Memoire van Toelichting Wfz-kst-32398-3[1] MvT ... - GGZ Nederland

grond van artikel 51, eerste lid, Wet bopz beslist immers de geneesheerdirecteur
over ontslag.
Om deze redenen wordt voorgesteld om een modaliteit in het Wetboek
van Strafrecht te introduceren die de strafrechter de mogelijkheid biedt
om een zorgmachtiging af te geven. Deze modaliteit wordt opgenomen in
artikel 37 Sr., ter vervanging van de bestaande bepaling. Op grond van dit
artikel, kan de rechter toepassing geven aan de Wet bopz. Vervolgens
wordt in artikel 2.3 bepaald in welke gevallen de rechter van deze
bevoegdheid gebruik kan maken. Voor de toepassing door de rechter is
noodzakelijk dat aan de criteria van de Wet bopz wordt voldaan. Indien de
zaak is aangebracht bij de rechter kan de rechter de zitting aanhouden en
een zorgmachtiging aanvragen. Indien de Wet verplichte ggz in werking is
getreden, geeft de commissie hierover een advies af. Dit artikel moet
worden bezien tegen de achtergrond van de zorgcontinuïteit. Indien de
omstandigheden ertoe nopen dat continuïteit van zorg beslist noodzakelijk
is, kan dit artikel worden toegepast. Verder moet bij de lezing van het
nieuwe artikel 37 Sr.worden betrokken dat de rechter de toepassing van
de Wet bopz niet betrekt in zijn uitspraak, maar verricht in een aparte
voorziening. Hieruit volgt tevens dat artikel 51, eerste lid, Wet bopz moet
worden aangepast. Bepaald wordt dat beëindiging van het verblijf in het
psychiatrisch ziekenhuis slechts plaatsvindt na overleg met de Minister
van Justitie, teneinde een oplossing te bieden voor de problematiek,
welke is beschreven in de vorige alinea. Deze laatste wijziging is
opgenomen in artikel 7.7 van dit wetsvoorstel.
Zoals in hoofdstuk 13 van deze toelichting nader wordt toegelicht,
fungeert de huidige Wet bopz als uitgangspunt voor de aanpassingswetgeving.
Indien het wetsvoorstel verplichte geestelijke gezondheidszorg
door de Staten-Generaal wordt aanvaard en inwerking treedt, ontstaat een
nieuwe situatie, waarin wordt voorzien door middel van een zogenoemde
indien-bepaling (artikel 7.4). In deze indien-bepaling zijn een drietal
aanvullende artikelleden op artikel 2.3 opgenomen. De officier van justitie
en de commissie bedoeld in artikel 5:1 van het wetsvoorstel verplichte
geestelijke gezondheidszorg krijgen hierin een belangrijke rol. De officier
van justitie zal een afweging maken, op basis van de adviezen die over de
verdachte worden uitgebracht, of hij de verdachte verder vervolgt. Indien
de zaak wordt aangebracht bij de rechter en de rechter doet uitspraak, kan
de rechter gebruik maken van zijn bevoegdheden die in het gewijzigde
artikel 37 Sr. is opgenomen. De officier van justitie kan, in het geval hij
besluit om de zaak niet aan te brengen bij de rechter, besluiten om een
verzoek te doen bij de commissie om over de betreffende persoon een
advies over te leggen aan de rechter over het verlenen van zorg en het
toepassen van dwang op grond van de wet verplichte geestelijke
gezondheidszorg. Deze artikelleden fungeren dan als species op de
algemene bepaling van artikel 5:3 van dat wetsvoorstel, waarin is bepaald
dat het doen van een dergelijk verzoek aan de commissie aan een ieder
toekomt. Door deze verbinding tussen beide vormen van zorg (forensische
zorg en verplichte geestelijke gezondheidszorg) wordt continuïteit
van zorg bewerkstelligd, waarmee de belangen van de personen die deze
zorg ontvangen en die van de samenleving worden gediend.
Het is overigens het overwegen waard om te onderzoeken of de adviesfunctie
van de commissie psychische zorg in het wetsvoorstel verplichte
geestelijke gezondheidszorg, ook breder in deze strafrechtelijke context
kan worden benut. Als deze functie zich ook uitstrekt tot het adviseren
over de noodzakelijke zorg aan personen met een psychische stoornis of
een verstandelijke beperking die worden verdacht van of zijn veroordeeld
voor een strafbaar feit, zal de zo gewenste aansluiting tussen het
strafrechtelijke stelsel en het zorgsysteem verder kunnen worden
Tweede Kamer, vergaderjaar 2009–2010, 32 398, nr. 3 13