi” (K. Kmiecik-Baran, 1999: 53).Zwiększona liczba dzieci i młodzieży popełniających przestępstwa przeciwkożyciu i zdrowiu innych ludzi, a wywodzących się z tzw. normalnych rodzin, pozwalastwierdzić, że ta społeczna kategoria opisu rzeczywistości przestała pełnićswą empiryczną funkcję. Podstawę kategorii „normalności” tworzą zewnętrznewyznaczniki statusu materialnego rodziny połączone z jej pełną strukturą gwarantującąegzystencję na określonym poziomie materialnym i kulturowym. Zewnętrznemanifestacje pozycji materialnej połączone z istnieniem podsystemumałżeńskiego są w większości przypadków powierzchownym gwarantem uznania