فایل پی دی افِ ٠تنِ کا٠ل ر٠انِ ناتنی را دانلود کنید - Mehdikhalaji.com

كي را ميزند.‏ چند لحظه كه گذشت،‏ پسر شانزده سالهاي را از آن ميان بيرون كشيدند كهلباس كرباساش پاره پاره شده بود.‏ خون روي صورتاش جريان داشت و سفيدي آهك رارنگين ميكرد.‏ روي زمين ميكشيدندش.‏ پسر ناي ناله و فرياد نداشت.‏ آوردندش تا حوضكتابها.‏ پرِ‏ همهي ياكريمها كنده و بدنشان مثل مرغ سلاخيشده بود.‏يكي داشت سر پسر را به لبهي حوض ميكوبيد.‏ ياكريمها نوكشان را فروكرده بودندوسط عمامهها و داشتند سر صاحبشان را نقر ميكردند.‏ سرخي عمامهها در پاشويهيحوض روان شد.‏ صداي نوك ياكريمها با صداي كوبش سر پسر به لبهي حوض درهمقاطي ميشد.‏ ياكريمها هر نوكي كه ميزدند يك هوا چاقتر ميشدند.‏ يكي از كتابهايخطي را آتش زدند.‏ ياكريمها سرعت نوكزدنشان را بيشتر كردند.‏ حوض گُر گرفت.‏ دستو پاي پسر را گرفتند و انداختند ميانِ‏ شعلهها.‏ علما از جاشان جم نميخوردند.‏ دود كاغذ وگوشت راه نفسام را بست.‏ چشمام هيچ چيز نميديد.‏ دلام جاكن ميشد.‏ از دالان ميانيبرگشتم به صحن مسجد اعظم.‏ رفتم وسط صحن تا از آبخوري مسي آب بخورم.‏پيرمردي تنها،‏ تكيه داده به آبخوري و سرش را در زانوهاش برده بود.‏ زير لب چيزيميگفت.‏ آب ريختم توي پيالهاي كه وسطاش،‏ مچ باز دست حضرت ابالفضل كاشته بود.‏سرش را برگرداند.‏ جوان!‏ برات از خواجه شمس الدين محمد حافظ شيرازي ميخوانم.‏سرش را ميچرخاند:‏اگر اين ترانههايي كه نگفت سرو مستانبشنيد آسمانام كه طبيعت است آنجابه صداي كور زهدان نشكست آنجاحيران نگاهاش ميكردم.‏ سرش را گذاشت روي پاهام.‏ دستام را روي گونهاشكشيدم.‏ اين تنها فضاي امني بود شايد كه زهرا ميتوانست پيدا كند.‏ باقر گفته بود ميآيدتهران.‏ گفته بود خسته است.‏ كسي جرأت ندارد با او حرف بزند.‏ همه از او پرهيز ميكنند.‏ميگفت اين خيلي دردناك است كه آدم لوازم التحريري داشته باشد،‏ اما نتواند بنويسد.‏ آنآخوند ريش ستاري لبادهپوش ميگفت بايد مواظب رفتارم باشم.‏ با دندانهاش نگاهام٩٩