Å UMARSKI LIST 1/1936

ana 23. novembra 1935. god. smrtno je stradao od udara automobila direktoršuma u p. Jovan Jekić. Preko 50 godina bio je revnim redovnim članom našegUdruženja. Jugoslavensko šumarsko udruženje nedavno je u Šumarskom Listu proslavilotu 50-godišnjicu. Ispričao mi je tom prilikom, kako su mu navrle suze na oči, kadje pred 50 godina kao mladi šumar Kraljevine Srbije primio vijest, da je primljen učlanstvo Hrvatsko-slavonskog šumarskog društva i kad je prvi put primio ŠumarskiList.Drugovi u struci iz milja ga zvahu »čika Jekić«. To je ime vremenom potpunopriraslo uz njega. Već i u tome imenu karakterisana je sva dobrota, kolegijalnost isrdačnost njegova.Zbog zasluga za šumarstvo Jugoslovensko šumarsko udruženje izabralo ga je1931. godine jednodušnim zaključkom glavne godišnje skupštine u Skoplju svojim začasnimčlanom.Rođen je 1856. god. u Švrljugama u srezu užičkom. Poslije osnovne škole igimnazije stupio je u zemljodjelsko-šumarsku školu u Požarevcu, koju je svršio 1880.godine.Po svršenoj školi 28. VIII. postavljen je za državnog šumara. Služio je u raznimmjestima predratne Srbije, a kasnije u Beogradu u svojstvu sekretara i inspektora Ministarstvanarodne privrede odnosno Ministarstva šuma i rudnika. Dne 5. maja 1922.prvi put je penzionisan. Ukazom od 8. septembra 1922. reaktiviran je, postavljen zainspektora I. kl. i vršioca dužnosti direktora Direkcije šuma u Skoplju. U tome je zvanjupenzionisan 16. januara 1924. Pune 43 godine proveo je u državnoj službi.Ali obljubljeni čika Jekić ne miruje ni u penziji. Prirođena njegova požrtvovnosti radinost ispoljuje se i poslije penzionisanja. Živo sarađuje svakom prilikom u Jugosiovenskomšumarskom udruženju, Srpskom poljoprivrednom društvu, izdaje knjigu »Priloziza istoriju šumarstva u Srbiji« (godine 1928.), prikuplja građu za poljoprivrednošumarski riječnik i publikuje ju u Šumarskom Listu, sarađuje u Listu, Težaku, Poljoprivrednomkalendaru, poljoprivrednom riječniku i drugim edicijama. I u svojoj visokojstarosti čika Jekić je krstario po šumama Južne Srbije. Verao se po planinama, obilaziosela i zaseoke sakupljajući rijetko bilje, te nazive i izraze za šumarsku terminologiju.Sahranjen je na novom groblju u Beogradu uz učešće gotovo sviju članova JŠU.,koji žive u Beogradu, te uz učešće brojnih svojih prijatelja i štovalaca. U ime Jugoslovenskogšumarskog udruženja oprostio se na grobu od vrlog pokojnika dirljivim govoromnačelnik Ministarstva šuma u penziji g. Jovan Simbnović. Istakao je velikezasluge pokojnika za šumarstvo predratne Srbije. Medju ostalim je rekao:»Duboka je brazda, koju je uzorao u našem šumarstvu, duboka je brazda, kojuje urezao i u naša srca. Te brazde orao je svojim vedrim duhom, poštenim, čistim,požrtvovnim i ustrajnim radom. Opraštamo se danas žalosna srca i skrušene duše odpiomra i veterana šumarstva. Bio je jedan od prvih školovanih šumara, ali što je jošvažnije, jedan od prvih hrabrih šumara. U Srbiji se tek rađalo šumarstvo, sve je trebalostvarati. Koliko je to bilo teško, t° možemo pojmiti samo mi šumari, koji još idanas često izdržavamo teške borbe za dobro naših šuma i šumarstva. Imalo je da sebori sa neupućenošću i predrasudama celog jednog naroda. Imalo je da se radi gdegodse okrene, imalo je da se stvara na svakom koraku. Eto zašto je on naš pionir. I u lomevelikome i burnome vremenu pokojni čika Jekić je nepokolebjivo radio i verovaoda radi dobro i da će dobro biti. Vredan i neumoran radi on i u državnoj sluöbi i ušum. udruženju i u narodu i svuda onde, gde se samo moglo što za šumarstvo i za narodda uradi«.Pokojni Jekić dao je narodu svome i dio srca svoga i dio krvi svoje. U srpskoturskomratu 1876-78. bio je dobrovoljac bolničar Crvenog križa na samim pozicijana,61