Jeugdzorg in Nederland, 1945-2010.

ongecoördineerd te doen door middel van de diaconieën, dan wel door een ander, nog in
het leven te roepen orgaan. Daarvoor waren er al eens drie opties gelanceerd: de
Rudolph-stichting ‘haar oorspronkelijk bedoelde centrale plaats te hergeven’; regionale
stichtingen te vormen; of, zoals inmiddels de Gereformeerde Kerken Vrijgemaakt (art.
31) hadden gedaan, een landelijke voogdij-instelling voor alle kerken te scheppen. Juist
omdat men voor deze vragen nog geen oplossing had gevonden, had het departement –
mede op basis van de goede besprekingen met de Rudolph-stichting in juni 1952 –
voorlopig afgezien ‘van het aanvaarden van enige Diaconie’. Evenmin was er het
afgelopen jaar van de kant van de diaconieën enig verzoek daartoe gekomen. De 7 e
Afdeling had daaruit geconcludeerd dat de voorkomende gevallen ‘kennelijk” aan de
Rudolph-stichting waren aangeboden. Nu werd plotseling een hele andere koers gevaren:
de diaconie Leeuwarden vroeg om aanvaarding, gaf garanties die naar haar mening
voldoende waren en vond dat de overheid daar positief op diende te reageren zonder
nadere obstakels op te werpen. Bovendien liet mr. Haan weten dat de passages in Trouw
(en ook in het Vaderland) die de opties suggereerden van afzonderlijke verenigingen of
stichtingen, ‘onjuiste berichtgeving’ waren. De Lignac en Ten Cate waren door deze
gang van zaken ‘enigszins bevreemd’ en konden niet goed uitmaken of mr. Haan hier
op eigen houtje een persoonlijke visie had willen doordrijven. Dientengevolge was
evenmin duidelijk in hoeverre hij ‘in gezaghebbende gereformeerde kringen met
betrekking tot de gedane stap [werd] ondersteund’. Ze wezen erop dat wanneer de
diaconie Leeuwarden op deze manier zou worden aanvaard dat ‘vergaande
consequenties [zou] hebben ten aanzien van 58 andere Geref. Diaconieën, die thans als
liliput-voogdij-instelling pupillen verzorgen’. De Lignac en Ten Cate gaven het hoofd
van de 7 e Afdeling dan ook in overweging om hiernaar een onderzoek te doen ‘alvorens
wellicht door het scheppen van een precedent de groeiende meningsvorming in die
kring te doorkruisen’. Bijvoorbeeld zou ‘op tactische wijze’ – dat wil zeggen, zonder
dat mr. Haan daar meteen kennis van kreeg –deputaten voor de Correspondentie met de
Hoge Overheid om hun mening gevraagd kunnen worden. Ook suggereerden ze dat de
minister zelf vooraf contact zou opnemen met mr. Algera, de minister van Verkeer en
311