Jeugdzorg in Nederland, 1945-2010.

de pleegzorgbegeleider. Uiteindelijk geprobeerd contact te krijgen met de pupil zelf, via haar
e-mailadres, doch dit bleek niet te kloppen.
De tweede 16-jarige is direct benaderd via haar e-mailadres en heeft meegewerkt aan het
interview.
Van de zevende instelling hadden vijf pupillen zich opgegeven, allen 16 jaar of ouder. De
contactpersoon en de pedagogisch medewerkers van deze instelling gaven veel medewerking.
Bij twee pupillen is het interview afgenomen. Eén pupil reageerde niet op de e-mails en het emailadres
was zo cryptisch dat de pedagogisch medewerkers er niet in slaagden om de
identiteit te achterhalen. Eén pupil reageerde niet op de e-mails, en één reageerde als volgt:
‘Want in sommige aspecten kan ik niet echt veel antwoorden op geven
omdat ik dat zelf niet heb meegemaakt zoals huiselijk geweld seksueel misbruik of iets in die
trant.’ In onze antwoordmail is aangegeven dat in de schriftelijke enquête wel sprake was van
een aanwijzing omtrent ‘non contact’ grensoverschrijdend gedrag. De pupil heeft hierop niet
meer gereageerd.
Van instelling acht hadden twee pupillen ouder dan 16 jaar zich opgegeven. Eén pupil
reageerde niet op (herhaalde ) e-mails. De tweede pupil is geïnterviewd.
Bij instelling negen was één pupil die zich bereid had verklaard tot het doen van een
interview, doch deze 17-jarige reageerde niet op de (herhaalde) e-mails.
Van instelling tien hadden twee jongeren zich opgegeven, één jonger dan 16 jaar en één
ouder. Met de jongste pupil werd een afspraak gemaakt, doch tijdens het bezoek bleek dat
deze pupil bij het invullen van de elektronische enquête constateerde dat hij een fout had
gemaakt, dat meedeelde aan de enquêtrice die niet in staat bleek ter plekke de fout te
herstellen. Ze beloofde dat ‘thuis’ te zullen doen, doch dat is niet doorgevoerd.
Met de tweede pupil werd telefonisch contact gemaakt, doch deze pupil weigerde verdere
medewerking. Ze ontkende ingevuld te hebben dat ze bereid was tot een interview.
Van instelling elf had één pupil zich opgegeven en het interview heeft plaatsgevonden.
Bij instelling twaalf, een grote instelling met diverse locaties, wilden zeven pupillen
deelnemen aan het interview, drie pupillen jonger dan 16 jaar en vier ouder. Over twee 15
jarigen is contact geweest met de contactpersoon die verwees naar de pedagogisch
medewerk(st)ers (of mentor) van de groep waar de pupillen verbleven. Men meende dat eerst
(wederom) toestemming van de ouders verkregen moest worden, en dat daarvoor een brief
met uitleg (door de interviewster) aan de ouders moest worden gestuurd. In vervolg op die
brief werd voor beide pupillen toestemming gegeven. Vervolgens bleek dat de mentor van een
van de pupillen met hem gesproken had en meende dat het toch beter was dat hij afzag van
het interview. De afspraak met de tweede pupil heeft niet meer plaats kunnen vinden (wegens
sluitingstermijn onderzoek).
Voor één 14 jarige is contact gezocht met de contactpersoon die door verwees naar de
voogdes, die (herhaald) niet aanwezig was. De mobiel van de voogdes is ingesproken met de
vraag omtrent het interview. Vervolgens belde de voogdes om mee te delen dat de pupil de
vraag in de enquête verkeerd begrepen had. Volgens de pupil was de vraag of hij nog een keer
een enquête in wilde vullen. Dat wilde de pupil wel, doch een persoonlijk interview niet.
Eén 16-jarige reageerde niet op de e-mails en een 17-jarige antwoordde op de
herinneringsmail ‘… ik heb besloten niet meer mee te doen.’
70