ՆՈՐՔ 2017-III
2017-3
2017-3
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
ԱՐՁԱԿ ՍԵՐԳԵՅ ԱՂԱՋԱՆՅԱՆ<br />
սարդին: Նա գլուխը հետ ու առաջ էր շարժում ու ռիթմին համապատասխան շեշտելով<br />
բառերը` երգն արտասանության էր վերածում:<br />
Միջանցքում հայտնվեց նաև վարորդ Ժորան ու հարձակվեց Սեդուլիկի վրա.<br />
- Հենց հիմա ռադդ քաշի ստեղից, ա՛յ երջանիկ:<br />
Երիտասարդը դադարեց երգել, նիհար բարձրահասակի իր վերևներից շեղ-շեղ<br />
նայեց Ժորային ու մատը թափ տվեց.<br />
- Խելո՛ք մնա, թե չէ գեներալ քեռուս կասեմ՝ գլուխդ կջարդի:<br />
Լսվեց հավաքվածների ծիծաղը: Վարորդն ավելի ջղայնացավ.<br />
- Քեզ ասում եմ՝ ռադդ քաշի՛, թե չէ…<br />
Բռնեց երիտասարդի թևն ու փորձեց քարշ տալ միջանցքով դուրս: Մոտակա<br />
սենյակից դուրս եկած կինը կանգնեց նրանց առաջ` ձեռքին մի խաչապուրի:<br />
- Սպասեք,- ասաց ու իր ընդմիջման ուտելիքի մնացորդը տվեց երիտասարդին:-<br />
Գնա կեր:<br />
Սեդուլիկը զույգ ձեռքերով խաչապուրին մոտեցրեց դեմքին ու նորից դայլայլեց.<br />
Ա՛րի, ա՛րի դու ինձ մոտ<br />
Ե՛ս քո տե՛սքին եմ կարոտ...<br />
- Դե գնա՛,- հրամայեց Ժորան:<br />
Երիտասարդը հասավ միջանցքի վերջին, շրջվեց ու սպառնաց.<br />
- Ես քո ակերը ծակելու եմ… Հա՜, ծակելու եմ…<br />
Սեդուլիկի հեռանալուց հետո շատ ժամանակ չէր անցել, աշխատողները ցրվել<br />
էին սենյակներով, երբ հանկարծ հիմնարկով մեկ կնոջ տագնապալից ձայն տարածվեց.<br />
- Շու՛տ արեք, սրտի դեղ հասցրե՛ք, «Շտապ օգնությու՜ն»...<br />
Մարդիկ դուրս թափեցին, հիմնարկն արագորեն համակվեց վալոկարդինի<br />
անշփոթելի հոտով:<br />
Տղամարդիկ խմբվեցին միջանցքի վերջում` ծխողների շուրջը: Պետին տեղեկացրին,<br />
որ «Շտապ օգնություն» են կանչել:<br />
Վատացողը երիտասարդ կին էր` Աիդան: Բոլորն էլ ընդհանուր առմամբ տեղյակ<br />
էին նրա խնդրին. ամուսինն արդեն երկու տարուց ավել Ռուսաստանում էր` անտերանօգնական<br />
թողնելով երկու փոքր երեխաներին, որոնցից մեկն ի ծնե հաշմանդամ<br />
էր: Հակառակ կնոջ խնդրանք-հորդորներին, չէր վերադառնում:<br />
«Շտապ օգնությունը» չուշացավ: Բժիշկն արեց իր գործն ու վստահ լինելով, որ<br />
վտանգն անցել է, գնաց: Դրանից հետո պետը մտավ աշխատակցուհուն տեսնելու:<br />
Աիդան թեք ընկած էր բազմոցի մի անկյունում: Սենյակի լուսամուտը բաց էր, բայց<br />
նրա ընդհատ շնչառությունից դժվար էր գլխի ընկնել`օ՞դը չի բավականացնում, թե՞<br />
ուզում է, բայց չի կարողանում լաց լինել: Երբ պետը ներս մտավ, կանանցից մեկը<br />
փորձեց Աիդային օգնել, որ նստի:<br />
- Թողեք, ինչպես իրեն է հարմար,- կանխեց պետն ու կանգնեց դիմացը:<br />
Աիդայի դեմքին գույն չէր մնացել, աչքերում ոչ մի արտահայտություն չկար, և<br />
հասկանալի չէր` տեսնու՞մ են, թե՞ ոչ:<br />
52
Change language