فایل پی دی افِ ٠تنِ کا٠ل ر٠انِ ناتنی را دانلود کنید - Mehdikhalaji.com

صبح را غافلگير كند.‏ سرم را بردم زير روسرياش.‏ لبام را روي گردناش گذاشتم.‏ خشكشده بود.‏دستام را روي پهلوش ميكشيدم.‏ خنديد.‏ فؤاد!‏ مواظب باش.‏ گشتيهاي اين اطرافبيكار نيستند.‏ هميشه دنبال شكارند.‏ صداي موجِ‏ رودخانه ناگهان توي گوشام ريخت.‏ آفتابداشت سايهي سيوسه پل را كوتاهتر ميكرد.‏ سينهي زهرا روشنتر شد.‏ دستام را از آنطرف كمرش بيرون كشيدم.‏ دستاش را گرفتم.‏ نرم و ظريف بود.‏ به پل خيره شد.‏ ميدانيچرا آدمهاي قديم،‏ بناها و ساختمانها را اين قدر محكم و بادوام ميساختند،‏ ولي آدمهايامروزه هرچه ميسازند،‏ شكننده و موقتي است؟براي اين كه آدمهاي امروزي ديگر توهم ندارند.‏ توهم نداشتن آدم را خودخواهميكند.‏ وادارش ميكند كه فقط به خودش و به لحظهي حالاش فكر كند و باكياش نباشدكه فردا چه خواهد شد.‏ پشيمان كه نيستي بچه را رها كردي؟ سرش را برگرداند طرف من.‏لبهاش را درهم برد.‏ نميخواستم با توهم زندگي كنم،‏ حتا اگر زندگيام دود شود.‏ رنجشايد،‏ دستكم،‏ اين فايده را داشته باشد كه آدم را از شرّ‏ ملالت نجات ميدهد.‏ بيرونايستادم.‏ خورشيد مغز سرم را نشانه گرفته بود كه از در دادگاه بيرون آمد.‏ نه اندوهي درچهرهاش بود و نه خشمي.‏ مصمم قدم برميداشت.‏ هيچ فايدهاي ندارد.‏ نه آنها من را باورميكنند و نه من آنها را.‏ پس چرا فرياد نميزد؟ دستكم گريه نميكرد؟ميدانستم دروناش آشوب است.‏ ميخواست به روي من نياورد؟ جلوتر از من راهافتاد.‏ جوري از هياهوي اطراف دادگاه دور ميشد كه فكر ميكنم اگر از سربازها واهمهنداشت دست مرا مثل طفل دبستاني ميگرفت و ميكشيد تا لحظهاي توقف نكنم.‏ باورمنميشد.‏ هيچ چيز باوركردني نبود.‏ صداي چرخ ماشينها كه آب چالهها را به اطرافميپاشيد بيدارم كرد.‏ انتظار ماسيدهي صبح را پشت پنجرهي اتاق ميديدم.‏ صورتاش دربالش سفيد فرورفته بود.‏ بارانِ‏ سياه آمده بود روي چشمهاش.‏ كريستيانا كاغذهاش را دستهكرد و توي كيفاش گذاشت.‏٣١