فایل پی دی افِ ٠تنِ کا٠ل ر٠انِ ناتنی را دانلود کنید - Mehdikhalaji.com

.من آن شب بالغ شدم.‏ كنار سفرهي صبحانه نشستم.‏ مادرم مثل اينكه بو برده بود.‏بيگانه شدم.‏ چشمام به سفره دوخته بود.‏ سفره از بس شسته شده بود،‏ گلهاش طراوتينداشت.‏ تو كه گل و بوته نميكشيدي؟ زهرا خنديد.‏ هان؟ اين را ميگويي؟ مجبور شدمبكشم.‏ در آتُليهي دانشگاه،‏ داشتم روي تابلوي خودم كار ميكردم كه يكي از همكلاسيهامآمد كنارم.‏ زود بساطات را جمع كن.‏ از حراست دانشگاه دارند ميآيند اين جا براي بازديد.‏زهرا وقتي حرف ميزد،‏ همهي من در چشمهاش قد ميكشيد.‏ صورتاش باز ميشد.‏تابلويي كه از ترس حراست زير يك بوم سفيد مخفي كرد،‏ نگراني نداشت.‏ مسألهي اصلي،‏ودكايي بود كه توي بطري پلاستيكي آبليمو ميريخت و روزهايي كه كار آتُليه داشت،‏همراهاش ميبرد دانشگاه.‏ در خانه هيچ وقت مشروب نميخورد.‏ طي مدتي كه مردهايحراست با ميهمانهاشان سالن را تكه تكه گز ميكردند،‏ سرش خوش بوده.‏ فقط اين قدرحواس براياش مانده بود كه به جاي تابلوي خودش،‏ شروع كند به كشيدن عكسمنظرهاي با گلهاي درشت.‏ شاديِ‏ نقل اين ماجرا،‏ اثر معجوني را كه در خونش بود،‏ بيشترميكرد.‏ خندههاش تبخير همان معجون بود.‏زهرا!‏ هميشه آدم شانس نميآورد.‏ آخر كار دست خودت ميدهي.‏ چرا بيخودي خطرميكني؟ سرِ‏ سنگيناش را انداخت روي سينهام.‏ زباناش از تهنشين شدنِ‏ مستي خسته بود.‏نميتوانم بدون خطر كردن،‏ نقاشي بكشم.‏ با حس خطر،‏ سرانگشتهام اوج ميگيرند.‏ ازگذشته و حال كنده ميشوم.‏ خطرجويي،‏ دشمن حافظه است.‏ راستي ساعت چند است؟ دوو نيم.‏ دوستتان خوابيده؟ بله.‏ البته نميدانم كريستيانا چرا آنقدر عميق خواباش برده.‏هميشه اينجور مواقع تا صبح بيدار ميمانديم.‏ شايد هم تا حالا بيدار شده باشد.‏شما از حرفهاي من چيزي سر درميآوريد؟ چرا نبايد سر دربياورم؟ من هم صد سالتنهايي ماركز را خواندهام.‏ فكر ميكنم اين كتاب ميشد خيلي جاهاي ديگر هم نوشته شود.‏دوست داشتم بپرسد اهل كجايي و اين آدمها و مكانهايي كه از آن حرف ميزنيكجاياند براش مهم بود؟ اصلاً‏ چرا بايد اين حرفها را براي ژنوويو ميزدم؟٥٤