فایل پی دی افِ ٠تنِ کا٠ل ر٠انِ ناتنی را دانلود کنید - Mehdikhalaji.com

هم گوش ميداد و اگر جايي را غلط ميگفت يا درست نفهميده بود،‏ ايراد ميگرفت.‏ هميشههم به اين صورت مسالمتآميز تمام نميشد.‏ گاه فريادشان به هوا ميرفت.‏ با هم دعواميكردند.‏ اما فقط صداشان بلند بود.‏ دعوا نميكردند.‏عصرها زمينِ‏ مدرسه،‏ شاخههاي كاجهاش ميشد.‏ قيل و قالِ‏ طلبهها با همهمهيگنجشكها ميآميخت.‏ صميميت و صفا قلب آدم را صيقل ميداد.‏ احساس نزديكبودنروي آدم مينشست.‏ تنهايي يادش ميرفت.‏ بعد كه نماز مغرب شروع ميشد،‏ صف به صف،‏پشت سرِ‏ شيخ محمدعلي ميايستادند.‏ سكوتي لاي كاجها و روي حياط مدرسه ميوزيد كهصداي پرزدن يك گنجشك از اين درخت به آن درخت هم شنيده ميشد.‏ ماه از لابهلايبرگهاي سوزني كاجها به حياط مدرسه سرَك ميكشيد.‏ ديوار مدرسه پهن بود؛ شبيه يكپيادهرو كوچك.‏ از تاريكي و سكوت درختان ترس برَم داشت.‏ مردي با ردايي سراسر سياه ويقهاي سفيد روي ديوار قدم ميزد.‏ نزديكتر رفتم.‏ با دست شاخههاي خاردارِ‏ كنارِ‏ ديوار راكنار زدم.‏ برگشت.‏ لبخندي ملايم،‏ عبوسي چهرهاش را شكافت.‏ آه!‏ شماييد.‏عقب عقب رفتم.‏ همه طلبهها به حجرهها رفته و در را از پشت قفل كرده بودند.‏ اينكيست كه مرا ميشناسد؟ من ابوحامد غزّالي هستم.‏ دارم قدم ميزنم.‏ به مرگ فكر ميكنم.‏ميخواهيد با هم قدم بزنيم؟حس ميكردم صورتام در متنِ‏ شب سفيد شده.‏ من نميخواهم به مرگ فكر كنمآقا!‏ رداي سياهاش روي ديوار مدرسه كشيده ميشد.‏ شيخ محمدعلي مرد؛ از بس پير شدهبود.‏ مدرسه هم ديگر مدرسه نبود.‏خيليهايي كه عصرها براي مباحثه و نماز آنجا ميآمدند،‏ ديگر نميآمدند.‏ شايد بهخاطر آنكه امام جماعت جديد را رييس مدرسه منصوب كرده بود.‏ بنايي ميكردند.‏ نمازجماعت را بردند توي زير زمين مدرسهي دارالشفاء.‏ حوض خراب شد.‏ هندسهي حياط بههم خورد.‏ كاجهاش را نگه داشتند،‏ ولي نميدانم چرا ديگر گنجشكها نبودند.‏ مدرسهتاريك شده بود.‏ ساكت شده بود.‏ آدم هول برَش ميداشت.‏٤٣