Heft 3/2008

Rezensionen
stumpfsinnige Leben in der ”Provinz”
über die Jahrhunderte. Eine kurz gefasste
Zeittafel über die Entwicklung
Mecklenburg-Vorpommers von der
Eiszeit an und ein Stammbaum der
mecklenburgischen Fürsten ergänzen
die Sammlung der kurzen Porträts.
Ein interessantes, kurzweilig geschriebenes
Buch, das an der einen
oder anderen Stelle neugierig macht
auf mehr Informationen.
Jana Sperber: Weltklasse, 100 Anekdoten
aus Mecklenburg-Vorpommern,
Hinstorff Verlag GmbH, Rostock,
2008, 208 S., ISBN: 978-3-356-01250-7.
Ingrid Straumer
In de School
Dat weer dit Johr dat Thema vun den
„Vertell doch mal“-Erzählwettbewerb,
de to’n twintigsten Mal stattfunn.
Mehr as 2200 Schrieverslüüd hebbt
wat inschickt. De Jury hett wedder fiefuntwintig
dorvun utsöcht, de in en
Book tosamenfaat worrn sünd.
Fief vun de Schrieverslüüd sünd mit
Geldpriesen un en Veranstaltung in’t
Ohnsorg-Theater ehrt worrn. Ik heff
vun de annern twintig Vertellen noch
söss rutfiltert, üm dortoleggen, wo
verscheden de Autoren mit dat Thema
ümgaht.
Kirsten Abeling ut Husum hett en Geschicht
„Du büst mien“ schreven, de
dat in sik hett. Dit kort, man kompakt
Vertellen is ’n ganzen Roman! Wo dat
ennen kann, wenn en Deern sik in
ehrn Lehrer verkickt – de Leser spikeleert
un simmeleert, kümmt gor nich
dorvun los. Man haalt deep Luft un
denkt lang doröver na. De Geschicht
fangt een jümmers wedder in.
Joachim Steffen is in Bad Segeberg
born, man he leevt un warkt nu an de
Universität in Mexico, un hett mit
„Lämmer op de Schoolbank“ en Thema
opgrepen, wat üm 1767 in Südamerika
’n groten Ümschwung bröcht
hett. De Jesuiten, de Scholen un Dörper
gründt harrn, wörrn wegjaagt. De
Minschen, lütt un groot, de se en Heimat
geven un wat bibröcht harrn,
wörrn to’n Deel as Sklaven verköfft or
in en annehmbar Richt bröcht – allns
in’n Naam vun de spaansche Kroon,
de dat jesuitische Missionsexperiment
as en Conquista (Eroberung) mit
anner Mittel sehn de, nich as Reservate
för de Indianers op Duer. Steffen
vertellt dat ut de Sicht vun’n lütten
Jung, Ignacio, den sien Vadder man ok
afhaalt hett. De Schriever bringt een
de Minschen neeg, ganz neeg. Man
warrt mitnahmen op en wiede Reis.
Goot is, dat so en Tiet ok mal wedder
in’t Erinnern bröcht warrt.
De fiefuntwintig Johr oolt Cornelia
Ehlers, de as Dramaturgin an’t Staatstheater
Oldenburg arbeidt, hett mit
„Mara“ en Geschicht schreven, de
man langsam inwirken laten mutt un
ofteens lesen schull, üm ehr tofaten to
kriegen. Mit Mara süht man sik sülvens
vun binnen, lett Farven un Gedanken
an sik vörbilopen, fangt jem
op un süht ok den Maand ut en ganz
anner Sicht. Se bringt dat fardig, dat
man sik fraagt: bün ik nich ok ’n lütt
beten Mara, de sik in Twiefel sett, de
süht, wat mennigeen in uns ielig Tiet
nich mitkriegen deit. En interessant un
lyrisch Utleggen vun dat Thema „In de
School“.
88
Quickborn308-1.Korr.
88
22.09.2008, 9:50 Uhr