ՆՈՐՔ 2017-III
2017-3
2017-3
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
ԱՐՁԱԿ ՍԵՐԳԵՅ ԱՂԱՋԱՆՅԱՆ<br />
ամուսնու մտածածին միջամտելը: «Թող անի, ինչ ուզում ա,- որոշել էր ի վերջո:- Եթե<br />
գնալու մտադրությունը չփոխի, գոնե աչքը չի մնա թողածի վրա ու նոր տեղում<br />
ավելի հանգիստ կապրի»: Բայց Արամի ինքնամոռաց հետևողականությանը նայելով`<br />
սկսել էր անհանգստանալ նրա համար: Ոչինչ այլևս աչքին չէր գալիս, միայն թե<br />
Արամին բան չպատահի:<br />
Այդ մտավախությամբ էր, որ մի իրիկուն, երբ Արամն արդեն համարյա ավարտել<br />
էր պարսպի շինարարությունը և պիտի սկսեր եկեղեցունը, Հասմիկը զգուշորեն<br />
խոսք գցեց.<br />
- Քո ինչի՞ն ա պետք եկեղեցին: Էս երկրում ինչն ա շատ` եկեղեցին, մեկով ավել,<br />
մեկով պակաս… Արի ձեռ քաշի: Քեզ չես խղճում, գոնե ինձ ու էրեխեքին խղճա…<br />
Էլ չկարողացավ շարունակել ու նախապես մտածածն էլ մնաց չասված: Անձայն<br />
մղկտաց, ինչպես միայն անճարակ կինը կմղկտա:<br />
- Իզուր մի տանջի քեզ՝ ասել եմ ու կանե՛մ: Եկեղեցիս կվերջացնեմ, հրացանս թանգարան<br />
կհանձնեմ, հորս թողած գրքերն էլ կանգառի Հայկուշին կտամ: Թող տոպրակ<br />
սարքի, սեմուշկա ծախի: Մենք էլ Ռուսաստանի ճամփեն կբռնենք…<br />
Ընթրիքի սեղանը մտազբաղ հավաքող Հասմիկը չէր կարողանում խաղաղվել:<br />
Կանացի բնազդով զգում էր, որ Արամը մինչև վերջ չի ասում մտքին եղածը, չէր հավատում,<br />
որ նա կգնա տղայի մոտ ապրելու:<br />
Ի՞նչ աներ` չգիտեր: Մեկի միջամտությունն էր պետք: Շատ կուզեր, որ տեգրը<br />
մահացած չլիներ: Ափսոս՝ խելոք, գրագետ մարդ էր, կկարողանար Արամին դարձի<br />
բերել: Գուցե՝ տա՞լը… Ապրուստի հոգսով ծանրաբեռնված մի կին էլ նա էր, ի՞նչ կարող<br />
էր փոխել… Հարևանների, ծանոթների մեջ էլ չկար մեկը, որին արժեր դիմել:<br />
Նրանց համար Արամն ընդամենը խոսք ու զրույցի թեմա էր: Իսկ որոշների հետաքրքրասիրությունն<br />
այնքան ակտիվ ու ծաղրական էր, որ միայն նյարդայնություն էր<br />
ավելացնում:<br />
Ի՞նչ աներ…<br />
Ի վերջո որոշեց, որ ամենահարմարն իրենց խնամին է` Վահանը: Համոզված<br />
էր, որ նրան գոնե կհաջողվի Արամին բան հասկացնել: Միայն թե պետք է այնպես<br />
կազմակերպել, որ ամուսինը գլխի չընկնի:<br />
Ու Հասմիկը գտավ հարմար պահն ու արցունքախառն խոսքերով ամեն ինչ<br />
պատմեց աղջկան:<br />
Երկու օր հետո, երեկոյին մոտ, դարպասից ներս մտնելուն պես Վահանը ձայն տվեց.<br />
- Արա՜մ, Հասմի՜կ: Ո՞ւր ես, իմ ախպեր Արամ:<br />
Հասմիկը սպասեց ներսում` լուսամուտի տակ, մինչև Արամն ընդառաջ կգար<br />
Վահանին: Հետո, երբ տեսավ, թե ինչպես են գրկախառնվել, նորից համոզվեց, որ<br />
նրանք իրար համար շատ ավելին են, քան սովորական ընկերները կամ խնամիները:<br />
Ուրախացավ. ուրեմն ճիշտ է վարվել Վահանին տեղյակ պահելով:<br />
- Էս ո՞նց ըսենց հանկարծ,- հարցրեց Արամը:<br />
- Քաղաքում մի երկու մանր-մունր առևտուր ունեի: Բայց որ եկել էի, հո առանց<br />
ձեզ տեսնելու չէ՞ի գնա:<br />
58
Change language