Drodzy Czytelnicy, w dwóch ostatnich numerach „PrzeglÄ du” podej ...

TEMAT NUMERUże taką postawę krytyczną na uniwersytecie częściejzajmują kobiety, a nie mężczyźni. To studentki częściejwchodzą w dyskusję na zajęciach, panowie natomiast,mówiąc popularnie, częściej „podlizują się” swoim wykładowcom.E.B.N.: To ciekawe rozpoznanie, szczególnie żepadło z ust mężczyzny. Charakterystyczne jest teżchyba to, że same kobiety na razie nie formułujązbyt często diagnoz dotyczących funkcjonowaniasamych siebie w obszarze uniwersyteckim.I. Iwasiów: Kilka lat temu napisałam tekst dotyczącywydziału filologicznego. Mówiłam w nim o kobietach,które zostały wciśnięte w przestrzeń męską i zadawałampytanie, jak mają dostosować rytm swoich krokówdo przestrzeni placu apelowego. To pytanie nie jest nieaktualne:jak dostosować? Bo ta przestrzeń stworzonaprzede wszystkim dla mężczyzn ma swoje rytuały, swojesposoby działania, które są dostosowane jednak do relacjimężczyzna-mężczyzna. W związku z tym kobietajest intruzem w tej przestrzeni i nadal tak jest. Gdyby towszystko sprowadzić na ziemię, to trzeba powiedzieć, żenie bierzemy pod uwagę tego, że studentki dziś wcześniejzakładają rodzinę i mają dzieci, gdyby patrzeć przezwartości tradycyjne. Powstaje pytanie, czy rytm studiowaniai ewentualną jakąś rozbudowę takich funkcjiopiekuńczo-socjalnych uniwersytetu w ogóle bierzemypod uwagę. Oczywiście nie bierzemy. Czy relacje pomiędzykadrą nauczającą a tymiż studentkami nie powinnybyć przedmiotem uwagi i naszej szczególnej troski? Bonie chodzi tutaj o jakieś skrajne przypadki nagannychrelacji, ale o wyczulenie na pewien typ dialogu, któryw gruncie rzeczy jest dyskryminacyjny, ponieważ traktujestudentki jako intruzki czy jako odstępstwa od reguły,choć stały się właściwie regułą na uniwersytecie. Wszystkiete sprawy, takie dość praktyczne, są do rozpatrzenia.Struktura władzy na uniwersytecie jest męska i niechodzi o to, że rektorzy to najczęściej mężczyźni. Mamyproblemy z protekcjonalnym traktowaniem studentek.Niemal każda dziewczyna opowie nam o jakimś epizodzieodczutym jako dyskryminacja. Młodzi ludzie znajądziś swoje prawa, słyszą o nowoczesnych standardach,ale wobec „odsyłania do kuchni” lub zabarwionych seksistowskouwag kobiety bywają bezradne, bo znajdują sięw sytuacji podległości.E.B.N.: W naszej dzisiejszej rozmowie pojawiłosię szereg różnych kwestii związanych z szerokoujętym tematem – „kobieta na uniwersytecie”.Został on podjęty w roku jubileuszowym, tak jaki poprzednie tematy dyskusji redakcyjnych, z myśląo konieczności wywołania refleksji nad współczesnymsposobem funkcjonowania uniwersytetu.Nie bez powodu zaczęłam dzisiejszą dyskusjęod pytania o „siostrzaną wspólnotę”, mam bowiemwrażenie, że być może pora na jej przedefiniowanie,nadanie jej nowego znaczenia w sytuacji sfeminizowanianaszej uczelni. Ważne jest to, by uczynić towspólnymi siłami – kobiet i mężczyzn, którzy razemtworzą społeczność uniwersytetu. Dziękuję bardzoPaństwu za udział w rozmowie, która, mam nadzieję,stanie się inspiracją dla nas wszystkich.Uczestnicy dyskusji:Ewa Szuszkiewicz – prof. dr hab., astronom, astrofizyk,astrobiolog, koordynator Centrum Astrobiologii CASA*,kierownik Zakładu Astronomii i Astrofizyki WydziałuMatematyczno-Fizycznego US, prodziekan ds. naukiInga Iwasiów – prof. dr hab., pisarka, literaturoznawczyni,dyrektorka Instytutu Polonistyki i KulturoznawstwaWydziału Filologicznego USEwa Kochan – dr, filozofka, starszy wykładowca w ZakładzieHistorii Filozofii USJustyna Wodzik – mgr, absolwentka filozofii US, założycielkai przewodnicząca Koła Gender na WydzialeHumanistycznym USMaciej Kowalewski – dr, socjolog, adiunkt w InstytucieSocjologii US, Zakład Socjologii OgólnejProwadząca dyskusję:Elżbieta B. Nowak – mgr, absolwentka filologii polskiejUniwersytetu Wrocławskiego, redaktorka naczelna„Przeglądu Uniwersyteckiego”Elżbieta B. Nowak,prof. Ewa Szuszkiewicz,prof. Inga Iwasiów,dr Maciej Kowalewskifot. Krzysztof Trzciński12